Armoede: sociale participatie ook eerste levensbehoefte
Sociale participatie ook eerste levensbehoefte
03 augustus 2009
Als iemand buiten zijn of haar eerste levensbehoeften niets extra’s kan betalen, vinden mensen dat er sprake is van armoede. Een zelfstandige woning, gezond eten en nieuw gekochte kleding worden beschouwd als de eerste vereisten. Daarnaast is men van mening dat iemand goed verzekerd moet zijn tegen ziektekosten, brand en inbraak.
*
Mensen vinden ook dat een huishouden moet kunnen beschikken over telefoon, een televisie en een computer met internetaansluiting. Ook moet er geld zijn voor recreatie, het vieren van verjaardagen, het op bezoek gaan en het lidmaatschap van een (sport)club.
*
De aanwezigheid van kinderen in het huishouden vereist een hoger budget in verband met kleding en school. Ook moeten er hogere eisen gesteld worden aan de woning en de voeding. Uitstapjes, vakantie of het lidmaatschap van een club worden voor kinderen belangrijker geacht dan voor volwassenen.
*
De goederen en voorzieningen die mensen noodzakelijk vinden voor alleenstaanden en paren zonder kinderen, zijn te betalen van een bijstandsinkomen. Eenoudergezinnen en paren met kinderen met een inkomen op bijstandsniveau lopen echter het risico dat zij tekortkomen.
Dit zijn de belangrijkste conclusies uit de publicatie Genoeg om van te leven. Focusgroepen over de minimale kosten van levensonderhoud, een gezamenlijke uitgave van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) en het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud), die op 4 augustus 2009 is verschenen. Het rapport doet verslag van groepsdiscussies tussen burgers over wat armoede volgens hen is en over de kosten van levensonderhoud die volgens hen minimaal noodzakelijk zijn.
Het onderzoek
Het SCP en het Nibud hebben gezamenlijk onderzoek gedaan naar de meningen van Nederlandse burgers over armoede, over de goederen en voorzieningen die zij minimaal noodzakelijk vinden en over de kosten daarvan. De vraag was in hoeverre de mening van burgers over een minimaal acceptabele levensstandaard overeenkomt met de inhoud van de minimumvoorbeeldbegroting van het Nibud, en in hoeverre het bijbehorende budget aansluit bij de armoedegrenzen van het SCP. Het onderzoek is uitgevoerd via een benadering die niet eerder in Nederland is toegepast: de consensuele budgetmethode. Burgers praatten in groepen met elkaar over de thema’s om zoveel mogelijk tot gezamenlijke standpunten te komen. Vier focusgroepen zijn driemaal bijeengekomen. De gesprekken resulteerden in gedetailleerde budgetten voor vijf verschillende soorten huishoudens: een alleenstaande man van 35 jaar, een alleenstaande man van 75 jaar, een paar zonder kinderen, een alleenstaande moeder met twee kinderen, en een paar met drie kinderen.
De armoedebegrippen, leefstijlen en budgetten waar de focusgroepen op uitkomen, sluiten in het algemeen goed aan bij de systematiek van de SCP-armoedegrens en de budgetmethode die het Nibud hanteert.
Armoede = onvoldoende geld om te voorzien in behoeften
Alle vier focusgroepen waren het erover eens dat armoede inhoudt dat er onvoldoende geld is om in bepaalde behoeften te voorzien. Over welke behoeften dit zijn, varieerden de meningen. Eén groep vond dat iemand arm is wanneer hij of zij de eerste levensbehoeften (onderdak, voeding, kleding) niet kan bekostigen. De andere groepen vonden echter dat er sprake is van armoede wanneer men wel de eerste levensbehoeften kan bekostigen, maar daarbuiten niets extra’s kan betalen.
