Corrigerende tik

Niet autoritair opvoeden?

dat vind ik ook niet gezond.

dat ben ik, ik vind dat je af en toe autoritair moet zijn tegen je kinderen. Ik ga niet bij alles in discussie en ze mogen ook niet overal over beslissen dan ben ik gewoon de baas en moeten kinderen doen wat er gezegd wordt.

Liefdevol

leiding geven. Dan ben je wel de autoriteit in huis, maar hoef je niet per definitie autoritair te zijn. Ik ben van mezelf zéker geen onderhandelaar, ik ben nogal van de grenzen. Ik heb veel gehad aan het werk van Marshall Rosenberg over geweldloos communiceren.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Marshall_Rosenberg

Tirza

Rafelkap

"Grenzen stellen en respectvol/liefdevol opvoeden gaan heel goed samen. Er is niet 1 weg naar Rome. "

En waarom moet jij mij dit bij brengen ? Begrijpen we elkaar ergens niet goed of heb jij een andere definitie van autoritair ? Want dit vind ik een aanmatigend belerende reactie.

Autoritair in de opvoeding is mi af en toe geen ruimte dulden voor inbreng en ik bied in diverse kwesties die ruimte niet.

Gordon

Ik heb mijn boek van Gordon maar weer eens afgestoft en ben erin bezig. Gordon gaat uit van niet-autoritair opvoeden volgens het conflicthanteringsmodel. Uitgangspunt is de gelijkwaardigheid tussen ouders en kinderen en het gezamenlijk komen tot oplossingen in conflicten. Dat klinkt prachtig, maar ik wil niet over alles in onderhandeling. Bij tijd en wijlen moet je dus toch over op een autoritaire houding, lijkt me.

Late reactie op argon

Argon zei gisteren "En wat zou je dan doen als je kind na het standje je grijnzend aankijkt en nogmaals met een pen in je tafeltje gaat hakken? En na nog een standje en evt. afkoelen op de gang of zo, direct weer met die pen aan de gang gaat? En nog een keer? En nog een keer? ". Ik vraag me af wat jullie daarvan vinden.
Ik heb het een paar keer meegemaakt, onder andere een keer tijdens de terugreis van vakantie. Kind ging maar door, ging maar door. Alles, alles geprobeerd, niets hielp. Ook niet laten afkoelen. Het eerste dat ie na het afkoelen deed was wéér doorgaan. Ik kan je vertellen dat ik na 2 uur door het lint ben gegaan. Geslagen heb ik niet, maar ik ben nog nooit zo getergd. Heb gejankt, gekrijst en 'm uit de auto gezet. Uiteindelijk is zoon tierend in slaap gevallen achterin de auto. Daarna was het pas over. Een echte aanleiding voor dit gedrag heb ik nooit kunnen vinden, behalve dat ie een spel niet mocht hebben omdat ie al een tijd zat te klieren. Maar normaal gaat ie daarvan niet urenlang uit zijn dak.

Reactie / cnn: corrigerende. tik ook schadelijk

Ik heb me hier nog niet gemeld maar ik behoor tot het niet-slaan gilde. Volgens mij is het allemaal prima te regelen met een liefdevolle opvoeding en de vergelijking met andere mogelijk niet gepaste maatregelen, zoals op de gang zetten, zegt me niets. Two wrongs don't make a right. Je moet nooit slaan en dat er andere dingen zijn die je beter niet kunt doen maakt niet dat je wel moet slaan. Ik geniet me helemaal suf van iedere dag met mijn kinderen. Vaak ben ik moe en soms zit ik erdoorheen. Slaan is daarbij geen oplossing.

Mijn alternatief voor de klap heb ik ook nog niet zien langskomen: ik tel tot 10 om te bedenken wat ik het beste kan doen. En als ik tegen die tijd nog niet weet wat ik het beste kan doen tel ik nog een keer tot 10. De kostbare Ming-vaas heb ik ondertussen wel al uit de handjes van mijn peuter gehaald, en ik houd een wild kind vast tot ik weet hoe ik wil reageren. Moet je maar eens uitproberen wat er dan met je kind gebeurt, als je gewoon even rustig nadenkt hoe je wilt reageren. Als ze vragen wat er is dan leg ik dat ook uit, dat ik nog aan het nadenken ben.

Hier het artikel:
Think a little spanking won't do much harm to kids? New research says the effects can be long-lasting.
Children are too young to understand when parenting behavior is wrong, a social psychologist says.

Experts say "popping" kids can do more harm than good. A new study of more than 2,500 toddlers from low-income families found that spanking may have detrimental effects on behavior and mental development.

"We're talking about infants and toddlers, and I think that just, cognitively, they just don't understand enough about right or wrong or punishment to benefit from being spanked," said Lisa Berlin, the study's lead author and research scientist at the Center for Child and Family Policy at Duke University.

