Corrigerende tik

Pluk

'the message' was al een keer of 100 langs gekomen, vandaar dat ik je vervelend vond

Tirza e.a.

Even voor mijzelf sprekend: bij mij gaat het zoals bij Mathilde, het gebeurt ineens (gelukkig alweer een tijd geleden voor het laatst trouwens) en zonder dat je van te voren (of achteraf) denkt dat het een goed idee is. Ook heeft het niet met zwakker te maken, het kan me ook met anderen overkomen (zelfs op straat wel eens gebeurd als reactie op een klap die ik zelf eerst kreeg, van een grote sterke man. Niet handig). En een gedachte dat het effectief is hoort er al helemaaaaal niet bij... integendeel. Meer effectief vind ik overleg, 'straffen' met consequenties en dat soort methoden.
Als iemand anders mijn kind sloeg zou ik boos zijn, dus ik mag het zelf niet en het kdv/school mogen het ook niet.
Ik weet trouwens niet zeker of ik als professional met kinderen helemaal anders hierin zou zijn dan als moeder, en ik ben dus ook zeker niet van plan zo'n beroep te gaan uitoefenen.

Zorra

Jij: Het woord dat bij mij in deze reactie het meest blijft hangen is idealiter. Daar gaat het toch om? Dat je een ideaal hebt. Je krijgt op een goeie dag zo'n klein mensje om voor te zorgen en daaromheen hul je een ideaal. Een ideale wereld voor dat kind, met ideale ouders zodat dat kind ideaal wordt.
Ik: Nee. Dat heb ik niet gedaan. Ik ben een nuchter mens in dit opzicht. Ik heb het te doen met wat ik in het leven tegenkom en ga daar geen idealen omheen spinnen. Ik heb ook nooit bedacht wat ik verwacht van mijn kinderen. Ik hoop dat ze goed terecht komen, dat wel, maar in welke hoedanigheid is voor mij persoonlijk totaal niet van belang. Het gaat om hen, wat zíj willen. Ik hobbel daar achteraan. Ik hoef geen ideaal kind, ik ben zeker niet ideaal als ouder en van de wereld weten we allemaal dat die nooit ideaal zal worden. Ik vind je streven mooi, maar onrealistisch.

Cobi

Je hebt het prima verwoord

Anders

"er wordt van je als ouder wel verwacht dat je niet "ineens" reageert maar nadenkt over wat je doet"
Ja over het algemeen ben ik ook héél erg zo. Langzaam maar zeker begin ik te reageren zoals dat eigenlijk normaal is. Geen weloverwogen opmerkingen maar klats gewoon wat ik ergens van vind. Buiten de deur bedoel ik dus. Thuis deed ik dat eigenlijk wel.
Je hebt er zelfs cursussen voor, assertiviteitstrainingen en zo meer heten die dingen. Voor mensen die overal over nadenken voor ze iets zeggen en daar onzeker door worden. Dat kun je werkverschaffing noemen, zonder de onzekerheid en de jarenlange invloed van ouders die je hebben aangeleerd dat je op je woorden moet passen en op een weegschaaltje moet leggen, zouden dat soort therapeuten en cursusaanbieders misschien minder vaak nodig zijn. Dus vooral doorgaan met je kinderen voor te doen dat je nooit eens impulsief mag reageren, dat mag een ander ze weer aanleren.

Geduld verliezen

In deze draad komt een beeld bovendrijven van mensen die niet slaan als waren zij een soort constant glimlachende eindeloos geduldige engeltjes. Nou, dat ben ik zéker niet. Ik heb een groot vermogen mij te ergeren, lange tenen en een kort lontje. Alleen: ik kies er voor om in het contact met *mijn kinderen* mezelf uit de situatie te halen. Het is meer dan eens voorgekomen dat ik met mijn vingers in mijn oren op de WC zat met de Libelle en er pas afkwam als het stil werd in huis. Een enorm risico, want wellicht hadden zij elkander de hersens ingeslagen. Ik heb schoppende kinderen in supermarkten achtergelaten, jankende kinderen op Palomino-paarden van C&A (ja, die frustratie zit diep, ik heb de pest aan paarden) en krijsende kinderen op parkeerterreinen. En mijn mantra in mijn hoofd was dan: ik ga weg, anders bega ik een ongeluk aan dat jong. Offffff ik zei iets dergelijks tegen Tirzaman - regel jij dit, ik heb mezelf niet meer in de hand.
Wat ik heeeeeeel goed kan is negeren. Echt letterlijk langs ze heen kijken, net zo lang tot ze klaar waren met zeuren, jennen, zaniken en klieren. Ik kan me er geweldig voor afsluiten, veel op geoefend. Dat levert vast ook een trauma op, alhoewel ik het tot nu toe nog niet gemerkt heb - maar dat zegt wellicht niet alles. Ze moeten nog 60 jaar mee.

