De druk wordt verhoogd bij het consultatiebureau ;)

autismeloket is je redding

#52 "Waar ik bang voor ben is dat jou als ouders de regie wordt ontnomen. "
Dat is al zo.
Sinds kindergezondheidszorg 'gratis' is, kun je niet meer zelf kiezen waar je het haalt. GGZ ziet nu helemaal onder de paraplu van de gemeente. Daar kun je niks aan doen, behalve als je een geheel eigen particulier traject kunt betalen. Overigens doe je er dan ook goed aan om voor een particuliere school te kiezen.

"Ik hoop inderdaad dat er 'alleen maar' wordt doorverwezen naar autisme-deskundigen. Ik hoop niet dat het in de praktijk zo wordt dat er zelf een soort diagnose wordt gesteld. "
Dat zal de praktijk wel zijn. En dan bij voorkeur dat er niks aan de hand is.
Dat is voor mij de hoofdreden dat ik twijfel aan het verhaal. Waar komt die schijn van remedieerbaarheid nu ineens vandaan?

Dat blijkt iets genuanceerder te liggen dan ik aanvankelijk dacht, maar je moet vrezen dat de gemeentelijke ambtenaren die in het vervolg de keuzes maken/instructies geven/het cb financieren, daar op een andere manier mee om kunnen gaan. Bijvoorbeeld de instructie dat er conservatief verwezen moet worden: eerst een lijstje van "opvoed-tips" en pas als dat niet helpt de verwijzing naar dat specialistische diagnose loket.

Overigens geeft dat ook wel aan dat het maar goed is dat er zo'n loket komt. Het is er nu nog niet. Dat betekent dat er eindeloos getraineerd kan worden.

"Dan zit je straks met een diagnose waar je wellicht niet achter staat. Of je zit met een opgedrongen behandeling waar je niet achter staat."
Maar dat is onzin. Als je eenmaal naar dat loket wordt verwezen, dan krijg je te maken met de specialisten die er verstand van hebben, al blijft een diagnose als autisme een beredeneerde diagnose. Er is geen autismetest die zo eenduidig formuleert als een zwangerschapstest. Een beetje autistisch kan bovendien wel.

Je hoeft niet bang te zijn voor opgedrongen behandeling. De gemeente kan dat niet betalen. Waar we in zijn algemeenheid moeten vrezen is juist dat er beknibbeld wordt op diagnoses waarmee alleen nog witte hoogopgeleide ouders het voor elkaar zullen krijgen om bij de specialist langs te kunnen komen.
Waarmee we binnen een jaar of tien met een onevenredige bulk van feitelijk onaangepast gedrag van kinderen van laag- tot midden opgeleide ouders zitten, vooral als die een niet Nederlandse achtergrond hebben.

Het is overduidelijk penny wise pound foolish. Hoewel dat autismeloket daarin een positieve ontwikkeling is. Als de gemeente niet wil dan kan de huisarts of de schoolmeester misschien nog wel helpen om de gemeente te dwingen op zijn minst een doorverwijzing naar dat loket toe te staan.

"want er is hier iets heel naars gaande. Wantrouwen naar ouders (de ouder al vanzelfsprekend als potentiële mishandelaar), en ouders die door de instanties niet serieus worden genomen."
Dat is -WAS- de uitkomst van de wetgeving en de bureaucratische machine.

Nu gemeenten alle zorg moeten betalen loopt dat juist niet meer hals overkop naar (gedwongen)behandeling, maar juist naar afwachten, wachtlijsten, quoteringen en niets doen.
Ook als er wel wat aan de hand is.

Het wordt in het belang van de gemeente om zo lang mogelijk geen diagnose te hebben en er alles aan te doen om de oorzaak van problemen bij de opvoedstijl van de ouders te leggen. Om via het cb, de peuterspeelzaal en school, een gedwongen cursusje af en toe, ouders en kinderen af te schepen en inderdaad te dwingen.