Berlin and colleagues found that children who were spanked as 1-year-olds tended to behave more aggressively at age 2, and did not perform as well as other children on a test measuring thinking skills at age 3. The study is published in the journal Child Development.

Although these effects were somewhat small, the study is just the latest of many supporting psychologists' advice against spanking. Still, some experts say spanking has a time and place.

The new study focused on children from low-income families because prior research suggested that spanking is more common among them, Berlin said. This may be because of the added stresses of parenting in a low-income situation, or because of a "cultural contagion" of behaviors among people. For example, in some families this study examined, a grandmother would spank a child, or neighbors would encourage physical discipline, she said.

Her study found that about one-third of the 1-year-olds, and about half of the 2- and 3-year-olds, had been spanked in the previous week, according to mothers' self-reporting to the researchers. At all three ages, African-American children were spanked significantly more frequently than those from white and Mexican-American families, and verbally punished more than the other children at ages 2 and 3, the study said.

Previous research had also found that parents who spank are more likely to be younger, less educated, single, and/or depressed and stressed, Berlin's study said. Spanking is most commonly used among parents who were spanked themselves, who live in the South, and/or who identify themselves as conservative Christians. These parents also tend to believe in the effectiveness of spanking or believe the child is at fault in a given situation, the study said.

The new research refutes the idea that more aggressive children are more likely to be spanked, Berlin said. On the other hand, the study did find that children who were fussier at age 1 were more likely to be spanked and verbally punished, she said.

Verbal punishment did not appear to have the same detrimental effects as spanking in this study, Berlin said.

Some remain unconvinced that parents should never spank their children. Robert Larzelere, associate professor of human development and family science at Oklahoma State University, conducted a meta-analysis of 26 studies on the subject, and found that, overall, spanking seemed more effective than 10 of 13 alternative disciplinary methods for getting a child to behave or do as asked.

Much of the research on the subject does not clearly demonstrate a causal link, Larzelere said. For example, in comparing studies, children who are spanked and children who are taken to psychologists both are more likely to have aggressive behavior later, he said.

The best use of spanking, Larzelere said, is in children between the ages of 2 and 6 when milder discipline tactics, such as time out, fail.

"That's why psychologists trained parents to use spanking that way for 25 years [from the] late '60s to mid-'90s," he said. Now, the trend of advice is away from spanking, but there's not much hard evidence to support it, he said.

Berlin's study focused on particularly early ages, Larzelere noted; much of the spanking literature focuses on ages 2 and older. Twelve months is probably too early to spank children, but there's no established point between ages 1 and 2 at which it is appropriate, he said.

Others say parents should not resort to spanking at any age. Susan Newman, social psychologist and author of "Little Things Long Remembered: Making Your Children Feel Special Every Day," said parents should discourage bad behaviors by taking away privileges such as dessert, or setting an earlier bedtime. They should also reinforce good behaviors verbally, saying how nice it is when their children share, for example.

The study corroborates what clinical psychologist Laura Markham, who was not involved in the study, has observed about the negative effects of spanking. Many mothers describe their children as fussy, resistant and demanding at age 1, which is a critical junction in the parent-child relationship, she said in an e-mail.

"If the mother sees this fussiness as willful misbehavior and begins verbally punishing or spanking, rather than empathizing with the child, the child's behavior deteriorates into more tantrums and other frustrating behavior," said Markham, who also offers advice at AhaParenting.com.

Newman also noted that children are too young to understand when parenting behavior is wrong, even at the level of abuse. Physical violence gets passed down in families because the only parenting skills people know are the behaviors that they saw at home, she said.

Spanking, moreover, reinforces negative memories in the child's mind, Newman said. Parents should aim instead to build "prominent, happy memories" of childhood for their kids, she said.

Regardless of income level, all parents can benefit from training classes, Newman said.

For future research, Berlin is looking at programs that work with low-income or high-risk families and try to promote supportive parenting behaviors.

In the spanking study, some mothers said they were receiving parenting services in which they were counseled not to spank their children.

"This is definitively the direction in which services are going and in which, in general, American culture is going," Berlin said.

