De druk wordt verhoogd bij het consultatiebureau ;)

Signaleren

Ik zie er niets in. Dat wordt signaleren en dan......niets, of ondermaatse politiek verantwoordde onzinadviezen met de nadruk op fout gedrag. Dat zie je al in het artikel: "In Nederland worden verschillende behandelingen gegeven, waaronder Pivotal Response Treatment (PRT). Dit is een methode waarbij kinderen voortdurend worden gestimuleerd om goed contact te maken."

En "In Amerika heb je ook therapieën van dertig uur per week, of meer. Maar dat is in Nederland ondenkbaar.'

Daarmee wijst ze ook op het gevaar van ouders die niet meer kunnen stoppen. 'Voor sommige mensen is the sky the limit. Die huren veertig uur per week professionals in. Maar ik heb ouders gezien daar aan onderdoor zijn gegaan. En broertjes en zusjes die eronder leden. Je kunt kinderen heel veel leren. Maar de vraag is: ten koste van wat?"

Een algemeen beeld wat een goede ondersteuning en behandeling zou zijn bij opgroeiende kinderen met autisme is er niet.
En er is al helemaal geen beeld bij de innerlijke beleving van kinderen waar zintuigelijke ervaringen en overprikkeling een belangrijke bron van problemen kunnen zijn.

Dat wordt, gezien de Nederlandse jeugdhulpverlening een methode dwangverpleging onder het mom van 'structuur'.

Hulpverleners gaan bepalen hoeveel tijd je kind op de computer of voor de tv mag.

Tja...

Ik weet niet wat ik er van moet vinden. Het triggert e.e.a. bij me en ik heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in. Het streven is nobel, maar ik beng bang dat nu elke scheet autisme wordt genoemd, en dat CB-ers forse stormen in glazen water gaan veroorzaken.

Mijn ervaring is namelijk dat ze maar één waarheid hebben, en dat is hun eigen waarheid.

Zelf heb ik een jarenlange nachtmerrie meegemaakt wat dit betreft. Ik zag al heel vroeg dat er iets niet goed ging, en naarmate de kinderen ouder werden zag ik steeds meer verschil met andere kinderen, maar nee, ik overdreef, ik zag spoken en ik was overbezorgd. Wat zou het fijn zijn geweest als er in al die jaren iemand gewoon eens naar me had geluisterd en gereageerd, al was het alleen maar om dingen uit te sluiten, in plaats van mij meteen al in het "overbezorgde moeder"-hoekje te zetten. Niet dat ik meteen een etiketje wilde, maar ik maakte me (terecht, bleek later) zorgen en liep tegen een muur.

Hetzelfde CB heeft wél paniek geschopt om dingen die achteraf wél storm in een glas water bleken (mijn driejarige herkende bijvoorbeeld bij de ogentest het plaatje van de "jurk" niet: paniek! Het CB wilde maar niet geloven dat hij dat woord niet kende omdat mama geen enkele jurk in haar bezit had ). Dat ik al regelmatig mijn zorg had uitgesproken omdat, om maar eens wat te noemen, diezelfde driejarige nog nooit met speelgoed had gespeeld zoals zijn leeftijdgenootjes, en ook ander afwijkend gedrag vertoonde, daar werd daar niet eens op in gegaan. Dat hij het woord "jurk" niet kende (maar de rest van de plaatjes wel, zelfs die ouderwetse fluitketel terwijl iedereen in onze omgeving een waterkoker had) was veel erger!

En hoe gaan ze om met een verder perfect ontwikkelend kind, dat toevallig wat laat is in praten of net die dag een dwarse bui heeft en de CB-er niet wil aankijken? Potentiële autist of een gezonde peuterpuberteit?
Of met kinderen zoals die van mij, die er op het eerste gezicht prima uitzagen, keurig lachten met zes weken, ons af en toe ook aankeken, maar toch echt wel afwijkingen on de ontwikkeling vertoonden, ook al waren die niet in één oogopslag te zien? Ik gaf dat gedetailleerd aan, maar zij "zagen niets". Ja, jaren later, bij de psychiater, toen was het: "Maar mevrouw, waarom heeft u niet eerder aan de bel getrokken?" Tja...