Noodzakelijke posten
Elke focusgroep discussieerde uitgebreid over goederen en voorzieningen die voor een huishouden minimaal noodzakelijk zijn. Alle groepen vonden een flat geschikt als woonruimte, met een aantal slaapkamers dat past bij de omvang van het huishouden. Gezond eten vond iedereen belangrijk, maar een warme maaltijd hoeft niet iedere dag. De (goedkope) kleding zou nieuw gekocht moeten zijn. Verder zou ieder huishouden tegen bepaalde risico’s verzekerd moeten zijn. In ieder geval is een inboedelverzekering, een aansprakelijkheidsverzekering en een ziektekostenverzekering nodig. Ten slotte hechtten de focusgroepen aan sociale participatie: uitstapjes, het vieren van verjaardagen, zo nu en dan een (goedkope) vakantie en het lidmaatschap van een club zijn volgens hen vooral voor kinderen van groot belang.
Bijbehorende kosten
Over de samenstelling van de goederen- en voorzieningenpakketten waren de vier groepen het wel eens, maar de maandbudgetten bleken soms echter sterk van elkaar te verschillen. De opvattingen over het benodigde aantal exemplaren van de producten (hoeveel warme maaltijden per week, hoeveel paar schoenen?), over het prijsniveau (brood van een goedkope supermarkt of van de warme bakker?) en over de levensduur (hoeveel jaar gaat een wasmachine mee, hoe lang doet men met een jas?) liepen soms nogal uiteen. Voor een alleenstaande liepen de budgetten van de vier groepen uiteen van ruim 800 euro per maand tot iets meer dan 975 euro per maand; voor een paar met drie kinderen varieerden de budgetten tussen bijna 1700 euro en ruim 2200 euro.
De aanwezigheid van kinderen in het huishouden deed het vereiste budget bij alle groepen sterk oplopen. Er is meer geld nodig voor speelgoed, opvang en school. Ook stelde men hogere eisen aan de kwaliteit van de woning (groter, met meer meubels en liefst in een goede buurt) en van de voeding (meer fruit en meer verse groenten). Uitstapjes, een vakantie of het lidmaatschap van een club werden voor kinderen als belangrijker gezien dan voor volwassenen. De groepen waren algemeen van mening dat kinderen er niet de dupe van mogen worden als de ouders een beperkt inkomen hebben.
Inkomsten op bijstandsniveau in de meeste gevallen toereikend
De maandbudgetten die nodig zijn om de samengestelde pakketten van goederen en voorzieningen te bekostigen, zijn vergeleken met de inkomsten die de huishoudens zouden hebben op het niveau van de bijstand en van het wettelijk minimumloon. In beide gevallen zijn de inkomsten inclusief alle heffingskortingen, vakantietoeslag en overige subsidies en tegemoetkomingen.
De pakketten zoals die door de focusgroepen zijn samengesteld, blijken niet altijd te bekostigen van een inkomen op bijstandsniveau. Dit geldt vooral voor een paar met drie kinderen; voor hen zou het tekort kunnen oplopen tot bijna 500 euro per maand. Een alleenstaande moeder met twee kinderen houdt op grond van het budget van een van de focusgroepen ruim 50 euro per maand over, maar komt volgens een andere groep ruim 250 euro tekort. Voor alleenstaanden en paren zonder kinderen zou een inkomen op bijstandsniveau wel toereikend moeten zijn.
Het minimumloon is over het algemeen wel voldoende; alleen een paar met drie kinderen heeft volgens twee van de vier focusgroepen meer inkomsten nodig om alle budgetposten te kunnen bekostigen. In beide gevallen gaat het om een bedrag van meer dan 300 euro per maand. Vooral alleenstaanden zouden echter moeten kunnen rondkomen van het minimumloon. Volgens de budgetten van alle vier groepen is er dan zelfs een fors overschot, oplopend van 270 euro tot ruim 400 euro per maand.
Ingeval van de anw
wat inderdaad iets anders is dan de Bijstand, daar heb je gelijk in, gaat het niet om een werklozenuitkering. En toch, en dat bedoel ik ábsoluut niet persoonlijk!, vraag ik me wel af of je een weduwenpensioen onuitputtelijk kunt blijven uitdelen. Iemand die in de steek wordt gelaten door haar of zijn partner, bij vreemdgaan bijvoorbeeld, heeft geen recht op een staatsuitkering en zal de draad weer op moeten pakken. Niet vergelijkbaar met een overlijden uiteraard, maar toch, dan moet je ook je leven oppakken en het leefbaar houden door werk te zoeken. Ik vind dat dit soort uitkeringen net zozeer ter discussie moeten staan als het onderwerp van de AOW. Waarom zou een weduwe (weer niet gemeen en persoonlijk bedoeld) niet hoeven te werken en een vrouw die in de steek gelaten wordt wel? Ik vind het tenminste niet meer van deze tijd als een in de steek gelaten vrouw, of een vrouw die zelf wilde scheiden, zich nog volledig laat onderhouden met alimentatie. (Ik zie dat je nog meer geschreven hebt, dat heb ik nog niet gelezen.)
