Blij met nieuwe (komende) wet

Verwijsindex is geen amk

Temet, melding ind e verwijsindex is nog niet hetzelfde als een melding bij het AMK. De verwijsindex is bedoeld om ervoor te zorgen dat hulpverleners met elkaar in kontakt komen.
Het is zo ongeveer de enige keer tot nu toe dat ik actief geweest ben op twitter: iemand die ervoor moest zorgen dat de verwijsindex geïmplementeerd werd was vrolijk aan het rondvragen welke criteria en situaties er allemaal nog meer gemeld moesten worden. Ook daar het verkeerde idee dat het gaat om het melden van problematische kinderen. Ik heb toen naar voren gebracht dat het de verkeerde vraag was. De goede vraag zou zijn dat instellingen die met ouders en kinderen te maken hebben (wie niet dus) dat die zich af zouden moeten vragen of zij nu elk kind zouden gaan melden in die verwijsindex (voordeel zou zijn dat van elk kind dan terug te vinden zou zijn waar het kind op school zou moeten zitten, welke huisarts er is etc.) of slechts een bepaalde categorie, bijvoorbeeld als je extra zorg besteedt aan het kind. De grondgedacht was en zou moeten zijn dat instellingen zich bekend maken als instantie die een bepaalde zorg dragen voor dat kind; en die ook op die zorg aanspreekbaar zijn.
Bijvoorbeeld de stichting die een gezin keurig op de caseload heeft staan, daar ook subsidie voor ontvangt, maar zich al een jaar lang niet heeft laten zien. Of de organisatie die niet kan vertellen wie er nu daadwerkelijk werkt in het gezin, waar de problemen de financiële problemen de pan uit rijzen.
Het grote probleem was, dat er tientallen instellingen bij een gezin betrokken waren, zonder dat ze dat van elkaar wisten. Dat probleem zou opgelost moeten worden met de verwijsindex. Dat iedereen zijn best doet om het om te draaien en vooral tot een meldingslijst van probleemkinderen te maken, tsja, het is ook lastig om publiekelijk bekend te maken dat jij als instelling verantwoordelijk en aanspreekbaar bent op bepaalde zorg die je zou moeten leveren (of waar je in elk geval de subsidiegelden voor krijgt).
Maar het zou kunnen, dat dit artikel gebruikt wordt om nog veel meer 'meldingsbevoegden' bij allerlei instanties te regelen, allemaal keurig afgesproken in convenanten.

Tsjor

Tsjor

Als verwijsindex iets anders is dan AMK (ik neem dat onmiddellijk van je aan maar heb me geheel niet in de verwijsindex verdiept), wat is dan de grondslag voor die meldingsverplichting in Rotterdam, als het niet de Wet op de Jeugdzorg is? Weet jij dat?

Groeten,

Temet

Verplichte meldcode

Er is vandaag een wet aangenomen waarin de verplichting voor genoemde instellingen om een meldcode te hebben. Dat betekent nog niet dat het Rotterdamse 'ouderprotocol' landelijk verplicht is. Maar er worden natuurlijk steeds meer voorwaarden geschapen waaronder dit soort maatregelen draagvlak krijgen onder mensen die niet snappen dat jou eigen huishouden al criteria heeft die zogenaamd onder kindermishandeling vallen danwel aangemerkt kunnen worden voor onderzoek en dat het om kwetsbare gezinnen gaat waarin een kind of een ouder een stoornis of ziekte heeft. En dat heet dan kindermishandeling. Dat is het tragische aan de zaak.
Zo worden kwetsbare gezinnen gecriminaliseerd.

Geld gaat boven wet

Ik ken de juridische onderbouwing van de ijver om samenwerkingsverbanden, protocollen en daarin verplichte doorverwijzingen te starten niet. Behalve dan dit gegeven: dat iedereen die weet dat er een kind mishandelt wordt de mogelijkheid heeft om het te melden bij het AMK. Eventueel anoniem. Het lijkt erop, dat dit mechanisme vrijelijk geïnstitutionaliseerd wordt.
Er is ook wel verzet tegen, op dezelfde gronden als waar wij hiertegen bezwaar maken. Maar ook daar is een oplossing voor: subsidie wordt ingetrokken.
Zie: http://www.huiselijkgeweld.nl/nieuws/2009/rotterdam_stopt_subsidie_weigeraars_meldcode
Ik weet niet of Jos Lam juridische procedures is gestart om zich te verzetten. En als hij dat niet gedaan heeft, waarom dan niet.

