Alles meteen moeten hebben iets van nu?

Het leven is gewoon enorm veranderd

en veel van de vanzelfsprekende luxe van nu bestond in de vorige generatie nog niet.

Daarbij was er in de vorige generatie een ander 'levensgevoel', zoek maar eens in bladen uit die tijd.

Iedereen moet in zijn eigen tijd op zoek naar de waarde van het leven en de plaats die dingen daarin hebben. En dat is nu lastiger dan vroeger denk ik, omdat er zoveel 'dingen' zijn...

tonny

Recht

Watik vaak hoor is dat mensen ergens 'recht' op menen te hebben. "Ik werk er hard voor dus ik heb ook recht op dure wintersportvakantie/ groot huis/ veel meer kleding dan je nodig hebt/ etc. Zo kun je veel goedpraten, zoals consumptief krediet voor onnodige extra's, een PL voor een huwelijksreis, een auto die eigenlijk te duur is voor je...

De kredietcrisis zal hier wel een paar jaar voor een pas op de plaats zorgen, lijkt me. En dan begint alles gewoon weer, want zo zijn wij, verwende mensen, nu eenmaal.

Persoonlijk: ik heb niks met dure huizen, auto's en gadgets. Ik heb dure kinderen

Uiteindelijk moet er toch betaald worden?

Het principe van een lening is dat er uiteindelijk terugbetaald moet worden MET rente. Ik zie het er nu wel van komen dat veel mensen een erg armoedige oude dag gaan krijgen.
Maar wanneer je het wel geld hebt, waarom zou je het dan niet gebruiken om leuke dingen mee te doen?
Ik heb ook wel eens spijt gehad dat ik niet eerder een nieuwe keuken heb genomen, en me heilig voorgenomen om in een volgend huis alles voor elkaar te hebben voor we erin gaan wonen, maar daar wil ik zeker geen lening voor nemen.

Kinderen en vanzelfsprekende luxe

In aanhaking op Nikus: ik denk wel dat een pas op de plaats erg goed is, voor ons maar zeker ook voor de kinderen. Ik ben dan wel begonnen op een kamertje, met gevonden meubels (gewoon de straat af struinen als het grof vuil wordt opgehaald) die ik vervolgens leuk opknapte, maar onze kinderen zijn toch redelijk gewend aan een behoorlijk vanzelfsprekend welvaartsniveau, ook al rij ik in een oude auto omdat auto's me echt niet interesseren en koop ik bijna altijd tweedehandskleding, en graag speelgoed op de rommelmarkt of in kringloopwinkels.
Ik hou wel eens mijn hart vast als ik denk aan later en aan de generatie die nu jongere of kind is. Mijn stiefdochter is nu 20 en die wil inderdaad alles nu. Ze kijkt heel erg naar wat anderen hebben en vergeet dan voor het gemak dat je daar ook nog wat voor moet doen.

Haha, en nu zet ik dat er niet bij

Tegenwoordig verdient mijn man goed, ong. 120.000. Maar we leven nog net zo als wanneer toen het de helft was. De rest wordt gespaard voor de oude dag en geinvesteerd.
Merkkleding en andere status-symbolen vind ik echt zo dom. En het leuke aan een hoog inkomen is dat je daar lekker poep aan kunt hebben, want je weet dat je het wel kan, maar er niet voor kiest. Maar het lijkt idd wel of er steeds meer poenerige lui bijkomen. Zou het door de televisie komen?

Fast fashion voor fast growing kids

Daarom koop ik zo graag goedkopere kleding, zeker voor kinderen. Ze zijn er zó weer uit. Daar ga ik echt geen geld aan verspillen. Mijn dochter 12 heeft nu kleedgeld, en mag zelf bedenken hoe ze dat uitgeeft. Eén duur merkkledingstuk, en dan vervolgens vier maanden niets kunnen kopen, of toch maar in goedkopere winkels en de uitverkoop aflopen.
En een drankje op een terrasje met vier kinderen en vaak nog een vriendje mee? No way, dan zijn we direct door het budget heen. Met zijn allen een ijsje kopen á 2 euro per stuk? Veel slimmer: een pak met 6 cornetto's kopen bij de supermarkt, ben je toch een stuk goedkoper uit, en dan direct ook een pak drinken meenemen.
Nikus, lang niet iedereen doet dingen voor de status.
Mij bijvoorbeeld interesseert het echt niet en ik ben echt de enige niet.