Kaatje
Mensen die in loondienst werken hebben inderdaad recht op ANW, maar daar zullen ze geen ontslag door aanvragen in de meeste gevallen. Of ik ga nu teveel van mezelf uit, dat kan.
Roken
lijdzaam zien hoe mijn kachel stuk ging heb ik niet,de kachel gaat ineens stuk,niet elke dag een beetje.dus stoppen met roken op mement dat de kachel stuk gaat heeft weinig nut maar ik snap wat je bedoelt...
Precies, dat ben ik helemaal met je eens. Zo moesten wij een poosje naar een wasserette omdat de wasmachine de geest had gegeven. Dure grap hoor. Pas toen er weer kinderbijslag kwam hebben we bij de kringloop een wasmachine gekocht die het nog een flinke tijd gedaan heeft. Toen die stuk ging hebben we weer een bij de kringloop gekocht en daar doen we nu ook alweer een paar jaar mee. Geweldig systeem hoor die kringloop!
Toch heb ik mijn man min of meer gedwongen om met roken te stoppen. Hij heeft het zelf moeten doen, maar ik heb wel duidelijk gemaakt dat ik het absúrd vond dat hij shag bleef kopen terwijl we amper rond konden komen. Hij rookt nu helaas weer, maar hij werkt ervoor en kan het betalen. Ik heb moeite met de verslaving, maar op dit moment niet met zijn uitgave.
Roken 2
Ik heb overigens ook gerookt van mijn 12de tot de eerste zwangerschap 15 jaar later, daarna nog even zwak geweest en bij de zwangerschap van mijn dochter weer gestopt en sindsdien, nu 19 jaar, nooit meer gerookt. Ik weet dat het verlangen een poosje aan kan houden, maar het is te doen, hoewel ik volledig begrijp dat stress het niet makkelijker maakt als je wilt stoppen met roken. Een zwangerschap motiveert een stuk beter.
Kaaskopje
Kaaskopje: "Mensen die in loondienst werken hebben inderdaad recht op ANW, maar daar zullen ze geen ontslag door aanvragen in de meeste gevallen. Of ik ga nu teveel van mezelf uit, dat kan."
Ja, in vergelijkbare gevallen (zoals bij ons) gebeurt het tamelijk vaak dat de weduwe haar ontslag neemt. Vaak is er dan wel ook een pensioen van wijlen echtgenoot.
Tot slot
Ik hoef me niet te verantwoorden waarom ik nu nog geen betaalde arbeid doe. Ik ben blij dat het nog niet hoeft. Sterker nog, als ik het wel zou doen, zou ik nu in de WAO terecht komen. Neuh, laat maar. Dit is ook goedkoper voor de maatschappij. Als de jongste 18 is, is het vroeg genoeg om te beginnen. En alles eerder is fijn.
Nee
Sommige gebeurtenissen zijn zo ingrijpend dat werken onmogelijk is. Soms moeten dingen verwerkt worden en een plek gegeven.Als je puur aan het over leven bent is er soms geen plek voor werk.Hoewel er mensen zullen zijn die door werken op de been blijven,geld dat niet voor iedereen.Je gezin door zo'n moeilijke periode helpen is ook hard werken.
Het werken komt wel weer als de tijd daar is,voor de een zal het na een paar maanden zijn,voor een ander na jaren.Ieder zijn ritme.
Wat ben ik blij dat hier de mogelijkheden blijkbaar voor zijn.
Wiilemienm
Dankjewel! je mag 'm printen hoor...!
