Curlingouders

Pfff

Alweer commentaar op ouders.

Altijd toch?

Commentaar op ouders? En zeg eens eerlijk: jij vindt toch ook dat bepaalde kinderen zich zo gedragen omdat hun ouders die kinderen zo opvoeden?

je hebt helpen en helpen

helpen is niet een taak overnemen. Helpen is luisteren/kijken naar hoe je kind iets aanpakt, daarover gerichte vragen stellen en zo laten zoeken naar nieuwe mogelijkheden. Ik ben allang geen moeder van schoolkinderen meer, maar ook in mijn tijd waren er ouders die werkstukken voor hun kinderen maakten. Dat is geen helpen, daar leert een kind niks van.

Dat is juist het succes van Luizenmoeder

Het is waar.

Het moet toch fantastisch zijn om het script van Luizenmoeder te schrijven en voor de acteurs (en auteur) om het te spelen? Het is uit het leven gegrepen, alleen aangedikt. En iedereen smult ervan dat zo genadeloos de spot met ouders wordt gedreven en herkent er vooral de ándere ouders in, want ... ik ben zo niet!

Aanvulling

Niet alleen spot met ouders maar ook met leerkrachten.

Alle karakters

Alle karakters worden overdreven. Ook juf Ank, die alles zogenaamd beter weet en de anarchist juf Helma, de directeur die op de schreef balanceert met jonge stagiaires en sollicitanten, de directe concierge, andere types die er tijdelijk zijn zoals vorig jaar het schoolbestuur dat Anton probeerde te wippen om een protege een baantje te geven.

Maar als ik net een nieuwe ouder was zou ik het ook echt niet kunnen waarderen denk ik. Dan moet je echt nog wennen aan dat constante publieke commentaar.
Nu kun je dat rustig met een korreltje zout nemen.

Yanea

Waarom zou je geen kritiek op ouders mogen hebben? Eerlijk gezegd heb ik ook moeite met ouders die halve werkstukken voor hun kind schrijven, powerpoint presentaties in elkaar knutselen, elk boekverslag meelezen en iedere spelfout er uit halen.
Het legt de lat wat hoog voor kinderen die het gewoon zelf moeten doen. En zoals wilgenkatje al aangeeft, een kind leert er niks van.
Nu hoop ik dat de gemiddelde docent wel onderscheid ziet tussen door kind zelf gemaakt werkstuk of een gezamenlijk project.
(ik beken overigens wel schuld, ik heb in de brugklas van zoon ooit een bloemenverzamel project overgenomen. Maar dat was wel nadat ik al drie keer had uitgelegd hoe een boterbloem er uit zag en waar hij die zou kunnen vinden en nadat hij alsnog met een paardebloem thuis kwam, toen raakte mijn geduld ietwat op).

nou

ik herken me anders heel goed in Ursula hoor! Of liever: een combinatie van Ursula en Helma, als dat mogelijk is.

en meehelpen

Overigens is overhoren, vragen stellen, mee helpen plannen en meekijken met huiswerk doen wel iets anders. Maar dan nog ben ik verbaasd hoeveel tijd ouders in het schoolwerk van hun kinderen steken. Zal waarschijnlijk ook zijn dat ik mazzel had met kinderen die het vrijwel allemaal zelf kunnen en alleen voor wiskundeD weleens bij hun vader aankloppen voor nadere uitleg.

Emmawee

Natuurlijk worstelt iedere ouder met vragen over 'doe ik het wel goed?' en 'doet school, voetbal, pianoles, etc. het wel goed met mijn kind?'. Maar we zijn zo 'horizontaal' geworden in hoe we met elkaar omgaan, dat 'we' totaal geen respect meer hebben voor mensen die voor een beroep hebben geleerd wat 'wij' niet geleerd hebben, dat 'we' menen die beroepskracht op zijn gezag menen te mogen ondermijnen, maar ook bedreigen als het 'ons' niet zint. Ik mag dan ouderwets zijn en niet meer van 'deze tijd', maar ik vind dat er echt iets totaal misgegaan is met dat respect voor mensen die in dienstverlenende beroepen werken (al dan niet vrijwillig), maar in feite met veel meer.

