Corrigerende tik

Het explosieve kind

Nog even, voor de minder voorbeeldige ouders onder ons (moi inclus): sinds ik het boek "Het explosieve kind" heb gelezen, ben ik al wat voorbeeldiger geworden in mijn gedrag naar onze af-en-toe-explosieve zoon. Een korte samenvatting van dit boek vind je deze week in de vraagbaak, bij Opvoeding en Gedrag.
De situatie hier wordt nu niet meer zo snel zodanig dat we de neiging krijgen op wat voor een manier dan ook uit onze slof te schieten. Het is zoon ook al opgevallen, "Goh, waarom heb ik de laatste tijd zo weinig streepjes (op de gedragkaart) gekregen?". Omdat we de situaties hebben opgelost vóórdat het mis ging. Slaan komt dan al helemáál niet meer in beeld. Neemt niet weg dat het ongetwijfeld weer een keer gaat gebeuren, zo'n dag waarop het volledig uit de hand loopt, en we allebei jankend en schreeuwend in elkaars haren vliegen, van complete onmacht. Ik denk nog met gruwels terug aan de vorige keer, heb zoon ook mijn excuus aangeboden. Wel uitgelegd dat ik een mens ben en ook mijn grenzen heb in wat ik kan hebben.

Rafelkap ik snap je nog steeds niet

waaruit blijkt het dan dat ik OF OF zeg ?

Wat is dan jouw definitie van autoritair ?
Ik bedoel bijvoorbeeld: de autogordels blijven om, no matter what, ze blijven om tijdens het rijden. Ik wil 1000x keer uitleggen waarom dat moet maar ze blijven om.

Eens met lidie

ik vind het ook onduidelijk, je maakt iets stuk waarvan je weet dat het niet mag en je moeder neemt je mee naar de speeltuin.

Nee, dan ga ik voortaan altijd iets stuk maken als ik mij verveeld.

Autoritair......

Iets kort en streng tegen je kind zeggen ,vind ik gewoon duidelijk zijn en is soms ook echt nodig.Ik vind dat nog niet autoritair.hier zijn ook duidelijke regels,daar ga ik niet steeds over in discussie.
Ik ben als kind autoritair opgevoed,ik heb eigenlijk geen opvoeding gehad,maar een militaire training.
Als mijn vader zei,het is 8 uur,naar bed,moest ik echt niet proberen om naar de keuken te lopen en om daar mijn popje te pakken.Dan vloog mijn vader uit zijn stoel en wees met zijn arm naar de hal en riep,daar moet je naartoe!!!Ik was een erg verlegen en gevoelig meisje,maar daar werd niet naar gekeken,ik was gewoon een kind en hoe ik me voelde of hou ik was maakte niet uit,ik moest maar gehoorzamen.Zelfs toen ik ouder werd,werd alles voor me geregeld en gedaan,ik mocht totaal geen eigen keus maken.Toen ik ging puberen ben ik echt alles gaan doen wat niet mocht,om los te komen van mijn ouders.Later heb ik echt trainingen nodig gehad om assertief te worden,ben ik nu nog niet altijd,maar het was zo erg,dat ik al van slag was als een verkoopster vervelend tegen me deed.Ik dacht altijd dat het aan mij lag,dat ik het niet goed deed.Ik ben nog altijd bang een autoritair iemand voor me te hebben,dan klap ik helemaal dicht.Daarom doe ik het nu precies anders,wat ook weer gevolgen heeft.Niet gillen ,slaan zo en zo niet.Maar soms kwets ik mijn kinderen ook,mijn kinderen zijn al onder de indruk als ik iets te steng zeg,en dat doe ik echt weleens.Ik ben niet altijd zacht en lief en vriendelijk.Ze zien vaak aan mijn gezicht dat ik moe ben en zijn dan zelf al rustiger,houden daar zelf rekening mee.
Maar bij mijn puberdochter merk ik nu dat ik duidelijk overwicht moet krijgen en dus autoritair zal moeten worden.Zelf is ze ook erg soft en laat veel over haar heen komen,ze gaat graag met pittige meiden om,ik denk omdat ze tegen die meisjes opkijkt ,maar daardoor gebeuren er dingen die niet kunnen.Praten helpt op dit moment niet,ze gaat gewoon door.Ik ben duidelijk altijd te soft geweest.

