Corrigerende tik

100%mama

ik reageerde op "Laten we het daar eens over hebben op het moment dat er veroordeeld wordt." Ik dacht dat je bedoelde "in een rechtszaak veroordeeld wordt".
In het aangehaalde artikel werd de "dader" nog geciteerd die zei, "„Ik weet nu dat ook een corrigerende tik niet mag.”

Drift

Ik kan mij een driftbui van mijn peuterdochter (nu volwassen, vind ze zelf) herinneren met gekrijs en gebonk (minuuuuuuutenlang) waarbij Tirzaman zei: ik ga effe in de voortuin staan. Zodat de buren kunnen zien dat ík er geen schuld aan heb in elk geval. Ineens was het stil. Had ze zichzelf aan de uitstekende poot van het hobbelpaard een gat in haar hoofd gebonkt. Oeps.

Tirza

Yta

"Er is echt niemand die hetzelfde vindt of voelt in deze draad."

Dat lijkt mij nou niet zo verwonderlijk. Ik denk aan Nature/Nurture, van toepassing op ouders en op kinderen. Hoeveel matchingen kun je maken in diversiteit. Vandaar dat de een wel eens een pedagogische tik geeft, de ander dit volledig afkeurd, de een wel zijn geduld verliest, de ander nooit, de een met drie kleine kinderen zit onder de vijf, de ander met kinderen waar telkens vier of vijf jaar tussen zit, de een volledig Zen is de ander dat misschien wel niet eens ambieert, de een de opvoeding in zijn eentje regelt, de andere een batterij aan een netwerk heeft etc etc. Daarom zijn dit soort discussies eigenlijk enorm zinloos , vandaar dat ik nog niet eerder had gereageerd.

Bastet

Jij: Juist met een zacht karakter vindt je vaak te lang meer goed dan je eigenlijk zou willen.Als ze dan eindelijk je grens bereiken,is het ook goed mis,is mijn ervaring
Daar heb je echt helemaal gelijk in. Zo werkt dat inderdaad. Ik merk wel dat ik sneller laat merken dat ik het ergens niet mee eens ben. Dat zorgt wel eens voor een nukkige reactie terug, van collega's bijvoorbeeld, maar ik ben mijn ei kwijt en dat scheelt.

Anneque

slaat heel soms de schrik me om het hart als ik denk aan zijn puberteit......
Die schrik zat er bij mij vroeger ook in en dat is voor mij reden geweest om bij een opvoedbureau langs te gaan. Ik dacht echt 'hélp! als ze nu al zó dwars is hoe moet dat dan over 4 jaar!' Ze was toen dus 8. Wij zeggen wel eens dat ze altijd in de puberteit is geweest. Van baby af aan. Ik ben niet echt wat opgeschoten met dat bezoek.
Ze zeggen wel eens 'moeilijke kleuter, makkelijke puber', maar dat is bij ons niet gebleken. Net zoals bij mijn andere dochter geen sprake was van 'makkelijke kleuter en moeilijke puber'. Je kunt gewoon niet voorspellen hoe het zal gaan. Ik zou me er maar niet druk om maken van te voren. Dat heeft geen enkele zin

Cobi

Wat kun je het weer goed zeggen

Zinloze discussie(ot)

ik heb al een aantal keer de term zinloze discussie voorbij zien komen.
ik zie dat anders:ik zie heel interresante meningen voor bij komen,waardoor ik in staat ben me te verplaatsen in dingen die ik nooit goed kon begrijpen.
bovendien ,is een discussie alleen zinvol als we uiteindelijk allemaal dezelfde mening hebben?