Zo'n autismeloket kan je redding zijn. Een van de gemeente onafhankelijke partij.

maar Pirata

"Dat jij toevallig een voorbeeld hebt van een kind dat niet met de omgeving kan omgaan, dat wil niet zeggen dat alle kinderen met ASS niet in een team kunnen meedoen, bijten of aan de deur zeuren. Kom op zeg, zulke dingen heeft mijn zoon nog nooit gedaan."

ik zeg toch ook niet dat alle autistische kinderen dat doen? In mijn beleving komt het wel geregeld voor, omdat er nu (toevallig) meerdere zijn die ongewenst gedrag vertonen. Ik praat ook maar uit eigen ervaring. En dat jouw kind zulke dingen nooit heeft gedaan, daar mag je gewoon blij om zijn. Er zijn dus kinderen die het wel doen. We hadden een tijdje een vriendje in huis dat zeker autistische trekjes heeft. Afgezien van dat hij heel hard en raar praatte en niet echt luisterde, herhaaldelijk in zijn broek poepte omdat hij geen zin had om naar de wc te gaan (okee, toen had ik een tijdje geen zin meer om hem hier te laten spelen), was het een leuk en origineel jochie.

lieverdje

En weet jij hoeveel kinderen je tegenkomt die ASS hebben, maar waar jij helemaal niets aan merkt? Je lijkt maar iets te roepen op basis van een paar kinderen die een gedragsprobleem hebben (hadden die allemaal wel ASS dan? Diagnose gelezen?).

Brrrr "ongewenst gedrag"

Hopelijk leidt dat Passend Onderwijs toch tot waar het in eerste instantie voor bedoeld is, namelijk tot tolerantie en acceptatie van anders-zijn.
Want het is in Nederland (en in andere landen ook) dan wel aangegrepen als mooi woord om tegelijkertijd doorgevoerde bezuinigingen te verbloemen, het doel erachter, aangezwengeld door belangengroepen en mensen die voor gelijke rechten strijden, is integratie en acceptatie. Het is trouwens ook een Europese beslissing.

Hopelijk zullen dan de kinderen niet meer zulke intolerante en stigmatiserende opvattingen hebben en uitlatingen doen als ik binnen dit topic sommige schrijvers hier lees.

Remedieerbaarheid

"Dat is voor mij de hoofdreden dat ik twijfel aan het verhaal. Waar komt die schijn van remedieerbaarheid nu ineens vandaan?"

Er wordt momenteel zeker in de VS maar ook in Nld en de rest van Europa, bijzonder veel onderzoek gedaan naar autisme. Vooral natuurlijk vanwege de enorme stijging aan diagnoses, ook al is de DSM aangepast.

En dan blijkt dat autisme veel te zwartwit is bekeken. Inderdaad de standaardopvatting dat autisme vooral een empathieprobleem (geen sociale aansluiting ed) zou zijn, is min of meer losgelaten.

Lees in dit kader eens het boek NeuroTribes van Steve Silberman http://www.amazon.de/NeuroTribes-Legacy-Autism-Future-Neurodiversity/dp/158333467X/ref=sr_1_1?s=books-intl-de&ie=UTF8&qid=1450260137&sr=1-1&keywords=neuro+tribes

Verder blijkt dat bij een goed begrip en vooral goede therapie autisme beteugelbaar is. Daarbij wordt het veelal ook beschouwd als een ontwikkelingsachterstand die met de loop der jaren (deels) kan worden ingehaald.

Veel kinderen met autisme zijn leerbaar, wat inhoudt dat ze niet alleen gedrag kunnen napapegaaien, wat in mijn optiek eigenlijk onwenselijk is, omdat daardoor intrinsiek niets veranderd, maar vooral gedrag kunnen gaan duiden.

Zoals ik al zei heb ik zelf sterk de overtuiging die ook steeds meer door deskundigen wordt aangehangen dat het vooral een prikkelverwerkingsstoornis is. Mijn zoon zegt: ik merk ALLES. Ik hoor alles, ik zie alles, ik word er soms gek van. En alles is dan ook alles: elk geluidje, elke beweging, elke fluistering, maar ook elke aanraking, elke input komt in overdrive bij hem aan. En tel daar dannog eens de geestelijke en intellectuele prikkels bij, en voor een jongen in de puberteit de prikkels die worden opgewekt als je met zoveel jongeren in een ruimte zit.

