centrum jeugd en gezin

Toevoeging: wajong?

Ik snap het daarnaast niet helemaal, want wajong krijg je onder andere alleen als je niet naar school gaat (en duurzaam geen arbeidsvermogen hebt). Je zoon gaat wel naar school. Maar geldt die school dan niet als een echte opleiding (want zonder diploma)? Hij wil wel een echte opleiding gaan doen. Willen jullie dat dan niet? Omdat hij anders geen wajong krijgt?

En even voor de duidelijkheid: wil je dat dan? Een zeventienjarige thuis laten wonen met een wajonguitkering voor thuiswonenden, wat inhoudt dat er voor hem geen toekomst is. Want geen werk of school. En dan voortaan voor hem zijn leven bepalen, omdat hij makkelijk te beïnvloeden is?

Dat is voor een zeventienjarige puber toch een verschrikkelijk vooruitzicht?

wajong (even algemeen)

Nimbo: "Van afronden opleiding is nauwelijks sprake. Hij zit in het laatste jaar van het PRO. Dat is dit schooljaar klaar. Er is geen examen aan verbonden. Hij heeft niets gedaan aan zijn verslagen e.d. om zijn port folio af te ronden.
Hij denkt dat hij naar het ROC kan maar is bezig dit toch te proberen, met tegenadvies van zijn school. Stel dat hij nivo 1 haalt; wat met heel veel geluk zou kunnen, dan redt hij een nivo hoger echt niet. En daar heb je op de arbeidsmarkt echt weinig aan.
Inmiddels is hij ook aangemeld voor WAJONG,op advies van school."

Ik ga het nu even algemeen houden, omdat ik niet weet met welke reden er Wajong wordt aangevraagd. En ik ben ook benieuwd wat PRO is (opleiden naar werk?).

Vaak wordt een kind dat MBO waarschijnlijk niet zal kunnen voltooien (met alle mogelijke gevolgen van dien, zoals studiefinanciering die hij vanaf zijn 18e krijgt, terug moeten betalen) naar een opleiding vanuit de WMO gestuurd. Maar dan moet eerst wel bepaald worden of er arbeidscapaciteit is. Is die er niet (1 uurtje per week kunnen werken onder begeleiding is al arbeidscapaciteit) dan wordt het Wajong.

Is die arbeidscapaciteit er wel, dan kan hij mogelijk wel een opleiding naar werk vanuit het WMO doen (misschien is PRO dat ook, ik ken het niet). Dus als hij niet in aanmerking komt voor de Wajong, zou het kunnen dat de gemeente vanuit de WMO naar opleidingsmogelijkheden kijkt.

Daarbij (even los van Nimbo's verhaal): als hij dadelijk 18 is en niet op zichzelf woont, moet het geld toch ergens vandaan komen. Als de ouders de onderhoudskosten van hun jongvolwassen kind niet kunnen ophoesten wegens laag inkomen en wegvallen kindgebonden budget en kinderbijslag, zal de sociale dienst moeten bijspringen. En dan moet er eerst worden gekeken of dit kind kan werken.

Als jij kunt laten zien dat het kind al onderzocht is en afgewezen voor de wajong, scheelt dat heel veel extra tijd en stress.

Ik begrijp wat je bedoelt, Mirreke

Maar als ik in Nimbo's schoenen zou staan, zou ik dat voelen alsof ik een zeer ongewenste relatie ging sponsoren.

Stuck between a rock and a hard place. Heel lastig.

Dit ga je niet winnen, Nimbo

De huisbaas is niet van plan om jouw regels voor jou te gaan houden. Dat mooie plan van logeren is mislukt. Zoon niet financieel onderhouden gaat mislukken. Zoon uit de handen van de vriend halen is mislukt. De scholing loopt - weliswaar moeizaam - nog steeds door. Zoon wilde geen medicatie meer omdat hij zich beter voelde zonder, dat is gelukt.

Ik denk dat ik een beetje aanvoel waarin de pijn voor jouw zoon zit.

Wel direct op advies van de school een thuiswonend WAJONG aanvragen. Je schoffeert jouw zoon op meerdere manieren. Thuiswonend, alsof hij niet al 5 maanden weg is. WAJONG aanvragen, alsof hij al opgegeven is. En op advies van de school, alsof jouw zoon niets te vertellen heeft.

Wat je doet, klopt dat met wat er werkelijk aan de hand is? Hij woont niet thuis, wil eigenlijk nog steeds een opleiding doen en redt zich ondanks dat zijn ouders amper helpen. Best wel goed voor een jongen van 17.

Heb je dat wel eens overwogen? Dat deze vriend hem geeft wat jij niet kan, namelijk puberen en zelf dingen uitvinden?

Hortensia

PRO is Praktijkonderwijs, laagste vorm van voortgezet onderwijs. Kinderen die daarop zitten hoeven geen startkwalificatie te betalen.
Niet te verwarren met praktijkgerichte opleidingen op het VMBO en MBO.

Er is niets mis met het aanmelden voor de Wajong. Dan wordt onderzocht wat je wel of niet kan bij de toetsing arbeidsvermogen. Dat schept duidelijkheid.
Stel dat hij daarna wil werken onder begeleiding, dan heeft hij die toetsing ook nodig.

Hortensia, maar dat is de crux

Ten eerste: de arrogantie om te denken dat je mag bepalen van wie je kind houdt. En die arrogantie dan onderbouwen door te vermelden dat hij beïnvloedbaar en licht verstandelijk beperkt is. Alsof je dan het leven van je kind mag vormgeven.

En ten tweede: het zijn twee verschillende issues. Je sponsort niet een relatie, nee, je helpt je kind in zijn levensonderhoud.