Bundeltje reacties

@Argon: "En wat zou je dan doen als je kind na het standje je grijnzend aankijkt en nogmaals met een pen in je tafeltje gaat hakken? En na nog een standje en evt. afkoelen op de gang of zo, direct weer met die pen aan de gang gaat? En nog een keer? En nog een keer?"
Geen idee, want dat is nog nooit gebeurd. Ik schreef al dat ik vrij makkelijke kinderen heb.
@Anders: ik reageerde even op: "Hoe stel je dat vast? Schade = nadeel of waardevermindering. Letsel = verwonding, kwetsuur. Volgens mij kun je dat uitstekend vaststellen."
Jjjja... en vanwaar dan die parallel? Schade en letsel kun je vaststellen, of daar nou kleren overheen zitten of niet (ik ga er nu maar even vanuit dat je dat bedoelt). Een tik is zacht en geeft geen letsel. Alleen even... ik vind zelfs pijn een groot woord (gaf mezelf net even een tik om de sensatie goed te kunnen beschrijven).
@Tirza: Ik heb de Wikipediapagina over Marshall Rosenberg gelezen. "Een wijze van communiceren met jezelf en met anderen, gericht op het tegemoetkomen aan ieders behoeften, het onderscheiden van behoeften en strategieën en het vermijden van moralistische oordelen."
Ik geloof niet zo in filosofieën die zo ver afstaan van de menselijke natuur. En in dit geval speelt je opponent ook nog eens verschrikkelijk vals, want kinderen hebben de - soms lastige, soms koddige - gewoonte erg trouw hun eigen natuur te volgen. En wat mij betreft hebben ze daar groot gelijk in. Alleen aan ons de taak die natuur op een beetje sociale manier te kanaliseren. Maar wel binnen de grenzen van het haalbare.

Die gang, ja. Vind ik ook niks. Raar gesepareer. Overigens vertrekt er wel eens een kind zelf naar boven, bij een boze bui, en dat mag uiteraard. De enige reden waarom ik in het verleden wel eens een driftige peuter heb vastgehouden was uit bescherming van het kind, we hadden er een bij die zich in drift wel eens tegen zichzelf richtte. Die hielden we dan vast, maar zonder zelf boos te zijn, en dat merkt een kind wel.
Als je kind buiten jouw zicht behang van de muren trekt voor de lol, dan zou ik denken dat kind zich extreem verveelt (of dergelijke oorzaak) en wat met 'm gaan dóen. Even eruit. Kind wat meer bij je in de buurt houden als 't nog te klein is om alleen ergens te spelen lijkt me ook een optie. Kinderen die pennen in tafels rammen zou ik afleiden. Na een keer al, dus niet wachten of het kind het nog eens wil proberen (wat het uiteraard gaat doen als je er een machtsstrijd van maakt) Werkt erg goed. Afhankelijk van de leeftijd kun je dan later nog even laten zien dat de tafel er niet mooier op is geworden.

Maar eerlijk gezegd, ik vind het allemaal niet zo spectaculair om het zonder mepreflex te doen. Ik vind dat meppen erg van grote stappen snel thuis, erg korte termijn gebeuren, zoveel haast heb ik nooit met opvoeden. Kan best eens een paar weken/maanden/jaren overheen gaan voor we hier ergens overeenstemming over hebben.

Gang..

Dat heb ik bij mijn zoon 1x gedaan en daarna nooit meer: ik was vergeten dat de voordeur open stond en hij liep zo de deur uit......kon ik alsnog achter hem aan hollen toen ik door het raam naar buiten keek en hem zag gaan

Voor de rest laat ik me niet uit over een tik wel of niet.

Gordon

Op de creche van ons zoontje gaan ze o.a. uit van de Gordon-methode, we hadden er laatst een ouderavond over.
Later vroeg ik aan een leidster: hoe doen jullie dat dan eigenlijk, als een kind bijv. expres met eten zit te kliederen? Het is niet "Gordon"-achtig nl. om dan rustig, duidelijk en streng "nee nee" te zeggen, want dat gaat uit van een machtsverschil. Het antwoord vond ik verrassend: vraag je af waarom je kind zo doet. Mijn eigen antwoord zou dan zijn: omdat hij klaar is met eten (dan laat ik hem van tafel weggaan); of omdat hij behoefte aan kliederen heeft (dan zouden we hem vaker met zand, water en moddder kunnen laten spelen). Maar voor iedere situatie, ieder kind en iedere ouder kunnen de antwoorden weer anders zijn...
In veel van de situaties die hier worden geschetst mis ik dat: jezelf de vraag stellen waarom het kind zich zo gedraagt. Je moet daarvoor als het ware een stap naar achteren doen en de oplossing in een heel andere richting zoeken.

Zoals ik het begrepen heb, gaat Gordon niet over "altijd alles onderhandelen". Dat is bij zulke kleine kinderen ook helemaal niet mogelijk. Volgens Gordon moet je niet als machthebber, met wetten, regels en oordelen, praten, dus niet "je mag niet..."; maar vanuit jezelf, in ik-boodschappen, dus "ik vind het heel vervelend dat...", "ik word boos als...". Tenminste, dat is wat ik er van begrepen heb. In ik-boodschappen spreken is trouwens ook bij volwassenen een goede gewoonte.

