Corrigerende tik

Een tik

Ik kan me niet herinneren of ik vroeger wel eens een tik gekregen heb, vast wel, want ik weet dat mijn broertjes en zusjes er ook wel eens een kregen, niet hard, maar als het te gortig werd... . Dus ik ben mijn ouders er niet door gaan haten en mijn broertjes en zusjes ook niet, want we zijn allemaal dol op hen! Bij mijn vriendinnetje werd thuis nooit een tik uitgedeeld, maar er werd gezegd dat papa en mama erg verdrietig of teleurgesteld waren als ze iets deden wat niet mocht. Toen zij wat ouder werd heeft ze wel eens verteld dat ze dat juist heel akelig vond om te horen, ze had liever een keer een zachte tik tegen haar billen gekregen...

Maylise

als mijn kind door zou gaan,zou ik nogmaals uitleggen dat het pijn doet,dat het niet mag en dat kind zijn excuus aan moet bieden.
mijn ervaring is dat het dan echt wel werkt,daar hoeven geen hardere maatregelen voor te komen.

Pinokkio

wat jouw dochter is overkomen is extreem gedrag,geen dagelijks gedrag,althans ,dat gedrag heb ik bij mijn kinderen nooit voorbij zien komen.
als een kind zo heftig uithaalt dat het een ander kind buiten westen slaat,dan heeft dit kind dringend proffesionel hulp nodig.

Sus-anne

Maar dat werkt dus wel voor jouw kinderen & ook wel voor de meeste kinderen. Want ook mijn ervaring is dat de meeste kinderen echt niet zo moeilijk zijn en vaak na een zachte terechtwijzing (gewoon zeggen niet doen en waarom niet) het dan ook inderdaad niet doen. Toch denk ik dat er genoeg kleine Jaspertjes zijn voor wie het niet werkt. Die tante weer voor een derde keer een schop geven en zo verder.

Zelf zou ik in zo'n geval 1x waarschuwen, uitleggen dat het niet mag en bij de tweede keer kind inderdaad op de gang zetten of zo.

Niet alle kinderen zijn even makkelijk te corrigeren en bij sommige kinderen heb ik wel het idee dat je af en toe even scherp moet ingrijpen (en nee dat hoeft niet door middel van het kind te slaan).

Maylise

Susanne

Wat is dan je oplossing bij een Jaspertje?
Groet,bastet

Oh ik lees het al,sorry

Weet je,er zijn kinderen bij wie dat gewoon niet werkt.Een klasgenoot van mijn dochter was bezig mijn dochter en haar vriendinnen te bekogelen met kluiten modder.Zij waren in de boom aan het klimmen,en hadden zich niet met hem bemoeit,voor dat moment.Ze hebben een aantal keren gevraagd of hij wilde ophouden,zeker nadat één van hen uit de boom viel van schrik na een kluit op haar wang.Geen effect,dus hebben ze mij erbij gehaald.Ik heb een aantal keren gezegd dat ik het niet goed vond,en dat hij hen pijn deed.Geen effect,zodra ik weg was,begon hij weer.Ik heb hem toen verteld dat ik hem met zijn kop door de heg zou trekken en in zou smeren met dezelfde modder waarmee hij gooide.Volstrekt onverantwoord,pedagogisch gezien,maar de dames konden de verdere middag rustig verder spelen.De volgende dag riep hij vrolijk: Hoi,moeder van K.!Dus ik heb niet de indruk dat hij onherstelbare schade heeft opgelopen aan zijn tere kinderziel....
Bastet

Maylise

maylise:Niet alle kinderen zijn even makkelijk te corrigeren en bij sommige kinderen heb ik wel het idee dat je af en toe even scherp moet ingrijpen .
Maylise:Toch denk ik dat er genoeg kleine Jaspertjes zijn voor wie het niet werkt.

ik maak in mijn werk inderdaad wel kleine jaspertjes mee,niet vaak ,maar ze bestaan.
toch worden ook kleine jaspertjes op dezelfde manier gecorrigeerd als elk ander kind,zonder tik,zonder schreeuwen,en zonder stoutstoeltje.
en het werkt ook voor kleine jaspertjes,misschien moeten we hen wat vaker aanspreken ,maar uiteindelijk werkt het wel.