Vooral als je nog klein bent kunnen die prikkels gekmakend zijn, en snap je er niets van. Hoe kun je blij worden van de omhelzing van je moeder als die jou pijn doet? (bijvoorbeeld). Terwijl alle andere mensen om je heen het wel fijn vinden?

Als je handvatten kunt krijgen en aanleren om die prikkels anders te laten binnenkomen, of om ze minder angstaanjagend te maken doordat je ze beter kunt duiden, dan wordt autisme steeds een kleinere handicap. Wat dat betreft is het voor iedereen verschillend hoe en of je dit voor mekaar krijgt. Maar wat wel duidelijk is dat hoe eerder dit onderkend wordt, hoe eerder een kind ook op de juiste manier kan worden tegemoet getreden en gekoesterd, door ouders, verzorgers en docenten.

Want veel moeizaam gedrag ligt geworteld in angst en frustratie. Voorkom je dat, dan vallen die bijkomende angsten en aandoeningen weg. Veel autisten hebben last van dwang bijvoorbeeld, en van angsten.

Het erge is dat jij in je lange post (#62) inderdaad precies beschrijft wat er al gebeurt (en dat weet ik natuurlijk ook wel, wij zitten er midden in). Mijn angst is idd dat autisme nu weer wordt weggewuifd (en ja, als ze maar op een voetbalclub gaan en zo), zodat je als ouder eigenlijk helemaal nergens meer terecht kunt. Omdat het budget op is, of omdat er geen goede contracten met zorgverleners zijn enzovoorts.
Want ik begrijp dat het goed is bedoeld, maar in het huidige klimaat ben ik bang dat er net zoals bij Passend Onderwijs en de transities misbruik van wordt gemaakt om het geld niet te hoeven uitgeven. Of om, naar de andere kant toe, ouders te dwingen binnen een bepaald keurslijf te vallen en hen het recht op eigen keuzes te ontnemen.

V

En dan als aanvulling een disclaimer

Ik wil met mijn vorige post overigens totaal niet beweren dat autisme te 'genezen' is. Ik wil het ook niet bagatelliseren. Autisme komt in allerlei soorten en gradaties voor, en het is zeker niet zo dat het de schuld van ouders of de omgeving of de persoon zelf is, als iemand geen hulp wil of kan aannemen, of als er niets veranderd na hulp of zonder hulp.
Autisme is zeker niet een aandoening die je lichtvaardig moet bekijken.

Maar: ik ken inmiddels aardig wat mensen met autisme die aan het eind van de puberteit zitten of jong volwassen zijn, en die zien zichzelf zeker niet als gehandicapt. Zij zien het als een andere manier om de wereld te bekijken, te ervaren, tegemoet te treden. Het is niet erg (tenminste, vaak niet), het is anders.

Vandaar ook de term 'neurotypical' die door veel autisten wordt gebruikt om 'normale' mensen mee aan te duiden. Normaal houdt daarbij in, mensen bij wie de neuronen op een standaardmanier (typical) werkzaam zijn. Die dus vooral hun prikkels die via die neuronen worden verstuurd en binnenkomen, anders ervaren dan autisten. Zie bijvoorbeeld:

http://musingsofanaspie.com/2013/01/10/what-is-neurotypical/

En ook de titel Neuro Tribes en neurodiversiteit refereert daar aan: nog een mooie:

http://stevesilberman.com/

Ehm Steve Silberman

Ik deed zijn homepage er alleen maar bij omdat ik hem zo mooi vindt. Maar de link naar het boek stond al wat hoger vermeld.

Verder: ik probeer niet te generaliseren, maar dat doe je toch snel, vooral als je in een kort tijdsbestek een soort uitleg wil geven. Als ik het stukje nu teruglees vind ik het alweer enorm generaliserend, waarvoor mijn excuses.

En: ik weet niet of het komt door de veranderende inzichten, of omdat steeds meer autisten zich uiten in boeken, blogs, ed en 'uit de kast' komen, of vanwege de wisselwerking hiertussen: maar het is momenteel een tijd van emancipatie en bewustwording van mensen die binnen het spectrum vallen.

M Lavell

ik zeg toch ook dat ik spreek uit eigen ervaring, niet dat het de allesomvattende waarheid is? Pirata zegt dat haar kind nooit zo heeft gedaan. Zij spreekt ook uit haar ervaring.