Tirza

Anders

Blijft jouw moeder je ook tot haar dood opvoeden?

Anders

Ik ben het overzicht een beetje kwijt. Welke andere reactie bedoel je? Mijn antwoord komt morgen laat pas weer.

Nog een keer anders

Ik zie dat je in de verleden tijd schrijft in verband met je moeder. Naar voor je dat ze er niet meer is. Ik herhaal de vraag nu anders: bleef je moeder je tot haar dood opvoeden?

Tirza en cobi (licht ot)

Haha Tirza, het klinkt wel herkenbaar, maar net als Cobi kan ik me niet altijd terugtrekken. Een situatie van een paar weken geleden: zus (8) en broer (5) zaten samen al de hele middag met de trein te spelen. Vrolijk kindergeklets klonk en huismoederlijk stond ik ernaast te strijken. Ik dacht, ik kan nu ook best wel even naar buiten om de oprit aan te vegen. Ik was vijf minuutjes buiten, het kan ook korter geweest zijn, toen de deur openging: zus riep dat broer een bloedneus had. Inderdaad, uit een krijsende broer spoot het bloed. Zus had hem een schoentje (?) naar het hoofd gegooid. Jaaaaaamaaaaaarrrrrr broer had haar aan de haren getrokken! En inderdaad, mijn zwarte vloerkleed lag vol plukken blond haar. Vijf minuten.
Omdat ik gelukkig nog zen genoeg was werd ik niet boos, veegde bloed op, haalde de stofzuiger uit. Het kan hier dus redelijk extreem aflopen en weggaan is niet altijd een optie. Zoals die keer dat dochter in de supermarkt uit drift over een zak snoep die ze niet mocht de betreffende zak op de grond gooide waarop de zak scheurde en alle snoepjes over de vloer vlogen.
Het is gewoon ontzettend moeilijk om altijd je hoofd koel te houden en ik ben heel blij met mezelf als dat lukt. 99.9 % zonder tik en 75 % zonder stemverheffing

Weglopen en negeren

Wat me nog het meest boeit in dit draadje is dat iedereen het gevoel herkent dat je het echt helemaal gehad hebt, wegloopt omdat je jezelf niet meer in de hand hebt etc. Vanuit die situatie wordt er dan bij sommigen gemept.

Ik begin nu toch te twijfelen of ik niet toch heel zen ben óf extreem makkelijke kinderen heb. Ik kan me er niks bij voorstellen dat ik me zo laat meeslepen door een driftige peuter of kleuter dat ik écht boos word. Ik voel altijd nog genoeg ruimte voor mezelf, zodat ik er min of meer van een afstandje naar kan kijken. Ik vind het vervelend voor kind, en soms lastig voor mezelf, maar dat is het wel.
Bij pubers is het moeilijker, omdat je steeds meer op hetzelfde niveau communiceert. Dan moet ik soms flink nadenken, want ik heb niet meer uiteindelijk altijd gelijk Maar doordat je in gesprek blijft heb ik zelf niet de neiging snel boos te worden. Alleen als ik erg moe ben, maar dat kan ik bij de grote kinderen gewoon van tevoren uitleggen ("Ik ben nu te moe om er aardig over te praten") Dat snappen ze echt wel.

Dit wordt nooit een 'echte' discussie omdat iedereen zo verschillend is, daar kun je weinig eensluidends over zeggen. Behalve dat het inderdaad wel verbazend is om zo mild te denken over meppen als je er tegen bent. Je mag best een beetje streng zijn voor jezelf en hoge eisen stellen, al dat 'menselijk' en 'je best doen', dat klinkt erg vergoeilijkend. Dat past voor mijn gevoel niet bij meppen (en schreeuwen en aan armen sleuren).