100%mama

Ik blijf er dan ook bij dat je je kind op zo'n moment laat zien dat je kind dit gedrag dus ook mag vertonen als hij jou even niet meer ziet zitten en terecht.
Nou nee, zo werkt dat niet. Ten eerste laat mijn dochter dat wel uit haar hoofd, ten tweede geef ik niet het signaal af dat ik haar niet meer zie zitten. Ik heb door haar hele leven heen uitgelegd dat ik boos word om haar gedrag, maar niet om haar persoon.

Opvoeden zonder slaan is natuurlijk beter dan met slaan. Dat snapt iedereen volgens mij. De vraag is hoe beschadigend een tik is en ik denk dat dat in de praktijk nogal meevalt.
Ik liep vandaag in de stad, lekker nieuwe kleren gekocht, en hoorde een moeder tegen haar kind praten. Het was eigenlijk niet praten, maar commanderen. "doe je jas aan!". Ik hoor dat wel vaker bij moeders. Er wordt niets gevraagd, alleen maar gecommandeerd. Dat is mijn stijl niet. Het kan ook anders denk ik dan. Maar ja, zij is mij niet en ze zal ongetwijfeld veel van het kind houden.

Kaaskopje ot

ha,koopzondag he? ik heb me kunnen beheersen vandaag

Wat ik me oprecht afvraag

jouw opvoedvisie is dat een incidentele tik,een incidentele stemverheffing( schreeuwen),of het stoutstoeltje (incidenteel) bij de opvoeding hoort,en totaal geen kwaad kan voor je kind.

je hebt kinderen,je hebt een baan,en brengt je kinderen een paar dagen per week naar het kdv.( of naar een andere oppas)
aangezien je kinderen daar regelmatig komen moeten ze ook daar worden opgevoedt,zou je het goedkeuren als je kind van de créche leidster of oppas een incidentele tik krijgt?
of als ze tegen je kind schreeuwt?
en zo Nee,waarom jij wel en zij niet?wat is het verschil dan?

Sus-anne

Ik reageer toch nog een keer

Als Jasper dus doorgaat met zijn gedrag zou je hem er dus steeds opnieuw rustig er op wijzen dat het niet mag en hem elke keer zijn excuses laten aanbieden totdat het kwartje eindelijk valt?

Dat snap ik ergens wel maar ga je dan niet voorbij aan in dit geval tante Truus die gewoon heel veel last heeft van Jasper?

Als een klein kind steeds aan een schaaltje op tafel komt wat eigenlijk niet mag dan zou ik jouw methode ook toepassen. Tenslotte is het geen acute nood situatie en doet kind er verder niemand tekort mee.

Maar als mijn kind een ander pijn doet (per ongeluk of opzettelijk) dan zou ik niet vaker dan 1x jouw methode toepassen en vervolgens bij herhaald vergrijp in elk geval het kind uit de situatie halen en hem inderdaad bijvoorbeeld op de gang zetten.

Ik vind namelijk niet dat tante Truus net zolang hoeft te lijden onder Jasper's vervelende gedrag totdat Jasper eindelijk doorheeft dat het niet mag.

Maylise

En over het KDV: daar passen ze ook wel straffen toe vaak. Niet slaan of zo maar vaak wel zo'n naughty seat of hoe het verder maar heet. Ik vind dat ook niet verkeerd.
Mijn oudste kinderen hebben op school wel eens een tik gehad. Daar was ik het niet mee eens.

Niet met opzet?