Goed, van dat broekpoepende vriendje had ik er inderdaad niet bij hoeven zeggen. En verder, misschien ventileer ik iets teveel frustraties over autistische kinderen in de omgeving. Ik vind het wel erg vervelend dat momenteel bij een van mijn kinderen zowel het plezier in school en in sport aanzienlijk is verminderd door kinderen met autisme. Verder heb ik ook wel een vriendin en volwassen kennissen met autisme, waarvan ik deels op de hoogte ben met de problemen die ze ervaren en ervoeren in hun jeugd. Die hebben helemaal geen begeleiding gehad om te leren omgaan met de buitenwereld. Ik denk dat het dan dus hoopgevend is als er een soort van 'remedie' lijkt te zijn om het probleem vroegtijdig aan te pakken. Want ook al heb je het 'recht' om 'anders' te zijn, autisme geeft wel vaak problemen.

Weet je lieverdje

Als je nu je frustratie zou uiten over blinde mensen, die met hun hond en stok de weg versperren en waardoor het plezier van jouw ziende kind verminderd wordt, dan zou meteen duidelijk zijn hoe ongelooflijk denigrerend en discriminerend je uitingen zijn.

Echt, je uitlatingen kunnen echt niet!

lieverdje

"Dat kinderen met ASS soms in het geheel niet prettig zijn in de omgang (om eerlijk te zijn, ik erger me dood aan sommige exemplaren) en sociaal niet lekker meekomen is misschien niet te voorkomen bij autisme"

Ik kan me voorstellen dat iemand zoiets eens denkt. Maar het is zo pijnlijk om te lezen voor ouders die met autisme te maken hebben. En wat voegt dit: "om eerlijk te zijn, ik erger me dood aan sommige exemplaren" aan de discussie toe? Het is alleen maar zout in de wonde. Denk jij niet ook dat een groot deel van de zorgen die wij om onze kinderen hebben, ook daarin ligt? Hoe zullen anderen mijn kind zien? Krijg ik hem opgevoed tot een exemplaar waar mensen zich niet al te zeer aan ergeren? Zit de wereld eigenlijk wel op mijn kind te wachten?

mirreke en anneque

"Als je nu je frustratie zou uiten over blinde mensen, die met hun hond en stok de weg versperren en waardoor het plezier van jouw ziende kind verminderd wordt, dan zou meteen duidelijk zijn hoe ongelooflijk denigrerend en discriminerend je uitingen zijn."

Eh, blinden zitten dan ook niet op bijvoorbeeld voetbal of korfbal, en ook niet op regulier basisonderwijs. Misschien maak je een verkeerde vergelijking?

Verder, Anneque: nogmaals, ik liet mij misschien teveel gaan, sorry. Maar mag ik het dan niet zeggen of denken? Moet ik altijd maar begrip hebben? Ik ben in het echt heel aardig hoor en de deur staat open voor veel mensen. Misschien dat buurmeisje daarom wel 5x per dag bij ons aanbelt. Bij de ouders krijg ik geen gehoor, die zeggen dat ze nou eenmaal zo is en gaan niet echt in op dat ik misschien liever niet heb dat ze nog aanbelt. Wat moet ik daarop zeggen?

ja, je moet altijd maar begrip hebben

Want zo hoort dat nou eenmaal in een beschaafde en menswaardige samenleving. Sterker nog, niet alleen moet jij begrip hebben, maar jij hoort dat ook jouw kinderen bij te brengen.

Dat is namelijk waar iedereen recht op heeft, op begrip!

lieverdje

"Maar mag ik het dan niet zeggen of denken? Moet ik altijd maar begrip hebben?"

Denken mag je natuurlijk alles, sowieso, en dat schreef ik ook al, ik kan me dergelijke gedachten ook best voorstellen. En ook kun je het best eens zeggen, maar dan liever wanneer het nog enig doel dient.
Maar op deze plaats, in deze discussie was het in elk geval voor mij alleen maar kwetsend. Maar ik begrijp wel dat dat je bedoeling niet was, hoor.

