Corrigerende tik

Belonen en humor

inderdaad,wat Kaatje schrijft kan ik me helemaal in vinden; opvoeden is herhalen herhalen herhalen.
en als je kind ergens echt niet van af kan blijven; wegzetten,de verleiding om het toch te pakken is dan simpelweg verdwenen.
je zorgt op die manier dat je kind niet wordt uitgedaagd om toch dat schaaltje kaas te pakken.( met straf als gevolg)
en verder helpt belonen ook.
niet dreigen ; na drie keer krijg je straf,( dan zet je al een negatieve toon)maar ; als een kind in 1 keer luistert een compliment geven.
en met humor kan je ook heel veel bereiken.
en ik ben er van overtuigd; geen eén dreumes /peuter/kleuter is er op uit om jou dwars te zitten,een kind wil niets liever dan zijn ouders behagen,als je met die instelling naar je kind kijkt,is het al veel gemakkelijker om je geduld te bewaren.
( en nee,ik ben zeer zeker geen perfecte moeder,die bestaan niet)

Dwars zitten

Dreumessen/peuters/kleuters zijn er inderdaad niet op uit om je dwars te zitten (alhoewel....bij mijn oudste twijfel ik). Pubers daarentegen....
Alleen die geven een tik terug
Maarruh, is er iemand prefect ?
Zolang ik kan zeggen dat mijn kinderen gelukkig zijn en mij nog altijd de beste moeder van de hele wereld vinden (ook die dwarse puber) doe ik het blijkbaar niet verkeerd als imperfecte moeder die wel eens een tik gegeven heeft. En dat vind ik het belangrijkste; dat ik het in de ogen van mijn kinderen oprecht goed doe !
Jakiro

Asa

Het boek "Het explosieve kind"gaat wel voornamelijk in op "probleemkinderen". Er wordt wel in aangegeven dat de methode voor álle kinderen positief kan uitpakken; de methode "Plan B" is zeker goed bruikbaar in de dagelijkse ouderlijke praktijk. Een groot deel van het boek vond ik zelf ook wel over "zware gevallen" gaan, wat onze zoon zeker niet is, toch heb ik er veel aan gehad. Het boek geeft ook een kijkje in de achtergronden van woedeuitbarstingen en ander "ongewenst" gedrag. Ben onze zoon toch weer met een iets andere blik gaan bekijken. Nu How2talk2kids nog, die heb ik nog niet binnen.

Kaaskopje (ot)

kaaskopje:Meestal kan ik heel goed door een deur met je en dat wil ik ook zo houden,

Dat wil toch niet zeggen dat wij geen verschil van mening kunnen hebben?

Lidie, grenzen stellen

Lidie, dat bedoel ik juist, het voorbeeld dat jij geeft: dat je niet blijft hangen in "dat kind zit te klieren" maar a.h.w. een stap naar achteren zet en kijkt vanuit welke behoefte het komt en wat je daarmee zou kunnen doen. Dat is iets heel anders dan "afleiden".

En je voorbeeld laat juist duidelijk zien dat het prima mogelijk is om grenzen aan te geven zonder te slaan, te schreeuwen of te dwingen.

Ik heb trouwens gemerkt bij mijn zoontje van net twee dat het helpt om, als hij iets niet mag omdat het gevaarlijk is, er ook duidelijk bij te zeggen dat het gevaarlijk is. Daar hoeft niet veel uitleg aan te pas te komen. "Nee, dat is gevaarlijk", is voldoende; soms zeg ik er nog iets bij over "au au" of "boem". Hij lijkt het te begrijpen, in ieder geval maakt het indruk. Hij gaat dat dan ook voor zichzelf herhalen, en inderdaad wel eens uittesten, maar meer op een "leerzame" manier: hij zegt er dan bij: "nee nee, au au, vaar", of zoiets. Al dat soort regels, verboden en waarschuwingen moeten geleerd worden, en dat gaat vaak niet in één keer. Ik merkte bij mezelf de reflex om verbieden op een boze manier te doen, maar dat is natuurlijk onzin, hoe kan hij nou weten dat iets niet mag of dat iets gevaarlijk is? Zeker in het begin past een informatieve, serieuze toon beter, dat wordt door hem ook serieuzer genomen, hij merkt aan mij dat ik hem iets belangrijks vertel. Hij gaat dat dan ook onderzoeken, met een been van de stoep af en dan "nee nee" zeggen, of bij elk lullig richeltje stoppen en "nee nee" zeggen (waarop ik natuurlijk enthousiast reageer). Ik kan me trouwens best voorstellen dat ik in een later stadium in sommige gevallen heel boos kan worden, hoor; ik wordt nu ook wel eens boos. Maar het voorbeeld dat jij gaf vind ik heel mooi, omdat je daarin ziet dat je dochter jou heel serieus nam en ook nog aan het leren was, en omdat jij daar zo goed op reageerde door haar serieus te nemen. Dat werkt dus veel beter dan er een machtstrijd van maken.

