Baby hendrikus blijft bij ouders

Behalve op één punt

Thuisbegeleiding is duur, maar uithuisplaatsing is ook verschrikkelijk duur. Een kind in een gesloten plaatsing kost een kwart miljoen euro per jaar. Daar kun je heel wat personeel voor aannemen en zelf nog op vakantie gaan.

Tsjor

NB Jessica5, ik ben het helemaal met je eens dat meer OTS-en geen goed idee is. Overigens zijn er al talloze experimenten met vrijwillige gedwongen hulp: vrijwillig zolang je meewerkt, wordt gedwongen als je niet meewerkt.

Tsjor

"Overigens zijn er al talloze experimenten met vrijwillige gedwongen hulp: vrijwillig zolang je meewerkt, wordt gedwongen als je niet meewerkt."
Ach ja, noem het een experiment en er kan weer een blik subsidie opengerukt worden. Terwijl er al sinds mensenheugenis tegen ouders gezegd wordt: Accepteer deze SMW, GGV, gezinscoach, Boddaertcentrum of wat dan ook, anders gaan wij richting OTS...
Onyx, met cynische bui.

Te laat

Jessica5, er loopt al lang een programma om de caseload van gezinsvoogden te verlagen. Ik vind het jammer dat iedereen dan roept dat de caseload omlaag moet. Liever zag ik dat men streed voor minder bureaucratie en meer tijd voor de gezinnen en dat men actief meewerkte aan het bedenken van manieren om effectiever te werken. Want in dat laatste zit het grootste probleem.

'Ik weet niet waar jullie werken maar als hulpverlener in een kinder tehuis weet ik maar al te goed dat het vaak te lang duurt voordat er echte hulp komt.Dat frustrerend mijn dus.' Dat geluid is dus wat Tinus zou nomen een drogreden. Het klinkt omdat de geboden hulp blijkbaar niet efficiënt is. Om dat probleem te maskeren wordt een vlucht genomen naar iets wat je nooit kunt bewijzen, namelijk dat eerder geboden hulp beter zou zijn geweest. Het omgekeerde is meestal het geval: kinderen die al jong in de hulpverlening komen worden gertraumatiseerd en raken het spoor bijster. Het zijn de zwervers van nu, die als ze eenmaal vrij zijn op hun 18e alles nog moeten verwerken en moeten leren.

Ik zal je zeggen waar ik zit: bij een moeder met een rapport over haar dochter, waaruit blijkt dat het kind na de uithuisplaatsing posttraumatische stress heeft opgelopen in een ernstige mate. Het kind is na de uithuisplaatsing mishandeld tot bloedens toe, misschien misbruikt, geïsoleerd en de gezinsvoogd heeft talloze malen via de rechter geprobeerd om het kind zware medicijnen toe te mogen dienen. De rechter heeft telkens weer om onderbouwing gevraagd, maar die onderbouwing is nooit gekomen. Nu zal de PTSS wel als argument gebruikt gaan worden om het kind nog langer uit huis te plaatsen en de inspanningen van de moeder om haar kind te beschermen zullen worden gebruikt om de omgang tussen moeder en kind nog meer te frustreren. De hulpverleners in het huis waar het kind zit zullen er echt van overtuigd zijn dat zij goed bezig zijn en dat het met het kind beter zou zijn gegaan als er eerder hulp was gekomen.

Alhoewel ik denk dat deze situatie vrij heftig is (dankzij een goede gezinsvoogd zijn er bijvoorbeeld foto's van de verwondingen van het kind) vrees ik dat het geen uitzondering is. Alleen kun je het als werkende bijna niet toelaten dat het zo gaat. En de mensen die dat wel durven stoppen met hun werk en gaan wat anders doen.

Tsjor

Flauwekul

"Met die regels bedoel ik juist die bureaucratie die er is en dat daardoor de gezinsvoogden en de hulpverleners die thuis bij de gezinnen komen zo in vast lopen." De jeugdzorginstellingen zijn net als elke organisatie gehouden om hun klanten correct te bedienen. Als ze daarbij schade veroorzaken zijn ze daarvoor verantwoordelijk. In sommige gevallen kunnen ze zelfs strafrechtelijk worden vervolgd. Hoe ze hun werkzaamheden logistiek inrichten, is hun eigen zaak. Daar is de samenleving niet verantwoordelijk voor. Jengelen over "de bureaucratie" vertroebelt de discussie omdat "de bureaucratie" een veel te vaag en ongrijpbaar begrip is. Het is een containerterm. Ook kan "de bureaucratie" niet verantwoordelijk zijn voor iets.
Men kan papierwerk delegeren aan een secretariaat dat men inricht voor dat doel. In dat soort arbeidsverdeling zijn overheids en semioverheidsintanties notoir slecht. Vandaar dat je aangifte wordt opgenomen door een met twee vingers typende agent, die eigenlijk op straat hoort te vertoeven. Als die agent een dicteerapparaatje uitgereikt kreeg, was er al veel gewonnen. Maar ja dat vergt professioneel kijken en klantgerichtheid en die is vaak ver te zoeken.
De jeugdzorginstellingen moeten eens stoppen met hun vingertje wijzen. En gewoon hun werk gaan doen. Want dat doen ze niet en de kinderen worden het slachtoffer van hun geknoei. Zie verder de brief onder deze link: http://sites.google.com/site/jeugdzorgen/open-brief-van-bezorgde-jeugdrecht-advocaten
groet,

