Baby hendrikus blijft bij ouders

Tsjor

"Er worden veel minder mensen daadwerkelijk veroordeeld voor seksueel misbruik dan dat er in de hulpverlening behandeld wordt op basis van vermoedens."
Klopt. Maar er wordt wel degelijk aangifte gedaan, door het AMK(onderdeel van BJZ)om precies te zijn.
Een uhp is in feite al een justitieel traject, want elke aanvraag voor een uhp wordt aan de rechter voorgelegd. Maar de tussenstap om eerst aangifte te doen spreekt mij aan. Er dienen dan wel heel precies grenzen worden bepaald van het toelaatbaar handelen van de ouders. Of de beschadigingen aan het kind. Die zijn er bij mijn weten nog niet.
Onyx

Miriam

" Je bent niet bekend met analyses van uhp's."
Je vergist je daarin.

Geef die dan

Ik " Je bent niet bekend met analyses van uhp\'s."
Onyx:"Je vergist je daarin."
Geef die dan. Dat zou helpen.
Maar ik geloof je niet want je schreef zelf ""Ik weet niet eens of er wel een totaalbeeld, en een risicoanalyse dus, bestaat." en "Ik hoop/vermoed dat het ministerie zich hiermee bezig houdt..."
Er is geen analyse van uhp. Niet op algemene schaal en niet in individuele gevallen.
Groet,
Miriam Lavell

Gezinsvoogd

Ok, ik ga er in mee dat het veld zelf een op maat gemaakte risico-analyse van het vervolgtraject moet maken. En ik ben het ook eens dat de meningen nogal verdeeld kunnen zijn over hoe nu verder. Komen we toch weer uit op de gezinsvoogd, de uitvoerder van de OTS. Want die heeft als enige overzicht van de voorgeschiedenis, draagt de verantwoordelijkheid voor het verdere verloop en die zal dus de beslissing nav de risicoanalyse op de toekomst moeten maken.
De zich opdringende conclusie van het niet meer uithuisplaatsen kwam voort uit het plotselinge inzicht dat de ernstige misstanden in de jeugdhulpverlening wrs teveel als incidenten worden gezien, ook door mij. Een gedachtensprongetje van schrik dus.
Onyx

Grote schaal

"Er is geen analyse van uhp. Niet op algemene schaal en niet in individuele gevallen."
Nee, dat waren we dus al eens met elkaar. Wat ik bedoelde is dat ik wel ervaring met inderdaad de risicoanalyse voor een uhp en de eerste stappen daarna. Wat daarna weer komt is aan de gezinsvoogd en dat ben ik niet.
Onyx

Aangifte

'Maar er wordt wel degelijk aangifte gedaan, door het AMK(onderdeel van BJZ)om precies te zijn.'Ja, bij een vermoeden van seksueel misbruik is dat gelukkig wel vrij gangbaar. Alleen: als het onderzoek dan uitwijst dat er geen sprake van is (wat vaak voorkomt) dan wordt de hele rataplan niet teruggedraaid. In de volgende rapportages staan ondoorzichtige termen als 'een belaste voorgeschiedenis' en het kind blijft uithuisgeplaatst.

Dat zou op te lossen zijn door doelstellingen van de uithuisplaatsing helder te houden: op verdenking van seksueel misbruik of mishandeling een kind tijdelijk uithuisplaatsen tot het politieonderzoek of de rechtszaak is afgerond.

Tsjor

Tsjor

"Maar zeg eens eerlijk, hoe vaak komt een gezinsvoogd op bezoek bij een kind bij jou in de groep?"
Nooit, aangezien ik niet met of in groepen kinderen werk.
"heeft een gezinsvoogd enig inzicht of doet de gezinsvoogd enige moeite om inhoudelijk mee te denken over de behandeling?"
Meestal wel en jazeker.
Groet,
Onyx

Doelstelling uhp

De doelstelling van een uhp is het kind te beschermen tegen direct ernstig gevaar van het welzijn van het kind. Kindermishandeling is eigenlijk de verzamelnaam voor fysieke, psychische, sexuele, emotionele mishandeling en verwaarlozing. Tsjor stelt voor om alleen sexuele en fysieke mishandeling als grond voor een uhp te kiezen. Dat kan natuurlijk, maar dan wordt waarschijnlijk de uhp bedoeld waarbij een VOTS wordt aangevraagd. Deze Voorlopige OnderToezichtStelling wordt inderdaad gebruikt tot het onderzoek (politie en/of Raad vd Kinderbescherming) aantoont, hoeft dus niet afgerond te zijn, dat er werkelijk sprake is van een acute dreiging. Ik wil maar zeggen: dit bestaat al.
Onyx