Begin dus eerst eens met LUISTEREN naar een ouder. Trek ook niet meteen de autisme-kaart, het kan van alles zijn, maar neem de ouder wel serieus en verwijs eventueel door.

Brrr, ik merk dat ik me er na al die jaren nog steeds over opwind, maar dat komt omdat ik nog dagelijks geconfronteerd word met de gevolgen van niet serieus genomen worden als moeder en "deskundigen" die het beter meenden te weten

M Lavell

"(...)dat is nogal het tegenovergestelde van dat wat tot tien jaar geleden nogal dwingend aan ouders werd verkondigd: Doe niets, er is niets aan te doen."

Nou, daar heb ik andere ervaringen mee: dwingend picto's in het hele huis hangen terwijl mijn kinderen daar averechts op reageerden, mij dwingen mijn hele huis leeg te halen omdat dát prikkelend op de kinderen zou werken (nee, dat zijn jouw picto's), dwingende activiteiten die zo ontzettend NIET in de interesse of talenten van mijn kinderen lagen (met een autist naar een pretpart terwijl die duidelijk aangeeft niet tegen de drukte en geluiden daar te kunnen, of groepssport terwijl het kind duidelijk veel meer heeft met creatieve activiteiten)...

Want dat hadden ze zo geleerd in hun studie of een aanvullende workshop à la "Asperger bij kinderen". (had ik al eens verteld dat wij eens een begeleidster kregen - een schat van een meid, maar ze had nog nooit van asperger gehoord, maar gelukkig kon ze net een boek er over uit de bibliotheek lenen en ze had natuurlijk ook Rainman gezien).

Maar goed, dat is weer een ander onderwerp

Door wie?

Wie dwong je Hortensia?

Protocol autisme

Dat er geen algemeen beeld is van de begeleiding en behandeling bij autisme wil niet zeggen dat er niet al heel veel bekend is. Echter die kennis is in handen van een kleine groep deskundigen bijvoorbeeld bij Autisme Centraal en de Leo Kannerstichting (autisme tv). Benaderingen die door de gemiddelde hulpverlener die die 'autismebril' niet op kan zetten, niet begrepen en juist afgewezen worden.
Ook mensen op scholen en in de hulpverlening die, vaak door persoonlijke ervaringen met mensen met autisme in de eigen omgeving, wel bekend daarmee zijn, hebben veel moeite om dat over het voetlicht te krijgen en worden soms, met name door de politiek correcte rhetoriek van 'ontzorgen' en 'ontlabelen' gemarginaliseerd.

Ha!

Nou, dit is pas eufemistisch gesteld:

Omdat het contact tussen ouders en kind niet goed verloopt, zorgt dat in het gezin vaak voor veel spanningen. 'Tachtig procent van de ouders van kinderen met autisme maken zich al zorgen voordat hun kind twee jaar is', zegt gz-psycholoog Iris Servatius-Oosterling van Karakter Universitair Centrum Nijmegen, gespecialiseerd in kinderen met autisme. 'Ze voelen vaak al heel lang dat er iets niet klopt. Maar daarop wordt nu vaak te laat gereageerd.'

...omdat ouders niet serieus genomen worden. Dat geldt ook voor andere aspecten uit het spectrum (ADHD bijvoorbeeld).

De reactie op onze (toen nog onnozele) vragen) was dat die ouders zo vreemd waren dat die ouders naar hun kind wezen.

Het begint met vertrouwen in ouders en die is toch wel stuctureel afwezig bij de GGD.

dwingen

Ik noemde maar een voorbeeld van een dwingende pedagogische thuisbegeleidster, maar ik heb behoorlijk wat dwang ervaren bij verschillende instanties m.b.t. het autisme van mijn kinderen. En dat was een kleine 10 jaar geleden. Dwang volgens de "wat wij zeggen is waar, jij weet er niets van"-methode.