Wow, amarins

Jij schrijft precies ,wat ik bedoel,maar niet wet hoe ik het uit moest leggen.
Inderdaad,daar hebben mijn kinderen dus "last"van,van mijn lichaams en ogentaal.Daar kwets ik hun net zo veel mee,als dat ik een keer schreeuw of ik ze een tik geef.
Ik word net als ieder ander boos,kijk ook boos, wil niets laten merken,sluit mezelf op,maar mijn kinderen zien mijn boosheid en schrikken daar wel van.Ik zeg dan even niets,zorg dat ik rustig word en ga met ze in gesprek.
Jee,dit is wel een leerzaam draadje voor mij.
Mijn dochter zegt idd weleens als we het er later over hebben,ooh,daarom was je zo boos!!!!Ik vind dat ook erg lastig,dat ze dan wel zien dat ik boos ben.
Wat ik al eerder zei,als ze vervelend zijn, in b.v een winkel,hoef ik alleen maar te kijken,erg makkelijk,het valt voor de mensen om ons heen niet op,maar het is net voor mijn kinderen net zo kwetsend als een tik op hun vingers of een grote mond.

Geef me geduld

Ja, ik zat er al op te wachten. Iemand vraagt wat andere ouders denken als hun kind behang zou scheuren, ik zeg dat ik dan denk dat mijn kind zich te pletter verveelt (ik zou écht verbaasd opkijken als een van de kinderen dat gedaan zou hebben trouwens, is nooit gebeurd) Vervolgens komen allerlei bijdehante posters invullen dat ik dan iets zou zeggen in de trant van: "ach arm kind, verveel jij je zo, kom maar dan gaan we als beloning naar de speeltuin"

Zo ontstaat er toch geen discussie? (nou, is het idee dat ik eindeloos geduld heb ook meteen verholpen, ik heb veel geduld met kinderen maar daar blijft het dan ook bij

Als mijn kind zou gaan scheuren zou ik denken dat het zich verveelt in ernstige mate. Het is namelijk niets voor mijn kinderen om dat te doen. Dat zou ik me dus aantrekken (les in ouderschap voor mij), en afhankelijk van de leeftijd van het kind kan ik dan een praatje maken over waarom het zo zonde is van het behang. Straffen levert me niks op, dan is het behang nog immer gescheurd.

Het is goed te doen zonder straf, geeft prima resultaten (ik heb hele welopgevoede kinderen en ik hoef me nooit vervelend te voelen omdat ik in nijd gemept heb.

Ik begrijp dat sommigen van jullie (denken) kinderen (te) hebben die hun grenzen alleen door middel van straf en een tik duidelijk krijgen. Ik ken zulke kinderen niet. Hier kan met een beetje humor alles wel zonder tikken en straf.

Overigens, als ik nou heel moe ben en slecht heb geslapen en sacherijnig word omdat ik nog veertien dingen moet doen, dan schrap ik die veertien dingen. Niemand kan alles! Zodat ik energie over heb om, desnoods midden in de rotzooi en met nog zes wassen te draaien, tijd te hebben voor de dingen die ik het meest belangrijk vind, en daar valt 'het huis' niet onder. En ik weet dat lang niet iedereen dat heeft, de meeste mensen zijn wat georganiseerder in het huishouden en leggen de lat wat hoger. Dat scheelt natuurlijk.

Overigens, ik word ook echt geduldiger met de jaren. Ik krijg steeds meer oog voor wat mijn prioriteiten zijn, en het scheelt ook dat mijn oudste al zo groot is dat ik kan zíen dat het echt werkt, opvoeden zonder straf. Ik kan in alle objectiviteit wel stellen dat er geen ki8nd zo aardig, invoelend, sociaal, vriendelijk en beleefd is als de mijne (hele grote smiley doch elk woord gemeend)...

Ja maar yta, dan heb je ook geboft met makkelijke kinderen

Mijn zoontje is ook een heel gemakkelijk ventje, dat is niet mijn verdienste dat is hij nu eenmaal. Daar heb ik mee geboft.
Als mijn zoontje behang zou slopen, zou ik ook stomverbaasd zijn, maar ook dan zou ik behoorlijk geirriteerd zijn dat de behang van mijn muur ligt. Het laatste waar ik dan aan zou denken of ook maar begrip voor zou kunnen opbrengen is dat hij zich misschien verveelde.

