centrum jeugd en gezin

oh uh.....

niemand?

Ja jammer

Zou mooi zijn en soms zitten er vast wel kundige en hands on mensen. Maar wat ik hoor zijn ze vooral goed in vergaderen.

Zelf advocaat?

Ik zou niet al teveel van het CJG verwachten.

Heftig trouwens. Had je zoon geen coach? Kun je niet met die coach eens om de tafel?

En is het niet zo dat je idd altijd zorgplichtig bent als ouders, tot een bepaalde leeftijd? Ook als je kind wegloopt en zijn/haar leven inricht op een manier die jou niet aanstaat?

nee,

het valt inderdaad zwaar tegen. Ze zeggen ronduit dat wij maar met zijn ambulant begeleider moeten kijken of we het contact kunnen herstellen en gerechtelijke bijstand moeten we via onze rechtsbijstandverzekering maar regelen. Terwijl ik goede hoop had dat ze daar met bredere visie eens goed naar de zaak zouden kijken...

Mirreke, ja, dat is zo. Maar daar kwamen wij pas achter toen dit al in gang was gezet.

Nimbo

Zitten jullie al in een zaak verwikkeld?

Ik denk dat ik te allen tijde zou proberen te voorkomen dat ik met mijn kind in een rechtszaak verwikkeld zou raken. Het lijkt mij onherstelbare schade aan de ouder-kindrelatie toebrengen.

Wat voor eisen heeft je zoon, qua geld? Zijn ze onredelijk? Je kunt bv bepalen hoeveel geld jullie aan je zoon kwijt zijn als hij thuis woont, en hem voorstellen dat bedrag te geven. Er zijn geen normbedragen voor volgens mij. E.e.a. is afhankelijk van de behoefte van je zoon en van jullie draaglast. Ook mogen zijn eisen niet onredelijk zijn.

Of kunnen jullie momenteel helemaal niet meer redelijk met hem overleggen?

Ik vraag me ook af hoe het precies zit als je kind inderdaad gerust thuis kan wonen, daar een plek heeft en ouders die bereid zijn om hem op te vangen, en er vervolgens voor kiest om elders te gaan wonen en dan zijn hand ophoudt. Wat zijn jullie rechten dan?

Lastig hoor.

Hmmmm

Ik heb meer van je gelezen en zou met dit kind juist wel de juridische strijd aangaan. Dus: een eigen advocaat raadplegen, met hem/haar bespreken of en hoeveel onderhoudsbijdrage reeel is en als je zoon het tot een zaak laat komen, daar ook in verweer gaan. Alleen zo is voor je zoon heel duidelijk waar hij recht op heeft (en dus niet op meer). Je zoon gaat tegen elke prijs voor waar hij meent recht op te hebben, dus lijkt me dat duidelijk begrenst moet worden waar hij eigenlijk recht op heeft. Dat lijkt hard om het via de rechter te laten lopen, maar ik denk dat hij daar van leert. En je bepaalt zelf of en hoe vuil je de strijd maakt.Zwicht je nu voor zijn dreiging, dan zal hij hiervan leren dat dit de manier is.....niet alleen bij jullie, ook bij anderen.

Ik denk dat je wat hulpverlening betreft weinig meer moet verwachten, sowieso is hulpverlening vaak nogal twijfelachtig, maar zijn leeftijd zit in deze ook niet mee.

ach Nimbo

Ik heb je eerdere draadjes gelezen en ik kan geen inhoudelijk zinnige bijdrage geven. Ik wil je alleen veel sterkte wensen met deze trieste wending.

emine , mirreke puck e.a.

Dat is inderdaad ook nog een manier om er naar te kijken: zoek je die grens op, laat hem dan ook maar tegen die grens oplopen. Laat een rechter maar bepalen hoeveel reeel is.Ik weet alleen niet goed hoe het zit met proceskosten: of je daarvoor ook op moet draaien als je de zaak verliest.
Maar...ik vraag me inderdaad ook af of het laten komen tot een rechtszaak of meegaan in de eis die gesteld gaat worden door een advocaat, nou nog wel uitmaakt voor onze relatie met zoon.

