Bv gezin wordt met strakke hand geleid

Het staat er misschien wat kil

maar ik snap het wel, zeker als je er een stuk of vijf hebt rondlopen, dan zit je vanaf schooltijd tot etenstijd in de auto, en als het even tegenzit, moet het hele spul mee.
Nou komt dat misschien ook omdat we bij ons thuis maar één auto hadden die er evenals de eeuwig werkende vader nooit was, zodat we niet eens weggebracht of opgehaald konden worden. Toen vond ik dat niet altijd leuk, nu zie ik het opvoedkundige nut wel van in.
Er rijden bussen, je kunt zelf fietsen of je kunt poolen met andere ouders. Scheelt benzinekosten en uitstoot ook. En het scheelt in het aantal kinderen (en ja, ik ken er een paar) dat opgroeit met een enorme minachting voor stakkers die openbaar vervoer, fietsen of de benenwagen gebruiken.

Clubjes

Wij hebben 1 auto die voor werk gebruikt wordt. Dus hier ook alle sport en clubjes op de fiets. Of een carpool met andere ouders.
Mijn kinderen mogen op clubjes, als ze niet boven het maximumbedrag uitkomen wat we ervoor in ons hoofd hebben en als het logistiek haalbaar is.
Gelukkig, gelukkig, gelukkig hier geen teamsporten met zaterdagochtenden langs de lijn. Daar zijn we echt heel erg blij mee! Maar als ze het zouden willen, zou het wel mogen.
Ik ben opgegroeid in een groot gezin met heel weinig geld en erg weinig tijd. Ik heb zelf als kind op geen enkel clubje of sport gezeten, omdat het geld er niet voor was en omdat mijn moeder geen tijd/gelegenheid had om me te brengen. Dat was geen ramp, maar toch ben ik door mijn herinnering nu bereid om behoorlijk wat moeite te doen om de kinderen wel naar clubjes te laten gaan.

Eten

Meestal is wat hier op tafel komt dus een soort van compromis. Ik ben wel de kok meestal, dus mijn mening weegt zwaar. Als ik geen zin heb om zelf pizza te gaan maken, kunnen ze het schudden met die pizza.
Maar meestal kook ik wel iets waar iedereen zin in heeft. Dan vraag ik bijv.: 'Zullen we vis eten vanavond?' en dan merk ik aan de reacties wel of het een goed idee is. (ik vind vis een voorbeeld van eten waar je echt 'zin' in moet hebben, net als boerenkool of hachee)
Of we eten iets waar de een heel veel zin in heeft, en wat een ander niet lust, dan maak ik voor die bijvoorbeeld een blikje mais klaar.

Eten

Elke dag eten waar je zin in hebt zou hier ook niet echt werken. Ik doe 1x in de week boodschappen en mjn man neemt dagelijks vers brood en eventueel nog wat groenten mee. Normaal gesproken hebben we een grote voorraadkast en vriezer dus er valt altijd voldoende te improviseren. In ons tijdelijke huis hebben we dat niet dus nu wil ik echt alleen inkopen wat ook binnen een week opgaat. Dan ontkom je dus niet aan redelijk strakke menu planning. Natuurlijk kan je dan best maandag besluiten gehakt te eten ipv dinsdag of een andere saus voor de pasta te maken dan het eerdere idee was maar alsnog kan ik alleen improviseren binnen wat ik in huis heb. Tenzij iemand hier in huis zich geroepen voelt om 's avonds nog even naar de supermarkt te gaan. Als we staks groter wonen en meer ruimte hebben dan zal ik wel weer een voorraad aanleggen en dan kan je ook veel makkelijker improviseren. Hoewel ik wel met het praktische probleem blijf zitten dat groentes toch echt binnen bepaalde tijd op moeten dus helemaal vrij kiezen is het nooit.

