Curlingouders

Klopt Fanagan

Ik zal het je nog sterker vertellen: Mijn dochter moest in groep 5! (vroeger 3e klas) een werkstuk maken. Pagina's lang, alinea's, bronvermeldingen, mooie plaatjes, nawoord, conclusie, voorwoord én inleiding.... Nou, zonder mij ging dat toch echt niet (ik moest zelfs al uitzoeken wat nou het verschil tussen voorwoord en inleiding is...). Waanzin ten top! En erger nog: dochterlief was er vanaf dat moment van overtuigd dat een werkstuk een ondoenlijke opdracht was en had er een bloedhekel aan. Een aantal jaar later heeft de school die opdracht op aandringen van ouders enigszins vereenvoudigd. Tja, zo gaat dat dus tegenwoordig....

Werkstuk (ot)

Een werkstuk is bedoeld als training voor het schrijven van stukjes tekst. Alleen staat de internet vol met werkstukken. Er wordt steeds minder zelf geschreven en steeds meer gekopiëerd. Vandaar de controle-app op plagiaat. Maar deze is makkelijk te omzeilen.

Een werkstuk is steeds meer een ‘knip en plak’- gebeuren; wil je de zin onherkenbaar maken door een woord te veranderen in een ander woord, druk je op de app betekenissen en er wordt je een woord aangereikt. kinderen weten dat ondertussen ook.
In wezen hoef je niet eens het verschil te weten tussen conclusie en nawoord, want die stukken tekst staan er ook bij. Het geeft weer aan hoe de opdracht zijn doel voorbij schiet.

Maar nu dwalen we weer te veel af van het begrip curling wat prinsjes en prinsesjes zou opleveren volgens de bedenker van het begrip, de psycholoog Bent Hougaard.
Curling is gewoon en hype, net als de andere hippe woorden zoals thuisblijfmoeder en fitmom.
https://www.trouw.nl/cultuur/het-nieuwe-opvoeden-van-curlingouder-tot-scharrelkind~ab0fb270/

Bieb63

'Nou, zonder mij ging dat toch echt niet...' Maar door het wel te doen houd je het ook in stand, met alle andere ouders samen. Gewoon niet doen.

Tsjor

Hier

Hier geen te moeilijk huiswerk. Powerpoint kunnen ze helemaal zelf.

Ik kan me voorstellen dat een strikte scheiding ook niet meer goed werkt tegenwoordig, hoewel het bij ons prima ging vroeger. Hoe ging carnaval toen? Nu zijn er wel 5 ouders per klas nodig voor de leukigheid. Zonder inloop 's morgens zodat je de intekenlijst ziet en zonder appgroep bereikte je toen geen ouders. Nu gebruik je ze omdat je ze kunt bereiken, of bereik je ze omdat je ze kunt gebruiken?
Verder worden we gevraagd voor meelopen naar een museum, middelbare school, bejaardentehuis, rijden naar vliegveld... vroeger deden we dat allemaal gewoon niet.
Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich dan ook met andere dingen gaan bemoeien, hoewel ik ze niet ken. (Ik heb nog niet geholpen op school dit jaar, dus ik spreek de andere ouders ook niet zo vaak.)
Nou ja, en soms is de leerkracht ook gewoon dommer en lager opgeleid dan de ouder...hoewel dat toen zij zelf jong waren natuurlijk ook al.zo was. Ze dateren ook niet echt meer uit de periode dat er weinig mensen hoger opgeleid waren.

Inderdaad

Toen mijn oudste kinderen klein waren woonden we in andere landen waar ouders eigenlijk nooit de school binnen kwamen. Je leverde 's ochtends je kinderen af en 's middags haalde je ze weer op. Was wel zo rustig voor de leerkrachten maar ook voor de ouders. School was school & thuis is thuis.
Hier in Nederland vraagt de school heel vaak hulp aan de ouders voor allerlei zaken dus dan is het logisch dat de ouders er ook meer bovenop zitten.
Sommige huiswerkopdrachten zijn bijna onmogelijk te doen zonder hulp van de ouders dus dan krijg je opeens ook dat ouders zich inhoudelijk met zaken gaan bemoeien.
Dus de school kan zelf ook nog heel wat doen om de invloed van de ouders te beperken.

aan de andere kant

"Dus de school kan zelf ook nog heel wat doen om de invloed van de ouders te beperken."

Aan de andere kant, het is niet alleen maar nadelig natuurlijk, zoals alles. Sommige leerkrachten zijn gewoon niet briljant of alwetend; die zijn misschien best van goed wil, alleen ze begrijpen bijvoorbeeld een slimmer kind helemaal niet. Een slimme ouder wel.

Nu denk ik even aan de peuter- en kleutertijd van één van mijn kinderen. En dan ook de peutertijd, omdat die peuterjuf nu basisschoolleerkracht is.

eens AnneJ!