Anneque

Ik vind dat jij het heel goed krijgt uitgelegd. Heel begrijpelijk voor mensen die net zo'n pittig kind hebben. Zoals ik . Margriet was het geloof ik die de term nature-nurture aandroeg. En inderdaad, de nature van sommige kinderen is wat heftiger. Daar moet je heel wat nurture tegenaan gooien. Hoe heftig één van mijn kinderen ook is, als babies waren het zonnetjes. Huilden nauwelijks. Okee, de pittige huilde wel meer dan de ander, ze zat eigenlijk precies op het gemiddelde, maar ik bedoel: ik heb geen huilbabies gehad. Ik zou me dus ook geen raad weten met een huilbaby. Hoe mensen er dan door zitten, ik kan me er niet zo'n voorstelling van maken. Ik weet dat het zwaar moet zijn, maar ik weet niet echt hoe het voelt. Daar zou ik dus zomaar te makkelijk over kunnen oordelen. Maar je weet pas hoe het is als je het meemaakt.
Die situatie met die kasten leeghalen en over de inhoud plassen, dat kan zomaar gebeuren. Want je kunt wel zeggen dat je erop moet anticiperen, maar jeetje zeg, je gaat er toch niet van uit dat ZO iets gebeurt?. Hier was dochter 6 toen ze een keer haar zin niet kreeg. Op dat moment waren we de boel aan het opknappen en mijn hele huisraad stond bij elkaar op zolder. Ze sloop naar boven, nam een zak gipspoeder en strooide alles onder. Weken daarna kwam er nog overal gipspoeder uit. Ik had vanalles kunnen doen om dat te voorkomen, alleen: het kwam gewoon niet in me op dat ze zoiets zou gaan doen.

Cobi

"De vraag waardoor het de benijdenswaardige enkeling wel lukt 18 jaar tikvrij door te komen vind ik veel relevanter dan de vraag waarom mensen zich niet altijd kunnen beheersen. Ligt dat aan de opvoeder, die vrij is van alle primitieve driften. Of spelen kind en omgevingsfactoren een grotere rol?"

Om antwoord vanuit mijn gedachte te geven op je vraag (-/- het laatste), nee, naar mijn idee heeft dat er niets mee te maken. Ik ben niet vrij van alle primitieve driften, heb ook geen kind wat nooit en te nimmer het bloed onder mijn nagels weg haald en wat altijd goed luisterd. Maar toch zal ik hem nooit een opvoedkundige tik geven, gewoon omdat IK vind dat het absoluut niet effectief is en ik (zoals ik blijf zeggen) je een kind hiermee verteld dat wanneer je het gedrag van een ander je niet aanstaat, je dus een tik mag uitdelen. DAT vind ik er dus fout aan. Wat bedoel je met omgevingsfactoren? (ik denk hele hard na, maar mijn hoofd wil gewoon nog even niet mee werken door alle prut, haha)

100% mama

Kijk, precies vanwege het argument dat jij aan draagt ben ik ook tegen de tik. Echt, al vanaf de eerste 'corrigerende' tik die ik zelf ooit kreeg is dit mijn standpunt. Toch is het een heel enkele keer niet gelukt om een tik binnen te houden. Die tik was emotie en geen reden. De verantwoordelijkheid daarvoor neem ik zelf. Dat is ook de uitdaging: hoe ver krijgt een kind je uit je tent? Mijn grootste desillusie als moeder zijnde was dat ik veel minder geduld had dan gedacht.
Omgevingsfactoren, daar denk ik bij aan moe zijn, op tijd ergens moeten zijn, een publiek (leuk, zo'n gevuld schoolplein dat hoort hoe je kind naar je roept "ik ZEI al dat mijn gymtas thuis lag jij DOVE!":-S)

Zinloos in die zin

dat de mensen die een tik erg vinden en de mensen die het niet zo heel erg vinden niet nader tot elkaar zullen komen door deze discussie. Verder is het inderdaad toch wel interessant.

Anders

Ja, natuurlijk moet je als ouder nadenken voordat je iets doet, trouwens dat geldt ook voor niet-opvoed situaties. Ik beschreef alleen maar hoe het bij mij blijkbaar werkt en dat ik onder bepaalde omstandigheden eerst reageer in plaats van na te denken. Ik vind dat een enorm vervelende en slechte eigenschap van mezelf, dus bij mijn kinderen (en bij anderen) zorg ik ervoor dat de omstandigheden die dit gedrag kunnen uitlokken er niet zijn en als dat niet lukt, ben ik me er extra van bewust van dát ik onbeheerst kan reageren en dan kan ik escalatie voorkomen.
Wat dat betreft is zo'n draadje eens in het half jaar heel fijn, want dan let ik weer wat beter op .