Ik vraag me wel eens af hoe het zit met die grenzen en veiligheid. Ik heb nl. helemaal geen zin om voor elk wissewasje grenzen te stellen, dat verpest de sfeer en ik ben er te lui voor... Ik heb een hekel aan ouders die de hele dag "nee" lopen te zeggen, om de lulligste dingen. Grenzen stellen lijkt zoiets heiligs te zijn in opvoedland... Maar als ik er over nadenk, dan kom ik toch tot de conclusie dat er al genoeg belangrijke grenzen zijn, die met gevaar en gezondheid te maken hebben, en met je eigen welbevinden; en dan lijkt het me niet nodig om ook nog allerlei minder belangrijke grenzen te stellen.

Ik kan me gewoon niet zo druk maken over met de handen geraspte kaas pakken (dat doe ik zelf ook :-0), of ander "geklier". Vaak vind ik het eigenlijk interessant en inventief, dat geknoei is heel nuttig en leerzaam voor dreumessen, ook al is het lastig voor mij. Mijn huishoudelijke normen zijn ook niet zo hoog, dat scheelt (ik vind andere dingen belangrijker). Hoewel ik me wel een situatie kan voorstellen waarbij ik tot het uiterste getergd zou kunnen worden hoor, bij een ouder kind. Of ook op kleinere schaal: als mijn zoontje expres eten op de grond gooit, dan kan ik wel eens een beetje uitschieten hoor (toen hij kleiner was en het duidelijk per ongeluk of onderzoekenderwijs gebeurde, wond ik me er niet over op). Maar een andere aanpak zoeken lijkt me dan toch beter.

Wiebe nik (ot)

Geweldige Nick! Duurde wel even voor ik 'm doorhad

Bibi72 (ot)

En dat is nu een typisch voorbeeld van een reactie zoals bedoeld aan het einde van het draadje "Ben je in `het echte leven` anders dan op het forum? " in Off Topic
Jakiro

Starry, gelijkwaardig

Starry, "gelijkwaardig" is niet hetzelfde als "gelijk". Niemand beweert dat je kind op precies dezelfde manier moet behandelen als een volwassene. Net zo min als je alle volwassenen op dezelfde manier zou behandelen, trouwens. Maar wel met evenveel respect, dat is het idee.
Ik vind het nogal oppervlakkig om lacherig te doen over een (misschien niet helemaal juiste?) omschrijving door een leek (ik dus) van een methode die goed bekend staat, die met zorg is ontwikkeld en die door heel veel mensen met succes gebruikt wordt. Natuurlijk is daar kritiek op mogelijk, die kritiek zal ook vast wel door allerlei vakgenoten zijn uitgewerkt; maar om het lacherig opzij te vegen vind ik niet zinvol.

Dit zegt Wikipedia: "De Gordon-methode gaat uit van gelijkwaardigheid in relaties, zodat iedereen zichzelf kan zijn en zijn verantwoordelijkheid neemt, rekening houdend met de ander. In opvoedingsrelaties betekent dit dat de opvoeder het kind in zijn waarde laat en respectvol benadert. [...] Het systeem benadrukt de effectieve communicatie en oplossingsgerichte conflicthantering. Het win-win-principe staat centraal. Hij stelt een overlegmethode in zes stappen voor. Het succes van Thomas Gordon volgt vooral uit zijn vermogen om de opvoedtheorie op een concrete, praktische manier te vertalen." http://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Gordon

Ik begrijp je bezwaren op het eerste gezicht wel, en ik heb er ook vraagtekens bij - maar je zou je ook kunnen afvragen: hoe zou ik volgens de Gordon-methode op het gedrag van mijn dochter kunnen reageren? Wat is het verschil met hoe ik het nu doe? Wat zouden de voor- en nadelen zijn? Dat levert denk ik meer op, voor jezelf. Vandaar mijn vraag aan de crecheleidster: hoe reageren jullie volgens de Gordon-methode op kinderen die expres met eten kliederen? Waarom niet nieuwsgierig zijn i.p.v. afwerend?

