Blij met nieuwe (komende) wet

Blij?

Brrr, ik vind dit juist eng en kan er helemaal niet blij van worden. Dan heb je een zelfmoordpoging gedaan en dan krijg je ook nog jeugdzorg op je dak! Dat zal het herstelproces vast bevorderen inderdaad...

Helaas

Het klinkt zo goed, dat ben ik helemaal met je eens maar ik denk dat ook hier zaken weer nodeloos gecompliceerd worden omdat er in een enkele keer echt iets aan de hand is, mag iedereen door de molen, en dat heeft echt hele ongewenste bijeffecten waar je niet blij van wordt
Allereerst de spraakverwarring die er weer opgeroepen wordt. In de pilot was er in 95% van de gevallen iets aan de hand. Nou, mooi, denk je dan, die zouden anders niet geholpen zijn, dat was toch wel dramatisch geweest, dat is toch eigenlijk heel erg, dat er zoveel kinderen van verslaafde en zieke ouders hulp nodig hebben, maar dat die dat tot nu toe niet gehad hebben.
Die retoriek kennende denk ik dat het volgende aan de hand is. Ja, in geval er een ouder ziek is, verslaafd of een zelfmoordpoging heeft gedaan, dan zijn er zorgen over de kinderen. Maar.... van wie zijn die zorgen eigenlijk? Hier denkt de overheid onterecht dat de zorgen van de overheid zijn. Die verantwoordelijkheid ligt echter allereerst bij de ouders, de andere ouder, danwel de familie en vrienden. Dat er een zorg is wil niet zeggen dat de overheid die zorg moet overnemen.
Dus dat ze 95% zeggen wil nog niet zeggen dat ze zich daar terecht mee bemoeien.
Afijn, ik zal het bij 1 argument laten want er zijn er nog veel meer waarom je dit niet moet willen.
En, o ja, de overheid gaat je niet helpen met een zieke, verslaafde ex, dat is een sprookje. Justitie kan daar niets mee en het wordt tot nu toe vaak een hopeloze spraakverwarring, vraag dat maar eens aan Emine.

Sekte

Ik vind het langzamerhand gewoon een enge sekte. Het is blijkbaar normaal en bedoeld om draagvlak te creeeren bij de bevolking en de politiek om de waarheid over de zorg voor kinderen zo onder woorden te brengen dat je daar een heel ander beeld bij krijgt dan dat er werkelijk achter schuil gaat. Dat is een waarschuwing.

Waarom amk?

Ik vind het goed dat er aandacht is voor de kinderen als ouders psychisch in de war zijn, verslaafd etc. Maar waarom moet je dan het AMK inschakelen? Eerst kijken of de situatie voor de kinderen wel veilig is? Waarom kun je neit gewoon in het gesprek vragen stellen met de betreffende en de partner, hoe is het geregeld, eventueel een keer met de kinderen praten en eventueel hulp inschakelen via maatschappelijk werk van het ziekenhuis. AMK betekent vooral: eerst een dossier en dan hooguit een advies. Overbodige stap, die stigmatiserend werkt en naar de verkeerde kant kijkt.
Even wachten, vandaag brengt het SCP een rapport uit: 'terecht in de jeugdzorg'. Daarin staat dat met name kindeigen factoren bepalend zijn voor de wenselijkheid van hulp. Bij de ouderfactoren worden wel bovengenoemde zaken genoemd. Maar wellicht indringender is, dat vaak ouders een probleem ziet, waar ze hulp voor vragen, maar die hulp niet krijgen.
Dus: aandacht voor kinderen: ja. AMK nee.

Tsjor

Verschrikkelijk

Ik ben het met Temet eens, dit gaat er toe leiden dat mensen geen hulp meer zoeken.

2 jaar heeft het me gekost om mijn partner er van te overtuigen dat hij hulp moest zoeken voor zijn psychische problemen. Inmiddels is hij 2 jaar in therapie en kan nog steeds moeilijk accepteren dat het zo is. Niemand mag het weten.

Als werkelijk het AMK gebeld gaat worden zodra iemand met psychische problemen zich meldt was hij nooit gegaan.