Hij is onlangs nog enkele keren bij ons geweest. Niet spontaan, wel omdat hij dan iets nodig had (ik had een reservetelefoon aangeboden omdat die van hem stuk was)maar dan kan er eigenlijk daarnaast heel normaal gepraat worden. Hij lijkt ook geen besef te hebben van waar we eigenlijk inzitten; geen besef van de emotionele kant van een rechtszaak. Alsof dat een van de dingen is die moet regelen als je 18 wordt of zo.

Mirreke, nee we hebben hem onderdak en onderhoud aangeboden, maar dit wijst hij af. Dus dachten wij in ons recht te staan door te zeggen dat hij dan zelf maar moest zien hoe hij zijn onkosten vergoed. Maar later zagen we op internet ook dat je onderhoudsplicht hebt, ook als een kind onder de 18 besluit niet meer thuis te willen wonen. Hij zegt met zoveel woorden dat we te streng zijn: maar welk kind van 17 vindt dat niet?

Wij hebben ook onze regels met hulpverlening doorgesproken; omdat we voor deze problemen al met hulpverlening bezig waren, maar ook begeleiders geven aan onze regels allerzins redelijk te vinden.

Ook de hulpverleners hebben ons geen tip gegeven dat het onderhouden van je kind onder de 18, en ondanks weggelopen van huis, een wettelijke verplichting is. Het lijkt ook niet zoń logisch gegeven. Je gaat ervan uit dat je tot 18 gezag hebt over je kind maar eigenlijk is dat helemaal niet zo.

persoonlijk

vind ik dat een rare move in de wet. Het is toch apart? Snapt iemand het, dat je als kind beneden de 18 financiel onderhoud kan eisen van je ouders en toch weigeren om gewoon thuis onderdak en onderhoud te verkrijgen?
Wat zit daarachter?

nou ja

Ik vind het eigenlijk vanzelfsprekend. Het is toch je kind?
Ook al zijn er problemen.
En ik geloof niet dat er veel kinderen zijn die uit huis gaan op die leeftijd omdat ze hun ouders te streng vinden. Eerlijk gezegd vind ik dat je de kwestie daarmee wel erg simplificeert.
En eigenlijk snap ik ook je probleem niet. Je bent erachter gekomen dat jullie nog verantwoordelijkheid hebben in deze. Waarom die dan niet nemen? Waarom zou je het in godsnaam tot een rechtzaak laten komen?
Dat is nu iets dat ik dus niet snap, dat je dat overweegt.

maar

ok, je weet nu dat je het verkeerd had dus waarom veer je niet gewoon mee? Je zoekt uit wat je moet betalen en dat betaal je in de vorm van boodschappen (of mag dat niet)?

hoezo

nee triva, zo simpel ligt het niet. Een paar boodschapjes betalen. Het om zeker 300 euro per maand, op zijn minst.

Rian, hoezo vanzelfsprekend. Vind jij het normaal dat een kind van huis wegloopt terwijl er niet eens echte problemen zijn (dat geeft zoon zelf aan) en dat de ouders er dan geld achteraan moeten gaan brengen?

(Manipulerende) vriend

Oef, ik dacht dat jullie kontakt met de vriend verbeterd was. Worden de kosten hem te veel en zit de vriend achter de actie van een wetteljke onderhoudsverplichting?

Aan de andere kant, ik ken ook een paar ouders die hun uitwonende studerende kinderen wat extra's geven zodat de studenten niet te veel tijd verliezn met een bijbaan zodat een studie nog langer duurt. Die studenten zijn ouder dan 18. Dus hoeveel waarde moet je aan een leeftijdsgrens hechten.
@NImbo, is je zoon gemotifeerd is om zijn opleiding af te ronden. Had je, als hij serieus met zijn opleiding bezig was, je wat meegaander opgesteld? ( ongeacht zijn leeftijd).

Misschien heeft je zoon julle ook overrompeld met de geldvraag. Te bot en te onverwachts. Als hij de vraag anders had aangekleed, beter plan, meer overleg, was er misschien meer mogeljk.