Dit is een aloud en telkens terugkerend probleem: mag iemand die geld verschaft vervolgens bepalen wat die ander ermee doet? volgens mij niet. Het één staat los van het ander.

Het kan zijn dat Nimbo er problemen mee heeft, met deze relatie, of met de manier waarop het zich heeft ongwikkeld. En als moeder kan ik het me misschien zelfs wel goed voorstellen. Maar dat is dan haar probleem, daar moet zij zelf mee zien te dealen. Nu maakt zij het een probleem van haar kind, door geen geld te geven. Omdat zij er moeite mee heeft.

En stel nou dat zoonlief braaf thuis komt wonen, maar kleding gaat dragen waar zij niet van houdt. Mag die kleding dan ook niet? Omdat zij het betaalt? En als hij naar bandjes gaat die zij niet goed vindt voor hem? Of als hij gaat roken, en zij dat niet goed vindt voor hem? Mag dat dan allemaal niet? Omdat de ouders het bepalen, en zijn leven willen inrichten? Waar zit de grens?

Verder: waarom is deze relatie zo zeer ongewenst? Doordat vriendlief ouder is? Ach 23, dat valt wel mee hoor. Doordat hij manipuleert? Maar waarom vindt Nimbo dat hij manipuleert? Omdat zoon naar hem luistert, of met hem overlegt, en niet meer met zijn ouders of niet alleen met zijn ouders?

Ik ben het wel eens met Done, al wilde ik het niet zo boud (of bout, ik weet het even niet) zeggen. Maar ik vind dat Nimbo op dit moment behoorlijk over haar kind heen walst. Ze neemt beslissingen over zijn hoofd heen, en uit niets blijkt dat zij respect heeft voor de keuzes van haar zoon. Sterker, zijn keuzes (al vijf maanden niet meer thuis wonen, plannen hebben op leergebied waar zijn ouders geen heil in zien) worden genegeerd, niet meegenomen, er wordt gewoon gedaan alsof het niet zo is.

Ja, ik begrijp dat Nimbo het moeilijk vindt, omdat zij zelf een kwetsbaar kind voor zich ziet, en bang is dat hij in zeven sloten tegelijk gaat lopen, vallen, en verdrinken.

Maar vooralsnog valt het behoorlijk mee. Hij gaat nog steeds naar school. Nimbo baalt dat hij zijn portfolio niet op orde heeft, maar dat snap ik wel. Hij heeft grote problemen op het gebied van het thuisfront, en die leiden hem af.

Nimbo, ik roep het al die tijd al, maar heb een beetje vertrouwen, in je zoon en in je eigen opvoeding. En laat het nou toch eens doordringen dat hoe meer jij je zoon wil dwingen, hoe meer hij zich afzet en zich van je terugtrekt.

Dat jij van hem houdt en je zorgen maakt, dat snappen we allemaal. En dat het niet makkelijk is snap ik ook. Maar verlies daarbij je zoon niet uit het oog, wat hij van het leven wil. Een jongen op zijn leeftijd moet de hele wereld voor zich zien, moet toekomstdromen kunnen hebben, plannen kunnen maken. Hij moet zijn eigen keuzes kunnen maken, zijn eigen fouten.

In plaats daarvan plan jij voor hem een wajonguitkering en thuis wonen. Eerlijk zeggen, maar wat zou jij kiezen?

Laatste stukje was voor Mirreke

over het nut van de aanvraag Wajong

even wat uitleg

PRO is praktijkschool. Is de middelbare school; je haalt er geen erkent diploma en kan eventueel doorstromen naar nivo 1/entreeopleiding MBO.

Voor nivo 1 en 2 op het MBO krijg je geen lening studifinanciering, maar het een gift. Er hoeft dus niet terugbetaald te worden.

De WAJONG is op advies van school aangevraagd. Het is als een reservemogelijkheid voor hem. Hij is namelijk nog niet aangenomen op het ROC en de kans is groot dat dit niet gebeurt ook.
Natuurlijk weet hij van de WAJONG aanvraag want hij moet dit zelf ondertekenen.
Tot nu toe is hij van iedere stage of weggestuurd of met erg veel aandachtspunten gestopt. Daarom denkt school dat hij niet in staat is een reguliere baan vast te houden. De WAJONG kan dan ingezet worden omdat je dan kan werken in een WAJONG baan (net als de vroegere Melkertbaan)met begeleiding. In zijn geval kan dit dan als een leerschool voor hem gebruikt worden in de hoop dat hij ooit in een reguliere baan aan de slag kan. Gezien het feit dat hij als een 12/13 jarige functioneert is het niet gek te veronderstellen dat hij leerbaar is en over enkele jaren volwaardig kan meefunctioneren in een gewone baan. Maar voor nu heeft hij begeleiding nodig.

Deze mogelijkheid van werken met begeleiding voor een WAJONGuitkering, is sinds de participatiewet, dus nog niet zo lang.

Even ter illustratie van zijn gedachtegang; hij zei onlangs dat hij door wilt leren voor de beveiliging. Toen ik vroeg wat hij dan wilde gaan doen zei hij: Nou, niet dat ik dan wil werken als beveiliger maar ik leer dan hoe ik iemand (...naam iemand waarop hij op dat moment boos was) op zijn bek kan slaan. Ik vroeg het nog een goed na en hij legde uit dat je als beveiliger ook vechttechnieken leert.