Maar goed, ook die periode heb ik inmiddels af mogen sluiten.

Maar het dwingende "niets doen, want niets aan te doen" zoals jij stelt heb ik absoluut niet ervaren en ook niet gemerkt bij de andere gezinnen met wie ik in contact kwam. Wel de door mij hierboven genoemde dwang.

Waarmee ik niet wil ontkennen dat het bestaat. Ik herken het alleen totaal niet.

Het heeft voorspelbare problemen om het 'testen' op te voeren

http://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=224824&postdays=0&postorder=asc&start=0

Ouders worden nog steeds niet serieus genomen en de 'testen' stellen weinig voor.

" Today we had an "autism assessment." I was expecting a thorough ordeal, but it consisted of only a handful of play tasks and the whole thing lasted about 20 minutes. Afterwards the guy told us that he scored a 1.5, and that a 2 is required to be "at risk" for autism. He didn't ask us about any of our concerns, basically called us insane for thinking our son may be autistic, and dismissed the fact that my son was spinning in circles the whole time we were talking. Is this a typical experience with EI services? Am I supposed to try to forget everything I know about autism because of this 20 minute test? What do I do next?!"

Ook hier het advies om buiten de overheid om zelf hulp te zoeken.

Ouders die zich met verstand van zaken weten in te vechten bereiken veel meer.
http://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=278160

"When my daughter was in early intervention, she had a diagnosis of autism and she received about 25 hours of service per week (inclusive of behavior therapy, occupational therapy, speech therapy, and physical therapy). I am in the US, but not all areas are as generous as what I received. Even within my area, not all kids receive this much therapy. The feedback I got from her therapists is that well-spoken/educated parents often got more services."

Er wordt veel gewerkt met ABA wat veel uren per week kost. Echter ABA is nogal gedragsgericht en wordt door sommige autismeactivisten als 'hondentraining' afgewezen.
Ouders proberen echter van alles, ook ABA
http://www.appliedbehavioralstrategies.com/what-is-aba.html

anoniem

Herkenbaar.

Je wordt als ouder totaal niet serieus genomen, en dat beperkt zich niet alleen tot het CB. Zelfs grote, in autisme gespecialiseerde instellingen kunnen nog lelijk de plank misslaan omdat ze menen dat moeder het toch niet weet.

Dát moet veranderen!

Hortensia

Ik heb precies dezelfde ervaring, ik ben herhaaldelijk naar de cb arts en de huisarts gegaan omdat de taalontwikkeling van mijn jongste stagneerde. En had het cb maar meteen geluisterd, dan was het balletje eerder gaan rollen en was mijn zoon er nu een stuk beter aan toe. Dan was er eerder gesignaleerd dat hij (onzichtbare) epilepsie had, had hij eerder medicatie gehad en was z'n achteruitgang eerder gestopt. Was hij nu 'vier' in plaats van 'nog geen anderhalf', dat is echt wel een verschil.
We kregen na maanden 'zeuren' een verwijzing omdat 'moeder ongerust was', werd mij gezegd, niet omdat zij het waren. Zij zagen een jongetje dat prima koe en hond kon benoemen op commando, alleen wij zagen dat er iets niet klopte. Dat was zo: kind ging achteruit in zijn ontwikkeling. Hij had geen autisme, het bleek een stuk gecompliceerder, uiteindelijk bleek een unieke chromosoomafwijking (met epilepsie) de oorzaak te zijn van zijn ontwikkelingsachterstand. Intussen is hij ernstig verstandelijk gehandicapt, ze zouden hem bij het cb niet meer terug herkennen.
Het zou fijn zijn als ze de ouders serieus nemen bij het cb. De logopediste later begreep er niets van: wij zijn hoogopgeleide ouders, hadden al een ouder kind, waren niet hysterisch of overspannen

Ik heb helaas niet veel vertrouwen in een cb arts, dat is een opleiding geneeskunde met een soort cursus, ze weten echt niet alles. Als ze maar wel doorverwijzen naar een echte deskundige. En om te beginnen de ouders serieus gaan nemen. Onze huisarts neemt ons intussen wel serieus, we kunnen altijd meteen bij hem terecht. Ook wel eens 'voor niets' om bv naar de longetjes te luisteren, mijn zoon kan niet meer praten dus het is soms lastig uit te vinden hoe erg iets is.