Overigens heb ik ook een periode met weekmenu's gewerkt die ik dan echt opschreef en in de keuken ophing. Dat was wel heel ideaal om eindeloze vragen over wat eten we vanavond te voorkomen. Dan bedacht ik van te voren voor de komende week of twee weken dus al echt wat we elke avond gingen eten, wat er eventueel extra bij kon worden gemaakt ivm eventueel onverwacht bezoek en dan ging ik dus ook echt gericht boodschappen doen. Dat is absoluut geen slecht systeem maar ik vind het prettiger het iets meer los te laten en inderdaad gewoon even te kijken hoe de dag verlopen is en waar ik zin in heb en waarvan ik denk dat er niet te veel protest tegen komt.

Blikje mais?

Hoe bedoel je dat, een blikje mais als enige voer, of een blikje mais als groente ernaast (in plaats van boontjes of zo)? Ik zie nu één kind voor me met een blikje mais op een bordje.

Lol, mirreke

Ja, dat zie ik nu ook helemaal voor me. Arme kinderen van mij!
Nee, ik bedoel in plaats van de groente bijvoorbeeld. Als wij boerenkool eten, eet mijn zoon meestal zalm (heel even in de magnetron), een geroosterde boterham en mais uit een blikje (die wel netjes op zijn bord ligt en eerst is opgewarmd). Meestal maakt hij het dan ook nog eens helemaal zelf klaar.

Hmmm, ik heb erover moeten nadenken

Zijn wij thuis een B.V.?Hier vier kinderen. Man met drukke baan en veel van huis (buitenland). Oudste twee zitten op voetbal. Nummer twee ook nog op muziekles. Derde op zwemles en een soort knutselclub. Ik ben de taxi want mijn kinderen zijn nog te jong om zelf ergens naar toe te gaan. Wel is alles op loopafstand. Hoewel de kinderen natuurlijk liever fietsen.

Maar zijn wij nou een BV. In principe weten de kinderen wat van ze verwacht wordt. Zeker het ochtendprogramma is redelijk strak zodat ik tijd heb om mijzelf en de jongste van 1,5 jaar aan te kleden. Verder hebben wij vaste tijden. Van te voren maken wij vaak afspraken over hoe de dag verder gaat verlopen maar onze clean desk policy eindigt meestal met een enorme bende op het bureau en overwerk.

Dus helemaal goed hebben wij het nog niet onder de knie. Of misschien juist wel. Wij moeten op kantoor ook vaak overwerken omdat het een chaos is geworden .

Volgens mij zijn jullie een srl, vlinder

Vlinder, ik denk dat jullie meer een Srl. zijn. Dat is een Italiaanse B.V. en dus minder strak gepland dan een Nederlandse
Hier hetzelfde. Vier kinderen, beide ouders werken. Clubjes waren beperkt tot zwemles en zwemclub op het zelfde moment in het zelfde bad voor alle vier voor 2x in de week. Ik dacht dat ik dat mooi voor elkaar had zo. Alleen werd er eentje gevraagd voor de selectie en moet dus 4x in de week trainen op andere tijden dan de anderen. En daar begint het taxi-gevoel al wat te komen.

Eentje blijkt een handicap te hebben en dus zitten we ook met 4 x in de week logopedie en therapie, waarbij natuurlijk gehaald en gebracht moet worden.

En Oh, wat leuk er worden een gratis talencursus via school aangeboden met certificaat en dat wil je je kind dat interesse heeft toch niet onthouden

