Bv gezin wordt met strakke hand geleid

Gewoon

Ik heb gewoon een gezin..)
Geen strakke hand, slechts een fulltime werkende ouder, geen oppas. En met drie kinders en vier katten gewoon een huishouden van Jan Steen..

Druk bedrijf

Daar lijkt ons gezin op.
Manlief werkt ongeveer 32 tot 35 uur per week, ik werk onregelmatig ongeveer 25 uur per week. ( sinds een paar maanden, daarvoor was ik gastouder thuis)
en onze 3 zorgenkinderen gaan allemaal naar de basischool.
De heren hebben redelijk strakken schema's, met ochtend en avond rituele in picto's. Omdat ik onregelmatig werk, en manlief ook een beetje een "zorgenkind" ( en dat bedoel ik voel liefde!!) is, liggen er hier nog meer schema's klaar. Een wild vreemde zou hier kunnen invallen en volgens de lijsten mijn huishouden een tijdje kunnen draaien.
Daarnaast is er gelukkig genoeg tijd en ruimte voor spontane akties hoor, daar raken kinderen niet van van slag.
greot, Polly

Niet gelezen

Ondanks twee fulltime werkende ouders en redelijk wat kinderen (maar geen hele kleintjes meer) is het hier niet echt een strak geleid BV maar meer echt een gezin. Het nadeel daarvan is wel dat er ook regelmatig wat misloopt van het genre: 'hoe zo ben jij vanavond niet thuis, jij zou toch bij de kinderen blijven' of 'welke toneeluitvoering van school heb je het over liever? Vanavond? Wat?'. Als ik een iets strakker schip zou leiden dan zou dat niet gebeuren. Daarentegen hebben we wel vaak spontane acties en onverwachte dingen (zoals een toneeluitvoering op school LOL). Ik probeer wel een redelijk strak schip te leiden maar dat lukt dus eigenlijk niet.

Maylise

Chris

Ik heb in ieder geval een gezin. Gewoon vind ik altijd een vreemd woord. Gewoon bestaat niet in mijn woordenboek.

Ik ben niet bedrijfseconomisch onderlegd en ken dus niet de ins en outs van een BV. Ik heb wel het gevoel dat wij als ouders hier aan het hoofd staan van een goeddraaiend bedrijf. Er moet geld binnenkomen en het gaat er net zo hard weer uit. Met een beetje geluk wordt er geen verlies gedraaid. Wij draaien zwarte cijfers, voor volgend jaar zijn de prognoses somber qua cashflow. We passen onze investeringen daar op aan. Iedereen draagt hier zijn steentje bij, zelfs onze uk van 2 (al is het maar met haar vele knuffels waardoor je humeur helemaal opfleurt). Gelukkig zijn we wel een redelijk platte organisatie met korte lijnen.
We hebben ma-za altijd wat te doen. Al drink ik ook regelmatig koffie met mijn collega-moeders. We hebben een agenda, we telebankieren, we kopen in, we hebben een goed personeelsbeleid met veel uitstapjes en ontwikkelingsmogelijkheden (sport, cultuur, etc). Er heerst een prima werksfeer al is een functioneringsgesprek hier ook wel eens nodig. Pluspunten: auto, mobiel en laptop van de zaak.

Maar ik zie totaal niet de link met wel of niet fulltime werkende ouders en een oppas. Volgens mij is ieder gezin een bedrijf in mijn optiek.

Tja

ik heb het artikel niet gelezen maar ik heb wel eens jaloers gekeken naar een gezin wat hier heeft gewoond. Als ma kwam aanrijden met de auto kwamen vanzelf alle 4 de kinderen naar buiten gelopen om te helpen met de boodschappen naar binnen te dragen. De ouders hoefde ook maar 1 keer iets te zeggen en dan werd het gedaan. Dus "X binnen komen eten" en daar gingen ze dan al.

