Armoede: sociale participatie ook eerste levensbehoefte
Sociale participatie ook eerste levensbehoefte
03 augustus 2009
Als iemand buiten zijn of haar eerste levensbehoeften niets extra’s kan betalen, vinden mensen dat er sprake is van armoede. Een zelfstandige woning, gezond eten en nieuw gekochte kleding worden beschouwd als de eerste vereisten. Daarnaast is men van mening dat iemand goed verzekerd moet zijn tegen ziektekosten, brand en inbraak.
*
Mensen vinden ook dat een huishouden moet kunnen beschikken over telefoon, een televisie en een computer met internetaansluiting. Ook moet er geld zijn voor recreatie, het vieren van verjaardagen, het op bezoek gaan en het lidmaatschap van een (sport)club.
*
De aanwezigheid van kinderen in het huishouden vereist een hoger budget in verband met kleding en school. Ook moeten er hogere eisen gesteld worden aan de woning en de voeding. Uitstapjes, vakantie of het lidmaatschap van een club worden voor kinderen belangrijker geacht dan voor volwassenen.
*
De goederen en voorzieningen die mensen noodzakelijk vinden voor alleenstaanden en paren zonder kinderen, zijn te betalen van een bijstandsinkomen. Eenoudergezinnen en paren met kinderen met een inkomen op bijstandsniveau lopen echter het risico dat zij tekortkomen.
Dit zijn de belangrijkste conclusies uit de publicatie Genoeg om van te leven. Focusgroepen over de minimale kosten van levensonderhoud, een gezamenlijke uitgave van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) en het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud), die op 4 augustus 2009 is verschenen. Het rapport doet verslag van groepsdiscussies tussen burgers over wat armoede volgens hen is en over de kosten van levensonderhoud die volgens hen minimaal noodzakelijk zijn.
Het onderzoek
Het SCP en het Nibud hebben gezamenlijk onderzoek gedaan naar de meningen van Nederlandse burgers over armoede, over de goederen en voorzieningen die zij minimaal noodzakelijk vinden en over de kosten daarvan. De vraag was in hoeverre de mening van burgers over een minimaal acceptabele levensstandaard overeenkomt met de inhoud van de minimumvoorbeeldbegroting van het Nibud, en in hoeverre het bijbehorende budget aansluit bij de armoedegrenzen van het SCP. Het onderzoek is uitgevoerd via een benadering die niet eerder in Nederland is toegepast: de consensuele budgetmethode. Burgers praatten in groepen met elkaar over de thema’s om zoveel mogelijk tot gezamenlijke standpunten te komen. Vier focusgroepen zijn driemaal bijeengekomen. De gesprekken resulteerden in gedetailleerde budgetten voor vijf verschillende soorten huishoudens: een alleenstaande man van 35 jaar, een alleenstaande man van 75 jaar, een paar zonder kinderen, een alleenstaande moeder met twee kinderen, en een paar met drie kinderen.
De armoedebegrippen, leefstijlen en budgetten waar de focusgroepen op uitkomen, sluiten in het algemeen goed aan bij de systematiek van de SCP-armoedegrens en de budgetmethode die het Nibud hanteert.
Armoede = onvoldoende geld om te voorzien in behoeften
Alle vier focusgroepen waren het erover eens dat armoede inhoudt dat er onvoldoende geld is om in bepaalde behoeften te voorzien. Over welke behoeften dit zijn, varieerden de meningen. Eén groep vond dat iemand arm is wanneer hij of zij de eerste levensbehoeften (onderdak, voeding, kleding) niet kan bekostigen. De andere groepen vonden echter dat er sprake is van armoede wanneer men wel de eerste levensbehoeften kan bekostigen, maar daarbuiten niets extra’s kan betalen.
Noodzakelijke posten
Elke focusgroep discussieerde uitgebreid over goederen en voorzieningen die voor een huishouden minimaal noodzakelijk zijn. Alle groepen vonden een flat geschikt als woonruimte, met een aantal slaapkamers dat past bij de omvang van het huishouden. Gezond eten vond iedereen belangrijk, maar een warme maaltijd hoeft niet iedere dag. De (goedkope) kleding zou nieuw gekocht moeten zijn. Verder zou ieder huishouden tegen bepaalde risico’s verzekerd moeten zijn. In ieder geval is een inboedelverzekering, een aansprakelijkheidsverzekering en een ziektekostenverzekering nodig. Ten slotte hechtten de focusgroepen aan sociale participatie: uitstapjes, het vieren van verjaardagen, zo nu en dan een (goedkope) vakantie en het lidmaatschap van een club zijn volgens hen vooral voor kinderen van groot belang.