Rafelkap

Schrijnend...

En dan wordt de hoge opleiding van de ouder er ook nog eens bij gehaald. Mijn opleiding, uiterlijk en werk riepen ook enorme vooroordelen op (niet zozeer bij het CB, maar des te meer bij de instanties waar ik vervolgens mee te maken kreeg). Die aannames hebben me zelfs bijna een ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing (daar waren ze niet helemaal uit) opgeleverd...

O ja de ggz instelling

Hier was het de derde lijns instelling, de academische autismepoli die in plaats van deskundigheid een bizarre zorgmelding met ernstige gevolgen opleverde. En waar ik voor kwam was 'hogeschool'.
Ik probeerde ze nog af te remmen: 'is dit niet een professionele valkuil' (projectie van eigen mishandelingservaringen bij een angstig meisje)

Hier ook een dergelijke ervaring. De taalontwikkeling van mijn peuter stagneerde, liep zelfs achteruit. Teken aan de wand. Ik heb moeten praten als Brugman om hem verder onderzocht te krijgen. Van het cb hoorde ik "ga hem maar lekker voorlezen" (deed ik uiteraard al láng, evenals praten, zingen et cetera). De huisarts bleef aanvankelijk volhouden dat ik hem te veel met mijn oudste vergeleek.
Toch doorgedrukt. Uiteindelijk is er een ernstige taalstoornis vastgesteld, en nu, jaren later, autisme. Ook door andere ervaringen heb ik geen hoge pet op van het cb (en, in het verlengde daarvan, van de ggd). Er werd ont-zet-tend slecht naar mij geluisterd daar. Althans: ik moest alle zeilen bijzetten (overtuigend spreken, herhalen, drammen, et cetera) om gehoord te worden. En dat is niet iedereen gegeven, om voldoende assertief je boodschap over te brengen. Er zullen ouders zijn die zich met een kluitje in het riet laten sturen, gerustgesteld door een cb-vpk die alleen zinnen uit haar handboek opdreunt en niet naar de ouder luistert, of, doe eens gek, goed naar het kind kijkt.

oei AnneJ

"is dit niet een professionele valkuil"
Daar kun je 100 x gelijk in hebben gehad, mijn ervaring is dat veel hulpverleners niet goed op hun eigen handelen kunnen reflecteren. Je hebt ws tegen heel zere benen aangeschopt.
Ik heb inmiddels geleerd, zowel in contacten met school als met hulpverleners/artsen, dat stroop smeren bijzonder goed werkt. "Ontzettend fijn dat U zoveel tijd hieraan besteedt. Ik heb eens zitten denken, zou zus-of-zo óók een optie kunnen zijn?".

En dan nog even terug naar het artikel

Wat mij betreft krijgen cb-vpk's een training in heel precies observeren, goed naar een kind kijken en onbevooroordeeld naar ouders/verzorgers luisteren. Ik hoor dit namelijk zó vaak (dat het hieraan schort), dat dat niet alleen mijn unieke slechte ervaring kan zijn. Meer "zorg" op maat ook. Maakt een ouder zich zorgen om een kind, roep het dan eens een keer eerder op dan in de planning staat.
Het lijkt me dat dit veel meer zoden aan de dijk zet dan een cursusje "maakt dit kind normaal contact", waarbij er uiteraard veel vals-positieve meldingen gaan ontstaan.