En vervolgens wil de oudste op de middelbare school graag nog wat extra plusvakken volgen en jawel ook dit jaar is ze weer uitverkozen om met onderlinge atletiekwedstrijden voor school te lopen. Zit natuurlijk wel extra training aan vast buiten school- en bustijden ....
En ik kan mijn auto wel omruilen voor zo'n gele met een lichtbord erop.
Kinderen (12-5) komen allemaal aangekleed beneden en zoeken zelf hun kleding uit, nemen zelf ontbijt en zorgen zelf dat hun tassen gepakt zijn en er een tussendoortje en drinken inzit. Zwemtassen moeten ze ook zelf doen evenals tafel dekken, afruimen, vaatwas in en uitruimen en soms aanzetten, af en toe honden uitlaten.
Oudste kookt wel eens. Dat is niet bewust zo geleerd, maar als een kind met 3 jaar begint met worstjes in bladerdeeg te rollen en vormpjes van koekjes en eigengemaakte pasta te vormen, dan kunnen ze kennelijk met 11 aardig koken.
Boodschappen worden 1 a 2 keer in de week gedaan afhankelijk van het aantal winkels. We maken geen lijstjes maar kopen voornamelijk op aanbiedingen en seizoengroenten, waardoor het weekmenu vanzelf bepaald wordt door wat min of meer op moet.
Alleen dat zelfstandig opruimen, dat lukt maar niet. Ze zijn helaas erfelijk dubbel belast, want mijn man en ik missen dat gen ook
Ik voel het gezin wel als een B.V in de zin dat we met z'n allen ieder naar draagkracht, ervoor moeten zorgen dat het bedrijf Gezin draaiende blijft. Alleen niet zoals de strak geplande B.V.'s die boven worden beschreven, maar meer als een Italiaanse Srl.
Groeten Primavera

Zelazny (volledig o.t.)

wat een goeie nick heb jij!
Groet,
Angela (die streeft naar het lezen van al z'n boeken en al een heel eind is)

Mirreke

Je geeft aan dat je vanwege de verplichtingen die het met zich meebrengt (wedstrijden in het weekend, training) je kinderen niet op voetbal hebt gedaan. Deze hele constructie van 'kind op sport doen' is mij vreemd. Ik doe mijn kind nergens op. Kind vraagt of het ergens op mag en al naar gelang de kosten die dat met zich meebrengt zeg ik ja of nee. Als kind dolgraag op voetbal wil, laat je het dan afketsen op het feit dat jij geen zin hebt in dat gedoe van halen en brengen?
Ik zeg eerlijk dat ik op zich wel begrip heb voor die tegenzin. Wij moeten alles op de fiets en ik ben stiekem best blij dat mijn dochter pas zin in voetbal kreeg toen ze zelfstandig op en neer kon fietsen, maar daarvoor ben ik wel met ze op de fiets geklommen voor andere zaken. Ik vind, maar dat is mijn mening uiteraard, dat het erbij hoort dat kinderen zelf iets mogen kiezen en ouders daar dan maar zo'n beetje (soms met wat tegenzin) in mee hobbelen.

Lidwientje

Als ik alleen kinderen zoals mijn jongste had gehad, was ons huishouden denk ik gestructureerder geweest dan nu. Mijn jongste doet alles redelijk volgens een plan, zelfs haar kast ziet er uit als een keurig plan Ze vraagt duidelijk wanneer er iets van ons verwacht wordt en we hebben eigenlijk amper ruzie of iets dergelijks met haar. Ook omdat ze voor rede vatbaar is. Met de oudste ligt dat allemaal een beetje anders. Dus ik besef dat je als ouders soms ook kinderen in de schoot geworpen kunt krijgen die van nature minder tegenstribbelen en zomaar uit zichzelf de borden op tafel zetten. Maar dat is toch anders dan kinderen die in een bepaald gedrag gedrild zijn, denk ik.
Ik was als kind ook nogal braaf. Mijn braafheid zat deels in mijn karakter, maar voor de rest had ik altijd last van angst om mijn vaders reactie. Niet dat hij sloeg, maar ik was gewoon al bang om hem boos te maken. Vandaar dat ik niet alles vertelde, maar ook netjes deed wat van me gevraagd werd en niet brutaal durfde te zijn.
Mijn kinderen maken zich wel eens zorgen om mijn reactie, maar ik heb een andere verstandhouding met mijn dochters dan ik met mijn vader. Ook al vind ik het niet altijd leuk, ben ik toch blij als ze brutaal of dwars durven te zijn. Als ik in een ander gezin zie dat kinderen amper tegen hun ouders ingaan komt dat wat 'eng' op mij over.

Taxi,geen zin geen tijd geen auto?