Bijbehorende kosten
Over de samenstelling van de goederen- en voorzieningenpakketten waren de vier groepen het wel eens, maar de maandbudgetten bleken soms echter sterk van elkaar te verschillen. De opvattingen over het benodigde aantal exemplaren van de producten (hoeveel warme maaltijden per week, hoeveel paar schoenen?), over het prijsniveau (brood van een goedkope supermarkt of van de warme bakker?) en over de levensduur (hoeveel jaar gaat een wasmachine mee, hoe lang doet men met een jas?) liepen soms nogal uiteen. Voor een alleenstaande liepen de budgetten van de vier groepen uiteen van ruim 800 euro per maand tot iets meer dan 975 euro per maand; voor een paar met drie kinderen varieerden de budgetten tussen bijna 1700 euro en ruim 2200 euro.
De aanwezigheid van kinderen in het huishouden deed het vereiste budget bij alle groepen sterk oplopen. Er is meer geld nodig voor speelgoed, opvang en school. Ook stelde men hogere eisen aan de kwaliteit van de woning (groter, met meer meubels en liefst in een goede buurt) en van de voeding (meer fruit en meer verse groenten). Uitstapjes, een vakantie of het lidmaatschap van een club werden voor kinderen als belangrijker gezien dan voor volwassenen. De groepen waren algemeen van mening dat kinderen er niet de dupe van mogen worden als de ouders een beperkt inkomen hebben.
Inkomsten op bijstandsniveau in de meeste gevallen toereikend
De maandbudgetten die nodig zijn om de samengestelde pakketten van goederen en voorzieningen te bekostigen, zijn vergeleken met de inkomsten die de huishoudens zouden hebben op het niveau van de bijstand en van het wettelijk minimumloon. In beide gevallen zijn de inkomsten inclusief alle heffingskortingen, vakantietoeslag en overige subsidies en tegemoetkomingen.
De pakketten zoals die door de focusgroepen zijn samengesteld, blijken niet altijd te bekostigen van een inkomen op bijstandsniveau. Dit geldt vooral voor een paar met drie kinderen; voor hen zou het tekort kunnen oplopen tot bijna 500 euro per maand. Een alleenstaande moeder met twee kinderen houdt op grond van het budget van een van de focusgroepen ruim 50 euro per maand over, maar komt volgens een andere groep ruim 250 euro tekort. Voor alleenstaanden en paren zonder kinderen zou een inkomen op bijstandsniveau wel toereikend moeten zijn.
Het minimumloon is over het algemeen wel voldoende; alleen een paar met drie kinderen heeft volgens twee van de vier focusgroepen meer inkomsten nodig om alle budgetposten te kunnen bekostigen. In beide gevallen gaat het om een bedrag van meer dan 300 euro per maand. Vooral alleenstaanden zouden echter moeten kunnen rondkomen van het minimumloon. Volgens de budgetten van alle vier groepen is er dan zelfs een fors overschot, oplopend van 270 euro tot ruim 400 euro per maand.
Izar
Wat mij betreft zeg je niet veel nieuws. Ik geef toch al aan dat het vroeger anders was en dat het door het insluiten van mannen is veranderd? Ja, ik geef het arrest er niet bij..
Maar goed terug naar het onderwerp. Als je mensen kunt duwen in de richting van het uitstellen van participatie op de arbeidsmarkt kan je ze net zo goed de andere kant op duwen. Ik constateer nu dat de wijze waarop de ANW is uitgekleed een vervelend bijeffect genereert. Alles kan altijd anders, dus ook de opzet van de ANW.
De vergelijking met mensen met jonge kinderen een paar jaar geleden kan ik niet volgen, de hoge rekeningen van het kdv houden op als je kind 4 is. Naschoolse opvang kost een stuk minder. Dat is maar gedeeltelijk te vergelijken met de situatie waarin je tot het 18de jaar thuis blijft.
Kaaskopje
Als die callcenter-medewerkers dan ook zelf nadenken in wat voor omstandigheden de mensen mogelijk zijn die ze bellen. In de auto op weg naar de crematie van mijn vader werd ik gebeld door een energieleverancier. Of ik naar hun over wilde stappen. Ongetwijfeld vond het meisje dat mij belde mij toen helemaal niet aardig toen ik ondanks mijn doorgaans zeer vriendelijke aard ontplofte en de hoorn erop gooide. En natuurlijk kon dat meisje dat niet weten, maar een callcenter neemt wel willens en wetens dat risico door de medewerkers op willekeurige momenten willekeurige mensen op hun mobiel te laten bellen.