Wb dat buurmeisje: dat vind ik van die ouders nou niet handig, om haar niet bij te sturen. Maar goed, je weet niet wat die mensen al proberen. Iemand schreef laatst: het opvoeden van een kind met ass kost twee maal zoveel moeite, met vaak slechts de helft van het resultaat. Dat kan ik van harte onderschrijven.

Is er iets praktisch' bedenken voor dat meisje? Dat je bijv afspreekt dat ze alleen op woensdag mag aanbellen? Ik noem maar wat, dat zal de oplossing niet zijn, maar ik bedoel: als je er met die ouders niet uitkomt, probeer dan of je met dat meisje zelf tot een werkbare, praktische afspraak kunt komen.

Begrip?

Over dat begrip hebben, ik zit me af te vragen wat er nou precies mee bedoeld wordt. Is het snappen? Is het tolereren? Is het wel iets waar iemand recht op heeft?
Waar botst het recht van het ene kind met dat van het andere kind?
Het klinkt zo simpel, maar het is dat volgens mij helemaal niet. Als mijn kind geen plezier meer heeft in sport vanwege het gedrag van een ander kind, zit daar een einde aan de rek aan, en dan wordt het toch echt een andere club. Mensen stemmen met de voeten, zo gaat dat. En wie schiet daar wat mee op?

En dan...

"Een sensitieve ouder is in de eerste levensjaren vaak goed in staat een situatie te scheppen waarin het kind met ASS goed kan functioneren. Dat kan ervoor zorgen dat er weinig problemen opvallen tot aan de schoolleeftijd. Juist bij deze ouders zie je begrijpelijkerwijs aanvankelijk veel ontkenning."

"Bij kinderen in de schoolleeftijd zijn de problemen vaak meer uitgekristalliseerd. Dat heeft een aantal mogelijke oorzaken. Sensitieve ouders die in de eerste jaren een omgeving konden scheppen waarin het kind kon functioneren, reageren aanvankelijk (begrijpelijk) ontkennend en boos als de leerkracht op school niet zo goed op de behoeften van hun kind kan inspelen als zijzelf. Door de eisen op school wordt het kind sneller overvraagd (met soms decompensaties zich uitend in angst of vreemd of oninvoelbaar gedrag) en valt onvoldoende functioneren en presteren sneller op."

Twee kritische uitspraken op betrokken ouders, die hun kind een frustratievrije groeiproces willen bieden.
Gaat het thuis wel goed , mede met dank aan een snelle signalering door bijvoorbeeld CB of door de hulpvraag van ouders, kunnen de ouders in het onderwijs alsnog lopen tegen een muur van intolerantie.
Wie is nu eigenlijk niet sensitief als het kind -met rust en geduld wordt grootgebracht, maar op school " te zwaar" wordt bevonden.
Dan ligt het prompt aan de ouder.

https://www.ncj.nl/richtlijnen/jgzrichtlijnenwebsite/details-richtlijn/?richtlijn=25&rlpag=959

Geen idee

Lieverdje, jouw ervaringen zijn in het geheel niet van toepassing op alle kinderen/mensen met ASS. Mijn kind met PDD-NOS is een ontzettend lief kind dat op school nooit problemen heeft veroorzaakt. Integendeel! Zodra er iemand in haar buurt onverwacht harde geluiden maakt, hard praat, druk beweegt of anderszins anders doet dan 'normaal rustig' schrikt ze daar zo van dat ze niet meer kan reageren. Ze is de hele dag bezig met te doen zoals anderen en zo min mogelijk op te vallen. Reken maar dat ze uitgeput thuis komt uit school (en er dan soms wel wat afgereageerd moet worden).
Ik ken er wel meer zoals zij, en misschien is dat wel 'normaler' voor mensen met ASS dan de excessen die jij aanhaalt.
Speelt nog mee dat het misschien wel bepaald gedrag is dat jij 'triggert', want ik denk dat de meeste mensen niet zo vaak problemen met andere kinderen hebben als jij.

pubermoeder

"Speelt nog mee dat het misschien wel bepaald gedrag is dat jij 'triggert', want ik denk dat de meeste mensen niet zo vaak problemen met andere kinderen hebben als jij."