"Grappig om ouders belachelijk te maken door al te opzichtige vragen om rekening te houden met hun speciale kind. Zal soms ook wel belachelijk zijn, maar vaak is het gewoon een vraag om fatsoenlijk met je kind om te gaan en te begrijpen waarom een kind anders niet meekomt."

Zo eens!

Altijd leuk om lacherig te doen over andere ouders. Altijd makkelijk om te roepen 'dat het heus wel goed komt'.

Het onderwijs is gericht op een gemiddelde massa. Zit je kind buiten de bandbreedte, dan zul je als ouder vaak enorm je best moeten doen om ervoor te zorgen dat je kind een redelijke basis krijgt. Want nee, dat is niet vanzelfsprekend. En het komt niet vanzelf goed. Veel te vaak zelfs niet. Dus noem mij (en vele anderen) maar een curlingmoeder. Of een tijgermoeder. Of wat voor term je er ook maar op wilt plakken. Ik weet wel beter.

Luizenmoeder

Maar om het fenomeen curlingouder in de Luizenmoeder kan ik hartelijk lachen. Heerlijk, hoe alle 'typetjes' uitvergroot worden.

bicyclette

Het zal best zo zijn dat onderwijs gericht is op gemiddelde standaard en dat jouw kinderen daar buiten vallen en veel begeleiding nodig hebben.
Maar daar ging het niet specifiek om. Het gaat om ouders die zoveel voor hun kinderen doen, dat de lat behoorlijk hoog komt te liggen en dat kinderen die om wat voor reden dan ook ouders hebben die niet die begeleiding kunnen bieden, buiten de boot gaan vallen. Ook al zijn het zogenaamde standaard kinderen.

Hokje

Het gaat om ouders die zoveel voor hun kinderen regelen dat hun kinderen geen consequenties ervaren of iets leren.
Maar de term heeft ook als gevolg dat ouders die hun kinderen begeleiden tijdens opdrachten, ook worden aangezien als pamperaars. Als ouders die onbedoeld verhinderen dat hun kinderen iets leren. Die betrokken ouders willen juist dat hun kind iets leren; dat ze samen bespreken hoe een werkstuk vorm krijgt en waarom. Daar leert een kind meer van dan door kind te laten dobberen.
Om dan in een hokje gestopt te worden van ouders die hun kind niets meegeven, is best beledigend.

Flanagan

Precies.
En je ziet van de buitenkant nooit wat de overwegingen zijn geweest. Stempels drukken zonder na te denken is altijd lekker makkelijk.

Klopt emmawee

Heel veel dingen weet een ander helemaal niet mbt andermans kind......

Belachelijk maken

"Grappig om ouders belachelijk te maken door al te opzichtige vragen om rekening te houden met hun speciale kind. Zal soms ook wel belachelijk zijn, maar vaak is het gewoon een vraag om fatsoenlijk met je kind om te gaan en te begrijpen waarom een kind anders niet meekomt." AnneJ ik pak dit eruit om wat er staat, niet omdat jij het geschreven hebt.

Als ik dit draadje doorlees is mijn conclusie dat de verhouding tussen leraren en ouders kennelijk nogal verziekt is. Ouders voelen zich belachelijk gemaakt en maken zelf
de onderwijzer belachelijk. Het voelt bijna als verraad als je begrip hebt voor de leerkracht. Hoe moeten "we" de patiënt beter maken?

Alkes

Natuurlijk. En als we naar De Luizenmoeder kijken, dan is het overduidelijk wie de 'curling-ouder' is.
Maar in de gewone wereld is het helemaal niet zo duidelijk. Niemand zal toegeven dat hij een hardcore curling-ouder is. Omdat mensen dat namelijk zelf helemaal niet zo ervaren. En de meeste ouders poetsen wel eens wat obstakels weg voor hun kroost. Omdat dat nu eenmaal heel menselijk is. En iedereen probeert daar voor zichzelf een beetje een balans in te vinden, passend bij jezelf én bij je kind. Als ouder ken je je kind immers het beste.

Maar in de gewone wereld wordt er naar hartelust geoordeeld. En daar ging het in een heel aantal berichten over. Het wordt snel 'alles of niets'. Het is heel makkelijk om vanaf de zijlijn een mening te hebben en te roepen dat een ander het toch echt verkeerd aanpakt.

Maar goed, ook dat is menselijk.
Het merendeel van de ouders vindt zichzelf een betere opvoeder dan 'de rest'.
Het merendeel van de automobilisten vindt zichzelf een betere chauffeur dan 'de rest'.

