De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Heidi-Forumbeheer schreef op 29-08-2021 om 13:46:
Waarschuwing
[..]
[..]
4. Berichten over Viafora en/of het moderatiebeleid
4.2 Commentaar op de beslissingen van het forumbeheer mogen niet in de
lopende topics worden geplaatst. Ben je het ergens niet mee eens? Stuur
de moderator dan een DM of stel een vraag in het topic Moderatorbeleid
in de rubriek Over het forum. Je ontvangt er in beide gevallen binnen
twee werkdagen reactie op. Het is niet toegestaan om onderling
uitgebreid te discussiëren over de melding van TO / de beslissing van de
moderator. Deze rubriek is bedoeld om de moderators om opheldering te
vragen of onjuistheden te melden. Vervolgens wordt het opgepakt en
indien nodig rechtgezet.
Dit soort sneren naar de moderatie zijn zo vervelend. Als je het ergens niet mee eens bent dan stuur je een bericht naar de moderator maar het is nogal kinderachtig om zo je gelijk willen halen. Je hebt die waarschuwing of ban niet voor niets gekregen.
.
Laat maar weer.
Coreopsis schreef op 29-08-2021 om 13:48:
Oh, TO, misschien een eye opener: mijn kinderen riepen als ze bij hun vader waren ook regelmatig dat ze niet terug naar huis/mij wilden. Want bij mij moesten ze naar school en zo, bij papa waren ze alleen in de weekenden en vakanties. Zowel vader als ik namen dat soort uitlatingen voor kennisgeving aan en reageerden er niet op. Dat zegt namelijk weinig over bij welke ouder ze liever zijn, maar veel over dat ze vakantieactiviteiten leuker vonden dan schoolwerk.
Toen ze wat ouder werden was het vaak andersom. Pubers hechten nogal aan hun sociale contacten en die misten ze erg als ze bij hun vader waren (die - net als bij jullie - niet bepaald dichtbij woonde).
Bizar dat je dat kennelijk moet uitleggen... Wat je zegt inderdaad en natuurlijk in dit geval dat die kinderen hun pa maanden niet gezien hebben en nu weten of bang zijn dat dat weer gebeurt.
Poezie schreef op 29-08-2021 om 14:22:
[..]
Echt niet, dit zuig je uit je duim.
Duim of niet, het is wat een patroon wordt in de reacties van TO: finaal langs het punt heenpraten.
Viva-amber schreef op 29-08-2021 om 15:09:
Kinderen die zeggen dat zij niet bij de andere ouder willen zijn, wanneer er geen sprake is van mishandeling of verwaarlozing, verkeren vaak in een enorm loyaliteitsconflict. Ik zou dat soort ongezonde patronen als nieuwe partner zeker niet gaan voeden.
Ik voed niks, merk het alleen op.
Ik volg dit draadje al een tijdje het valt me op dat er af en toe een heel heldere analyse wordt gegeven, maar dat je daar als TO weinig tot niet op reageert, maar dat de discussie steeds weer afdwaalt naar details die niet belangrijk zijn
Hier mijn twee centen:
Stop met je te richten op hoe vriend het regelt met ex, om twee redenen:
- Je hebt er geen zegje in: het gaat je in principe niks aan hoe zij het regelen (qua geld, waar de kinderen wonen, of er co-ouderschap komt). Én je hebt er simpelweg geen invloed op
- Wat de regeling tussen vriend en zijn ex ook wordt, het lost het hoofdprobleem niet op: want of de kinderen nu met ex in buitenland blijven of terug naar NL komen, de kinderen zullen voor jou een bedreiging vormen
En daar komen we op het hoofdprobleem: je ziet de kinderen als bedreiging. Uit al je berichten blijkt dat je vooral geen last wil hebben van het verleden van jouw vriend. En doordat jij zijn kinderen als bedreiging ziet, worden ze ook een bedreiging voor je relatie. Niet omdat ze dat daadwerkelijk zijn. Het is een soort ‘ selffulfilling prophecy’ geworden. Je baseert namelijk je keuzes op dat je ze als bedreiging ziet: je liet je vriend niet alleen naar de kinderen gaan, je liet je vriend niet een paar weken in alle rust en ruimte met de kinderen doorbrengen. En ook belangrijk: het kleurt hoe je naar de kinderen kijkt: doordat je ze als bedreiging ziet, kunnen ze niet veel goed doen en heb je geen empathie voor de situatie waar ze in zitten. Het draagt bij aan de spanning die vervolgens een weerslag heeft op hoe de situatie zich ontvouwt. Dus juist doordat je bang bent voor ruzie over de kinderen, krijg je ruzie over de kinderen.