Wie was daar dan beter van geworden? De niet behandelde partner of de kinderen met een zieke vader? En hoe zit dat eigenlijk met beroepsgeheim. Als arts/therapeut mag je niets over de gezondheid van je patiënt vertellen, maar blijkbaar mag je wel aan het AMK vertellen dat een ouder psychische problemen heeft.

Laat 'de huissituatie' een standaard onderdeel worden van een intake, en laat de hulpverlener op basis daarvan beslissen of er hulp ingeschakeld moet worden.

Linkje?

Is er ergens een link naar dit voorstel?

Tinus (link)

Ik vermoed dat het te maken heeft met het debat over de Meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling

Op de site van de vvd wordt meer informatie gegeven:
http://www.vvd.nl/blog/110/meteen-alarm-bij-ontspoorde-ouder#lezen

Mijn eerste reactie is ook dat ze met een kanon schieten op een mug. Ongetwijfeld goed bedoeld, maar ik vrees dat hier heel veel ouders én kinderen slachtoffer van van worden (onterechte meldingen, maar ook een toename van zorgmijders).

Kamerstuk

http://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/verslagen/kamer_in_het_kort/verplichte_meldcode_voor_huiselijk_geweld_en_kindermishandeling.jsp

Onderaan wordt het aanvullende voorstel genoemd.

En link rtl

http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/2013/02_februari/01/binnenland/Alarm_bij_crisisouder_meestal_terecht.xml

Mug

In dat laatste artikel staat ook waarom ik er zo blij mee ben. Nee, niet om ouders die zich vrijwillig laten opnemen in een pscychiatrische of verslavingskliniek te stigmatiseren, maar om escalerende gevallen die uiteindelijk op de eerste hulp terecht komen te analyseren v.w.b. de gevolgen voor hun kinderen. Want om in het ziekenhuis terecht te komen is een dermate heftige gebeurtenis nodig dat 'zorgmijden' niet meer aan de orde is.
Ik ben het wel met jullie (Temet?) eens dat het plan fijngesteld moet worden, omdat er anders inderdaad met een kanon op een mug geschoten wordt. Maar dat die mug nu wordt gezien, daar ben ik wel heel blij mee.

Geen mug

Het is geen mug, het is een veel groter probleem, dit is een van de redenen dat het maasmeisje niet meer leeft: vader was psychisch niet in orde maar ggz wist niet van het kind in huis.

Amk vind ik een onnodige tussen stap, vooral omdat zij geen middelen in handen hebben: onderzoek, verslagje, melding raad en je bent maanden verder. De hulp voor de kinderen moet voor de ggz gegeven worden. Zij geven al hulp aan ouder, want als er sprake is van ziekenhuis opname, komt dat gedwongen gesprek erbij en zij kunnen de veiligheid van kinderen meer garanderen, want ze komen bij mensen thuis en zijn bekend met de ziektebeelden en wat medicatie met mensen doet. In Rotterdam gebeurd dat nu gelukkig wel steeds beter. Onder andere door psychiatrische thuiszorg.

Gedwongen

Eens met Marsy. Ik vind ook dat bij opname gevraagd kan worden aan de ouder hoe het zit met eventuele kinderen en daar dan de helpende hand bij bieden. Ik denk dat dit weer een grote illusie is. Met al die kindermishandelingsprotocollen is er nog geen kind meer geholpen die echt mishandeld werd, de cijfers dalen niet, als je de cijfers al mag geloven want het is geen realistische weergave van zaken. Wat je wel krijgt is een enorme angst en argwaan van ouders en tussen ouders en hulpverleners en onnodige bedreiging van ouders en kinderen die toch al hulp zoeken. Zo is het nu. De ouders die toch al hulp zoeken zijn de sigaar omdat de echt mishandelende ouders zich toch niet melden.
Ik vind het gewoon eng en dom.

"De ouders die toch al hulp zoeken zijn de sigaar omdat de echt mishandelende ouders zich toch niet melden."

Daar ben ik ook bang voor.

En als je het dan moeilijk hebt, en je wilt graag hulp (juist ook voor het heil van je kinderen), durf je het niet te vragen...want dan krijg je ook nog jeugdzorg op je dak..