Ik weet niet wat je met deze opmerking wil beweren.
De kinderen in de omgeving tref ik persoonlijk bijna niet hoor. Ik ben er niet bij in de klas en op de sportclub, maar ik hoor wel de verhalen van een agressief kind in de klas, een kind dat hysterisch wordt bij partijtjes op de sportclub, als hij niet wint. Beide met autisme. Het buurmeisje, met PDD-NOS en ADHD, is helemaal nergens welkom in de buurt vanwege haar gedrag. Ik zal nooit openlijk kwaad van haar spreken, maar andere mensen doen het wel en ook wel in termen van 'ik erger me dood' wat ik me hier liet ontvallen, of erger.

Ook de eigenschappen van jouw kind zijn niet op ieder persoon met ASS van toepassing. Ik had een studiegenootje, die in gezelschap niet goed wist wanneer ze moest ophouden met praten en helemaal niet probeerde onopvallend te zijn zoals jouw dochter. Ik heb ook nog andere kennissen/vrienden met (vermoedelijk) ASS -minder excessieve gevallen- die ook de nodige problemen ervaren in sociale omgang en het leven in het algemeen, waardoor ik meende op het topic te reageren. Bij elkaar opgeteld denk ik dat er best veel mensen zijn die last ondervinden van hun stoornis en daarom vond ik het een hoopvolle gedachte dat er in een vroeg stadium iets aan gedaan zou kunnen worden.

Maar blijkbaar mag je hier alleen meepraten als je zelf een kind met ASS hebt.

Je weet van niks

lieverdje "ik zeg toch ook dat ik spreek uit eigen ervaring, niet dat het de allesomvattende waarheid is? "
Ja, maar zelfs die ervaringen kloppen niet. Het is helemaal geen waarheid. Het is jouw subjectieve inkleuring van wat autisme is.
Je bent geen dokter, geen psychiater, geen specialist.
Je hebt dus geen recht van spreken op dit terrein.
Je hebt niet het recht om te doen alsof jouw belevingen reële ervaringen met autisme zijn.

Je weet niet eens of het gedrag dat je tegenkomt iets met autisme te maken heeft. Wij ook niet.
Dus nogmaals: laat je ervaringen maar bij jezelf.

Als je wat wilt weten over autisme, over die gedragen die wel kenmerkend kunnen zijn, dan kun je je daarover inlezen. Er zijn wel degelijk wel algemene dingen te zeggen.
De kenmerken die jij noemt vanuit jouw ervaringen, horen niet tot die kenmerken.
Je hebt het dus waarschijnlijk niet over autisme, maar over iets anders.

"Maar blijkbaar mag je hier alleen meepraten als je zelf een kind met ASS hebt."
Dat is de kwestie niet. Het is zo simpel dat jij niet op eigen titel kunt en mag verklaren wat tot autisme hoort.

lieverdje

Beste lieverdje, natuurlijk mag je hier meepraten en ook over je eigen ervaringen. Maar het komt nogal generaliserend over. Dat is het probleem, en dat je praat over "ik hoor verhalen over". Ik hoor ook wel eens verhalen over dingen. Maar een verhaal is iets anders dan hoe het echt zit. Ik ken ook verhalen over kinderen die flippen na een verloren partijtje, en bij mijn weten hebben die geen ASS. Mijn jongste heeft een vervelend meisje in de klas, daar hoor ik verhalen over. Dat dat meisje mijn zoon en de andere kinderen dwars zit stoort me, maar ik ga dat niet ophangen aan de een of andere stoornis. Simpelweg omdat mij dat niet aangaat. Ik ben verantwoordelijk voor mijn zoon, dus ik doe mijn zegje hierover bij de juf en klaar. Jij baseert je oordeel over ASS grotendeels op verhalen van anderen, die misschien wel hinder van die kinderen hadden. Laat het probleem bij die anderen liggen en adviseer ze om de zaken *zonder oordeel* bespreekbaar te maken op de clubjes of op school.
Dat je over je eigen ervaringen met bekenden vertelt vind ik prima, dat geeft aan dat het voor veel mensen met ASS moeilijk blijft om zich te gedragen volgens de verwachtingen van "gewone" mensen. Dat herken ik want ik probeer het zelf ook de hele dag goed te doen, lukt meestal maar soms zullen de mensen wel van me denken dat ik maf ben ofzo (mij best, ik ben ik). Ik deel je mening dat het ontzettend fijn zou zijn als er zo vroeg op ASS geanticipeerd kan worden dat ze minder problemen ervaren. Dan zal waarschijnlijk ook een deel van het opvallende gedrag verdwijnen, want dat komt deels door overprikkeling.

maar als men het zelf zegt?