Maar niet in de praktijk

In de praktijk wordt een VOTS een OTS en wordt de uithuisplaatsing verlengd, ook al blijkt dat er geen sprake is van mishandeling of misbruik.
Overigens heb ik niet gezegd dat alleen mishandeling en misbruik het is. Maar ik heb zo genoeg van altijd dezelfde vage termen die nu gebruikt worden. Als je mishandeling zegt, zeg het dan ook, wat dat is een misdaad. Idem voor misbruik.
Werd de UHP maar alleen gebruikt voor deze doelstelling,d an zouden er niet zoveel zijn. Het gat ook om vermoedens, het gaat ook om dreigende ontwikkelingen etc. En straks gaat het om het kind dat recht heeft op een ongestoorde ontwikkeling. Kun je nagaan hoeveel kinderen daar onder zullen vallen.

En nogmaals: het zou mooi zijn als de hulpverlening langs dezelfde maatlat gelegd zou worden. Een kind opsluiten, visiteren, kontakt met ouders ontzeggen, onderwijs onthouden etc. etc. nou ja. Het is herhaling wat ik zeg.

Jammer dat je niet weet hoe vaak een gezinsvoogd op de groep komt. Jammer ook dat je niet beseft dat een gezinsvoogd inhoudelijk niet opgeleid is om behandelingen te beoordelen. Je geeft de gezisnvoogd namelijk wel een belangrijke taak: ´Want die heeft als enige overzicht van de voorgeschiedenis, draagt de verantwoordelijkheid voor het verdere verloop en die zal dus de beslissing nav de risicoanalyse op de toekomst moeten maken.'

Maar goed, je hebt er dus geen idee van hoe het in de praktijk gaat.

Tsjor

Het gezin of de staat

Onyx:"Wat ik bedoelde is dat ik wel ervaring met inderdaad de risicoanalyse voor een uhp en de eerste stappen daarna. Wat daarna weer komt is aan de gezinsvoogd en dat ben ik niet."
Dit is het probleem.
Als je jezelf nu eens loslaat en het vanuit het kind bekijkt, dan ziet het er anders uit. Er is het gezin met vader, moeder, brusjes, tantes, buurvrouwen, school en straatcultuur. Alle delen zijn met elkaar verbonden en worden in de beoordeling als geheel beschouwd. Het kind doet dat ook en noemt het thuis wonen.
Met uhp opent zich een nieuw pakket: de staat. Alle hulpverleners, voogden, instellingen, medewerkers, pleegouders en beoordelaars zijn als brusjes, neven en nichten, tantes en buurvrouwen in dat pakket verbonden. Jij kunt je wel deftig distantiëren van wat na jou komt, maar voor de effecten op het kind hoort het bij elkaar. Voor de vergelijking thuisblijven of uhp, kan dat distantiëren ook helemaal niet. Uhp stopt namelijk niet met jou. Wat erna komt hoort er ook bij.
Wat jij zou moeten doen is afwegen of de staat, dus jij en alles wat er na jou komt, beter voor dit kind uit zal pakken dan thuis blijven. Pas als dat zeker is, dan is jouw beslissing tot uhp een goede beslissing.
Je kunt bij het maken van die afweging dezelfde analysevorm gebruiken als die die gebruikt is voor de uhp van baby Hendrikus. Gewoon op basis van de statistiek.
Hoe gammel die analyse ook is, als je dezelfde wijze van analyseren op het gezin als opvoeder én op de staat als opvoeder toepast, dan kom je tot een gelijkwaardige beoordeling.
Het komt dan simpelweg neer op het tellen van risico's en je afvragen wat erger is. Hoe groot is de kans op verwaarlozing in het gezin? Hoe groot is de kans op misbruik buiten het gezin?
Noem alle kwalen van zowel het gezin als de staat als opvoeder op en leg ze naast elkaar.
Die afweging heeft invloed op het antwoord. Misschien ook wel vooral invloed op het moment van uhp. Niet nu, want er is geen plaats en plaatsgebrek bij de staat heeft meer risico dan bij het gezin blijven. Of niet nu, want de risico's in het gezin zijn pas vanaf een bepaalde leeftijd het grootst. We beoordelen de situatie dan weer. Of niet nu, want de risicoperiode is maar kort. We kunnen beter inzetten op hulp thuis om die periode te overbruggen.
Ik vind dat de wet zou moeten veranderen op dit punt. Op dit moment is het nog zo dat aan de kinderrechter verantwoord moet worden welke risico's er in het gezin worden gezien. Wat niet verantwoord hoeft te worden is of er wel plaats is in instellingen, of er wel een plan is voor het kind om het beter te laten gaan en wat de effecten van dat plan zouden kunnen zijn.
Er is eerst uhp.... dan een hele tijd niks.... en dan zien we wel verder.
Het effect is dat er tot ots of uhp besloten wordt, ondersteund door degelijke rapporten met een stevige mening over het gezin als opvoeder, waarna het kind toevalt aan de staat als opvoeder. Die staat, de voogd eigenlijk, komt met het zoveelste ongeplande kind te zitten waarvoor geen kamertje klaar is, geen school is, geen dokter of behandelaar, geen liefde en geborgenheid. Die voogd reddert met kinderen zoals ouders in crisis dat ook doen.
Ja, dat is slecht voor kinderen. Ik geloof eigenlijk dat we het daar wel over eens zijn. Maar voor het kind is door de hond gebeten worden niet beter dan door de kat gebeten worden. Sterker nog: wat er in dat gezin in crisis vaak wel is, is een vertrouwde omgeving. Je moet als opvoedende staat heel veel meer te bieden hebben om dat verlies goed te maken.
Is dat er niet, dan breng je dat kind van de drup in de regen. En dat is de kern van de kritiek op jeugdzorg.
Groet,
Miriam Lavell