*Als kind dolgraag op voetbal wil, laat je het dan afketsen op het feit dat jij geen zin hebt in dat gedoe van halen en brengen? *.

Hier was het geen kwestie van *geen zin*om taxi te spelen voor de kinderen,
het was gewoon niet haalbaar,soms was ik zelf op die tijd aan het werk,( en man ook)soms had ik geen auto.
dus uit praktische overwegingen,hebben wij weleens tegen een kind gezegd: nee,je kunt niet op handbal,want wij kunnen je niet brengen ,en jij kan er nog niet alleen naar toe,dus kies maar een andere sport.

Taxi njet

..kaaskopje, ik zie het gezin als een totaal-eenheid. Het kan niet goed gaan met 1 gezinslid als het daardoor minder goed gaat met de anderen, althans, de boel moet draagbaar zijn.

Daarom zijn sporten met een competitie hier lastig, en zal ik dat ook niet snel stimuleren. Het wordt te veel voor de andere gezinsleden, en ik vind de opbrengst niet in verhouding staan tot de investering. Mijn zoon zat dit jaar in een poule waarvoor hij om de week algauw 20-30km in de auto zat. Op zijn leeftijd en niveau (8, 1e jaars E) vond ik dat een belachelijke investering. Daar zijn we dus mee gestopt. We hebben onze zaterdag terug, en iedereen is er blij mee. Ook de exvoetballer.

Maar goed, het is dus een afweging. Zou hij op hoog niveau sporten, er veel plezier aan beleven en nooit te hoeven aangespoord om op zaterdagochtend om kwart voor zeven of op woensdag als hij lekker aan het spelen is zijn voetbaloutfit aan te trekken, dan was het anders.
Ik zag ook dat de andere ouders hun kind wel aanspoorden om vol te houden, die waardeerden voetbal meer dan wij. Moet kunnen. Wij liggen dan weer met veel liefde krom voor muziekles, dat doen we graag.

Taxi

Hier wel een auto voor de deur, maar die gebruik ik zelden tot nooit. Alle haal en brengerij gaat met de fiets. En ik snap dus al niet hoe je bijvoorbeeld zwemles wilt organiseren als je zegt: ik ga geen taxi spelen. Meeste zwemlessers zijn toch wel wat jong om alleen op pad te sturen... Iets anders is bijvoorbeeld de vioolles van onze zoon van 9. Die is net begonnen en als het even kan ga ik dus mee naar de les, zodat ik thuis ook weet waar hij op moet letten. Over een poosje is dat vast niet meer nodig, en kan hij de 3km wel alleen op zijn fiets, maar nu is het wel handig zo. En zo zijn er wel meer voorbeelden. Niet alles wat leuk of nuttig is, zit nou eenmaal om de hoek. Het hoort volgens mij gewoon bij het ouderschap dat je je kinderen in een bepaalde fase nogal wat brengt en haalt... Ik vind "taxi" spelen ook zo negatief klinken. Alsof het alleen om het transport gaat, en je ze ter plekke gauw uit laadt en weg sjeest, terug naar je Eigen Belangrijke Leven.

De zaterdag

Rodebeuk:
"We hebben onze zaterdag terug, en iedereen is er blij mee. "

Ha. Mooi. Hier houden we de zaterdag (EN de zondag) graag vrij. De komende 12 weken wordt er elke zaterdag geskilest, maar we houden hier de teamsporten angstvallig buiten de deur. Al die verplichtingen, al die tijdstippen, al die wedstrijden. Ze mogen een heleboel (theater, piano, skien, drummen etc.), maar zodra geopperd wordt dat een teamsport wel leuk lijkt, dan zeggen we: Hmm, een alleraardigst idee, laten we er nog eens over nadenken.

Zoon is er trouwens zelf allang van overtuigd: voetballen met de buurjongens is leuk, maar dan kun je tenminste zelluf bepalen wanneer je dat doet.

Er zijn al meer dan genoeg verplichtingen zonder dat je jezelf stort in het teamsportleven. Mijn broer en zijn vrouw doen dat overigens wel. Daarom hebben wij ze al een jaar of 10 niet meer gezien op zondag: er moet altijd wel iemand voetballen.