Als ik naar het kindje van mijn nichtje kijk, daar ga je echt niet mee redeneren hoor als die in de buurt van een heggeschaar, open raam of open haard is is. Dan ren je erachteraan en ruk je haar weg van die heggeschaar, raam of haard.
PLus, het maakt bij dat kindje echt niet uit of het zich verveeld of niet. Het heeft een onderzoekende geest en dan kan je haar nog zo bezig houden.

Emma

hoe jij bent opgevoed is mi ook niet autoritair maar spartaans en ongevoelig voor jouw 'kind zijn'. Ik denk dat je autoritair kan zijn en toch op vriendelijke toon dingen duidelijk kan maken en grenzen kan bewaken.

Manda rijn

Ik weet niet meer in welk berichtje jij meteen op je tenen was getrapt. Ik bedoel maar: welke stijl van opvoeden je ook toepast,het een sluit het ander niet uit! Hier gaan ook de autogordels aan en moet er soms niet teveel worden uitgewijd om ongelukken te voorkomen.
Poeh, ik word echt moe van zoveel berichtjes en houd er over op.
Waar het draadje over begon: ouders willen geen overheidsbemoeienis (en liever ook niet teveel bemoeienis van elkaar ) en die dominee zet wel aan tot kindermishandeling, die man spoort niet.

Yta chalne

Zo krijg je geen discussie, schrijf je, maar dan moet een en andere wel duidelijk zijn. Volgens mij hebben we het over (minstens..) twee dingen. Kinderen die uit klierderigheid voor de duizendste keer iets doen wat niet mag. En kinderen die voor het eerst iets doen waarvan ze ook zouden kunnen weten dat het niet mag.
In het eerste geval zeg ik: niks begrip, niks afleiden. Boos worden (of doen) en consequentie/straf.
In het tweede geval zou ook ik heel verbaasd zijn, want ook mijn kind zou zoiets nooit doen. Dus dan moet er wat aan de hand zijn. Uiteraard pak ik zoiets anders aan dan situatie 1.
Maar ik blijf erbij: kinderen hebben soms meer behoefte aan duidelijkheid dan aan afleiding. Wat mag wel, wat mag niet? Ik herinner me een situatie. Mijn kind was toen 2 of 3 jaar. Ze mocht "meehelpen" met koken, maar ze mocht niet het gasfornuis aanraken. Toen gebeurde het volgende: ze raakte met haar vingertje allerlei plekjes aan, naast, op en bij het gasfornuis. Mag dit? Mag dit? vroeg ze steeds. Ik vond het eerst nogal klierderig, tot ik me realiseerde: ze zoekt hier héél letterlijk de grens op. Toen dat tot me doordrong vond ik het juist erg aandoenlijk en gaf overal netjes antwoord op.
Als ik haar hier afgeleid had door haar aan de andere kant van het aanrecht te zetten had ze nooit geleerd waar ze precies aan mocht komen. En zo gaat het in het groot ook.
In sommige gevallen klieren kinderen omdat ze gewoon heel duidelijk willen weten waar de grens ligt. Dat is niet zomaar willen weten, dat is een basisbehoefte om zich veilig te voelen.
Ooit hoorde ik: stel je bent in een hotel met een balkon. Het hek ziet er niet zo stevig uit. Je voelt er voorzichtig aan, het blijft staan. Iets steviger voel je. Nog altijd blijft het staan. Dan ga je er flink tegenaan duwen. Dit duwen doe je NIET omdat je wilt het dat hek omvalt. Maar omdat je wilt weten HOE stevig het is. Zo zie ik dat ook met kinderen. Ze willen soms gewoon weten hoever ze kunnen gaan en testen dat uit.
Dan moet je, als hek zijnde, je stevigheid tonen en niet afleiden. Want dan weten ze nog niet hoe betrouwbaar dat hek is.

Nee, kiki

Natuurlijk haal je je kind eerst weg als het dreigt uit een open raam te vallen, maar dat is geen straffen toch?