Time out - time in

Ik weet niet meer waar, maar ik las eens een interessante opmerking over de "time out" ofwel het op de gang plaatsen: je kunt in die gevallen beter een "time in" inlassen. Het kind wil namelijk graag bij de groep (gezin) horen, en in die groep heersen allerlei regels en normen. Het kind gaat zich aan die regels houden omdat het bij de groep wil horen. Als het kind zich niet aan de regels houdt, is het buiten de groep plaatsen heel onlogisch, want buiten de groep gelden die regels niet, binnen de groep wel. Een kind zal vaak gaan klieren omdat het aandacht nodig heeft, zich buiten de "groep" voelt staan, etc. Het helpt dan om het kind er bewust weer bij te halen, extra aandacht te geven en bij de "groepsactiviteiten" te betrekken.
Op een andere schaal zie je dit ook bij (toekomstige) criminelen: door ze buiten de maatschappij te plaatsen, neemt de criminaliteit juist toe.
Voor een klein kind is het trouwens enorm beangstigend om buiten de "groep" (bijv. op de gang) gezet te worden. Een klein kind heeft nl. nog geen tijdsbesef dus het voelt aan als voor "eeuwig" eenzaam en verlaten, geïsoleerd, uitgestoten, te zijn.

Gordon

De Gordon-methode gaat uit van gelijkwaardigheid in relaties. Okay.
"Vraag je af waarom je kind zo doet."
Het antwoord hierop is niet eenduidig en bovendien vind ik niets zo gevaarlijk als in het hoofd kijken van een ander, maar goed. Ik heb het gedaan: nagedacht waarom mijn kind zoiets doet.
Maar we zijn gelijkwaardig, nietwaar? Dat is ons uitgangspunt namelijk, volgens Gordon.
Dus nu is mijn kind aan de beurt.
"Lief kind, vraag jij je eens af waarom mama dit niet wil."
"Huh?"
"Vraag je je eens af waarom mama dit niet wil."
"Mamamamamamama."
"Ja, mamamama, maar mama stelt je een vraag. Geef mama eens gewoon antwoord, als gelijkwaardige gesprekspartner."
"Mamamamama mamalief."
"Ja, dat vind ik fijn, dat je dat zo voelt, maar daarmee heb je mama's vraag nog niet beantwoord. En dat is niet zo eerlijk van je natuurlijk. Want mama heeft net wél jouw vraag beantwoord. En nu ben jij aan de beurt."
"Mmmmmm... pruttelpruttelpruttel."
Sorry Wiebe, de gelijkwaardigheid ontgaat me.

Starry night en gordon

Sorry Starry Night, ik vertel alleen wat ik zelf over Gordon heb geleerd op de creche (dat is niet veel), en ik vond het zelf een verrassende benadering, die mij aansprak. Het lijkt me trouwens goed aan te sluiten bij de ideeën over geweldloze communicatie die hier in deze draad eerder aan de orde zijn geweest, en die ik heel interessant vind (ja ik ga het boek kopen). Misschien kan een ander die meer over Gordon weet hier meer over zeggen?
In ieder geval wordt er niet mee bedoeld wat jij schetst, dat lijkt me duidelijk. Je kunt het natuurlijk gewoon belachelijk maken, maar wat schiet je daar mee op? De Gordon-methode wordt veel gebruikt, zo gek lijkt het me nog niet. Hee, misschien kunnen we er zelfs wat van leren of er inspiratie uit halen. O, sorry, mijn kind is net twee, ik zit nog in die fase... Nee ik heb mijn kind (nog?) niet geslagen, was (nog?) niet nodig. Maar ik ben wel geïnteresseerd om te leren om verborgen vormen van geweld te vermijden, hoe moeilijk dat misschien ook zal zijn. En natuurlijk is niemand perfect en ik zeker niet.

Er is trouwens een mooier woord voor "in het hoofd van een ander kijken": empathie, ofwel: je inleven. Lijkt mij essentieel bij de omgang met anderen en bij het grootbrengen van kinderen. Tja en waar ligt de grens met "projecteren" of "voor de ander invullen"? Dat is wel een goed punt...

Beemer

Als je toch nog leest :

Maak je niet sappel, niemand staat in elkanders schoenen en niemand is perfect! Ik ook niet, ik heb mijn kinderen ook wel eens een tik gegeven. Hetzij op de vingers, hetzij op de billen. Dit in de periode dat ze communicatief nog niet zo vaardig waren en altijd de grenzen opzochten/nieuwe dingen ontdekten (logisch!).
Het is nu niet meer nodig, en ik heb er geen getraumatiseerde kinderen aan overgehouden.
Oja, en over autoriteit: er zit een verschil in autoritair zijn en de tiran spelen. Wij zijn als mens gelijk geschapen, maar in mijn relatie naar mijn kinderen toe ben ik zeer zeker wel "de baas". Wij (als ouders) bepalen regels en consequenties. Dat betekent niet dat er een afstand gecreëerd is, of ongelijkwaardigheid. In mijn beleving voelen mijn kinderen zich hierdoor veilig.
Ieder doet 't op z'n eigen manier, en heeft z'n plus-, en minpunten. Ik wilde me eigenlijk niet in dit draadje mengen, maar ik wilde Beemer even een hart onder de riem steken.
groetjes, Olief