Kaaskopje

"Als ik dit draadje doorlees is mijn conclusie dat de verhouding tussen leraren en ouders kennelijk nogal verziekt is. Ouders voelen zich belachelijk gemaakt en maken zelf
de onderwijzer belachelijk. "

Dat weet ik niet. Als ik voor mijzelf spreek: ik heb 'geknokt' voor mijn kind, maar heb altijd een uitstekende relatie met de leerkrachten gehad.

Kaaskopje

Ik lees de berichten anders. Niet de relatie tussen docent en ouders is slecht, maar het onbegrip tussen ouders onderling. Maar goed, dat schreef ik al in #2

Gelukkig wel

Het verhaal van AnneJ over haar twee broers relativeert ook wel wat het gewicht is van ouders en huiswerkbegeleiding: slimme kinderen komen er toch wel. Het zou zelfs kunnen zijn dat een moeder die er bovenop had gezeten de jongens zou hebben beperkt door hen de boodschap mee te geven: nee, je kunt dat nog niet, je moet dat eerst goed leren.
Opvoeden is altijd weer opnieuw het evenwicht zoeken tussen uitersten: er bovenop zitten of loslaten, wel of niet bemoeien, wel of niet gaan dokteren, wel of geen uitzonderingspositie voor je kind willen etc.
De term 'curlingouder' schetst mijns inziens terecht een van die uitersten. Voor iedereen die eerlijk naar zichzelf als opvoeder kijkt wel herkenbaar: je hebt allemaal wel eens de neiging gehad om elk obstakel voor je kind weg te willen poetsen. wie niet? Goed om dat met een term te benoemen, omdat je je er dan ook weer van bewust bent dat het een behoefte van jezelf is die extreem kan zijn. Zodat het ruimte biedt voor kritische reflectie op je eigen handelen.

Tsjor

En dan nu die column

Meestal lees ik de columns hier wel, maar deze is echt weer zo heerlijk ongenuanceerd kort door de bocht. Bah!
Ik zit met een puber die het zwaar heeft op school wegens stemmingsstoornis, zij heeft nu hulp nodig om alles behapbaar te houden. Andere puber heeft zeer gebrekkige studievaardigheden en zit nu op huiswerkbegeleiding. Tuurlijk ben ik een curling moeder, laat ze maar falen... Mijn beide pubers zouden daar alleen maar door beschadigd raken maar dat schijnt goed voor ze te zijn.

Och ja

Ik vond het vooral een heel slechte column, met een spelfout in de titel. Volgens mij ondersteunen de meeste ouders hun kind zoals ze denken dat goed voor hem is. Ik heb daar heus wel eens de plank in misgeslagen, of te lang doorgegaan met dingen voor ze regelen. Dat was al zo toen ze nog heel klein waren, en ik er bijvoorbeeld achter kwam dat het peutertje op het kdv al maanden uit een gewone beker in plaats van een tuitbeker dronk

Column

Pff, die van die bakfiets-vader vond ik ook al zo tenenkrommend kortzichtig.

Op mijn voorhoofd

Ik heb denk ik ook het woord 'curlingouder' op mijn voorhoofd staan, omdat ik een puber heb met een paar onzichtbare kwalen. Het ziet er natuurlijk ook raar uit, zo'n groot kind achterop de fiets. Dus zij is een watje en ik ben een curlingouder. Althans, ik weet van sommige mensen dat zij zo denken, maar ik weet ook dat er een heleboel mensen zijn die juist helemaal niet zo veroordelend zijn. Gelukkig.

Hier ook Lou

Een van mijn dochters is hoogsensitief. Je wilt niet weten hoe veel ouders vinden dat ze 'gewoon' niet moet zeuren of dat wij als ouders dat veroorzaakten doordat we steeds het aantal prikkels probeerden te beperken ...

Trigger

Ik word even getriggerd door de zin 'slimme kinderen komen er dus wel', nav het verhaal van anne j. Dat is dus niet per definitie zo, helaas. Mijn man is ook een typisch geval van slim, afgehaakt op de uni, meerdere opleidingen geprobeerd, maar ten onder gegaan aan faalangst en in zijn geval het nooit hebben leren leren en doorzetten. Dat komt niet zomaar goed meer.