Ok ok, verder ook streng qua bijbel maar ik snapte de moeder wel (allebei trouwens drukke banen), die zei altijd dat ze het fijn vond om haar kroost aan het werk te zetten. Ik vind dat wel inspirerend, dat ze mee helpen en kijken of er nog wat geholpen kan worden, iets wat mijn oudste dochter nu dus ook begint te doen, ze helpt mij dan zonder dat ik het vraag met opruimen, mooi. Ik vind het dus wel belangrijk dat ze helpen uit zichzelf en tot actie over gaan, zichzelf aankleden=werk zien liggen, zelf boterhammen smeren, zelf bedenken dat ze de gymkleding in de wasmand moeten doen etc.

Wij zijn zelf niet zo

Dat wordt niks hier, het gezin als bedrijf. Ik ben juist dol op al die momentjes tussendoor dat ik snel drie bladzijden lees, of dat dochter spontaan een computerspelletje mag doen, dat soort dingen. Ik zou dingen als clubjes actief inperken om zulke vrije tijd over te houden - het hoeft niet zoveel te zijn, maar het moet wel kunnen. Maar wij hebben dan ook allebei een hekel aan veel afspraken in de thuisagenda, we worden er een beetje gestresst van. Veel liever keutelen we een beetje rond. Ik werk heel veel uren en zou volgens mij echt in een inrichting terechtkomen als ik thuis ook nog volgens strakke tijdsschema's moest werken. Brrrr.
Lidwientje, voor alleenstaande ouders heb ik diepe bewondering. Ik denk heel vaak: goh, stel je voor dat ik dit allemaal alleen moest doen (en dan heb ik maar 1 kind dat zelden ziek is).
Groetjes
Massi

Chippie

leuk geschreven! het verwoord hoe ik het hier ook voel: het is op zich een bedrijf, maar wel een flexibel bedrijf waar iedereen zich goed bij voelt.

Stress moment

op nr 1 bij mij: clubje in het centrum. Gelukkig doen we het om en om (met andere moeder) zodat ik niet elke week die toestand heb.

Ik ben moe, vriend ook, we lopen de hele dag te chagerijnen door slaapgebrek, Mandarijntje van 16 mnd wordt weer enkel nacht huilend wakker en is snotverkouden en natuurlijk druk met werk, geen idee hoe ik mijn opdracht volgende week af ga ronden... Ik ben opeens weer helemaal genezen van een 3e kind, dat trek ik absoluut niet.

Dat ze tijd hebben

om van die manden te kopen om het speelgoed in op te ruimen, dát vind ik al knap. Ik run de BV gezin alleen financieel tot drie cijfers achter de komma geheel linksdraaiend en verantwoord. En verder niks.

Tirza

Ik vind de reacties hier overdreven

Ik heb het artikel in de VK ook gelezen. Het grootste deel ging over een gezin met 6 kinderen en 2 fulltime werkende ouders. Ja, natuurlijk hebben die een oppas thuis. Dat is veel voordeliger dan bso en kdv voor 6 kinderen.
De strekking van het verhaal was inderdaad de structuur in het gezin om er geen spitsuur van te maken waarbij iedereen alleen maar loopt te rennen. Ik vond ook mooi hoe ze beschreven dat de kinderen elkaar beïnvloeden. Als opruimen aan het eind van de dag gewoon wordt gevonden (omdat vijf anderen het wel doen) dan doe jij het ook. Het is gewoon een klein kdv/bso in dat huis.
Met 2 kinderen (zoals ikzelf) en geen ft-banen kan het allemaal relaxter, dus wij hebben minder regels. Maar we hebben ze wel. Ook hier geen last van spitsuur en zo.
Ik geloof niet dat er geen liefde was in deze gezinnen. Zij hebben wel een oplossing gevonden voor de eeuwige discussies (meestal).
Dat geeft tijd voor aandacht, liefde, voorlezen, etc.

Geen bv..

