Baby hendrikus blijft bij ouders

Inderdaad

Het mag inderdaad wat kosten. Gelukkig maar.

Anders

die vraag kan elk kind zich stellen.

Wat ik me afvraag

Er wordt nu een hele achterwacht georganiseerd om ervoor te zorgen dat de ouders zelf voor hun baby kunnen zorgen. Kunnen normaal begaafde ouders ook dat soort ondersteuning krijgen, of zou dan al veel eerder een uithuisplaatsing volgen? Er zijn niet veel mensen die 13 uur hulp per dag kunnen bekostigen.

Ja maar vic

Uithuisplaatsen kost ook veel geld hoor. En andere ouders krijgen PGB's en mogen daarvan dure weekeinden in opvangboerderijen bekostigen. Of mogen zichzelf "salaris" betalen voor de verzorgingstaken van hun eigen(!) kind. Weer andere ouders, met minder modieuze problemen, hebben inderdaad het nakijken. Al dit soort beslissingen zijn politieke beslissingen. Ik denk dat hier natuurlijk wel heeft meegeholpen dat het allemaal groot in de media geweest is.
Nog een voorbeeld: Je hebt ouders die hun kind niet laten vaccineren. Als dat kind nu toch die lelijke infectieziekte oploopt en daarvan blijvende gevolgen ondervindt, moeten wij dat ook betalen met zijn allen. Tja. Ook een politieke keuze, namelijk: dwing je de ouders tot vaccinatie, of neem je de eventuele gevolgen voor lief? Ik kan zo nog wel even doorgaan met schrijnende vergelijkingen ophoesten.
Het zou mooi zijn als niet alleen voor het voetlicht kwam dat de ouders van Hendrikus gelukkig hulp krijgen. Maar ook dat staatszorg na uithuisplaatsing niet alleen loeiduur is, maar ook ontoereikend.

Helemaal niet kostbaar

De ouders hebben de afgelopen maanden een hele intensieve begeleiding gehad. Hieruit is dus gebleken dat ze wel in staat zijn om voor hun zoon te zorgen. Hun hulpbehoefte wordt nu ingeschat op 10 uur per week. Dat is helemaal niet extreem veel. Genoeg ouders die normaal begaafd zijn krijgen een PGB voor meer uren dan dat per week om hun te helpen met de zorg voor hun gehandicapte kind. Waarom is 10 uur hulp dan opeens zo veel en kostbaar als het de ouders zijn ipv het kind die een hulp behoefte hebben?

Bovendien is 10 uur per week hulp (of 20 uur of zelfs meer) kostbaarder dan een kind uit huis plaatsen, in een pleeggezin laten opgroeien (die ook een vergoeding krijgen) enzovoorts?

En zelfs al zou het duurder zijn om baby thuis bij zijn ouders te houden dan hoop ik dat dit aspect geen belangrijke rol zou spelen bij de beslissing om baby Hendrikus bij zijn ouders te laten opgroeien.

Pgb

In het geval van de 'modieuze' problemen zit het probleem in het kind. In dat geval is het budget gekoppeld aan het probleem van het kind. (PGB = persoonsgebonden) De opvoeders zorgen voor de juiste hulp. Soms moeten ze hun baan op zeggen om dat goed te kunnen doen.

In dit geval is het budget gekoppeld aan de ouders, zodat zij hun kind zelf kunnen opvoeden.

Het mag wat kosten. Maar ik vind dit wel een heel plossing die past in dat beleid. Er even vanuit gaande dat deze ouders dan ook echt met die hulp een goede opvoeding kunnen geven.

Hoe zou een kind kunnen willen dat dit zijn ouders niet zijn. Kinderen houden van hun ouders. Het is misschien het oordeel van de buitenwereld wat hen anders doet voelen.

Ik kan me niets bij de situatie voorstellen dus durf er ook geen uitspraak over te doen. Er zijn wel heel veel ouders die met een gezond verstand die slecht zijn voor hun kind. Geen enkel budget maakt dat goed. Maar ja, dan zelfs zijn kinderen heel loyaal.

Pippie

Super bericht

Wat fijn dat het nu toch goed lijkt uit te pakken en dat alles een beetje genormaliseerd lijkt! Gelukkig zitten er bij de Jeugdhulpverlening blijkbaar ook mensen die verder kijken dan hun neus lang is en zich niet laten leiden door bekrompen vooroordelen.