Tihama

Taxi

Stel nou dat je 3 kinderen hebt. En die doen allemaal 1 teamsport, 1 muziekles en een tijdlang 1 zwemles.
Die teamsport vraagt 1 keer trainen (2 uur) plus wedstrijd: 3 uur = 5 uur per week. De zwemles 2 uur per week (brengen, omkleden, wachten, omkleden, terug). De muziek: 1 uur. Dat is dus 8 uur per kind. Je hebt er 3, dus dat wordt dan 24 uur per week aan de hobbies van de kinderen. Dat is een halve werkweek.

En wat doe je dan intussen met je andere kinderen? Regel je daar oppas voor of sleur je die mee en mogen ze rondhangen in het zwembad/voetbalkantine etc? Ik herinner me dat ik altijd bordspelletjes en leesboeken meenam om het andere kind te entertainen tijdens het eindeloze wachten.

Tihama

Ik snap het ook! (taxiservice)

Van mezelf en van anderen. Kaaskopje, ik vind het een beetje kniesoorderig van je, volgens mij val je over een formulering. Ik doe mijn kinderen niet (of eigenlijk natuurlijk wel, want mijn handtekening is nodig, niet die van hen) op sport, ze geven zelf wel eens eea aan. Maar jazeker, ik laat ze niet op een sport gaan als dat inhoudt dat ik daarvoor (ver) moet gaan rijden in het weekeinde, of wekelijks. Kunnen ze zelf, prima. Kunnen ze niet zelf, helaas pindakaas. En dan moet het ook nog eens financieel kunnen, niet onbelangrijk hier. Geen sportcarrières dus, hier.
Nou wil het feit dat ik zelf helemaal niet van sport hou, en dat je dan meestal toch kinderen krijgt die ook niet zo van sport houden. En dan bedoel ik sport in team- en wedstrijdverband. We kijken zelfs vrijwel nooit naar sport. Dus ze krijgen het niet mee, en talen er eigenlijk helemaal niet naar.
Waarom ben ik zo streng? (ahum, als je me zou kennen weet je dat dat spottend bedoeld is, ik ben niet zo heel erg streng namelijk) Ik ben vooral zo streng omdat ik de grens duidelijk wil houden, voor mezelf vooral! Ik werk namelijk thuis, en vrijwel iedereen denkt dat je dan wel kunt rijden. Partnerlief, kinderen, buren, vreemden zeker, echt iedereen. En daarom ben ik zo duidelijk hier in. Want ik word er anders gek van. En dan hebben we ook nog eens vier kinderen, dus als ik eens eentje zou halen of brengen, dan is het huis te klein, want waarom hij of zij wel, en de ander niet? Dus doe ik het niet. Behalve... voor school bijvoorbeeld. Een schoolfeest, dan haal of breng ik (gelukkig kunnen we dat nu combineren), of een kind probeert of hij of zij bij iemand kan blijven slapen. Maar dus niet standaard. Los van het bewaken van mijn eigen grenzen heeft het ook nog eens een leerdoel. Ik denk dat het een groot goed is als je zelfstandig wordt, als je leert vooral op jezelf te bouwen, zelf te regelen hoe je ergens komt, en dat mag heus wel met iemand samen zijn. Want als je nu ervan uitgaat dat pa of moe je vervoer regelt, dan heb ik later als ze ouder worden een probleem, en het kind ook. Verder probeer ik ze ook duidelijk te maken dat ik ook een mens ben, met dingen die ik moet of wil doen, en dat ik dus echt niet de hele tijd zit te wachten totdat ik eens een kind van dienst kan zijn. Ik sta niet in dienste van een kind namelijk, of van mijn partner.
Denk nou niet dat ik zo'n keiharde moeder ben, verre van zelfs. Jongste mocht van mij met liefde een aantal lessen voetbal volgen (dat mag hier bij de kleintjes, die mogen gerust drie maanden vrijblijvend proef draaien), en voilà, hij kwam er al na drie weken achter dat dit toch niet is wat hij wil (wat ik al dacht trouwens). Ik had natuurlijk wel geregeld dat hij die keren met iemand mee kon rijden En ik sleep ze heel vaak mee bossen in, mee op fietstochten, naar de bios, theater. morgen gaan we met de trein naar enkele musea. Maar alles wat ze op regelmatige basis willen gaan doen moet zelfstandig te doen zijn. Dat wel.