Het enige waar jij mee aan de slag kunt, is waar ik van denk dat de kern van het probleem is: jouw eigen controledrang, tekort aan inlevingsvermogen en angst om verlaten te worden. Als je daar niet bereid toe bent, zodat je de situatie van vriend met ex en kinderen te accepteren en hem de ruimte te geven om zelf werkbare oplossingen te vinden, dan verwacht ik dat de relatie geen kans van slagen heeft.
kaatjecato schreef op 30-08-2021 om 18:53:
Ik volg dit draadje al een tijdje het valt me op dat er af en toe een heel heldere analyse wordt gegeven, maar dat je daar als TO weinig tot niet op reageert, maar dat de discussie steeds weer afdwaalt naar details die niet belangrijk zijn
Hier mijn twee centen:
Stop met je te richten op hoe vriend het regelt met ex, om twee redenen:
- Je hebt er geen zegje in: het gaat je in principe niks aan hoe zij het regelen (qua geld, waar de kinderen wonen, of er co-ouderschap komt). Én je hebt er simpelweg geen invloed op
- Wat de regeling tussen vriend en zijn ex ook wordt, het lost het hoofdprobleem niet op: want of de kinderen nu met ex in buitenland blijven of terug naar NL komen, de kinderen zullen voor jou een bedreiging vormen
En daar komen we op het hoofdprobleem: je ziet de kinderen als bedreiging. Uit al je berichten blijkt dat je vooral geen last wil hebben van het verleden van jouw vriend. En doordat jij zijn kinderen als bedreiging ziet, worden ze ook een bedreiging voor je relatie. Niet omdat ze dat daadwerkelijk zijn. Het is een soort ‘ selffulfilling prophecy’ geworden. Je baseert namelijk je keuzes op dat je ze als bedreiging ziet: je liet je vriend niet alleen naar de kinderen gaan, je liet je vriend niet een paar weken in alle rust en ruimte met de kinderen doorbrengen. En ook belangrijk: het kleurt hoe je naar de kinderen kijkt: doordat je ze als bedreiging ziet, kunnen ze niet veel goed doen en heb je geen empathie voor de situatie waar ze in zitten. Het draagt bij aan de spanning die vervolgens een weerslag heeft op hoe de situatie zich ontvouwt. Dus juist doordat je bang bent voor ruzie over de kinderen, krijg je ruzie over de kinderen.
Het enige waar jij mee aan de slag kunt, is waar ik van denk dat de kern van het probleem is: jouw eigen controledrang, tekort aan inlevingsvermogen en angst om verlaten te worden. Als je daar niet bereid toe bent, zodat je de situatie van vriend met ex en kinderen te accepteren en hem de ruimte te geven om zelf werkbare oplossingen te vinden, dan verwacht ik dat de relatie geen kans van slagen heeft.
Ik heb inderdaad dingen waar ik aan moet werken. In rust, want anders haalt dat allemaal niet veel uit denk ik. En op de korte termijn is dat ook niet opgelost.
Mijn angst is in elk geval uit gekomen. Nadat de kinderen in het spel zijn gekomen, is de relatie met mijn vriend aardig bekoeld. We leven nu min of meer naast elkaar heen. Hij is vooral met de kinderen op pad. Of politie agentje aan het spelen als ze hier zijn.