Anders

Een tik is voor mij noch een pedagogisch middel noch een karaktertrekdingetje waar ik me achter wil verschuilen. Ik zou kunnen stellen dat het mij ook verraste dat ik zo boos zou kunnen worden op een kind dat ik daardoor uit mijn slof zou schieten met een tik. Ik ben erg zachtaardig van karakter, maar ik heb blijkbaar mijn grenzen.
Mijn vader kan ook niet ophouden met opvoeden. Ik vind het een onhebbelijke eigenschap van mijn vader, want hij wil het ook doortrekken naar zijn kleinkinderen. Ik weet niet hoe het met jou zit maar ik accepteer dat niet meer.

Yta

"Ik kan me er niks bij voorstellen dat ik me zo laat meeslepen door een driftige peuter of kleuter dat ik écht boos word."
Ik heb geen idee of jouw kinderen idd relatief makkelijk zijn. Wel weet ik dat het mij soms onmogelijk werd om nog afstand te bewaren. Ik had een extreem driftige en koppige peuter. Deze verbouwde letterlijk zijn kamer: alle laden eruit, alles spullen eruit (400 hydrofielen en washandjes), vervolgens zz uitkleden en eroverheen plassen. Pure drift (en dit was de apotheose hè, we hadden dan al een ochtend aanvaringen achter de rug). Ik hanteerde de methode: positief gedrag belonen en prijzen, ongewenst gedrag indien mogelijk negeren (maar dit werkte niet want hij ging altijd zover dat 't gevaarlijk werd) en dan neutraal time outen. Komt-ie van de trap af, rustig terugzetten. Honderden, duizenden, tienduizenden keren heb ik dit volgehouden. Maar uiteindelijk was het voor mij niet vol te houden om afstand te bewaren, om er neutraal op neer te zien en erboven te blijven staan. Je kúnt niet alles naast je neerleggen, als je hoogzwanger bent en je wordt flink in je buik geschopt, als je over een gevaarlijke straat loopt en meneer weigert per-ti-nent mee te komen, ik kón hem niet achterlaten op de stoep, levensgevaarlijk. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik weet wel dat ik dit voor ik kinderen kreeg (en ik wist best wat van ontwikkelingspsychologie door mijn studie) nooit voor mogelijk had gehouden. Dat een kind zó koppig kon zijn, zó driftig, zó…..ja, zo sterk eigenlijk. Ik had er ergens ook wel bewondering voor hoor, zo’n klein ventje en je dan zó teweer stellen tegen 2 volwassenen…ongelofelijk, het vervulde me met een vreemde mengeling van trots, machteloosheid, verbazing, wanhoop, respect. Overigens heb ik hem 2x een tik gegeven, maar, wat ik erger vind, verscheidene keren heel hard toegesproken, echt geschreeuwd. Ook dit is maar een paar keer gebeurd, en ik ben er niet trots op, maar ik kan mezelf wel vergeven omdat ik weet dat het onmogelijke van mij gevergd werd in die tijd. (het wrange, maar tegelijkertijd ook geruststellende was dat hij zich op het kdv (en later ook op school) prima gedroeg. Niet overdreven aangepast, gewoon een ondeugend, maar goed te corrigeren jongetje).
Overigens gaat het nu ook thuis prima met zoon : het blijft een koppig en eigenzinnig kind, maar hij heeft zich verder goed ontwikkeld en vertoont dit gedrag niet meer (blijft wel opstandig bij tijd en wijle, maar wel leeftijdscongruent, dus geen bijten, hoofdbonken etc.).
Waarom dit hele verhaal? Ik probeer duidelijk te maken hoe het kan dat je je kind niet meer van een afstandje kunt bekijken. Weglopen kán niet altijd. Acute hulp ís er niet altijd (hoe vaak hebben mensen me wel niet aangestaard, krijsende peuter over de schouder, dikke buik + buggy maar ff helpen ho maar). En nee, ik vind slaan geen bruikbaar instrument in de opvoeding. Zoals gezegd, in onze ergste tijden is het 2x gebeurd en het is al jaren niet aan de orde.