Amk

http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/46/563.html
Weer een cijfer. Blijkt dat 73% van de ouders met problemen op de 1e hulp nog niet bekend was bij het AMK. Dat impliceert dat kinderen pas veilig zijn als ze bekend zijn bij het AMK. Was dat maar waar. Dat is een papieren werkelijkheid. Een die bovendien veel geld kost en een hoop ellende teweeg brengt aan stigmatiserende en bedreigende onderzoeken.

Denkfout

Arawen, je maakt een denkfout: 'Nee, niet om ouders die zich vrijwillig laten opnemen in een pscychiatrische of verslavingskliniek te stigmatiseren, maar om escalerende gevallen....' Dat zou betekenen dat er nog iemand is die een oordeel kan geven over de vraag wanneer het zinnig is om het AMk in te schakelen (deze meneer niet,w ant die meldt zich vrijwillig, deze mevrouw wel, want dat is een escalerend geval).
Met een (dwingende) meldcode is dat weg. Niemand mag nog een oordeel geven over wanneer het zinnig is om te melden. Je móet melden, zonder aanziens des persoon. Dus ook die aardige meneer die heel goed weet wat er mis is en goed weet wat hij/zij dan moet doen.
En de criteria kunnen operekt worden: is dat voor een ernstige ziekte waardoor je opgenomen moet worden, of valt een lichte twijfel env raag om advies er ook al onder. Zeker als ook de huisartsenposten eronder gaan vallen krijg je heel veel lichte situaties. Als straks blijkt dat er onvoldoende meldingen binnen komen (de geschatte cijfers moeten gehaald worden) dan zullen de criteria steeds verder opgerekt worden.
Dan is er nog een punt: melding doen bij het AMK in situaties waarin je ernstige twijfels hebt (de escalerende sitauties met een alcolholverslaafde, drugsgebruikende, alleenstaande ouder met borderline) kúnnen al gemeld worden bij het AMK: elke sitautie waarin je denkt (NB!) dat er iets an d ehand zou kunnen zijn kun je al melden.
Juist dat 'denkt' wil men er nu tussenuit halen voor een automatisme.

Elk ziekenhuis heeft ook een dienst maatschappelijk werk en vrijwel elke psychiatrische patiënt krijgt een EVP-er of sociaal verpleegkundige die alles in de gaten kan houden en die eventueel ook thuis kan kijken. Dat zijn mensen die snel inzicht kunnen krijgen in de situatie en die hulp in gang kunnen zetten als dat nodig is.

Het geld dat nu gemoeid is met de inzet van het AMK zou beter ingezet kunnen worden voor thuiszorg, zodat maatschappelijk werk/evp-er snel die vorm van hup kunnen inzetten. Liefst binnen een week. Mocht dan alsnog blijken dat er veel meer aan de hand is en dat het niet op te lossen is met thuszorg, dan kunnen altijd nog zwaardere middelen worden ingezet.

Nu lijkt alles overgeslagen te worden: de behandelaar die kan denken en beoordelen, de vraag of er hulp nodig is, de inzet van hulp (in het vrijwillige kader). Om direkt naar het zwaarste middel te grijpen.

Wat mij betreft mag het verplichtende karakter gan over: de behandelaar informeert zich (of zelf of via maatschappelijk werker dan wel EVP-er) of er kinderen bij betrokken zijn en of er een oplossing is voor de kinderen.

Ook bij een crisisplaatsing zou dan de vraag kunnen komen: zijn er kinderen bij betrokken en hoe is het geregeld voor de kinderen? Als het antwoord dan is: die zijn bij oma, zou je dan willen dat oma het AMK op haar dak krijgt (naast alle spanningen al rond de crisissituatie)? Zou een vriendelijk gesprek met een maatschappelijk werker of een evp-er met oma over de vraag of ze het wel redt etc. niet handiger zijn?

Laat deze wet doorgaan en mensen zullen zorg aan mijden als de pest. Juist de mensen die het eigenlijk het hardst nodig hebben. En ze hebben nog gelijk ook, want het AMk levert vooral rapporten op, waar je je leven lang last van kunt hebben. Ook als je enkele maanden later met goede medicatie en goede begeleiding het ziekenhuis uit kunt gaan en het leven weer op wil pakken.