O ja en wat betreft die instellingen

Zoals waar jij kennelijk werkt, Jessica. Zo veilig zijn de kinderen daar helaas niet. Zie het volgende citaat:
"Eenmaal in de instelling:
Er wordt in onze optiek voorbijgegaan aan het feit dat kinderen in dergelijke instellingen vaak maandenlang geen behandeling krijgen en de scholing onvoldoende is. De uithuisplaatsing bij ouders en kind roept zoveel weerstand op dat een verdere vruchtbare, en volgens ons noodzakelijke, samenwerking tussen ouders, kind en jeugdzorg hierdoor onmogelijk wordt. Het enige dat instellingen de jeugdigen veelal bieden, is structuur. Het is de vraag of deze structuur, met professionele hulp, niet net zo goed, of beter thuis geboden kan worden."

Millenia

Inderdaad, je zegt het zelf al, bureaucratie is een containerbegrip. En houdt dus veel meer in dan alleen 'het papierwerk'. Ben je bekend met de rol van de AWBZ en indicatie-organen? Dat zijn factoren die buiten de jeugdzorginstellingen liggen en voor veel frustratie en oponthoud zorgen.
Grappig hoe jij Jessica verwijt te jengelen over een vaag containerbegrip en vervolgens alle jeugdzorginstellingen beticht van niet goed werken en en passant ook alle kinderen die aan hun zorg zijn toevertrouwd tot slachtoffer bestempeld.
Schijfschieten noem ik dat. Zodra iemand op OOL bekend maakt in de jeugdhulpverlening werkzaam te zijn, is het kennelijk geoorloofd om al het oude zeer over diegene heen te storten. Bijna per definitie verdacht, want bij het kamp van de vijand horend.
Vind ik jammer, want het leidt tot niets.
Onyx

Onyx

De AWBZ en nog zo wat regelingen, worden als kop van jut gebruikt in mijn ogen. Je kunt je niet verschuilen achter administratieve lasten als er zo met kinderen wordt omgegaan. Het is dan aan de instelling om een oplossing te vinden voor de administratieve last, het kan niet zo zijn dat dat over de ruggen van kinderen en ouders moet. Terecht schrijven de advocaten in hun brandbrief dat zij nu eenmaal ook secretaresses moeten hebben, of dacht je dat de papiermolen bij justitie minder was? De gezinsvoogden hebben standaard veel te weinig contact met de gezinnen en de kinderen en verwijzen vervolgens naar de bureaucratie om dat te verklaren. Dat kan niet. Als ze echt vinden dat ze hun werk niet kunnen doen, moeten ze de consequentie nemen en in staking gaan. Dan gebeurt er tenminste iets.
En ja, ik vind inderdaad dat het hele jeugdzorgsysteem in dit land door en door ziek is. En dat het radicaal anders zal moeten. Het is nu een lappendeken van allerlei vaak particuliere instellingen die onder een paraplu van "bureau jeugdzorg" functioneren. De chaos is immens.
Uithuisplaatsen gebeurt in Nederland vele malen vaker dan in veel andere landen. Ik waag dus te betwijfelen of het altijd een uiterste noodgreep betreft. En het is bijzonder ernstig dat jeugdzorg kinderen aan hun ouders te onttrekt om ze vervolgens zelf geen zorg te kunnen bieden. Wat schiet een tiener er in 's hemelsnaam mee op als hij vanuit huis in een jeugdgevangenis wordt geplaatst omdat er geen behandel- of opvangplek is? Ouders hoeven er toch ook niet mee aan te komen dat ze sorry, sorry, even geen huis kunnen regelen of niet aan eten kunnen komen? Als ouders dat doen, heet het verwaarlozing als de staat het doet is het ineens in orde? Schei toch uit.
Heb je de brief onder de link die ik gaf, gelezen?

Instellingen

Dat het niet goed geregeld is, is geen excuus om een tiener met problemen in een jeugdgevangenis op te sluiten. Of op een acute afdeling psychiatrie zoals ik in het verleden als verpleegkundige heb meegemaakt. Kregen we iemand van 16, met als ...smoes: het is maar voor een nachtje. Als je ze niet op ging bellen met allerlei dreigementen, zat zo'n kind er na drie maanden nog! Morgen kom ik je halen, Onyx. Ik breng je naar het huis van bewaring. Waarom? Nou, je bent ziek en moet eigenlijk naar een ziekenhuis, maar in dit land zijn nu eenmaal te weinig ziekenhuizen. Pech voor jou. Ikke? Ik doe nu eenmaal alleen maar mijn werk. Kannikerwataandoen?

