Corrigerende tik

Dat kan wel

Waarmee ik maar wil zeggen dat je (je in het algemeen) niet zomaar kunt bepalen voor een ander dat opvoeden zonder straf (met of zonder tik) best mogelijk is. Geen kind, geen karakter is hetzelfde.

Ik kan inderdaad niet voor een ander bepalen of opvoeden zonder straf/tik mogelijk is.Wie ben ik om dat te doen?Maar ik keur het wel af.
en geen 1 kind is hetzelfde,ik heb vier kinderen,en twee er van hebben behoorlijk pittige
karakters,wat soms veel van mijn geduld vergt.
.toch heb ik nooit maar een seconde overwogen om het dan maar eens met een tik te proberen.
Gewoon omdat ik de keuze heb gemaakt om mijn kinderen nooit te slaan.

Heftig

"Meestal moest ze huilen om dan als zielig hoopje te verklaren dat zij óók niet wist waarom ze zo deed."

dit grijpt mij echt aan.

Kaaskopje?

je zegt:In mijn geval was het 9 van de 10 keer frustratie.

frustratie is onmacht(?)
De tik die je dochter kreeg was omdat jij gefrustreerd was.Dat had dus niets met je dochter te maken,maar met jouw gevoel.
of zie ik dat verkeerd?

Rosenberg

ja ,die ken ik,inderdaad heel inspirerend.

Anders

zoals ik de berichtjes lees van Kaaskopjeat vond ik momenten waarop een tik tegen de billen voelbaar duidelijk moest maken dat er een grens overschreden was.

en van Starry:Maar mij beviel de tik prima: kort en ondubbelzinnig.

ik proef hieruit wel een duidelijke overweging.

en bovendien ,ook ik voelde regelmatig machteloosheid en frustratie bij 2 van mijn kinderen, maar ik bedacht dan dat ik beter even weg kon lopen,of even tot tien moest tellen,dat was mijn overweging bij machteloosheid.

Kort en ondubbelzinnig

Ik ben het eens met Starry Night. Ik heb toen de kinderen klein waren ook wel eens een tik uitgedeeld. Dat werd net zoals bij haar minder naarmate ze ouder werden.
Een tik werd niet uit onmacht gegeven of uit woede. Die tik kwam er omdat het op dat moment voor mij het beste middel was: kort en ondubbelzinnig.
Als anderen blijkbaar slaan uit woede, frustratie, en wat nog meer, dan heeft dat in ieder geval niets te maken met de tik die ik geef. En daarom geloof ik er ook niets van dat die tik zou zorgen dat kinderen anderen gaan slaan. Daar heb ik in ieder geval niets van gemerkt.

Vernederen

Ik denk dat er een heel verschil is tussen een kind constant en bewust willen vernederen door middel van een afrossing (fysiek geweld dus), ook in situaties waarin een kind werkelijk niets gedaan heeft om dat te 'verdienen', en een tik als reactie op een foute actie. Bij een tik haal je ook niet uit, zoals dat wel kan gebeuren als je iemand bewust pijn wilt doen. Ik niet in ieder geval. Ik denk dat een kind wat het eerste moet ondergaan zich heel anders ontwikkelt dan een kind die wel eens een 'nu ben je wel erg stout'- tik krijgt. Ik denk dat een kind in de eerste situatie daardoor eerder geneigd is dat gedrag te kopiëren en een ander ook gaat slaan.

Nee

dat snap ik hoor Jessica

Sus-anne

De tik die je dochter kreeg was omdat jij gefrustreerd was.Dat had dus niets met je dochter te maken,maar met jouw gevoel.

of zie ik dat verkeerd?
Vanuit mijn gezichtspunt zie je dat verkeerd. Ik zou mijn dochter nooit een tik gegeven hebben als ze lief zat te spelen omdat ik me ergens gefrustreerd over voelde. Dat lijkt me logisch.

