Aversie tegen bv

Wie kennen jullie toch allemaal?

Die zo uitgesproken laten weten dat ze 'gewoon' geen borstvoeding willen geven. Danwel juist uitgesproken commentaar op je leveren als je zegt de fles te gaan geven, zoals bij Thein.
Ik heb hier IRL nou werkelijk vrijwel nooit discussies over. Alleen over de praktische zaken van het geven van bv met anderen die het ook deden. En ik leg mijn oma af en toe uit hoe het bv-beleid is veranderd sinds de jaren 50. Maar dat is het echt wel.

Ik heb er in mijn dagelijks leven ook geen discussies over

Die discussies voer ik hier af en toe wel, maar in mijn dagelijkse leven niet. Maar ik weet wel dat ten minste twee mensen in mijn omgeving gewoon echt geen zin hadden om bv te geven en daarom voor fles kozen. Ik vond bv wel belangrijk en bovendien bleek het erg gemakkelijk, zeker na drie maanden.

Snap het ook niet.

Terwijl ik toch dagelijks "in de borsten" zit heb ik vrijwel nooit dit soort discussie's IRL.
Ik heb één keer een aanvaring met een aanstaande moeder gehad, en daar vielen maar weinig woorden bij.
Ik stond voor mijn "cluppie" op een kraammarkt van een ziekenhuis (informatieavond voor aanstaande ouders ). Wij boden een algemene brochure aan van onze borstvoedingsvereniging aan de mensen die voorbij liepen. Deze zwangere kwam langszaam voorbij lopen en ik zei "Mag ik je deze brochure aanbieden", waarop zij heel boos zei "Nee, want ik ga geen borstvoeding geven". Ik flapte er uit "Jammer".
Zij :"Voor wie is dat jammer" ? ( ze beet mij deze woorden echt toe". Ik zei: "voor jou en voor je baby", waarop ze me nog een keer ( enigszins verbaasd ) aankeek en verder liep.
Ik was echt geschrokken van haar felle reactie, en ik voelde me best lullig dat ik "jammer" had gezegd, maar het floepte er zo uit.
Verder zal ik meestal vrij weinig zeggen als iemand mij verteld geen borstvoeding te gaan geven ( mede uit angst om voor borstvoedingsmaffia uitgemaakt te worden !). Ik heb in mijn werk natuurlijk vooral te maken met vrouwen die wel borstvoeding willen geven.
M.

Discussie in het dagelijks leven

Nee, met familie, vrienden en bekenden heb ik die discussie ook niet. Die respecteren dat iedereen zelf de keuze mag maken, ook als dat niet hun eigen keuze zou zijn.
Het gekke is dat "vreemden" er wel altijd een uitgesproken mening over hebben. En dat mag, maar de redenaties die sommigen aandragen (zoals annemee) getuigen inderdaad niet van respect voor de keuze van een ander. En dat vind ik dan wel weer jammer.

Rembrand

In de situatie die jij beschrijft vind ik toch wel dat het "probleem" bij de door jou aangesproken vrouw ligt hoor. Dat je er "Jammer" uitfloepte was misschien wat ongelukkig maar dat is nog geen reden om gelijk zo boos te reageren, toch!?
Het is mij ook 2 keer gebeurd dat de vk, na de bevalling, tegen me zei dat het jammer was dat ik geen BV wilde geven. Prima, dat mag gezegd worden, is waarschijnlijk ook gewoon zo.
Het is niet alleen de bv-maffia waar ik slecht tegen kan, ook de Anti-bv-maffia, om het zo maar even te noemen, staat mij tegen. Want die is er ook, en die hebben bitter weinig respect voor degenen die (al dan niet beroepsmatig) vol overtuiging maar wel met respect voor andersdenkenden, achter BV staan.