We hebben hier allemaal verschillende kinderen. Mijn jongste haalde met twee jaar met de boormachine die hij van zolder gepakt had (en zelf de accu eropgedraaid, boortje erin gezet, etc.) de trapleuning eraf toen we heel even niet opletten, bijvoorbeeld. Echt, heel ondernemend

Toen hebben we hem (als alternatief voor straf)zo snel mogelijk geleerd met de boormachine om te gaan. Onder begeleiding. Dat vindt hij zo geweldig, honderdduizend keer beter dan lego, dat was de les die we eruit leerden. Ik heb dus een kleuter die nu uitstekend met echt gereedschap om kan gaan Het is een soort van extra goed luisteren (kijken) naar je kind en diens behoeftes. Ik blijk daar heel handig in te zijn, dat is ook gewoon mazzel natuurlijk.

Oh ok

dan heb ben ik dus niet autoritair

ach ja, discussieren in tekst alleen blijft moeilijk.

Kaaskopje

Kaaskopje: maar dat maakt je geen beter mens.

Dat heb ik ook nergens gezegd dat ik een beter mens ben.

Beemer

Beemer: Net alsof je niet ongeduldig mag reageren omdat je moe bent.

Dat mag wel beemer,ik wil niemand de les lezen van dit mag niet en dan mag wel.
ik zeg alleen dat ík dat niet doe,ik zoek dan een andere manier om te reageren naar mijn kinderen toe.

Beemer an hoor ik je al zeggen: " dan zou je daar aan moeten werken .

eveneens,jij moet helemaal niks,dat is aan jou om er wel of niet iets mee te doen.
ik geef aan dat ík daar wel aan werk,en dat ik daar anders mee om ga.Het is een keuze.

ik probeer hier uit te leggen dat als je echt wil,dat het heel goed mogelijk is om kinderen zonder verbaal of fysiek *geweld* op te voeden.
ik verwijt niemand dat hij/zij het anders doet,dat is je eigen keuze.

Beemer:Ik zou willen dat ik nooit uit mijn slof schoot en dat ik eeuwig en altijd keurig op tijd zou zijn, perfect georganiseerd met begripvolle gesprekken aan de keukentafel terwijl het beslag voor zelfgebakken weet ik veel wat staat te rijzen.

Je zou het wel willen zeg je.
ik vraag me dan oprecht af:waarom dóe je het dan niet?

want mijn ervaring is dat het wel kán,als je echt wil.
nogmaals,dat is een keuze die je als ouder maakt.

Keuze

Keuze om iets te doen aan het patroon waar je "als vanzelf" in verzeilt geraakt bent. Ben het met Susanne eens. Ik zou het zelfs wat sterker willen zeggen: het is je plicht als ouder om daar aan te werken, als je alleen mbv "pedagogische" tikken je kinderen in het gareel kunt houden/brengen.

Kaatje (en ongetwijfeld vele anderen)

"Ik vind echt dat slaan, meppen, tikken, draai-om-de-oren, daar niets mee te maken hebben. Net zomin ze met moeilijke, dwarse, irritante kinderen te maken hebben. En dat is wel wat in deze discussie gebeurt, ze worden gekoppeld." (honderd doorbroken nachten, spanning, stress, chagrijn, ongeduld en uiterst klierige strontvervelende kinderen)
Herstel: slaan, meppen en draai-om-de-oren worden daaraan gekoppeld. De tik niet. En deze draad gaat over de tik.

Behang

Grappig, dat hebben mijn beide kinderen wél gedaan. Hangend uit hun ledikant.
Ze deden het volgens mij omdat het onverbeterlijke peuteraars zijn. Ik kan me er alles bij voorstellen: zo'n opwippend hoekje, gedachteloos ga je dan staan krabbelen. Waarschijnlijk inderdaad in combinatie met verveling.
Hoe dan ook: het kwaad was altijd al geschied als ik het ontdekte. Het enige wat er dus op zat was zorgen dat ze niet bij het behang konden vanuit hun bed.

Lees ook

Justine Pardoen in het magazine.