Op onze vakantie was er een klein peutertje. 2,5 Jaar ofzo. Dat ventje trok aan iedere hondestaart die hij te pakken kon krijgen. Trok z'n poepluier uit en smeerde het sanitairhok onder. Kwam onze voortent in, begon met speelgoed van mijn peuters te spelen en sloeg mijn zoontje op z'n kop, toen die vertelde dat het niet mocht. En nam als klap op de vuurpijl het lievelingsautootje nog even mee, nadat ik hem 10x verteld had dat hij moest verdwijnen zonder het autootje.
Toen het autootje toch weg was, ben ik verhaal gaan halen:"ach, hij doet het niet express. Jantje, geen speelgoed meer afpakken van andere kindjes hé ?"
Een dag later had het ventje een plantenspuit te pakken en spoot iedereen nat die het sanitairhok binnen kwam. Ik zat het al een tijdje aan te kijken en hij kreeg wel 20x te horen dat het niet mocht van de mensen die langs kwamen en tóch spoot hij ze nat. Kinderen wilden er niet meer langs. Het etterbakkie zat met z'n 2,5 jaar de hele boel te terroriseren, maar natuurlijk, dat deed hij niet express.
Toen ik er langs kwam, waarschuwde ik hem een aantal keer dat hij me niet mocht natspuiten, want dat accepteerde ik echt niet.
Hij deed het toch.....zonder na te denken griste ik de plantenspuit uit z'n knuistjes en spoot hem kletsnat.
"Alsjeblieft, nu ben jij ook nat. Is niet leuk hé ?"
Krijsend verdween hij naar z'n caravan, de plantenspuit
als stille getuige op de grond.
Het etterbakkie heeft niemand meer natgespoten, bleef uit de buurt van onze caravan en in de zandbak vroeg hij keurig aan mijn zoontje of hij z'n schepje even mocht gebruiken, nadat hij vol ontzag naar mij keek.
Mocht ik vast en zeker niet doen, zullen een aantal van jullie zeggen, maar het heeft uitstekend geholpen en als ik in de buurt was daarna, was het gewoon een normaal aardig peutertje van 2,5 jaar.
Sommige kinderen doen iets wél express en hebben een heel duidelijk actie nodig en geen halfzachte benadering om te beseffen dat ze over een grens heen gaan.
Jakiro

Precies jakiro

Dat bedoel ik!
Bastet

Jakiro?

dit is op zich al een vreemde situatie,een kind van 2,5(!!) wat in zijn eentje over een camping rondloopt en poepluiers uitsmeert ,en aan elke hondestaart trekt.( waar waren in hemelsnaam zijn ouders?werd hij dan helemaal niet in de gaten gehouden of gecorrigeerd?)
als het werkelijk zo gebeurt is als jij beschrijft,dan is er maar 1 conclusie mogelijk: dit kind is eenzaam en schreeuwt om aandacht,en waarschijnlijk kon hij die aandacht alleen krijgen op een negatieve manier,triest hoor.

Maylise

stel dat jaspertje voor de derde keer tante truus zou schoppen( ik heb het nooit meegemaakt ,maar ik probeer me in te leven),dan vraagt jaspertje dus op een heel negatieve manier om aandacht.dan ga ik hem weer corrigeren,en excuus aan laten bieden,en dan ga ik hem afleiden,iets te doen geven.maar nogmaals,mijn ervaring is dat er geen kind ( van 6!)is die het leuk vind om tante truus te schoppen,en die daar ook eindeloos mee door zal blijven gaan (gebeurt dit wel,dan is er wat aan de hand ,dan heeft dit kind problemen).

Jakiro

jakiro:Sommige kinderen doen iets wél express en hebben een heel duidelijk actie nodig en geen halfzachte benadering om te beseffen dat ze over een grens heen gaan.

ik probeer nogmaals uit te leggen,ook zonder tik/schreeuw/stoutstoeltje kan je een kind iets heel duidelijk maken,, mijn ervaring is dat er heel veel ándere manieren zijn om kinderen iets duidelijk te maken.
Jij noemt dat een *halfzachte benadering*,maar het maakt niet uit hoe het heet,het gaat er om dat het effectief is.