Tsjor

1. De praktijk is echt groter dan de wereld van de instellingen waar kinderen geplaatst worden.
2. Ik heb regelmatig meegemaakt dat een VOTS niet verlengd werd. Idem dat een VOTS-aanvraag niet bekrachtigd werd.
3. Ik geef de gezinsvoogd die taak niet, zo is het wettelijk geregeld.
4. Stop 'ns met dat vijand-denken. Ik ontken toch niet dat er grote en grove misstanden zijn?
Onyx

Vijandddenken

Ik wil er graag mee ophouden, ik deel het zwart/wit beeld ook niet dat mij hier toegekend wordt.
Maar het vijanddenken zit ook hierin: 'Op zo'n moment ben ik dus blij dat dat kind niet thuis woont.' Op basis van een tas. En vooral op basis van gebrek aan communicatie. Er zijn ouders die hun kinderen verwaarlozen, ja. er zijn ook ouders die voor hun kinderen kleren thuis bewaren en die aandoen als het kind komt en uitdoen als het kind weggaat. Vraag het eens.
Er zijn ook kinderen die de hulpverlening (instelling of pleeggezin) verlaten met helemaal niks meer of kleren waar de naam van een ander kind nog in staat.
Het vijanddenken (wij als hulpverlening zijn goed en de ouders verpesten het) moet inderdaad stoppen. Dat kan door een reëler beeld te schetsen van beide zijden, zoals Mirjam al heel lang aan het betogen is. Waarom zou je die statistieken dan niet willen?

Tsjor

Referentiekader

jessica:"Hier wel meegemaakt na een weekend bezoek naar ouders met een tas vol kleren en op zondag avond tot de ontdekking gekomen dat daar dus niets van is gebruikt en het kind in de zelfde kleren weer terugkomt. Op zo\'n moment ben ik dus blij dat dat kind niet thuis woont. "
Hier raakt deze discussie die andere, die over de kosten van kinderen. Namelijk de vraag of het wel nodig is om zoveel uit te geven aan kinderen. Bijvoorbeeld ook de vraag of het wel nodig is om ze elke dag, of zelfs elke week schone kleren aan te trekken.
Ik begrijp dat in jouw referentiekader zit dat het niet anders kan, maar het is niet zo heel lang geleden dat kinderen van de sociale middenklasse maar twee setjes kleren hadden: een voor door de week en één voor zondag.
Op zondag werd dat setje trouwens niet gewassen. Hooguit hing het uit.
Het is bekend hoe 'erg' het is voor kinderen om langer dan een dag in dezelfde kleren te lopen. Het antwoord: dat is niet erg. Het past hooguit niet in het referentiekader van de sociale middenklasse van vandaag, die, opgestuwd in de vaart der volkeren, meent dat een kinderkledingkast minstens uit zeven setjes voor elk seizoen moet bestaan.
Dat is goed voor de economie. Maar met het welzijn van kinderen doet dat niet zo heel veel.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ik ben het met de strekking van je reactie eens. Laat ik me daar maar toe bepalen
In oplossingen denkend: er zou een brug gebouwd moeten worden tussen de circuits voor en na de uhp. Die is er nu nauwelijks. De enige verbindingen die er nu is, is de kinderrechter en die opereert op grote afstand en pas op verzoek van de gezinsvoogd.
Het gevolg is dat de ouders en het kind zelf de brugfunctie (moeten) zijn.
Om voor de hand liggende reacties voor te zijn: Ja, als er anders/beter/respectvoller/minder arrogant/etc naar ouders en kind geluisterd zou worden dan is die brug niet nodig. Ik weet het!
En er moet zsm een centraal, openbaar toegankelijk overzicht komen van de opvang- en behandelmogelijkheden na een uhp, inclusief een beschikbaarheidslijst, een kwaliteitsbeoordeling en de doelstelling van die betreffende instelling.
Verzin ik maar even op deze druilerige zondagochtend
Onyx