Och ja

Mijn bijdrage aan de werkstukken van mijn jongste op de basisschool was aflopend 80-50% in de bovenbouw. In de brugklas zaten we ook nog rond de 50%, maar inmiddels (2e klas) doe ik er weinig meer aan. Uiteindelijk krijgen ze het dus wel zelf onder de knie.
Toevallig hadden we het er van de week over hoe ik haar meer betuttel dan mijn oudste. Ik voelde me schuldig omdat ze zelf haar douchespulletjes en kleding had moeten klaarleggen, terwijl oudste dat al met 6-8 jaar moest. En ik smeer meestal ook haar lunchbrood. Anders neemt ze gewoon niets mee, dus daar heeft ze dan zelf last van maar ik vind het toch sneu.
Ja, ik ben wel een curlingmoeder, vrees ik, maar uiteindelijk komt het ook gewoon goed.

Hulp van ouders

Een gevleugelde uitspraak van mijn moeder "En welk cijfer hebben we gekregen voor handwerk/tekenen/je werkstuk?'. Die heb ik overgenomen toen ik als moeder aan de beurt was.

Andersom ook Kaaskopje

Het respect van met name directie, maar ook leerkrachten, voor ouders, is soms ook ver te zoeken, en ouders kennen hun kind het beste en zijn de levenslange verzorgers en opvoeders van een kind.
Ik denk dat in deze prestatiemaatschappij men knokt om boven te blijven en bij het minste verschil van mening in de aanval gaat.

Dan kun jij wel netjes en beleefd blijven maar dan delf jij het onderspit.
Dat is ook naief.
Ik dacht dat school en hulpverlening samen met ouders het beste voor hebben voor een kind, maar helaas kan het een belangenkwestie zijn en een slangenkuil, ik was naief.
Ik dacht ook dat er op school vast expertise zou zijn wat je met een kind moet dat niet naar school durft en vecht om thuis te blijven, of een kind dat gepest wordt en dat even uitleg nodig heeft om een opdracht te maken.

Daar staan scholen vrij machteloos in en dan is het relatief eenvoudig om de verantwoordelijkheid af te schuiven door te gaan zwarte pieten.

Het is soms een hele kunst om tot samenwerking, of in elk geval geen tegenwerking, te komen.

Och

Ook ik denk dat we allemaal proberen de juiste balans te vinden. Ik ken niemand die bewust curlingouder is. Je kijkt naar je kind, je kijkt naar de omgeving en de verwachtingen en zoekt een balans. En wat nurture en wat nature is is meestal knetter lastig te bepalen. Is die ene moeder zou zo betuttelend omdat haar kind haar echt nodig heeft of heeft haar kind haar zo nodig omdat hij altijd zo betutteld is? Sja....
ik herken ook wat iemand hierboven schrijft: als je eigen kinderen redelijk soepel en eigenstandig door het leven rollen is het voor die ouders soms lastiger begrip op te brengen voor ouders die kinderen hebben die wat minder makkelijk door t leven (lijken te) rollen. Je weet toch ook nooit echt wat er achter gesloten deuren afspeelt.
Iemand heeft ooit veroordeeld dat ik geregeld naast onze puber zit als er geleerd moet worden. Volgens diegene moest hij het zelf kunnen anders was hij blijkbaar niet vwo waardig. Ik zag alleen maar een kind dat de hersens wel had maar de concentratie moeilijk op kon brengen. Als ik er naast zat (vaak gewoon met mijn eigen werk bezig, soms helpend, bv met wiskunde) dan was het makkelijker om gefocust te blijven. Maakt mij dat een curlingouder?

Natuurlijk zijn we curlingouders

Wij allemaal.
Hoewel ik me uiteraard (net als anderen) erger/verbaas over het curlingouder-gedrag van anderen. Ik doe het zelf natuurlijk beter.