Tsjor

Wet meldcode

Ik vraag me wel af, als het gaat over huiselijk geweld, waar moeten de meldingen over mishandelde partners dan naartoe?

Tsjor

Ouderprotocol wel basis

Deze motie van van der Burg (VVD) en Hilkens (PvdA) is wel aangenomen:

MOTIE VAN DE LEDEN VAN DER BURG EN HILKENS

Voorgesteld 31 januari 2013

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat het ouderprotocol Haaglanden een zeer effectief instrument is waarmee het signaleren van kindermishandeling wordt verbeterd;

overwegende dat vanwege de anonimiteit meer mishandelde kinderen bij een huisartsenpost dan bij de eigen huisarts worden behandeld;

overwegende dat dit instrument nu slechts als goed voorbeeld is opgenomen in de toolkit meldcode;

verzoekt de regering, het ouderprotocol Haaglanden verplicht te stellen voor alle spoedeisende hulpafdelingen in ziekenhuizen, ambulancediensten en huisartsenposten in Nederland,

en gaat over tot de orde van de dag.

Van der Burg

Hilkens

Nu nog even zoeken waar die evaluatie van dat ouderprotocol Haaglanden dan te vinden is. Volgens NRC zegt Paul Baeten van het AMK, dat in 92% (van de bijna 300 meldingen per jaar) de melding terecht is, bij 7 procent kon er niets worden bewezen (let op de juridische formulering) en in 2% was er niets aan de hand.
Een score van 98%, dat zijn Russische cijfers!

Tsjor

Ongezien

Let wel, die kinderen (300 per jaar in een regio) worden ongezien (!) gemeld bij het AMK. Ongezien, want op de spoedeisende hulp is er geen tijd om na te gaan hoe de situatie van de kinderen is. Dat zijn dus meldingen zonder dat iemand ook maar iets weet over de kinderen.

Je vraagt je af waarom mensen daar zo blij mee zijn. In een ander artikel in het NRC staat de echte reden: 'Er worden in Nederland naar schatting ruim 100.000 kinderen per jaar mishandeld. Dat is veel meer dan er meldingen zijn bij het AMK.' Mishandeld, mishandeld.
Het streven is dus blijkbaar dat het AMK 100.000 meldingen krijgt, oftewel alle kinderen in beeld krijgt die mishandeld worden. Een loflijk streven? Waarom?
Suggestie voor de lagere meldingen: veel ouders lossen het zelf op, bijvoorbeeld door te gaan scheiden. Moet het AMK dat weten? Om vervolgens volgens alsnog in d eproblemen te komen, want eenoudergezinnen zijn een indicatie voor kindermishandeling.
Andere suggestie: de cijfers kloppen niet.
Nog een suggestie: wat doet het AMK vervolgens? Om te zien hoe het gaat met de kinderen die door de overheid worden 'beschermd' raad ik iedereen aan vanavond te kijken naar de documentaire 'Alexandra'.

Nu maar hopen dat de Eerste Kamer iets meer verstand heeft.

Tsjor

Omdraaien

Laten we het eens omdraaien: hoe krijgen we 100.000 meldingen bij het AMK. en het mag ongezien, dus zonder dat je ook maar iets weet over de kinderen en de werkelijke situatie.
Ik stel voor: alle kinderen van ouders die meer dan 40 uur per week werken, te beginnen met alle kinderen van tweede-kamerleden. Je kunt heel gemakkelijk vermoeden dat die kinderen emotioneel verwaarloosd worden en dus mishandeld.

Wie kan nog meer dergelijke automatismen bedenken?

Nog een dan: alle eenoudergezinnen, dat tikt ook lekker aan. Zodra er een scheiding uitgesproken is: melden bij het AMK. Moeten ze maar bij hun mishandelende partner blijven.