@M. Lavell:
Hoezo, ik weet van niks? Wat weet jij daarvan? Ik lees ook wel eens een boek, en volgens mij ben jij ook geen specialist. Of wel?

@pirata:
"Beste lieverdje, natuurlijk mag je hier meepraten en ook over je eigen ervaringen. Maar het komt nogal generaliserend over. Dat is het probleem, en dat je praat over "ik hoor verhalen over". Ik hoor ook wel eens verhalen over dingen. Maar een verhaal is iets anders dan hoe het echt zit. Ik ken ook verhalen over kinderen die flippen na een verloren partijtje, en bij mijn weten hebben die geen ASS. Mijn jongste heeft een vervelend meisje in de klas, daar hoor ik verhalen over. Dat dat meisje mijn zoon en de andere kinderen dwars zit stoort me, maar ik ga dat niet ophangen aan de een of andere stoornis."

Ik zal ook heus van elk vervelend kind zeggen dat het wel een stoornis zal hebben. Mijn kind kwam een tijdje terug thuis met verhalen over nieuw een jongetje op de sportclub 'die had iets met autisme', en dat jongetje daar moesten ze allemaal rekening mee houden. Ik geloof niet dat mijn kind dat zelf verzint. Idem dito voor het klasgenootje. Dat die die diagnose heeft wisten we toevallig al van de ouders, maar ook in de klas is bekend dat dit kind 'anders' is. Ik verzin die diagnoses niet, er is bekend dat die kinderen dat hebben en toevallig of niet, dat gedrag komt erbij.
Op de manier waarop mijn kind het daarover heeft merk ik wel dat hij leert niet negatief te praten over de betreffende personen. Maar dat je vervelende situaties niet zou mogen benoemen en dat stom of oneerlijk vinden, vind ik ver gaan.

Dat blijkt

"Hoezo, ik weet van niks? Wat weet jij daarvan? Ik lees ook wel eens een boek, en volgens mij ben jij ook geen specialist. Of wel?"
Dat blijkt.
Dat wat jij als kenmerken van autisme ventileert, zijn geen kenmerken van autisme.

Lieverdje

Het draadje gaat over ASS. Zie de link, want wat jij hoort en ziet, lijkt eerder te vallen onder ADHD.
Ik weet niet of dit in de praktijk jou beeld over een iadh-leerling verandert, maar daar ligt wel het verschil.

http://vinkpc.nl/adhd-is-geen-aandachttekort-stoornis-autisme-wel/

Gek ook

Lieverdje, het lijkt wel alsof je wel heel erg bovengemiddeld veel kinderen kent of weet of in de klas hebt bij jouw kinderen die autisme, ADHD of ASS heeft. Of is het steeds hetzelfde kind. Of ik ken er bovengemiddeld weinig, dat kan natuurlijk ook.

brrrr

Als ik dit allemaal lees, krijg ik nare kriebels, al die labeltjes die maar moeten worden geplakt. Als je goed oplet heeft iedereen van een of ander labeltje wel trekken, maar om dan gelijk labels te plakken omdat ze net 1 trekje teveel hebben.

Flanagan

'Zie de link, want wat jij hoort en ziet, lijkt eerder te vallen onder ADHD.'
Nou ben je ook met de vinger aan het wijzen. Ik heb een adhd-zoon, ik herken het beschreven gedrag absoluut niet bij mijn kind.

De toeschouwer

@Pia, ik haalde adhd aan, na de regel uit #83; ' Dat wat jij als kenmerken van autisme ventileert, zijn geen kenmerken van autisme.' .
Natuurlijk zijn bij autisme en adhd grijze gebieden en verschillen in gradiatie. Verschil in reacties kunnen al verklaard worden door verschil in karakter zelf. Het was niet de bedoeling om met een vinger te wijzen. Het ging mij niet om hoe een kind reageert maar waarom.
Het ging mij meer om het verschil ertussen ( reactie uit concentratie- of aandachtsprobleem) en hoe te voorkomen dat te veel prikkel bij een kind ontstaat.