Kaaskopje

Juist met een zacht karakter vindt je vaak te lang meer goed dan je eigenlijk zou willen.Als ze dan eindelijk je grens bereiken,is het ook goed mis,is mijn ervaring.Ik grijp tegenwoordig sneller in,en bereik ik die grens niet,of zelden.
Groetjes,Bastet

Anneque, en cobi

Anneque; ja, waarschijnlijk ben ik dan toch heel erg zen Ik kijk geloof ik heel anders naar mijn (kleine) kinderen dan ik uit jouw verhaal lees. Jij zat er echt middenin, ik sta op een andere plek in het geheel, ofzo. Ik kan er even niet helemaal de vinger achter krijgen wat ik probeer over te brengen, ben niet zo helder, maar ik herken uiteraard wel het gedrag van kleintjes maar niet de héle situatie. Het gevoel spat uit je posting, ik zie het voor me, maar zo gaat het hier nooit. Een kind wat voortdurend dingen uit kasten trekt blijft in mijn blikveld, en de kasten krijgen een slot.

Cobi, je gaat weer aan de haal met valse tegenstellingen. Het alternatief voor mildheid (m.b.t. meppen) voor jezelf is niet eeuwig rondlopen met een loodzware last, het is je serieus inzetten om te bedenken hoe je dit voortaan kunt voorkomen. Blijvend reflecteren zoals je zelf zegt. De keus is ook wat mij betreft niet meppen en veilig stellen/ niet meppen en je kind in een onveilige situatie achterlaten. Je hoeft niet uit die twee opties te kiezen, er is een wereld vol opties.

Overigens, het is wel weer interessant dat jij de peuter/kleuterleeftijd dan weer niet als mepgevoelige leeftijd ziet Er is echt niemand die hetzelfde vindt of voelt in deze draad.

Cobi

Als ik bij rood waas de afweging zou moeten maken tussen mijn geduld verliezen of het goede gevoel dat ik toch maar mooi mijn handen thuis heb kunnen houden en ze achterlaten in een onveilige situatie, kies ik toch voor de eerste optie.
Ja,ik ook,alleen laten kan niet altijd,zeker niet als de veilighied van één van de kinderen of allebei in het geding is.
Bastet

Bastet

Als dat de keus was zou iedereen dat doen, geloof me. Zijn we het allemaal hélemaal eens met Cobi. Maar je hoeft er helemaal niet uit te kiezen. Je mag ook gewoon heel wat anders doen.

Andere plek (yta)

"Jij zat er echt middenin, ik sta op een andere plek in het geheel, ofzo. Ik kan er even niet helemaal de vinger achter krijgen wat ik probeer over te brengen"
Ik denk dat ik snap wat je bedoelt, en dat is ook de beste manier om met dit soort situaties om te gaan, daarvan was en ben ik overtuigd. Als je erboven blijft staan, het vnl. als _ zíjn_ probleem ziet, dat-ie iets niet mag en uit zijn dak gaat, je niet persoonlijk laat raken, zul je niet zó uit je slof schieten, maar meer evenwichtig pedagogisch handelen. Het is hier ook allang weer zo, dat ik me niet meer laat meeslepen door klierige kinderen/moeilijk gedrag etc. Maar toen, het is moeilijk uit te leggen, iemand anders zal altijd per voorbeeld/situatie een alternatief aandragen, was dat op een gegeven moment onmogelijk. Mijn grenzen zijn ver overschreden en in combinatie met chronisch slaaptekort (had nog 1, later 2 jongere kinderen) was het eigenlijk te veel. Toch ben ik ervan overtuigd dat we het op zich goed hebben aangepakt (afgezien dus van dat schreeuwen en 2x een tik): er is altijd veel warmte in ons huis geweest en veel aandacht voor zijn positieve gedrag. Ik heb ook een keer een professional geconsulteerd, en die had weinig aan te merken op hoe we het aanpakten, het ontbrak ons niet aan efficiënte opvoedstrategieën, het was eigenlijk alleen bij tijd en wijle te zwaar. Dit zeg ik niet om me op de borst te kloppen, maar ik probeer duidelijk te maken hoe het kan dat iemand die slaan zelf afkeurt, en best wat vaardigheden in huis heeft, er toch toe kan komen.
Nog 1 anekdote (waarvan ik overigens helemaal niet flipte, maar wat me wel deed inzien wat een sterk karakter dit jochie heeft): ik had hem op de trap gezet, kwam even later kijken, had hij zich helemaal uitgekleed op zijn sokken na. Ik probeer de sfeer luchtig te houden en maak een grapje: zo krijg je het toch koud, jochie?
Hij blijft me strak aankijken en trekt heel rustig één voor één zijn sokken uit (2½ jaar).
Mijn jongste nu is ook een pittig dametje, maar nog nooit heeft ze me zo ver kunnen brengen dat ik mezelf erin verlies. Laat ik het er maar op houden dat mijn eerste een bijzondere jongen is, en dat is-ie