Kom op, we moeten de 100.000 halen!

Tsjor

Evaluatie meldcode haaglanden

Op 31 januari wordt in de Tweede kamerstukken gemeld:

'Zij (=Bergkamp D66) wil eerst de evaluatie afwachten. Het ouderprotocol is een zeer succesvolle methode, maar inderdaad nog niet geëvalueerd, laat Van Rijn weten.

De Kamer stemt op 5 februari over het wetsvoorstel en de ingediende moties.'

Op 31 januari nog niet geëvalueerd en op 5 februari aangenomen. Dat is dan een snelle evaluatie!

Hype-achtig kamerbeleid dus.

Tsjor

100.000 per jaar, 4 op de 7 kinderen

Goed, het AMK wil 100.000 meldingen per jaar. Waar gaan ze die vandaan halen?

In 2013 verwacht het CBS dat er in Nederland 175.916 kinderen worden geboren. Als je je meldingsniveau op peil wil houden zul je van de 7 nieuwe kinderen er 4 moeten melden in de loop van hun leven.
Wie zijn dan die drie kinderen die niet gemeld worden, wat is daar dan mee aan de hand?

Je kunt ook anders rekenen: in 2013 zullen er 3.870.728 mensen jonger dan 20 jaar zijn. Melding kan tot 18 jaar, dus van dat aantal moet nog een bepaald percentage af, zeg 10%. Komen we uit op 3.483.655. Elk jaar 100.000 meldingen betekent dat je in 18 jaar 1.800.000 kinderen een keer gemeld krijgt. Dat is 1 kind op de 1,9 kinderen. Ook dat is bijna 4 op de 7 kinderen.

Conclusie: het AMK wil dat 4 op de 7 kinderen in de loop van hun leven voor hun 18e gemeld worden bij het AMK.

Ik zou het effectiever doen en al die ingewikkelde protocollen en meldingsprocedures achterwege laten. Gewoon direct bij de aangifte van de geboorte een melding naar het AMK door de gemeente (ongezien). Het percentage waarmee dan niets aan de hand is of waarvoor niets bewezen kan worden (oh help, dat is echt zorgelijk) zal wellicht toenemen (alhoewel, wie durft dat te zeggen met een blik op de toekomst). Maar je weet dan zeker dat je alle gevallen van mishandeling bij het AMK hebt gehad.

Tsjor

Mag dat?

Mag je ook twee keer melden? Dan worden de cijfers natuurlijk iets anders. Gaan die 100.000 meldingen over kinderen, of tellen alle meldingen mee die over hetzelfde kind gaan?

Tsjor

Absurd

Laten we hopen dat het nog een beetje meer over de top wordt zodat het hopelijk nou eens duidelijk wordt aan iedereen, gewone mensen thuis, en onnozele of hypocriete beleidsmakers en bestuurders, dat dit systeem volslagen waanzin is. En een hoop ellende veroorzaakt.
Inderdaad Tsjor, bedankt, dit zijn oostblokcijfers, ze zijn dan ook niet realistisch. Er schuilt een andere werkelijkheid achter die niemand ziet of wenst te zien.

Jos lame

http://www.spookrijdersindezorg.nl/
Jos Lame heeft indertijd een kort geding aangespannen tegen de gemeente en deze ook gewonnen.
Hij heeft 'Spookrijders in de zorg' gepubliceerd waarin hijzelf en andere deskundigen uiteen zetten waarom je dit niet moet willen. Bekende kritiek: je moet gewoon zelf helpen en zelf eerst nadenken wat je doet en niet blind mensen over de schutting gooien.
Zal mij benieuwen hoe het dan nu met de 'oudercode' zit en of dat wel een verplichting is of een advies.