Voorbeeld

In het voorbeeld van Anneque zou ik juist te verbijsterd zijn geweest om te slaan (denk ik). Ik denk dat ik eerder was gaan huilen...

Mathilde

"In het voorbeeld van Anneque zou ik juist te verbijsterd zijn geweest om te slaan (denk ik). Ik denk dat ik eerder was gaan huilen"
dat was ook mijn eerste idee

Impulsief

Ik denk dat je op de momenten zoals Anneque beschrijft niet zo snel een tik uitdeelt. Dan kun je al niet meer spreken over een impuls waar je niet over nadenkt. Het kind moet wel in de buurt zijn om een spontane tik te geven natuurlijk De (sporadische) tikken die ik heb gegeven waren echt lik-op-stuk beleid. Oudste die haar babyzusje een duw geeft of jongste die in een vlaag van woede haar moeder blauwe schenen schopt, dat soort acties.

Huilen

Ik weet echt niet meer of hij een tik heeft gekregen in dat plasincident, hoor. Het kan heel goed een keer geweest zijn dat hij mijn haar er bij bossen uittrok, of met een brandweerauto door de fontanel van zijn broertje probeerde te komen (idd, een situatie zoals Vic beschrijft, ik heb nooit een weloverwogen-tik-als-instrument gegeven). Het doet er op zich niet zo toe, dat voorbeeld was illustratief voor hoe hij zich gedroeg in die periode.
Wb huilen: ik heb wat afgejankt in die tijd hoor. Alleen denk ik wel dat als ik dat in zijn bijzijn, als directe reactie op zijn gedrag had gedaan, dat miss. nog wel slechter was dan die ene tik, ooit. In ons geval, bij dit jongetje, dat zo duidelijk de grenzen tot het uiterste en ver daar voorbij verkende, was duidelijkheid ongelofelijk belangrijk. Ik ben ervan overtuigd dat hij baat heeft gehad bij een heel duidelijke, strenge en consequente aanpak. Dat bood structuur en veiligheid bij deze losgeslagen peuter. Ik vind dus niet dat kinderen hun ouders nooit mogen zien huilen, wel vind ik dat dat in dit geval ook niet goed zou zijn geweest.
Clo, ik denk idd dat je begrijpt wat ik bedoel. Dat gipspoeder……je verzint het idd niet wat ze kunnen aanrichten…. Zo las ik hier op OO ook es over kinderen die makkelijk ontsnapten. Overal vandaan, en dan geen forse 6-plussers, nee, peuters van 2 verdwenen gewoon uit huis, het kdv, overal vandaan. Kan ik me, bij míjn kinderen, nou weer niet voorstellen. Veel mensen reageren in zo’n draad ook ongelovig, “maar je doet dan toch gewoon de deur op slot?”. Bij sommige kinderen is dat dus niet afdoende. En idd, je weet pas wat het is als je het zelf meemaakt

Bofkinderen

Natuurlijk bof ik met mijn kinderen. Ik heb twee kinderen die elk aan het eind van hun spectrum zitten. Hun overeenkomst is hun intelligentie, haarkleur en achternaam. En verder helemaal niets. Hun opvoedingsuitdagingen zaten dus ook aan beide kanten van het spectrum. En toch heb ik nooit lichamelijk geweld gebruikt. Het gebruik van geweld zegt iets over de opvoeder, niet over het kind.