Prioriteiten

Ik denk ook wel dat de prioriteiten van ons verschillen. De een geeft meer om een mooi groot huis en de ander om lekker eten en zo nu en dan eens koffie te kunnen drinken op het terras. Ik dacht dat Manda bedoelde, dat we alles willen hebben. En een mooi groot, duur huis en allemaal nieuwe merkkleding en een mooie grote auto en en en...
Ik vind dat je de tering naar de nering moet zetten, maar iedereen heeft eigen prioriteiten. Ik ga voor gezelligheid. Dan maar een kleiner huis, maar wel vaak vrienden die mee eten.

Prioriteiten en nering

Ik ben het helemaal met je eens Lotus, iedereen heeft zijn eigen prioriteiten. Het wordt alleen lastig als de prioriteiten van een ander de maat der dingen lijken te worden. Zoals de druk van kledingmerken, die voor kinderen erg kan meespelen.
En ik merk ook bij mijn stiefdochter die al 20 is dat zij zich toch wel erg laat leiden door de wereld om zich heen, en vervolgens het idee krijgt dat zij ook alles moet kunnen hebben.
Tering naar de nering zetten moeten kinderen ook leren, en in een wereld waar je geld gewoon uit de muur kunt halen is dat af en toe lastig overbrengen.

Niet duur

Ik heb niet alles gelezen, maar wel even een reactie op de 1e posting: Lang niet alle jongeren willen beginnen met 'alles', als ik naar mijn kinderen en hun vrienden kijk zie ik dat helemaal niet zo, dochter woont al jaren in een 1-kamerappartement met goedkope meubels ( wel superleuk ingericht) en heeft een oud autootje en is daar helemaal tevreden mee, ze wil helemaal geen kant en klaar ingericht koophuis. Zoon had goed kunnen verdienen als hij de baan die hij een paar jaar geleden kon krijgen had aangenomen, maar hij koos voor het avontuur, voor de wereld bekijken, al betekent dat een laag salaris. Het ligt erg aan de omgeving en vriendenkring. Zelf leef ik ook niet met veel luxe, althans zou me veel meer kunnen veroorloven, wel ga ik graag op vakantie en uit-eten, daar geef ik veel meer aan uit dan vroeger, maar we wonen nog steeds in hetzelfde goedkope huis en ik doe ook zo lang mpogelijk met mijn meubels etc.

Vroeger

Hoi,

Vooral als ik denk aan vroeger, mis ik soms de eenvoud die er toen was. Wij hadden geen peuterbedjes, kinderwagen van 800 euro (!!!!). Mijn ouders kochten voor ons eenvoudige spullen en meubels. Wij hadden gewone stalen bedden, opgemaakt met een deken en een laken. Een leuke poster aan de muur.
Ik heb ook het idee dat meespeelt dat mensen vroeger op jongere leeftijd kinderen kregen, en gewoon dan nog niet zoveel geld hadden. Dus alles werd geleend, doorgeschoven etcetera. Nu wachten veel mensen tot ze beiden een goede baan hebben, huis met tuin, grote station voor de deur, en dan pas komt er een kind.

Ik mis soms de simpelheid zo. Maar helaas zie ik dat ik ook wel soms dure dingen koop voor mijn zoon, duurder dan nodig. Alhoewel ik dit de laatste jaren wel veel beter beteugel.

Liora

Keuzes maken

Voor velen is het inderdaad keuzes maken. Wij zijn een gezin met 1 kind met een inkomen ca. 1,5 a 1,75 modaal. Prima van te leven, maar natuurlijk kan er veel ook niet en moeten er zeker keuzes gemaakt worden. Wij zijn met z'n drieen, dus hoeven geen kast van een huis. Wel willen we perse een tuin en 1 extra kamer(tje) voor PC e.d. Dus we hebben een leuke parterre met leuke tuin, maar geen grote eengezinswoning. Inrichting vind ik belangrijk, in die zin dat het onze smaak is, maar het hoeft niet perse nieuw of duur. Dure vakanties doen we niet aan. Een paar duizend euro voor een zomervakantie? Nou, dan is onze spaarrekening leeg en hebben we een probleem als er een nieuwe wasmachine moeten kopen. Dus we gebruiken ons vakantiegeld plus wat extra voor een wat simpelere (maar wel fijne!) vakantie. Verder willen we geen tophypotheek, we willen juist ook eens spontaan uit eten kunnen of iets onverwachts kunnen kopen, zonder de rest van de maand op water en brood te leven. Dan maar een wat eenvoudiger huis. Wel vind ik het belangrijk dat de buurt gezellig oogt en winkels in de buurt. Dus keuzes die gemaakt moeten worden. Kleren moeten leuk zijn, maar geen idioot dure dingen. Ach, na een tijd is het toch versleten, of je bent er op uit gekeken en dochterlief eruit gegroeid. En natuurlijk lekker scoren in de uitverkoop.
Groetjes,
Bibi