Overigens lijkt het mij niet "normaal" dat een kind van 12 jaar er vies bij zou willen lopen. Dat is toch de leeftijd dat uiterlijk en groepsnormen wel al een belangrijke rol spelen? Zelf was ik als kind niet zo met mijn uiterlijk bezig, maar iedere ochtend douchen en een schone onderbroek, dat deden we gewoon, hadden we altijd gedaan, was de normaalste zaak van de wereld. Wel vond ik bemoeizucht van mijn moeder op die leeftijd heel vervelend, en als zij zich er mee ging bemoeien dat ging ik juist dingen niet doen die ik zelf eigenlijk wel wilde doen, uit een soort schaamte (een kronkel die moeilijk is uit te leggen). Ik wilde zelf wel vaak genoeg mijn haar wassen, maar ik wilde dat mijn moeder niet laten merken en vond het heel vervelend als zij er zich mee bemoeide. Dus was dat een probleemgebied. Privacy in de badkamer is op die leeftijd heel belangrijk. Dus ik zou er als ouder op die leeftijd juist niet te veel bovenop zitten maar het kind de ruimte geven om het op de eigen manier te doen. En ruim voor die leeftijd goede gewoonten opbouwen, zoiets. Maar wie ben ik, nog maar een beginnende ouder, mijn zoontje is net twee...

Maar misschien is het toch goed om het "probleem" met je dochter eens op een andere manier te bekijken? Misschien een kacheltje op de badkamer zetten, of zoiets? Of 's avonds in bad i.p.v. 's ochtends douchen? Of de schone onderbroeken op de badkamer opbergen en de vuile 's avonds in de wasmand? (Slapen met een onderbroek aan is niet gezond.) Schone kleren 's avonds door haar laten klaarleggen op de verwarming in de badkamer zodat ze de volgende dag lekker warm zijn? Of misschien iets heel anders om de situatie te veranderen? Gordon-methode?! (

Jakiro (laatste ot hoor

En nu moest ik weer even denken over jouw reactie... Ik bedoelde dat ik de níck snapte (vond 'nik' zo'n gekke achternaam Maar wie er achter de nick schuil gaat, dát weet ik niet!

Wiebe nik

Ik vind je oplossingen wel lief. Onderbroek op de verwarming leggen zodat hij warm is 's ochtends... Maar hoort de verwarming 's nachts niet dusdanig afgekoeld te zijn dat die vlieger niet opgaat? Ik laat niet omwille van lekkere warme kleren de verwarming hoger staan. Ik leer mijn kinderen juist dat we voorzichtig moeten doen met energie. Ik zou ook 'met onderbroek slapen is niet gezond' aankomen aangezien ik dat grote onzin vind. Ik vind je oplossingen dus wel lief en zorgzaam overkomen, maar tegelijkertijd niet bruikbaar. Ik stam nog uit de tijd dat je de ijsbloemen letterlijk aan de binnenkant van het raam had zitten. In moderne huizen met verwarming is de kou in een badkamer dusdanig dat ik vind dat nóg meer kachels verspilling is net als de hele nacht warm houden van de cv. Snel afdrogen, snel kleren aan als het toch nog een beetje fris is.
Ik herken het 'probleem' van Starry's dochter overigens maar al te goed. Ik heb mijn dochter alle privacy gegund die ze maar kon krijgen, maar dat heeft niet voor meer frisheid gezorgd. Douchen staat wel zo ver onderaan haar lijstje, dat wil je niet weten, de waterdouche wel te verstaan en niet de puberdouche. Ik ga er maar van uit dat dat ooit nog beter wordt.