Tirza

Tirza

Sorry Tirza maar lichamelijk geweld vind ik wel een erg sterkt term voor een pedagogische tik. Door dit soort termen te gebruiken veracht je de ouders die hier zo eerlijk zijn om te vertellen dat ook zij zich niet altijd kunnen inhouden. Vind ik niet fair.....
Volgens mij gaat het toch niet om te beschrijven wie het beste ouderschap uitvoert.
Dat je geen pedagogische tik geeft zegt verder niets over goed ouderschap. Misschien laat je je kinderen wel elke avond heel laat naar bed gaan of geef je ze veel ongezond eten waardoor ze veel te dik zijn of weet ik veel wat je nog meer kunt bedenken.

Tirza

"Het gebruik van geweld zegt iets over de opvoeder, niet over het kind." Dat laatste is me net iets te kort door de bocht. Ik weet niet of je (ook) op mij reageert, maar toch nog even dit: ik leg de verantwoordelijkheid voor die tik niet bij mijn kind. Het was een combinatie van omstandigheden (temperament kind, vermoeidheid etc.) en mijn persoonlijkheid. Dat het niet alléén het laatste was, mag blijken uit het feit dat ik in geen enkele andere situatie ooit een tik heb uitgedeeld, niet aan dít kind, niet aan (mijn) andere kinderen. En nogmaals: ik sta het niet voor als pedagogisch middel.

Een tik geven

is bepaald geen hoogtepunt in de opvoeding. Het is gewoon niet fraai als het zover komt. Maar er zijn meer zaken in een kinderleven die niet fraai kunnen overkomen en zich in het kinderbrein nestelt als 'dat had mamma of pappa niet moeten doen'. Het is heel makkelijk om een tik uitdelen te veroordelen, maar het kan heel makkelijk dat kinderen van niet-tikkers iets anders als net zo vervelend hebben ervaren.

Kaaskopje

Die 'maar' in je laatste posting heeft niets te maken met het eerste. Ja, er zijn meer dingen die fout kunnen gaan. Maar wat heeft dat met tikken uitdelen te maken? Dat er meer dingen niet okay zijn maakt meppen echt niet beter. Dat iedereen steeds die koppeling probeert te maken vind ik zinloos. En ergerlijk.

En dat menselijk, Cobi, ik neem aan dat je je menselijkheid ook wel anders demonstreert. Hoeft voor je kinderen vast niet bewezen te worden d.m.v. meppen. Vind ik zo'n dooddoener, dat 'we zijn ook maar mensen'. Alsof er een niet te vermijden koppeling slaan/ mensen is. Die is er niet, want je slaat vast niemand buiten je kinderen. Alleen bij eigen kinderen denkt men woede om te mogen zetten in meppen.
Ik ben al sinds dit draadje loopt aan het bedenken wat nou hier in huis een gelegenheid zou kunnen zijn om jezelf volledig te verliezen en een mep te verkopen. Zodat ik een beetje meer snap dat 'het wel eens kan gebeuren'. 't Is me nog niet gelukt. En voor de duidelijkheid, mijn oudste is al heel lang geen peuter meer en we hebben meerdere kinderen. Ben ik nou geen mens? Mishandel ik mijn kinderen stiekem op een andere manier, denk je dat nou echt Kaaskopje? Dat die woede er toch is en er sowieso een keer uitkomt, dus dan kun je maar beter meppen?

Yta

Sorry, ik vind dit een verzameling non-argumenten en voorbarige conclusies. In de vorige berichten wordt niet gesteld "we zijn ook maar mensen dus we slaan af en toe". Het is andersom: er wordt gesteld: "sh*t, het is me gebeurd, ik heb het niet gewild, maar ik ben een mens en maak wel eens een fout". Een dooddoener wordt het pas als men er niet meer kritisch naar kijkt en dat gebeurt volgens mij absoluut wel.
Zeer zeker kan ik me jouw weerstand voorstellen bij het idee dat er mensen bestaan die denken dat ze hun kinderen MOGEN slaan omdat ze die als een soort eigendom zien, maar die mensen lees ik niet terug in dit draadje.
En fijn dat je je geen situatie kunt voorstellen waarin je jezelf helemaal in kunt verliezen, maar die situaties herken je meestal pas achteraf.
En ik kan niet zien waaruit jij haalt dat wordt geinsinueerd dat wanneer je niet slaat je je kinderen vast op een andere manier onheus bejegend. Ik kan alleen maar de zeer ware stelling lezen dat er andere dingen even erg zijn als een tik, en ik meen dat die stelling alleen is gedeponeerd omdat het zwaartepunt van de discussie een beetje aan het verschuiven is van het onderwerp De Tik naar het onderwerp Opvoeden En Fouten Die Je Daarbij Kunt Maken.
Verder no offense hoor