Precies tihama

Dat is het ook nog eens. Je hebt er nog meer, en die moeten het ook leuk hebben. Zeker heb ik een belangrijk leven, namelijk zorgen dat er geld binnenkomt voor dat gezin, en ook nog eens zorgen dat het voor iedereen zoveel mogelijk gezellig en leuk is. Toen oudste op zwemles zat, nam ik tweede idd mee. Wat een gedoe was dat, zo'n peutertje van twee of drie in zo'n heet zwembad een beetje leuk bezig houden. Daar had ik toen een vreselijke hekel aan. En zo heb ik dat dus vier keer gedaan (bij jongste nam ik vaak derde weer mee, omdat hij anders thuis zo'n ruzie had met tweede...). Zwemles vind ik dan nog zo'n noodzakelijk iets, dat moet gewoon, hoort erbij. Maar daarna nooit meer zeg.
Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om bij de muziekles(of kunst of theater) van mijn zoon te gaan zitten, hij zou me er trouwens onderhand uit sláán als ik zo gek zou zijn. Dat is Zijn Belangrijke Leven, niet het mijne. Als hij iets wil laten horen, prima, graag zelfs. En bij uitvoeringen zit ik graag vooraan.
En ja, er hoort natuurlijk bij dat we de kinderen (voor zover nodig) wel uitleggen en voordoen hoe je ergens komt, waar het is. De eerste keren gaat er ook wel iemand van ons mee. Maar nogmaals, ik ben geen personeel van mijn kinderen. Dat hebben ze helemaal niet nodig.

Vrij weekend

Mijn schrikbeeld was ook altijd om op zaterdagochtend op het voetbalveld te moeten staan. Toch vonden twee van mijn zoons voetbal leuk. De ene is begonnen met bijna 9 jaar. Voetbal club op 10 minuten fietsen dus hij kon er zelf naar toe. Voor uitwedstrijden was een poule dus uiteindelijk hoefde ik maar 1x in de 2 maanden te rijden en dat deden mijn man en ik ook nog eens om de beurt dus het kwam neer op 1 zaterdag per 4 maanden naar een uitwedstrijd te rijden met een auto vol joelende jochies. Niet heel problematisch. Als het elke week was geweest had ik het niet zo leuk gevonden (understatement).
Ik had zelfs nog minder vaak kunnen rijden want er waren ook heel veel ouders die sowieso elke week mee gingen ongeacht of ze nu aan de beurt waren of niet.
Nu vond ik het voor mijn zoon wel leuk als ik ook eens kwam kijken dus wij reden gewoon wel die keer dat we aan de beurt waren en nog een keer extra als het om een hele belangrijke wedstrijd ging.
Bij thuis wedstrijden ging ik wel eens kijken als dat zo uitkwam.
In elk geval was het prima te doen omdat de club zo dicht bij was en hij pas later is begonnen.
Mijn jongste zoon is met 6 begonnen met voetballen maar is na een jaar gestopt omdat hij de verplichting van elke week trainen niet leuk vond. Voetbal was daar op dinsdag middag na school en wedstrijden deden ze eigenlijk nog niet behalve af en toe een klein onderling toernooitje. Hij is nu net weer begonnen met voetbal maar dit is niet in Nederland en sowieso anders georganiseerd. Trainingen zijn op woensdag middag. Ze gaan met een busje van de club naar wedstrijden toe met hele team en ze hebben sowieso veel minder vaak wedstrijden. Die wedstrijden zijn ook meestal op woensdag trouwens. Overigens gaat hij vast straks ook weer stoppen want ik merk nu al lichte tegenzin.