Sluit me aan bij beemer

Echt helemaal. Alleen weet ik van mezelf dat ik mee blijf reageren
Als ik de reacties hier zo lees ben ik echt een belabberde moeder geweest. Ik ben bereid toe te geven dat dat op gezette tijden nog waar geweest is ook. Ik heb namelijk geprobeerd zoveel mogelijk mijn best te doen en heb op de mindere momenten niet het besef gehad dat het verstandiger zou zijn om de inhoud van mijn boekenkast in praktijk te brengen.
Ik vind het knap als je kunt opvoeden zonder zo nu en dan flink uit je slof te schieten en nooit straf hoeft uit te delen. Ik vind het knap als je nog nooit de behoefte hebt gevoeld om je kind even naar zijn kamer te brengen of in de gang te zetten. Maar als de motivatie is dat je daarmee je kind vernederd krijg ik toch spontaan jeuk. Ik vind dat er veel te makkelijk wordt gestrooid met 'vernederen'. Straf is vervelend, maar zeker niet met het doel te vernederen en ik betwijfel ook of kinderen dat gemiddeld genomen zo opvatten. Ik krijg het gevoel dat kinderen wel een érg klein incasseringsvermogen wordt toegedicht en dat ze van elke scheet een trauma oplopen.

Eigen ervaring met geslagen worden

De laatste keer dat ik door mijn moeder geslagen ben was een pets in mijn gezicht, in het openbaar, in de rij voor de kassa van een zwembad, op vakantie. Ik denk dat ik toen een jaar of 10 was, ik kan me dat niet meer goed herinneren. Ik zou bij god niet meer weten waarom ik geslagen ben, wat ik fout deed. Waarschijnlijk vond mijn moeder dat we (?!) zeurden. Maar zelf ervoer ik niet dat ik iets fout deed en ik ben ook niet gaan begrijpen wat ik fout deed. Wat ik me wel nog heel levendig kan herinneren is hoe vernederd ik me voelde en wat een haat het bij mij opriep. "De volgende keer sla ik terug," nam ik mij voor. Ik heb het mijn moeder nooit vergeven. Het is natuurlijk niet iets waar ik vaak aan terugdenk, maar als ik er aan terugdenk, dan is dat gevoel heel levendig.
Overigens, mijn moeder is een leuke, meestal aardige, zorgzame, temperamentvolle, intelligente, hoog opgeleide, wat moeilijke, vrouw. En ons gezin geen speciaal probleemgezin, al waren er wel wat problemen, vooral tussen mijn ouders.

Overigens waren de paar keer dat ik geslagen ben op zich niet het ergste, maar waren andere "gewelddadige" situaties ook erg, verbaal, toon en volume van de stem, gevoel van onmacht, uitzichtloosheid, etc. En in al die situaties wist/weet ik niet wat ik verkeerd deed!

Deze ervaring(en) brengen mij ertoe om het anders te willen doen. Hulp daarbij is welkom, bijv. dat boek van Marshall Rosenberg over geweldloos communiceren lijkt mij heel interessant.

Dit artikel van Thomas Gordon beschrijft de reacties die kinderen kunnen hebben als zij geslagen worden. Dat soort reacties wil je niet van je kind!
http://www.naturalchild.org/guest/thomas_gordon.html