Wij en zij

Onyx:"En er moet zsm een centraal, openbaar toegankelijk overzicht komen van de opvang- en behandelmogelijkheden na een uhp, inclusief een beschikbaarheidslijst, een kwaliteitsbeoordeling en de doelstelling van die betreffende instelling. "
Nee hoor. Het is veel simpeler.
"Wij" zijn het gezin, "zij" zijn allen die daar buiten staan en zijn aangesteld om iets te zeggen over het gezin. Zo eenvoudig is de perceptie. Het zijn twee gescheiden werelden die ieder intern verbonden zijn.
Er hoeft geen brug tussen. "Wij" willen zelf kunnen weten wat we doen. "Wij" willen autonomie. Tegelijkertijd is er het besef dat dat niet altijd goed gaat. Daarom is iedereen er tevreden me dat "zij" bestaan. Maar "zij" zijn er om gevaren te voorkomen. Wat niet geslikt wordt is dat "zij" met regelmaat zelf die gevaren veroorzaken. Dat het gevaarlijker is om in een instelling te zitten, dan in het huis waar je door die "zij" uit bent gehaald.
Dat "wij" onze kinderen moeten inleveren als we ze niet naar school sturen, maar dat "zij" hordes kinderen hebben die niet naar school gaan.
Dat "wij" tamelijk willekeurig verdacht worden van misbruik, maar dat "zij" kinderen misbruiken.
Dat "wij" onze kinderen kwijt raken als we ze opsluiten, maar dat "zij" met regelmaat kinderen onrechtmatig opsluiten.
Dat "wij" op onze vingers getikt worden als er een gebrek aan structuur is, maar dat "zij" de kinderen van hot naar her laten verhuizen.
Dat "wij" onze kinderen omgang moeten gunnen met die naar ons oordeel gevaarlijke ex, maar dat "zij" ons die omgang kunnen weigeren omdat ze ons gevaarlijk vinden.
Dat "zij" meer oog lijken te hebben voor de inhoud van de kledingkast, dan voor de familieband.
Kortom: "wij" zijn er in toenemende mate niet van overtuigd dat "zij" het beter doen. Sterker nog: het lijkt er steeds meer op dat "zij" het slechter doen.
De oplossing zit niet in het maken van een brug tussen "wij" en "zij", maar in het stoppen van het wijzen naar elkaar binnen die "zij". Hoe krampachtig je ook probeert om die "zij" los te maken, ze horen bij elkaar. Al is het maar omdat "zij" het ook over "wij" hebben alsof we bij elkaar horen.
Baby hendrikus is daar een prachtig voorbeeld van. Zijn thuissituatie wordt beoordeeld alsof zijn ouders medeverantwoordelijk zijn voor alles wat er fout ging in gezinnen met verstandelijk gehandicapte ouders.
Oke, baby hendrikus is "wij".
Maar jij bent, samen met jessica en al die anderen, "zij". Hoe jullie ook onder elkaar kunnen verschillen en hoe fundamenteel anders jullie rol ook moge zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Zij en zij