Is thuis wonen beter voor hem en voor jullie?
Studenten die op zichzelf wonen, doen dat ook niet allemaal alleen vanwege de reistijden. Ze willen vaak weg uit de beklemmende inpact van hun ouders, wetende dat hun ouders dat zelf anders zien. Nu is je zoon geen student met een hoog opgeleide diploma en maak je je terecht zorgen. Maar komt de weigering voor de financiele ondersteuning voort uit het feit dat hij niet thuis wilt wonen of heeft het met zijn opleiding te maken?

300

Dat is een fors bedrag maar nog steeds kun je daar boodschappen voor kopen en wat kleding. Desnoods via internet. Hij kan het niet teruggeven (op jouw naam) en je voldoet aan zijn eisen.

Nee

Natuurlijk is de situatie bij jullie niet normaal.
Van wat ik begrijp uit je postings is je zoon een uiterst kwetsbare jongen. Misschien heeft hij geen grote problemen expliciet met jullie maar toch zeker met zichzelf en op die leeftijd (ontwikkelingsleeftijd) is het verschil hiertussen nogal diffuus, en eigenlijk doet het er ook niet zo toe.
Punt is gewoon dat je genoeg reden tot zorg hebt.
Mijn insteek zou zijn proberen nog zoveel mogelijk mee te kunnen geven, daar het nog maar dunne lijntje voor te gebruiken.
Maar sorry, ik hoor jou het tegenovergestelde overwegen. Het beetje relatie dat je nog rest wil je verstoren. Voor, voor wat?
Je gaat nog meer stress op zijn schouders laden terwijl jee, ik denk dat hij veel meer stress heeft dan hij aankan.
Ik snap niet hoe je geld kunt willen zetten om hem te bewegen weer thuis te komen. Maar goed, je hebt dat nu geprobrobeerd en het is niet gelukt. Wat maakt dan toch dat je eraan vast wil houden?

kier

Het hoog spelen dmv een rechtszaak lijkt me niet echt handig om de relatie goed te krijgen. Het wordt dan een wedstrijdje en hij blijft toch wel z'n hakken in het zand zetten, hij is puber, hij wil zich losmaken van jullie. Dat is duidelijk.
Kijk waar hij recht op heeft en heb een gesprek hierover, wat hier eerder wordt gezegd: evt. betaal je deels in natura (boodschappen/kleding) als je eea niet vertrouwt. Zeg hem dat hij altijd terug kan komen als de relatie over is en dat jullie dan helpen met een andere oplossing (kamer zoeken/begeleid wonen), maar als dit zijn keuze is dan is dat zo. Ik zou de deur op een kier houden.
Misschien/hopelijk wordt die relatie opeens minder interessant voor hem als het 'mag' van jullie. Voor zijn vriendje is betalen in natura wellicht ook wat minder interessant, je voelt je dan misschien ook minder een melkkoe.

nou ja...

Laten we wel wezen het gaat om een licht verstandelijk beperkte jongen van 17 die functioneert als 13 of zo. Die woont samen met een gozer van 24 die veel slimmer is. ijn zoon zit aan alle kanten in de tang: zijn vriend is hem op alle vlakken de baas. Is het beter dat hij thuis woont? Ja. Lijkt me wel.
Hij zit daar in een studentenflat met allerlei invloedeen waar we geen zicht op hebben. Er gebeuren rare dingen; ruzies die met politie moeten worden opgelost. waarschijnlijk ook wel drankgebruik, dat weten we niet precies. Hoewel hij dus nog wel naar school en stage gaat.
Van afronden opleiding is nauwelijks sprake. Hij zit in het laatste jaar van het PRO. Dat is dit schooljaar klaar. Er is geen examen aan verbonden. Hij heeft niets gedaan aan zijn verslagen e.d. om zijn port folio af te ronden.
Hij denkt dat hij naar het ROC kan maar is bezig dit toch te proberen, met tegenadvies van zijn school. Stel dat hij nivo 1 haalt; wat met heel veel geluk zou kunnen, dan redt hij een nivo hoger echt niet. En daar heb je op de arbeidsmarkt echt weinig aan.
Inmiddels is hij ook aangemeld voor WAJONG,op advies van school.

Belangrijke toevoeging...