Sinaasappelkistjes

Mijn vader ging er nogal prat op dat ze met érg weinig waren begonnen toen ze getrouwd waren. Ze zaten bij wijze van spreken op sinaasappelkistjes. Hij en mijn moeder zijn van een generatie die niet leende voor meubels. Daar spaarde je voor, ook als dat jaren kon duren. Hij leende wel voor andere dingen. Mijn vader is ooit begonnen aan de bouw van ´iets´, ik doe even vaag voor de herkenning, waar hij geld voor geleend moet hebben. Dat kan niet anders. Maar hij bouwde het zelf wat toch weer geld uitspaarde op de aanschaf van een kant en klaar model.
Toen ik op kamers ging kreeg ik de oude meubels van mijn zus en ik was er apetrots op. Ik liet een soort dekenkist op mijn werk maken. Een functioneel ding met opbergruimte, een deksel die stevig genoeg was om op te zitten op een perfecte zithoogte. We gebruiken hem nog steeds. Nu weliswaar voor tv tafel, maar toch. Voor meubels heb ik overigens nooit iets geleend, oh nee ik jok, ik heb ze ooit op afbetaling gekocht, dat is ook lenen. Maar dat was nadat we al meerdere gebruikte meubels hadden versleten. We slapen nog steeds in een bed die we 24 jaar geleden gekregen hebben van vrienden. Hij staat nu ook letterlijk op instorten.
Als ik mijn dochters voorstel om naar de kringloopwinkel te gaan voor hun eerste meubels kijken ze me glazig aan. Je denkt toch niet dat we op de oude troep van een ander gaan zitten? straalt er uit hun ogen. Nee... als we het huis uitgaan kopen we dit, halen we dat en hebben we een afwasmachine. Ja maar kind, daar heb je echt nog geen geld voor als je net op kamers gaat!... Ik wel, zegt dochter dan. En ik denk niet dat mijn kinderen alleen zulke rooskleurige visioenen hebben voor wat hun zelfstandige start in het leven betreft. Als je je eigen huishouden begint is dat in een mooi huis, met een mooie inrichting en met mooie spullen. Dat daar voor gespaard moet worden is een hele vreemde gedachte. En ik heb het idee dat dat voor een deel door de leenreclames komt, maar ook door de algemene instelling van jongeren. Het moet hier en nú.

Lenen

doe je in mijn ogen alleen voor een huis, alle andere dingen - daar spaar je eerst voor.

Ook mijn kinderen die op zichzelf wonen hebben eerst gespaard voor meubels en ze daarna pas gekocht - en op het moment waarop ze nog geen geld hadden voor iets nieuws, hadden ze iets tweedehands geregeld.

Een vaatwasser hebben ze niet. Zouden ze wel willen, maar ze hebben er nu geen geld voor over.
Ook hebben ze geen luxe keuken/badkamer, dat komt misschien ooit.

tonny

Early american

Ik weet nog dat mijn ex-schoonmoeder in Amerika ooit vertelde hoe zij en haar man begonnen op een flatje boven een winkel. Beide families doneerden oude meubeltjes, wat keukengerei en allerlei blikken verf. Toen ze klaar waren met inrichten, was het een waar ratjetoe van stijlen en kleuren. Schoonmoeder werd er wat somber van: zulke oude troep! Tot haar man vrolijk opmerkte: Honey, it's not old, it's Early American!
Ik ben het roerend eens met Manda en anderen dat dingen veel te belangrijk zijn geworden, en hoop met hen mee dat de crisis door mensen de ogen te openen ook wat onverwacht geluk met zich mee zal brengen. Je bent echt gelukkiger als je niet teveel onnodigs najaagt. God, ik ben ook wel zo'n ras-Calvinist diep van binnen.
Groetjes
Massi

Vroeger liora?