Anw gaat ook sollicitatieplicht krijgen
Momenteel is Den Haag bezig met een wetsvoorstel die ANW-gerechtigden sollicitatieplicht gaat geven (vanaf twee jaar na overlijden partner).
Reden 1: Veel (met name vrouwelijke) ANW-ers komen aansluitend op de ANW in de bijstand en hebben (door lang niet gewerkt te hebben) zeer slechte kansen op de arbeidsmarkt. En het mogelijke weduwen(aars)pensioen uit de pensioenpot van de overleden partner wordt dan gekort op de bijstand. Ook de eventuele overwaarde van de eigen woning moet dan grotendeels opgegeten worden.
Reden 2: Waarom een weduwe anders behandelen dan de vrouw waarvan de echtgenoot noorderzont met een jonge blom.
Elissa
Vervelend dat je op zo'n ernstig moment gestoord werd door een callcenter. Ik kon mijn opmerking even niet laten, het is niet de bedoeling om de callcenterbeerput voor de zoveelste keer open te trekken.
Kari
Ik voel me er inderdaad goed bij
Ano
Als je goed had gelezen, had je gezien dat ik deze vacature slechts als voorbeeld gaf, om te laten zien dat er in bijv. Callcenter werk dus precies datgene mogelijk is wat jij zoekt. (werken tijdens schooluren) Ik kwam deze vacature toevallig tegen en omdat ik (zoals ik ook al aangaf) niet weet waar je woont, heb ik dat ook nog nadrukkelijk aangegeven. Het was dus geenszins mijn bedoeling dat je op DEZE vacature zou reageren, hij diende slechts als VOORBEELD (nogmaals en nadrukkelijk). Stel dat hij wel in je buurt was geweest, nou misschien had het je dan wat geleken.....maar reizen is op zich ook geen reden om een vacature af te wijzen (en daar is dus weer een maar....)
En, nogmaals, ik bedoel het niet lullig naar jou, maar jij reageert nu toevallig in deze draad. En je gebruikt alle mitsen en maren die vrijwel ALLE uitkeringsgerechtigden gebruiken. (en die ik dus dagelijks al hoor, iedereen vind zichzelf een uitzondering, niemand uitgezonderd ) Je bent dus niet uniek....dat bedoel ik ook maar aan te geven....
En dan nogmaals, tuurlijk is het hebben van een partner iets makkelijker, maar het lost niet alle problemen op zoals ik al aangaf....En moeilijk kan het dus ook MET partner zijn....Voor mij is dat geen reden om NIET te werken....
Ik snap ook wat je bedoelt kaaskopje
Het was alleen misschien wat minder handig om Kaatje rechtstreeks zo aan te spreken. Want dat maakt het inderdaad erg lastig iets niet persoonlijk op te vatten.
Bovendien begrijp ik dat die nare periode in haar leven nog maar een jaar geleden is, dat lijkt me ook rijkelijk vroeg om van iemand te verwachten dat hij/zij zijn leven weer op de rails heeft.
Een jaar of drie/vier lijkt me reëler en dan lijkt een sollicitatieplicht me ook geen fout idee.
De ANW is natuurlijk een heel gevoelig onderwerp.
Kaaskopje (o.t.)
´het is niet de bedoeling om de callcenterbeerput voor de zoveelste keer open te trekken´
Dit is de tweede keer dat ik lees dat iets niet de bedoeling is en ik denk: soms is zwijgen écht goud.
(je eerste was de opmerking over de ANW richting Kaatje, ook al schrijf je erbij dat het niet persoonlijk bedoeld is, het komt wel persoonlijk over)
wb het callcenter gedoe: ik wens nog steeds, op geen enkel moment, door geen enkele callcentermedewerker gebeld te worden, net zoals ik niet door andere wildvreemden gebeld wil worden.
En nee, ik sta niet stil bij het feit dat een callcenter medewerker dat werk misschien doet om maar uit de bijstand te komen.
Ik verwacht van mensen die ik (aan de telefoon of balie) help, ook niet dat zij stilstaan bij de reden waarom IK daar werk (WAO, herplaatst in een functie die absoluut ook mijn roeping niet was/is).