Ik gedraag me normaal tegen de kinderen. Maar heb wel enorme behoefte aan rust.
Maar waarom regelen jullie dan niet een vakantiehuisje voor hem en zijn kinderen? Dat is in deze situatie toch beter voor iedereen?
Kun je nog steeds wel af en toe even wat samen doen, maar krijgt iedereen wel veel meer lucht!
En dan zie je als ze weg zijn wel weer hoe dan verder.
Jippox schreef op 31-08-2021 om 13:04:
Maar waarom regelen jullie dan niet een vakantiehuisje voor hem en zijn kinderen? Dat is in deze situatie toch beter voor iedereen?
Kun je nog steeds wel af en toe even wat samen doen, maar krijgt iedereen wel veel meer lucht!
En dan zie je als ze weg zijn wel weer hoe dan verder.
Achteraf was dat beter geweest ja. Ik ga nu niet zeggen dat ze voor het laatste deel op eens eruit moeten en naar een vakantiehuisje moeten.
Het zou me ook geholpen hebben als er duidelijke afspraken waren over hoe lang. Nu is het een paar keer verlengd. Had me ingesteld op een verblijf daar met de kinderen en nu is dat meer dan 'n maand hier geworden.
Heb ook behoefte om samen met hem wat te doen. Snap dat zijn kinderen aandacht nodig hebben, maar ze krijgen nu werkelijk alle aandacht. Ik hang er maar wat bij. En met hun gedrag is het lastig om ergens heen te gaan waar ze stil moeten zitten of rustig moeten zijn.
Heb nu ook niet de energie om elke dag mee naar de kermis, een pretpark, de dierentuin, etc te gaan.
En ergens heb ik ook wel medelijden met hem. Hij kan niet eens 'n dringend telefoongesprek voeren, want dan eisen zijn kinderen hem alweer volledig op door er doorheen te gaan roepen en zo. Schreef het eerder ook al. Hij kan bij wijze van niet eens naar de wc.
A12345 schreef op 31-08-2021 om 12:55:
[..]
Ik heb inderdaad dingen waar ik aan moet werken. In rust, want anders haalt dat allemaal niet veel uit denk ik. En op de korte termijn is dat ook niet opgelost.
Mijn angst is in elk geval uit gekomen. Nadat de kinderen in het spel zijn gekomen, is de relatie met mijn vriend aardig bekoeld. We leven nu min of meer naast elkaar heen. Hij is vooral met de kinderen op pad. Of politie agentje aan het spelen als ze hier zijn.
Ik gedraag me normaal tegen de kinderen. Maar heb wel enorme behoefte aan rust.
Je kunt nu toch al een afspraak maken om met iemand te praten en om aan jezelf te werken? Je hebt door je eigen houding nu juist bereikt waar je zo bang voor was. Dus er valt geen tijd te verspillen, de kinderen zijn vast weer bijna terug naar hun moeder of beginnen de scholen daar nog niet?
dan schreef op 31-08-2021 om 13:40:
[..]
Je kunt nu toch al een afspraak maken om met iemand te praten en om aan jezelf te werken? Je hebt door je eigen houding nu juist bereikt waar je zo bang voor was. Dus er valt geen tijd te verspillen, de kinderen zijn vast weer bijna terug naar hun moeder of beginnen de scholen daar nog niet?
Hun vakantie duurt nog twee weken. Dus ze blijven hier nog twee weken minus 1 dag.
A12345 schreef op 31-08-2021 om 13:08:
[..]
Achteraf was dat beter geweest ja. Ik ga nu niet zeggen dat ze voor het laatste deel op eens eruit moeten en naar een vakantiehuisje moeten.
Het zou me ook geholpen hebben als er duidelijke afspraken waren over hoe lang. Nu is het een paar keer verlengd. Had me ingesteld op een verblijf daar met de kinderen en nu is dat meer dan 'n maand hier geworden.