Over hoeveel vroeger heb je het dan? Er bestonden toen wel degelijk peuterbedjes hoor, er staat er nog een bij mijn moeder uit de goede oude tijd. Volgens mij werd dat juist veel gebruikt, scheelt ook weer ruimte ten opzicht van een groot bed. En ik kreeg vroeger (jaren '70) ook een "tienerkamer" met een heus bureau.
Het "poenerige" gedrag zie je vooral bij onvolwassen mensen. Waarschijnlijk verwend als kind, "ik wil het nu", en het dan nog krijgen ook. Dat werkt dan in je volwassen leven zo door. Als je nooit een nee te horen hebt gekregen, nooit ergens voor hebt moeten sparen. Nooit hebt moeten wachten op een wens maar alles meteen kreeg, dan weet je ook niet beter. Maar toen ik jong was, zeg maar 20 jaar geleden, waren er ook al genoeg die alles nieuw wilden hebben voor hun eerste huis. Het ligt er maar net aan in wat voor kringen je verkeert. Als je in een studentenhuis terecht komt is het vrij normaal om bij elkaar gescharrelde spulletjes te hebben.

Wij zijn ouderwets

Ik denk dat wij nog redelijk ouderwets zijn. Toen we zes jaar geleden gingen verhuizen naar ons koophuis namen we alle meubels mee. We namen de laminaatvloer van de vorige bewoners over, beneden lag een tegelvloer. De keuken was niet voor 100% onze smaak, maar wel goed: we hebben 'um gehouden. Onze kinderen dragen regelmatig 2e hands kleding, wij ook trouwens. Marktplaats wordt regelmatig bezocht, ook voor een fiets, speelgoed, boeken of wat dan ook. Wat sommige mensen voor een habbekrats wegdoen! Ik vind het prima! Naast de hypotheek hebben we geen andere schulen, nooit gehad trouwens. De Nintendo DS is door de kinderen bij elkaar verdiend; ze hebben auto;s gewassen, boodschappen gedaan, zakgeld gespaard, het heeft lang geduurd maar ze hebben de DS zelf verdiend. Geen lcd tv, de oude doet het nog goed hoor! We hebben een moestuin omdat we het leuk vinden, omdat het goedkoper is, omdat we dan onbespoten groenten hebben. Daarnaast proberen we zo snel mogelijk de hypotheek af te lossen. Ik weet het: we kunnen steeds minder rente aftrekken. Maar hoe we ook rekenen: uiteindelijk het toch goedkoper om minder rente te betalen, je kunt namelijk niet alles aftrekken, een deel moet je toch altijd zelf betalen. Plus: nu de kinderen groter worden, wordt het allemaal duurder: kleding is duurder, schoolboeken, schoolgeld, reisjes, daar moet toch geld voor zijn. En wij houden nog steeds niet van schulden. Geld lenen kost inderdaad geld!
ONze buurman vertelde het volgende verhaal: zijn zoon had een nieuwe auto gekocht, een vrij grote. Het eerste koophuis van de buurman was net zo duur als de nieuwe auto van zijn zoon. Daar zat wel zo'n 30 jaar tussen. Maar toch.

Ik moest meteen denken aan

Mijn dochter, toen ik de titel van dit draadje las. Die moet ook altijd alles meteen hebben en ze is pas 8. Ik vraag me soms af wat we bij haar verkeerd hebben gedaan. Nu heeft ze bijvoorbeeld haar zinnen gezet op een nieuwe fiets. Ze is echter pas jarig geweest en wij vinden het nog niet nodig. Ze rijdt op een 20 inch fiets, misschien wat klein voor haar, maar ze fietst dus nauwelijks. Zij vindt de fiets dus veeeeeeeeel te klein en is nu helemaal niet meer op de fiets te krijgen. We hebben afgesproken dat ze een nieuwe (nou ja, tweedehands) krijgt als ze naar groep 5 gaat. Daar kan ze dus echt niet op wachten.
Maar eh, volgens mij hangt het dus helemaal niet van de tijd af want Tangozoon is helemaal niet zo bezitterig. Die wacht wel. Heeft dus toch ook vooral met persoonlijkheid te maken, want hij krijgt gewoon dezelfde opvoeding als Tangodochter.