Wat betreft intrinsieke motivatie. ER was onlangs een programma/item op TV dat sommige studenten niet eens naar school gaan en alleen een aanmelding doen om stufi op te strijken. Kort erna kwam hij ermee dat hij toch naar het ROC wilde (hij had steeds aangegeven te willen gaan werken) Wat ook een probleem is, is dat hij zijn ADHD medicatie niet meer wil slikken, in een te kleine ruimte huiswerk moet maken en hij zijn begeleider éruit gooit'als het uikomt. Zonder huiswerkbegeleiding en medicatie ter concentratie kan hij echt geen opleiding doen, te meer daar hij geen huiswerk gewend is te maken. Zijn beetje verslagen wat hij nu voor de PRO had moeten doen, vertikt hij nu ook gewoonweg.
Daarvoor had hij al eens aangegeven in de studentenflat waar ze nu zitten een eigen kamer te willen naast zijn vriend. Wij vermoeden dus dat hij naar het ROC wil om stufi te krijgen en zich aan te kunnen melden in die flat. Ambitie? Mijn neus!

Iemand zei ook iets over dat wij onze zoon chanteren. Tja, zo kun je dat zien. Maar in allerlei opvoedtechnieken zitten manipulatietechnieken en zelfs chantage. Zien jullie het feit dat een werkgever zijn werknemers alleen maar betaald als ze komen werken, ook als manipulatie of als chantage?

En waarom zouden die twee, ondanks verschillen tussen hen, bij elkaar blijven? Goed punt. Ik wil ook niet beweren dat ze niet van elkaar houden. Dat geloof ik best. Ik geloof alleen daarnaast dat er ook een heleboel dingen n hun relatie zitten wat ze nu heel erg aan elkaar bindt. Slechte/negatieve dingen. Zoals de vriend die last heeft van verlatingsangst en mijn zoon op allerlei manieren gemakkelijk kan manipuleren omdat hij hem de baas is in alles. Hij verbiedt hem allerlei dingen zoals omgaan met anderen-zoon mag bijna niemand alleen zien; zonder dat vriend erbij is. Hij heeft hem helemaal in de tang omdat zoon nu niet terug wil naar zijn ouders door alles wat er gebeurd is. En door zijn trots. Zoon op zijn beurt zit nu op allerlei manieren vast aan vriend omdat hij via hem veel vrijheid kan verkrijgen, dingen ḿag'die bij ons wel mogen. Hij heeft constant gezelschap (want maakt moeilijk vrienden) en wordt veel vermaakt omdat ze samen van alles gaan doen. Daarnaast kan hij alcohol gebruiken als hij wil, ik denk ook dat hij dat doet. En misschien drugs, dat weet ik niet. Die worden wel daar gebruikt in die flat in ieder geval.

Een goede verstandhouding is er sowieso niet. Maar die gaan we ook niet krijgen als we nu ineens geld gaan geven. Maar een rechtszaak kunnen we misschien/ hopelijk toch sowieso voorkomen. Want wij zullen(we verwachten als hij 18 wordt) een dagvaarding krijgen met een bepaalde eis van een toelage. Mocht die eis reeel zijn dan gaan we daar gewoon mee akkord en is er geen rechtszaak, neem ik aan. Misschien valt er te onderhandelen over de eisen, ik weet niet precies hoe dat werkt.
Kijk, vanaf dat hij 18 is, gaan we sowieso wel een bijdrage leveren, dat is ook duidelijk in de wet dat dat normaal is.
Maar we zijn het absoluut niet eens met de manier waarop hij ons huis onverwacht verlaten heeft, zonder dat er eigenlijk sprake was van dusdanige conflicten dat dat niet op te lossen viel. Nee, hij vond onze ŕegels te streng'net zoals zovelen 17 jarige die die wegloop mogelijkheid niet hebben en hulpverlening stelde duidelijk dat wij redelijke eisen aan hem stelden. En daarom hebben wij die keus niet willen sponseren en dat willen we dus eigenlijk ook niet met terugwerkende kracht.Maar goed, daar komen we waarschijnlijk niet onderuit. Wat wein elk geval uit willen dragen is dat we niet aan diie actie hebben willen meewerken. Als hij 18 is, dan is dat zo. dNa laten we het in die zin ook gewoon los.

Pro

Bedankt voor de uitleg!

Mirreke en Nimbo

Ik vind het te ver gaan om Nimbo van arrogantie te beschuldigen. Ze ziet haar kind naar de knoppen gaan, mede door een vriend die niet bepaald gezond in de relatie staat. Een partner die de ander isoleert van anderen valt in die categorie.

Wat is wijsheid in dit geval? Ik zou het werkelijk niet weten. Gewoon geld overmaken naar een situatie die ik n.a.v. Nimbo beschrijft, zie als zeer ongezond? Een kind dat verstandelijk jonger is dan 17, zoals Nimbo volgens mij al eens beschreef, zo te moeten zien afstevenen op grote problemen/nog grotere problemen? En dan toch de portemonnee te moeten trekken zodat dit in stand gehouden blijft, omdat anders misschien de verhouding nog verder verziekt?

Die jongen zit in een heel nare wurggreep, en de situatie houdt Nimbo vervolgens ook in de houdgreep.

Ik heb geen idee hoe je hieruit moet komen. Maar "arrogantie" vind ik in dit geval toch wel een heel nare opmerking.

redelijke eisen

Ik vind een 17 jarige klusjes laten doen voor zijn zakgeld bijv al echt geen redelijke eis maar ja wie ben ik.

nimbo

waarom ga je niet in op alle suggesties om naast je zoon te gaan staan?
ik lees in je laatste posting dat je nog steeds in dezelfde richting denkt.
Heb je niet het gevoel dat jij het ook moeilijk vindt om te draaien?
gr Angela

duh thuiswonend

Wij vragen geen thuiswonende WAJONG aan! Je vraagt een WAJONG AAN en als je dan officieel nog bij je ouders woont valt het lager uit dan anders, dat is ook zo als je studiefinanciering aanvraagt.