Ok, prima, ik hoor bij Zij. Ook bij Wij, maar dat laten we voor het gemak maar even buiten beschouwing.
Wat niet klopt aan jouw redenatie, Miriam, is dat er niet binnen de Zij-wereld gewezen wordt naar mede-Zij-bewoners vanuit gebrek aan verantwoordelijkheid, maar omdat er werkelijk een grens is aan de mogelijkheden vanuit een bepaalde plek in de Zij-wereld. Sterker nog, weinigen in de Zij-wereld kennen hun wereld van horizon tot horizon. En dan bedoel ik niet de kennis op stratenplanniveau, maar de globale geografie (laat staan: taal, cultuur, bewoners).
De Wij-werelders zouden eenvoudigweg kunnen stellen dat dat niet hun probleem is, maar de Verantwoordelijkheid van die Anderen, al was het alleen al omdat er door Wij flink betaald, en geleden, wordt voor Zij. Waarop een individuele Zij-ster moedeloos om zich heen kijkt naar die hele grote Zij-wereld om haar heen...
Onyx

Ik ben het met je eens onyx!

Over dit: 'En er moet zsm een centraal, openbaar toegankelijk overzicht komen van de opvang- en behandelmogelijkheden na een uhp, inclusief een beschikbaarheidslijst, een kwaliteitsbeoordeling en de doelstelling van die betreffende instelling.'
Het is overigens wel eerder bedacht, maar het blijkt in de uitvoering heel erg lastig te zijn. Het is me wel uitgelegd waarom, maar ik kan het niet reproduceren.

Ik ben eht met je eens, dat er een eenvoudig toegankelijk overzicht zou moeten komen van alle beschikbare mogelijkheden, inclusief wachtlijsten en cliëntenbeoordelignen. Over een hotelletje in de Vogezen kan ik alles vinden: prijs, accomodatie, klantenbeoordelingen. Terwijl ik daar hooguit twee weken zal verblijven. Als ik op zoek ga naar goede hulp voor een kind met een hechtingsstoornis en ik wil weten waar ze eventueel terecht kan (reeël) moet ik uren zoeken en is het nog vaak afhankelijk van toevalligheden. Dat gebrek aan informatie maakt dat je dus ook niet mee kunt p;raten als ouder, alleen je hulpvraag neerleggen en wachten op een antwoord. Alsof je zomaar en hotelreservering moet invullen en afwachten wat je toegewezen wordt. Voor een vakantie zou niemand dat accepteren. Waarom dan wel voor en goede plek voor het kind waar je je zorgen om maakt.

Overigens zou het handig zijn als zo'n database wordt ingevuld vanuit cliëntenorganisaties en neit vanuit de overheid, omdat dan andere belangen meespelen. Het is bekend dat er soms met wachtlijstenw ordt geschermd, terwijl er open plaatsen zijn. Zit het verdelen ervan vast op de personeelsgrootte van de DJI. Nou ja.

Tsjor

Nog simpeler

onyx:"Sterker nog, weinigen in de Zij-wereld kennen hun wereld van horizon tot horizon."
Nou en?
onyx:"De Wij-werelders zouden eenvoudigweg kunnen stellen dat dat niet hun probleem is"
Je verschuift het probleem. Je verliest oog voor dat waar jeugdhulpverlening om gaat. Het gaat over oplossingen voor kinderen die in problemen komen. De kwestie is doodsimpel: die oplossingen moeten oplossingen zijn en geen nieuwe problemen of zelfs uitbreiding van risico's.
Om dat te managen hoef je niet iedereen persoonlijk te kennen, maar moet je de risico's kennen en kunnen controleren.
Ouders kunnen ook niet aankomen met het excuus dat ze de slechte vrienden van hun kinderen niet kennen. Kern is dat ze kennelijk niet in staat zijn de slechte invloed van die vrienden in te perken. Dát leidt tot uhp.
Maar dat is een vreemde stap als dat besloten wordt door een hulpverleningsapparaat dat kennelijk zelf net zo machteloos is en dat dus kinderen net zo makkelijk overlevert aan risico's die ontoelaatbaar zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Werkt niet

tsjor:"k ben eht met je eens, dat er een eenvoudig toegankelijk overzicht zou moeten komen van alle beschikbare mogelijkheden, inclusief wachtlijsten en cliëntenbeoordelignen."
Hoe zie je dat voor je?
Ik zie een gouden gids vol gegevens waar je ook niet meer uit komt. Bovendien is het helemaal niet waar dat je kunt kiezen.
tsjor:"Alsof je zomaar en hotelreservering moet invullen en afwachten wat je toegewezen wordt."
Dat vind ik een rare en zelfs wat naieve vergelijking. Bij het kiezen van een hotel ben je helemaal niet afhankelijk. Je kunt uiteindelijk besluiten om niets te kiezen als je aan het lijntje gehouden wordt.
Hier is de afhankelijkheid 100%. Er MOET hulp komen. Vergelijk het met het zoeken van een school of een specialist. In die omgevingen helpen dit soort lijsten helemaal niet. Dat is al geprobeerd.
Groet,
Miriam Lavell