Wiebe

Als je iets over iemand leert, dan is er toch niets op tegen om daar dan vervolgens je eigen gedachten over te vormen? Sterker: ik kan me niet voorstellen dat je dat niet doet.
Er wordt inderdaad niet bedoeld wat ik schets, want dat kan duidelijk niet. En daarom komt het inderdaad belachelijk over (was wel leuk om te schrijven trouwens. Maar waarom kan het niet? Omdat de basisgedachte niet klopt: kinderen en volwassenen zijn niet gelijkwaardig.
Wanneer je een kind gelijkwaardig gaat benaderen, dan volgt daaruit dat je een gelijke benadering terug verwacht. Dat kan niet anders, als gelijkwaardigheid je uitgangspunt is. Mijn man en ik zijn gelijkwaardig. Ik verwacht van hem hetzelfde gedrag als ik hem geef. En ik kan dat verwachten.
Voor mij staat dit even helemaal los van de tik-discussie. Ik zal er mijn 12-jarige bij halen, die gewoon 'verbaal' wordt opgevoed en zelden gestraft. En als we haar al straffen dan komt dat nooit verder dan 'een week niet computeren', hetgeen hartstikke gezond voor haar is. Maar meestal praten we dus gewoon over dingen, omdat ik het belangrijk vindt dat ze begrijpen waarom ik iets wil. Dat vergroot de kans dat ze me vervolgens gehoorzamen namelijk. Uit zichzelf.
Mijn 12-jarige vindt dat ze ongeveer 1x per jaar haar haar moet wassen en 1x per week haar onderbroek moet vervangen. Ik ben dat niet met haar eens.
Nu ga ik mij in haar verplaatsen: waarom vindt ze dit? Dat is echt eenvoudig, er is weinig empathisch vermogen voor nodig: douchen is gedoe, in je natte nakie staan is koud en daarna je kleren aantrekken een heel werkje. Waarom ze 's morgens zelden uit zichzelf een schone onderbroek aantrekt is nog eenvoudiger te verklaren: daar denkt ze gewoon niet aan (gecombineerd met 'het is een heel werkje').
Nou vind ik dus, als wij werkelijk gelijkwaardig zouden zijn, dat zij ook open moet staan voor mijn argumenten. Vet haar staat onverzorgd, het stinkt, als je geen deo gebruikt (nog zo een....) dan geur je naar uien en als je naar uien stinkt en er niet uitziet, dan vrees ik dat je uit de groep gestoten zult worden. En daar wordt mama heel verdrietig van en jij trouwens ook.
Mijn dochter echter is 12 en niet in staat deze argumenten op een gelijkwaardige manier te benaderen. Waarmee ik bedoel: ze zegt niet dat ze al deze dingen wel of niet met me eens is. Ze zegt: "DUS jij vindt mij stinken. Nou, léuk hoor! Aardig ben jij!" En dan stampt ze naar boven. En gaat daarna nog steeds niet uit zichzelf douchen of schone onderbroeken aantrekken.
Da's niet erg. Want ze is 12 en dan mag je zo reageren. Maar dan zeg ik dus wel de volgende keer: "Ga je haar eens wassen." Op een mededelende toon, die geen discussie toelaat of tegenspraak duldt. Omdat ik haar motieven namelijk naast me neerleg. Omdat we niet gelijkwaardig zijn en zij gewoon moet doen wat ik wil op dat moment.
En mijn stelling is: des te ouder het kind, des te minder die autoriteit nodig is (alleen als laatste strohalm nog, mijn dochter wordt steeds vaker voor rede vatbaar). Maar bij hele kleine kinderen ligt dat anders.

En in al die situaties wist/weet ik niet wat ik verkeerd deed!

Dan heeft je moeder dáár iets laten liggen. Misschien had je iets meer begrip gehad als ze uitleg had gegeven. Als jij de hele tijd met een hard dingetje langs de spijlen van een karretje aan het rangen was kan het zijn dat je moeder het daar van op haar heupen kreeg. Okee, om zoiets slaan zou ik niet doen, maar misschien had jij helemaal niet door hoeveel lawaai je met zoiets maakte en bleef je er ook na een waarschuwing mee doorgaan. (Stel dat het om zoiets zou gaan...) Zonder uitleg kan jij dus onthouden hebben dat je niks verkeerd deed, met uitleg had je er tenminste een verklaring voor gehad. Ik legde praktisch altijd aan mijn dochters uit waarom ik zo boos werd dat ze straf kregen.

Manda

Ik wil jou helemaal niets bijbrengen. Jij lijkt te zeggen OF OF en ik wil alleen maar zeggen dat er meer mogelijkheden zijn. Ieder voedt op zoals hij zelf is, wat hij van huis uit heeft gekregen en wat hem/haar het beste lijkt. Veel methodes worden ook vaak doormekaar gebruikt en daar is niks verkeerds aan. Maar als je denkt dat autoritair opvoeden onvermijdelijk ben ik het daar niet mee eens, als je het anders zou willen dan leze mijn leestip of leze Gordon of whatever.
Dit draadje blijft eeuwig want iedereen wordt acuut ongesteld lijkt het wel

Beemer

je zegt:Ik ben een moeder die kampt met ongeduld en frustraties, die soms kampt met eindeloos geduld, die soms moe is en andere keren fris en fruitig, die probeert zo consequent mogelijk te zijn maar dat soms niet voor elkaar krijgt, die bij het opvoeden van haar kinderen tegen haar eigen onvolkomenheden oploopt.

in de beschrijving hierboven kan ik me vinden,heel menselijk,niemand voelt zich altijd fris en fruitig,iedereen heeft weleens last van frustraties of is weleens moe.

maar het verschil is:ik projecteer mijn moeheid en frustraties niet op mijn kind,ook niet op mijn werkgever of buurvrouw trouwens,als ik niet lekker in mijn vel zit of moe ben wil ik niet dat iemand anders daar last van heeft,of daar de dupe van wordt,en zeker niet mijn kind.