En waarom staat hij nog bij ons ingeschreven? Nou, omdat hij bij zijn vriend niet ingeschreven kan staan omdat DUO dat niet goed vindt. Want ze wonen onofficieel samen.

Het voelt zo onwijs rot dat mensen mij hier verwijten dat ik mijn eigen zoon schoffeer. Zo misselijkmakend. Echt, het is om te huilen het voelt als een trap na, nadat ik jaren mijn uiterste best heb gedaan.

Ik belet hem ten eerste niet, ik herhaal NIET, om zich aan te melden bij het ROC. Sterker nog: al die jaren dat hij op het PRO zat heb ik aangegeven dat ik het liefst zou zien dat hij erna naar een ROC zou gaan, terwijl hij toen al aangaf dat hij perse wilde werken en niet naar school.

(en dientengevolge niet gemotiveerd was om met name zijn rekenen te trainen, waar ik hem altijd bij wilde helpen, waar we jaren bijles en weet ik wat voor tijd en hulpmiddelen aan besteed hebben)

School gaf aan dat hij misschien door kon leren, ik gaf aan dat ik graag wilde dat dat het streven werd. Zoon zelf geeft pas nu ineens aan dat hij naar het ROC wilde. Maar nu geeft het PRO hem duidelijk een TEGENADVIES. Mijn advies doet niet ter zake; heb ik zoon niet eens gezegd. Ik heb, toen mijn zoon er laatst naar vroeg gezegd dat ik altijd gewild heb dat hij zou doorleren als dat kon, maar dat het advies nu van school moet komen : niet van mij. Ik ben maar een moeder; zij zijn beroepskrachten.
Het PRO in samenspraak met het ROC moeten gaan besluiten of hij de entreeopleiding mag gaan doen.

En nu sta ik zijn toekomst in de weg omdat ik WAJONG aanvraag.... PFfff

WAJONG is het reserveplan voor het ROC wat op 1 staat.
En WAJONG is vooralsnog de manier om hem uiteindelijk de arbeidsmarkt op te krijgen.

En ALS hij toch naar het ROC gaat. Ik zal hem op alle manieren die ik nog kan waarmaken willen steunen. Maar hij maakt het zich zo onmogelijk door zijn begeleider weg te sturen, zonder medicatie door het leven te willen en in een onmogelijke thuissituatie ineens voor het eerst van zijn leven zijn huiswerk te moeten gaan plannen en uitvoeren. Onderschat dat niet voor een jongen van zijn nivo met een laag IQ.

NImbo!

Ik snap je zorgen!!! Echt. Maar jouw oplossing werkt niet. Hij zal er zelf achter moeten komen. Dan helpt het niet als hij ruzie heeft met zn ouders!

Echt, ook een minder begaafde, beïnvloedbare opstandige adhd'er die niet aan de medicatie wil zal uiteindelijk tegen zijn grenzen aanlopen. En eruit leren. Maar misschien gebeurt dat pas over twee jaar, of over vijf. Of moet hij eerst de goot in zakken.

Maar door vóór hem te beslissen, ontneem jij hem de mogelijkheid het zelf te leren.

Ik ben het ook met je eens dat hij door zijn eigen beperkingen en persoonlijkheid niet in de meest makkelijke positie zit. En tóch denk ik dat je het moet vertrouwen en loslaten. Want wat moet blijven, voor hem, is het rotsvaste vertrouwen in zijn ouders. Dat jullie voor hem gaan, wát hij ook doet!

Je kunt wel degelijk aangeven dat je niet blij bent met hoe dingen gaan. Maar zonder er voorwaarden aan te verbinden.
Je zegt dat de hulpverlening het met jullie eens is (althans, regels zijn niet te streng). Maar schijnbaar wel voor hem...

Ik zou het hele relatieverhaal loslaten. Als die relatie eigenlijk niks is voor je zoon, komt hij er vanzelf op terug. Maar alleen als er een mogelijkheid is om weg te gaan. Dus naar jullie bv. Of op begeleid kamerwonen. Dus leg er geen oordeel in, en hanteer geen voorwaarden. Want ik vermoed zomaar dat je zoon wel een beetje op jou lijkt Jij wil iets niet omdat je niet het gevoel wil geven dat je het gedoogt of ermee in stemt. Maar ik denk dat hij net zo koppig is. Hij zal niet toegeven dat hij fout was, als hij denkt dat dat is wat jij zo graag wil horen... En daarmee zetten jullie jezelf helemaal vast.

Heeft school een goede decaan, die met je zoon kan praten? Niet over jullie of zo, maar over zijn toekomst? Kan hij niet nog een jaar op deze school blijven om zijn portfolio af te ronden? Is er geen mogelijkheid voor maatwerk?

En waarom (al zou het voor de beurs zijn) geen mbo1? Als hij MBO gaat doen krijgt hij pas beurs als hij 18 is, dus hij moet sowieso nog een jaar overbruggen dan. Kan hij in dat jaar geen extra vakken of extra ondersteuning krijgen?

Dan is hij weer een jaartje ouder, en wie weet gemotiveerder, of is zijn zelfinzicht gegroeid.

Overigens, dat hij geen medicatie meer wil komt vrij veel voor in de puberteit, en dan niet alleen bij adhd. Ook jongeren met bv. diabetes willen niet meer anders zijn dan anderen, en weigeren bv. insuline te nemen. Of kinderen met epilepsie willen hun medicatie niet meer. Dat gaat ook wel weer over als ze ouder worden, maar kan idd in de tussentijd wel een groot probleem zijn.