Kaatje

Even in de context:
"Maar goed, ik kan je geruststellen, het valt nogal mee in huize Night, met de pijn die ik mijn geliefden toebreng. Ik verbeeld me alleen niet dat ik het geheel kan uitsluiten en eerlijk gezegd vind ik dat in de menselijke mate waarin dat bij ons gebeurt ook helemaal niet erg. Ik ben geen glazen stolp-moeder. Pijn hoort bij het leven."
In deze posting gaat het niet meer over een tik of ander fysiek geweld, maar om de niet-fysieke pijn die je onbedoeld wel eens toebrengt. Die tik ligt immers alweer jaren achter ons hier, zoals ik eerder schreef?
Wat ik ermee bedoel, is dat ik aan de ene kant betreur dat ik soms uit mijn slof kan schieten, maar dat ik er aan de andere kant nou ook weer diep onder gebukt ga. Mijn kinderen zijn niet van suikergoed gelukkig.
Maar ik had het dus over het incasseren van scherpe opmerkingen, niet over slaan.

Tikfout

Die de zin een totaal andere betekenis geeft, dus ik herstel hem even:
"maar dat ik er aan de andere kant nou ook weer diep onder gebukt ga" moet zijn "maar dat ik er aan de andere kant nou ook weer NIET diep onder gebukt ga".

Overweging

Die tik ging in zoverre overwogen, dat ik hem niet gaf als ik erg nijdig was of aan het eind van mijn Latijn. Het was gewoon een signaal. Een ander soort tik zou ik namelijk niet verdedigen, want een tik vanuit woede of frustratie wordt inderdaad algauw slaan en daar heb ik het dus niet over.
De ach en wee-emoties die jullie overvallen in het verhaal van Kaaskopje betreffen niet haar tik, maar de reactie op 'de gesprekjes' erna.
"Meestal moest ze huilen om dan als zielig hoopje te verklaren dat zij óók niet wist waarom ze zo deed."
En dat is dus precies de reden waarom ik met mijn kinderen toen ze héél klein waren dat soort gesprekken niet aanging. Ze wéten namelijk vaak inderdaad helemaal niet waarom ze iets doen. Omdat ze het doen om hun grenzen te verkennen.
"Tja moeder, ik rukte dat glas limonade louter van tafel omdat ik mijn grenzen aan het verkennen was." Zo'n zin kun je misschien van baby Stewie uit Family Guy verwachten, maar niet van normale dreumesen en peuters.
Alleen de boodschap dus: dat mag niet en dat mag zó serieus niet. En als je groter bent dan leg ik wel eens een keertje uit waarom precies niet. Of liever: dan laat ik je de limonade zelf opdweilen.

En reactie 4

(ja, sorry jongens, het waren ook zoveel berichten achter elkaar
@Sus-anne: "Bovendien vind ik dit een hele vreemde uitspraak van je: mensen die van mijn kind houden mogen een tik uitdelen aan mijn kind.Dat klinkt bijna als: het is een tik uit liefde."
Dat bedoel ik echter niet Ik bedoel dat ik er geen vertrouwen in heb (want op basis waarvan) dat iemand die ik niet ken en die geen bijzondere band met mijn kind heeft zo'n tik op eenzelfde manier kan hanteren als ik. Van mijn ouders weet ik dat wel.
@Jessica: "Stel dat er uit dat onderzoek zou komen dat als je als ouder regelmatig een "corrigerende tik" uitdeelt daardoor je kind er op het schoolplein ook makkelijker op los slaat."
Ik vind een corrigerende tik niks voor kinderen die de leeftijd der schoolpleinen bereikt hebben. Dat is voor mij echt een ander verhaal.