Afgeleerd hoor Anneque

Ik was altijd de braafste, beleefdste en naiefste en dat hielp niet. Ik zag al dat bij deze mensen, opvolgers van een goede maar vertrekkende professional, de deskundigheid toch wel een paar treden lager stond, maar ik gaf ze de ruimte zonder er meteen bovenop te zitten.
Tot ik geconfronteerd werd met het zorgmeldingsgesprek. Kun je wel alsnog beleefd blijven maar ik kon toch echt niet meegaan in het uithuisplaatsingsgesprek. Daar had ik geen passend alternatief voor. Dat werd een rechtzaak.
Ik ben tegenwoordig juist veel directer. Geen twijfel over mogelijk dat ik een ervaren 'rot' ben.
Ik heb ook nog weleens gevraagd of men 'de literatuur wel bijgehouden heeft'.

Intimidatie

Na de zorgmelding ben ik veel strategischer gaan werken.
Niet mijn privemailadres maar het mailadres van de academische instelling waar ik werkte.
Direct melden wat mijn achtergrond is.

Tegenwoordig

Ben ik een 'betrokken' ouder in de dossiers.
Ik zal blij zijn als ik volgend jaar van die onzin af ben. Zal nog wel knokken blijven maar met minder ernstige gevolgen als dreigend verlies van mijn kinderen.

Constructief voor de meelezers

Het allemaal waar hoor. Die cb en die huisarts en moeilijk vindbare epilepsie. Ik kan je van dat laatste uit eigen ervaring vertellen dat dat in het buitenland ook nog niet makkelijk is: gemist door drie ziekenhuizen en acht onderzoeken wegens even zoveel aanvallen die niet op aanvallen lijken.

Maar wat hebben meelezers aan dit geklaag?

Weet iemand het antwoord op mijn vraag: Is autisme tegenwoordig een remedieerbare aandoening?

Zelfs bij Balans kom ik bij teksten die het hebben over een pervasieve stoornis die zeer waarschijnlijk erfelijk is. Dit in tegenstelling tot vroegere gedachten, namelijk dat autisme het gevolg is van een foute moeder.

Het artikel heeft het er ook over: "Wetenschappelijk gezien groeit het bewijs dat bepaalde behandelingen van autisme effect hebben, stellen de verschillende deskundigen. 'Er is lang gedacht: als je autisme hebt, dan valt daar weinig aan te doen', zegt Servatius. 'Maar dat achterhaalde idee begint te veranderen.'"

Is dit de mening van Servatius, of van een commerciele aanbieden van remedie, of van iemand die alsnog slechte moeders de schuld wil geven, of is er inderdaad sprake van nieuw inzicht? Wie weet het antwoord?

Anneke:"Wat mij betreft krijgen cb-vpk's een training in heel precies observeren, goed naar een kind kijken en onbevooroordeeld naar ouders/verzorgers luisteren."
Wat mij betreft laten ouders en deskundige per direct de illusie vallen dat deskundigen in vijf of tien minuten in een vreemde omgeving kunnen waarnemen waar ouders in al die overige miljoenen uren samenleven tegenaan lopen.

En dan constructief voor de meelezer: Maak een filmpje voor de dokter. Maak er een serie van. Hou een dagboek bij. Zet er een schaal van 'erg' bij (score 1 : 5). Wees systematisch. Daar hebben dokters wat aan. Daarmee kun je relevante waarneming delen.

Kom dames, niet alleen maar afkraken.

Anneque

"Wat mij betreft krijgen cb-vpk's een training in heel precies observeren, goed naar een kind kijken en onbevooroordeeld naar ouders/verzorgers luisteren"

Nou, dat laatste lijkt me geen gek idee. Dat eerste ook niet, maar in de praktijk lijkt het me onuitvoerbaar. Hoe lang ziet zo'n CB-medewerker je kind nou helemaal? En wat als het kind net die dag de bokkepruik opheeft oid? Je zou bijna zeggen: geen poging tot diagnose door observaties, maar in eerste instantie uitsluitend door uitvragen van de ouders (dat heet geloof ik een heteroanamnese: je vraagt de buitenwacht hoe iets verlopen is). Observaties op het CB kunnen daar nauwelijks iets aan toe- of afdoen, lijkt me. Of je zou de kinderen terug moeten laten komen en heel uitgebreid moeten observeren. Maar dan hou je nog het probleem van de dwarse of verlegen peuter.