Knurf

Zo zie je maar hoe verschillend opmerkingen opgevat kunnen worden. Toen vlak na de geboorte van mijn tweede kind de pleeg er alvast maar een fles in wilde gieten met de opmerking: "Ach, we zijn wat laat en met een fles worden ze ook wel groot", terwijl ik toch echt had geroepen dat ik bv wilde geven en ook het aanleggen vlak na de bevalling probleemloos was gegaan, heb ik me er wezenloos aan geërgerd. Ik had verdorie net een bevalling achter de rug, was moe, was een open zenuw en dan gaan ze zonder reden een fles geven. Vrijwel niets had mij op dat moment meer kunnen ergeren dan juist die opmerking.
En die mevrouw die zo getergd reageerde bij Rembrand had er wellicht ook wel een goede reden voor. Misschien was zij recent nog doorgezaagd, terwijl ze een goede reden had om geen bv te geven of - zoals vriendinnen van mij overkwam - juist heel graag bv had willen geven maar bijv. door medicijngebruik niet mocht.
Reacties op bepaalde uitspraken worden door veel factoren bepaald

Joanne(ot)

Nee,ik reageerde op annemee.Maar mijn twee andere kinders heb ik dus wel gelijk de fles gegeven.Maar niet om de redenen die annemee voor het gemak maar vast invult.
Bastet

Nog geen antwoord

Ik lees met interesse mee en wacht tot iemand zich geroepen voelt om te reageren waarom ze "gewoon" geen BV wil geven. Zonder te veroordelen of iets dergelijks, maar ik ben net als meer mensen hier wel nieuwsgierig waarom je dat niet wil. Irl ga je hier mogelijk niet op verder (zoals Ardnax aangaf, dat is een persoonlijke keuze en je hoeft je daarvoor niet te verantwoorden), maar dit is een forum en ik leer graag

Groetjes Vageltje

Geen polonaise

Vageltje, volgens mij is dat antwoord wel gegeven: aan mijn lijf geen polonaise, met Kv onthoud ik mijn kind niks en heb ik zelf mijn handen (tieten) vrij.
Waarmee het natuurlijk wel een waardeoordeel bevat, namelijk over de kwaliteit van de voeding en de verenigbaarheid van tieten vrij met het krijgen van een kind. En dat roept dan weer onmiddelijk reacties op die 'het gat in de kennis' op moeten vullen (de vele voordelen van bv) en de waardeoordelen over de life-style: bv fanaten versus prinsessen die willen bevallen zonder pijn, voeden zonder tieten, leven zonder zorgen, tv zonder Jensen (vrij naar Sarcas).
Groet,
Miriam Lavell

Vageltje

Het is, in ieder geval voor mij, lastig om daar antwoord op te geven. Het is een gevoel.
Bij mijn derde heb ik wel geprobeerd bv te geven maar dat is niet gelukt en dat is (realiseer ik mij nu) vooral te wijten aan het feit dat ik niet doorgezet heb. Mijn zoontje bleef afvallen, ik werd er onzeker van, wilde niet dat mijn kind honger had en/of niet goed groeide en "dus" ben ik overgegaan op kv. Speelde natuurlijk ook mee dat mijn oudste 2 dat ook hebben gehad en dat prima gegaan is.
En nu, zwanger van nummer 4, dacht ik eerst dat ik het gewoon maar weer moest proberen maar hoe langer ik er over nadacht, hoe meer het me tegen ging staan. De problemen die zich kunnen voor doen, het onzekere gevoel dat ik bij de derde had, het gedoe (want dat vind ik het dus wel). Maar het komt er voornamelijk op neer dat het niet goed voelt. Lastig uit te leggen dus.

Groetjes, Esmee

Wedervraagje, waarom gaf je wél bv?

En dan zal ik voor mezelf beginnen.
Omdat ik het het makkelijkste vond. Al tijdens de zwangerschap liep de melk eruit, bij het eerste huiltje van de kinders werkte de TSR al en alledrie de kinderen pakten de tepel alsof ze die 9 maanden daarbinnen niks anders gedaan hadden dan oefenen.
Ze groeiden goed, ik tilde t-shirt op, legde kind aan en na een kwartiertje was er een goed gevuld en tevreden kind in slaap gevallen. Hup t-shirt weer omlaag en klaar was clara.
Geen moment nagedacht over beter of slechter dan kv, niet nagedacht over immuunstoffen, gezonder of wat dan ook. (statistieken werken hier toch niet; 3 kinderen, alledrie bv en toch 2 met asthma en 1 met eczeem) Nog steeds zijn we een gezin die niet het allerbeste voedsel in een hoog vaandel heeft staan, alleen maar dat het moet voeden, makkelijk bereidbaar en lekker moet zijn. Dus afhaalpizza's, shoarma en patat staan ook op het menu. In dat stramien had kv dus net zo goed gepast.
Ik ben er ook van overtuigd dat als het niet zo makkelijk gegaan was, als dat het bij mij ging, ik zonder morren overgestapt was op kv.
De kv stond al klaar in huis, is alleen de eerste week gebruikt omdat mijn dochtertje onder de 5 pond kwam en na de bv wat bijgevoed moest worden, maar dat pak is na pak 'm beet 6x kv, bedorven weggegooid.
Dat ik het zo lang heb volgehouden is alleen het gemak geweest en dat ik noet heel veel problemen ben tegengekomen.
Grtz.
Ardnax