Heb ook behoefte om samen met hem wat te doen. Snap dat zijn kinderen aandacht nodig hebben, maar ze krijgen nu werkelijk alle aandacht. Ik hang er maar wat bij. En met hun gedrag is het lastig om ergens heen te gaan waar ze stil moeten zitten of rustig moeten zijn.
Heb nu ook niet de energie om elke dag mee naar de kermis, een pretpark, de dierentuin, etc te gaan.
En ergens heb ik ook wel medelijden met hem. Hij kan niet eens 'n dringend telefoongesprek voeren, want dan eisen zijn kinderen hem alweer volledig op door er doorheen te gaan roepen en zo. Schreef het eerder ook al. Hij kan bij wijze van niet eens naar de wc.
Jeetje, normaal gezien heb je meer tijd met je vriend dan hij met zijn kinderen. Dan vind ik het wel erg dat je durf te stellen dat je er maar wat bijhangt. Dat ze met hun gedrag ervoor zorgen dat er niet makkelijk met hen weg te gaan valt, dat is niet fijn maar dat is aan je vriend om dat aan te pakken.
A12345 schreef op 31-08-2021 om 13:46:
[..]
Hun vakantie duurt nog twee weken. Dus ze blijven hier nog twee weken minus 1 dag.
Ga maar vast achter een afspraak aan, je bent niet opeens morgen aan de beurt. Tegen de tijd dat er ruimte is, is de volgende vakantie alweer in zicht.
dan schreef op 31-08-2021 om 13:54:
[..]
Jeetje, normaal gezien heb je meer tijd met je vriend dan hij met zijn kinderen. Dan vind ik het wel erg dat je durf te stellen dat je er maar wat bijhangt. Dat ze met hun gedrag ervoor zorgen dat er niet makkelijk met hen weg te gaan valt, dat is niet fijn maar dat is aan je vriend om dat aan te pakken.
Ja, heb meer tijd. Maar elk jaar op deze manier en dan mogelijk nog een stuk langer dat zie ik niet zitten.
Mijn vriend zegt dat hij als hij met ze alleen op stap is, ze zich ok gedragen. Hij lijkt dus te willen zeggen dat het aan mij ligt.
Kan me er ook weinig bij voorstellen.
Hij denkt ook dat ik tot rust ben gekomen als ze een middag weg zijn geweest.
A12345 schreef op 31-08-2021 om 14:46:
[..]
Ja, heb meer tijd. Maar elk jaar op deze manier en dan mogelijk nog een stuk langer dat zie ik niet zitten.
Mijn vriend zegt dat hij als hij met ze alleen op stap is, ze zich ok gedragen. Hij lijkt dus te willen zeggen dat het aan mij ligt.
Kan me er ook weinig bij voorstellen.
Kan goed zijn dat ze dan de aandacht van hun vader niet met anderen moeten delen en daardoor ook rustiger zijn.
Maar als je dit nu al niet ziet zitten, dan lijkt het me dat jullie relatie weinig toekomst meer heeft, dat merk je nu al aan zijn gedrag tov jou.
dan schreef op 31-08-2021 om 14:50:
[..]
Kan goed zijn dat ze dan de aandacht van hun vader niet met anderen moeten delen en daardoor ook rustiger zijn.
Maar als je dit nu al niet ziet zitten, dan lijkt het me dat jullie relatie weinig toekomst meer heeft, dat merk je nu al aan zijn gedrag tov jou.
Ze maken ook ruzie over een stuk speelgoed, andere kleren aandoen, welke tekenfilm ze kijken, of als de een iets tegen de ander zegt. Etc. Alleen de kleinste is als haar zus iets anders aan het doen is rustig en luistert dan goed. Dan is ze een heel lief kind waar je geen moeite mee hebt.
En al zijn ze met de vader alleen, dan nog kan hij er niet 24/7 naast zitten.