Onvoldoende

Als je onvoldoende behandelplekken hebt die je op papier zou wensen, dan klopt er heel veel niet en dat is helaas niet alleen op te lossen met meer geld, zo blijkt keer op keer. eigenlijk is het eenvoudiger: als je de zorg die nodig is niet kunt leveren moet je je er verder niet meer mee bemoeien. ik heb ook niks aan een huisarts die tegen mij aangeeft dat er eigenlijk een bepaalde behandeling zou moeten plaatsvinden, wetende dat die behandeling niet of nauwelijks leverbaar is. Dan maar paracetamol.

Tsjor

Geen hulp is soms beter dan slechte hulp

Ja. Dat is niet ´de andere kant op kijken´ maar kijken naar de realiteit en eerlijk zijn over die realiteit. Het aantal gesloten plaatsingen omdat er geen ´goede´ hulp voor handen is is dramatisch. Wees dan eerlijk, zeg dat je het als hulpverlening niet aankunt en bespreek daarna de reële mogelijkheden over wat er wel kan.
Je mag dan in gedachte houden dat bemoeienis van de justitiële hulpverlening voor slechts 1/3 van de kinderen beter uitpakt. Voor 1/3 maakt het geen verschil en 1/3 van de kinderen is slechter af mét die hulp. Dus de kans dat je het beter doet als je niets doet.

Wees bijvoorbeeld eerlijk over het feit dat het maanden gaat duren voordat iemand en behandelplan kan opstellen. Overleg met de ouders wat je in die maanden zult doen, toch opnemen of thuis laten. Dat bespaart heel veel kosten en levert tijd op voor de mensen die er werken en zo heb je juist minder mensen en minder geld nodig. Bovendien weet dat iedereen -als je toch een kind opneemt- waarom je het opneemt: wachten.

Het verbaast me overigens dat het allemaal zo lang moet duren. zoveel verschillende behandelingen zijn er niet. Vrijwel alle analyses leveren altijd op dat er behoefte is aan structuur etc. en vrijwel alle problemen worden opgelost met het sociaal competentiemodel. We kunnen nu net doen of het allemaal iets groots is, dat behandelplan, maar zo indrukwekkend is het niet. Veel knip- en plakwerk van oude dossiers, vaak dezelfde frases en vrijwel altijd dezelfde conclusies met dezelfde aanbevelingen.

'Gezien de dossiers die er hier van de kinderen zijn hebben ze al een heel traject achter hun kiezen.' Je bent er ook van op de hoogte, dat cliëntenorganisaties al jaren roepen om 'waarheidsvinding in dossiers'. Ik zal je een voorbeeldje geven hoe dat gaat. Vrouw krijgt kind, partner blijkt gewelddadig, vrouw gaat onmiddelijk scheiden om het kind te beschermen. Dat alles al in het eerste levensjaar. Wat staat er in het dossier? Kind heeft belast verleden met geweld en mishandelingen. Ja. Oké. En aangezien kind dan bij moeder is lijkt het alsof moeder degene is die het kind heeft mishandeld (het staat er niet, maar als jij het later leest lees je het wel zo). Er staat niet dat moeder haar kind heeft beschermd door te gaan scheiden. En er staat ook niets in over de vraag of het kind zich nog iets daarvan kan herinneren (gelukkig heeft Freud dit lege terrein geopenbaard voor de deskundigen). Dus heeft het kind 'al heel wat achter de kiezen'. Zo werkt het. Ook voor de kinderen waar jij mee te maken hebt. Moeders die zich hiertegen verzetten worden omschreven als 'moeder wil niet meewerken met de hulpverlening, moeder ziet de problemen niet, moeder is agressief en intimiderend naar de hulpverlening toe etc. Je kent de zinnetjes wel.

het kidn waar ik het eerder over had heeft in twee jaar tijd:
- meer verhuizingen gehad dan in tien jaar bij moeder (tewijl dat één van de risico-indiaties is)
- is mishandeld, waar foto's van zijn waar No Kidding blij mee zou zijn;
- is buiten medeweten om en door het voorliegen van de rechter geplaatst in een psychiatrische instelling. Gelukkig werkte die instelling daar niet aan mee en bleef objectief kijken;
- wordt regelmatig in isolatie geplaatst, alhoewel het de gezinsvoogd steeds neit lukt om daar bij een rechter toestemming voor te krigjen, omdat men niet kan aandragen waarom dat nodig zou zijn;
- krijgt inmiddeels helemaal geen onderwijs meer omdt er geen juf is voor de klas;
- mag van de gezinsvoogd steeds zelf niet verschijnen voor de rechter, omdat ze dat niet aan zou kunnen.

Een simpele reflex is om te denken dat het bij moeder dan zo slecht was. Maar dat is dus niet zo. bij moedder waren er minder verhuizingen, werd ze niet mishandeld, niet opgesloten, ging ze wel naar school en was het kind niet zo boos.

Nu zal de uithuisplaatsing wel voortgezet worden omdat de relatie tussen moeder en gezinsvoogd verstoord is. Maar ik vraag je, als jij moeder bent van een kind, zou je je kind dan ooit achterlaten op een plek waarvan je weet dat het er zo uitziet voor je kind?