Kaaskopje

Mijn suggesties waren zomaar snel uit de lucht gegrepen, om voorbeelden te geven dat je er misschien ook heel anders naar zou kunnen kijken... Er zijn vast ook hele andere oplossingen te verzinnen waar ik niet 1-2-3 opkom.
Nee natuurlijk laat je de verwarming niet de hele nacht aanstaan, niet alleen verspilling maar ik zou daar ook hoofdpijn van krijgen. Maar de termostaat een half uurtje eerder aan kan misschien wel? Eerst ontbijten en ondertussen de kleren laten opwarmen? Als kou het probleem is (als...), dan is er toch wel iets te verzinnen om het minder onbehagelijk te maken? Dat zou je voor jezelf toch ook doen?
Ik heb zelf trouwens een ijskoude badkamer, koud huis, met een piepklein elektrisch kacheltje in de badkamer. Staat aan als je daar in de badkamer behoefte aan hebt, dat lijkt mij geen verspilling. Niet iedereen heeft cv. En niet iedereen heeft een bad (valt me mee dat men daar niet over valt

Wel of niet pedagogisch

Ik vat de discussie als volgt op: een tik, kan die pedagogisch zijn, en zo ja, hoe dan? Volgens mij kan een tik niet pedagogisch zijn en de column die ik las van Justine Pardoen, daarin staat precies omschreven waarom in mijn ogen niet (en oh, wat had ik DAT graag mijn vader willen toebijten die mij vroeger een heel enkele keer zo'n tik verkocht): het tast de Lichamelijke Integriteit aan. Kijk, dat is precies wat ik bedoel, daarom ben ik tegen de tik van welke aard dan ook. Niet dat ik nooit uit mijn slof ben geschoten, zoals ik al eerder zei, maar dat was dan ook nooit pedagogisch en wil ik achteraf ook niet als zodanig betitelen. De zogenaamde pedagogische tik wordt bewust uitgedeeld en dat is natuurlijk de kern van de discussie.
Nu is de discussie zich aan het uitbreiden naar 'wat is nu wel of niet pedagogisch?'. Dat is nu juist het moeilijke van opvoeden. Wat heb ik daar soms moeite mee, aangezien ik net als iedere moeder het goed wil doen en ik net als iedere moeder ook maar mens ben. Nadenkend hierover herinnerde ik mij een conversatie met mijn beste vriendin. In een boekje had ze een artikel gelezen waarin werd gesteld dat het al kindermishandeling was als je (echt waar, ik heb het artikel ook gelezen weet alleen helaas de bron niet meer) uit boosheid je kinderen geen kus voor het slapen geeft. Mijn vriendin was in alle staten want het was haar inderdaad al eens gebeurd en tja, mij ook hoor. Als mijn explosieve dochter of mijn makkelijke maar drukke zoon mij het bloed onder de nagels vandaan hebben gehaald voor het slapen, no way dat die een kus van mij krijgen!
Dit even ter illustratie van hoe moeilijk soms vast te stellen is wat wel en niet pedagogisch is, en wij moeders maar onze uiterste best doen, maar voor mij duidelijk: de bewust uitgedeelde tik wijs ik ten alle tijde af.

Sokken

Of gaat de discussie nu over sokken? ;P

Avondkus

Ik geef ze altijd een avondknuffel, ook als we net daarvoor ruzie hebben gehad. Ik neem ook altijd afscheid als ze naar school gaan, of als ik zelf ergens heen ga.
Die avondknuffel staat volkomen los van welk gedrag dan ook. Ik zou het niet kunnen opbrengen mijn kind te moeten laten slapen zonder een kus. Ik kan me goed voorstellen dat het onder 'mishandeling' zou vallen, je oefent dan namelijk emotionele macht uit: "jij bevalt mij nu niet, je krijgt nu geen kus". En daar moet het kind dan de nacht mee in? No way!

Guinevere: peuter - nog wat reacties.

Tsja, ik zei dat inderdaad ook al bij mijn peuter. Maar het waren dan niet alleen maar woorden. Ik stapte als het ware uit de situatie (ging niet weg, maar ging wel op de grond zitten ofzo). Dan komen ze vanzelf kijken wat eraan schort.

Verder heb ik niet veel toe te voegen aan Yta en Kaatje. Wat Kaatje zegt over die muziekles: gisteren voor het eerst meegeweest bij celloles van oudste. Tweede les. En dan zegt die leraar dingen waarvan ik weet dat hij ze over vijf jaar nog zal zeggen. En over tien jaar. Ik speel zelf een ander strijkinstrument maar ik hoor het mijn eigen leraar nog zeggen.