Kaatje
Ik heb dan ook nadrukkelijk gezegd dat het niet persoonlijk bedoeld is
Kaaskopje, gek
Vind je het raar dat ik het wél op mezelf betrek als je schrijft:
"En toch vind ik jouw reden om in een uitkering te blijven geen 'geldige' reden, hoeveel begrip ik ook heb..." etc.
Poeh rodebeuk
Je hebt wel erg gelijk, ik snap wat je een gevaar vindt. Weduwen worden eigenlijk verplicht om op tijd een miljonair aan de haak te slaan. 
(grapje)
Kaaskopje
Ik heb nu zo ontzettende drang om jou - net zoals je dat bij Kaatje doet - ter 'verantwoording' te roepen over bepaalde moeilijke periodes in je leven... Maar ik tel tot tien. Eén......
Kaatje, trek het je niet aan! Het zegt meer over iemand anders, dan over jou.
Ano
>>ik sla hier niet dood van hoor..ik kan heel goed tegen kritiek..maar heb niets aan mensen die zeggen...je kan makkelijk werken..je kan dit makkelijk....je kan dat makkelijk...want in mijn geval is het niet makkelijk < <
Niemand beweert dat het makkelijk is, maar overal mitsen en maren blijven opwerpen is wel de weg van de minste weerstand....en ik blijf van mening dat bijstand en WW o.a. tijdelijke maatregelen zijn ter overbrugging.
(AOW en ANW vind ik uitkeringen van totaal andere orde!En misschien kan je zeggen, ANW is niet meer van deze tijd, waarin vrouwen toch vaak werken, maar als mijn man weg zou vallen, mis ik ook ineens zijn inkomen!)
Kijk, mijn ideaalplaatje ziet er ook heel anders uit dan waar ik nu in zit hoor. In mijn ideaalplaatje heb ik een leuke baan op een personeelsafdeling, werk ik op fiets/loopafstand van mijn werk, tegen min of meer hetzelfde salaris als nu, probeer ik inderdaad tijdens de schooluren te werken zodat BSO niet meer nodig is, en heb ik rijen dik mensen die willen oppassen in geval van ziekte oid.
Helaas, deze baan bestaat niet en die mensen zijn er ook niet....Ik moet het dus doen met een baan waarvoor ik met de auto moet, files trotseer, weliswaar in mijn vakgebied is, maar met geen leuke randvoorwaarden (callcenter) lange dagen maak, omdat ik 3 dagen nu het max vind dat de kinderen naar een BSO gaan, en heb ik geen achtervang als er iets met mijn kinderen is....enige pluspunt is dan weer dat mijn man onregelmatig werkt zodat we het vaak ook zo wel kunnen oplossen....
Nee, makkelijk is het niet, maar om het een beetje leuk te hebben in het leven heb ik het ervoor over.
Brengt me nog even op iets, werken in een callcenter is misschien niet het meest ideale, ik zal de laatste zijn om dat te zeggen, maar veel callcenters willen ook dolgraag mensen op de drukke uren, dus tussen 9 en 15....
Chantelle
Ik heb al duidelijk laten merken tegen Kaatje zelf dat het mij niet om haar persoonlijk gaat. Ik wil haar helemaal niet ter verantwoording roepen. Vervelend als dat toch niet duidelijk is gebleven. Het gaat mij om het systeem. Ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden in verhouding tot andere situaties die je kunnen overkomen in het leven.
Maar ondertussen heb je a gezegd, nu ben ik eigenlijk nieuwsgierig naar b.
Niet compleet
Ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden in verhouding tot andere situaties die je kunnen overkomen in het leven. En dan bedoel ik dus zoals ik al noemde een scheiding, of arbeidsongeschiktheid. Dan wordt je ook niet verzorgd tot het jongste kind 18 is, dan wordt je geacht aan het werk te gaan zodra je daartoe in staat bent. Ik misgun het niemand, maar nu is er een grote groep mensen die in de toekomst langer moet blijven werken omdat het te duur is om de situatie bij het oude te laten. Is het dan heel gek om naar meer 'kostenposten' te kijken of die nog realistisch zijn.
En nogmaals... ik besef dat dit een gevoelig onderwerp is, niemand persoonlijk wil raken, enz.