Vrouwennatuur

Manda:
"Iets kan natuurlijk zijn en logisch maar zo werkt het niet altijd en zeker niet voor iedereen. Vrouwen zijn er op gebouwd om veel kinderen te krijgen bijvoorbeeld, elk jaar een nieuwe is erg natuurlijk maar er zijn weinig die het nog zo aan de natuur over laten en dus vrijen we massaal met anticonceptie. Zo werkt het ook met borstvoeding en flesvoeding, wil je en kan je zelf dan is het prima, wil je of kan je niet nou dan niet dan heb je een goed alternatief. Je mag en kan keuzes maken als mens wat je wel en niet wil met je lijf, gelukkig maar. "

Nou nee hoor. Vrouwen zijn van nature gebouwd op een kind of 3, 4. En dat is ook de maximale gezinsgrootte bij 'natuurvolkeren' (gekke term, maar goed). Elk jaar een nieuwe is onnatuurlijk.

Van nature worden vrouwen later vruchtbaar als in onze overvoede westerse wereld, van nature zit er door lang borstvoeden een jaar of 3, 4 tussen de kinderen, van nature gaan er tussendoor ook nog wel kinderen dood, en van nature stopt de vruchtbaarheid bij vrouwen ook eerder als in ons overvoede westen (ofwel door dood in het kraambed, ofwel door ondervoeding, ofwel door andere natuurlijke oorzaken).

Maar ja, we wonen niet in de natuur. Al blijft wat mij betreft borstvoeding de eerste natuurlijke keuze. Net als 'gewoon' zwanger worden en bevallen. Alleen kan dat niet altijd. En dan heb je in de westerse wereld alternatieven die er voor kunnen zorgen dat zowel moeder als kind levend en gezond blijven. Waar we maar mee boffen.

Waarom wel bv & esmee

Omdat me dat al voordat ik uberhaupt zwanger was helemaal geweldig leek, het toppunt van moederschap; een kindje wat groeit op iets wat uit jou komt, zo intiem en bijzonder. En naast al deze romantische ideeen het feit dat er nogal wat allergieen voorkomen in de familie.
Tot zover de romantiek, want in de praktijk bleek het bitter tegen te vallen (althans de eerste 7 weken, zowel bij kind1 als kind 2) Kloven, pijn, bloed (nee niet door verkeerd aanleggen), Raynaud, spruw, spruw en nog eens spruw en zo kan ik nog wel even door gaan. Toch heb ik doorgezet waarbij anderen mij voor gek verklaarden. Waarom? Omdat ik dacht (en ik kreeg gelukkig gelijk) dat ik het een kans moest geven, ik wilde het zo graag. Nu (net gestopt met voeden van kind 2 na ruim 7 maanden) zou ik het zo opnieuw doen.
Waarschijnlijk zijn er (hier) mensen die denken "zij spoort niet", maar zoals ik al eens eerder in deze draad heb aangegeven iedereen zit anders in elkaar en heeft een andere opvatting, gelukkig maar Daarom kan ik zeker wat met het antwoord van Esmee, duidelijk, punt. Fijn om ook eens uiteengezet te lezen waarom iemand niet voor BV kiest

Groetjes, Vageltje

Knurf

Hier kan ik ook wat mee. Zoals ik daarnet al zei, duidelijk, punt. Fijn dat je wil antwoorden op mijn vraag.

Groetjes

Altair.

Als mannen zwanger konden worden zouden ze vast niet voor borstvoeding kiezen. Over het algemeen zie je toch dat mannen slecht tegen pijn/ongemak kunnen en dat komt jammer genoeg ( zeker in de beginperiode ) wel eens om de hoek kijken.
M.

Waarom?