Verwarde ouder

Het is een 'inschatting' wat je onder een 'verwarde ouder' verstaat.
Als je in discussie gaat met je huisarts of met andere zorgverleners kun je dit predikaat al krijgen.
Scherp geformuleerd op Jeugdzorg Darkhorse.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/u-bent-een-beetje-verward.html
Met mijn kinderen met allergie en autisme zit ik dus in de gevarenzone en heb inderdaad de ervaring dat je niet zomaar serieus genomen wordt, terwijl ik inderdaad, net als het verhaal hier, zelf uit de zorgverlening kom.
Bij mijn dochter van 3 was nog niet zo lang geleden in het ziekenhuis astma geconstateerd. Nadat we een halve nacht hadden opgezeten met een benauwd en hoestend kind, besloot ik 's morgens toch even de huisarts te vragen naar haar longen te luisteren en zo mogelijk wat extra medicatie/pufjes te adviseren of ander advies te geven. Geef me een stethoscoop en ik luister zelf.
De vervangende huisarts lachte me wat uit, constateerde niets, en meldde 'overbezorgd'. Voortaan luister ik zelf, inmiddels heb ik een eigen stethoscoop. Absurd dat dat zo uitgelegd wordt, maar het gebeurt.
Nadat mijn dochter met 2,5 week onder de eczeem zat meldde ik mij bij de huisarts met de vraag of het hier om koemelkeiwitallergie ging. Dat leek de vervanger toch wat kras, dat wordt nooit zo vroeg vastgesteld. Dezelfde week op het consultatiebureau meldde de cb-arts spontaan dat het hier toch een echt geval van koemelkeiwitallergie betrof. De eigen huisarts was gelukkig wel op de hoogte dat het hier gewoon inderdaad om mijn ouderlijke en professionele ervaring ging.
Maar je zal maar een paar van die hebbedingetjes in je dossier krijgen, dan wordt je vanzelf een MBP-geval volgens de sociale sector: 'niet alles is medisch'.
Dus ook al denk je dat het over andere mensen gaat, psychiatrische patienten, verwarde mensen, uiteindelijk blijkt het over je zelf te gaan. Dat is pas schrikken.
O ja, overigens ben ik zelf in het traject van het beschermingsonderzoek ook, zonder medisch onderzoek, beticht van een 'depressie'. Zelfs door de psychiater waar mijn dochter bij terecht kwam, na de beschuldigingen.
Ik realiseer me echt wel dat de wereld er heel anders uitziet als je dit niet meegemaakt hebt, maar ik hoop toch dat men dat eindelijk gaat doorzien wat een toestand dat is en hoe slecht dat is. Het gaat namelijk niet meer om hulp, het gaat om justitie, ordehandhaving, gevechten om de macht, de beslissingen die bij jou liggen over je kind, die hulpverleners maar al te graag van je over willen nemen. Ook al zijn ze daar helemaal niet toe in staat omdat er a. geen of te weinig (deskundige) hulp is, danwel dat ze niet snappen dat je wel gelijk hebt en je hulpvraag niet serieus nemen. Dan ben je dus een kindermishandelaar tot het tegendeel bewezen is. Wat doen we mensen hiermee aan?

Jeugdarts

Het zijn dus met name, niet uitsluitend, de hulpverleners buiten de huisarts, die het gezin niet kennen, die mensen voor de eerste keer zien, of in een doorverwezen traject, die daar zo hun eigen ideetjes op lanceren. Aangezet door de meldingshysterie wordt dat dus die tunnelvisie: er worden zoveel kinderen mishandeld, daar heb je er mogelijk weer een. Daarom ben ik er ook voor dat de huisarts verwijst naar jeugdhulpverlening en niet iemand die onder invloed van de scholen of de overheid aan het hulpverlenen is. Dat geeft tegenstrijdige belangen die op dit moment in de samenleving aangescherpt worden. De meldingshysterie, justitie, gaat voor deskundige hulp.
Gisteren op de tv een advocaat die meldde dat de TBS-er die 3 begeleiders had aangevallen met een schaar, op straat gezet dreigde te worden, zonder behandeling. Die aanval was voor deze man een wanhoopsdaad omdat hij behandeld wilde worden. Ook daar ontbreekt het aan deskundige hulp, zonder dat iemand zich daar druk over maakt. En dat is de situatie. Geen deskundige hulp, ook geen roep om meer deskundige hulp. Maar het criminaliseren van mensen door ze justitie op hun dak te sturen.
Dat is een waarschuwing.