Anders

Anders, volgens mij is dat hier niet meer de discussie. Dit kind is er al. Je kan het niet meer terug proppen. Alle ondersteuning die nu wordt gegeven lijkt me dan ook gericht op het welzijn van het kind.

Wat zou jij nu dan doen voor dit kind als je het voor het zeggen had?

Pippie

Nee, dat is niet meer de discussie2

het is natuurlijk vreselijk discriminerend om wie dan ook te verbieden om kinderen te krijgen (of the adopteren). Maar ik persoonlijk had het verstandiger gevonden als een fractie van de energie die nu in de begeleiding wordt gestoken was gebruikt om deze mensen te begeleiden naar acceptatie van een kinderloos bestaan.

Ik vind het heel goed dat de ouders een proces hebben gestart..

.. want er wordt te snel van uitgegaan dat mensen met een beperking zonder goede begeleiding geen kind kunnen grootbrengen.
Mijn nichtje heeft een kleine achterstand door zuurstoftekort tijdens haar geboorte. Die achterstand houdt in dat zij niet goed kan leren (studeren), maar haar huishoudelijke kwaliteiten zijn goed en ze gaat ook goed met haar kind om. Zij woont samen (man heeft geen verstandelijke beperking) en hebben inmiddels een kind van 3 jaar. Het gaat uitstekend. Maar ze wordt wel scherp in de gaten gehouden door instanties (ik dacht Jeugdzorg). Elke keer komt iemand bij haar thuis kijken of ze het goed doet en er komt iemand om met het kind te spelen. De moeder baalt hiervan, want het bewijs is al 3 jaar geleverd dat het uitstekend gaat. Maar omdat zij is geregistreerd als iemand met een achterstand voelt men zich geroepen om haar extreem scherp te controleren. Ook heeft men haar geadviseerd om het kind op een speciale school te plaatsen, terwijl zij wel de ontwikkeling heeft van een normaal kind van 3. Zij kletst ons de oren van het hoofd, zij is al aardig zindelijk en groeit goed. Wat wil je nog meer?
Tsja, ik ben niet geregistreerd als iemand met een (kleine) verstandelijke beperking en daarom voelde men zich niet geroepen om mij te controleren of ik mijn kinderen goed opvoed. De enige die hieraan twijfelde was de vader van mijn kinderen. Dit omdat ik nogal chaotisch ben aangelegd èn totaal geen ervaring had met kinderen.. ik wist niet hoe ik babies vast moest houden (ik vond dit griezelig) had nog nooit een luier verwisseld of een kind in bad gedaan. Ik had nooit een bijbaantje gehad als oppas dus ik wist totaal NIETS van kinderen.. Ik heb alles moeten leren vanaf de bevalling van mijn eerste kind. Mijn toenmalige partner zag dat niet zitten.
Ondertussen zijn mijn kinderen een puber van 14 en prépuber van 12. Het eerste gedeelte van de opvoeding is naar het blijkt, dus goed gegaan. En dat terwijl ik nooit gecontroleerd was door een instantie. Maar ik weet zeker als ik in de plaats was van mijn nichtje dat er ook regelmatig mensen aan de deur zouden komen die zouden controleren of ik dat allemaal goed deed..
Ik wil hiermee zeggen dat mensen die een verstandelijke beperking worden begeleid, wat heel goed is. Maar wat ik minder goed vind is als men ziet dat het goed gaat, ze toch erboven op blijven zitten, zoals in het geval van mijn nichtje. Ze durven dus niet los te laten..

Niet allemaal

Ik ken in mijn omgeving een aantal volwassenen die opgegroeid zijn bij beperkte ouders. Dat zijn allemaal mensen met stabiele huwelijken en banen en gezonde kinderen geworden.

Begeleiding valt mee

Ik denk dat een aantal mensen (waaronder Anders) de eerste posting niet goed gelezen hebben, waaronder het stuk over het webcam verhaal.
Er staat dat Hendrikus in april voorlopig naar huis mocht, met 4 x 13 uur begeleiding in huis en de webcam.
Vervolgens is er een onderzoek gedaan en is gebleken dat ze aan ongeveer 10 uur per week ondersteuning waarschijnlijk genoeg hebben. Goed, dat is nog vrij veel, maar niet zoveel als gesuggereerd wordt.
Bovendien, mocht de webcambegeleiding toch blijven, de organisatie volgt meer mensen 's nachts met een webcam, dus het zal niet zo zijn dat er 1 persoon de hele nacht naar die webcam zit te staren.
Overigens Anders, ik vind dat je behoorlijk stellig bent in je teksten, onder andere als je schrijft dat (blijkbaar alle?) kinderen van verstandelijk beperkte ouders snel uit huis geplaatst moeten worden.