Sus-anne

Begrijp me niet verkeerd, die "halfzachte benadering" is waar mijn voorkeur naar uit gaat ! Bij mijn zoontje is alleen de "halfzachte benadering" nodig, mijn dochtertje vergt iets meer strengheid (betekent dus geen tik !) en eventueel apart zetten en dat was bij mijn oudste ook. Bij de meiden is het dus niet effectief, bij mijn zoontje wel.
En ook al schreeuwde dat ventje in mijn voordeel om aandacht, neemt niet weg dat simpel nee zeggen niet voldoende was en dat het ventje het écht express deed. Hij was wel extreem, dat moet ik toegeven. En zijn ouders ? Die zaten voor de voortent en hielden vanaf daar het ventje in de gaten....
Jakiro

Sus-anne

Er is een verschil tussen jaspertjes-op-het-werk en jaspertjes-thuis (weet ik uit ervaring...). Op je werk kun je eindeloos geduldig blijven, want je weet dat jaspertje straks niet met jou, maar met zijn moeder naar huis gaat, thuis weet je dat jaspertjes gedrag steeds weer zal terugkeren. Ik zeg niet dat een tik dan helpt, maar ik kan me die tik wel voorstellen en ben ervan overtuigd dat jaspertje van een enkele tik geen schade zal oplopen, misschien maakt die tik-bij-uitzondering wel zo'n indruk dat hij daardoor door krijgt dat het echt niet mag. Niet goed, maar ook geen drama.

@...

@ Manda: geen kus geven was bij mij geen agressie maar gewoon even moeten afkoelen. Ik gaf die eerder aan omdat ik het wel bar vond dat het soms onbedoeld en geheel per ongeluk mens zijn ( al als kindermishandeling gezien wordt. Tenzij je dit met opzet doet en als opvoedmiddel hanteert en daar is geen sprake van.

@ ZSM: ik vind je geen slechte moeder en ik vind het een beetje naar dat je jezelf al zo moet noemen omdat je weet welke reacties je kunt krijgen. Ik vind dat er door sommigen inderdaad wat streng wordt gereageerd op jouw bericht. Ik zou jouw methode ook niet kiezen (en geloof me: ik heb er net zo eentje die zijn bestek altijd links laat liggen), maar het maakt je geen slechte moeder toch! Het feit dat je kind zo geschrokken reageert bewijst al dat het niet standaard is wat er gebeurt. Een beetje solidariteit mag best hier hoor. Alleen moet ik je helaas melden dat ik ook nog geen afdoende oplossing heb voor het probleem

@ Sus-anne: ik ben het met je eens als je zegt dat het ook anders KAN. Maar je lijkt niet te willen accepteren dat het soms niet anders LUKT. Een aantal geven hier aan dat het hun niet anders gelukt is, en ik vind je soms erg streng en oordelend. Dit zijn allemaal prima moeders die wel eens een fout maken, hiervoor boete doen (schuldgevoel), het oprecht anders proberen te doen en nota bene soms zelfs hier om tips vragen. Mijn zusje werkt ook met kinderen. Ooit waren we bij haar op bezoek en zat mijn jongste met bestek te spelen aan tafel. Ze ging naast hem zitten en zei heel liefjes: "Wij spelen niet met bestek". Daarop nam ze het bestek uit zijn handen. Mijn jongste ZAG je gewoon denken "Gesjellug" en hij speelde vrolijk verder met het bestek. Totdat ik zei: "Leg het bestek neer" en hij luisterde. Mijn zusje heeft (tot over een paar maanden ) geen kinderen en als haar kind even makkelijk gaat zijn als de jouwe boft ze, maar mijn kinderen zouden totaal over je heen lopen. En voordat je het gaat zeggen: ik doe mijn UITERSTE best, heb professionele hulp gehad, heb opvoedboeken gelezen en iedere dag is een nieuwe dag om weer mijn uiterste best te doen. Gelukkig kan ik je ook zeggen dat mijn kinderen goed in hun vel zitten en zich zeer geliefd voelen (= informatie uit de eerste hand, want ik evalueer regelmatig hoor)