Begrijp ik het niet soms

Ik dacht toch echt uit het nieuwsbericht begrepen te hebben dat het gaat om een meldingsplicht van personeel van ambulance en eerste hulp.. in geval van een ouder die wordt binnengebracht na een poging tot zelfdoding of een ongeval als gevolg van een verslaving... in een ziekenhuis..

Da's toch iets heel anders dan de ouder die aandringt op een behandeling van een ziek kind, zoals hier boven omschreven??

In het geval dat een ouder in een dergelijk soort situatie wordt binnen gebracht op de eerste hulp is er geen 'misschien' meer, dan is er daadwerkelijk iets aan de hand en dan mag er, nog steeds volgens mij, naar de situatie van de kinderen worden gekeken.

Arawen

Ook als ouders op de 1e hulp binnenkomen maakt de arts een inschatting en komt met een voorlopige diagnose. Misschien kom je wel op de EH met een ontregelde diabetes maar verward daardoor. Die verwarring gaat een eigen leven leiden. Ook een suicide kan een interpretatie zijn van artsen. Het staat niet op iemands voorhoofd wat de reden, de oorzaak van de lichamelijke blessures, is van de binnenkomst op de EH. Met een mishandelingsprotocol is dat het eerste wat opgemerkt en verdacht wordt. En zie daar maar eens om heen te komen.
Ook, misschien juist wel, in ziekenhuizen worden fouten gemaakt. Het zal niet de enige keer zijn dat iemand aangezien wordt voor dronken of psychotisch en er is een lichamelijke oorzaak voor als een herseninfarct of een ontregelde 'suiker'. Het predikaat 'verwarde ouder' kun je ook nog oplopen als je in discussie gaat: nee, ik ben niet dronken (ja, dat zeggen ze allemaal), ik voel me niet goed.
Maar ik kan je vast niet overtuigen. Het is een blijvende bron van verwarring. De retoriek van 'wat zijn we toch goed bezig tegen kindermishandeling' tegen de ellendige situaties die het gevolg zijn van dit soort ambtelijke procedures en kokervisies.
Het is niet anders. Het moet blijkbaar eerst nog wat erger worden. Het is blijkbaar nog niet erg genoeg.

Verslaving

Vanwege een chronische ziekte wordt mijn lever gecontroleerd. Blijkbaar zit ik net goed/net fout. Iedere keer roept de assistent-specialist: hebt u weer teveel gedronken! Ik drink geen druppel en de schade komt waarschijnlijk gewoon van de medicatie. Ontkennen helpt niet.
Dat ging me toch vervelen na een paar jaar en daar heb ik wat van gezegd. Toen waren de waardes ineens normaal genoeg om verder geen onderzoek te doen.
Voor je het weet sta je in de boeken als een alcoholverslaafde. Het ligt natuurlijk aan mij, ik heb zooooveeeel signalen dat het onontkoombaar was dat we een zorgmelding hebben gehad. Ik zie dat anders. Het is echt iets van deze tijd om eerst mensen te beschuldigen en dan pas eventueel, te helpen.

Schade

Ook als blijkt dat de verwardheid van de ouder een lichamelijke oorzaak bleek te hebben blijft het onderzoek doordenderen en komen er allerlei nieuwe beschuldigingen uit. Ook al zijn kinderen tijdens de ziekte van de ouder goed verzorgd elders en opgevangen dan nog is het zorgelijk en reden om het gezin te blijven volgen want een zieke ouder.
De verhalen daarover zijn gruwelijk want hulpverleners willen dan zo graag helpen dat het helemaal niet meer uitmaakt wat ooit de verkeerde aanleiding was tot het onderzoek naar 'kindermishandeling'.
Nou jij weer.

Hoort dit draadje inmiddels niet in 'algemeen' ot

dan wordt het denk ik ook door meer mensen gelezen. Het is een groter publiek waardig.