Als allerlaatste: vertrouw niet altijd op de hulpverlening. Wat de hulpverlening zegt is kennelijk niet altijd een goede match met jouw zoon. Ik zou uitgaan van de werkelijke situatie nu, en hoe je die het beste kunt ondersteunen... Je hebt nu al behoorlijk wat met je kind meegemaakt, dus je zou moeten kunnen inschatten wat niet werkt. En kijk ook naar wat je doel is: je zoon met alle macht binnen de beperkingen van jullie regels houden, of een goede relatie met hem houden. Ik proef uit je bovenstaande reactie ook een soort van gelatenheid: na zn 18e laten we het los. Ja loslaten is wat ik 'predik', maar laat alleen de situatie los, en laat alsjeblief je kind niet los. Want hij heeft je nodig!

Nimbo, en daarnaast, geniet van je kind, probeer het toch echt fijn te hebben met hem. Verlies je niet teveel in angsten en zorgen, die dan (goedbedoeld!) leiden tot voorwaarden en druk waar je zoon zich weer tegen verzet. Dit is nu je leven met hem, zorg dat hij graag bij jullie komt, of ga bij hen langs. Laat je uitnodigen. Nodig hen beiden uit om ergens heen te gaan. Doe iets leuks met ze...
Of doe eens zelf iets alleen met je zoon. Al is het kleding kopen of zo... Of naar de bios, uit eten, ga met hem naar het klimbos... Probeer het zo om te buigen dat je dit weer met hem kunt doen.

"hij maakt het zich zo onmogelijk . . ."

Deze zin vat het goed samen. Als je deze dingen leest verklaar je hem voor gek dat hij dit allemaal niet doet. Maar jullie hebben - denk ik - al die jaren niet een volwassen-worden proces met hem kunnen inzetten zoals die vriend het is gaan doen.
Snap je een beetje wat ik bedoel? Jullie hebben geprobeerd die twee werelden (vriend's wereld en die van het gezin) te combineren, maar dat lukt niet. Je hebt waarschijnlijk tijdens je opvoeding (en het 'uitzetten van zijn opleidingspad') nooit gedacht dat er zo iemand als die vriend zou komen door wie dit soort dingen gebeuren.

Maar hij doet die dingen niet, die zo logisch lijken.

En dan? Blijf je dan mokken en kom je alleen maar in beweging met geld als het moet van de rechtbank? Hoeveel slechter kan het nog worden als je het gesprek aangaat over drugs/alcohol en geld wat je daar niet aan wilt geven?
Als je nu dat gesprek aangaat, heb je kans dat het kan lukken.
Als je wacht op de rechtbank heb je geen invloed meer.

Ik denk dat jullie misschien net zo koppig zijn als zoon . . .?

gr Angela

niet fair

Ik heb ook geen idee, maar vind het idd ook niet fair om Nimbo te beschuldigen. Loslaten van je kind is al moeilijk, maar van dit kind terwijl je met open ogen toe moet kijken hoe het mis gaat, lijkt mij hels moeilijk.
Een mediator wat eerder werd gesuggereerd zou het beste zijn, je zoon zou eigenlijk een goede coach/therapeut moeten hebben, maar volgens mij weigert hij dit?Misschien kan je voorstellen dat je gewoon geld geeft en niet meer 'zeurt' als hij een 'coach' neemt, maar ik vrees dat hij dat ook niet wil. En daar sta je dan, als ouder. Ik zou ook voor jullie zelf hulp zoeken.
Is hij eigenlijk in staat om zelf zijn financien te beheren?

heel erg veel sterkte!

Nimbo

Ik begrijp je. Het is ook bijna niet uit te leggen als er zoiets speelt. Godzijdank geen herkenning met mijn situatie, maar ik heb vaker gezien/gehoord hoe pubers en jongeren met problemen zoals hij zichzelf volkomen vastzetten en jij als ouder mede wordt vastgezet.

Effe gezellig een middagje winkelen met een kind dat niet meer bij jou wil wonen en onder invloed staat van een man die ook niet erg gezond in het leven staat, is dan heel goed bedoeld. Maar ik vermoed: amper tot niet uitvoerbaar.

Wat die andere pubers/jongeren die ik ken(de), betreft: ik weet van een aantal die opeens toch nog het licht zagen en de goede weg terug vonden. Maar goed, die woonden niet samen met een man die niet bepaald een goede invloed is...

coach

Oja, die coach kan ook (misschien beter nog) een oom of neef zijn met wie het klikt. Hij accepteert jullie nu niet in die rol.

Had jouw laatste posting nog niet gelezen

toen ik mijn laatste poste.
En mijn postings zijn gebaseerd op jouw postings nimbo. Op hoe jij e.e.a. formuleert. Op hoe dat dan overkomt.

Het is absoluut niet mijn bedoeling om je te kwetsen (integendeel) maar soms wel om te spiegelen. Want je bedoelt iets wellicht niet op een bepaalde manier, maar het pakt misschien wel uit op die bepaalde manier... Of het komt over op een bepaalde manier, en dat zal jouw zoon dan zo voelen.

Heeft je zoon nu helemaal geen goede begeleiding op school? Dan zou ik mezelf toch opwerpen als voorvechter voor hem. Als jij denkt dat het erin zit, dan zit het erin. Waarom geeft school nu een tegenadvies? Omdat hij de boel laat sloffen? Dat is geen argument vind ik, is gewoon des pubers hoor...