Yta

"Ja, er zijn meer dingen die fout kunnen gaan. Maar wat heeft dat met tikken uitdelen te maken?"

Dat heeft veel meer te maken met elkaar dan je denkt.
Ik zal door het werk wat ik doe wel wel beroepsgedeformeerd zijn laat ik dat even voorop stellen. Ook ik ben ben tegen pedagogische tikken.
Er wordt hier een halszaak gemaakt van je kind uit onmacht een klap geven. Is ook fout, volgens mij is 99% het hiermee eens.
Helaas gaan er veel meer dingen fout in opvoedingen dus tikken uitdelen kun je bijna niet als feit opzich bekijken. Het is altijd in een bredere context.
Het kan goed zijn dat sommige ouders zich er zo kunnen inhouden maar dat zegt verder niets over wel of niet goed ouderschap. Jij maakt dat tot discussiepunt en zo kort door de bocht kun je dat niet stellen.

Yta2

"Ik ben al sinds dit draadje loopt aan het bedenken wat nou hier in huis een gelegenheid zou kunnen zijn om jezelf volledig te verliezen en een mep te verkopen. Zodat ik een beetje meer snap dat 'het wel eens kan gebeuren'. 't Is me nog niet gelukt."

Lees mijn eerder verhaal over nature/nurture.

Zo ken ik er nog wel honderd. Ieder mens is verschillend, waarom wil jij wel een rode auto en ik niet.

Let wel daarmee wil ik het niet goedpraten maar ieder mens is anders.

Gelegenheid

Nou kan ik het toch niet laten om in deze veel te lange draad te reageren. Hier hadden we een kind van drie met een serie longontstekingen die later een operatie noodzakelijk maakten. Er is uiteindelijk een longkwab verwijderd. Flink ziek dus. Enfin, lang voor die operatie, had hij dus steeds longontsteking en moest hij antibiotica slikken. Een drankje dat door de fabrikant geheel vergeefs was opgeleukt met bananensmaak. Smerig goedje. Maar hij moest het hebben. Niet nemen betekende zieker worden en/of pijnlijke injecties oid. Hij was na weken ziek zijn en zoeken wat er aan de hand kon zijn, flink vermagerd en verzwakt.
Maar dat weerhield hem er niet van, om zich flink te verzetten tegen innemen van zijn medicijn. Het drankje gooide hij op de grond en weigerde categorisch het in te nemen. Wij stonden er machteloos omheen. Onze truckendoos (belonen, mengen etc.) was opgebruikt. Ik als moeder, toch al geen kalme natuur, heb daarop in wanhoop flink uitgehaald en hem een draai om zijn zieke oren gegeven, die klonk als een klok. Kind begint radeloos te huilen en neemt het drankje in. En hij heeft het verder altijd geslikt, maar altijd schichtig naar mij kijkend. Ik had zo'n spijt. Die schichtige blik in mijn richting voordat hij het dan maar weer innam. Het doet weer zeer al ik het opschrijf.
Maar wat heb ik hier nu van geleerd? Ik had mijn zin, nietwaar? En hij knapte op van het spul. En ik snap het van mezelf, dit was een gelegenheid waarbij ik het echt niet meer wist. Maar de relatie lijdt eronder. Dus je krijgt je zin wel als ouder, maar de prijs is hoog. Erg hoog. Daarom denk ik, er is slaan en slaan. Hoe begrijpelijk en effectief ook, dit was toch een foute klap, denk ik achteraf. Ik vind slaan verkeerd maar ik denk dat een tik of klap die in drift/wanhoop wordt gegeven terwijl een kind uitdagend grenzen uitprobeert, minder schadelijk is voor de relatie, dan de klap die ik gaf. Dit geval ging niet over grenzen uitproberen, ik wou als ouder gewoon per se mijn zin hebben. Het verband tussen wat het kind doet en de reactie is dan toch zoek, ook al gaat het om iets heel belangrijks. En dan is er nog het verschil tussen de radeloze klap en een pak slaag (dus meer dan 1 klap). Ik vind daar ook verschil tussen zitten.
Ik ben tegen slaan. Ik heb het zelden gedaan, het hierboven beschreven geval was één van de zeer zeldzame keren. Maar ik weet het nog zo goed omdat het, op het vlak van de relatie met het kind, op dat moment zo ontzettend fout ging. En daarom vind ik slaan verkeerd. Het is te riskant. Niet omdat er bij het uitdelen van een enkele klap gewonden zullen vallen. Maar omdat je niettemin toch iets stuk slaat.