Je rol serieus nemen

jessica:"Maar ik mag mij daar toch wel aan storen dat die ouders niet de moeite nemen om even wat schone kleren uit die tas te halen!"
Met je mond dicht en je vingers stil. Dus vooral niet hardop. Je moet je goed realiseren dat je vertegenwoordiger bent van alles wat bij jeugdhulpverlening hoort en dat wat jij zegt meespeelt in het beeld wat er van die sector is.
Je moet je bovendien goed realiseren dat je er bent om ernstige problemen te verhelpen. Dat gaat niet over vlekken op kleren. Het risico van vlekken op kleren weegt niet op tegen het belang van de familieband.
Die vlekken zijn dus geen rechtvaardiging van de plaatsing bij jou. Zeg of schrijf niets dat doet alsof het daar wel op lijkt.
Jessica:"soms word er besloten om maar eens een weekend niet naar huis te gaan omdat dat dus niet ten goede voor dat kind was.Zo\'n beslissing neem je niet alleen maar als team."
Dat is bekend. Ook bekend is dat exen dat wel eens doen ten opzichte van andere exen. Ze gebruiken daarvoor dezelfde argumenten en hebben een team van familie, vrienden en kennissen, de schooljuf soms zelfs die het daar mee eens zijn. Niet die argumenten, maar de handeling zelf wordt als negatieve daad opgevat en kan uiteindelijk tot uhp leiden.
Het gaat om die tegenstelling.
Leg uit waarom het een positieve handeling is als jij het doet in samenspraak met een of ander team.
Is de handeling, het feit dat kind een weekend bezoek aan gezin of ex overslaat ingrijpen waard of juist verstandig?
Nee, ik hoef geen discussie over elk detail. Ik wil graag dat het over feiten gaat en dat er een heldere afweging van die feiten is.
Jessica:"Maar wat kan ik er aan doen als kleine spin in dat hele grootte web?"
Je eigen rol serieus nemen. Gepast je tong afbijten dus. Niet alleen op fora of op familiefeestjes, maar ook op het moment dat dat kind weer bij jou komt en je dat setje kleren nog om het lijf ziet hangen.
Je woorden wegen door de positie die je hebt, veel zwaarder dan je zelf misschien wel denkt.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

" De kwestie is doodsimpel: die oplossingen moeten oplossingen zijn en geen nieuwe problemen of zelfs uitbreiding van risico\'s."
Mee eens.
"Om dat te managen hoef je niet iedereen persoonlijk te kennen, maar moet je de risico\'s kennen en kunnen controleren."
Mee eens.
"Maar dat is een vreemde stap als dat besloten wordt door een hulpverleningsapparaat dat kennelijk zelf net zo machteloos is en dat dus kinderen net zo makkelijk overlevert aan risico\'s die ontoelaatbaar zijn."
En jouw oplossing is?
Je lijkt het probleem, de risicotaxatie van het hulpverleningstraject na de uhp, niet te begrijpen of te willen begrijpen. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik mezelf ga herhalen. Lijkt me voor niemand interessant. Ik daag je uit om in (mogelijke) oplossingen te reageren in plaats van te blijven hameren op wat er fout gaat. Want daar waren we het al lang over eens.
Groet, Onyx

Je loopt in de val

Onyx:"Je lijkt het probleem, de risicotaxatie van het hulpverleningstraject na de uhp, niet te begrijpen of te willen begrijpen."
Ik heb er geen begrip voor. Dat is iets anders. Ik heb er geen begrip voor want het gaat over het effect op kinderen. 1:1 geen excuus of verzachtende omstandigheid voor te verzinnen. Net zoals gezinnen beoordeeld worden over de vraag of zij zelfstandig, met hulp, of helemaal niet in staat zijn om de negatieve effecten (risico's) voor het kind te minimaliseren.
Jij lijkt in dezelfde val te trappen als veel ouders doen. Je doet alsof het over 'schuld' gaat en voert een bepaalde mate van hulpeloosheid aan als excuus of verzachtende omstandigheid. Maar het gaat niet over schuld. Het gaat over het kind en over negatieve effecten op dat kind.
De oplossing is doodsimpel. Inventariseer de effecten op het kind van de diverse maatregelen. Weeg die af tegen de effecten op het kind van bepaalde gezinsomstandigheden.
Als jij nu wilt beweren dat die oplossing, het enkel meten van de effecten van de diverse oplossingen, onmogelijk is, dan is de uitkomst helder: Jeugdhulpverlening is een mistige, zinloze en kostbare bedrijfstak die vooral zichzelf in stand houdt, maar het doel voorbij schiet.
Groet,
Miriam Lavell