Nasha
kijk nasha,daar ga je al...je bent niet alleen maar met een partner die onregelmatig werkt..dus ook een gezamelijk huishouden..dus hoef je niet alles alleen te doen,dus is het allemaal makkelijker,dus als de naschoolse nu voor mijn kids een plekje heb,kan ik ook werken...maar die plek is er alleen voor mijn jongste als er dus een plek is....en niet voor de middelste die ook niet alleen thuis kan blijven..
dus is werken voor mij nog niet weggelegd....en idd is een uitkering voor tijdelijke aard..maar dat heb ik nooit weerlegd..
Ja dus?
maakt dat het makkelijker dan? Ik sta er ook vaak alleen voor hoor? Ik kan niet over jou oordelen, dus jij ook niet over mij....ik schetste alleen dat makkelijk wel een makkelijk te kiezen woord is, en dat ook als je wel samen bent, de dingen heel anders kunnen zijn dan je eigenlijk zou willen, omdat het ideaalplaatje nu eenmaal niet bestaat, getrouwd, gescheiden, alleenstaand, weduwe of wat dan ook, er zullen altijd dingen zijn waardoor het net even anders loopt dan je eigenlijk in je hoofd had. Zo ook met werk zoeken....ik ben van mening dat er altijd werk is voor diegenen die willen....En zo zijn er dus echt wel banen in de voor jouw gewenste uren....
Voorbeeld
die ik nu net van Werk.nl afhaal, en ik weet niet of het bij je in de buurt is, maar het is maar een voorbeeld he?
Functienaam : telefonisch medewerker callcenter (outbound)
Minks Uitzendbureau
W. M. Dudokweg 27
1703DA HEERHUGOWAARD
www.minksgroep.nl
Algemeen
Referentie : 3727087
Bron : Werk.nl website
Reageren tot : 22-09-2009
De werklocatie is Heerhugowaard
Er worden kandidaten gezocht in Noord-Holland.
De werkgever is werkzaam in de sector Zakelijke dienstverlening.
Het werk
Voor een leuk bedrijf in Heerhugowaard zijn wij op zoek naar Telefonische medewerkers Callcenter (outbound) voor OVERDAG! De werktijden zijn van 900- 1400 uur of 1000-1500 uur. Voor minimaal 10 uur per week verdeelt over 2 aaneengesloten werkdagen. Ze zijn open van 900-1600 uur en er is ook ruimte voor 3,4 of 5 dagen werken. De werkzaamheden zijn advertentieruimtes verkopen aan bedrijven. De werksfeer is erg goed en het team wat reeds werkzaam is zijn zeer collegiaal. Wij vragen: Collegialiteit Gemotiveerd Goede contactuele eigenschappen Goede beheersing Nederlandse taal Beleefd Commercieel inzicht. De targets zijn niet hoog en goed haalbaar samen met deze ideale werktijden krijg je ook nog de mogelijkheid om na 520 uur bij hun in dienst te komen!! LETOP! voor mensen met een "lastig" lichaam. De werklocatie is bereikbaar via een trap!
Voorkeurvacature
Dit is een 45-plusbaan Meer...
45-plusbaan
De werkgever geeft aan dat de vacature past binnen het diversiteitsbeleid van de overheid.
Dit is een arbeidsgehandicaptenbaan Meer...
arbeidsgehandicaptenbaan
De werkgever geeft aan dat de vacature past binnen het diversiteitsbeleid van de overheid.
Dit is een WAJONG Meer...
WAJONG
Vacatures voor jonggehandicapten.
Arbeidsvoorwaarden
Aantal uur per week: 10
Salarisindicatie: Geen salarisindicatie bekend
Arbeidsovereenkomst: Vast
Beloningsvorm: Vast loon / uurloon
Werktijden
Normale tijden (maandag t/m vrijdag 08:00 - 17:00 uur)
Gevraagde ervaring
-
Gevraagde opleiding
-
Talenkennis
Nederlands : mondeling Uitstekend, schriftelijk Goed
Rijbewijs
-
Overige eisen
-
Contactpersoon
Contactpersoon: Sabina Zondag
Telefoon: 072 57 28 371
E-mailadres: [email protected]
Nog een aanvulling
Afgelopen maandag had ik een training, sollicitatie-training, gewoon voor mezelf om de puntjes op de i te kunnen zetten....slechts 30% van het totale aanbod aan vacatures komt ook daadwerkelijk in beeld op internet, krant, UWV WERKbedrijf enz. Dat betekent dat 70% van het aanbod dus op andere wijze vervuld wordt, via netwerken e.d. Het was voor mij een echter eye-opener, dus netwerken is denk ik de volgende cursus die ik ga doen....