Pinokio

"Als ik het goed heb heb jij één en een nog vrij jong kind toch?Kijk en ik vind je voornemen echt geweldig". Even een aanvulling hierop, het is geen voornemen, sorry, maar zo ligt het nu eenmaal niet. Ja, ik heb 1 kind en ja die is 5, dus? Mijn zus heeft er 3 waarvan de oudste 12 & de jongste 7. Manlief zit in Bosnie dus ze staat er alleen voor. Nooit heeft mijn zus haar kinderen een tik gegeven en geloof me, de 12-jarige is een vreselijke puber en de jongste adhd en licht autistisch (de middelste een prinsesje dus daar heeft ze idd het makkelijker mee dan de andere 2). In mijn gedachte vind ik dat dus een zwak excuus om te zeggen, ja maar ik heb meer kinderen en die zijn ouder. Het is beheersing in mijn gedachte. Ik zeg niet dat ik het niet bergrijp, ik zeg alleen dat het niet nodig is.

Yta

Ik zeg absoluut niet dat je je kinderen op een andere manier mishandelt. Ik vind het woord mishandelen met betrekking tot de tik zoals het hier besproken wordt ook uit den boze.
Maar je kunt ook onbewust schade aanrichten. Ik heb je een paar keer gezien, ik kan me echt niet voorstellen dat jij schade aanricht bij je kinderen, maar of dat zo is komt misschien pas over 10 jaar naar boven. Ik heb vanaf mijn 11de geen pak voor mijn broek of draai om mijn oren gehad, de werkelijke schade is in de jaren erna toegebracht. Verbaal en nonverbaal. Mijn vader deed dat niet expres, hij deed wat hij dacht wat het beste was. Ik vind het gewoon té makkelijk om ouders aan te spreken op iets wat op een ongelukkige uiting van onmacht wijst, want dat is het, terwijl er verbaal en nonverbaal ook heel wat mis kan gaan.
Als ik mijn oor buiten te luister leg hoor ik dingen die ik nooit gedaan heb. Er wordt wat afgesnauwd tegen kinderen. Gister hoorde ik een moeder nog zeggen "Wat ben je toch ook een sukkel! Kan je nou echt niks in 1 keer goed doen!?"

Tijdelijke nick

Je bent blijkbaar iemand die we onder een andere naam kennen en kiest nu voor een tijdelijke nick. Ik vind dat jammer. Je geeft met je verhaal aan dat je begrip hebt dat het een keer tot een tik of klap kan komen, maar we mogen niet weten dat jij het bent die die mening hebt. Ik ben 1 pakket en daar hoort dit ook bij. Jij ook. Daar heeft een ander het grof gezegd mee te doen. Ik mag hopen dat een ander je er niet gelijk de rug door toekeert. Ik vind het erg dat mensen zich nu genoodzaakt voelen het als groot geheim te bespreken, doordat sommige mensen er iets van maken wat ver uitstijgt boven wat het is. Een tik staat niet gelijk aan mishandelen.