Want waarom leg ik de situatie nogmaals uit: als wij hen leefgeld zouden geven voelt het alsof wij akkoord gaan met de situatie.
En we hebben in het verleden aangeboden dat ze hier altijd kunnen eten: zelfs eten kunnen afhalen als ze geen zin hebben met ons aan tafel te zitten. Maar dat wilden ze niet.
Op die manier is het natuurlijk ook een strijd geworden. Maar eentje die wij voeren omdat wij er echt van overtuigd zijn dat hij niet in goede handen is bij deze jongen. En niet dat we dat contact helemaal zouden willen verbieden, maar juist wel ervoor zorgen dat het contact minder intensief is; dat zoon zijn eigen plek heeft in verhouding tot zijn vriend. Waar hij heen kan als het hem benauwt.

daarom

ga je hem geen leefGELD geven maar boodschappen en kleding via internet besteld zodat hij niets voor elkaar krijgt bij de rechtbank.

Triva,

Hoe zie dat voor je? Moet zoon dat met moeder bespreken welke broek of sweater en welke maat ze mag bestellen? Welke 17-jarige zoon die reeds een relatie heeft met een 24- jarige, vraagt zijn moeder zo iets?
Misschien is hij als een 13- jarige, maar zoon die vrijheid ontnemen om zelf kleding te kopen gaat niet bijdragen aan een goed herstel. Net zo min als moeder gaat bepalen welke frisdrank hij mag drinken door de boodschappen te doen. Dat zal leiden tot ruzie met de 24- jarige kamergenoot, die naar alle verwachting niet wenst mee te gaan in die ' bemoeienis'.

Door het vasthouden aan het standpunt, staan Nimbo en haar man met hun rug tegen de muur. Ze staan op punt hun zoon te verliezen, nog even en hij krijgt een wajong-uitkering en dat hoeft hij hen niet meer om het geld te vragen.

Flanagan

Als je dit op schrift stelt als oplossing sta je in ieder geval sterker bij de rechtbank. Nu doet Nimbo niets terwijl ze weet dat het moet. Het is blijkbaar niet voldoende om te zeggen dat ze thuis mogen komen eten of eten afhalen dus dan zeg je: je mag voor 50 euro per week een boodschappenlijstje geven en voor 100 euro in de maand kleding en andere uitgaven (desnoods geef je dat dan maar).

flanagan

Ook als hij WAJONG krijgt zullen we bij moeten blijven dragen. Hij krijgt namelijk zijn uitkering op basis van een thuiswonende....als hij de uitkering krijgt. Hij staat officieel bij ons ingeschreven.

We staan op het punt onze zoon te verliezen....zo zie ik dat nauwelijks. Hij is in december al weggegaan; het contact is mondjesmaat/moeizaam.
Dus het heeft niet te maken met vasthouden aan het standpunt. Of dacht jij dat hij terugkwam als we weer geld geven?

Triva; met jouw voorstel komen we er niet. Ik leg je net uit dat ze daar dus geen genoegen mee nemen, met levensmiddelen. Bovendien maakt dat weinig verschil voor ons gevoelsmatig, geef je geld of geef je boodschappen....

Jee Nimbo

Wat is belangrijker voor je, het uitgangspunt dat je naar zoon toe de juiste boodschap hebt uitgedragen, advies over wat goed voor hem is, of dat het daadwerkelijk beter met hem gaat?

Vriend

Volgens mij is deze vriend al een hele tijd in beeld. Dat zal toch niet alleen zijn omdat je zoon zo rijk of knap is. Misschien houdt hij wel gewoon van hem en willen ze samen zijn? Er zijn wel meer stellen die op het eerste gezicht niet echt lijken te matchen, maar die het toch heel goed hebben samen.

maar nimbo

er is een GROOT verschil: ze kunnen het geld niet aan iets anders besteden!

Verder: wat wil je nu dan? Een rechtszaak tegen je eigen kind? Dat gaat de situatie verbeteren?