Sus-anne

Het punt is juist,dat het gewoon niet altijd werkt,de ideale methode,zie mijn voorbeeld.Actie is dan gewenst,zeker als de veiligheid van een ander in het geding is.Dan kan het wel zo zijn,dat het desbetreffende kinderen is dan anders,hulp nodig heeft,verwaarloosd is,schreeuwt om aandacht,whatever,neemt niet weg dat je op dat moment toch moet ingrijpen!
Je laat een kind toch niet tig keer tegen een trombosebeen schoppen?
Bastet

Gevoelsmatig verschil

Clo ik ben het helemaal met je eens.

Ik kan mij niet voorstellen dat die enkele tik/klap die ik mijn dochter gegeven heb het zelfde effect op haar relatie met mij heeft als die ik met mijn eigen ouders heb.

Ik heb niet veel respect voor mijn ouders. Nu ze ouder worden heb ik wel eens moeite met het geven van zorg en aandacht aan hen omdat ik zelf dus (vind ik, is mijn beleving) te weinig liefdevol door heb ben behandeld. Je kan geen scheidslijn trekken tussen 'een tik' en 'slaan' omdat het per kind en per ouder verschilt. Wel is er mi een gevoelsmatig verschil bij het kind, een tik op de vingers omdat het niet netjes eet voelt niet aan als 'niet respectvol' of 'niet liefdevol'. Harde klappen in het gezicht voelen wel zo, 'jij maakt mij kapot' zo heb ik het ervaren als kind.

Nu ik zelf moeder ben herken ik wel de frustratie van mijn ouders maar ik vind eigenlijk vooral dat ze te weinig hun best hebben gedaan.

Rechtszaak

vandaag in de wekelijkse rubriek rechtszaak, in Trouw:
rechtszaak, Adri Vermaat; Als grap een tik met een lat.
„Die corrigerende tikken gaf ik om mijn gezag te laten gelden”, legt de vader van zes kinderen de rechter uit.De inmiddels gescheiden man (42) sloeg zijn vier oudste kinderen, in leeftijd oplopend tot twaalf jaar, regelmatig met een ’latje’ op hun billen. „Voor mij was dat een soort grapje, ik sloeg uit bravoure. Zoveel was er niet aan de hand.” De rechter wijst op de verklaringen die de vier kinderen tijdens studioverhoren tegenover speciale rechercheurs hebben afgelegd. Die wijzen in een andere richting. „Uw kinderen zeiden dat u héél boos was en dat u vaker tikken uitdeelde. Tot begin 2008, want toen stopte het, omdat een onderzoek naar u werd ingesteld.” De rechter leest vervolgens een in het dossier opgenomen verklaring voor, waarin een van de dochters vertelt hoe haar vader haar eens naar buiten sleurde en hierna schopte en sloeg. Dat gaat het niveau van een corrigerende tik toch te boven, prikkelt de rechter. „Naar buiten sleuren doet geen pijn”, antwoordt de verdachte. „Bovendien heb ik haar niet geslagen of geschopt.” Even blijft het stil. De rechter wil meer inhoud en legt de vader voor: „U ziet de lijn niet in het verhaal. Uw eigen kinderen belasten u en ik proef niet iets bij u van spijt. U bagatelliseert, lijkt het. En uw ex kunt u niet zoveel kwalijk nemen. Zij schildert u helemaal niet af als een boeman.” Kennelijk raakt de rechter hiermee plotseling een gevoelige snaar. De man komt onverwacht los: „De echtscheiding heeft veel kapot gemaakt. Elke keer denk je ’we zoeken een oplossing’, maar met die scheiding bleef de ellende maar doorgaan. Tot ik daadwerkelijk werd beschuldigd van mishandeling. Maar dat is wél een heel eigen leven gaan leiden. Bij ons in het dorp, op het station, heb ik eens een jongetje dat daar rende bij zijn nekvel gepakt, net op het moment dat de trein kwam aanrijden. Dat werd uitgelegd als mishandeling.” Met alle zes kinderen heeft de man na zijn scheiding nog, of weer, contact. De oudste kinderen koesteren reserves jegens hun vader. Zelf heeft de man een nieuwe partner, met wie hij niet samenwoont en die uit een eerdere relatie drie kinderen heeft. Op eigen initiatief heeft de verdachte inmiddels de cursus ’Opvoeden doe je zo’ gevolgd. Verder is hij tegenwoordig scheidsrechter in het jeugdvoetbal. „Daar leer ik van”, zegt hij en de rechter complimenteert hem ermee. De officier van justitie vindt de man schuldig. „Er is veel voortgekomen uit onmacht, maar dat is geen reden om dit te tolereren.” De verdachte erkent zijn fouten. „Ik weet nu dat ook een corrigerende tik niet mag.” De rechter zegt dat de echtscheiding duidelijk een rol heeft gespeeld, maar dat de kinderen hierom niet hebben gevraagd. Hij legt de verdachte een werkstraf op van negentig uur, waarvan zestig uur voorwaardelijk.