...beetje grinniken om dat BV. Heb je geen BV gezin, dan moet je nadenken of je een NADH gezin hebt (met een knipoog naar een eerder draadje).
Ons gezin is geen bv, loopt geolied, maar soms baal ik ervan dat ik degene vaak ben die de olie smeert. Mijn man is dus iemand die stomverbaasd de deur open kan doen als de oppas er staat... 'gaan wij weg vanavond?'. LOL

Strak regime

Een strak regime heeft heel veel voordelen. Ik heb het enorm laten versloffen de afgelopen jaren maar vroeger ging het hier ook veel strakker aan toe. Het voordeel is juist dat je tijd overhoudt als je alles redelijk strak inplant en georganiseerd. Alles inplannen en regelen betekend namelijk ook geen last minute tripjes naar de supermarkt om vergeten melk te kopen, geen paniek moment 's ochtends op school als alle kinderen verkleed hadden moeten komen en geen leuke verrassingen als er om 22h achter komen dat kind volgende dag een werkstuk in moet leveren waar nog niks aan is gedaan. Juist in dat soort dingen gaat vaak veel tijd zitten. Als ik alles strak regisseer en in plan is er inderdaad minder tijd voor spontane acties maar er kan wel veel meer in een dag gebeuren dan nu.

Het voorbeeld van volledig aangeklede kinderen die 's ochtends beneden komen om te ontbijten of die 's middags zelf hun spullen opruimen is niet eens zo bijzonder. Dat kan iedereen voor elkaar krijgen en het is ook niet eng. Je moet er alleen heel erg boven op zitten in het begin, het regime heel overzichtelijk houden, duidelijke consequenties, geen vage regels maar alles heel duidelijk houden. Daarnaast moet je gewoon heel veel tijd investeren in de kinderen alles aan te leren.

Een van mijn schoonzusjes is zo iemand. Haar kinderen zijn nog relatief klein maar als ik zie wat haar oudste kinderen van 6 en 5 allemaal al uit zichzelf doen is dat echt veel. Ik weet echter ook dat ze het niet echt uit zichzelf doen. Ze hebben dat gewoon geleerd en mijn schoonzusje heeft eindeloos veel tijd er in gestoken om de routine er in te krijgen. Uiteindelijk wel resultaat.

Tot een paar jaar terug leidde ik de boel ook veel strakker. In sommige opzichten was dat absoluut beter maar het zit minder in mijn aard het te doen dan bij mijn schoonzusje. Zodra de kinderen ouder werden en het minder nodig was om echt een strak schip te hebben liet ik boel toch wat verslonzen.

Resultaat is wel dat de kinderen minder doen, we vaker dingen vergeten of last minute moeten doen maar op zich wat minder door een plan en agenda geleefd worden en ik er sowieso veel minder boven op zit.

Maylise

M@rgreet

Die opmerking van jou over dat je gezin gesmeerd loopt, maar dat je soms baalt dat jij vaak de enige bent die de oliespuit gebruikt vind ik er één om in te lijsten!!!
Hier veel herkenning met eerdere berichten, geen strak geplan, maar wel een duidelijke kalender op de koelkast. Kinderen helpen mee met huishoudelijke klusjes, afhankelijk van de leeftijd natuurlijk, maar als er schoolverplichtingen zijn of zo, ben ik niet zo strikt.

Elkaar aanspreken

Het mooiste vond ik het stukje over de taakjes in huis, en de kinderen die elkaar erop aanspreken als een kind zijn taak verzaakt. Dat gebeurt hier ook. Helaas word het dan vaak weer bij mij neergelegd: 'Mahaaam, F heeft vuile was onder haar bed liggen', in die trant
Overigens ben ik er best blij mee dat ons ochtendritueel redelijk gladjes loopt. Om 07.40 uur is iedereen aangekleed beneden. Dan wordt er gegeten, tanden gepoetst en we gaan het huis uit om 08.05 (oudste) en 08.15 uur (jongste en ik). De kinderen pakken zelf hun tassen in, dus het enige wat ik hoef te doen 's morgens is mezelf aankleden e.d., jongstes tanden poetsen en haar kammen, en af en toe even roepen hoe laat het is. 's avonds gaat eigenlijk even soepel. 17.30 uur thuis. Even samen wat drinken, koken, eten, en zorgen dat jongste uiterlijk 19.30 uur op bed ligt.
Als ik het allemaal zo neerzet ziet het er heel ontspannen uit, maar het is soms best inspannend. In het weekend laat ik die hele planning ook los. Dan is het vaak nog haasten als ik om 13.00 uur bij iemand heb afgesproken.