Mijn schoonzus

Is toch echt een aantal jaren ouder dan dat ik ben (en ík ben al oud) en die verandert elke 2 jaar haar interieur. Doodmoe word ik er van, ik kan maar niet wennen in dat huis. Hop, weer alles geel (leuke accenten enzo). De tuin gaat ook regelmatig op de schop, dan is alles weer naturel, dan weer Oosters, pffffff, waar je zín in hebt.
En zowel zij als ik zijn opgegroeid in hele gewone gezinnen waar geen gekkigheid werd uitgehaald met geld.

Tirza

Dochter van 22

Onze dochter droomt van een eigen plekje,geen groot huis,gewoon een simpel flatje met 1 slaapkamer.ze staat ingeschreven bij de woningbouw en is over ongeveer een jaar aan de beurt.
ze struint nu al rommelmarkten en de kringloopwinkel af voor leuke spulletjes,en ze haalt overal de leukste dingen vandaan voor heel weinig geld.een vaatwasser praat ze niet over,een afwaskwast is goed genoeg.
zij is net als ik,het hoeft niet allemaal tegelijk en niet allemaal nieuw,het kan dus in haar genen zitten,of misschien ziet ze het van mij.
Wij wonen nu 7 jaar in dit huis,vorig week hebben we de woonkamer opgeknapt,en dat was het laatste vertrek dat nog aangepakt moest worden,nu is het huis af.
ik ben heel blij dat het *eindelijk* af is,maar toen we hier kwamen wonen had ik niet de drang( en het geld) om alles meteen grondig aan te pakken,we hebben het leefbaar gemaakt,en het daarna stap voor stap ( eerst sparen)aangepakt.
mensen die elke twee jaar hun interieur veranderen daar begrijp ik niets van,voel je je dan ooit thuis?

Je kan het best 'leren'