Om mijn moeder dwars te zitten. Die vond het niks, heeft zelf niet lang bv gegeven en had een schoonzus die het wel altijd en overal deed. Die schoonzus was nou toevallig mijn favo-tante, dus toen ik zwanger bleek en mijn moeder begon over: als je maar niet net als je tante G overal te pas en te onpas dat kind gaat zitten voeden........toen werd het puberale verzet in mij ineens weer aangewakkerd. He ja, leuk. Iets wat ik hetzelfde heb als mijn tante G. Et voila. Het is overigens helemaal goed gekomen, tussen mij, mijn moeder, mijn baby en onze borsten

Tirza

Pelle!

Bij de eerste wilde ik het graag, vond het dood normaal, flessen had ik niet eens in huis, ik zou gewoon borstvoeding gaan geven punt
Na een veel te lange, veel te zware bevallen die een KS werd heb ik 6 dagen lang elk uur mijn baby aangelegt, hij hapte volgens de kraam goed, maar na 6 dagen kwam er nog geen druppel uit! ik was ten einde raad! zooo moe! flesje erin, klaar. RUST! moeder blij, kind blij. klaar

bij de tweede wilde ik het weer, nu wel voorbereid, Cursus hier, info daar, enz enz
Na 3 dagen... nog steeds niks, het ging weer hetzelfde als de eerste keer, Had geen zin om nog eens kraamtijd te verpesten.. dus HUP fles erin. Moeders een fles baileys met de buuf gedronken, moeder blij, kind blij!

moest vreselijk vaak mezelf verantwoorden, waarom niet doorgezet, waarom toch niet dit of dat geprobeerd! pffff had er gewoon geen zin in. wilde rust aan mijn lijf, wilde na 9 maanden mijn lijf terug.

nr 3 wilde ik bij voorbaad al nooit bv gaan geven. maar toen kreeg ik een giga depressie met prozac erbij dus was bv zoiezo uit den boze. Zaligheid!! geen vragen, geen verantwoording afleggen, ik heb medicijnen en dus het mag niet. klaar.
en ja hoor, voor het eerst in mijn leven STUWING~!! en het spoot eruit!!
jammer de bammer...
mama zat met 10 dagen al op een feestje, en op dag 14 in de kroeg... mama heeeeeeeel blij ( lang leven prozac=speed) en baby ook heeeeel blij ( een tik van de prozac mee gekregen)

tot zover deze lezing!

Waarom

Kindlief wenste niet te drinken,we kregen 'm niet goed aangelegd.Kraamhulpje van 16 wist het ook niet.Na vier dagen werd kind fladderig en er moest eten in.
Later bleek hij behoorlijk allergisch,een klassieke huilbaby,en om gedoe te voorkomen bij volgende kinders ben ik bij hen direct begonnen met hypoallergene flesvoeding.Volgens de toen geldende inzichten had ik anders een zeer zwaar dieet moeten volgen,met dubieus resultaat.
Groetjes,Bastet

Waarom.

Ik heb er niet over nagedacht van te voren.
Voor mij was het geen vraag hoe ik mijn kind zou gaan voeden. Jammer genoeg verliep het allemaal niet soepeltjes ( understatement of the year ). Dramabevalling die eindigde in spoedkeizersnede, kind met hoofdletsel dat absoluut niet aan de borst kon/wilde, en weinig tot geen begeleiding bij het kolven en het proberen aan de borst te leggen.
De dag voor ik naar huis ging ( dag 5 ) was een zuster ( ik ben haar nu nog dankbaar ) die mij wilde helpen en ( jawel ) een tepelhoedje gaf. Omdat mijn kind zuigverwarring had wilde hij het hoedje wel ( bekend materiaal ) en dronk voor het eerst uit de borst. Ik schiet nog vol ( niet alleen via de traanbuizen ) als ik aan dat moment denk.......
M.

Ja wanneer 'mag' je het eigenlijk opgeven?

Dat vroeg ik me af nav. de posting van Polly. Na 3 dagen niks uit de borst bij nr 2 voor de fles kiezen, was kennelijk te snel als je daar zoveel commentaar op kreeg. Wat had dan wel gemogen? (en volgens wie). Was proberen te kolven en daarna pas opgeven goed genoeg geweest? Of 6 dagen proberen ipv. 3? Of mag je wel opgeven maar moet je daarna verdrietig zijn ipv van Baileys te genieten? (Ik vul even in dat je niet hebt gekolfd Polly, sorry als ik fout zit).
Ikzelf zou bijvoorbeeld niet zo snel weten wat ik in Polly's situatie had gedaan, aangezien het beide keren vrijwel meteen lukte. Laat staan dat ik zou zeggen wat Polly anders had moeten doen of nog moeten proberen.
En ik ben benieuwd wat gezondheidsdeskundigen als het cb of de verloskundige vinden dat je op zijn minst zou moeten proberen.
Eigenlijk een beetje de vraag van Miriam (ook uit de vorige draad), is 'willen' altijd genoeg en zonee valt er een protocol op te stellen wanneer het mislukt is.