Blueband

Beemer: "Onze jongens hebben met minder perfecte ouders te maken."
Ik vind het ontzettend jammer dat je jezelf degradeert (tov andere ouders) omdat je weleens oververmoeid bent, omdat de spanningen nogal eens oplopen...etc. Want weet je, dat speelt in ieder gezin. Ook in het allerbeste BlueBandGezin.
Ik vind echt dat slaan, meppen, tikken, draai-om-de-oren, daar niets mee te maken hebben. Net zomin ze met moeilijke, dwarse, irritante kinderen te maken hebben. En dat is wel wat in deze discussie gebeurt, ze worden gekoppeld.
Dus ook in een situatie met honderd doorbroken nachten, spanning, stress, chagrijn, ongeduld en uiterst klierige strontvervelende kinderen, hoeft niet te worden geslagen. Het kan altijd anders, als je maar wilt. Dat is eigenlijk mijn hele boodschap.

Sus-anne

Meestal kan ik heel goed door een deur met je en dat wil ik ook zo houden, maar ik moet toch een beetje zuchten door hoe je tegen iemand als Beemer of mij aanpraat. Ik vind het knap dat je de beheersing hebt die je zegt te hebben, maar dat maakt je geen beter mens. Hooguit een ander mens dan Beemer, mijzelf en anderen.
Ik ga er vanuit dat jij je kinderen op geen enkele manier 'mishandelt', maar wie zegt dat jij ze met woorden niet heel erg gekwetst hebt op een ongelukkig moment? Of juist door stilzwijgen.

Ik moet naar mijn werk. Ik lees vanavond weer verder.

Klopt kaaskopje

Ben het met je eens, kaaskopje. Ik val over "maar het verschil is:ik projecteer mijn moeheid en frustraties niet op mijn kind,ook niet op mijn werkgever of buurvrouw trouwens,als ik niet lekker in mijn vel zit of moe ben wil ik niet dat iemand anders daar last van heeft,of daar de dupe van wordt,en zeker niet mijn kind.". Je kunt je eigen toestand niet loskoppelen van je gedrag. Je kunt gewoon niet even fris en fruitig reageren als je zelf niet in optima forma bent. Zeker niet als je een kind hebt van het type "ik ga net zo lang door totdat het mis gaat". Wat doe je, als ze tot op de bodem gaan? Je bent niet altijd in de gelegenheid om weg te lopen om zelf af te koelen.
Veel reacties hier gaan ervan uit dat je elke situatie met redelijk ouderlijk gedrag kunt doorkomen. Nou, dat waag ik te betwijfelen. Heb je mijn normaal gesproken zeer redelijke zoon bijvoorbeeld nog niet meegemaakt, in een van zijn (gelukkig) zeldzame totaal onhandelbare buien.

Nou ik projecteer mijn moeheid wel op anderen

daar ben ik heel eerlijk in.

Als ik moe ben, echt moe ben, kan ik veel minder hebben dan normaal. Gelukkig kan ik vrij veel hebben, maar het komt wel eens voor.
Ik val dan sneller uit, kan minder hebben en als mijn zoontje dan ook nog aan het piepen is om niets kan ik de klok wel vooruit kijken.

Ik vind het wel heel bewonderingswaardig dat jullie allemaal je slechte humeur, moeheid en ongeduld bij jezelf houden.
Het heeft iets engelachtigs, iets perfects, waar wij gewone mensen alleen maar van kunnen dromen.

Overigens ik weet niet meer wie het zei, als mijn kind mijn behang van mijn muren af zou trekken is het laatste wat ik dan denk 'ach stumper, sloop jij nu mamma's behang omdat jij je verveelt? Zullen we dan eens een lange wandeling gaan maken?' Ik denk dan 'Wel potverdorie, wat zullen we nu krijgen. Is het kind nu gek geworden. Mijn behang van mijn muur aftrekken, ga jij maar eens afkoelen in een kamer zonder behang'

Ik moet zeggen dat ik mijn reactie iets menselijker vind

Ja, dat behang

Daar moest ik ook aan denken. Als mijn kind behang van de muren zou trekken.. zou ik echt niet begripvol denken, ach meisje, verveel je je zo? Kom, we gaan iets leuks doen. Ja daaag. Kinderen moeten soms ook gewoon te horen krijgen dat IETS NIET MAG. Daar krijgen ze niks van. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat kinderen soms gedrag vertonen met als doel te horen dat het niet mag. Dat ze heel letterlijk hun grenzen opzoeken. Als je dan gaan zitten afleiden, ben je erg onduidelijk in of iets nu wel of niet mag.

Want behang aftrekken heeft geen andere consequentie dan dat je moeder je meeneemt naar de speeltuin.