Dus terug naar het VK-artikel: in principe is het geen gek idee, maar het staat of valt met de onderzoeksmethodiek. En daar kunnen wij met recht het hart vasthouden, denk ik. Aardig is dat uit het artikel blijkt dat eigenlijk de ouders zelf meestal donders goed door hebben dat er iets niet klopt. Jammer dat daaruit niet de vraag is voortgevloeid in hoeverre het CB voor dit soort dingen afgaat op de signalen van de ouders.

Groeten,

Temet

Wat meelezers er aan kunnen hebben

Is de boodschap dat, gegeven de situatie zoals die nu is, drammen kan helpen. Wij geven de waarschuwing dat je je niet met een kluitje in het riet moet laten sturen.

Wat betreft jouw tip (info over je kind concretiseren en schematiseren): dat is zeker zinvol (al was het maar om het advies van de arts: "houd het eens een tijdje bij en kom dan terug" vóór te zijn, scheelt weer een paar maanden). Maar dat zal toch echt pas in vruchtbare aarde vallen wanneer hulpverleners een andere basishouding tav ouders aannemen. En dan de goeden niet te na gesproken uiteraard.

Training

http://www.autisme.nl/autisme-nieuws/oktober-2014/nva-pleit-op-autismecongres-voor-vroegsignalering-en-gespecialiseerde-autismecentra.aspx
Ook de NVA pleit voor vroegsignalering.

Echter zolang er meer training gegeven wordt voor het signaleren van 'kindermishandeling' dan het op een juiste manier signaleren en doorverwijzen van ontwikkelingsproblemen. En er bovendien geen onomstreden aanbod ligt. En ouders de laatsten zijn die geacht worden er iets over te kunnen zeggen en de hulpverleners alle macht hebben om hun eigen politiek correcte visie erdoor te drukken, zonodig met een zorgmelding.
zolang zie ik er niets in.
Eerst maar eens expliciteren wat je dan als hulp en begeleiding aan biedt aan ouders en kinderen. En hoe je voorkomt dat hulpvragende ouders alsnog de schuld krijgen.

geen verwijt

Ik verwijt het CB ook niet dat ze geen juiste diagnose stellen. Ik weet heel goed dat het bij een peuter onmogelijk het verschil tussen autisme/epilepsie/bepaalde stofwisselingziekten/mentale retardatie te zien is. Zelfs door een specialist.
Gelukkig hoef je voor een logopediste tegenwoordig geen verwijzing meer te hebben.
Ik kan ouders alleen maar adviseren: vertrouw op je moedergevoel, jij bent de deskundige over je kind en zorg ervoor dat de huisarts je serieus neemt. En ook de specialist. Leun niet achterover als je kind wordt onderzocht maar blijf er met je hersens bij. Onze zoon had bijna geen tweede EEG gekregen van een aio als ik niet wat had gedramd, dwz rustig en zakelijk wat feiten genoemd waardoor er opeens heel snel een nieuw EEG kon worden geregeld.

Het is wel een ramp als je als ouder teveel vertrouwen hebt of weinig kennis of de taal niet beheerst.