Want als een toeschouwer begrijpt wat er speelt, kan hij ook anders tegen een situatie gaan aankijken.
Indien een kind met adhd gebaat is bij een wandeling op de gang, moet je als toeschouwer het kind niet gaan storen omdat je het ongezellig vindt dat hij alleen loopt.
Een kind dat in een schoolgebouw gefrustreerd raakt, is mogelijk eerder geprikkeld door een concentratieprobleem dan door onrust als gevolg van een aandachtsprobleem. (Daarmee zeg ik niet dat elk kind met adhd met stoelen gooit.)
Een kind met een vorm van autisme is gebaat bij toeschouwers die hem niet gaan dwingen gezellig mee te doen. Het gaat meer om de groepsgrootte en lokatie.
Met meer inleving voor het probleem ontstaat meer toleratie voor de iadh- kinderen . Vandaar de vraag aan Lieverdje of haar beeld bijgesteld wordt als ze weet wat er precies speelt.
Ik denk dat ouders gebaat zijn aan toeschouwers die ipv mopperen op de actie, op een geschikte manier omgaan met een gespannen situatie. Meerdere handen maakt het werkt lichter.

Het CB richt zich op de signalen van autisme zoals weinig contact maken met anderen zodat ouders eerder advies krijgen hoe om te gaan met de reacties van hun kind en hoe frustraties te beperken. Waarom het CB zich niet richt op kenmerken in de lijn van adhd, weet ik niet. Misschien zijn die kenmerken in een vroeg stadium minder duidelijk tov de gemiddelde leeftijdsgenootjes..

Duidelijk...

Wat men ook vergeet, is dat heel veel kinderen met autisme pas laat een diagnose krijgen. Misschien dat klassiek autisme zich al op jongere leeftijd duidelijk kan manifesteren, maar het spectrum is zoveel groter dan dat. Mijn zoon kreeg zijn diagnose toen hij zestien was, mijn dochter op haar veertiende. Vandaar mijn scepsis omtrent dit plan. En los daarvan, een cb bezoek is een momentopname.

Op vraag

http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2011/08/hoe-leerbaar-zijn-kinderen-met-ass.html

Nog maar eens een oud blog van Sven Sneijer en Ranada van Kralingen (Jeugdzorg Dark Horse) met onderin nieuwe reacties naar aanleiding van het voornemen van het CB om op autisme te gaan screenen.

Ouders die daarom vragen worden overgeslagen. Het protocol stopt kinderen bij elkaar die niet bij elkaar passen, zeker in de nieuwe situatie van Passend Onderwijs en de centrum van attentie gaat teveel naar straffen en belonen en sluit te weinig aan bij de innerlijke beleving en cognitieve ontwikkeling van kinderen met autisme.
Leerbaarheid heeft alles te maken met het welzijn van een kind en of het er wel aan toe is en niet of de overheid er een aantal trainingen in wil storten.

Maar dat is niet waar natuurlijk

De kernvraag die in deze blog en in de vragen gesteld wordt is: zijn ouders niet de baas over wat hun kinderen moeten leren?

Het antwoord daarop is nee.
Het recht op onderwijs is er expliciet om de wens van ouders* te kunnen doorbreken.

De klacht van deze ouders is ook niet terecht. Kennelijk voelen zij zich opgejaagd door de leerdoelen die op de school gesteld zijn. Maar dat zit vooral tussen de oren. Wat zij niet thuis doen wordt ze niet nagedragen, behalve wellicht door de knagende gedachte dat er mensen zijn die vinden dat ze wat hebben nagelaten.

Maar stel je eens voor dat we terug gaan naar de tijd toen meisjes nog te dom gevonden werden om te leren. Of kinderen uit de arbeidersklasse. Of donkere kinderen.

Naar school moeten, moeten leren maar niet leerbaar blijken is minder erg dan niet naar school mogen omdat je ouders menen dat je te dom bent.