Even relativeren

Hier hebben we ook een soort van BV-tje. Maar, ik vond het artikel niet zo cru als hier gesteld wordt. Onze kinderen komen ook aangekleed beneden, we wachten op elkaar en gaan dan eten. Papa maakt de tasjes klaar en dan brengen we de twee oudsten naar school. De twee jongsten blijven thuis. Ook hier gaat de TV pas om vijf uur aan. En iedereen (ook die van drie) helpt met het afruimen van de tafel na de lunch. Overigens moeten vriendjes die meeeten ook meehelpen! Dat weten ze en vaak maken ze er een spelletjes van. Na het avondeten hoeven ze niet te helpen, dan is het stoeitijd. Ze ruimen zelf hun kamer op en stofzuigen die elke zaterdag. Op zaterdag doen we de grote boodschappen voor de hele week. Eng, nee vind ik niet. Mij geeft het houvast en tijd. Als iedereen meehelpt met opruimen, dan hoef ik dat niet te doen, en heb ik tijd om met de kinderen te spelen of lezen o.i.d.
Ik ben zelf vrij ongeorganiseerd van karakter, maar deze regels geven duidelijkheid. Natuurlijk moeten wij ook vaak dingne 10(0) keer zeggen, maar er is bv geen strijd over of de TV aan mag of niet. Daarbij wil ik de uitvinder van de kalender hartelijk bedanken. Ik kan niet meer zonder! Het is ook leuk om overdag de kinderen lekker te laten spelen, ik zit dan ook soms midden in de troep reclamefolders te lezen, om dan iets voor vijven op te ruimen, daarna de TV aan te zetten en dan samen met mijn man in de keuken de dag door te spreken terwijl de kinderen tegen de beeldbuis aangeplakt zitten. Ik merk dat vaste regels de minste strijd opleveren, en dat is met 4 kinderen wel fijn. Ik ben erg blij met mijn mini-bvtje! Maar eng, nee dat valt mee, er is hier heus wel ruimte voor spontane acties en ander ongein.

Eigen bv

Kinderen vanaf 12 beginnen steeds meer hun eigenheid te ontwikkelen, ze nemen nadrukkelijker ruimte (letterlijk en figuurlijk) en laten zich niet in een schema plaatsen. Ze zijn op zoek.
Als ouders geef je als het goed is nog wel structuur, maar hen inpassen in je geoliede 'BV' - nee, dat kun je met pubers wel vergeten. Die zijn aan het bouwen aan hun eigen BV en als je boft krijg je als ouder een bijrolletje. Magazijnbediende of zo. Hahaha.

Toch nog een aanvulling

Ik realiseer me nu twee dingen:
- beide kinderen (8 en 13) komen door de week altijd aangekleed beneden, pakken zelf hun tas, smeren zelf hun ontbijt, ruimen ook de tafel weer af (voor jongste maken we nog wel de lunch om mee te nemen).
- oudste staat als eerste in huis op, regelt alles zelf. Ik hoorde van een vriendin dat zij dochter van even oud elke morgen achterna jaagt zodat ze op tijd vertrekt. Dat doen wij dus helemaal niet. Onze kinderen zijn verantwoordelijk voor hun eigen planning vanaf dat ze ongeveer 6 jaar zijn.
Dat betekent niet dat wij niet helpen met plannen zoals met huiswerk, opdrachten van school, clubs, etc.
Maar de verantwoordelijkheid ligt bij de kinderen zelf.

Nee, geen bv

We proberen het wel, maar een gesmeerd bedrijf zal het nooit worden. Daar zijn we denk ik niet consequent genoeg voor. We hebben tegenwoordig wel een planbord omdat ik vergeetachtig ben, man nooit wist wie wanneer naar school moest en dochters het zelf ook prettig vinden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd een beetje balanceer tussen bewondering en irritatie als ik een gezin zie waar van afstraalt dat het geolied gaat. Bewondering omdat de ouders dat toch maar voor elkaar hebben gekregen en irritatie vanwege het, voor mijn gevoel, onnatuurlijke van zulk braaf gedrag.