Mythe

Dit is een van de mythes waarmee jeugdzorg haar eigen succes overeind kan houden: 'Als op de langere termijn nl blijkt dat ze het niet redden en het kind moet dan uithuisgeplaatst worden is het kind vaak al fors beschadigd'.
Waarom is het een mythe? 1. omdat het niet te bewijzen is, je kunt een leven nameljk niet twee keer doen; 2. omdat het voorkomt dat bij kinderen na de uithuisplaatsing zaken geconstateerd worden als hechtingssyndroom die vóór de uithuisplaatsing helemaal neit aan de orde waren, zonder dat de uithuisplaatsing zelf als traumatische ervaring geanalyseerd wordt; 3. bij Michael Jackson begint ook iedereen pas over zijn slechte jeugd als het gaat over pillen, vreemd gedrag etc. en niet als het gaat over zijn succesvolle periode en unieke bijdrage aan de geschiedenis van de muziek.

Tsjor

Eerder

Geheel onbegrijpelijk, heb ik het verhaal over baby Hendrikus niet meegekregen.
Ik vind dat op het moment dat mensen met een verstandelijke beperking daadwerkelijk een kind krijgen, ze alle hulp moeten krijgen die er nodig is. Mocht blijken dat dit niet haalbaar, of niet genoeg is om een normaal leven voor het kind te verwachten, dan moet het, helaas, uit huis geplaatst worden. Maar, ik vind wel dat er preventieve maatregelen mogen/moeten plaatsvinden.
Als mijn dochter dermate beperkt is dat ze niet zelfstandig, een kind kan opvoeden, dan zou ik haar de prikpil laten toedienen. Bovendien is ze dan waarschijnlijk dermate beperkt, dat ze ook onder curatele staat, en is dat dus ook gewoon mogelijk.

Waar die grens dan precies moet liggen, dat weet ik niet. En volgens mij is dat de discussie die hieronder ligt. Want volgens mij is er niemand die zegt: iedereen mag kinderen krijgen, ook als de wensouder zelf het niveau van een 4 jarige heeft.
Dus, waar ligt die grens? En wie bepaalt dat?

Mirage

Inderdaad een lastig vraagstuk. Maar de ouders van Hendrikus woonden zelfstandig, werkten weliswaar bij een sociale werkplaats maar hadden verder geen begeleiding nodig. Van curatele ed is volgens mij dan ook geen sprake, zo beperkt zijn de ouders niet.
In dit artikel (van kort na de geboorte) kun je meer over de achtergrond van de ouders lezen:
http://www.nrc.nl/binnenland/article2037587.ece/Denken_ze_dat_we_met_ons_kindje_gaan_gooien

Ouders

die aan de alcohol en drugs zitten, vind ik persoonlijk dan veel gevaarlijker voor de ontwikkeling van een kind dan deze mensen.

Wij hebben ook zo'n geval hier in de buurt, beide ouders zwaar aan de alcohol met een kind van 9. Elke avond dronkene ruzie bij hun, ook lichaamelijk geweld. En het kind moet het allemaal meemaken.

AMK ingeschakelt en jeugdzorg, ook politie en op school alert gemaakt op deze situatie maar voordat het kind geen lichaamelijke bewijsen van mishandeling heeft, kunnen ze er niks mee.

Ik ben vrij zeker, dat Hendrikus een heel stuk meer liefde van zijn ouders krijgt dan onzer buurmeissie. En een stuk minder risico op verwaarlozing/mishandeling loopt.