Waarom want super makkelijk

Ik wilde bv geven en heb dat bij de baby 1 ook gedaan maar had het idee dat bv en werk niet samen zou gaan dus zou ik na drie maanden stoppen. Ondanks zeer slechte adviezen van kraamhulp (om de drie uur voeden niet eerder en anders flesje met water geven) ging het eigenlijk best goed. Geen spruw, ontstekingen etc. Maarja na drie maanden wilde kind geen fles dus toch maar gekolfd (en op kdv hebben ze haar gevoed met lepeltjes en uiteindelijk slappe tuitfles). Na 7 maanden van baan verwisseld en wilde niet meer gaan regelen dat ik kon kolven dus gestopt (nog wel een tijd alleen 's ochtends en 's avonds gegeven).

Bij kind 2 werkte ik niet meer buitenshuis en wist ik veel meer over kinderen, bv etc. en dus weer bv gaan geven. Ging als een trein en nu geen druk om te gaan werken en dus te gaan stoppen. Wilde eerst tot na zomervakantie geven want op vakantie is bv zo makkelijk want altijd bij de hand en altijd schoon dus tot 9 maanden. Maar goed als een kind niet meer afhankelijk van bv is maar ook andere dingen eet en drinkt is bv zo makkelijk want moeder bepaalt dan wanneer en waar. Dus na de eerste verjaardag gewoon door gegaan want waarom goed gratis spul wat troost, je kind makkelijk laat slapen en je kunt gebruiken voor ontstoken oogjes weg doen en daarvoor in de plaats moedermelk voor koeien gaan geven waar je voor moet betalen??? En zo zijn we nog twee jaar verder gegaan. Op zijn derde verjaardag heeft hij voor het laatst wat te drinken gekregen en toen vond ik het wel welletjes dus gewoon verteld dat hij nu alles had opgedronken dus klaar.

Daarom dus voor mij bv. Het is gezonder, gratis en makkelijk. Ik hoef niet te zorgen voor genoeg fv, ik hoef niet dingen mee te sjouwen of te vragen of ik iets kan opwarmen, ik hoef niet spenen uit te koken of midden in de nacht naar de keuken te gaan om flesjes op te warmen. Tja enige nadeel is het eerste half jaartje dat moeder altijd degene is die voor de melk zorgt.Maar dat vond ik te overzien en de voordelen vond ik belangrijker. En behalve ontzettende stuwing na de eerste dagen hier dus geen problemen op een enkele kloofje na (maar dat genas altijd snel weer)

Redenen en annemee

De belangrijkste reden voor mij om voor borstvoeding te kiezen, was dat ik absoluut geen zin had om één of andere fabrikant te gaan betalen voor iets wat ik zelf beter in huis had. Daarnaast speelde het allergieënverhaal een rol en verder vond ik het gewoon een logisch gevolg van mijn zwangerschap.
De reden waarom ik lang doorging, was dat Stoffer en ik geen zin hadden om te stoppen. En bij Blik (nu 2 en 2mnd) zijn we het ook nog (lang) niet zat.
De reden om te stoppen bij de oudste was dat ik het niet meer prettig vond. Ik vind dat dus een heel legitieme reden, of dat nou na 4 weken of na 4 jaar is. Ik vind trouwens alle redenen legitiem en privé, dat gaat geen c.b.-juf aan (in antwoord op Asa).
Aan de andere kant kan ik me er maar moeilijk in verplaatsen dat er moeders zijn die het op voorhand niet zien zitten. Het willen geven van borstvoeding is voor mij zo'n sterke lichamelijke emotie, die zo onlosmakelijk verbonden is met het zorgen voor een baby, dat ik me niet kan voorstellen dat je daar vrijwillig afstand van doet. Ik heb in de afgelopen jaren met name hier op het forum geleerd dat het ook anders kan en ik snap heus wel dat flesvoeding de liefde voor je kind niet in de weg staat. Maar voor mij _voelt_ het bijna alsof iemand zegt: "ik ga mijn kind niet knuffelen, want dat staat me tegen". Ik denk eigenlijk dat Annemee ook vanuit die emotie reageert. En op het bv-forum zie je soms ook dergelijke reacties. Vrouwen die echt huilen omdat het kind van hun zus geen borstvoeding krijgt!! Heel emotioneel en daardoor weinig constructief. Maar je hebt soms feedback van anderen nodig om even boven je eigen emotie uit te stijgen. Dit forum heeft mij daarbij wel geholpen.
Groeten, Maw.