Tsjor

Woede

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/
Een verhaal van een gezin met een verslaafde vader die daarvoor als oplossing gescheiden zijn. Vader heeft alleen fysiek contact met de kinderen als hij zijn verslaving weet te beheersen. Anders belt hij alleen met de kinderen. De woede van de verzorgende ouder dat er ondanks de goede zorgen een bedreigend onderzoek plaatsvindt dat moet leiden tot een OTS.
Die woede ja, die herken ik. Je zoekt balans in je gezin en dan komen daar mensen die de balans in je gezin verstoren en de angst voor ongewenste inmenging en bedreiging tot het verlies van je kinderen. Niemand die even opmerkt dat je het eigenlijk heel goed gedaan hebt in deze situatie maar een eeuwig wantrouwen waar je niets mee kan dan woedend worden over zoveel onbenul.

Veilig

En vraag je dan eens af hoe 'veilig' deze kinderen zijn in dit gezin? Omdat er niets te halen valt worden alle zorgen uitvergroot er wordt gedraaid en gelogen, alle mogelijke risico's worden uitvergroot en verzonnen. Hoe zou je dat zelf vinden als alles wat in je gezin omgaat negatief en beschuldigend uitgelegd wordt?

Even temperen

Ik heb nog niet alles doorgenomen, maar toch even temperen:
- er komt een verplichte meldcode. Dat is een papiertje. De werking daarvan wordt pas duidelijk als er een situatie is, waarbij iemand onder behandeling staat, er problemen komen met de kinderen, en de behandelaar niet gemeld heeft; dan kan de behandelaar rekenen op een reprimande;
- vooralsnog is err geen kamermeerderheid voor een verplichting melding, o.a. vanwege de redenen die hier genoemd worden: mensen die zorg gaan mijden terwijl ze die hard nodig hebben, dat is erger dan wat je theoretisch zou kunnen winnen bij zo'n meldplicht.
- in Rotterdam zijn ze wel bezig met een experiment, waarbij ziekenhuizen verplicht melden bij het AMK, daar zijn ze enthousiast, maar een evaluatie van dat experiment moet nog komen en de vraag of dit landelijk overgenomen gaat worden is nog niet aan de orde (iedereen is altijd enthousiast als je net subsidie hebt binnengehaald voor een nieuw experiment).

Dus wat mij betreft kan de stoom evne van de ketel, behalve dan ene paar kanttekeningen:
- bij overwegingen van deze aard komen altijd cijfers naar voren: zoveel kinderen worden mishandeld (nu: 100.000); vervolgens het probleem dat 'we' die kinderen niet zien en dan het verdere verloop: wat gaan we doen om ze wel te zien. Als we het cijferfetisjisme nu een zouden verlaten, ons realiseren dat de cijfers veelal gebaseerd zijn op buitenlandse onderzoeken en cijfermatige inschattingen (als ik er nu tien zie, dan moeten het er wel duizend zijn). Dan kunnen we iets relaxter omgaan met de levens van ouders en kinderen.
- ik zou liever een zorgplicht willen zien (liever dan een melding) voor behandelaars, in de vorm van: plicht om te informeren of er kinderen in het geding zijn en of er een oplossing is voor de kinderen. Die zorgplicht zou beperkt moeten zijn: informatie voor zover mogelijk (je hoeft niet het GBA in te duiken, heel erg eventueel zou je het kunnen koppelen aan informatie die bekend is bij de zorgverzekeraar, dat kan dan een vrij eenvoudige administratieve computerhandeling zijn); de vraag of er een oplossing is hoeft in eerste instantie niet verder te reiken dan de vraag stellen, mogelijk bij ernstige situaties (iemand langdurig opgenomen met ernstige depressie, kinderen zij bij oma) aangevuld met een aandachtspunt van zorg voor de sociaal verpleegkundige of maatschappelijk werk. Het is dan hun taak om te kijken of aan de primaire levensbehoeften van een kind voldaan wordt (eten, dak boven het hoofd, school, een volwassene die beslissingen kan nemen (niet in juridische zin, maar feitelijk)).
Met andere woorden: behandelaars die met volwassen mensen werken moeten zich realiseren dat hun zorgplicht ook de eventuele kinderen betreft, niet in medische zin, wel in sociale zin.

