Camiel en wouter: zeggen het: ouderschap vreet tijd en energie
Camiel wil natuurlijk de hete aardappel van rekeningrijden, een mogelijk verlies van cda en een riskante te vroege opkomst als kroonprins elegant vermijden door te verwijzen naar het stichten van een gezin. Wouter is totaal afgedraaid door de kredietcrisis, het vechten in het kabinet en 3 kleine kinderen, en dit is een acceptabele way out (beter dan te zeggen dat je tegen een burn out aanzit)
Wat is hier nieuw?
Beiden geven toe te luisteren naar hun vrouw, en zouden niet met deze reden komen als ondertussen niet breed maatschappelijk werd erkend dat kinderen echt veel tijd en energie kosten. Vervolgens zeggen ze dit ook nog eens allemaal in de media. Wow.
Vroegah zaten ministers nog om 18.00 uur aan de aardappels bij moeder de vrouw die niet werkte. Nu kost de politiek 100 uur per week en dat maakt dat de partner alles alleen met de kinderen moet doen en zelf nauwelijks kan werken en helemaal klem zit.
Ab Klink gaf het vandaag ook al toe: "ik zie mijn kinderen te weinig" . Oei, als Jeugdzorg maar niet bij hem langskomt.
Maar Wouter gaat nog spijt krijgen! zie Fokke en Sukke
http://www.foksuk.nl/nl?cm=79&ctime=1268348400&cid=5043
viridantia
Geen natuurkunde
Tihama, arbeidsproductiviteit is geen natuurkunde.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Productiviteit_%28economie%29
Je kunt het dan ook niet vergelijken met een benzinemotor. Juist daarom zijn vragen erover politieke vragen. Het gaat niet alleen om het maatschappelijke doel, maar ook om de maatschappelijke 'verliezen'.
En maatschappelijke verliezen zijn ook een optelling van individuele verliezen. Dat kan gaan over gezondheid, maar ook over 'tijd voor de kinderen'.
Bovendien: het verhogen van de arbeidsleeftijd heeft ook invloed op keuzes die je wel of niet kunt maken bij de aanvang van je arbeidsloopbaan en tussentijdse keuzes. Je moet het volhouden, je moet je arbeidsplaats zien te behouden, je moet zorgen dat je door je keuzes niet buiten spel raakt. Het kiezen voor ouderschaps- zorgverlof is bijvoorbeeld nog steeds een spelbreker.
WB heeft een persoonlijke keuze gemaakt die helemaal past in zijn generatie van hoogopgeleiden. Het tijdsbeeld 'het kan niet op' is voor het durven maken van dat soort keuzes een voedingsbodem.
Hij doet wat zijn vader vermoedelijk niet deed, niet kon doen (financieel), niet mocht doen (arbeidsethos), ook al had hij het misschien wel gewild.
Hoe zit dat straks met zijn kinderen? Hoe geldig en bestendig zijn de argumenten die WB tot zijn keuze hebben gebracht?
Dat kan alleen als bijvoorbeeld jouw opvatting over effectief produceren, een algemeen aanvaarde is. Maar is dat zo? In het kabinet in ieder geval niet. Anders had WB wél een of twee van zijn banen af kunnen stoten voor het behoudt van zijn productiviteit.
Groet,
Miriam Lavell
Opvattingen over draagkracht en draaglast
Jammer toch dat het geen natuurkunde is 
"Dat kan alleen als bijvoorbeeld jouw opvatting over effectief produceren, een algemeen aanvaarde is. Maar is dat zo? In het kabinet in ieder geval niet. Anders had WB wél een of twee van zijn banen af kunnen stoten voor het behoudt van zijn productiviteit."
Dat klopt: het is geen algemeen aanvaarde opvattingen. Toch denk ik dat het voor een deel wel degelijk klopt. Leidster in de kinderopvang is een zwaar beroep. Doorwerken tot je 67e zie ik daar al een reëel probleem. De WBK moest aangepast worden omdat er stapels gepensioneerden in dienst genomen werden voor de oppas van hun kleinkinderen. Blijkbaar is het wel mogelijk om tot op hoge leeftijd structureel op je kleinkinderen te passen als het inspanningsniveau lager ligt.