Voetbal is dus wel mogelijk zonder dat je hele weekend er aangaat. Gelukkig maar want ik hou mijn weekend graag vrij.

Maylise

Lol tihama

Ik heb schoonzus en haar gezin ook al jaaren niet meer gezien op feestjes, en door de week ook niet, daarvoor is geen ruimte meer in hun agenda. Zij Korfballen, het hele weekeinde lijkt wel. En dan moet er door de weeks getraind worden. Ik word er plaatsvervangend moe van.
Ik zie het eigenlijk heel anders: in zo'n geval hebben ouders zelf helemaal geen Belangrijk Leven meer, maar is het leven van hun kinderen hun leven geworden, en het sociale leven wordt ingevuld met andere ouders van korfballende kinderen. En hoe leuk, lief, interessant en getalenteerd ik mijn kinderen ook vind, ik heb toch echt wel een eigen leven, met eigen interesses en eigen vrienden, en vooral veel eigen werk (gelukkig maar). En op deze manier, door het onszelf niet te gek druk te maken, blijft het ondanks de drukte van vier kinderen met een eigen leven, toch leuk, gezellig, is er altijd wel iemand thuis, en kunnen ze altijd wel hun ei kwijt.
Enfin, niks mis met gezinnen die het anders doen, het maakt me totaal niet uit wat een ander doet, en ik vind het echt niet slechter of beter, maar er is ook niks mis met mijn manier, dit is gewoon de manier die het beste bij mij en mijn leven past.

Maylise, hier in duitsland

... is het voetbal wel georganiseerd zoals je in Nederland hebt. Door de weeks minstens twee uur trainen, en in het weekeinde wedstrijden. Hier rijden ook de ouders zelf, en omdat het hier een wat landelijker gebied betreft zijn de afstanden ook nog eens vrij fors. Dat zag ik echt totaal niet zitten, vooral ook omdat hier alle ouders zelf willen rijden en kijken en zich ermee willen bemoeien.
Mijn jongste zonen zitten echter in de naschoolse opvang wel een uur per week op een voetbalcursus. Daar krijgen ze trucjes, balbeheersing en zo.

Hier niet zo strak

we zijn zelf te weinig gestructureerd om zoiets door te voeren vrees ik. Over het algemeen wordt er bijvoorbeeld wel opgeruimd voor het tv kijken of voor het eten, maar vaak genoeg vergeten we het ook gewoon. Ontbijt gebeurt hier onaangekleed (dat vind ik voor mezelf nog het belangrijkst, eten is echt het allereerste wat ik s ochtends wil), maar op tijd op school zijn we evengoed wel. Na het ontbijt gaat aankleden tenslotte even snel.
Ik vond het evengoed wel een interessant artikel, ik kan me wel voorstellen dat we nog eens vastere regels gaan invoeren als ik het idee heb dat het me anders boven het hoofd groeit. Volgens mij is het bij die gezinnen ook zo gegaan, die zijn niet vanaf dag 1 zo begonnen. Ik begreep trouwens ook dat de regels in overleg zijn vastgesteld, niet alleen door de ouders.

Goh...

Hier drie kinderen waarvan er twee voetballen (eentje inclusief training), één nog zwemles, één muziekles heeft en eentje theaterles. Straks gaan de oudste twee allebei een paar schaatslessen volgen. Eentje moet dus overal mee naar toe. Dat is je lot als derde, maar ze vind het prima!

En toch vind ik het helemaal niet zo heel erg veel gedoe. Zaterdagmorgen staan we langs het voetbalveld, met de voetbaltraining hebben we een rijschema gemaakt zodat je maar 1 x per maand aan de beurt bent en met zwemles 1 x per week rij ik samen met een andere moeder. Als ik moet rijden neem ik in de kantine een kop koffie en babbel wat bij met andere moeders en puzzel wat met mijn kleintje.

Tja, ik vind het allemaal wel meevallen...