Arawan, met het invoeren van een meldcode denk ik niet dat het in jouw situatie tot een positieve ontwikkeling had kunnen leiden. Het is een beetje een dooie mus, vrees ik.

Tsjor

Ik bedoel

Je hebt wel gelijk Tsjor. Maar ik bedoel dat ik blij ben met het feit dat er aandacht is voor de kinderen bij een escalerende situatie. Dat kun je een opname op de eerste hulp van het ziekenhuis toch wel noemen. Dat dan de prioriteit eens uitgaat naar de kinderen en dat de zorg voor hen nu eens belangrijker wordt gevonden dan de patient-vertrouwelijkheid. Dat de situatie van die kinderen bekeken wordt en er een melding komt, waar degene die de zorg voor die kinderen over nemen (de andere ouder of de liefhebbende grootouder) wat aan heeft bij het vragen van hulp. Dat de naasten horen wat er aan de hand is, worden geinformeerd over diagnose en behandeling en in het belang van de kinderen daarbij worden betrokken. Want tot nu toe is de GGZ een onneembare vestiging voor de naasten, die haast hermetisch wordt afgesloten wanneer de patient niet wil meewerken.
Ik hoop gewoon dat die nieuwe regeling er voor gaat zorgen dat het recht op privacy en ouderschap van de patient 'overruled' wordt wanneer de situatie dermate acuut en ernstig is dat opname in een ziekenhuis nodig is. Omdat er vaak schrijnende thuissituaties achter zitten en het belang van de kinderen dan even zwaarder moet tellen dat het recht van de patient.
Of ik er zelf wat aan had gehad? Een rapport had de rechterlijke weg die in onze situatie volgde misschien wat gemakkelijker gemaakt. En verder.. mijn kinderen hadden het voordeel dat ze mij hadden. Maar niet alle kinderen in een dergelijke situatie zijn zo gelukkig. Vandaar dat ik hoop dat dit geen 'dooie mus' is.

Wat je vraagt arawen

We zullen zien waar die meldingsplicht toe gaat leiden. Het is blijkbaar een onontkoombare stortvloed. Ik geef je op een briefje dat het meer ellendige situaties gaat geven dan dat het voor kwetsbare kinderen een oplossing gaat bieden. Het besef dat privacy een groot goed is dat we gewoon schouderophalend zitten te verkwanselen moet blijkbaar eerst aan den lijve ervaren worden. Het is niet anders.

Hulp

Wat verwacht je eigenlijk dat er voor hulp gegeven wordt aan familieleden van dit soort patienten? Het gaat namelijk helemaal niet over hulp. Het gaat over melding en juridische procedures, dat is geen hulp. Het ondermijnt ook de eigen kracht van families om zaken zelf op te lossen doordat er een olifant in de porceleinkast gaat optreden. Dat geeft alleen maar nog meer stress in een kwetsbare situatie. OTS en UHP, dat is de hulp die er geboden gaat worden.

'normale' ouders

Het probleem van dit soort overheidsmaatregelen is dat het de gewone burger meer treft dan degenen waar de maatregel voor bedoeld is. Ik heb in een buurt gewoond waar extra maatregelen voor afgekondigd waren. Het Zwitserse zakmes van een eerbare burger, die veel vrijwillige buurthulp verrichtte werd hem afgenomen omdat messen verboden waren. Ik en mijn familie werden in een fuik gefouilleerd door jonge agentjes. Denk niet dat het ook maar 1 wetsovertreder opleverde. Die zagen de bui hangen, tipten elkaar per mobiel en waren weg. De maatregelen die wat uit zouden maken werden niet genomen. Regelmatig politie surveillerend in de buurt en goede verlichting op plaatsen waar dealers rondhingen. Bij een incident op het plaatselijke winkelcentrum werden alle burgers geintimideerd, zelfs degenen die klaar stonden om als getuige op te treden en die de hulptroepen, ambulance en politie, gewaarschuwd hadden.
Weet wel waar je om vraagt Arawen.

Even beroepsgedeformeerd

Dit gedoe blijft me intrigeren. Het gaat dus, zag ik toen ik het stukje op internet terugzag (en iemand zei het hier ook al) om een project in Rotterdam waar de SEH in bepaalde gevallen verplicht is dingen te melden.