En Ano, dat ik dan een partner heb die ook nog werkt....het is niet zo dat alleen alleenstaanden het recht hebben op moeilijk....Die mensen krijg ik al dagelijks aan de lijn, mensen die vinden dat voor hen alle uitzonderingen mogelijk moeten zijn, daarom reageer ik ook zo op je mitsen en maren....je bent niet de enige namelijk die vind dat het alleen voor jou moeilijk is....
Nasha
"En Ano, dat ik dan een partner heb die ook nog werkt....het is niet zo dat alleen alleenstaanden het recht hebben op moeilijk....Die mensen krijg ik al dagelijks aan de lijn, mensen die vinden dat voor hen alle uitzonderingen mogelijk moeten zijn, daarom reageer ik ook zo op je mitsen en maren....je bent niet de enige namelijk die vind dat het alleen voor jou moeilijk is...."
Ik vind het werkelijk onvoorstelbaar hoe jij durft te oordelen over en te reageren op Ano. Zelfingenomenheid en bevooroordeeldheid ten voeten uit.
Onyx
Kan het niet laten
en als de vele ano's zich dan hebben aangemeld bij zo'n callcenter, beseffen de mensen die gebeld worden dan ook dat die medewerkster fatsoenlijk behandeld moet worden omdat het voor haar een manier is om uit de bijstand te raken/blijven? Of maakt die gedachte totaal geen verschil, omdat het tenslotte haar eigen keus was om dat werk te doen? (niet voor mij persoonlijk bedoeld, klanten bellen míj)
Aanvulling
het is idd niet bij mij in de buurt dus...maar denk je dat ik achterlijk ben ofzo..sorry dat ik nu ff goed pissig word..
denk je dat ik niet weet HOE je zoeken moet naar werk..
denk je dat ik niet weet WAAR je zoeken moet...
DENK ALSJEBLIEFT EVEN NA VOOR JE IETS NEERSCHRIJFT
Uitkering ter overbrugging of langere tijd
De verschillende meningen over de situatie van bijvoorbeeld Ano en Kaatje komen denk ik vooral voort uit de manier waarop je uitkeringen bekijkt.
Als je een uitkering (bijstand, ANW wordt hier genoemd)ziet als een uiterste noodmaatregel die alleen is voor mensen die echt echt niet tijdelijk kunnen werken dan zal je eerder vinden dat bijvoorbeeld Ano en Kaatje maar vlug weer aan het werk moeten. Problemen met een kind, rouw om een overleden man en andere nare gebeurtenissen zijn geen reden om langere tijd gemeenschapsgeld te krijgen.
Of we interpreteren de noodzaak om gemeenschapsgeld te ontvangen ruimen en erkennen dat mensen ook als ze objectief wel werk kunnen vinden misschien om allerlei redenen soms voor langere tijd toch niet kunnen werken door de omstandigheden.
Voor beide redeneringen valt wel wat te zeggen. Althans ik kan goede argumenten bedenken voor een hele restrictieve distributie van gemeenschapsgeld maar ik kan ook heel goede redenen bedenken voor juist een wat ruimere interpretatie van 'niet kunnen werken'.
Het is uiteindelijk toch een politieke keuze.
Daarnaast verschilt het wat betreft de bijstand natuurlijk ook erg per gemeente. In sommige gemeentes is er duidelijk meer begrip voor verzachtende omstandigheden waarom betaald werk even geen optie is dan in andere gemeentes.
Over de ANW weet ik heel weinig. Ik denk dat het een goede zaak is dat er een vangnet is. Je kan er over discussiëren hoe restrictief dit moet zijn of hoe ruim.
Aan de andere kant het is nu zoals het is en je kan moeilijk het raar vinden dat mensen er gebruik van maken.