Overigens

slaat heel soms de schrik me om het hart als ik denk aan zijn puberteit.......gelukkig duurt dat nog héél lang
Ik klamp me soms aan de gedachte vast dat hij alle verzet er in die 2 jaar al heeft uitgegooid...

Puberteit

dat lijkt mij ook echt heel erg moeilijk, nou ik heb nog wat jaren te gaan om wijzer te worden voordat we die puberteit in gaan.

Uiteraard yta

Uiteraard kan dat gelden voor jou.Maar ik heb ook weleens het stadium bereikt dat ik het zo ontiegelijk had gehad.De rode waas,ja.Maar weglopen,mijzelf uit die situatie halen,deed ik alleen als het ook echt kon.En anders had kind een hele boze moeder,die duidelijk vertelde/riep dat ze het gewoon grenzeloos had gehad,kind op de gang zette,etc.Tuurlijk,dat verdiend geen schoonheidsprijs,maar was soms toch veiliger voor het kind.
Bastet

Puberteit

Ik las laatst een aardige uitspraak: geduld en humor helpen je door de woestijn,als ware het een kameel.
Erg van toepasing bij de opvoeding van pubers..
Bastet

Bastet

"Uiteraard kan dat gelden voor jou.Maar ik heb ook weleens het stadium bereikt dat ik het zo ontiegelijk had gehad."

Iedereen heeft de stadium wel eens bereikt, maar je hoeft in dat stadium niet persé te kiezen tussen meppen en weglopen. Je noemt zelf al twee andere opties

En pubers

Het overgrote voordeel met pubers is, dat je je beter uit een situatie kunt terugtrekken. Met een libelle op de wc is echt wel een optie als je het even zat bent met een zestienjarige, die storten zich niet onder een auto.
Humor is redelijk onmisbaar inderdaad, en vergeet verder niet dat de woorden 'dankbaarheid voor alles wat je altijd voor ze doet' echt niet in een puberbrein verankerd zitten. Dat komt Later. Nu moet je ze gewoon zonder zeuren wegbrengen, ophalen, geld storten, helpen met huiswerk, eindeloos luisteren, zorgen voor schone kleding en veel, veel eten, veel onderhandelen, briefjes schrijven voor school, gymkleren helpen zoeken, buskaarten op voorraad houden en de telefoon vrij houden voor gesprekken van hun vrienden. Ja hallo, jij wilde toch graag kinderen...(aldus puberella twee jaar terug...)

Inderdaad

Volgens sommigen in deze draad mag ik als ouder ternauwernood mijn wenkbrauw optrekken.
Laat staan een kind boos aankijken,op de gang parkeren,verlangen dat hij of zij mij aankijkt als ik corrigeer.
Groetjes,bastet

Anneque? voorkómen kan vaak wel

Anneque: Deze verbouwde letterlijk zijn kamer: alle laden eruit, alles spullen eruit (400 hydrofielen en washandjes), vervolgens zz uitkleden en eroverheen plassen. Pure drift .

ik begrijp dat je boós wordt in bovenstaande situatie , heel erg boos zelfs.
Wat ik dan niet begrijp: hoe krijgt je zoon de kans om dit voor elkaar te krijgen? hoe lang is hij wel niet alleen in zijn kamer geweest?

en waarom heb je niet eenvoudig een veiligheidsslot op de laden gemaakt?