Oké,oké

Er zitten een heleboel fantastische moeders tussen, die nooit hun geduld verliezen, nooit hun gemoedstoestand laten blijken in hun gedrag.
Fantastische moeders die altijd de vrolijkheid zelve zijn, altijd geduld uitstralen en altijd aleer ze hun gedachten uitspreken eerst bedenken wat hun kind denkt, voordat ze wat doen.
Waarom ken ik ze niet in het echt ?
De moeders (en vaders) die ik ken, zijn allemaal wel een keer uit hun slof geschoten, hebben een keer een tik gegeven,of hebben hun kind op de gang geparkeerd als ze die zat waren.
Eén van de tikken die ik mijn oudste gegeven heb, is nadat ze voor de 8e (!) keer met haar handje in de geraspte kaas zat. 3x Netjes nee gezegd en gemeld dat ik snap dat ze daar trek in had, maar dat het niet netjes is om daar met je hand in te zitten, daarna 3x boos geworden, alleen maar NEE, gezegd en niks meer uitgelegd, daarna heel boos en gedreigd met een tik, de 8e keer nog bozer en een bijna tik. Toen daarna met een triomfantelijke blik dat handje weer naar de kaas ging, kreeg ze een korte maar snelle en zachte tik op haar vingers. Nu schrok ze wel, het deed geen pijn, maar ze zat ook niet meer met haar handje aan de kaas. Nu hoef ik alleen maar te waarschuwen, het is inmiddels 8 jaar geleden.
Slechts een voorbeeld en mi totaal geen mishandeling of te vergelijken met een pak slaag.
Degene die ik ken, wiens kinderen uit huis geplaatst werden omdat mama losse handjes had, werden geslagen omdat ze de knoopjes scheef hadden dichtgeknoop (als 3 jarige) of omdat ze met hun nageltjes op haar borst krastten tijdens de borstvoeding (3 weken) of omdat ze niet met mes en vork aten in een restaurant (als 4-jarige).
Dat is iets heel anders, deze kinderen werden gedrild, geindoctrineerd en iedere vorm van karakter werd eruit geslagen. Dat is iets totaal anders dan 5x in je leven een tik op je vingers te krijgen omdat je je grenzen opzoekt en blijkbaar er fors overheen gegaan bent.
Overigens, hoe reageren de kinderen van de perfecte ouders bij de eerste kinderruzie ?
Jakiro

Jakiro

Het kan soms helpen te bedenken dat een gemiddeld kind vaak negen keer iets moet horen, om er echt op te reageren. Dus negen keer 'nee' voordat het echt aankomt.
En over het BlueBandGezin had ik hierboven al iets geplaatst. Je hoeft heus niet vrolijk te zijn om niet te 'tikken'.

Gemiddeld kind

Ik heb geen gemiddeld kind.
Een kind wat na 1 keer luistert is dus een uitzondering en niet "normaal" en een kind wat na 18x luistert is ook niet "normaal".
En ik kan het ook omdraaien; de gemiddelde ouder geeft wel eens een tik (zie het verfoeilijke onderzoek zonder commentaar van de NCRV). Een ouder wat vaak slaat is dus niet "normaal", maar een ouder die niet slaat is ook niet "normaal".
Ik heb niks met gemiddelden, sorry !
Jakiro

Pfffff jakiro

Het enige wat ik bedoel is: het helpt als je je verwachtingen wat bijstelt. Of zet zo'n bakje kaas na éen keer nee al buiten bereik. Kon ook.

Autoritair

Ik vind mezelf soms best autoritair. Toch sla ik de kinderen niet en geef ook zelden straf. Ik kan heel goed autoritair zijn zonder te schreeuwen en te slaan.

Ik heb er ook geen moeite mee om autoritair te zijn. Ik ben het niet altijd en steeds minder naar mate ze ouder worden maar ik heb me verder nooit schuldig gevoeld of het slecht gevonden dat ik gewoon de persoon ben die de beslissingen neemt.

Slaan en schreeuwen heeft daar niks mee te maken en dat doe ik ook nooit.