En verder zie ik mijn kinderen als beestjes die dingen leren. Dat maakt ook heel veel uit. Ik zoek nooooooit een opzet in hun gedrag. Dat weten ze van mij, we hebben dus wel dat ze grenzen opzoeken - en die krijgen ze ook, niet luid maar wel duidelijk - maar de machtstrijd om de machtstrijd, die hebben we hier niet. Daar ga ik niet op in. Dat zoeken ze maar uit tijdens het stoeien.

Juist de laatste weken krijg ik veel te horen dat mijn kinderen zo lief voor elkaar zijn. Jongste gaat sinds 4 weken naar dezelfde school en opvang. En ja, dat zal karakter zijn ... maar het is ook het voorbeeld dat ze thuis krijgen.

Wat wij wel veel en bewust doen is stoeien. Daar kan iedereen hier zijn ding in kwijt, dat bewaren we niet voor ruzies.

Oh en nog iets: je voelt je zoals je voelt. Als je je niet gezellig of blij of wakker voelt: ook goed. Scheelt ook een hoop conflicten. Mijn kinderen hebben allebei giga driftbuien gehad. Buren helemaal verbaasd dat we dat niet afkapten. Ik wil maar zeggen dat het niet perfect hoeft te zijn om geweldloos te zijn. We zorgden dat er niets kapot kon, gaven driftkind ook niet automatisch zijn zin, maar boos mocht hij wel zijn.

Mirreke

Het niet geven van een nachtkus is geen strafmethode hier. Om het mishandeling te noemen vind ik heel ver gaan. Ik doe het vanuit mijn eigen emoties, dus ik vind het ook geen misbruik van emotionele macht. Ik ben niet alleen ouder, maar ook mens en er zijn momenten dat ik Echt Boos ben en dan ga ik ze geen kus geven. Een kus is waardevol omdat hij welgemeend is. Ik zeg wel iedere avond dat ik van ze houd, en tot morgen maar als ik boos ben geef ik geen kus dus en zeg ik erbij dat we morgen de dag opnieuw beginnen. Partner is ook zo: hij heeft een ochtendhumeur en een ochtendruzie komt wel eens voor. Als hij me dan, boos als hij is, toch een kus wil geven, mag hij die houden. Een kus moet , zoals gezegd, welgemeend zijn.

Dankzij dit draadje

heb ik nog met vriend gesproken over onze manier van opvoeden, ik vind dat we te vaak blafferig doen tegen haar en dat is zo negatief en liefdeloos. En dat vond hij ook wel, gaan we op letten en aan werken.

Dus dank.

Geen kus?

Kijk, dát vind ik nou zielig!
Als je als ouder niet bij machte bent om het goed te maken voordat ze gaan slapen, en ze daarom geen kus geeft, dan hecht je wel erg aan je wrok. Mijn hart breekt bij de gedachte. Dat zou ik dan weer echt nooit doen. Wat kan er nu zo vreselijk gebeurd zijn dat het je niet lukt om voor het slapen daaroverheen te stappen?
Volgens mij doe je daar een kind pas echt pijn mee.

Herhaalmachine deel 2

Het verschil tussen muziekles geven en moederen is het volgende: de muziekleerlingen willen het inderdaad leren. Mijn twee doerakken daarentegen, wilden vooral doen waar ze zin in hebben. Daar ging dit over. Ze willen in de ochtend helemaal niet opschieten om op tijd op school te zijn. Ze willen dat IK zorg dat ze op tijd op school zijn en dat het zo geregeld is, dat ZIJ gewoon door kunnen gaan met t.v. kijken, de koektrommel plunderen, achter de katten aanzitten enz.enz.
Om deze paradox op te lossen, voldeed hier het drie-keer-zeggen systeem prima. Het voorkwam veel geruzie, want iedereen wist waar hij aan toe was, inclusief ikzelf. Ik wist dus, na drie keer hebben ze een probleem en hoefde dus niet meer na zes keer uit mijn dak te gaan. Heerlijk. Duidelijkheid scheppen in de opvoeding, geeft voor beide kanten houvast, niet alleen voor de kinderen hoor.
Tegenwoordig zijn ze oud genoeg en snappen ze meestal zelf dat de medemens niet bereid is eenzijdig de boodschap eindeloos te herhalen. Ze begrijpen nu dat ze of moeten laten weten waarom ze toch niet doen wat ik zeg, of het wel te doen, of anderszins te laten merken dat ze bereid zijn acht te slaan op wat ik uitzend. Ook heerlijk.
Ervan uitgaan dat kinderen altijd en overal van goede wil zijn acht ik een gevalletje wensgedachten.