(met excuus voor het o.t. gaan, maar ik kon me niet bedwingen)
Oh ja...
en ik werk inbound, dus mensen bellen mij....ik zou ook niet snel voor outbound kiezen (omdat ik het zelf ook niet op prijs stel gebeld te worden inderdaad )
Mien zéér o.t.
Juist omdat ik weet dat het een beroepsgroep is die alles volgens veel mensen maar moet slikken, ook diegenen die service verlenen en dus niet zelf bellen, zal ik toch een goed woordje voor ze/ons blijven doen. Omdat ik weet dat een discussie over dit werk nergens toe leidt is dat ook een reden om dat liever niet meer te proberen.
Eigenlijk behandel ik iedereen respectvol, daar hoef ik niet voor te weten wat de zieligheidsgraad is van de medewerker van welk bedrijf dan ook of de persoon waar ik mee te maken heb. Dat klinkt erg braaf, maar er moet echt heel wat gebeuren wil iemand mij zover krijgen dat ik niet zo doe. In een ideale wereld blijf ik dus altijd de vriendelijkheid en kalmte zelf, maar klanten krijgen me eens in de zoveel maanden wel eens zover dat ik een gesprek niet voort wil zetten. Ik hoef niet alle verwensingen, dreigtaal, of commando's te accepteren die mensen soms over je heen spugen. (ik ben zoals gezegd van een klantenservice en zit bij een gevoelig onderwerp). Afgelopen week zei iemand tegen mij 'Ik hoop dat het bedrijf héél snel over de kop gaat!' Waarop ik rustig antwoordde 'dan wenst u mij dus toe dat ik in de bijstand kom.' Daarop was het even stil: 'Nee, dat niet.'
Maar ik zet de site nog maar even voor je neer: www.infofilter.nl. Het helpt.
Respect en beleefdheid naar anderen (ot en on t)
Zowel in de on topic als de off topic (callcenter) reacties zie ik weinig respect voor anderen. OT, ook al wordt ik gebeld op een ongelukkig tijdstip dan nog zie ik niet in wat het afblaffen van zo iemand rechtvaardigt. Er is niets mis mee met beleefd uitleggen dat het ongelukkig moment is. En anders jezelf afmelden voor dit soort gesprekken als je jezelf niet in de hand kunt houden of je mobiel uitzetten als je niemand wil spreken.
Dan on T, ik zie niet in wat de vergelijking is tussen een weduwe en een traumatische scheiding. In het geval van de weduwe (of weduwnaar) valt het inkomen weg van de andere partner. In het geval van een traumatische scheiding is er nog kans op wederzijds inkomen, wederzijds bijdragen in de kosten van de opvoeding etc. Ook al zit man of vrouwlief met een jong ding te vozen.
Dan tenslotte, het oordelen vanuit een riante positie over alleenstaande ouders is een makkelijke. Ja, ja, een man met onregelmatig werk (ken dat) is meer georganiseer dan getrouwd zijn met een ambtenaar, maar het is NOOIT zo dat je er ALTIJD alleen voor staat. Dat is heel wat anders. Met recht hebben deze mensen meer beren op de weg om aan de slag te komen. Neemt niet weg dat ze die niet op moeten ruimen, maar ze zijn er zeker wel! Kom liever met oplossingen dan oordelen. Wat nou, als je voor 1 kind wel BSO hebt en voor de andere nog niet. Leuk, als je onder schooltijden kunt werken tot 15 uur en dan nog een uur moet reizen, staan je kinderen nog steeds op de stoep van de school hoor!
En dan terug naar het onderwerp, ja, als je geen internet of tv hebt dan missen je kinderen belangrijke informatie en vaardigheden om mee te draaien in deze maatschappij, dus voor gezinnen met kinderen een eerste levensbehoefte. Wil niet zeggen dat ze het thuis moeten hebben, maar een bieb of buurthuis met toegang in de buurt is dan ook een optie.
Mien* (zeldzaam o.t.)
Hoi Mien*,
Volgens mij zijn we sinds een maand of 2 collega's, werkzaam in hetzelfde gebouw.
Groet,
Janitha
Fladder
"Maar... Sta dan ook om- en bijscholen toe! Dat mag nu niet, want dan ben je niet beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Ik ken iemand die dólgraag terug wil in haar oude werk, maar tegenwoordig moet je daar een extra papiertje voor hebben. Dat is even enkele maanden leren en klaar is kees. Mag niet. En dan val ik óm...! Wat is er nou fout aan investeren in een goede toekomst? "
Je hebt helemaal gelijk hoor, in principe. En sorry dat ik weer als een beroepsgedeformeerde uit de hoek kom, maar in zo'n geval wil een bezwaarprocedure nog wel eens helpen. Wordt het een niveau hoger getild en kan je uitleggen dat een investering van 3 maanden nu, de gemeente straks meer oplevert.