Ik vind

Ik vind het wel goed als autisme bij een kind vroeg word opgemerkt. Daar kan het veel aan hebben (en ja, dat kan ook veel tegenwerken, dan moet je als ouder stevig in je schoenen staan).
Maar kan het consultatiebureau serieus dat signaleren? Daar is toch heel wat specifieke kennis voor nodig en autisme zie je niet aan de hand van een lijstje met algemene dingen die een kind moet kunnen. Ik denk dat er dan een hoop kinderen onterecht autistisch gaan worden genoemd en het is ook wel zo in het menselijk denken dat als je dénkt dat er iets aan de hand is met het kind, dat uit verdere onderzoeken ook zo zal blijken. Omdat je gaat zien wat je verwacht te zien. Dus zal het wellicht leiden tot een heleboel onterechte gevallen van autisme. En andersom: kinderen die wel autisme blijken te hebben en echt met zichzelf in de knoop zitten maar waar in hun motorische ontwikkeling en taalontwikkeling niet veel op te merken is worden er niet uitgeplukt.

denk het niet

Het consultatiebureau gaat geen autisme signaleren mamavansenh maar gaat symptomen signaleren en als er een heel rijtje ligt worden ouders en kind doorverwezen. Tenminste, zo begrijp ik het.

omkeerbaar?

Geen idee of autisme omkeerbaar is. Ik heb wel heel lang aan autisme gedacht bij kind. Tot aan eind dreumustijd, paar dagen na een therapiesessie was er een grote verandering (geen speelgoed achter elkaar maar op elkaar en 15 seconden tussen een gebeurtenis en schrikreactie (/agressie). Ik heb het gevoel gehad dat ik de opening had gevonden tussen de glazen wand tussen ons en kind en dat ik kind van achter de wand kon trekken.

Toen hij heel laat pas, een keer duidelijk loog (om mij om de tuin te leiden) stond ik van binnen te juichen. Bij het CB begrijpen ze dat niet. Zijn er nog altijd trekken? Jazeker. Geen diagnose. Hoeft ook niet. Als kinderen zich maar ontwikkelen en dat gebeurt nu met trekken en duwen.

Rafelkap, wat een moederverdriet en wanhoop moet je hebben gekend. Ik leef met je mee.

Annej, dat is wel bekend (sensorische intergratie) maar het WO-niveau (GGD, huisartsen) praat niet met het hbo niveau (fysio), bijv. Net als afdelingen tussen ziekenhuizen niet met elkaar praten waardoor kennis niet gedeeld wordt.

Jamie

Dat snap ik, maar er gaan dus een hoop kinderen worden doorverwezen terwijl er niets anders aan de hand is dan gewoon een onschuldige wat afwijkende ontwikkeling. Onze dochter zou ook wel alarmbellen doen rinkelen denk ik bij het CB terwijl ik er vrijwel zeker van ben dat er met haar niets aan de hand is. Dan zou ze toch worden doorgestuurd. En dan krijg je onderzoekers die gericht gaan zoeken naar autisme en de kans is groot dat als je ernaar zoekt je het ook vind omdat je ziet wat je verwacht te zien. En omdat ouders in een gesprek met de professional ook zullen aangeven wat wél autistische kenmerken zijn (die heeft volgens mij ieder kind wel ergens als karaktertrekje) omdat daar tenslotte naar gezocht word, en alle níet autistische kenmerken niet zo snel ter sprake zullen komen.

Ik ben ook gediagnostiseerd jaren geleden. Weet hoe zo'n onderzoek gaat, als ze denken aan autisme zoeken ze gericht naar die kenmerken en vinden ze in veel gevallen ook.

meekijken

Ik had graag gehad dat iemand mee keek naar gedrag wat bij mij de alarmbellen deed afgaan. Maar ze trokken liever de conclusie dat ik overbezorgd was ipv meekijken. En ik weet dat het CB daarin niet alleen is: die ervaring hebben wij elders ook ruimvoldoende opgedaan. Bijv een hulpverlener die en plein public ging stellen dat met kind alles ok was, alleen de moeder was overbezorgd. En dat had een ongewenste, onnodige impact. We werden jaren teruggeworpen.

Ik denk niet dat het CB moet gaan observeren. Van een generalist moet je geen specialist maken en zeker niet met een cursus. Doodeng. Daarmee geef je onprofessionele en onkundige mensen het imago van kundigheid en zorgvuldigheid. Ze moeten gaan verwijzen. Laat ze niets zelf doen! Niet dat alle verliezers kundig zijn maar dat is weer andere materie.