Lidie

Wie of wat vind je precies zielig?
Dat ik hecht aan wrok en daarom geen kus geef voor het slapen gaan is een aanname. Misschien kan ik het verduidelijken (en je geruststellen?): ik heb het over het moment waarop een kind op het moment van naar bed gaan iets uithaalt, een voorbeeld: het is boos over het tijdstip en maakt iets opzettelijk stuk. Dan kan ik het soms gewoon niet voor elkaar krijgen een kus te geven en dat is geen doelgerichte actie, uit wrok. Ik zal het altijd wel goedenacht wensen, of het zou het zo bont moeten maken dat ik even afstand moet nemen en mijn partner de kinderen naar bed moet laten brengen. Uit wrok doe ik nooit iets jegens mijn kinderen. Ook mijn vriendin niet, die in een soortgelijke situatie bij het naar bed brengen ook even afstand had moeten nemen en zich plots in een artikel van kindermishandeling beticht zag.
Maar dit sluit ook aan bij de discussie: wanneer is iets wel of niet pedagogisch en waar ligt dan de grens met kindermishandeling? Een kind geen nachtkus geven als strafmaatregel (of uit wrok) is niet pedagogisch (mee eens, maar ook niet schuldig) een kind geen nachtkus geven want witheet en afstand moeten nemen: ook niet pedagogisch maar gewoon menselijk (schuldig...)
O en Lidie, heel stiekem, maar dat mag jij alleen lezen hoor, breekt mijn hart ook als ik afgekoeld ben. En ga ik alsnog die kus brengen. Ook als ze al slapen.

Clo, alsjeblieft niet doen.

mijn allerergste jeugdherinnering was de dag van laatste verjaardag dat ik thuiswoonde. De uitslag van mijn eindexamen en mijn verjaardag tegelijkertijd. Mijn eindlijst was heel goed, met zelfs een voldoende voor wiskunde. Het vak van mijn vader

Maar een ruzie met mijn vader (die ongetwijfeld mijn schuld was) zorgde ervoor dat hij me niet feliciteerde, geen kus gaf en geen taart kwam eten.
Want inderdaad, een kus en felicitaties moesten welgemeend zijn en hij kon nu niet gemeend feliciteren, zo verklaarde hij mijn moeder, die er ook al niet was omdat ze in het ziekenhuis lag.

Feestje en de visite is toen afgeblazen en kort daarna ben ik het huis uitgegaan en heb mijn diploma-uitreiking heb ik alleen gedaan. Ik ben het nooit vergeten en heb het nooit vergeven.

Nou is dit wel een heel extreem voorbeeld, maar je voert dezelfde redenatie als mijn vader.
Ik vind dat je als volwassene beter moet weten. Mijn vader vond en vindt waarschijnlijk ook oprecht dat dit soort dingen oprecht moeten zijn omdat ze anders geen waarde hebben.

Millenia

Ik gebruik het ook, het drie keer systeem. Mij hoor je regelmatig door het huis zingen: "Schoenen AAN, tweede keer!". Het helpt. Ook drie vingers in de lucht steken en dan terugtellen helpt, vooral bij jongste (5). Oudste (bijna 8) denkt vaak: "Ach, ik heb nog twee tellen" en neemt de tijd. Kijk, ik vind dat ze nu oud genoeg zijn om de consequentie voor lief te nemen als ik van te voren waarschuw en ze in wezen dus een keuze maken (wil je luisteren of gaat de tv uit?).
Dit gezegd hebbende realiseer ik me wel dat niet iedereen die in deze draad meedoet kinderen van dezelfde leeftijd heeft. Dat is natuurlijk ook van belang bij de keuze van je opvoedmethodes, die groeien met de kinderen mee.