Maar dat we kinderen niet meer leren omgaan met mislukkingen is denk ik maar deels waar.
Kinderen komen juist mi veel meer in aanraking met 'mislukken'. (of teleurstellingen, of wat dan ook)
Er zijn veel meer meetlatten en die zijn veel scherper en harder afgesteld.
Kinderen moeten ook enorme hoeveelheden info verstouwen. Lummelen is er niet bij.
Kinderen moeten vooral leren selecteren en af grenzen, anders wordt het straks gewoon teveel. Dat ouders een hoop van ze overnemen is daarin niet zo erg. Het maakt ze juist klaar voor een toekomst waarin andere vaardigheden veel belangrijker zijn om zich staande te houden.

Overigens Kaaskopje werk ik in een dienstverlenend beroep en ik herken de populistische kreet dat agressie ed toeneemt helemaal niet. Ik werk er meer dan 25 jaar.

Samen

Ik verbaas me soms juist over ouders die, ondanks dat hun kind het hard nodig heeft, juist zo weinig samen doen met hun kind op het gebied van leren en zelfzorg en zaken organiseren en plannen. Ouders die zich teveel aantrekken van de publieke opinie en denken dat het juist goed komt met hun kind als ze maar niet dit, of niet dat, dat afgewezen wordt in het publieke domein.

Ik ben liever een betrokken, responsieve ouder!

Geen curlingouder Phryne

Zolang de executieve vaardigheden maar matig ontwikkeld zijn, red je het niet met een standaardaanpak.

Ach weet je, anderen weten het altijd beter. Ik meestal ook bij anderen. Dat is dan wel weer verfrissend.

Kaaskopje

Mijn oudste is zeventien en mijn jongste vijf. Als ik zie wat er verandert is op de basisschool alleen al in die tijd is het al heel wat. In verhouding tot toen ik zelf kind was helemaal. Er wordt meer en meer verwacht vanuit school dat je als ouders mee kijkt en doet. De scheidslijn wordt steeds vager. Natuurlijk zullen er ouders zijn die zich onbeschoft tegen leerkrachten gedragen maar dat is van alle tijden. Maar je kind alleen halen en brengen en bij tijd en wijlen de obligate schoenendoos ofzo meegeven is nu echt niet meer wat een ouder van een basisschool kind hoort te doen, schoolt rekent er echt op dat je als ouders meekijkt en handelt in het schoolwerk. Laatst nog kreeg middelste een papier mee naar huis mbt de voorbereiding van een spreekbeurt waar letterlijk op staat dat bepaalde dingen met ouders of opvoeders voorbereid dient te worden. Dat heb ik bij oudste nooit gezien.

Wat AnneJ zegt

Dus. Al zal ik de leerkracht nooit voor de voeten lopen. In de klas moeten ze het samen redden, ik probeer slechts op de achtergrond te regelen dat dit zo goed mogelijk lukt.

Van loslaten gaat een ongeorganiseerd, chaotisch kind echt niet veranderen in een strakke planner. Dat moet je voorleven en begeleiden. Met heel veel geduld.

Kaaskopje

Wie bedoel je met 'we' in #12? Ik voel me zelf in elk geval totaal niet aangesproken.

Partners

Ik denk dat school en ouders partners zijn in het voorbereiden van een kind op het leven. En onze maatschappij is, helaas, hard en snel geworden. Alles moet in hokjes passen, gelabeld worden als iets afwijkt van het gemiddelde en we zetten zo hoog mogelijk in om zoveel mogelijk opties te hebben.

Het is toch triest dat Cito's vanaf groep 6 meewegen in een advies. Een kind is dan net 9! Ik ken geen land waar ze zo jong al het niveau bepalen voor de rest van hun leven. Opstromen is heel lastig, afstromen niet. Fouten maken, langzamer tot bloei komen... mag dat nog wel? Niemand wil een kind pushen, maar je wil ook niet dat ze de boot missen. Je wil niet dat ze afgerekend worden op een slechte periode dus probeer je ze te beschermen en te begeleiden om zo tijd, ruimte en begrip te krijgen voor hun zwakke kanten. En je zwakste vakken bepalen nu je niveau.