Waarom wel

Bij de eerste wilde ik eigenlijk geen borstvoeding gaan geven. Het leek me eng en pijnlijk en ik zag er eerlijk gezegd ook het nut niet zo van in. De fles is toch ook prima. Maar goed, door informatie oa op dit forum had ik besloten het in ieder geval te proberen.

Na de bevalling veranderde mijn gevoel hierin totaal. Ik moest en zou mijn kind het beste dus borstvoeding geven. Het voeden ging niet zo goed, ik legde hem niet goed genoeg aan en daardoor kreeg ik vreselijke kloven (tot bloedens toe) mijn kraamhulp wilde persee dat ik ging kolven zodat we konden zien of er wel iets uit mijn borsten kwam maar dat heb ik geweigerd. Ik had totaal geen behoefte om haar te bewijzen dat er wel melk in mijn borsten zat. Ik zat al acht keer per dag huilend te voeden dus ook nog de kolf zag ik helemaal niet zitten.

Toen ik dit weigerde liep ze met Stijn naar het raam en zei ze dat ik toch echt moest kolven want hij zag wel een beetje geel. Deze zin ben ik nooit meer vergeten. Ik was zo boos op haar. (hij was trouwens helemaal niet geel) Ik bleef voet bij stuk houden heb niet gekolft maar ben wel tegen alle adviezen in met een tepelhoedje gaan voeden. De kloven waren zo erg geworden dat het voor mij de keus was hoedje of fles.

De produktie heeft er klaarblijkelijk niet onder geleden want na twee weken waren mijn kloven genezen en was hij volledig aan de borst. Ik heb hem daarna zes maanden met plezier gevoed en toen van het ene op het andere moment had ik er geen zin meer in en ben ik gestopt. Ik heb daar ook nooit spijt van gehad of me schuldig over gevoeld.

Mijn tweede heb ik ook zes maanden gevoed maar nu gelukkig zonder problemen, mijn derde heeft negen maanden borstvoeding gehad en mijn jongste vijftien maanden. Bij allevier was het bij mij niet de gezondheidsfactor die de doorslag gaf bij het zelf voeden maar wel de intimiteit, de geborgenheid en het gemak wanr als de bv eenmaal loopt is het zoveel makkelijker dan flesvoeding en ik ben nou eenmaal een luie moeder. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?

Moest

Toen Dirk geboren werd werkte ik op een plaats waar het water en de energievoorziening absoluut niet te vertrouwen waren.

Hij MOEST dus aan de borst, anders moest ik ontslag nemen (en dat wilde ik niet, want ik had het veel te veel naar mijn zin daar).

En het kostte bij hem meer dan gemiddelde moeite om het op de rails te krijgen, maar dat was alle moeite wel waard.

Nou gewoon

Mijn brussen en ik zijn met de fles grootgekomen en veel van de baby's die ik in mijn puberteit zag, ook. Toen ik vroeg in de 20 was, heb ik een vakantie parachutespringen gedaan. Daar had het "opperhoofd" ook een baby en die voedde ze gewoon in een hoekje van de hangar of 's avonds in de kantine of waar het verder maar uitkwam. Niet opvallend, niet verstopt. Verder leidde zij als vanouds deze meerdaagse cursus. Zo kreeg ik het idee dat dit eigenlijk de normaalste manier van een baby voeden was. Verder een tijdlang weinig baby's gezien en al helemaal geen die gevoed werden. En toen was het ineens mijn beurt. De gynaecoloog heeft het er de hele zwangerschap niet over gehad en werd me vlak na de bevalling (vier weken te vroeg!) voor het eerst gevraagd of ik bv wilde geven. Vanuit mijn achterhoofd kwam ineens die ervaring weer naar voren en ik zei dus wat verbouwereerd ja.
Ik denk dat dat borstvoedende parachute-opperhoofd een prima reclame heeft gemaakt, ook bij de in veel groter getale aanwezige mannen op die cursus. Het was gewoon de normaalste zaak van de wereld dat die baby er ook was en dat zij hem voedde, dat straalde ze uit.