Als hij nu op zeg 13-jarige leeftijd functioneert, dan is hij nog heel wispelturig en lui. Maar dat is geen reden om een jongen zijn toekomst te ontnemen. Is er geen mogelijkheid voor en extra jaar, wat ik al vroeg?

Wel iets leuks doen...

Je moet juist het fijne en plezierige zien terug te krijgen in de relatie met je zoon. Dat hele beladene moet eraf. Dus wel proberen eens naar de bios, of iets leuks te doen. Echt, ga lekker met hen beiden uit eten.

Ik zeg niet dat het meteen lukt, of dat men staat te juichen, maar het lijkt me wel dat je daarnaar moet streven. Anders krijg je alleen maar geforceerde zakelijke bezoekjes.

als je doet wat je deed.....

Jullie proberen het nu al heel lang op deze manier, dat werkt over duidelijk niet,,dan zul je het over een andere boeg moeten gooien.

Als je doet wat je deed, krijg je wat je had.

Ik denk dat Mirreke best goede adviezen geeft.
Voelt heel erg fout want anders dan wat je nu doet maar zou best ruimte kunnen scheppen.

Wajong gaat hij niet krijgen

Daarvoor moet de UWV-arts beoordelen dat het ontbreken van arbeidsvermogen duurzaam is.

Jij schrijft:
"De WAJONG kan dan ingezet worden omdat je dan kan werken in een WAJONG baan (net als de vroegere Melkertbaan)met begeleiding. In zijn geval kan dit dan als een leerschool voor hem gebruikt worden in de hoop dat hij ooit in een reguliere baan aan de slag kan. Gezien het feit dat hij als een 12/13 jarige functioneert is het niet gek te veronderstellen dat hij leerbaar is en over enkele jaren volwaardig kan meefunctioneren in een gewone baan. Maar voor nu heeft hij begeleiding nodig."

Oftewel er is uitzicht op gewoon kunnen werken en daarmee is het ontbreken van arbeidsvermogen niet duurzaam. En dan komt hij niet in aanmerking voor een Wajonguitkering.
Wat wel kan is werken met begeleiding, zoiets wat jij beschrijft. Dan krijg je zoon geen uitkering maar wel hulp om werk te vinden met begeleiding. Ik weet niet of daar inkomsten tegenover staan. Zo niet, dan kan hij waarschijnlijk een bijstandsuitkering aanvragen (als hij 18 is). Die is voor zijn leeftijd ca 250 euro per maand.

Wajong

En tóch is het verstandig om zijn arbeidsvermogen te testen. Niet om "dan maar met Wajong op de bank te kunnen zitten", maar om dat arbeidsvermogen te bepalen en daarmee ook welke mogelijkheden er zijn als een gewone opleiding niet lukt.

Dat onderzoek wordt nogal eens gezien als "het opgeven". Integendeel!!! Het is juist een mogelijkheid om verder te kunnen als er arbeidsvermogen is.

Het is goed om ook de afwijzing van de Wajong op papier te kunnen laten zien bij vervolgstappen.

Wij hebben ook met dit bijltje gehakt (kind redde het niet op MBO), en MBO heeft ons dit toen geadviseerd, want als je gebruik wil maken van andere mogelijkheden is het eerst wat ze zeggen dat je dat moet gaan uitzoeken. Prettig (en tijdbesparend) om dan al een papiertje te kunnen laten zien waarin staat dat er arbeidsvermogen is. Op die manier hebben wij heel weinig tijd verloren en inderdaad, het eerste dat werd gezegd was "we moeten weten of hij arbeidsvermogen heeft". En ik kon vervolgens de afwijzing voor de wajong overleggen. Dat kan weken, maanden tijd schelen, tijd dat je kind anders op de bank moet hangen!

Ook als er bijstand moet worden aangevraagd zoals Moni al aanhaalt (bijv. omdat er een aangepaste opleiding is vanuit het WMO, zonder inkomen), is de eerste vraag van de sociale dienst hoe het met het arbeidsvermogen zit.

Die wajong wordt vrijwel zeker afgewezen. Met die afwijzing kun je heel wat en als je dat nu al laat bepalen, heb je een flinke voorsprong genomen. Want zo'n afwijzing is niet in enkele dagen rond.

koppig....?

Hmmm zou ik op mijn zoon lijken? Ik zie mijn 'Koppigheid'eigenlijk als consequent. Of is dat een te mooie voorstelling van zaken? Nee, het is ook wel een beetje een machtsstrijd geworden, dat weet ik wel. Maar ik denk toch oprecht dat dit het duidelijkst voor hem is.

hij is over 1,5 maand 18 en heeft al 5 jaar op het PRO gezeten. heeft al een extra jaar gedaan met de redenen die jij aangeeft. Dat is echt geen optie meer: voor niemand.

school geeft tegenadvies omdat zijn rekennivo absoluut ontoereikend is. Zij hebben altijd nog een slag om de arm gehouden omdat hij bijlessen en trainingen zou doen. Maar hij heeft nooit echt motivatie laten zien.
In het tegenadvies speelt mee dat school ook ziet dat zijn pretaties achteruit hollen zonder medicijnen en hij niets laat zien van verslagen e.d. Daarnaast het huiswerk moeten gaan doen zonder begeleiding.

De begeleider wijst hij nu ook af. Hopelijk trekt dat nog bij. Wij hebben in ons netwerk niemand die verder voor zijn coach kan spelen.

Hij heeft op school goede begeleiding daar gaat het niet om. Waarom vraag je of dat het geval is?

Leuke dingen is geen optie op dit moment. Wel als hij alleen zou komen en iets wil doen met mij. maar ik ben al blij als hij even komt. Ik kan momenteel echt geen toneelspelen en aardig doen tegen zijn vriend. Ik word al naar als ik hem zie. Sorry, maar dat kan ik echt niet.