En dus ben ik ook een curlingouder, zeker voor onze zoon, op de basisschool, die lijkt op zn vader, slim is, maar ook nu al paniek ervaart als hij het niet overziet. Dus zit ik er naast bij dat werkstuk. Om hem te helpen, hoe hij de vertaling maakt van het boek naar zn eigen woorden. Om woorden te geven aan zijn paniek als hij dat zelf nog niet kan en dat is vreselijk vermoeiend en veel werk. Maar niemand die ziet hoe trots ik ben op kind als hij vorige week, weken na dat werkstuk, na een jaar begeleiding ineens zegt, mam, stop, paniek, wacht ff. Om na 2 min. Te kunnen schakelen. Die 10 voor dat werkstuk, dat is niet het leerpunt, en boeit me niet. Wel het proces er naar toe. En het feit dat hij het eindelijk herkent en daarmee de sleutel tot verandering in handen krijgt. Omdat ik hem zo vroeg mogelijk de tools wil aanreiken om niet dat mee te maken waar zn vader doorheen gaat, al kun je dat nooit garanderen. Maar dit is maar een voorbeeld, ik ben er van overtuigd dat elke ouder zn curlingmomenten heeft. Uit liefde voor je kind. En natuurlijk heb je je blinde vlekken, maar er is ook een hoop dat de omgeving niet ziet en weet. Maar beetje lief zijn voor elkaar dus 😉

Marit

curlingouder of bruggenbouwer

Voor me zelf zie ik een verschil tussen een curlingouder en een bruggenbouwer.
Een bruggenbouwer is voor mij iemand die zijn kind begeleid om een stap te nemen. Omdat de ouder weet dat kind het nog niet alleen kan. En het niet willen laten zwemmen omdat de kans op verzuipen dan erg groot is.
Een curlingouder is voor mij iemand , al hoewel de brug al gebouwd is , de brug geheel opgepoetst wil zien en elke teleurstelling voor het kind wil verkomen.
Bij een curlingouder zie ik iemand voor zich die gaat "zeuren" dat kind ook in de selectie moet. Want het doet zo goed zijn best, en alle vriendjes zitten in de selectie. Nu is het zo sneu voor het kind. Klopt natuurlijk dat het sneu is, maar met dit soort teleurstellingen moet je kind mee leren omgaan.
Een bruggenbouwer is dan bijvoorbeeld een ouder die het kind helpt met de tas inpakken. Die de randvoorwaarden (verschillende kleuren per vak, op een rustig moment) creëert en het kind leert hoe en wat. Zodat op een gegeven moment het kind het zelfstandig kan (de brug is gelegd).
Voor een buitenstaander is het vaak moeilijk in te schatten of er een brug gebouwd wordt of dat ze bezig zijn met curling.
De buitenstaander kent het kind en diens vaardigheden niet. En kent alleen zijn eigen perceptie. Mijn kind kan dit wel al zelfstandig, dus waarom moet ander kind geholpen worden.
Daarom moeten we gewoon dus een beetje lief zijn voor anderen, en elkaar niet veroordelen.

Bruggenbouwer

Bij het woord bruggenbouwer denk ik aan mensen die goed zijn in verbinding leggen tussen verschillende zaken en/of personen en daardoor spijkers met koppen weten te slaan. Ik snap wel wat je bedoelt overigens met hoe je het onderscheid gemaakt hebt.

Ik vind het woord curlingouders erg komisch gekozen, omdat naar mijn gevoel redelijk duidelijk is wat ermee bedoeld wordt. Spottend en met zelfspot. Iedere ouder poetst weleens wat glad voor een kind, maar je hebt er exemplaren tussen... ). Verder lijkt het mij vrij normaal en gezond als ouders hun kinderen gewoon helpen bij wat nodig is en voor het kind opkomt, dus ook als dat inhoudt dat er een gesprek gevoerd moet worden met deze of gene. Dat is een ouder, zonder voorvoegsel.

Lotte

"Een bruggenbouwer is voor mij iemand die zijn kind begeleid om een stap te nemen. Omdat de ouder weet dat kind het nog niet alleen kan."
Dat klinkt heel goed. Maar eigenlijk zou school moeten weten dat een kind een bepaalde stap nog niet kan. Met al die begeleidende ouders kan school achterover leunen en denken wat fijn dat de meeste kinderen het zo goed doen. En dat is dus vooral vervelend voor de kinderen die om wat voor reden dan ook geen begeleiding thuis hebben.
Omdat door al die begeleidende ouders, die samen met hun kind een werkstuk gaan schrijven (dat dan schijnbaar beloond wordt met een 10) de lat lekker hoog leggen

En dan en dan en dan ...

treden twee wetten in werking: de ‘Wet van de remmende voorsprong’ en de ‘Wet van de stimulerende achterstand’. Altijd weer afwachten wat de uiteindelijke maatschappelijke uitkomst is.

digitaal

Worden kinderen vandaag de dag niet opgevoed door de iPad? Ik zie de kinderen allemaal met zo'n ding in de hand tegenwoordig. Kan er verder niet veel over inzitten zolang ze maar genoeg vriendjes hebben en paar keer per week sport.
Opvoeden doet iedereen om zijn of haar manier.
Zolang je elkaar aandacht geeft en goed blijft communiceren met elkaar is mijn inziens het allerbelangrijkst. Waar ik me wel aan stoor zijn van die ouders die drukker zijn met zichzelf als met de kinderen...