Wat dan weer niet de bedoeling is, is dat iemand die op zich een fatsoenlijke baan kan krijgen, op kosten van de gemeenschap een opleiding 'voor het leuk' gaat doen. Twee keer zo'n geval gezien bij UWV. In een van die gevallen ging het over een jongen die in de WAO zat wegens stressgerelateerde klachten, beperkt was geacht voor het werken met mensen, en vond dat hij wel een makelaarsopleiding kon volgen. En of UWV dat wilde betalen. Dat wilde UWV niet, omdat hij in dat beroep toch niet zou kunnen slagen. Toen de jongen betoogde dat hij inmiddels al een stuk sterker in zijn schoenen stond, was het betoog van UWV dat hij in dat geval ook wel gewoon aan de slag kon, zonder extra opleiding (jongeman in kwestie was niet slecht opgeleid). Kon ik (hoewel ik die jongen bijstond) het eigenlijk niet echt mee oneens zijn. Maar dat is een andere situatie dan die jij beschrijft, en waarvan je inderdaad het idee krijgt dat de baliekluiver-van-dienst op de automatische piloot heeft zitten beslissen.
Bij twijfel bezwaar maken, roep ik dan maar weer ...
Groeten,
Temet
Ballen in de lucht houden
>>Dan tenslotte, het oordelen vanuit een riante positie over alleenstaande ouders is een makkelijke. Ja, ja, een man met onregelmatig werk (ken dat) is meer georganiseer dan getrouwd zijn met een ambtenaar, maar het is NOOIT zo dat je er ALTIJD alleen voor staat. Dat is heel wat anders< <
oordelen vanuit een alleenstaande positie dat ik in een riante positie verkeer omdat ik getrouwd ben is net zo makkelijk ... In elk huishouden is het nu eenmaal niet eenvoudig alle ballen in de lucht te houden ...
Maar de discussie begon ooit over de uitkeringen en dat "men" uitgerekend had dat die veel te laag zijn....En ik vraag me dat inderdaad af, omdat er inderdaad veel vrijstellingen zijn....het gevaar zit misschien wel meer in het vervallen van al die vrijstellingen als je werk hebt gevonden, ik denk dat het dan vele malen moeilijker is, al heb ik het nooit aan den lijve ondervonden. Misschien is het beter de vrijstellingen niet in 1 keer te laten vervallen, maar in gedeeltes afbouwen....(om maar weer on-topic te gaan)
Aha daar zijn we weer
Jeetje hee, weer een uiteenzetting van hoe vreselijk zwaar het is alleenstaande moeder te zijn. Ik vind het vooral heel zwaar om dat elke keer weer te lezen.
En lastig om na een scheiding aan de slag te gaan? Je had al kunnen werken voor de scheiding natuurlijk. En als het eigenlijk gezondheidsproblemen en ontwikkelingsstoornissen bij kinderen zijn die het leven zwaar maken, wijt dat dan ook daaraan in plaats van het altijd op het alleenstaand ouderschap te gooien.
En als er geen plek is op de nso dan zoek je een oppas. Of je probeelt een ruildag te doen met een andere ouder die omhoog zit.
Liora
Fladder
Ik denk dat het kannie niet met het alleenstaand zijn te maken heeft, maar met andere dingen. Depressie, ziekte, misschien gezondheidsklachten van kinderen, etc.
Ik vind jouw reactie enorm laag bij de grond, en je was toch zo'n warm empatisch type?
Ik ben inderdaad een sterke alleenstaande moeder en ben daar enorm trots op. Ik heb het goed voor elkaar inderdaad. Soms heb ik mazzel, en als het tegenzit heb ik gelukkig een optimistisch karakter en ga ik niet bij de pakken neerzitten en klagen hoe zwaar het wel niet is.
Goed van mij he?
Liora
Precies en dat is de houding die je moet hebben
want als je de hele tijd beren op je weg ziet kom je nooit ergens.