Het is geen woordenspelletje

Welnee, ik heb het niet over schuld, excuses of verzachtende omstandigheden. Ik heb het over oplossingen.
"De oplossing is doodsimpel. Inventariseer de effecten op het kind van de diverse maatregelen. Weeg die af tegen de effecten op het kind van bepaalde gezinsomstandigheden."
Ik hoor graag HOE dat gedaan zou moeten worden, Miriam.
"Als jij nu wilt beweren dat die oplossing, het enkel meten van de effecten van de diverse oplossingen, onmogelijk is"
Dat wil ik helemaal niet beweren. Niks is onmogelijk wat mij betreft. Bovendien is het probleem te groot, de consequenties veel te ernstig, om welke oplossing dan ook af te wijzen.
"Jeugdhulpverlening is een mistige, zinloze en kostbare bedrijfstak die vooral zichzelf in stand houdt, maar het doel voorbij schiet."
He jammer, deze opvatting had jij al voor deze discussie. Moeten we dit gesprek dan maar als een vrijblijvend tijdverdrijf voor ledige zomeruurtjes beschouwen? Plus: welk alternatief zie je voor je, Miriam?
Groet, Onyx

Database (tsjor)

Tsjor: "het blijkt in de uitvoering heel erg lastig te zijn. Het is me wel uitgelegd waarom, maar ik kan het niet reproduceren."
Dat zit 'm in de structuur van de jeugdhulpverlening, de organisatie en de ontstaansgeschiedenis. Er is sprake van een enorme versnippering en specialisatie. Ook overlappen justitie, welzijn en volksgezondheid elkaar.
Het ministerie van Jeugd en Gezin is een positieve ontwikkeling wat dat betreft. De oprichting van de CJG's ook, dwz die beogen in ieder geval voor de uhp overzicht en een centrale aanpak te bereiken. In het verlengde daarvan zou iets dergelijks voor na de uhp ook denkbaar moeten zijn. (Waarmee ik niet wil zeggen dat ik voor uhp ben!)
Onyx

Uitvlucht

Onyx:"Ik hoor graag HOE dat gedaan zou moeten worden, Miriam."
Net zoals de risico's worden ingeschat bij gezinnen. Voor jouw verdieping: Vraag je af hoe men tot een risicoanalyse van gezinnen met verstandelijk gehandicapte ouders is gekomen. Zoek die cijfers op. Zoek die onderzoeken op die tot die cijfers gekomen zijn. Precies op die manier kun je ook de risico's van uhp of ots of vots meten. Je kunt dat zelfs (desnoods op termijn) specificeren naar kindsoort, probleemsoort en oplossingssoort (instelling, pleeggezin, whatever).
Gewoon tellen dus en hier en daar wat kinderen aan een onderzoek onderwerpen. Dat is al dagelijks gebruik. Ik begrijp niet welke onmogelijkheid je ziet.
Onyx:"He jammer, deze opvatting had jij al voor deze discussie. Moeten we dit gesprek dan maar als een vrijblijvend tijdverdrijf voor ledige zomeruurtjes beschouwen?"
Dit klinkt alweer als een uitvlucht onyx. Je vergeet dat als er iemand is in deze discussie die aannemelijk moet maken dat jeugdzorg het doel niet voorbij schiet, dat jij dat bent. Jij meer dan ik, want jij bent "zij" en ik niet.
Onyx:"Plus: welk alternatief zie je voor je, Miriam?"
Dat alternatief is al genoemd. Als niet duidelijk is wat het effect van 'iets doen' is, het zelfs mogelijk is dat dat effect negatief is, dan kun je beter niks doen.
Groet,
Miriam Lavell

Verantwoorden

Onyx:"Dat zit \'m in de structuur van de jeugdhulpverlening, de organisatie en de ontstaansgeschiedenis. Er is sprake van een enorme versnippering en specialisatie. Ook overlappen justitie, welzijn en volksgezondheid elkaar. "
Nee. Het probleem is dat al die snippers geen openbaar verslag hoeven te doen van hun bestaan. Dat zou wel moeten.
Groet,
Miriam Lavell