Algemeen

Misschien een beetje te heftig voor Algemeen Ouderschap. Het is nou eenmaal een zaak ven 'geloof' geworden. Net als allergie, autisme, ziekte van Lyme, Pfeiffer en nog van die dingen. Je hebt gelovigen en je hebt mensen die er niet aan willen en kunnen geloven. Er is een waterscheiding. Steeds meer worden hulpverleners gedwongen met een kindermishandelingsbril naar ouders te kijken en worden de 'behandelingen' navenant OTS en UHP. Want de echte deskundigheid, het vak, begint er onder te lijden.
Net als in China onder MAO acupunctuur de medische standaard werd wordt dat hier justitie en dwangmaatregelen. Inderdaad, Zie Alexandra.

Wat ik me ineens afvraag

Hoe weet een arts op de SEH wanneer er sprake is van verslaving? als je bijvoorbeeld ongelukkig valt onderweg naar huis van een feestje waar je teveel gedronken hebt en je komt op de SEH? Is dat dan al reden voor een melding? Of moet je daarvoor eerst een 'regelmatige bezoeker' zijn?

Verslaving

Dat staat dan weer in het EPD of in het locale kinderdossier (verslaafde ouder) met informatie/meningen van andere (vervangende) artsen. Of in het geval van het kinderdossier kan dat de mening zijn van elke hulpverlenende passant.
Zolang er niet de verplichting bestaat om eerst in de dossiers te kijken kan het meevallen en zal het afhangen van de individuele gelovige arts en diens ambities om kindermishandeling de wereld uit te helpen.

Arawen

De wet zelf is nog wat onschuldiger op het eerste oog, daar gaat het vooral over het verplicht stellen van het hebben van een meldcode. Dat betekent dat hulpverleners (zo ongeveer iedereen die met kinderen in aanraking komt) een papiertje hebben waarop staat wat ze moeten doen als ze vermoeden dat er sprake is van kindermishandeling.
Het 'ouderprotocol Haaglanden' dat via een motie ingeslopen is in de wet gaat over iets anders, daarin gaat het erom dat personeel op spoedeisende hulp automatisch gaat melden bij het AMK. Dit lijkt op een meldplicht. Dat is echt iets heel anders, want die meldplicht is er zonder dat de betrokkenen ook maar iets gezien hebben of weten van de kinderen. Ongezien dus. Automatisch.
Er is al een meldingsprotocol voor artsen (ook die van spoedeisende hulp). Daarin staat dat ze advies kunnen vragen bij het AMK. En iedereen kan melden bij het AMK als men mishandeling vermoedt, daar hoef je geen wet voor te maken.

Het verschil is dus de automatische meldplicht bij het AMK, zonder dat je iets weet vand e situatie van de kinderen. Dat vermoeden is niet gebaseerd op de situatie, maar op cijfers: als.... dan is de kans op ....zo groot.

Stel je voor, je partner doet een suïcidepoging en naast alles wat je dan al op je bordje krijgt staat ook het AMK op de stoep. Dat levert rapporten op, hulp waar je niet om gevraagd hebt, en als het even tegen zit een hoop ellende. In die rapporten gaat het ook over jou, of over oma die oppast, of over de buurvrouw die de zorg overneemt tijdelijk.

Het experiment is nog niet geëvalueerd, dus wat nu precies de criteria zijn en wat het hulpaanbod is, dat weten we niet. Uit de toonzetting merk je wel, dat mensen worden gecriminaliseerd (er is geen bewijs gevonden).

Bovendien kun je verwachten dat criteria boterzacht zijn, zoals hier in de discussie al blijkt: wat is verward etc. Angst om situaties van mishandeling te missen leidt vaak tot het oprekken van criteria: liever iemand teveel aangemeld dan één gemist.

Ja, ik deel helemaal met je dat het belangrijk is dat er aandacht is voor kinderen als ouders in het ziekenhuis terecht komen. Een zorgplicht. Nu is het argument dat er op de spoedeisende hulp geen tijd voor is, maar dat is iets wat je kunt organiseren en maken. Heb je zelf wel eens op de spoedeisende hulp gezeten? Je moet vaak uren wachten. In die tijd kan een verpleegkundige, iemand die de gegevens met je opneemt, ook vragen of er thuis kinderen zijn en hoe het nu geregeld is met de kinderen. Dan ben je al een heel eind. Bovendien heeft elk ziekenhuis een dienst maatschappelijk werk, die zou hiervoor ingeschakeld kunnen worden als het nodig blijkt te zijn om iets meer te regelen (kinderen zijn bij buurvrouw, maar opname gaat langer duren).