Tsjor

Stel prioriteiten

jessica:
"Tsjor wil je dan zeggen dat al die kinderen die hulp nodig hebben gewoon pech hebben?.Jammer dan,we kijken gewoon een andere kant op?."
Ik ben het op dit punt ontzettend een smet tsjor. Sterker nog, de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, en dara heb jij ook last van. Je ziet de problemen, en wil kostte wat kost wat DOEN. Uit een soort wanhoop bijna, om de hele wereld te redden. En uit die wanhoop ga je juist fouten maken. Je kunt echt beter een paar dingen goed doen, dan veel dingen half.

Jessica

jessica:
"Ze komen bij ons na een lang traject en daar heb ik dus geen deel aan gehad!."
Jups, en dat is ook ok. Maar zeg dan niet 'Tsjor wil je dan zeggen dat al die kinderen die hulp nodig hebben gewoon pech hebben?.Jammer dan,we kijken gewoon een andere kant op?.'

Weer een stuk in trouw van zaterdag...

over de zegeningen van de hulp die Jeugdzorg biedt.

Hoe er, ongetwijfeld met de beste bedoelingen, 'ingegrepen' wordt en hoe men, al ingrijpend jonge mensen traumatiseert voor het leven.

Dat dit soort toestanden al zo lang bestaan in Nederland vind ik schokkend. Dat er mensen zijn die denken dat dit niet anders kan, dat is schokkend. Dat er mensen zijn die denken dat ze hier goed aan doen, is verbijsterend.

Als Jeugdzorg niets beter weet te verzinnen dan dit, ja, dan kunnen ze die kinderen beter de rug toekeren en aan hun lot overlaten.

Er wordt nu al jaren geroepen dat dit moet veranderen, maar er gebeurt gewoon niets. Het zal je kind maar wezen...

Rixt

't Is een schande en 't most nie magge..!
Welke voorstellen tot verbetering had jij in gedachten?

Eenvoudig begin

Onyx, baby Hendrikus is uit huis gehaald op basis van een algemene risico-analyse. In 70% van dit soort gevallen gaat het fout. Het risico is dus te groot.
Het is sowieso wat kort door de bocht om dit soort statistiek 1:1 toe te passen. Wie weet hoort dit geval toch wel tot die die goed gaat.
Maar het allergekste is dat de 'oplossing' niet geanalyseerd is. Dat zou wel moeten. Bij de vraag of er uhp plaats moet hebben kan een risicoanlayse van de situatie van het kind een hulpmiddel zijn, maar daar moet op zijn minst een risico-analyse van het vervolgtraject tegenover staan.
Is die laatste analyse er niet, dan geen uhp. Is die er wel en komt die positiever uit dan thuisblijven, dan zou uhp een oplossing kunnen zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Jessica

Wind je niet zo op, lieve Jessica De reacties hier zijn niet persoonlijk bedoeld. Het voelt het wel zo, dat weet ik. Mensen die werken in de jeugdhulpverlening zijn bevlogen types, die met hart en ziel in hun minideeltje van die enorm brede sector werken. Er het beste van maken binnen de gegeven omstandigheden en geen invloed hebben, vaak ook nauwelijks zicht hebben, op de rest.
In een discussie over het geheel is het onmogelijk je gelijk te halen. Vooral omdat dat gelijk eigenlijk erkenning voor jouw werken is. Dat zul je niet krijgen van mensen met een negatief beeld van de jeugdhulpverlening. En al helemaal niet van ervaringsdeskundigen die getraumatiseerd raakten door de sector waar jij in werkt.
Onyx

Dat doen die ouders ook

Onyx:"Mensen die werken in de jeugdhulpverlening zijn bevlogen types, die met hart en ziel in hun minideeltje van die enorm brede sector werken. Er het beste van maken binnen de gegeven omstandigheden en geen invloed hebben, vaak ook nauwelijks zicht hebben, op de rest."
Dat doen de ouders en de gezinnen waar die kinderen weggehaald worden ook. Leg nou eens uit waarom die werkwijze in een gezin met alle middelen belet moet worden, terwijl die werkwijze in de jeugdhulpverlening met de mantel der liefde bedekt moet worden?
Groet,
Miriam Lavell

Risicoanalyse van het vervolgtraject

Ik ben het met je eens, Miriam. Mijn ervaring is dat er inderdaad geen risicoanalyse wordt gemaakt van de oplossing. Dwz men is zich zeer bewust van de impact van een uhp op de ouders, ook van het effect daarvan op wat oudere kinderen dan bijv. baby Hendrikus. Maar het traject na de uhp wordt inderdaad beschreven in termen van doelen. Er wordt beschreven hoe de opvoedsituatie voor dit kind er idealiter uit zou moeten zien en daarmee ontstaat al snel een zwart/wit beeld tov de thuissituatie. Vervolgens wordt gestreeft, tegen de klippen op en vaak met heel veel tussenstappen, om dat ideaalbeeld zo dicht mogelijk te benaderen.
Het is ook vreselijk moeilijk, misschien wel onmogelijk, om een risicoanalyse van het vervolgtraject te maken. Daar zou een glazen bol voor nodig zijn. Er is namelijk zicht op stap 1 na de uhp, maar verder niet. Er zijn zoveel factoren waardoor stap 1 in de praktijk toch niet als de definitieve oplossing blijkt uit te pakken.
Dat geldt, ter vergelijking, ook voor de trajecten ter voorkoming van een uhp. Er zijn mogelijkheden, middelen en methodieken, maar de praktijk kan alleen uitwijzen of het beoogde effect bereikt wordt.
Onyx