Hij had nu afgelopen week moeten komen om een formulier te laten ondertekenen voor het ROC. Die boodschap kreeg ik door van zijn mentor van school. Maar hij dat niet gedaan en zegt dat het 'al geregeld'is. Ik vraag me af of hij een handtekening nagedaan zal hebben.

duidelijk voor hem?

waarom denk je dat het duidelijk is voor hem?
omdat hij niet doet wat jullie zeggen?
dan is het toch juist niet duidelijk?

Met consequent zijn kom je er niet, dat is duidelijk, en ik krijg de indruk dat het je juist belemmert: je komt niet (meer) bij je gevoel en bij een methode waardoor je hem uit liefde kan helpen en niet uit omdat-je-vindt-dat-hij-het-niet-goed-doet en angst en voor zijn toekomst en walging naar die vriend.

gr Angela

ach

Wat sneu toch om te (blijven) lezen dat jullie zo vast zitten met elkaar.
Wat maakt nu toch dat je zo blijft vasthouden? Aan een opvoeddingetje dat je verloren hebt?
Oke, jullie keuren zijn gedrag af. Die boodschap is nu vast wel aangekomen. Maar wat schiet je er mee op?

Het raakt me ook sterk omdat ik zelf ook met gedoe uit huis ben gegaan.
Ik was denk ik ook wel een kwetsbare puber. Het ging heel slecht met me nadat ik uit huis was. En weet je waardoor vooral? Omdat ik het gevoel had mijn ouders kwijt te raken toen ik ze het hardst nodig had.

En nee, ik had ze niet nodig om een prominente rol in mijn leven te spelen en me te vertellen wat ik allemaal fout deed. Ben je gek, ik wilde groot worden en me ontwikkelen en ik was veel te veel met mezelf bezig.
Maar ik had ze wel héél hard nodig.
Op de achtergrond. Als veilige baken. Te weten dat ik bij ze terecht zou kunnen en dat ze achter me zouden staan, hoe zeer ik het ook zou verprutsen.

Met mij is het wel goed gekomen, uiteindelijk.
Met de relatie tussen mij en mijn ouders niet. We hebben altijd contact gehouden maar meer als toneelspel, het is nooit meer echt wat geworden.

Duidelijk?

Verre van dat. Ik ben al tureluurs van dit verhaal, laat staan mijn zoon die 14 is. Net zo oud in doen en laten als jouw zoon.
Walgen van zijn vriendin of vriend? Ik zou gelijk een mega discussie hebben over gastvrijheid en goede manieren. Mijn zoon heeft redelijk goed door dat opvoeding twee kanten op werkt en dat hij veilig deze discussie kan voeren.
Wij als ouders zijn het kladblaadje waarop hij dingen uitprobeert.

Jouw zoon niet. Dat schrijf je ergens zelf, hij is niet zo verbaal en hij laat het ook zien. Hij blijft stilletjes weg en stelt jou gerust met een vaag verhaal. Nog ongeveer 45 dagen pappen en nathouden.

Ik denk dat hij jou volkomen heeft verrast. Je bent gewend aan een puber die je makkelijk kunt hebben, nu sta je tegenover een jong-volwassen man die streken heeft en het gelijk aan zijn kant. Zijn partner.

Walgen van zijn partner, hoe menselijk ook, is niet helemaal de volwassen emotie als je een relatie met jouw zoon wilt houden. Beleefdheid is passend genoeg.

NImbo... luister nou ff

Naar worden van zijn vriend en niet aardig tegen hem kunnen doen... komop, hoe denk je dat dat voelt voor je zoon?

Ok: eigen voorbeeld hier: mijn dochter toen nog 16, kreeg relatie met iemand van 27. Iemand zonder toen nog vaste woon of verblijfplaats, iemand met een drugsverleden, iemand onder de tattoos, ook in zijn gezicht.... Slechte reputatie, weggelopen thuis ooit, psychische problemen, was onder behandeling, enfin, rampenverhaal.

Wat doe je als ouders: je slaat op tilt echt. Ik dacht meteen aan een loverboy, dus even dikke paniek hier. Je reflex: boos worden en verbieden. Nou, dat kan ik jou maar iedereen hier zeggen: dat werkt dus NIET. Veel gedoe, dochter ging dingen verbergen en liegen, bleef 's avonds weg, nam telefoon niet op enz. enz. Was echt even dramatisch slecht. Hij manipuleerde ook heel erg, dochter leed daar duidelijk onder, maar omdat ze voor haar gevoel bij ons niet terecht kon, zat ze vast. Wij hadden daarvoor echt een hele goede relatie, geen liegkind, hoefde ze nooit, want we konden alles goed bespreken. Maar dit dus niet. Politie gebeld: wat kunnen wij? Antwoord: niks, kind is te oud, is vrijwillig daar (ze sliep ook steeds vaker daar (hij vond uiteindelijk een kamer, nog een lokkertje)... En ja, ik begrijp je, want ik walgde ook van hem, van de gedacht van hun samen, enz. je snapt het wel.

En toen heb ik bewust een knop omgezet. Ik dacht: dit wil ik dus niet. Ik heb/had een echt goede relatie met mijn kind en dat wil ik zo houden. Ik wil mijn kind NIET kwijt. Dus: knop om. Geen oordelen meer. Niet meer boos. Echt bewust voor gekozen, een andere tactiek, maar ook bewust die boosheid en walging niet meer. Wij zijn hem gaan uitnodigen, hier, ik ben wel eens langs geweest bij hem. Hij kookte graag, we hebben meerdere malen met zijn allen bij ons gegeten terwijl hij kookte. Er kwam weer lucht en ruimte. Enfin: lang verhaal kort: uiteindelijk heeft ze zelf de relatie beëindigd, om alle redenen die ik zelf in het begin al had, maar redenen die ze wel zelf heeft uitgevogeld. Ze heeft haar eigen beslissing genomen.