Ik vind afleiden van een ongewenst gedrag niet altijd de beste oplossing. Daarmee leren ze niet om daar zélf mee op te houden. Je kunt wel eindeloos afleiden, maar leren ze daarmee dat hun eerdere gedrag ongewenst was?
Bovendien zullen ze in hun latere leven ook met boosheid en onredelijkheid te maken krijgen, dan kunnen ze maar beter leren dat de wereld niet vergaat als iemand eens zegt: en NU is het AFGELOPEN!, al dan niet gepaard met een vuistslag op de tafel.

Niet dat je dat nu bewust moet gaan zitten doen maar je hoeft het ook niet te allen tijde met alle macht zien te voorkomen.

Wegcijferen (lang)

Sus-anne: maar het verschil is:ik projecteer mijn moeheid en frustraties niet op mijn kind,ook niet op mijn werkgever of buurvrouw trouwens,als ik niet lekker in mijn vel zit of moe ben wil ik niet dat iemand anders daar last van heeft,of daar de dupe van wordt,en zeker niet mijn kind.

Sus-anne, waarom zou wie dan ook geen "last" van jou mogen hebben, welk intern verbod heb je jezelf opgelegd? Mijn moeder was en is zo. Nooit uit haar slof, altijd geduldig, redelijk, rustig. Maar... er is ook nog zoiets als lichaams- en ogentaal. En die laten zich niet zo makkelijk sturen. Dus ik zag haar boosheid, ongeduld en frustratie en alles wat een mens een mens maakt, en dat is lastig voor een kind, want er is niets waarop je kunt reageren. En omdat ik dit heb gezien, geleerd, is dat gedrag door mij overgenomen. Maar laat ik daar nu "last" van hebben, om mezelf zo weg te cijferen dat niemand "last"van mij heeft.
Tegenwoordig kan ik dus boos worden (weer een ander leerproces), of ongeduldig omdat ik dat zo voel, en ik vind nu dat ik dat ook mag laten zien (naast al mijn geduld en wel plezierige eigenschappen ). Het schept voor mij en voor mijn omgeving iig duidelijkheid. Ik vind dus dat je jezelf niet per se als lastig moet zien als je toont wat en hoe je je voelt, dat wegcijferen is een vrouwenvalkuil.

Maar los daarvan vind ik tikken etc er niet bijhoren, alhoewel ik ook weleens voor de bijl ben gegaan. Die 4 tikken op de vingers (1 x oudste, 3 x jongste) kan ik me erg goed herinneren, dat zegt mij genoeg. Ik deed het maar het voelde niet goed, meteen niet en absoluut niet, ook al was het in het diepst van een heftige peuterpuberteit. Nu, bij het ouder worden van alle partijen, werkt tot 10 tellen prima, of zelf even iets anders gaan doen.

Tegenstellingen

Er blijven hier in de discussie tegenstellingen opduiken die wat mij betreft geen tegenstelling zijn.

Je hoeft niet te slaan om te laten zien hoe je je voelt! Stel je voor.

Nog maar eens de geweldloze optie. Wat dachten jullie ervan om gewoon onder woorden te brengen dat je moe/gejaagd/ongeduldig bent? Vaak waarderen kinderen die eerlijkheid en gaan ze dan ook meer meewerken.
En geloof me, als een kind iets doet dat werkelijk gevaarlijk is dicht bij het fornuis of de weg of de heggeschaar, ja ook dan kan je met het kind praten.

Soms werkt het hier ook om de consequentie aan te geven van het handelen van het kind. Bijvoorbeeld als een kind van een jaar of 5,6 gevaarlijke dingen blijft doen dan leg ik uit dat ik niet altijd kan opletten. Dat ik dan dus eigenlijk weer een box in de kamer moet zetten, net als bij een baby, om zeker te weten dat mijn kind veilig zit als ik even weg ben.

's Avonds leg ik uit dat ik tijd voor mezelf nodig heb, dus als ze later naar bed gaan kunnen ze minder service verwachten en moeten ze alles sneller doen. Vinden ze niet leuk. Geef ik de consequentie aan: dan moet je dus om half zeven of zelfs half zes al naar bed zodat jij alles in je slome tempo kunt doen en mama toch nog om acht uur op de bank kan zitten. Soms kost het me veel tijd om de consequentie goed uit te leggen maar meestal snappen ze het prima. Het is toch logisch dat de energie van de ouders ook beperkt is? Kinderen hebben zelf toch ook weleens helemaal geen zin meer?

Echt hoor, het kan. Ik kan er niet helemaal mijn vinger op krijgen wat er hier gebeurt. Sommige dingen komen heel dichtbij, worden heel persoonlijk, raken uitvergroot in dit draadje. Maar de bottomline is voor mij nog steeds dat het feit dat er andere dingen ook schadelijk zijn voor kinderen geen reden is om te slaan.

Voor mij dan. En voor nog een paar andere draadjesdeelnemers.