Inderdaad kaaskopje

Geheel eens met je laatste alinea. Hoop ook op een vervolgartikel als deze kinders gaan muiten in hun puberteit.
Wat ik zo akelig vond in het artikel: als een kind dan een keer niet deed wat moest,bedacht ie zelf wel dat ie fout zat en ging hij/zij alsnog aan de slag,want je wilt natuurlijk wel bij het gezin blijven horen....
elk kind hoort er hier bij, no matter what!

Hier ook een bv

Ik heb het artikel niet gelezen,maar ik kan me er iets bij voorstellen.
toen alle vier de kinderen nog jonger waren en allemaal thuis woonden,hadden wij ook heel duidelijk voor iedereen vaste taken,aten we op vaste tijden,en leefden we een redelijk gestructureerd leven.Ook hier ging de tv niet aan voor 5 uur smiddags,en hadden ze vaste computertijden.Na het eten werden de kinderen(indien nodig)geholpen met hun huiswerk,en als dat af was mocht de pc en de tv aan.
We hadden een gezinskalender waarop alle taken,clubjes ,ortho afspraken,werk , schooltijden en huiswerk opstonden van iedereen.
Dat was duidelijk en overzichtelijk.Het liep eigenlijk ook altijd wel goed.Er was wel altijd ruimte voor onverwachte vriendjes,en het weekend was sowieso niet gestructureerd.
toen de kinderen ouder werden en steeds meer hun eigen leventje gingen leiden,is het langzaamaan veranderd,ze hebben nog wel vaste taken in huis,en ik wil graag een smsje om te weten of ze wel of niet thuis eten,maar verder is er veel minder structuur,en dat hoeft ook niet meer,ze regelen het meeste zelf wel.

Maylise en zelazny

Jullie stellen nu twee uitersten voor, of je plant alles superstrak, of het loopt de soep in volgens jullie. En dat klopt niet, wij leven hier redelijk uit de losse hand, geen schema's, geen supervaste tijden, maar wat jullie beschrijven gebeurt hier echt niet.
De verrassingen die jullie beschrijven kun je ook ondervangen door gewoon na te denken, afentoe wat in je agenda te noteren,etc. Het kan ook zonder bedrijfsmatig je gezin te runnen.

Tussenvorm

Ik denk dat wij een soort tussenvorm hebben. Hier is er een duidelijk ritme, wat deels ook echt moet omdat er eentje pdd-nos heeft. Voor hem heeft een duidelijk zichtbaar (planbord/agenda) ritme zoveel baat, dat ik het toch ben gaan doen, hoewel het eigenlijk helemaal niet zo in mijn karakter zit. Ik ben zelf redelijk ongecoördineerd en impulsief. Maar daar hoef je tegenwoordig in onze samenleving al niet meer zo mee aan te komen.
WAt belangrijk is, denk ik, is duidelijke regels hebben (dit doe je wel, dat mag je niet). Zoals: altijd jassen en schoenen op dezelfde plek opruimen, geen tv voor half zes, eigen kamers opruimen, was in de wasmand. Heel simpel eigenlijk. Helpen met tafeldekken en afruimen, zelf je eigen spullen weer opruimen, als je bv. drinken hebt gepakt. Dit soort dingen hebben we in het begin oeverloos herhaald, en nu hebben we weer zo'n fase, omdat kind nr. twee ineens meent dat hij alle regels met voeten mag treden, omdat hij 'in de puberteit is'. En dat werkt aanstekelijk op de anderen, die gooien dan ineens ook hun jassen op de gekste plekken neer. Enfin, dat komt wel weer goed door er weer wat strakker op te letten.
Omdat ik zelf zo'n hekel heb aan zo'n hele strakke structuur, heb ik ook bewust ervoor gekozen om de kinderen bv. niet op voetbal oid te doen. Ik heb er totaal geen behoefte aan om in het weekeinde ook heen en weer te moeten sjezen.
Twee van de kids krijgen meerdere cursussen via de schoolopvang, en de andere twee doen plusklassen op de middelbare. Naast al het huiswerk vind ik dat wel genoeg zo.
Ik ga ook geen weekplanning voor het eten maken, dat zie ik per dag wel. En af en toe doet een kind een last-minute boodschapje, daar vind ik ook niets mis mee. En het is ook zeker niet zo dat er totaal geen vrije ruimte is in een dag. Daar zou ik zelf niet aan moeten denken...