Dus zorgplicht ja, automatische melding bij AMK nee.

Tsjor

Inzet middelen

Inderdaad. Kies je er voor om een maatschappelijk werkende in te zetten als helpende hand op de SEH of kies je er voor een maatschappelijk werkende in te zetten voor het nalopen van een melding?
Komt uit verschillende potjes. Justitie of AWBZ.
Het bepaald ook de werkwijze. Wordt het een onderzoek en meningeninventarisatie van omstanders en een advies of rechtzaak? of wordt het hulp bij het zonodig onderbrengen van de kinderen.

Andere visie

Arawen, als je wil begrijpen waar de crux van de kritiek in zit en of een andere visie mogelijk is, dan zou je kunnen kijken bij de RMO end e adviezen en rapporten die daar zijn opgesteld over jeugdzorg. Bijvoorbeeld dit rapport van april vorig jaar:
http://www.adviesorgaan-rmo.nl/Publicaties/Adviezen/Ontzorgen_en_normaliseren_april_2012

Tsjor

Rmo

Inmiddels zit Erik Gerritsen van BJAA in het RMO. Ik verwacht geen kritische rapporten meer maar ook vanuit die hoek de nadruk op risicosignalering en een toename van 'sociale huisartsen'.
BJZ zou de deskundigheid bij de casus moeten leggen maar is daar niet toe in staat.
Bovendien is het niet erg realistisch om te denken dat mensen met gewone opvoedvragen bij dure specialisten terecht komen. Hopelijk kan de huisarts als verwijzer daar meer in betekenen door te helpen mensen zelf na te laten denken, eerst advies te vragen in de familie en dan eerst een verwijzing naar de opvoedpoli of een ander commercieel initiatief dan naar BJZ, de volgende verwijzer. Nu de gemeente aan zet komt denk ik dat de rol van BJZ kleiner moet worden. Niet als het aan Erik Gerritsen ligt natuurlijk, dus daar zal nog een hoop ruis uitkomen. BJZ wordt in toenemende mate afhankelijk van zorgmeldingen en de roep daarom neemt alleen maar toe. Straks ook vanuit de RMO?

Waar is de starter van deze draad?

Arawen, ik ben wel benieuwd waarom je dit zo'n goed idee vindt, zeker als je de reacties hier leest.

Ik denk: zou het niet gewoon beter zijn dat ouders in zulke gevallen hulp aangeboden krijgen voor de kinderen, als ze die nodig hebben? Wat heeft een melding voor zin? Dat leidt er alleen maar toe dat gedacht wordt dat de kinderen risico lopen en dat er dus een ots of uhp wordt gevraagd. Wat heb je daaraan? Hooguit dat je je verslaafde ex uit de buurt van je kind kunt houden. Maar dat lijkt me heus niet altijd in het belang van de kinderen: die hebben recht op contact met hun vader/moeder, welke problemen die ook heeft. Dus ook dan zou je begeleide omgang willen, en geen ots/uhp!

Anne ter wee

Ik zal niet voor Arawen spreken maar ik wil je wel vertellen waarom ik deze wet zomaar een goed idee had kunnen vinden terwijl ik het met velen van jullie eens ben dat het een gedrocht is. Het is best eenvoudig: als je kinderen hebt met iemand met een psychiatrisch probleem, maar zonder ziekte-inzicht, voel je je regelmatig intens machteloos. Zo eenvoudig als jij de situatie schetst, is het in de realiteit in de verste verte niet om oplossingen te vinden voor de soms zeer ernstige problemen waar je voor gesteld.wordt. In de manier waarop deze discussie wordt gevoerd is geen plaats voor die ervaring. Daarom heb ik ervoor gekozen eerder niet in deze draad te reageren.
Groet, Jo Hanna