Glazen bol

Onyx:"Het is ook vreselijk moeilijk, misschien wel onmogelijk, om een risicoanalyse van het vervolgtraject te maken. Daar zou een glazen bol voor nodig zijn."
Ja. Tenzij je dezelfde techniek toepast als die bij de risico-analyse van gezinnen wordt toegpast. Je past gewoon de statistische werkelijkheid van het verleden toe. Hoe vaak is uhp een succes? In delen: hoe snel is er een plegggezin? Hoe vaak wordt er verhuisd? Hoe snel is er behandeling? Hoe vaak is die succesvol? Ga zo maar door.
Nogmaals: Het allergekste is dat die glazen bol wel wordt toegepast op de gezinnen, maar niet op de oplossing. Dat zou wel moeten. Dan zou je meten met één maat en een duidelijker afweging voor het kind krijgen en de risico's waaraan het bloot staat.
Kern is dat bemoeienis van Jeugdzorg óók risico's met zich meebrengt. Voorkomen moet worden dat het middel erger is dan de kwaal. Dat vraagt om een scherpe analyse van het middel.
Onys:"Dat geldt, ter vergelijking, ook voor de trajecten ter voorkoming van een uhp. Er zijn mogelijkheden, middelen en methodieken, maar de praktijk kan alleen uitwijzen of het beoogde effect bereikt wordt."
Ja. En dat geldt ook voor het leven in een gezin. Juist daarom is het vreemd om daarvan de praktijk te bletten, wie weet gaat het goed, om vervolgens een praktijk toe te passen die minstens even risicovol of duister is.
Groet,
Miriam Lavell

Mantel der liefde

Ik wil niets binnen de jeugdhulpverlening bedekken met de mantel der liefde, Miriam.
Er zijn kinderen die ernstig beschadigd raken in hun eigen gezin. Kinderen die het slachtoffer zijn van sexueel misbruik door ouders die oprecht denken dat dat ook een uiting van liefde is. Kinderen die zonder enige structuur opgroeien bij ouders die intens van hen houden. Kinderen die heel erg geslagen worden door ouders die werkelijk het beste met hen voor hebben. En zo voort en zo verder... Dat zijn geen zeldzaam voorkomende excessen en ook in die omstandigheden doet een uhp veel pijn voor de betrokken ouders en hun kinderen.
Onyx

Dat is de kwestie niet

Onys:"Er zijn kinderen die ernstig beschadigd raken in hun eigen gezin. "
Daar is geen twijfel aan. De kwestie is dat er ook kinderen zijn die ernstig beschadigd raken in het jeugdhulpverleners circuit die het beste met hen voor heeft. Zonder structuur (te vaak verhuizen), mishandeling (door hulpverleners, andere kinderen), misbruik (dito), geen onderwijs, geen behandeling. Ook dat zijn geen zeldzaam voorkomende excessen en het overkomt zowel kinderen die thuis geen last hadden van dit soort narigheid (wel andere narigheid), als kinderen die daar thuis ook al last van hadden.
De vraag die blijft staan is of het middel, ingrijpen, erger is dan de kwaal. Dat verdient analyse. Niet alleen van de thuissituatie, maar juist ook van de situatie die na bemoeienis van Jeugdzorg zou kunnen ontstaan.
Die analyse ontbreekt. Er wordt geen afweging gemaakt van het middel dat de kwaal zou moeten bestrijden.
Groet,
Miriam Lavell

Glazen bol-reactie

Als we ons beperken tot de situatie van baby Hendrikus kan ik je alleen maar gelijk geven. De praktijk kreeg geen kans om zich te bewijzen en dat was fout.
In andere situaties is het gedrag van het kind het ijkpunt om te bepalen of hulp in de thuissituatie al dan niet volstaat.
Onyx

Nee

Onyx:"In andere situaties is het gedrag van het kind het ijkpunt om te bepalen of hulp in de thuissituatie al dan niet volstaat."
Nee. De centrale vraag moet zijn of de behandeling zicht op verbetering geeft.
Groet,
Miriam Lavell

Voorstellen tot verbetering

Oké, laten we het daar eens over hebben en onszelf eraan herinneren, dat wij zo ongeveer het enige land zijn dat dit soort problemen op deze wijze oplost. We blijven even bij het verhaal in de krant, wat natuurlijk niet helemaal te doorgronden is, maar de situatie is herkenbaar genoeg om te vermoeden hoe zo´n probleem eruit ziet.
We mogen ons ook realiseren dat het opsluiten van een kind in een jeugdgevangenis een kwart miljoen per jaar kost. Dat is dus ons budget: e. 250,000 op jaar basis.