Fijn draadje

Gelukkig hoef ik mezelf nu niet meer ontaard te vinden, er zijn er meer!

Hier hebben ze allemaal muziekles, inclusief 2x per week halen en brengen (voor les en orkest). En dat is het dan wat mij betreft: geen hockey, geen voetbal, geen paardrijden. Dat kunnen ze allemaal later doen als ze het zelf kunnen regelen, maar met muziekles is het beter om jong te beginnen, net als (om andere redenen) zwemles.

En wat hobby's betreft

Hier 1 vrije middag per ouder. Die ga ik echt niet gauw aan het halen en brengen naar hobby's besteden vrees ik. (en man al helemaal niet, maar ik geloof dat mannen een stuk minder hoge eisen aan zichzelf stellen wat dit betreft). Dat lijkt me namelijk niet leuk voor mezelf, maar zeker ook niet voor de jongste die dan mee moet.
Jammer dan voor zoon... ik wacht inderdaad gewoon af of hij A) heel fanatiek gaat aangeven ergens op te willen danwel zelf ergens heen kan. Zwemles vind ik een noodzaak maar dat doen we op zaterdag, zodat de jongste niet mee hoeft. Als zoon daarmee klaar is mag hij van mij wel weer iets nieuws zoeken, tegen die tijd kan dat misschien ook al wel zelfstandig. En anders dus maar op zaterdag.

Tihama

Over je broer en zijn vrouw: Daarom hebben wij ze al een jaar of 10 niet meer gezien op zondag: er moet altijd wel iemand voetballen.
Dat vind ik ook een nadeel hoor, eerlijk is eerlijk. We werken tegenwoordig iedere zaterdag en zondag is man vaak de hele middag weg naar zijn voetbalvereniging, waar hij ieder jaar wel een taak heeft die op gezette tijden zijn aandacht vraagt. Ik weet dus precies hoe dat werkt met die zondagen. Maar als je ze al 10 jaar niet op zondag gezien hebt: zelfs bij voetbal zijn er weken waarin niet gevoetbald wordt. De winterstop, de zomervakantie...

Rodebeuk

Ik ben stiekem blij dat wij geen kinderen met een toptalent ergens in hebben. Dat lijkt me best zwaar voor het gezin. Maar hoe kan het meedoen aan voetbalwedstrijden op gemiddeld niveau nou een slechte invloed hebben op de eenheid van het gezin? (voetbal, of welke anders sport dan ook uiteraard) Zolang het kind er plezier in heeft en er een dag reizen en spelen voor over heeft maak ik me er niet druk over. Mijn dochter moet ook dat soort afstanden afleggen voor een uitwedstrijd. Dat hoort erbij. Maar voor alles: zolang kind er plezier aan beleeft. Als dat niet zo is houd het op natuurlijk.
Ik besef dat ik als niet autobezitter wat makkelijk praten heb. Ik hoef niet steeds mee om te brengen en halen. Ik waardeer het heel erg dat er ouders zijn die dat wel kunnen en willen doen. Voor wat het waard is: als ik een auto had gehad zou ik het ook gedaan hebben, maar zo is de situatie nu eenmaal niet.

Mirreke

Het een en ander moet inderdaad wel binnen de mogelijkheden van het gezin passen. Wij kunnen ons ook geen enorm dure sporten veroorloven. Ik heb daardoor ook wel eens 'nee' moeten zeggen. Toch vind ik dat anders dan wanneer je nee zegt omdat het weekend er onrustig van wordt of omdat je de lol van de sport van kind niet ziet. Het gaat tenslotte om de lol die het kind ervan heeft, niet om mijn lol, en in het weekend hoef je niet elke minuut samen door te brengen.
Ik ben wel blij dat de belangstelling hier al een paar jaar naar voetbal (de een) en al 10 jaar naar scouting (de ander) gaat. Betrekkelijk dichtbij huis en betaalbaar.
Ik ben trouwens zo a-sportief als een krentebol, dus van mij heeft de jongste het zeker niet. Voetbal hoort wel bij ons gezin.