Ik voel veel voor een schoolsysteem dat je niveau niet bepaald wordt door je slechtse vak/kant, maar dat je de vakken op verschillende niveaus kunt volgen en daar 6 jaar over kan doen om ze op het hoogst haalbare niveau af te sluiten. En dat je dan voor het HBO bepaalde vakken dan op een bepaald niveau moet afsluiten en dat dat hoger ligt dan voor het MBO lijkt mij logisch.

Ach

Hoewel ik zelf het liefst zo weinig mogelijk werk wil hebben aan de opvoeding en mijn kinderen bij voorkeur zelf leren hun zaakjes op te knappen en daarmee mijzelf overbodig te maken ontkom ik er af en toe niet aan om curlingouder te zijn. Want als je bepaalde obstakels niet uit de weg ruimt krijgen jij die keihard terug. "Waarom heb je niet.... "vul maar in. Vooral met school krijgen kinderen weinig ruimte om zichzelf te ontwikkelen, van hun fouten te leren. Dan is het soms wel slim om een plooi glad te strijken.

skik

Spraakmakers

https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/491531-marina-van-der-wal-over-de-zorgelijke-ontwikkeling-van-curlingouders

Het fragment. Met een opvoedkundige, ook ouder, en een neurowetenschapper. Per slot zijn de hersenen gemiddeld pas uitgegroeid op 25jarige leeftijd, 12 jaar kan dan veel te jong zijn om allerlei zelfstandigheid te verwachten. Je ontwikkelt je als ouder van manager tot coach, tot mentor, tot adviseur. Het is een terugtrekkende beweging.

Nickie en anderen

Via een kind en zijn ouders ben ik nog wel een beetje op de hoogte van wat er op een basisschool (in zijn geval) gebeurt en dat is inderdaad weer anders dan 14 jaar geleden. School betrekt ouders zelf meer bij wat er gebeurt dan in 'onze tijd'. Dat is natuurlijk positief.

Jullie reacties een beetje samenvattend, vind ik uiteraard dat je als ouders mag laten merken dat je betrokken bent bij wat je kind doet en meemaakt. Niet mag maar moet eigenlijk. Het is alleen wel de toon die de muziek maakt. Mijn ervaring is dat je veel verder komt met een prettige toon, dan in de stijl van 'ik kom wel even vertellen hoe je je werk moet doen!' (even zwart wit) En dat vind ik zo grappig in de Luizenmoeder. Juf Ank kapt dat rigoureus en ook overdreven teveel die kant op af. De serie is gewoon een spiegel die ons voorgehouden wordt van de werkelijkheid maar in overdreven vorm.

De indruk die ik krijg van wat ik over 'de jeugd' in het algemeen en het onderwijs meekrijg, is dat het aantal prinsjes en prinsesjes de afgelopen jaren is toegenomen en hun ouders zich gedragen of onderwijzers (in dit geval) hun personeel zijn en/of op ze neerkijken. "Wat denk jij nou helemaal te weten, ik weet het beter, jij bent incapabel voor je werk." En in hele negatieve situaties waarin ouders zelfs overgaan tot bedreigingen of zelfs erger. Zo ook met andere dienstverleners. Als je jezelf niet in dat beeld herkend, als dienstverlener of ouder, is dat natuurlijk heel erg prettig, maar misschien is het wel sympathiek om de verhalen van collega's of medeburgers, die dat wél zo ervaren serieus te nemen en niet te bagatelliseren. Ook al is dat er maar 1 op de 100. Het gebeurt.

dat is niet bepaald 'we'

Geen idee van de cijfers, maar 1 op de 100 is nou niet bepaald 'we'. Onze basisschool is juist zeer gesteld op ouderlijke inbreng. Dat betekent wederzijds luisteren. Met de paternalistische inslag van 40-50 jaar geleden bereik je niets meer.

Pirata

Bij wijze van spreken heb ik 1 op 100 gezegd. Ik weet niet exact hoe de cijfers liggen.

Nee, ik ben ook niet van mening dat de jaren '50 stijl beter is. Maar het slaat nu soms door naar een vorm die ik ook niet wenselijk vind.