Het allerbelangrijkste is altijd een goede probleemanalyse maken. Het opsluiten van het meisje in de gevangenis /omdat er geen gesloten jeugdzorg voor handen is/ heeft te maken met de visie dat er iets aan de hand moet zijn met dat meisje, alleen weet niemand nog wat. Dat wordt dan het eigenlijke probleem. Dus zullen er eerst onderzoeken moeten komen, besprekingen, voordat maanden later een behandelplan kan worden opgesteld (dat er altijd verschrikkelijk hetzelfde uitziet) en dan zal het nog jaren duren voordat je ooit enig vermoeden zou kunnen hebben of dat plan zal aanslaan. Om deze vorm van hulpverlening veilig te stellen zal het meisje waarschijnlijk tot haar 18e in de hulpverlening blijven en bij het uitblijven van succes zal verzucht worden dat het kind al teveel misvormd is in haar jeugd en dat er eigenlijk veel eerder had moeten worden ingegrepen. Deze vorm van probleemanalyse kost kapitalen en het resultaat ervan is zeer beperkt. In het meest gunstige geval lossen de problemen zich vanzelf op naarmate het meisje ouder wordt, maar dat zou ook zonder de hulpverlening zijn gebeurd. In het ernstigste geval heeft het meisje op haar 18e eerder meer dan minder problemen.

We beginnen dus met een andere probleemanalyse: geen vermoedens over achterliggende onbekende problemen die eerst opgespoord moeten worden, maar simpelweg starten met de hulpvraag waarmee de moeder (mag gelezen worden als 'ouders') komt. Ik vat dat even samen: een normaal maar pittig meijse maakt een gedragsverandering door aan het begin van haar puberteit, ouders verliezen elke grip op haar, meisje blijft nachtenlang weg, ouders zijn bang voor grote problemen zoals loverboys, drugsgebruik, geen school meer etc. Ouders vragen hulp, vragen er zelfs om het kind desnoods op te sluiten.

Om die hulpvraag te begrijpen is het van belang je de vraag te stellen, waarom ouders het zelf niet kunnen. Een advocaat wees mij er indertijd op, dat je als ouder je kind mag opsluiten op de kamer. Toch doe je dat niet omdat het emotioneel zwaar is en omdat je dat in een gezin niet wil hebben. er zijn immers nog meer kinderen en je wil niet zo'n signaal afgeven. Het is ook niet aan te raden om het te doen, stel je voor, meisje komt op school en vertelt dat ze elke dag op haar kamer wordt opgesloten. Hup, de interne begeleider, zat-team, crisisteam, alles in de weer om het meisje te redden.

Ouders roepen hulp in omdat zij het kind niet kunnen beeiken en vooral ook omdat zij bang zijn voor alle beren die er op de weg lopen. Laten we er even van uit gaan dat dat een terechte angst is: de kans dat het emisje bezig is een verkeerde vriendenkring op te bouwen en daardoor grotere problemen te krijgen is reëel. Ze zal niet nachtenlang Mozart aan het oefenen zijn op de piano.

Ik deel met de moeder, dat een begin van een oplossing vraagt om een beperking van de ruimte van het meisje om zich te bewegen. Maar ik zou dat willen opbouwen in de thuissituatie door het gezag van de ouders te versterken met de beschikbare middelen.

Het kan zijn dat er dan wel een OTS moet komen voor het meisje, maar dan een OTS in de zin van dat het meisje onder toezicht wordt gesteld (is nu in feite ook zo, maar het pakt altijd anders uit in de beleving van ouders). Het zou dan moeten gaan om een toegevoegde voogd: iemand die aangesteld wordt om het gezag van ouders te versterken. Ouders pikken het niet dat het meisje nachtenlang weg blijft, de toegevoegde voogd zou dat in feite onderstrepen: als samenleving pikken wij het niet dat jij als 13-jarige je onttrekt aan het gezag van je ouders.

Let wel, dat is een volstrekt andere rol dat wat nu de gezinsvoogd is. Als de huidige rol gehandhaafd blijft moet je geen gezinsvoogd willen, want dat levert eindeloos veel rapporten op, waarin karakters vermoord worden en structuren ontwricht. Als de huidige voogdijstructuur zo blijft zou mijn advies heel anders zijn: denk na over wat erger is, hulp met dit als uitkomst, of de nachten die je wakker ligt uit angst en zorgen om je dochter en dat dan een aantal jaren, waarbij de uitkomst ongewis is. Ik zou dan inversteren in kontakt houden met dochter, hoe moeizaam ook En zelf een aantal dingen van wat ik hierna ga noemen organiseren. Dat is lastig, omdat je als ouder dan tegenover je kind komt te staan en omdat je als ouder de hulpverlening moeilijk meekrijgt, maar het is de moeite waard om te proberen.