Kiki

Nee, ik vind het appels en peren. Je vader heeft iets heel belangrijks laten schieten en heeft beredeneerd actie ondernomen, gedurende langere periode. Ik heb het zelf over in de hitte van het moment moeten afkoelen. Tenzij ik mijn partner de kinderen naar bed laat brengen, leg ik ook uit aan de kinderen dat ik moet afkoelen en wens ik ze goedenacht en zeg ik ze dat we morgen opnieuw beginnen. Ik heb het dus echt over afstand nemen en niet, zoals al eerder genoemd, reageren uit wrok en zoals het bij je vader bijna lijkt, deze wrok over langere tijd koesteren. Nu heeft je vader ook iets verloren.

En nu

Moet ik naar de tandarts en kan ik later pas weer lezen en reageren...

Dat is nou precies wat ik bedoel

"Twee doerakken die vooral willen doen waar ze zin in hebben"

Uit je taalgebruik blijkt al een bepaalde houding. Ik ga er niet vanuit dat mijn kinderen altijd goede bedoelingen hebben. Maar ook geen kwade. Het woord doerak komt me niet over de lippen en dat mijn kinderen alleen maar willen doen waar ze zelf zin in hebben vind ik niet meer dan logisch. Dat wil ik namelijk ook. Het kan alleen niet. Niet voor mij en ook niet voor mijn kinderen. Ik vind er een soort verwijt inzitten als je dat zo zegt over je kinderen.

Het ochtendgetreuzel is hier dus heel anders aangepakt. We staan eerder op. Ik heb uitgelegd (daar gaan we weer) dat ik geen zin heb om achter ze aan te lopen en dingen meer dan 1 keer te zeggen. Verder uitgelegd dat ik graag ruim op tijd vertrek omdat het zonder haast veel gezelliger is.

Gevolg: ik zeg af en toe 'moet je nog dingen doen voordat we weggaan? Het is nu kwart voor acht'. En ja, dat doe ik ook al als ze vier zijn. Ik neem ze dus serieus en ik los niets voor ze op. Ik wil wel helpen als ze aarzelen over wat er nog moet, maar meestal dreunen ze meteen zelf het rijtje op 'tanden poetsen, aankleden, tas pakken'. Volgorde, manier waarop dat zoeken ze zelf uit. Jongste van vier staat dus om half acht helemaal zelf aangekleed beneden. Oudste van bijna acht wil er nog weleens lang voor nodig hebben. Ik zeg niets drie keer, soms benoem ik ook dat ik geen zin heb om ze aan te sporen. Af en toe laat ik vallen hoe laat het is en om acht uur ga ik gewoon de deur uit. Ze weten dat ik dan wegga. Soms moet oudste heel erg haasten terwijl ik de fiets uit de schuur haal. Zijn probleem.

We zijn altijd ruim op tijd op school.

Mijn man heeft erg aan deze methode moeten wennen, die had de neiging om boos te worden en toch achter ze aan te rennen. Ja, dan werkt het niet meer. Ik ben echt kei-consequent hierin en dan gaat het goed.

Geen kus?

dat vind ik hartverscheurend,dat is een uiting van liefde naar je kind toe,net als het regelmatig zeggen; ik hou van je.Dat zal ik mijn kinderen nooit onthouden.
Ook als ik het gedrag van mijn kinderen niet kan waarderen,ik zal ze altijd(juist op die momenten)zeggen dat ik van ze hou,en ze een kus geven of knuffelen.
want daarmee laat ik zien dat ik altijd van het kind blijf houden,hoe het zich ook gedraagt.
geen kus bij het slapengaan vind ik geen afwijzing van het gedrag van je kind maar afwijzing van je kind zelf.

Geen kus

Dat vind ik ook een te harde methode. Je kunt dan wel zeggen dat je van ze houdt, maar houden van uit zich meer in daden dan in woorden. En stel je voor dat je 's morgens niet meer wakker wordt...

Hier ook

Nav dit draadje ben ik weer iets bewuster bezig met onze zoon.

We hebben soms periodes dat het gewoon niet zo leuk is. Er wordt dan wel niet geslagen maar stemmen verheffen en even bij de arm pakken is net zo negatief.

Voorheen telde ik altijd, als hij niet luisterde. Net voor 3 kwam hij dan alsnog aanrennen. Nu werkt het beter. Ik vraag hem of ik moet tellen, en dan komt hij gelijk. Dan zegt hij: je hebt niet geteld. En dan zeg ik: nee, want je hebt goed geluisterd. Hij trots, ik blij, een stuk positiever.

Ik ben niet zo van de opvoedboeken maar ik ga dat boek "How to talk to kids" bestellen.