Even een aanvalletje beroepsdeformatie: hoezo kan het medisch beroepsgeheim opzij geschoven worden door een gemeentelijke regeling? Als het nou een wet in formele zin was (waar beide Kamers over gestemd hebben) dan had ik het ook niet leuk gevonden maar dit gaat helemaal ver. Wat krijgen we nog meer? Gaat straks het beroepsgeheim van de strafadvocaat op de helling op basis van de APV van Honselaarsdijk?

Of het hele land wel, of het hele land niet, zou ik denken. Geen geëxperimenteer met zoiets fundamenteels als het medisch beroepsgeheim op gemeentelijke schaal.

Ben reuze benieuwd wat er tuchtrechtelijk zou gebeuren als iemand een klacht zou indienen over het doormelden aan het AMK van een opname na een zelfmoordpoging ... Het zou mij niet verbazen als "het moest van de gemeenteraad" geen afdoende verweer is.

Groeten,

Temet

Wet op de jeugdzorg

Kun je dit lek schieten Temet?
Het wordt nameljk allemaal goedgekeurd door de wet op de jeugdzorg.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/01/begrip-kindermishandeling-te-ruim.html
"De geheimhoudingsplicht uit de Wet BIG en de WGBO wordt opzij gezet door de Wet op de Jeugdzorg."
"Het begrip “kindermishandeling” in de WJz is zeer ruim omschreven. Dit biedt derhalve de GGZ de mogelijkheid om ruimhartig te melden."

Discours

Arawen op een of andere manier lopen twee verschillende discoursen gigantisch dor elkaar.
Als je bijvoorbeeld kijkt naar meldcodes van de GGZ die te vinden zijn op internet (http://www.ggznederland.nl/privacy/meldcode-kindermishandeling.pdf), dan zie je dat met name terug in het zinnetje: 'bijvoorbeeld wanneer de hulpverlener een zorgplicht heeft tegenover de eigen patiënt die mogelijk dader is van kindermishandeling'.

Als iemand zich meldt bij de GGZ of bij de spoedeisende hulp vanwege depressie, psychose of een manie, ben je dan ook een kindermishandelaar? Als je depressief, psychotisch of manisch bent kun je niet goed voor je kinderen zorgen, maar waarom valt dan onder 'kidnermishandeling'? Ik kan maar één reden verzinnen en dat is dat de cijfers van 100.000 kinderen gehaald moeten worden.

Ik deel helemaal met je dat er aandacht moet zijn voor de kinderen, want kinderen maken dan ook een moeilijke periode door. Het zal geen glorieus bona-gezin zijn. Maar die aandacht zou 'zorg' moeten heten. En een van de zorgpunten zou moeten zijn dat je de ouder niet verder criminaliseert, ontwricht, angstig maakt dan nodig is. Want de meeste psychiatrische aandoeningen zijn met behulp van medicatie en therapie goed te behandelen. Er is dus nog een leven na de crisis, en je zou er alles aan moeten doen om te zorgen dat ouders en kinderen die crisis zo goed mogelijk doorkomen, zodat ze daarna weer de draad op kunnen pakken. Dat doe je niet als je de ouders binnen het discours 'kindermishandeling' trekt.

Ik zou dus vóór een zorgplicht zijn: elke behandelaar die ingrijpende behandelingen met een ouder gaat doen zou zich ervan moeten vergewissen of datgene wat hij/zij wil doen kan als er kinderen in het spel zijn. Dat kan een standaardvraag worden bij opname, en eventueel het inschakelen van maatschappelijk werk bij ingrijpende, langdurige opnames of als de opvang van kinderen niet goed geregeld is.

Om die 'zorg' onder het motto van 'kindermishandeling' te krijgen moet je enerzijds het begrip van kindermishandeling erg gaan oprekken (een kind dat geconfronteerd wordt met een depressieve ouder wordt dan emotioneel mishandelt) en moet je alle psychiatrische patiënten als zodanig gaan benaderen. Zo kom je wel aan 100.000 kinderen. Maar je hebt dan zoveel kapot gemaakt in de relatie psychiatrie-patiënten en in de relatie ouders-kinderen dat ik me niet kan voorstellen dat iemand daar blij mee is.