Ik zou me concentreren op het ongewenste gedrag van nu en het voorkomen van waar moeder bang voor is. Ongewenst is nachtenlang niet thuis slapen, zonder dat je weet waar het kind wel slaapt. Dat kan niet, ook juridisch kan dat niet zomaar. Als ouder bepaal je waar het kind verblijft. Dat gezag van die ouder zou versterkt moeten worden: afspraken maken met de politie, als kind niet thuis is politie laten opsporen en terugbrengen en dat echt even consequent. Eventueel toch tijdelijk het kind opsluiten als het weggelopen is, tot de volgende dag in het bijzijn van de politie en/of de toegevoegde voogd afspraken over tijden waarop je thuis komt opnieuw zijn bevestigt. Oplsuiten in een politiecel voor een nacht is erger, maar wat er nu gebeurt met kinderen is een veelvoud daarvan en dan vaak zonder dat ouders weten waar het kind zit, zonder dat er zicht is op hoe lang het duurt etc.

He gezelschap waarin het meisje zich bevindt mag erop gewezen worden dat zij ten onrechte een kind aan de ouderlijke macht onttrekken. Zij zullen dus erop aangesproken moeten worden dat zij ervoor zorgen dat het kind zo snel mogelijk terug komt en anders aanklagen wegens het onttrekken van een minderjarige aan het ouderlijk gezag. Het zou een sterk signaal zijn voor de nieuwe vriendenkring van het meisje.

Maar je zou het ook verder kunnen doorvoeren: kind krijgt op tijden die afgesproken zijn met de ouders een buddy, beveiliger,kinderoppas, hoe je het ook noemen wilt. Iemand met het uiterlijk van de beveiligers van de amerikaanse president, die het kind nadrukkelijk volgt bij alles wat ze doet: ophalen van school, in de klas zitten tijdens schooltijden, onder begeleiding van school naar huis, onder begeleiding naar sport of muzieklessen etc. Dat gaat snel opvallen bij klasgenoten en leeftijdsgenoten en is supervervelend. In de methode van het sociaal competentiemodel kunnen dan bij goed gedrag bepaalde vrijheden weer teruggegeven worden: je mag zelf naar school gaan etc. Dat zou dan in overleg met die toegevoegde voogd kunnen, zodat je als ouder niet zelf chantabel bent. Idem geldt voor geen televisie, geen computer etc. op de kamer. Let wel: in de jeugdgevangenis en in de gesloten jeugdzorg gebeuren deze dingen al en nog veel erger. Waarschijnlijk heeft iemand daar een 40-urige baan aan, van het totale budget kun je zelfs vijf van die kinderoppaswachten aanstellen.

Zaken als: regelmatige controle op drugsgebruik kun je ook regelen, bijvoorbeeld bij de GGD. En dan niet vrijblijvend. Het kan allemaal.

En dat alles zou afgestemd moeten worden in een overleg waarin ouders de regie hebben, waarin de politie, GGD, school, en dan ook de jeugdzorg voor de toegevoegde voogd zou kunnen deelnemen. Of als het iets softer kan in een eigen-rkacht-conferentie, waarbij het meisje zelf, familieleden en vrienden van het meisje zijn betrokken. Duidelijke en toetsbare afspraken, directe en eenvoudige consequenties, gericht op het gedrag dat problemen oplevert. Desnoods voorgelegd worden aan de rechter, zodat het meisje de kans krijgt zich te verdedigen tegen deze beperking van haar vrijheden.

Belangrijk is dat het gezag van de ouders versterkt wordt met de middelen die eigenlijk voor handen zijn. Belangrijk is ook dat de focus blijft liggen op wat het probleem nu is. Mocht gaandeweg blijken dat er andere problemen aan de orde zijn, dan kun je dat alsnog aanpakken en daar de GGZ voor inschakelen.

Het succespercentage mag vergelijkbaar zijn met wat er nu is: als het met 1/3 van de kinderen daarna beter gaat, 1/3 blijft hulp nodig houden en 1/3 van de kinderen onttrekt zich dan op nog ergere wijze aan het ouderlijk gezag, dan is het even succesvol als wat nu ingezet wordt. Ik vermoed dat het slagingspercentage hoger zal liggen en dat het preventieve aspect groter is: het populaire meisje met de spannende verhalen wordt plots een meisje met onaantrekkelijke vrijheidsbeperkingen. En dat zichtbaar voor haar leeftijdsgenoten. Erg? Lees Trouw dan nog eens door en vraag je af wat erger is.

Tsjor

Kwestie

" De kwestie is dat er ook kinderen zijn die ernstig beschadigd raken in het jeugdhulpverleners circuit die het beste met hen voor heeft. Zonder structuur (te vaak verhuizen), mishandeling (door hulpverleners, andere kinderen), misbruik (dito), geen onderwijs, geen behandeling. Ook dat zijn geen zeldzaam voorkomende excessen en het overkomt zowel kinderen die thuis geen last hadden van dit soort narigheid (wel andere narigheid), als kinderen die daar thuis ook al last van hadden."
Klopt. Misschien dat die misstanden nog teveel als incidenten gezien worden? Ik weet het niet. Maar de nu zich opdringende conclusie dat er daarom maar geen uhp-en zouden moeten plaatsvinden, gaat mij veel te ver. Dan krijg ik onmiddellijk de beelden van de kinderen voor mij voor wie het thuis echt onhoudbaar was. Ik heb geen enkel idee hoe vaak en hoe veel dit plaatsvindt. Ik weet niet eens of er wel een totaalbeeld, en een risicoanalyse dus, bestaat. Ik hoop/vermoed dat het ministerie zich hiermee bezig houdt...
Onyx