Hier hielp het niet, die tik

Mijn kids hebben rond 1,5 jaar twee of drie keer een tik gekregen, op hun arm. Dat was helemaal niet pedagogisch, maar pure agressie. Na tig keer corrigeren, had ik het gewoon gehad en voordat ik het wist, sloeg ik kind. Het ging eigenlijk een beetje zoals toen ik zelf kind was, als na een aantal keren duidelijk aangeven dat ik iets niet wilde een ander kind toch doorging, dan 'knalde' ik: pats. Dat had ik niet thuis geleerd, daar werd principieel niet geslagen.
Het leereffect van de tik bij mijn kinderen was trouwens nul, want het irritante gedrag ging gewoon door. Wel waren de kinderen geschrokken of boos. En ik schaamde me, want ik ben geen kind meer en hoor me te kunnen beheersen. Bij mijn oudste, die behoorlijk koppig en eigenwijs was, heb ik mezelf daarom een tijdje op de gang gezet als ik voelde aankomen dat ik ging ontploffen. Bij mijn jongste heb ik mezelf aangeleerd al in een eerder stadium duidelijk te laten blijken dat mamma het geduld begint te verliezen en dat het menens is. Want blijkbaar kan ik ook ontploffen als ik te lang geprobeerd heb lief en geduldig te blijven.
Toch maak ik nog wel eens gebruik van mijn lichamelijk overwicht, om het zo maar eens te noemen. Met krijsend kind onder de arm een winkel verlaten. Met bankschroef kind aan de hand tijdens oversteken. Op de hurken kind bij arm pakken (niet hard) en met streng gezicht toespreken (nooit dwingen in de ogen te kijken, dat vind ik zelf weer te ver gaan). Kind stevig vastpakken (tanden poetsen). En ik schreeuw ook wel eens. Een tijdje geleden heb ik heel hard de naam van jongste (3,5) geroepen en op de grond gestampt omdat hij (ondanks uitleggen, weghalen en vermanen) stiekem weer zijn vingertje in de luidsprekerboxen van iemand anders prikte. Dat zijn allemaal vormen van agressie en die helpen hier wel.
Ik weet niet of je werken in een kdv kunt vergelijken met thuis moeder zijn (of vader). Als leidster in een kdv draait je hele dag rond de kinderen. Thuis moet je ook andere dingen doen en dan is het heel vervelend of bijna ondoenlijk als je constant moet opletten of je ene kind het andere kind niet bijt, bijvoorbeeld. Dan wil je gewoon dat na drie keer corrigeren het bijten stopt en daarna ga je over op straffen zoals apart zetten. Op een kdv lukt het meestal beter om de hele dag door een extra oogje in het zeil te houden en te blijven corrigeren.
Voor dat eten met de handen heb ik nog wel een tip . Voor het eten afspreken dat hij met zijn bestek eet en dan elke keer als je de hand richting bord ziet gaan, meteen je eigen hand erop houden. Bij jongens helpt een lichamelijke correctie vaak beter dan een verbale, is mijn ervaring (k bedoel niet slaan, maar vasthouden of tegen houden). Desnoods houd je de hele maaltijd zijn hand vast . Is nog gezellig ook .
Mathilde