Wordt hij er nu nog niet uitgekieperd door de verhuurder?

kalenderleeftijd

Heb je ook contact met de ouders van die vriend? Hoe denken die erover?
Ik vind het ook heel zorgelijk zo'n ongelijke relatie, zeker met je toch kwetsbare zoon. Maar ik vrees dat je er als ouder niets tegen kan doen. Ook al is hij emotioneel/verstandelijk 13, instanties kijken naar zijn kalenderleeftijd. En zo ontzettend slecht gaat het niet omdat hij nog wel naar school gaat en ambities heeft, uit zichzelf, wellicht is dit toch de 'goede invloed' van die vriend.

Dit is ook een vreselijk en verdrietig dilemma, maar je kan nu niets anders doen dan loslaten, afwachten en de deur op een kier laten. Ik denk niet dat je kan stellen dat je met geld geven het eens bent met zijn leefwijze.

Even praktisch: kan je niet elke maand een H&M bon geven en een doos levensmiddelen van de ah (zonder alcohol) laten bezorgen? Hij weigert het, maar jullie weigeren geld en dan moet er toch een tussenoplossing komen, dus nog een gesprek hierover. Jij wil namelijk niet dat je geld wordt besteed aan alcohol, drugs of leuke gadgets voor die vriend, daar ben je bang voor.
Waarom staat hij eigenlijk nog bij jullie ingeschreven? Hij woont er niet meer. Als hij zich gedraagt als 'volwassene' van hoort ook dit erbij.
En je schrijft dat je op het punt staat je zoon te verliezen.. Ja en nee. Hij was nooit van jullie, op zich is dit wel de natuurlijke gang van zaken, een puber wil los van zijn ouders. Jullie zijn alleen extra bezorgd vanwege zijn lagere intelligentie. Maar op zich zit hij nu op school en niet in de goot, dus misschien is de bezorgheid niet helemaal terecht.
Die politie en die alcohol, je weet niet in hoeverre hij er mee te maken heeft maar ook dit kan je niet tegenhouden, ook niet als hij thuis zou wonen.

Terug komen?

Jongeren onder elkaar praten ook over financiële voordelen. Of anders heeft zijn vriend hem gewezen op het onderhoudsplicht (geld). Je zoon is overtuigd dat jullie hem €300 moeten geven, zonder voorwaarden.
Jullie voorwaarden zijn eerder een uitgesproken bewijs van geen vertrouwen hebben in het verrmogen van een kind. Dat gebrek aan vertrouwen van je ouders, doet een puber zeer. Hij kan het zelfs zien als een tekort aan liefde wanneer zijn ouders het niet om malen dat hij zelfs geen geld heeft om avondeten te kopen en weer afhankelijk is van zijn oudere vriend die hem wel steunt.

Jullie bekijken het vanuit jullie standpunt. ( Gelukkig staan je man en jij hier hetzelfde in, anders leverde dat ook strijd). Door niets te geven, hopen jullie dat zoon weer bij jullie terug komt. Toch kan hij jullie houding ervaren als een paar ouders die hem niet willen steunen En hem niet begrijpen. Je zoon zal in dat geval liever blijven bij iemand die hem wel begrijpt en geen voorwaarden stelt. Vanuit oogpunt zoon bekeken. Het is goed mogelijk dat hij twijfelt aan jullie liefde voor hem en daarom niet terug wenst te komen.

@Nimbo, jullie hebben hulp ingeroepen voor je zoon. Heb je ook eens overwogen om hulp in te schakelen voor jezelf. Na jaren van zorg en verdriet kunnen gevoelen zo opstapelen en je blokkeren. Door met behulp van een therapeut jouw beleving te verwerken, dus helemaal los van de hulpinstanties rondom je zoon, kan je je zorgen een plekje geven.

-----
@Mijntje, de opmerking ' we staan op punt onze zoon te verliezen... Zo zie ik dat nauwelijks' was een reactie van Nimbo op een regel van mij.

Mediator?

Ik zou echt proberen om een rechtzaak te vermijden.

Dat levert alleen maar verliezers op.
Kunnen jullie niet proberen om in de mediation terecht te komen?

Kun je daar ook je zorgen op tafel leggen. Je zoon mag best weten dat niet wil dat al jouw geld gaat naar stimuli en gadgets. Het is dan aan hem om daar iets mee te doen.