Wel ervaringsdeskundige, geen trauma

Onyx: 'En al helemaal niet van ervaringsdeskundigen die getraumatiseerd raakten door de sector waar jij in werkt.'
Mirjam heeft al gereageerd op het feit dat ouders vaak dezelfde intenties hebben. Als het gaan om het voorkomen van wij/zij, dan zouden dit soort opmerkingen ook niet gemaakt moeten worden. Ik spreek de mensen in de hulpverlening ook niet aan als : ...en al helemaal niet van mensen die er hun boterham mee verdienen.' Ik ga er nog steeds van uit dat mensen die met goede bedoelingen, inzet en motivatie in de hulpverlening werken ook open staan voor enige vorm van reflectie, voor een ander perspectief en voor een andere visie.
Er zijn ook mensen die beide zijden kennen: zelf gewerkt in de jeugdhulpverlening en later zelf als 'cliënt' daarmee te maken. Die doen vaak dezelfde onthutsende ontdekkingen als ouders die niet bekend zijn met de hulpverlening.
Om dan toch maar weer het wierook aan te steken: het gaat ook wel eens goed en de mensen die er werken zijn goed, ze bedoelen het goed en ze willen het goed. De kritische punten gaan niet over individuen, maar over systematieken.

Mirjam legt één deel van die systematiek helder bloot: het ontbreken van een risico-analyse van de eventuele hulpverlening, terwijl dat een reëlere keuze mogelijk zou maken. Op basis van statistieken zou dat ook moeten kunnen. Voor gezinnen zijn die statistieken al lang gemaakt en verwerkt in computerprogramma's.

Tsjor

Echt

Voor de echt ernstige gevallen blijkt justitieel ingrijpen inderdaad zinnig en succesvol. Het gaat dan om mishandeling en seksueel misbruik. Er wordt al jaren voor gepleit om dergelijke vormen van omgaan met kinderen te melden bij de politie. Ouders pleiten daarvoor, omdat de politie aan waarheidsvinding doet. Er worden veel minder mensen daadwerkelijk veroordeeld voor seksueel misbruik dan dat er in de hulpverlening behandeld wordt op basis van vermoedens. Een officier van justitie vraagt al jaren om aangifte te doen tegen mishandelende ouders, het gebeurt sporadisch. Toch zou zo'n waarheidszoekend proces structureel ingebouwd mogen worden.

Tsjor

Geen plan

Onyx:"Maar de nu zich opdringende conclusie dat er daarom maar geen uhp-en zouden moeten plaatsvinden, gaat mij veel te ver."
Die conclusie komt helemaal voor jouw rekening. Ik ben benieuwd naar de analyse die jou tot die conclusie brengt. Mij gaat het om het feit dat er geen analyse is.
Onyx:"Dan krijg ik onmiddellijk de beelden van de kinderen voor mij voor wie het thuis echt onhoudbaar was."
Dat komt omdat je wel bekend bent met analyses van thuissituaties. Je bent niet bekend met analyses van uhp's. Het kernprobleem is wat tsjor al eerder noemde: soms is niks doen beter dan iets doen. Dat ligt niet aan de thuissituatie, maar aan de beschikbare oplossing. Om die afweging te kunnen maken, moet er een analyse komen van de beschikbare oplossing.
Die beschikbaarheid verschilt per situatie, per regio en zelfs per seizoen. Oplossingen zijn niet in gelijke mate voor handen.
Onyx:"Ik weet niet eens of er wel een totaalbeeld, en een risicoanalyse dus, bestaat."
Nee, dat bestaat niet. Dat is het probleem.
Onyx:"Ik hoop/vermoed dat het ministerie zich hiermee bezig houdt..."
Nee. Dat moet het veld zelf doen. De minister heeft geen verstand van jeugdzorg in de praktijk en al helemaal niet van creatieve maatoplossingen in voorkomende situaties, afhankelijk van de beschikbare hulp op het moment.
Het probleem is het feit dat die mensen uit de praktijk, jij ook, wel een helder en bijna zwart wit beeld hebben van wat onhoudbaar is aan een thuissituatie. Daarop ingrijpen, daar zijn ze het allemaal mee eens.
Na het ingrijpen zijn ze het niet meer zo eens en is er bovendien een reëel probleem in het invulling geven aan de oplossing. Er is geen helder beeld van die situatie, dus is er niemand die zich afvraagt of dat wel houdbaar is.
Samengevat: Iedereen is het een over wat men niet wil (zo'n thuissituatie). Die situatie wordt met alle middelen voorkomen. Maar niemand die weet hoe het wel moet of wat er vervolgens gaat gebeuren. Er is geen eenduidig plan. Dat maakt het middel erger dan de kwaal.
Groet,
Miriam Lavell