Je zegt zelf dat je denkt dat een rapport de rechterlijke weg in jouw situatie gemakkelijker had gemaakt. Ik denk dat je te optimistisch bent over de rapporten van het AMK. Stel dat je echtgenoot opgenomen werd met een crisis, dan zou er dus melding gedaan worden bij het AMK en had je vervolgens een onderzoek gekregen. Deurbel gaat, AMK op de stoep. Je man valt dan in de categorie 'kindermishandelaars' en het zou de vraag zijn of jij de kinderen wel voldoende hebt beschermd tegen hem. Jij zegt zelf dat de kinderen gelukkig bij jou waren, maar dan schat je je eigen situatie positief in. Ik denk echt dat je iets te naïef en optimistisch bent.
Maar ik vind het vooral jammer dat het zorgdiscours zo verdwijnt onder het mishandelingsdiscours. Beiden hebben heel andere dynamieken,

Tsjor

Wgbo blijft

AnneJ, de WGBO gaat boven de wet op de jeugdzorg. Daarin vergissen veel mensen zich. Ook na een OTS en UHP moeten ouderes nog toestemming geven voor behandelingen etc. Hulpverleners vinden dat lastig en er gaan al lang stemmen op om dat maar even opzij te zetten, maar tot nu toe is dat gelukkig nog niet gebeurd.
De meldingsprotocollen voor zover die nu op internet te vinden zijn gaan eigenlijk over situaties waarin iemand vermoedt dat een kind mishandelt wordt; dan is er altijd al de mogelijkheid om dat te melden.
Wat de situatie van Rotterdam anders maakt is dat er een meldingsplicht zou zijn, ongeacht enig vermoeden van mnishandeling. Dan gaat het om overdracht van patiëntgegevens en dan is de zorg van Temet volledig terecht.
Alleen over de specifieke situatie in Rotterdam zijn geen stukken te vinden op internet, ik kan het in elk geval niet achterhalen. Het NJI zou het experiment begeleiden met onderzoek, maar ik kan niet zien of er al een eindrapport is.

Tsjor

Art 2j wet op de jeugdzorg

Ik heb geen tijd om het tot op de bodem uit te zoeken, maar ik heb toch even de wet op de jeugdzorg erbij gepakt en volgens mij zit de crux in art 2j:

"Artikel 2j
Een meldingsbevoegde kan zonder toestemming van de jeugdige of zijn wettelijk vertegenwoordiger en zo nodig met doorbreking van de op grond van zijn ambt of beroep geldende plicht tot geheimhouding, een jeugdige melden aan de verwijsindex indien hij een redelijk vermoeden heeft dat de jeugdige door een of meer van de hierna genoemde risico’s in de noodzakelijke condities voor een gezonde en veilige ontwikkeling naar volwassenheid daadwerkelijk wordt bedreigd:

a. de jeugdige staat bloot aan geestelijk, lichamelijk of seksueel geweld, enige andere vernederende behandeling, of verwaarlozing;
b. de jeugdige heeft meer of andere dan bij zijn leeftijd normaliter voorkomende psychische problemen, waaronder verslaving aan alcohol, drugs of kansspelen;
c. de jeugdige heeft meer dan bij zijn leeftijd normaliter voorkomende ernstige opgroei- of opvoedingsproblemen;
d. de jeugdige is minderjarig en moeder of zwanger;
e. de jeugdige verzuimt veelvuldig van school of andere onderwijsinstelling, dan wel verlaat die voortijdig of dreigt die voortijdig te verlaten;
f. de jeugdige is niet gemotiveerd om door legale arbeid in zijn levensonderhoud te voorzien;
g. de jeugdige heeft meer of andere dan bij zijn leeftijd normaliter voorkomende financiële problemen;
h. de jeugdige heeft geen vaste woon- of verblijfplaats;
i. de jeugdige is een gevaar voor anderen door lichamelijk of geestelijk geweld of ander intimiderend gedrag;
j. de jeugdige laat zich in met activiteiten die strafbaar zijn gesteld;
k. de ouders of andere verzorgers van de jeugdige schieten ernstig tekort in de verzorging of opvoeding van de jeugdige;
l. de jeugdige staat bloot aan risico’s die in bepaalde etnische groepen onevenredig vaak voorkomen. "

Die mogelijkheid onder l intrigeert mij in hoge mate, maar daarover misschien een andere keer.