Net als in het geval van weglopen op straat,ook ik had een wegloper ,dat heeft ze maar 1x gedaan(inderdaad levensgevaarlijk),vanaf dat moment zat ze of in de buggy,of ze zat aan mij vast met een soort tuigje.
daarmee voorkwam ik die gevaarlijke situaties en strijd.

ik bedoel; als je zo,n driftig kind hebt,kan je ook veel ellende voorkómen door op tijd maatregelen te treffen.

Pluk53, reaktie op artikel

Ik vat niet geheel waarom je deze aanhaald bij mij eigenlijk (ben blond & heb griep), maar ik denk dat je doelt op het oplossingen aandragen ipv veroordelen. Ook in deze ben ik het dan niet met je eens. De vader heeft welliswaar niets gedaan met de eerder aangedragen oplossingen, maar dat wil niet zeggen dat je anderen dan ook niet kan bereiken met oplossingen aandragen. Overigens vind ik het artikel ook niets te maken hebben met de vraag die hier in eerste instantie is gesteld. Of een corrigerende tik ook onder d enoemer mishandeling valt, tja, ik persoonlijk denk van wel, aan de andere kant, wat als een ouder geen tikken uitdeeld maar wel schreeuwd tegen zijn kind? Valt dat onder mishandeling? Ja ook denk ik dan, geestelijke mishandeling. Ben jij zo'n perfecte ouder die nooit zijn stem verheft tegen zijn kind(eren)! Ik heb mijn kind en zal nimmer mijn kind een tik uitdelen, echter ben ik wel heel eerlijk door te zeggen dat ik ook wel eens mijn stem verhef en daar in ben ik dan dus ook fout. Dat bedoel ik te zeggen. Het is heel makkelijk om ene vinger naar iemand te wijzen en te veroordelen terwijl je naar mijn idee er beter over kunt nadenken en wellicht proberen iemand te overtuigen dat slaan niet effectief is en dus in zijn geheel niet nodig. En ik denk dan nu gelijk na als ik mijn stem verhef, helaas blijven ouders ook mensen........

Sus-anne

“en waarom heb je niet eenvoudig een veiligheidsslot op de laden gemaakt?”
Omdat het een commode betrof waar ik 100x per dag iets uit moest halen, luiers, hydrofielen etc. In je reactie ga je uit van je eigen kinderen. Natúúrlijk heb ik een tuigje overwogen. Dat had écht niet gekund met mijn zoon. Hij vocht als een tijger, met tuigje was gevaarlijker dan zonder (hoe vervoer je trouwens je weigerachtige kind-aan-een-tuigje naar huis? Over de grond sleuren?).
Ik heb geprobeerd een beeld te geven van hoe de situatie hier was, als reactie op Yta die zich afvroeg hoe het kon dat iemand geen afstand meer wist te bewaren. Ik heb één voorbeeld gegeven, dat tamelijk illustratief was voor zijn gedrag in die tijd. In dat ene voorbeeld kun je vast dingen aanwijzen waardoor je iets had kunnen voorkomen. (overigens pas ná de 1e keer, want hoe kan ik voorspellen dat-ie op de hydrofielen gaat staan plassen?) Maar een veiligheidsslot op een commóde? Blijkbaar is het moeilijk voor te stellen dat niet alles te voorkomen is. Wat-ie daar op zijn (eigen) kamer deed: hij was ge-time-out. Normaliter op de trap, maar er was blijkbaar een reden waarom dat nu op zijn kamer gebeurde. Overigens flikte hij dit binnen de 2 minuten hoor.
En geloof me, Sus-anne, er is hier ook heel veel voorkómen. Tot doodslag (hij op zijn broertje) aan toe.

Ik krijg het denk ik niet uitgelegd. Ik rechtvaardig hier geen slaan/schreeuwen. Ik heb het een paar keer gedaan, doe het al járen niet meer en propageer het niet. Ik heb proberen uit te leggen hoe de omstandigheden en het temperament van het kind in mijn geval ertoe hebben geleid dat ik wel es uitgeschoten ben. Dat is geen rechtvaardiging, maar een uitleg.