Mathilde

mathilde:Ik weet niet of je werken in een kdv kunt vergelijken met thuis moeder zijn (of vader.

je hebt gelijk,mijn werk met kinderen is anders dan mijn moederschap thuis,toch hanteer ik zowel op mijn werk als thuis dezelfde opvoedmethode,alleen thuis ben ik soms iets minder geduldig.

Morgen

Ik zag in de gids dat morgen op nederland 2 (laat) een documentaire komt met een instituut waar allemaal lastige jaspertjes 'met zachte hand' worden opgevoed. Ik ben benieuwd. In het geval van Jaspertje die drie keer moedwillig het trombosebeen schopt zou ik denk ik al na 1 keer met de jongeheer vertrekken.
Ik ben dan ook van 'de zachte hand' (niet slaan/geen strafhoekjes/gang verbannen etc.) maar ook af en toe een peuter brullend onder de arm als meneertje geen poot wil verzetten en ik hem moeilijk achter kan laten. Het wil niet zeggen dat je als 'softe ouder' geen grenzen stelt of bijvoorbeeld nooit eens iets op strenge toon zegt.

Wat ik me afvraag

En ook al eerder in deze draad heb gevraagd, maar geen antwoord op gekregen: wat gebeurt er in je hoofd als je besluit een jonger, kleiner, zwakker, verbaal minder sterk kind te slaan? Wat léér je een kind hiermee? Slaan mag alleen als je echt heel erg boos bent en dan alleen bij iemand die kleiner is dan jij?
En: wáárom mag jij dit wel, als moeder, maar verder niemand anders op de wereld?
Iedereen in deze draad zegt: het was onmacht. Ik kón niet anders. En legt vervolgens de schuld bij het kind: hij deed zo vervelend, zij luisterde niet.
En ik snap het nog steeds niet. Ik snap wel dat je je geduld verliest, dat doe ik zelf ook. Maar ik snap de vervolgstap niet: de keuze voor een tik. Ik heb zo'n moeite met het gevoel dat het bij mij oproept: het is mijn kind en ik mag er mee doen wat ik wil. Dus ook een tik geven als ik dat nodig acht.
In andere draadjes, over huisdieren, heb ik wel eens stelling genomen over mijn huisdieren op die manier. Dat ík beslis wanneer ze een spuitje krijgen - en niet de dierenarts. Dat werd voor het merendeel belachelijk gevonden, dat was niet aan mij om te beslissen, sterker nog: dat mag je niet eens aan een dierenarts vragen want die breng je in gewetensnood. Waar zit dan het stukje in je brein dat je dat soort rechten (de beschikking over je kind) wél goedvindt? Ik krijg dat maar niet op een rijtje.

Tirza

Tirza

En: wáárom mag jij dit wel, als moeder, maar verder niemand anders op de wereld.

deze vraag heb ik ook al een paar keer gesteld,maar ik krijg geen antwoord.
dus ik stel hem ook nogmaals: mag de leidster van het kdv jouw kind een tik geven of tegen hem schreeuwen als je dit zelf ook wel eens doet?en zo nee,waarom dan niet?

Antwoord

Je krijgt van de moeder ook altijd de dikste kussen, de lekkerste beschuitjes als je ziek bent en ja ze is ook de enige in de wereld die je een klap mag geven. Dat komt omdat je moeder het dichtst op je zit, het meest van je houdt en dus zich het vaakst de kans krijgt om zich aan je te irriteren.

En eigenlijk mag je moeder je ook niet slaan, dat weet ze zelf ook heel goed en toch gebeurt het heel soms.