Hoewel ik het vervelend vind dat deze discussie zich zo persoonlijk toespitst op bepaalde situaties gebruik ik toch maar even Kaatje's posting. Kaatje heeft een bepaalde uitkering waar ze gewoon recht op heeft. Dat recht heeft ze omdat wij met elkaar keuzes hebben gemaakt voor een bepaald politiek beleid in het verleden waardoor dit instituut bestaat. Ik vind het vrij normaal dat ze gewoon gebruik maakt van dat recht. Ze weet nu al hoe lang ze daar recht op heeft, ze weet ook waar ze daarna eventueel recht op heeft (bijstand) en of dat veel verschil in inkomen oplevert. Kaatje kan dus zelf beoordelen of en wanneer ze weer aan het werk gaat. Dat is niet aan anderen om hier over te oordelen.
En geheel persoonlijk kan ik me heel goed voorstellen dat Kaatje nu er nog helemaal niet aan toe is om zich volop op de arbeidsmarkt te storten. Het is allemaal nog maar zo kort geleden. Wat is één jaar nou? Dan ben je nog nauwelijks begonnen met een manier te vinden om om te gaan met zo'n groot verlies. Logisch dat ze gebruik maakt van de voorzieningen die er zijn en de tijd neemt om te proberen een nieuw leven op te bouwen voor haarzelf en haar kinderen.
Ik denk dat het fijn is dat we in een land leven waar haar die tijd wordt gegund. Ook al zijn de voorzieningen niet perfect. Er is tenminste iets. Persoonlijk vind ik het wel fijn dat er vangnetten zijn die rekening houden met iets meer dan alleen het objectieve wel of geen werk kunnen vinden.
Maylise
Ano
niet boos worden op mij Ik had je de tip van callcenter werk (gewoon in het algemeen, niet hetzelfde als dat van Nasha) ook willen geven, maar dat leek dan weer zo op zieltjes winnen, omdat ik ook bij een callcenter werk.
Ik begrijp je boosheid tegen Nasha aan een kant best, maar ik geloof toch echt dat Nasha het goed bedoelt. Ik zit trouwens ook elke dag in de trein naar mijn werk. Het is even wennen, maar ik kom om eerlijk te zijn veel meer ontspannen op mijn werk aan dan toen ik gewoon op mijn fiets naar mijn werk kon vroeger en mijn reiskosten worden volledig vergoed.
Ano
Ik snap heel goed dat je nu eens pissig wordt. Ik zat met stijgende verbazing je reacties te volgen. Steeds iedereen vriendelijk bedankend voor het meedenken. Ik vond al dat meedenken in veel gevallen helemaal geen meedenken, maar een andere manier om te zeggen: 'als ik jou was zou ik het beter doen'. Inderdaad alsof je achterlijk bent, terwijl je waarschijnlijk een enorme berg / brij aan redenen hebt om te doen wat je nu doet. Je bent duidelijk onderweg, al ben je er nog niet. Ik wens je erg veel succes met stoppen met roken. Kan ik je blij maken met het boek van Alan Carr?
(Overigens ben ik het wel met Nasha eens dat jij dan weer niet kunt oordelen dat het mét een partner per definitie makkelijker is. Al lijkt het mij wel dat het scheelt. Maar een partner kan ook weer een probleem zijn...)
Groeten, Maw.
Maylise
Ik ben het met je eens en ik voel me zoals zo vaak maar weer eens schuldig omdat ik blijkbaar niet goed heb over gebracht hoe ik het bedoel. Ik misgun het Kaatje ook niet dat ze haar eigen tempo mag bepalen. Ik heb jaren in de WAO gezeten. Ik was ook blij dat die voorziening er was. Dat wij in de financiële problemen zijn geraakt is begonnen bij het moment dat ik werd goedgekeurd en werk moest zoeken, ons inkomen wed meteen een stuk lager, doordat de ww lager was dan ik daarvoor kreeg. Zelfs een reïntegratie-arts (ze was tenminste betrokken bij het reïntegratiebureau) vond ook dat ze me daarmee wel erg voor de leeuwen hadden gegooid. Het heeft 9 jaar geduurd voor ik bij een werkgever terechtkwam die mij alle kansen heeft geboden om te wennen en te laten zien wat ik kan. Het heeft zo moeten zijn denk ik dan maar.