Je kan het inderdaad makkelijk praten vinden, maar je kan ook teveel met mensen meepraten. Het enige wat Ano wil is mensen die met haar meepraten, praktische reacties zoals die van Nasha worden niet gewaardeerd. Ik kan me daaraan storen. Want er is geen mens die geen opties heeft. Wel zat mensen die denken dat ze geen opties hebben en die allemaal denken dat hun situatie uniek is en dat zij het alleenrecht hebben op slachtofferschap.
En fladder, het verwijt wat je liora geeft
kan je jezelf ook geven.
Jij projecteert je eigen,negatieve, ervaringen enorm op anderen. Misschien begrijpelijk, maar niet altijd even eerlijk en terecht.
Want als je vindt dat Liora misschien teveel hamert over dat het niet zwaar is als alleenstaande, dan doe jij precies het tegenovergestelde.
En waarschijnlijk vindt Liora oprecht dat zij het niet zwaar heeft, ik heb in ieder geval superveel respect voor de manier waarop zij haar leven leeft, net zoals ik respect heb voor de manier waarop jij je leven op de rails hebt.
Kiki
Het enige wat Ano wil is mensen die met haar meepraten
kiki..hoe weet jij nou wat ik wil?wat een enorm geklets over dat ik wil dat mensen met mij meepraten zeg...
ik wil dat sommige mensen beseffen dat het niet allemaal maar zo makkelijk gaat en is..
ik een slachtofferrol...sorry..je gaat iets te ver..
Riante positie
Nasha: oordelen vanuit een alleenstaande positie dat ik in een riante positie verkeer omdat ik getrouwd ben is net zo makkelijk ... In elk huishouden is het nu eenmaal niet eenvoudig alle ballen in de lucht te houden ...
Ik ben niet alleenstaand, maar parttime alleenstaand omdat man met regelmaat dagen tot weken weg is. Ik werk 4 dagen en maak gebruik van kinderopvang. Het blijft een riante positie in vergelijking met alles altijd in je eentje moeten oplossen! Ik geef toe, je zit soms met dezelfde problemen (studiedag, kind ziek, etc) waarvoor veel georganiseerd moet worden, maar je staat niet alleen in het verzinnen van oplossingen neem ik aan. Je kunt je verhaal 's avonds ook nog even kwijt aan je partner bijvoorbeeld. Ik zou zelf niet weten hoe ik 4 dagen werk en kinderen zou moeten combineren in mijn eentje. Dan zie ik ook beren op de weg, dat weet ik zeker. Bovendien heb je dan ook nog eens de stress dat je compleet afhankelijk bent van die ene baan. Die heb ik nu ook niet. Ik kan meer risico's nemen en ben relaxter in dingen omdat er nog een ander inkomen achter de hand is. Een riante positie dus.....
Ano
Op mij kom je over als een moedige vrouw die haar best doet haar gezin op de rails te krijgen.En op de goede weg is,al is werk nog een stap te ver.Ik wil je veel sterkte wensen.
Dank jullie wel voor de krachtige woorden
fladerbeestje..jessica5...rosalinde en alle andere die het ook zo voelen...DANK JE WEL VOOR JULLIE KRACHTIGE WOORDEN...DAT DOET ME GOED..en nee,voor andere die het meepraten vinden of slachtoffer zijn....dat heb je als mens,als moeder..nodig...
louiseB....dat is precies hoe ik het bedoelde en voelde maar kon het niet goed in woorden vertellen..dank je wel..
Eens met liora
Ik ben het wel eens met Liora dat alleenstaand ouderschap echt geen eindeloos zwaar tranendal hoeft te zijn. Alleenstaand ouderschap is ook niet per definitie zwaarder dan samen met een partner kinderen opvoeden.
Veel van de problemen die Fladderbeestje bijvoorbeeld heeft staan los van het alleenstaand ouderschap.
Vaak zijn het de bijkomende problemen die het alleenstaand ouderschap zwaar maken maar niet het alleenstaand ouderschap an sich.