Ik vind echt wel dat Trivia en Flanangan een punt hebben. Wil je echt dat je zoon zich de rest van zijn leven herinnert dat ie zo erg door zijn vader en moeder in de steek gelaten is, dat ie zelfs een rechtzaak tegen ze moest beginnen? De kans dat hij dat zo ziet, is namelijk levensgroot.

Nimbo

Wat je eigenlijk doet: je chanteert je kind. Je kunt geld of een woonplek krijgen als je doet wat ik wil. Maar nu ben ik het niet eens, je doet iets wat ik niet wil, en daarom krijg je niets.

Ik kan je één ding zeggen: als jij hier een strijd van maakt, omdat jullie het niet eens zijn met zijn gekozen levenswijze, dan raak je hem kwijt.

Wat je helemaal compleet vergeet of over het hoofd lijkt te zien, is intrinsieke motivatie. Jij denkt nu iets voor je kind te kunnen of willen beslissen, omdat jullie vinden dat zijn keuzes niet goed zijn. HET recept om je kind kwijt te raken. Een kind moet zijn eigen keuzes kunnen maken, en vooral, een kind (hoe licht verstandelijk gehandicapt ook, hij is een verder normale puber) moet zijn eigen fouten kunnen maken. Want daarvan leert hij, en daaruit trekt hij zijn eigen conclusies. En als hij dan stappen zet, dan moet je er voor hem zijn. Maar daar laat jij volgens mij een steekje vallen. Jij doet alsof je hem de keuze laat, maar uiteindelijk is dat toch niet zo. En je verschuilt je daarbij achter zijn licht verstandelijke handicap. Want dat geeft jou het recht om zijn leven te bepalen, vind je.

Je schrijft dat hij gemakkelijk beïnvloedbaar is. Ik denk dat jullie zoon heel goed door heeft dat hij inderdaad door jullie wordt gestuurd. En omdat hij zich daar zelf niet zo gemakkelijk tegen kan verweren, is het niet verwonderlijk dat hij in de armen van een andere manipulator is gelopen, ik denk vooral omdat hij de behoefte had om meer losgelaten te worden bij jullie.

Ik moet je eerlijk zeggen dat mij deze ontwikkeling niet verbaast, maar dat baseer ik mede op eerdere draadjes van jou. Want dit thema komt telkens terug. En vanaf een afstandje lijkt het redelijk duidelijk te zijn wat er gebeurt. Jullie zoon wil zich losmaken, jullie willen echter blijven sturen, zoon verzet zich daartegen, en zo spiraalt het telkens verder.
Ik denk niet dat je op deze leeftijd en in deze staat van verzet iets kunt bepalen over die relatie van je kind. Dat heeft hij al laten zien.

En jullie staan niet in je recht. Je gaat deze zaak, en je kind erbij, verliezen. Want je moet gewoon voor hem betalen.

Enfin, ik denk dat het probleem heel anders is. Het probleem ligt bij jou. Jij moet deze zoon leren loslaten, hij eist dat van je! En dat kun je of wil je niet, en je verschuilt je daarbij telkens achter de dingen die hij niet kan. Jouw angsten voor zijn toekomst. Maar daarmee zet je hem telkens buitenspel.

Maar kijk nou toch eens naar wat hij wel allemaal kan. Kijk eens naar wat er wel goed gaat. Hij gaat toch naar school, ook al dacht je dat hij dat niet zou doen. En hij heeft toekomstdromen, wellicht wat naïef, maar welke puber wil nou accepteren dat hij schijnbaar niks kan... En dan moet hij de wajong in? Dan is er niets meer te dromen, alleen nog maar te vegeteren, want die krijg je tegenwoordig alleen nog maar als er echt geen toekomst in zit.

Weet hij dat jullie die voor hem aanvragen?

Vraag: hoe zie jij zijn toekomst voor je? De Wajong, is dat het? Wat zou hij wel kunnen, die zoon van jullie?

En stel dat er verder niets anders in zit, waarom zou je hem dan niet fijn bij zijn vriend laten wonen? Wat moet hij dan bij jullie? Zich aan jullie regels houden, en zijn vriend 1x per week zien of zo? Daar lijkt mij persoonlijk ook niets aan...

Nimbo, ik begrijp je zorgen, maar ik weet ook dat jouw aanpak het niet oplost.