Ik vind dat wat je zelf ergens in stopt over het algemeen dan ook jouw kant op komt. Ben je negatief, dan gaan anderen ook negatief tegen je doen. Dat geldt dus in het algemeen.
Ik streef er zelf naar om alles bij de persoon te houden waar ik iets minder positiefs mee heb. Dus niet alle onderwijzers doen het slecht, ik kan het met 1 slecht getroffen hebben. Niet alle ouders zijn 'lastig', ik kan het met 1 slecht getroffen hebben. Ik begin dus nooit (nou laat ik eerlijk blijven... zo min mogelijk) ergens aan met het gevoel dat het ongetwijfeld een soepzooitje zal worden door vooroordelen. Als het met die ene persoon fout gaat, is het begrijpelijk om daarover negatief te worden. Ik krijg weleens het gevoel dat daar ook iets mis gaat. Strijdbaar opstellen, terwijl er nog geen oorlog is. Dan kan het inderdaad opeens een strijd worden.

Herkenning

Is er bij mij niet alleen niet mbt tot mezelf maar ook niet mbt mijn omgeving. Ik zie/hoor/merk geen significante achteruitgang in hoe ouders school/leerkrachten bejegenen. (Ik laat de hulpverleners discussie hier expres buiten)

Mijn man zijn opa heeft een keer een leraar op zn kop geslagen, zo’n incident heb ik in deze eeuw nog niet in mijn directe kring meegemaakt.

Niet dat het ook maar iets zegt over de statistieken.

Wat ik wel denk is dat veel dingen veel meer groot en bekend worden door social media. Ik kan het artikel niet zo snel meer terug vinden maar ik heb weleens gelezen hoe snel iets zich exponentieel kan vermenigvuldigen dmv social media. Als mans opa nu zijn actie had gehad had hij zomaar een trending topic kunnen worden (wat de nuances in het verhaal zelden ten goede komt) en weet heel Nederland er binnen no time van, destijds was het alleen in de buurt bekend.

AnneJ

"Ik verbaas me soms juist over ouders die, ondanks dat hun kind het hard nodig heeft, juist zo weinig samen doen met hun kind op het gebied van leren en zelfzorg en zaken organiseren en plannen."

Ik ook deze week.

Afgelopen weekend had iemand sportspullen laten liggen. Wij hebben ze meegenomen en ik heb netjes in de ouderappgroepen gemeld dat ik spullen had, en of iemand iets kwijt was. Geen reacties vanuit de ouders van de oudere kinderen, alleen van die van de jongere.

Van degenen waarvan de ouders niet meer de tassen uitpakken verwachtte ik ook niet dezelfde avond nog een reactie, maar er zijn blijkbaar ook geen oudere kinderen geweest die bij hun ouders gemeld hebben dat ze spullen hebben laten liggen, en geen ouders die bij hun kind hebben gemeld dat iemand spullen had gevonden en of ze even hun tas wilden controleren.

Ik stel me nu ouders voor die krampachtig willen dat hun kind het zelf leert, of die het gewoon geen bal interesseert - dat het kind zaterdag geen spullen heeft, of even tegen de 60 euro moet gaan uitgeven aan nieuwe spullen.

Opmerkelijk. Ik ben echt benieuwd van wie het nu is.

Floria

"blijkbaar ook geen oudere kinderen geweest die bij hun ouders gemeld hebben dat ze spullen hebben laten liggen". De mijne zou dat waarschijnlijk aanstaande zaterdagochtend doen.
"en geen ouders die bij hun kind hebben gemeld dat iemand spullen had gevonden en of ze even hun tas wilden controleren" Met meerdere kinderen, werk, aantal vrijwilligersdingen, heb je van die dagen dat je wel eens een appgroep over het hoofd ziet of denkt, nou die bekijk ik later nog wel eens.
Terwijl ik het type bedenk ik me dat ik waarschijnlijk zo'n ouder ben waarover jij je verbaast. Ik ben blij dat ik geen sportend kind heb, anders zou ik nu wel snel mijn appgroepen gaan bekijken om nog beetje goed voor de dag te kunnen komen.