Taboe

Ik aarzelde om te reageren, kan me herinneren dat ik eerder over dit thema reageerde en nogal wat forse beschuldigingen over me heen kreeg.
Maar nu ik lees hoe er op Kaaskopje e.a. gereageerd wordt die gewoon eerlijk vertellen over die (ene/enkele) tik die ze in voor hen extreme situaties hebben gegeven, moet me toch van het hart dat ik het nogal schijnheilig vindt hoe hierop met arrogantie en met impliciete beschuldiging gereageerd wordt.
Niemand geeft een tik omdat hij/zij dat zo graag zou willen! (behalve dan die idiote predikant Goldschmeding)
Fijn als je nog nooit een keer je kind hebt geslagen, of een tik hebt gegeven, maar laat je er asjeblieft niet op voorstaan of suggereer niet dat jouw kinderen
beter zouden worden opgevoed.....
Welk misbruik heb jij bijvoorbeeld gemaakt van jouw macht als ouder in situaties dat je helemaal niet meer weet wat je moet doen met, zoals Kaaskopje noemde bijvoorbeeld,een kind dat een steen door de ruiten gooit? De beste stuurlui staan altijd aan wal.
Ik ken bijna niemand die zijn kinderen NIET een keer (al is het maar 1 keer!) een tik heeft gegeven, en veel mensen schamen zich er enorm om. Ze durven het gewoon niet te zeggen ook, of nemen hun toevlucht dan in andere niet frisse manieren waarin ze hun macht als volwassene ge/misbruiken.
Opvoeden is soms hartstikke moeilijk, waarom wordt bijvoorbeeld toch die ene tik op de billen zo veel meer verafschuwd dan die verbale aanvallen op kinderen? Die scherpe tong van menig volwassene kan ook menig kind ernstig beschadigen in zijn gevoel van eigenwaarde, hoe goed je het ook probeert uit te praten achteraf...
Dat doen ouders die hun kind een tik geven vaak ook, erover gaan praten...
Beide akties verdienen geen schoonheidsprijs in opvoeden.Hopelijk vind je het als ouder heel erg als dit gebeurt in de omgang met je kinderen, ga je op zoek naar wat er aan de hand is en wat je er aan kunt doen om dit op te lossen! Dat vind ik veel constructiever dan meteen zo sterk moraliseren en veroordelen en het probleem daarmee ver van je weg zetten.

Hoewel ik geen voorstander ben van de tik

denk ik niet dat Kaaskopjes dochter of het kind van Starry Night zo'n slechte jeugd hebben gehad.

In mijn gezin vroeger werd wel geslagen. Niet dat we mishandeld werden hoor, maar een tik werd echt wel gegeven. Ik ervaarde dat inderdaad als vernederend. Zeker omdat ze weloverwogen werden uitgedeeld. Maar wat ik altijd vele malen meer vernederend hebt ervaren was de scherpe tong van mijn vader. Of de ijskoude stiltes die weken konden aanhouden na een ruzie. Ik denk dat als ik ergens iets aan over heb gehouden, dat dat het wel was.

Dus laten we nou niet overdrijven over een tik uit frustratie. Van mij hoeft die tik overigens niet legaal te worden hoor, want nu is het gewoon duidelijk. Een kind sla je niet, geen discussie.

Anders

"weloverwogen tik is kindermishandeling"
Of het is een pedagogisch correctiemiddel.
Om die 2 uitersten draait nou juist deze discussie. Waar we overigens nooit uit zullen komen, omdat de hele context waarin de tik uitgedeeld wordt buiten beschouwing blijft. De sfeer, de aanleiding, de mimiek en verbale begeleiding van de tik, de frequentie etc. Wat mij betreft draait het niet om wel of niet een tik mogen uitdelen, maar om hoe je een conflict oplost, omgaat met woede van jezelf en/of het kind en welke manier van ruzie maken, en weer oplossen, normaal is in een gezin. Nooit een kind fysiek pijn doen is prima, maar weegt niet op, wat mij betreft, tegen ijzige stilte, een minachtende houding, gebrek aan aandacht of het uiten van boosheid met het volume van een misthoorn. Om maar wat te noemen.
Onyx

Vernederend

Soms hoor ik het wel eens, als ik in een rij sta te wachten oid en een kind kliert: "nu ophouden of anders krijg je toch een pak voor je broek"... en weet je, ik schaam me plaatsvervangend voor het kind. Ik vind zoiets echt vernederend, vooral als zoiets publiekelijk gezegd/gedaan wordt. Ik zou dat ons kind dus niet willen aandoen (daarmee wil ik niet zeggen dat binnenshuis wel geslagen mag worden!).

Bij ons thuis werd vroeger geslagen, meer dan die ene tik op de billen, en ik heb daar nog slechte herinneringen aan. Ik weet nog goed de laatste keer dat ik een klap kreeg - recht in mijn gezicht. Ik was 10 en was daarna zo bang voor mijn vader dat hij het nooit meer gedaan heeft. Maar ja, het leed was toen al geleden. Ik durf hem dus ook niet (lange tijd) met mijn zoon alleen te laten.