Liefde alleen

Liefde alleen is niet genoeg. Dat de zaak daardoor nog schrijnender wordt, besef ik me maar al te goed.
Nee, ik denk niet dat 'dit soort' ouders met hun baby gaan gooien, tenminste niet vanuit het niks. Maar het kunnen tellen en/of onthouden van toegediende medicijnen, is al vrij realistisch. En waar ik voornamelijk bang voor ben: stress. Stress van een huilende baby, of stress in geval van nood. Hoe reageerd iemand met verminderd verstandelijk vermogen in dat soort situaties?
Zelf kan ik echt wel eens 'gek' worden van een huilende baby hoor. Leg hem dan wel eens boven, terwijl ik zelf beneden zit met de muziek aan. En ik doe dat dan 10 minuutjes, sleep me weer naar boven en wandel weer rond met dat blerende kind. Puur op verstand eigenlijk, want gevoelsmatig heb ik daar lang niet altijd zin in.
En ik las het draadje van die nietjes, waarbij een dreumes er drie ingeslikt bleek te hebben. Misschien zou iemand die wat minder ver doordenkt denken: hé gelukkig, ik kan dit nietje nog net uit zijn mondje halen, zonder daarbij te bedenken dat hij er al drie heeft ingeslikt.
En zo kan ik heel veel voorbeelden bedenken waarbij het wel eens goed mis kan gaan. En waarbij liefde gewoon simpelweg niet genoeg is...

Liefde alleen

Nog twee NRC artikelen: http://www.nrc.nl/binnenland/article2228125.ece/Baby_Hendrikus_mag_weer_naar_huis en http://weblogs3.nrc.nl/commentaar/2009/05/06/baby-te-kijk/
een stukje uit de tekst:
Mensen met een verstandelijke beperking hebben dezelfde rechten als iedereen, ook als het gaat om kinderen krijgen. Maar met hun kinderen gaat het vaak mis. Veel kinderen worden wegens verwaarlozing of mishandeling onder toezicht gesteld. In een vorig jaar gepubliceerd onderzoek onder 1.500 licht verstandelijk gehandicapten, bleek de opvoeding in ongeveer de helft van de gezinnen problematisch te verlopen. Bij eenderde ging het goed. De hoogte van het IQ bleek geen voorspellende factor. Wel de bereidheid tot het aanvaarden van hulp.

Als je tevoren weet: kans van een op drie dat het goed gaat, wat neem je dan voor besluit als "het belang van het kind" het uitgangspunt is.

Als "het beste voor het kind" het uitgangspunt is...

...waarom gaat dan niemand onzer buurmeissie helpen terwijl er al vaak genoeg aan de bel getrokken is bij alle mogelijke instanties?

Omdat het nog niet fout gegaan is?

Misschien horen de ouders van Hendrikus juist bij deze 33%, waar het wel goed gaat.

Maar iemand bijvoorbaat het kind wegnemen, terwijl er een efficiente manier is om ouders en kind te begeleiden?

En aan de andere kant een kind, waar overduidelijk problemen als verslaaving en geweld in het gezin spelen, elke hulp weigeren, omdat er nog niks gebeurt is?

Daar zit voor mij geen herkenbare logica in, sorry.

Kansberekening

"Als je tevoren weet: kans van een op drie dat het goed gaat, wat neem je dan voor besluit als "het belang van het kind" het uitgangspunt is."

Omdat er méér is dan kansberekening. Statistieken zeggen niets over de persoonlijke situatie van Hendrikus, en de capaciteiten van zijn ouders. Stel je voor: een baby wordt definitief uit huis geplaatst 'omdat er statistisch een grote kans is dat het thuis niet zo goed gaat'. We hebben het over wel over MENSEN. Bovendien mensen waarvan hulpverleners inmiddels de inschatting hebben gemaakt dat ze behoorlijk capabel zijn. Mensen die zelfstandig leven, en graag een kind willen hebben. En niet alleen willen, ze hébben het kind al. Bovendien hebben ze verstandige familieleden, die een vangnet vormen.
Gelukkig kent Nederland geen systeem waar mensen puur op basis van hun IQ (en wat de statistieken) uit de ouderlijke macht worden gezet.

En dan nog

voldoen deze mensen aan een heel belangrijk criterium: ze zijn bereid hulp in te roepen. Als ik de cijfers die hier net werden gegeven mag geloven, is dat een belangrijke factor en verhoogt dat de kans dat het goed afloopt.