Maylise

Tuurlijk

Ik had ook geen kaas kunnen neerzetten.
Kinderen horen gewoon te leren dat sommige dingen niet kunnen of niet mogen. Dat bereik je niet door de situaties te ontwijken waaruit ze dat kunnen leren (of ze leren dat pas als ze veel ouder zijn).
Mijn oudste mocht niet op het bed springen, ik heb haar altijd van het bed af kunnen tillen voordat ze ging vallen en haar uit de situatie kunnen halen.
Bij de tweeling gaat dat niet (zou jij moeten weten geloof ik). Als ik de ene weghaal, gaat de ander door.
Eentje van de tweeling springt inderdaad sinds anderhalve week niet meer op het bed, nadat hij er af gevallen is en zich flink pijn had gedaan en bijna een week met een ei op z'n koppie rondliep.
En om heel eerlijk te zijn, als een klein tikje, wat geen pijn deed, op zijn vingers had kunnen voorkomen dat ik dat kleine mannetje een uur lang op schoot had, ontroostbaar, met veel pijn en een grote bult, wist ik wel wat ik had gekozen.
Maar ach, ook ik kies er niet voor om mijn kinderen moedwillig pijn (of iets wat lijkt op pijn) te doen.
Ik heb een pedagogische keuze gemaakt en het heeft gewerkt, maar mijn hart bloedde.
Jakiro

Drie keer

Over dat luisteren. Ik heb ooit hier afgesproken dat als ik drie keer iets had gezegd, en er geen gevolg aan werd gegeven, er straf zou volgen. Kan best zijn dat het negen keer kan duren voor iets aankomt, maar hier ging men daar op speculeren.
Bijvoorbeeld: "Jongens, aankleden". Geen sjoege. "Jongens, 't is tijd, zometeen naar school, aankleden". Enzovoort. En zo ging het langzaam maar zeker met alles.
Toen heb ik ze gezegd dat ik het voortaan niet meer dan drie keer zou proberen. Bij de tweede keer zeggen zat er dan een waarschuwing bij: "denk erom, tweede keer". Het hielp na twee keer straf-bij-de-vierde-keer probaat. Ik ben het er niet mee eens dat je maar eindeloos door moet waarschuwen of dingen altijd maar weg moet zetten. Zeker niet als ze ouder zijn dan pakweg, zes of zo. Ik laat me niet veranderen in een achter iedereen aan hobbelende herhaalmachine. Dan maar straf.

Huidige stelregel

3 Keer vragen, dan tot 3 tellen.
Doen ze het bij 3 nog niet volgt er straf (op het beklaagdenbankje; ala The Nanny).
En ik moet toegeven; het werkt als een tiet. Nadat ze één keer op het bankje gezeten hebben, is bij de tweede tel al aan mijn verzoek voldaan (soms ga ik tot 2,5...maar ach, dan ben ik erg toegeeflijk )
Overigens, nog ter benadrukking; mijn voorkeur gaat dus zeker niet uit naar "een tik". Het zijn er ook maximaal 6 geweest bij 3 kinderen, waavan 5x bij hetzelfde uit haar dak gaande autistische stuiterballetje. Die was écht niet op een andere manier te bereiken.
Ik als moeder, ben vele malen vaker "geslagen" door mijn kinderen.
Jakiro

Guinevere

Dat boek, is dat eigenlijk ook nuttig voor ouders van niet-explosieve kinderen? Om anders naar situaties te kijken? En heeft het al zin bij peuterpubers? Ik heb de vraagbaak wel gelezen trouwens, maar daar is het antwoord natuurlijk toegespitst op een explosief kind.

Herhaalmachine

Misschien vergelijk ik het opvoeden van kinderen wel veel met mijn vak: muziekles geven. Ik moet dan iedere les opnieuw hetzelfde vertellen, honderd keer hetzelfde uitleggen. Dat vind ik niet erg, want de leerling wil het leren.
Zoiets zie ik het bij kinderen ook. Ze willen het allemaal heel graag leren. Ze willen het goed doen. Maar het is veel wat ze moeten leren, en dat gaat niet in een keer. Dus ik blijf bereid te herhalen. Dat schaaltje kaas, had ik op dag 1 na 1 keer waarschuwen weggezet. Op dag twee zou ik dat herhalen. Etc. Op dag 10 zou het schaaltje er gewoon onaangeroerd kunnen blijven staan.
Herhalen en voordoen. Uitgaan van de goeie wil. En vol continu een beroep doen op het eigen gezonde verstand. Zoiets.
Maar ik ben blij dat ik nu eindelijk van dat vreselijke beeld 'perfecte moeder' af ben (blergh, en errug onterecht), alleen omdat ik nooit een tik of pets verkocht, ik ben nu tenminste een domme herhaalmachine. Dat bevalt me honderd keer beter.