Mijn vader werkte in de psychiatrie. Ook een zwaar beroep. Hij is eerst in de deeltijd vut gegaan en daarna volledig in de vut. Nu is hij al jaren gepensioneerd, maar hij is buddy voor 3 psychiatrische patienten. Voor ieder heeft hij elke week 1 dagdeel. Dat doet hij overigens naast het oppassen op de kleinkinderen. Hij vertelde me ooit dat hij de vraag had gehad om weer aan het werk te gaan. Hij moest er niet aandenken: weer die dagelijkse zware druk. Maar hij heeft wel genoeg energie om tot ver in de 70 delen van dit werk te doen.
Mijn schoonvader en schoonmoeder idem. Schoonmoeder was verpleegkundige, draaide tot haar 60e nachtdiensten. De eerste jaren na haar vut was ze kapot. Ze loopt nu tegen de 80 en past nog steeds regelmatig op, zodat haar kinderen kunnen werken.
Nu ze allemaal met pensioen zijn is het aanvaard dat ze een deel van het werk doen. Sterker nog: dat wordt bewonderd. Toen ze 40 waren en opgroeiende kinderen hadden, was hun draagkracht vast groter, maar de draaglast nog veel groter.
Ik denk echt dat als aanvaard zou worden dat mensen in diverse fasen van hun leven een andere draaglast aankunnen, ze stukken langer en gezonder zouden kunnen werken en dat dit onder de streep nettorendement zou opleveren.
Maar daarvoor is het inderdaad noodzakelijk dat het eerst aanvaard wordt. Voor het kabinet zou het heel goed zijn als het daar eens begon. Voor Wouter en Camiel is dat te laat, maar het opent misschien wel mogelijkheden (zoals Stenna opmerkte) voor volgenden om wel zaken af te stoten.
Tihama
Motivatie voor je vak 49 jaar lang
Vanuit mijn werk heb ik 2,5 jaar geleden een traject gestart voor omscholing. Wij konden niet aan voldoende geschikte medewerkers komen omdat er simpelweg een landelijk tekort was aan HBO-ers bouwkunde.
Ze zijn inmiddels allemaal geslaagd en enthousiast aan het werk. De oudste was 54, de meesten rond de 40. Toen ik er aan begon (vanuit een idee), liep ik tegen heel veel weerstand aan. Het gewenste niveau zou nooit bereikt kunnen worden, het is te duur, je hebt te kort plezier ervan, je vindt geen mensen die zo'n switch willen maken.
Mijn uitgangspunt was heel simpel: het is ondenkbaar dat iedereen die op zijn 18e een studie gekozen heeft datzelfde vak tot zijn 67e met evenveel motivatie blijft doen. Sterker nog: ik denk dat het een minderheid is.
Het probleem is nu dat de investeringen op microniveau (per bedrijf) gedaan moeten worden, terwijl het resultaat pas op macroniveau zich terugbetaalt. Als de nood bij ons 2 jaar geleden niet zo immens hoog was geweest, dan had ik het nooit rondgekregen. Ik zoek op dit moment dus ook naar methoden om het met ander geld te financieren, want dat dit kan weten we nu.
En nee, mijn oorspronkelijke studie heeft geen relatie met mijn huidig werk. Behalve dan die automotor als voorbeeld.
Tihama
Voor de geinteresseerden: wachtgeld en sollicitatieplicht
(Niet lezen als die hele wachtgeldregeling je geen moer kan schelen.)
In het draadje hierboven worden een paar keer vragen gesteld over waarom die wachtgeldregeling zo lang duurt en waarom dan geen sollicitatieplicht. Nou, goed nieuws: sinds 1 maart jl. is de wet die dit regelt, de APPA, aangepast. Grootste verandering: wachtgeld duurt nog maar maximaal 4 jaar én er is een sollicitatieplicht nu, inclusief verplichte 'loopbaanbegeleiding'. Net als echte mensen dus.