Millenia

"...en verhoogt dat de kans dat het goed afloopt."
En dan laten we voor het gemak in het midden hoe dat "goed aflopen" er uit zou moeten zien, wie dat vast stelt en op welk moment...
Groet,
Onyx

Goed aflopen

Tja. Ik neem aan dat het goed afloopt als Hendrikus niets ernstigs overkomt door toedoen of nalaten van zijn ouders. De rest heb je niet in de hand. Dit geldt voor alle kinderen en alle ouders. 't Is soms simpeler dan je denkt.
groet,

Schone vleesplank

tenslotte zijn hier op Ouders Online hele volksstammen die denken dat kinderen zichzelf opvoeden en dat de grootste bijdrage die je als ouder kunt leveren een schone vleesplank is...

Aan de bel trekken...

"Het is als hulpverlener vaak moeilijk te bevatten waarom er bepaalde dingen niet eerder zijn gesignaleerd.En waarom er niemand vanuit de directe omgeving niet eerder aan de bel heeft getrokken."

Het probleem is, dat als je aan de bel gaat trekken, er vaak niks mee gedaan wordt. Er is verschillende keren aan de bel getrokken voor onzer buurmeisje - bij AMK, jeugdzorg, politie en school. Maar, ze doen er niks mee. We krijgen te horen, dat er eerst iets moet gebeuren, bijvoorbeeld moet zij onder de blauwe plekken zitten of erger.
Of, nog leuker: "Wij houden haar wel in de gaten, maar meer kunnen we niet doen."
In andere steden is het zo, dat ouders voor een gesprek op school uitgenodigt worden, als school huiselijk geweld vermoed - hier niet.
In de VS zijn leerkrachten zelfst wettelijk verplicht, melding te maken, als er aanwijzingen zijn, dat in een gezin iets goed mis loopt.
Zelfst als een ouder duidelijk dronken op school komt, er wordt niks mee gedaan.
En dat maakt mij goed kwaad!

Vanavond op tv

TV Ned 2 - di 21 jul 2009 21.24 uur
HH TV Ned 2 - wo 22 jul 2009 13.51 uur

zie: http://www.ikonrtv.nl/uitzendingDyn.aspx?lIntType=12&lIntEntityId=486

Het zou ook helpen

als hulpverleners wisten wat ze konden doen, wat voor behandeling of aanpak, bijvoorbeeld als een ouder teveel drinkt (ik neem aan dat het dan de moeder is?). In plaats van uithuisplaatsing bedoel ik dan. Meestal weten ze het gewoon niet en zijn ze daar ook niet mee bezig, alleen afwachten en kijken of he echt mis gaat.
Overigens is school niet de aangewezen plek, leerkrachten zijn er niet voor opgeleid en hebben die capaciteiten ook niet. Het kan alleen zijn dat er een ZAT-team is en dan worden ouders uitgenodigd om mee te praten over analyse van het probleem en oplossingen (hopelijk).

Jessica5, ter geruststelling: de regeltjes worden veranderd, OTS-en kunnen straks veel eerder worden uitgesproken, dus er mogen straks nog veel meer kinderen uithuisgeplaatst worden.

Tsjor

Jessica

Jij hebt ongetwijfeld veel gevoel voor kinderen, maar over de regelgeving ontbreekt nog enige kennis en inzicht. Je zegt namelijk: "Ik zou liever zien dat sommige gezinnen verplicht begeleiding thuis zouden krijgen.Laten ze die verplichting maar eens in de wetgeving opnemen.Lijkt mij veel beter dan de OTS te versoepelen." Bij een ondertoezichtstelling bepaalt een gezinsvoogd welke aanpak het beste is voor dat betreffende kind. Soms is dat verplichte begeleiding van de ouders bij de opvoeding terwijl het kind in de thuissituatie blijft. Helpt dat onvoldoende, zijn de omstandigheden voor het kind te slecht dan kan de gezinsvoogd besluiten een uithuisplaatsing aan te vragen bij de kinderrechter.
Met het versoepelen van de OTS wordt bedoeld dat er nu meer gronden in de wetgeving worden opgenomen waarop een kind onder toezicht gesteld kan worden.
Overigens is een al dan niet verplichte thuisbegeleiding ook geen garantie op bllijvend succes. Thuisbegeleiding is een dure tak van sport. Daarom wordt aan alle kanten de hoeveelheid toegewezen uren beperkt. Bovendien bestaat er geen enkele vorm van (intensieve) thuisbegeleiding die langer dan een jaar gegeven mag worden.
Dit even ter informatie, Jessica.
Groet, Onyx