Het verhaal van Rian treft me erg. Dit wil je niet, denk ik.

En nog wat: je hebt het er elke keer over dat jij oprecht denkt dat jullie opvattingen het beste voor hem zijn. Ik geloof je helemaal, ik geloof dat jij dat denkt en dat je daar serieus in bent. Echt. Maar het werkt niet! En daar gaat het toch om! Soms moet je dingen volledig tegen je gevoel in doen om voor mekaar te krijgen wat je in eerste instantie wilde.

Ik denk eerlijk gezegd dat je zoon zich een soort ingepakt voelde, met alle hulp en medicatie en begeleiding op school. Allemaal goed en fijn, zou ik ook willen voor mijn zoon. Maar vaak merk je op een gegeven moment dat deze pubers in opstand komen. itt willen ze helemaal niet. Ze willen zelf beslissingen nemen. En dwingen werkt dan niet. Ik denk echt dat je even moet laten gebeuren waar hij voor kiest. Probeer dat te accepteren, zet ook een knop om. Zodat hij, want kinderen hebben een radar voor de gevoelens van hun ouders, je onderhuidse oordeel niet meer voelt. Ik denk echt (maar dat kan langer duren dan je zou willen) dat hij uiteindelijk zelf tot inkeer komt, bijv. wat zijn opleiding betreft. En wie weet ook wel wat zijn vriend betreft. Stukje bij beetje. Maar je moet hem daarvoor wel de ruimte laten. En niet een soort zie-je-wel gevoel erin leggen. En hij zal heus niet in 1 x alles weer doen zoals jullie het willen.

Ik gun je heel erg dat je je kind niet kwijtraakt!

Wat een onbegrip krijgt Nimbo!

En wat vind ik dat oneerlijk. Het zal je kind maar wezen dat 17 is, verstandelijk beperkt en aan de haal gaat met alle regels en mogelijkheden die er zijn. Het kind van Nimbo moet je denk ik zien als een kind waar je totaal geen vat op hebt, in zeven sloten tegelijk loopt en vanuit een zeer zwart wit denken de rechten van anderen schendt als het meent zelf ergens recht op te hebben. Een kind dat niets van je wil weten en je keihard aanpakt als het denkt zaken op orde te hebben, toenadering zoekt als het (iets van) je nodig heeft), om je vervolgens, als de buit binnen is, weer keihard te laten zakken. Dit alles niet vanuit slechtigheid, maar vanuit beperking.

De enige manier om 'in vrede' met zo'n kind te kunnen leven, is volledig meegaan in de grillen van zo'n kind. Je volledige salaris storten in de wensen van het kind, continue je plannen wijzigen omdat het kind opeens iets anders wil, etc....Een kind als dat van Nimbo ziet niet dat een ander ook rechten heeft. En dat deze geschonden worden als je volledig gaat voor waar jij meent recht op te hebben.

Nimbo zit in een hopeloze situatie. Ze kan niet meegaan in wat haar kind eist en vergt (het is echt niet alleen dit), maar wil ook neit dat het zich in het ongeluk stort. Maar dat kan ze niet voorkomen. Ze kan alleen zorgen dat ze niet meegezogen wordt in het gedrag, zelf gezond blijft en proberen het kind zoveel mogelijk mee te geven.

Iemand schreef dat ze moet voorkomen dat het kind zich genoodzaakt zag om een rechtszaak tegen zijn ouders aan te spannen. Het kind had ook in goed overleg kunnen gaan. Wat is nodig en wat kunnen ouders bieden? Maar nee, vanuit denken dat hij ergens recht op heeft, stelt hij eisen en willigt moeder ze niet in dan volgt een rechtszaak. Dat is echt de keuze van het kind en exact wat ik bedoel met gaan voor eigen recht. Ik geef je op een briefje, als moeder wel meegaat in zijn eis, volgt alsnog een rechtszaak, maar dan voor een andere eis. Want het kind heeft gehoord dat het procesrecht heeft.

Nimbo, nu ik weet dat hij nog bij je ingeschreven staat, moet je misschien maar eens even helemaal niets betalen. Want je hoort ingeschreven te staan waar je woont, zodat de lasten op het juiste adres terecht komen. Als hij officieel bij jullie woont, dan onderhoud je hem op papier al. Hij heeft er een kamer....kan mee-eten....dan ben je al een aardig eind met je onderhoud. Ik zou zeggen: We praten verder als jij op het juiste adres staat ingeschreven. En verder zeg ik nog steeds: laat het maar op een zaak aankomen, dan is er voor iedereen duidelijkheid. Onderhoudsbijdrage is niet vertrekken en vervolgens grote bedragen eisen. Dat moet hij leren. Net als dat hij moet leren dat zaken administratief op orde moeten zijn. Als je -ik kan even geen beter voorbeeld bedenken- geen aangifte doet van de geboorte van je kind, krijg je ook geen kinderbijslag.

Zorg dat je geen probleemeigenaar wordt van wat hij veroorzaakt. Ik vind het wel degelijk belangrijk dat hij het juiste leert. Anders krijg je in de toekomst hele rare dingen, onder de noemer: daar heb ik recht op.

Wat proceskosten betreft, nee ik denk niet dat je die moet betalen. Meestal betalen partijen hun eigen kosten.