Louise b
>>Ik ben niet alleenstaand, maar parttime alleenstaand omdat man met regelmaat dagen tot weken weg is. Ik werk 4 dagen en maak gebruik van kinderopvang. Het blijft een riante positie in vergelijking met alles altijd in je eentje moeten oplossen! Ik geef toe, je zit soms met dezelfde problemen (studiedag, kind ziek, etc) waarvoor veel georganiseerd moet worden, maar je staat niet alleen in het verzinnen van oplossingen neem ik aan. Je kunt je verhaal 's avonds ook nog even kwijt aan je partner bijvoorbeeld. Ik zou zelf niet weten hoe ik 4 dagen werk en kinderen zou moeten combineren in mijn eentje. Dan zie ik ook beren op de weg, dat weet ik zeker. Bovendien heb je dan ook nog eens de stress dat je compleet afhankelijk bent van die ene baan. Die heb ik nu ook niet. Ik kan meer risico's nemen en ben relaxter in dingen omdat er nog een ander inkomen achter de hand is. Een riante positie dus..... < <
En dus concludeer je dat ik dan ook maar in een riante positie verkeer? Luister, ik klaag niet hoor, en wij hebben het toevallig ook goed financieel, maar zoals ik al zei, in elk huishouden is het een kunst alle ballen in de lucht te houden en dus ook in het mijne. En zonder nu meteen hier mijn hele hebben en houden neer te gooien, kan ik je verzekeren dat veel van de dingen die jij noemt, hier helaas niet mogelijk zijn....Ik vind mezelf niet in een riante positie verkeren, maar ik kan wel slecht tegen mensen die zichzelf graag de slachtofferrol toebedelen en dan vervolgens de maatschappij, ex, ex-werkgever of wie dan ook de schuld geven van dat alles, zonder nu eens te denken, En wat kan IK doen om deze situatie te veranderen....
En fladder
>>Die vriendin, die ik maar weer als voorbeeld naar boven haal en een behoorlijk extreem verdriet had meegemaakt, kreeg pas na een lange tijd (jaar of 2) iemand voor zich die dacht: "goh, misschien is een beetje psychische begeleiding wel een idee voor een mevrouw die eerst haar gezin en daarna haar baan is verloren?" < <
Had vriendin zelf niet dat idee opgevat? Of haar omgeving? Ik bedoel, toen het mij 3 jaar geleden allemaal even teveel werd (jawel met baan! en partner!) heb ik zelf maatschappelijk werk gecontact en heel veel gesprekken daar gehad om er weer uit te krabbelen....want....je moet dat toch echt ZELF doen....
Fladderbeestje
Ik bedoelde het niet zo zeer met betrekking tot een uitkering maar meer als reacties op of alleenstaand moederschap nou per definitie zwaar is. Blijkbaar een discussie die al eerder is gevoerd gezien de reactie van jou en Liora.
Ik denk echter dat in zijn algemeenheid ik wel vind dat veel problemen die hier genoemd worden in dit draadje los gekoppeld kunnen worden van het alleenstaand ouderschap. Bijvoorbeeld rouw wat hier genoemd is natuurlijk ontzettend zwaar. Maar rouw hoeft natuurlijk niet alleen de rouw om een overleden echtgenoot/echtgenote te zijn, het kan ook de rouw om een overleden kind zijn. Dan zijn de ouders weliswaar nog samen maar hebben ook dat intense verdriet. Veel van de problemen die Ano noemt (geen buitenschoolse opvang kunnen krijgen, kind met problemen) zijn ook niet voorbehouden aan alleenstaande ouders.
En in sommige huwelijken is de partner meer een zware steen die je naar beneden trekt dan een reddingsboei waar je aan vast kan klampen. Mijn moeder bijvoorbeeld vond het leven oneindig veel makkelijker en lichter toen ze eenmaal van mijn vader gescheiden was.
Ik ben het geheel met je eens dat uitkeringsinstantie's veel te veel kansen laten liggen en veel te weinig met mensen meedenken. En ook dat het allemaal in de praktijk vaak een stuk lastiger is dan we het hier theoretisch op papier kunnen beschrijven.
Maar ik vind niet dat het feit dat iemand geen partner heeft de situatie lastiger maakt. Zelf ben ik ook alleenstaand ouder geweest en ik vond dit niet zwaar. Maar ik had weinig bijkomende problemen. Ik had een eigen inkomen, opvang voor de kinderen waar ik vertrouwen in had, een flat in een beschaafde buurt....
En natuurlijk was er enorm veel verdriet om de relatie die stuk gelopen was maar dat staat daar dan weer verder los van.
Maylise
Hier is de mosterd
Ik had net mijn koffers gepakt toen ik het beginbericht las. Tijd om te reageren was er niet meer, maar het intrigeerde me wel. Ik heb er dus diep over na gedacht 
Door alle zijstappen in de tussentijd is het misschien mosterd na de maaltijd, maar soit.