Karakter en autonomie

Ik heb een gezin met een man en vijf kinderen tussen de 14 en de 4. Het is hier altijd een 'gestructureerde chaos'.
Ik ben eigenlijk wel een beetje de spin in het web. Ik weet waar alles is, wie wanneer en waar een feestje heeft en van die dingen.
Wij lijken hier behoorlijk opgestructureerd. Als er hier een 'Nanny', van zo'n opvoedprogramma zou komen, zou ze een rolling krijgen.
Maar wij kiezen voor die chaos. Om verschillende redenen. De belangrijkste ligt aan ons karakter. Ikzelf vind te veel structuur en regels heel erg naar. Mijn utopia is een wereld waarin je precies kan doen waar je op dat moment zin in hebt. (eten wanneer je honger hebt, uitslapen als je moe bent)
Ik probeer er in het dagelijks leven toch wel een beetje naar te streven. Dus ik maak niet schoon volgens een schema, maar als het vies is. We eten waar we op die dag zin in hebben, bijvoorbeeld. Soms gaan we zomaar op een doordeweekse dinsdagse baaldag lekker gourmetten met z'n zevenen, beregezellig. Mijn man en de kinderen denken er zo ongeveer hetzelfde over. We zitten wat dat betreft gelukkig echt op een lijn.
Een andere belangrijke reden is dat ik mijn kinderen een behoorlijke dosis autonomie wil geven. Ik vind het belangrijk dat ze zelf keuzes maken als daar ruimte voor is en de consequenties daarvan ervaren. Als ik hier alles tot in de details ga regelen, dan zit ik met die koppige kinderen van mij continu in een machtsstrijd. Dus, als ze hun kamer niet opruimen, dan mogen ze dat zelf weten. Ze komen er na een paar maanden achter dat ze niets meer kunnen vinden, en gaan dan toch opruimen.
Maar, stiekem is er hier toch structuur. Want uiteindelijk zijn wij toch ook gewoontedieren. Die structuren veranderen wel voortdurend en zijn erg afhankelijk van de wensen en behoeften van mij, mijn man en de kinderen. Maar er zijn wel vaste dingen die steeds terug komen. Spullen hebben een vaste plek (behalve speelgoed, dat lijkt hier een eigen leven te leiden en heeft de neiging steeds op de vreemdste plekken op te duiken). De kinderen hebben een vaste plek waar ze op bepaalde momenten van de dag het liefste zitten (dat is vanzelf zo ontstaan, ik bemoei me daar niet mee). De Lego gaat nooit door de playmobil heen. We zijn elke morgen op tijd op school. Schone kleding ligt (ongestreken en slordig weliswaar) in de kasten, de vieze kleding ligt (ongeveer) in de hoek van de badkamer waar soms een wasmand staat. Huiswerk gaat voor computertijd. Ik doe elke dag de was, we eten elke dag drie keer en in het weekend doen we zo veel mogelijk waar we op dat moment zin in hebben.
Misschien toch wel een bv dus, maar niet strak georganiseerd. Ik lees de volkskrant, maar ik werd absoluut niet jaloers van het artikeltje. Ik kreeg eigenlijk een beetje medelijden met die mensen. Zo zou ik niet gelukkig kunnen zijn.

Niet leuk

Wat mij tegenstond in het artikel was dat ene gezin waar de moeder zei: "de kinderen mogen ergens op als ze er zelf naar toe kunnen, met de fiets of de bus dat maakt me niet uit, maar ik ga geen taxi spelen"
Een beetje zelfstandigheid, ik ben er helemaal voor, maar dit vind ik wel erg ver gaan!

Ik ben ook geen taxi

Dus dat doe ik ook niet. Ik heb er geen tijd voor, geen geld voor en het doet mijn andere kinderen tekort als ik teveel heen en weer moet sjezen. En bovendien heb ik er geen zin in, ik ben al druk genoeg.