Op grond van een eerdere bepaling (2a of 2b, ff vergeten) is een arts een "meldingsbevoegde". Er staat ook ergens iets over afspraken met B&W, dus kennelijk is er nadrukkelijk ruimte gemaakt voor gemeentelijk beleid (wat een bedreiging is in Rotterdam hoeft dat niet te zijn in Utrecht, kennelijk).

Mij vallen twee dingen op:
1) het gaat om een meldings*bevoegde* die een jeugdige *kan* melden aan de verwijsindex. Geen verplichting dus. Die verplichting zou dan in het leven geroepen moeten worden door de instelling waar de betrokkene werkt, op grond van werkgeversgezag, lijkt mij zo.
2) Het gaat om problemen van de jeugdige, niet om problemen van de ouders. Als ik die tekst lees kom ik tot de conclusie dat de daarin opgesomde problemen en risico's aanleiding kunnen zijn voor een melding als de meldingsbevoegde "een redelijk vermoeden heeft dat de jeugdige door een of meer van de hierna genoemde risico’s in de noodzakelijke condities voor een gezonde en veilige ontwikkeling naar volwassenheid daadwerkelijk wordt bedreigd"

Let wel, die opsomming is wat je een limitatieve opsomming noemt: daarbuiten zijn er geen gronden voor een melding met een beroep op dit artikel. Zelfmoordpoging, geestelijke stoornis of verslaving *van de ouders* staat niet in die opsomming. Je kan natuurlijk construeren dat een zelfmoordpoging van een ouder een risico vormt op geestelijke problemen bij de jeugdige en dat dat dan weer een risico vormt dat die jeugdige in de noodzakelijke condities etc wordt bedreigd, maar die stap kan je m.i. op basis van de tekst niet maken. Het is het verschil tussen een staatslot (= kans op een geldprijs) en een lot waarmee je kans maakt op een staatslot (= een kans op een kans op een geldprijs).

Zo beredeneerd kan het Rotterdamse beleid dus niet door de beugel van de Wet op de Jeugdzorg.

Blijft over dat art 2j onder l. Volgens mij staat iedereen wel bloot aan enig risico dat ongelijk verdeeld is over de etnische groepen. Voorbeeld: diabetes type 2 komt meer dan gemiddeld voor bij Hindostanen. Hoewel ik een kaaskop ben sta ik vast ook bloot aan een risico op diabetes type 2. Een klein risico vermoedelijk, want geen overgewicht, nette bloedsuikerspiegel en geen Hindostaan, maar het risico is niet nul dat ik het ooit zal krijgen. Op grond van de letterlijke tekst van de bepaling kan ik dan doorgemeld worden - ware het niet dat ik 44 ben en dus te oud. Let wel, je bent in deze wet jongere tot je 23e, dan ben je dus al 5 jaar meerderjarig!!

Groeten,

Temet

Bedankt temet

Eigenlijk is de crux dat er altijd zorgen zijn, dus ben je altijd de sjaak en zo gaat het ook uiteindelijk.
Maar bovendien zit de angel in nummertje K. de ouders of andere verzorgers van de jeugdige schieten ernstig tekort in de verzorging of opvoeding van de jeugdige;
Dat kunnen ze altijd beweren op grond van de situatie van de ouder. Dat dat nog geen feit is, is wel een reden om te onderzoeken of dat een feit is. Elk onderzoek kun je uiteindelijk onderbouwen op die manier. Er is geen ontkomen aan. Want wat is er nu mis met een onderzoek? De overheid heeft op elk moment het recht om te onderzoeken of de opvoedingssituatie van de jeugdige te wensen overlaat. Enzovoort dus.

1-2-3: hahaha!

Dit is echt geen goed nieuws hoor. Hooguit een hoop extra leed. Heb je je gekke partner eindelijk zover dat hij zich laat helpen (je weet immers: als je weg gaat dan zijn de kinderen aan hem overgeleverd middels de omgangsregeling die standaard wordt opgelegd), krijg je gratis en voor niets de jeugdzorg erbij.....

Nee bedankt, we lossen het zelf wel op.