Ministers hebben geen invloed

Anders, ministers hebben geen verstand van jeugdzorg. Belangrijker nog: ze hebben geen invloed op de versnipperde delen die ieder apart van elkaar met een heel eigen missie de taak vervullen.
Het ontbreekt binnen de bedrijfstak aan de behoefte om elkaar bij de les te houden. Sterker nog: de bedrijfstak staat bol van personen die zich wel verbazen over het handelen van anderen, maar niet verder komen dan zich daarvan te distantiëren en zich te concentreren op het eigen minime stukje onder het motto "meer kan ik niet doen".
Daar wordt het alleen maar meer versnipperd van.
Groet,
Miriam Lavell

Voorbeeld

Onyx, het meten in de jeugdzorg krijgt langzaam voet aan de grond. Hier http://www.meldjezorg.nl/meldjezorg/download/common/brochure-ijz-risico-indicatoren_web-202009.pdf vind je een voorbeeld van de opzet.
Het is een begin, maar het klopt nog niet. Ten eerste zijn de indicatoren uit de lucht gegrepen. Het zijn annames, terwijl er terugkijkend naar het verleden gemeten had kunnen worden wat zekere risico's zijn.
Ten tweede wordt net als in het onderwijs de instelling gemeten. Die instelling mag zich een bepaalde foutmarge veroorloven. Pak 'm beet, als 2% van de kinderen niet ondersteund wordt in de ontwikkeling, geen veilige plek heeft in de groep of niet de zorg krijgt die de jongere nodig heeft, dan zal dat nog niet tot problemen leiden voor de instelling.
En dat is gek. Want opvoeden thuis gaat ook maar in een zeer beperkt aantal gevallen op die manier zo mis dat er stevig ingrijpen nodig is (nog niet eens 2%). Wie meent zich om 2% van de kinderen niet druk te hoeven maken, kan net zo goed het type instelling opheffen.
Kern van jeugdzorg op dat niveau is nu juist dat het om 1:1 ingrijpen gaat. Die jongere wordt bedreigd door van alles en nog wat en dát rechtvaardigd ingrijpen, ook als de rest van het gezin prima draait.
Op diezelfde manier moet het ingrijpen gemeten worden. Wat is het effect op het kind bij ieder kind? Zo is men ook gekomen aan de cijfers over gezinnen met verstandelijk gehandicapte ouders.
En dat betekent dus inderdaad dat de instelling, voogd, pleegouder, behandelaar, ga zo maar door, bij élk kind het risico loopt dat het van hem afgenomen wordt omdat blijkt dat het kind slechter of niet beter wordt onder zijn of haar handen.
Zoals ouders dat risico ook lopen.
Het betekent bovendien dat van een aantal kinderen op voorhand al gezegd moet worden dat je ze beter niet bij die instelling of dat soort instellingen, die voogd of dat soort voogden, die pleegouder of dat soort pleegouders, die behandelaar of dat soort behandelaars moet onderbrengen. Net zoals op voorhand van baby hendrikus gezegd is dat hij beter niet bij zijn verstandelijk gehandicapte ouders kan blijven.
Het betekent bovendien dat elk kind dat in enig risico verblijft, of dat nu bij de ouders is of bij iemand of iets uit het jeugdhulpverlenerscircuit, permanent onder toezicht en controle moet blijven. Dit moet optijd ingrijpen als het toch misgaat waarborgen, zoals baby Hendrikus nu ook onder extra toezicht staat.
Kortom: pas over de hele linie, van ouders tot en met alles wat er in jeugdhulpverlening rondloopt, hetzelfde model toe bij de beoordeling van het welzijn van het kind. 1:1 dus. Grijp in als het niet blijkt te werken, voorkom situaties die niet blijken te werken.
En dan nu de realiteitszin.
Dat instellingen niks te vrezen hebben als 'maar' 2% het slecht heeft bij ze, komt omdat iedereen zich ten volle beseft dat niet alles goed kan gaan.
Pas die realiteitszin ook toe op gezinnen en je komt vanzelf tot de slotsom dat zo vaak ingrijpen of bemoeien als nu gebeurt, helemaal geen verbetering voor kinderen oplevert.
Minder maar consistenter en intensiever ingrijpen, levert betere perspectieven.
Groet,
Miriam Lavell