Anders

Ik hou van analyseren.
"Een weloverwogen tik is kindermishandeling"
Allereerst lijkt mij dat een niet weloverwogen tik meer potentieel risico in zich draagt om kindermishandeling te worden, maar goed. Zo'n oneliner staat er natuurlijk lekker en suggereert dat je als doel hebt kindermishandeling on de alle omstandigheden te willen uitsluiten.
In de eerste plaatst is dat een illusie: echte kindermishandelaars blijken zich bar weinig van de wet aan te trekken. In de tweede plaats vind ik ook nog eens dat je voorzichtig moet zijn met het oprekken van begrippen. Voor je het weet devalueert de betekenis van het woord kindermishandeling, zoals dat schijnbaar momenteel ook met het begrip 'depressie' het geval is. En dat lijkt me, zeker m.b.t. kindermishandeling, niet erg constructief.
En dan nu de definitie zoals die nu van kracht is:
"Kindermishandeling = elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychische of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel'."
Ik hak 'm in stukjes.
1. "Kindermishandeling = elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychische of seksuele aard"
2. "die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen,"
3. "waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel'."
1. alleen kan inderdaad slaan op een tik of 'dan gaan we morgen NIET naar de Efteling!!!'
2. Hieruit kunnen we concluderen dat pestslachtoffers dus géén slachtoffer zijn van kindermishandeling, ook al voldoen ze vaak wel aan:
3. Een dreumes die af en toe een tik krijgt wordt geen ernstige schade berokkend, noch wordt letsel aangebracht. Zoals een kind ook heel goed kan omgaan met het dreigement 'dan gaan we morgen niet naar de Efteling.

Petal

Wat jij beschrijft is geen corrigerende tik (zucht).

Amar

Amarpvoeden is soms hartstikke moeilijk, waarom wordt bijvoorbeeld toch die ene tik op de billen zo veel meer verafschuwd dan die verbale aanvallen op kinderen? .

het éen is niet erger dan het ander,ik vind het allebei verkeerd.

Amar:Fijn als je nog nooit een keer je kind hebt geslagen, of een tik hebt gegeven, maar laat je er asjeblieft niet op voorstaan of suggereer niet dat jouw kinderen beter zouden worden opgevoed.....

Die suggestie heb ik nooit willen wekken,weet ook niet waar je dat leest.
En mijn kinderen worden vast niet beter of slechter opgevoed dan andere kinderen.
ik heb wel degelijk mijn fouten als moeder:ik kook niet elke dag gezond,ik luister soms maar half als ze me iets willen vertellen,ik zucht soms dat ik zo moe van ze wordt,en ze gaan niet elke dag onder de douche.
Maar daar gaat deze discussie niet om,de vraag was of de *corrigerende tik* wél of niet kan en mag.
Daarop is mijn duidelijke antwoord: Nee ,een tik kan en mag niet.

Amar:dat ik het nogal schijnheilig vindt hoe hierop met arrogantie en met impliciete beschuldiging gereageerd wordt.

waar lees je dat?

Grappig onyx (en meer)

Niet slaan is voor jou automatisch: "ijzige stilte, een minachtende houding, gebrek aan aandacht of het uiten van boosheid met het volume van een misthoorn."
Het kan echt hoor, geweldloos communiceren. En het is echt niet moeilijk. En het is voor iedereen veel leuker.
Trouwens, ouders van kinderen met adhd of pdd-nos leren het, als het goed is, allemaal. En dat werkt. En als er kinderen dwars, pittig, moeilijk kunnen zijn, zijn zij het wel.
Voorstanders van geweldloos opvoeden zijn dus echt niet automatisch 'de beste stuurlui staan aan wal', integendeel zelfs.
En ja Kaaskopje, slaan is geweld. Ook die paar klappen. En ook de zogenaamde tik.
Amar, taboe of niet, het bestaat echt hoor, kinderen grootbrengen zonder slaan. Onzin om te denken dat die mensen het niet durven toegeven. Maar ik vind het niet erg om dan maar voor moraalridder uitgescholden te worden, als jij je er dan beter bij voelt, oke.

Starry night

In de ogen van mijn ouders was het dus wel een "corrigerende tik". OK zij zijn bijna 70 dus hebben een ander referentiekader, maar dat is juist zo gevaarlijk.

Heu anders

Ik wist niet dat ik in deze discussie iets gezegd had?