Toen ik in de WAO kwam werden mij min of meer gouden bergen beloofd: meid, je hoeft je daarna nooit meer zorgen te maken. Dat regelen we voor je. Het heeft er een tijdlang naar uitgezien dat ze gelijk hadden, maar toen veranderde het politieke klimaat rond de wao. Het was niet langer geaccepteerd dat iemand in de WAO zonder slag of stoot de rest van zijn leven gebruik zou mogen blijven maken van de uitkering. Ik was in die dagen best verontwaardigd over het kunstje wat ze mij geflikt hadden (zo zie je dat dan toch een beetje), maar sindsdien ben ik wel gaan accepteren dat het ook begrijpelijk is dat de tijd van de gouden bergen niet voort kon duren. Al die zorg is op den duur niet meer op te brengen. In dat licht bezien vind ik het realistisch om naast de WAO, de AOW, enz. ook andere voorzieningen te bekijken. Past de manier waarop ze worden uitgevoerd nog steeds bij de maatschappij van nu?
Vervolg
kaaskopje....
ik ken het werk idd bij een callcenter van verhalen..ik weet als ik eerlijk ben niet precies wat het inhoud..ja mensen bellen..maar hoe of wat weet ik niet...ik ga er morgen eens over lezen..wie weet ligt daar een kans..
ik weet ook wel dat nasha het goed bedoelt zoals iedereen,maar zoals zij het bracht vond ik niet zo leuk..
emmawee
ik bedoel niet dat het per definitie makkelijker is maar het scheeld wel degelijk...en ook weet ik uit ervaring dat een partner hebben ook andere kanten heeft!!
ik heb inderdaad bergen verzet..nu nog een paar heuvels en ik ben er!!
Kaaskopje
Ik vind dat je keurig uitlegt wat je bedoelt en wat mij betreft heb je een punt. Er is niks mis met af en toe eens herbezien of de regelingen zoals zijn ook zo moeten blijven of toe zijn aan herziening. Zoals een ANW die automatisch doorloopt tot het jongste kind 18 is. Daarmee zeg je echt niet dat degenen die gebruik maken van de bestaande regels uitvreters zijn of het niet nodig zouden hebben.
Je eigen situatie illustreert dat perfect. Uiteindelijk bleek ook jij te kunnen werken (de weg om daar te komen was lang en moeilijk, dat zou mensen liefst wél bespaard moeten blijven) en is WAO niet nodig. Was die herziening er niet geweest dan was de kans groot dat je nog steeds door de gemeenschap werd betaald. En naar wat ik van je begrijp draagt wel kunnen werken ook weer bij aan JOUW welzijn!
Kari
Izar
Ook ik vind het helemaal niet gek dat er van een inkomen naast ANW veel terug moet naar de staatspot. Als iemand (weer) in staat is tot werken dan hoeft die staatsruif minder gevuld te zijn; dat kan dan overblijven voor degenen die (nog) niet kunnen werken. Dat weer kunnen werken is immers ontzettend individueel, voor de een is dat veel eerder dan de ander, afhankelijk van zeer veel factoren.
"het gevaarlijke van de ANW zoals die nu is opgezet dat het wachten tot je jongste kind 18 is het grote risico in zich heeft dat je kansen op de arbeidsmarkt minimaal zijn geworden."
Mja. Maar dat is dan toch niet veel anders dan voor de werkende moeders van zeg 20-25 jaar geleden. Toen waren er niet van die mooie kinderopvangregelingen, als je opvang nodig had dan regelde en betaalde je dat zelf. Ik ben in die tijd wel voor gek verklaard dat ik "werkte voor de kinderopvang, blijf toch lekker thuis, dan heb je evenveel te verteren." Ik heb het altijd gezien als een voor mij prettige manier van leven (werk is ook leuk, brengt je onder de mensen etc.) én als een investering in de toekomst. Nu pluk in daar de vruchten van.
Die toekomst-gerichte gedachte zou ook kunnen leven bij ANW-ers die al wat zouden kunnen werken maar dat niet doen omdat ze er "financieel niets mee opschieten".
Kari