Asa

Ik ! ik ben de enige die kan bepalen wanneer en Of ik op mocht geven. natuurlijk had ik de ervaring van de eerste nog vers op mijn netvlies.. een kind wat ik na 6 dagen nog steeds niet kon voeden, die afviel en huilde.
Ik had daar gewoon geen zin in met nr 2 ik wilde genieten van mijn kraamtijd, en niet alleen maar met voeden of juist niet voeden bezig zijn.
ik weet nu dat na de bevalling het gemiddeld nog 2 weken hard werken is als je je kindje bv wil geven. En eerlijk gezegt heb, en had ik er dat niet voor over.. Hardzak ben ik he?? ik heb mijn kinderen Het beste ontzegd!! ooooh wat een ontaarde moeder!
Ik heb het geprobeerd het is voor mij mislukt, ik had niet de kracht en de engergie om het nog langer te proberen. Ik heb idd niet gekolft dat is toen niet eens ter sprake gekomen ( weet ook niet meer waarom niet)

als ik de posting van dirksmama lees dan zie je dat er een groot verschil is.
Zij zat ver weg, waar geen schoondrinkwater was. dus ze moest wel!!!

ik zal lekker thuis naast een fles baileys, de omstandigheden zijn wel heel verschillend vind je niet.

Verder heb ik niks tegen bv, ook niks tegen fanatisme, Het is nobel werk om vrouwen te leren wat de mogelijkheden zijn, want idd wij weten dat niet, wij zitten niet met volkstammen naast elkaar te kijken hoe de buuf aan het voeden is...!

Maar fanatisme kan te ver gaan, en irritant worden.
Je vraagt iets over A en je krijgt een BV antwoord??? terwijl BV niks met de vraag te maken had.....

dat gaat te ver...

ik ging misschien niet ver genoeg... maar dat ging te ver.

groet, polly

Coca cola

gewoon, coca cola of fanta. dat is in alle uithoeken van de aarde verkrijgbaar. schoon. in een fles.

Al weken

loop ik zo'n beetje om deze draad heen te gaan. Had me voorgenomen me er niet mee te bemoeien, maar ga nu toch overstag.
De laatste vraag van Asa Torell, wanneer 'mag' je het eigenlijk opgeven, raakt een punt aan waar ik in deze, maar ook in eerdere bv-discussies al vaak aan heb lopen denken. Blijkbaar zij we (ik ook) op de een of andere manier erg persoonlijk en misschien ook wel emotioneel betrokken. In de argumentatie komen heel veel persoonlijke verhalen naar voren, vooral als het gaat om vrouwen die hun keuze verdedigen om te stoppen met de bv voor de zes maanden, vrouwen die het niet een tweede keer proberen, of helemaal niet. Heb ik ook gedaan in een eerder draadje. Op de een of andere manier geeft me dat het gevoel dat we bezig zijn te zoeken naar die situaties waar stoppen of niet beginnen wel of niet gerechtvaardigd is/was. Alsof het nodig is om bevestiging van anderen te krijgen voor een keuze die iedereen vrij mag maken.
Voor mezelf is het heel duidelijk: op basis van de wetenschappelijke kennis van nu kan gesteld worden dat bv in principe het beste is dat er is. Het is in principe het meest gezond voor moeder en kind en het meest natuurlijke vervolg op een zwangerschap en bevalling. Maar er is een alternatief, dat ook verantwoord is. Ieder moet op grond van eigen afwegingen een eigen keuze maken. Niemand hoeft daarop de maat genomen worden.
Om toch nog even persoonlijk te worden: ik ben op grond van bovenstaande redenen een enorme fan van bv, ik kan diep in m'n hart niet eens snappen dat vrouwen (behalve diegenn die op voorhand een contra-indicatie hebben) daar niet aan willen beginnen, of er niet in willen investeren. Maar ik vind dat het ondanks dat niet aan mij is om een ander er op aan te spreken als die een andere keuze maakt dan ik zou doen.
Groetjes,
Carolien