Om verwarring uit de weg te helpen: Het gaat NIET over uitkeringen. Het gaat óók over mensen die een minimumloon verdienen. citaat: "Het minimumloon is over het algemeen wel voldoende; alleen een paar met drie kinderen heeft volgens twee van de vier focusgroepen meer inkomsten nodig om alle budgetposten te kunnen bekostigen. In beide gevallen gaat het om een bedrag van meer dan 300 euro per maand."
Het gaat dus ook over al die mensen met een eerlijke baan, of kleine zelfstandigen met een bedrijf waarin ze keihard werken.
Dit vind ik een interessant fenomeen.
Er zijn mensen met budgetproblemen die menen dat ze 'niks geks' doen, niet boven hun stand leven, zich trouw aan het minimale houden en toch is het niet genoeg.
Je zou denken dat deze mensen geholpen zijn met wat lessen realiteitszin, maar zo simpel is het niet. Deze mensen worden namelijk gesteund door de opvatting van anderen die óók menen dat dat minimum per definitie een paar honderd euro hoger ligt dan er met een eerlijke baan te verdienen is.
Dit is niet helemaal nieuw voor me, je ziet het ook wel in discussies over de ouderbijdrage op school. "Dat moet je voor je kinderen over hebben" alsof het vanzelfsprekend over blijft van elk inkomen en alsof dat extra's onmisbaar is in het bestaan.
Ja dus, zo laat deze oefening van het Nibud en SCP. Sociale participatie en dan ook nog in die vorm die geld kost (bij je familie op de thee is niet genoeg), hoort tot de eerste levensbehoefte.
Ik kan hiervan maar tot één conclusie komen. Kennelijk is de maatschappelijke tweedeling een zo compleet feit, dat de opvattingen over het bestaan en het hoofd boven water houden inmiddels een niet realistische vorm heeft aangenomen.
Vooral als er kinderen in het spel zijn.
"De groepen waren algemeen van mening dat kinderen er niet de dupe van mogen worden als de ouders een beperkt inkomen hebben."
Hoezo? En wat beweer je dan eigenlijk? Dat mensen met een minumum of zelfs modaal inkomen (netto 1614,95 pm) geen kinderen zouden moeten hebben?
Groet,
Miriam Lavell
En dus?
In grote lijnen helemaal eens met Miriam. En ik zou er aan toe willen voegen:
en dus?
Als 'men' vindt dat bepaalde behoeften beslist vervuld moeten worden, wat is dan de conclusie? Dat mensen die dat financieel niet kunnen bolwerken geen kinderen moeten krijgen? Of dat die zaken dan allemaal uit de gemeenschappelijke middelen betaald moeten worden?
Ik durf te wedden dat als je de vraag stelt "kruis aan welke zaken (internet, uitstapje, bloemen op tafel) tot de basisbehoeften van een gezin behoren" je heel andere antwoorden krijgt dan als je de vraag stelt "kruis aan welke zaken (internet, uitstapje, bloemen op tafel) via een belastingverhoging betaald moeten worden voor gezinnen die hier geen geld voor hebben" en ook tot heel andere antwoorden leidt dan de vraag "kruis aan welke zaken (internet, uitstapje, bloemen op tafel) zo belangrijk zijn dat u een uithuisplaatsing reëel vindt als een gezin dit niet voor kinderen kan betalen".
Het verklaart een hoop
Ellen, ik heb dat rapport niet gelezen, maar ik krijg de indruk dat de discussiegroepen die tot deze mening zijn gekomen, er niet de rekenmachine bij gehad hebben.
Ik denk dat de meningen zijn nagerekend. "De vraag was in hoeverre de mening van burgers over een minimaal acceptabele levensstandaard overeenkomt met de inhoud van de minimumvoorbeeldbegroting van het Nibud, en in hoeverre het bijbehorende budget aansluit bij de armoedegrenzen van het SCP."
Nibud en SCP gaan doorgaans uit van bedragen. Niet van meningen over wat er minimaal in huis moet zijn.
Het lijkt duidelijk dat de meningen ver staan van de realiteit op de bankrekening en dat verklaart toch wel een hoop. Bijvoorbeeld ook waarom zoveel mensen denken dat ze 'niks geks' doen en omgekeerd dat er zoveel meningen zijn over wat ouders hun kinderen allemaal zouden moeten geven.
De sociale druk tot spenderen is enorm. We zijn een geslaagde consumentenstaat. Maar wel een die in gedachten al ver op crediet leeft. In de praktijk misschien nog net niet zo heftig als in Amerika, maar we komen een eind.
En nu? Hoe krijg je die maatschappij weer met de pootjes op de grond?
Groet,
Miriam Lavell