Nooit

Hier in huis wordt het absoluut niet geaccepteerd als er door wie dan ook een tik wordt uitegedeeld. Niet door mij, niet door manlief en niet door kind. Wij vinden dat als wij zoonlief een tik geven, we hem eigenlijk ook mee geven dat dit dus normaal gedrag is en dat is het dus niet in ons optiek maar een teken van onmacht. Corrigeren kan je ook anders doen. Ik heb zelf deze zogenaamde corrigerende tikken gehad en dat heb ik zo vreselijk en niet nodig gevonden dat we het hier in huis nimmer accepteren. Ik heb echt geen lievertje en ook hij haakd het bloed soms onder mijn nagels vandaan, maar ik heb nooit het idee gehad dat dit anders zou zijn als ik corrigerende tikken zou uitdelen.

Ooit

Hij gaf zijn dwarse peuter ook weleens een corrigerende tik. Bewust, omdat het effectief zou zijn en geen nadelige gevolgen zou hebben. En altijd alleen op de vingers. We hadden het er weleens over, maar we bleven ieder bij onze eigen mening.
Tot die ene keer, het kind kreeg een tik, en het kind kwam daardoor met de vingers op de tafelrand, op een heel ongelukkige manier. Middelvinger gebroken.
Natuurlijk, een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar zo mild kon hij niet voor zichzelf zijn. Naar zijn idee had hij zijn kind een gebroken vinger geslagen. De paniek van die man staat me nog altijd op het netvlies.
Je weet het dus niet, welke gevolgen je klap zal hebben. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat de man nooit meer een tik heeft uitgedeeld.

Haha sancy

En ik maar zoeken in deze draad naar jouw opruiende woorden...!

Anders en petal

Hoe stel je dat vast? Schade = nadeel of waardevermindering. Letsel = verwonding, kwetsuur. Volgens mij kun je dat uitstekend vaststellen.
En Petal, een tik is per definitie niet hard. Ook dat is volslagen ondubbelzinnig, wat voor invulling jouw ouders er ook aan gaven.

Ik sta erachter

dat het niet de bedoeling is dat je je kinderen slaat. Dacht je nou echt dat ik van te voren had gedacht dat ik door een kind zodanig mijn geduld zou verliezen dat ik een tik uit zou delen? Welnee. Ik was zo'n slome, ik had overal geduld voor. Vriendinnen verzuchten tijdens hun kop thee in mijn huis juist dat ze zo heerlijk tot rust kwamen bij mij en ik zo goed kon luisteren. Tot ik te maken kreeg met een karakter waar ik het wel moeilijk mee had en mijn geduld echt keer op keer op de proef is gesteld. En dan kun je honderd keer zeggen dat het kind niet de oorzaak is maar ikzelf, maar ik vind dat véél te makkelijk. Dit kind liet zich niet op een strafstoeltje zetten, naar haar kamer sturen o.i.d.. De fotolijstjes zijn letterlijk van de muur gevallen omdat zij de trap op stampte en er in haar kamer mee verder ging. Ik heb onze huidige buren zelfs ingelicht over het feit dat mijn dochter in haar driftbuien nogal lawaai maakte, zodat ze daar in ieder geval niets raars van zouden denken. Ik ben voor advies naar een opvoedbureau geweest voor tips en kreeg alleen maar te horen dat ik heel goed wist wat er aan de hand was en ze eigenlijk geen tips van waarde toe te voegen hadden. Er is ons ook nooit door beroepsdeskundigen/ervaringsdeskundigen geadviseerd haar te laten onderzoeken ivm haar gedragsproblemen. Ik ging er daarom altijd vanuit dat we het zelf moesten oplossen met elkaar. Daarin zou ik heel ver gegaan zijn, zelfs als het nodig was geweest om samen met haar apart te gaan wonen, omdat man en ik er ook heel veel ruzie door kregen. We zijn daardoorheen gekomen en kunnen momenteel héél goed door 1 deur met deze dochter. Ik kan niet anders zeggen dat ze steeds maar doorgaat met zich tot een fijn mens te ontwikkelen.
Ik word er serieus boos én verdrietig van dat er zomaar even van de zijlijn wordt geoordeeld dat het best anders had gekund en het allemaal erg sneu voor mijn dochter was. Ik was blij met de momenten waarop zij het gevecht even opgaf en dus even het zielige hoopje was die ik eerder noemde, want dat waren de momenten waarop ik tot haar doordrong. Dan hadden we de beste gesprekken en probeerden van daaruit verder te gaan.