om wat rustiger en spaarzamer met je geld om te gaan hoor. Hier een puber die vaak ook de neiging heeft om maar met de 'massa' mee te gaan, maar tegenwoordig toch doorziet dat dat ook niet alles is.
Dat vergt wel wat inzet en bemoeienis van onze kant, maar ergens is haar toch een lichtje gaan branden dat ondoordachte op stel en sprong-aankopen en 'iets' willen hebben omdat 'iedereen' het doet/zo heeft niet altijd de best optie is. Zo wilde ze vorig jaar haar verjaardagsgeld investeren in een nieuw bed. Een twee-persoonbed wel te verstaan. Op zich een 'goede investering' (vonden wij) met het oog op al die vriendinnen die hier altijd maar logeren en de logeerbedden die altijd maar verplaatst moeten worden ook erg praktisch én haar kamer leent zich ervoor (groot zat) en ook nog handig voor d'r zusje want die aasde al langer op het bed van d'r grote zus. Dus boden wij aan om er een bedrag bij te doen zodat ze genoeg zou hebben. Alle folders die in huis kwamen werden doorgespit en de hele klas van puber bemoeide zich ermee. Die wisten elke dag te vertellen wélk bed nu écht super was. Puber had geluk en kreeg van opa 2 gloednieuwe matrassen (opa moet aangepaste matrassen, deze waren dus overbodig nadat ie z'n nieuwe bed had gekocht.) Wij wezen puber erop dat ze die moest meten om daar rekening mee te houden met de aankoop van het bed. Dat deed puber, dus een aantal van de suggesties van de klasgenoten vielen door de maat alleen al af. Er was een geweldig bed bij 'beter-bed' en ook bij de kwantum en ook bij karwei en ook bij nog zo'n andere beddenzaak die erg goedkoop is. Over de kwaliteit had ze natuurlijk niet nagedacht. Dus ik met puber al die zaken af...samen met vriendin/klasgenoot. Tot hun grote verbazing moesten de bedbodems appart betaald worden (daar had puber niet op gerekend, dus geen budget voor). Ik wist dat natuurlijk allang, maar goed, laat ze er zelf maar achter komen. Dus alles was te duur. Puber boos. Thuis liet ik de dames ook nog wat 'reviews' zien van bedden van deze zaken en de stemming werd al minder. Puber bedacht dat ze dan maar moest wachten tot de bewuste bedden in de 'aanbieding' zouden zijn of in de uitverkoop. Ondertussen ging de tijd voorbij. Zo nu en dan keek ik eens op de site van een bekende 2de hands markt alhier. En liet puber dat zien. Maar, ja die was toch niet gek? je gaat natuurlijk niet in een bed slapen dat iemand anders niet meer wil? Ik wees haar ook nog 's op het feit dat soms mensen met een gloednieuw bed dat moeten wegdoen omdat ze door omstandigheden moeten verhuizen naar een veel kleiner huis (b.v. ouderen) en ik zag haar twijfelen. Ze is natuurlijk niet gek en zag ook wel dat de prijs van die 2de hands bedden niet vergelijkbaar was met de nieuwen....en tsja soms was dat zelfs mét bedbodem erbij! Zo keek ze schijnbaar nog 's zo nu en dan zelf. En ze liet het eens vallen in de klas (die nog steeds de aanbiedingen bij hield) de oehs, en aahs van vreselijk waren niet van de lucht! 2de hands dat doe je toch niet? maar ze was al aan het twijfelen. En toen er dan ook een auping opstond mét electrisch verstelbare bodem in de maat die zij moet hebben was ze 'om'. Ze kwam er zelf mee....en of ik mee wilde? Alleen om te kijken! (natuurlijk) Dus wij 'kijken', puber trok bij de 2-de hands markt haar muts van d'r jas over d'r hoofd....want stel je voor dat iemánd haar zag?????? Dus zo incognito en ik in een deuk (mam, hou op!) gingen we naar binnen. En het bed was zóveel mooier! Dat was duidelijk, zelfs voor puber. En ook véél beter van kwaliteit ook dat zag puber heus wel. Dus ze was 'om'. We hebben 'm gekocht, laten bezorgen (voor 1,50) en in elkaar gezet. En toen haar hele klas haar nieuwe bed kwam bewonderen liet ze ze eerst in de waan dat het een nieuw bed was. En als ze dan vol bewondering waren (vooral de electrisch verstelbare bodem doet het 'm ) liet ze nonchalant 'vallen' dat het een 2de hands was....klasgenoten sprakeloos achterlatend.
Na het bed zijn er nog meer aankopen geweest...waar ze écht beter over heeft nagedacht dan ze eerder deed. Ze gaat er niet meer meteen van uit dat wat de omgeving zegt ook de beste optie is. Ze denkt zelf na. Ze overlegt, met ons, met beste vriendin (die ook wat minder met de massa mee gaat tegenwoordig) en durft er zelfs voor uit te komen! (in de klas dus meestal) Ze bekijkt soms wat consumentensites of vergelijkt prijzen on-line. En vooral dat 'overleg' levert soms échte meevallertjes op. Zo heeft haar oma haar nieuwe gordijnen genaaid.....en dat terwijl ze een jaartje geleden zeker gewoon die gordijnen had gekocht, genaaid en wel. En zo bespaart ze soms behoorlijk.
Ik geloof dat spaarzaam gedrag best te leren valt.Als het maar duidelijk is en je ze de voordelen ervan kan in laten zien. Als je zelf ook zo'n makkelijk 'aankoopgedrag' hebt dam wordt het wel moeilijk vrees ik. En dat kan zich al uiten in kleine dingetjes denk ik. Als mijn kinderen in het centrum lopen en iets erg graag willen, koop ik het ook niet op stel en sprong. Niet omdat we het geld ervoor niet hebben, maar omdat ik erover na wil denken. Of het wel een goede aankoop is, of ze het wel echt nodig hebben, of het het goede moment is etc.
Zo laat je wel zien dat 'meteen' iets willen hebben niet altijd de beste investering is.
groeten albana

Louise

Hoi Louise,

Ik ben geboren in 1970 en in mijn omgeving heeft nooit iemand een peuterbedje gehad. Alles was veel simpeler en eenvoudiger. Of mijn ouders hadden gewoon goede prioriteiten gesteld.

Het krijgen van een tienerkamer, of nog erger kom ik nu achter: het kopen van een 'babykamer' komt nog steeds niet voor bij mensen die ik ken. Voor een baby koop, leen of krijg je een ledikantje, en ik ken niemand die echt zo'n set koopt met bijpassende commode en kast.

Liora

Liora

Liora:
" Ik ben geboren in 1970 en in mijn omgeving heeft nooit iemand een peuterbedje gehad. Alles was veel simpeler en eenvoudiger."
Grappig. Zelfs mijn vader heeft in een apart peuterbedje gelegen. Peuterbedjes zijn namelijk wel handig.

Liora

Mijn schoonzus, geboren in 1966, sliep indertijd ook in een peuterbedje, een heel simpele. Toch was dat een goede investering: over een paar maanden mag mijn dochtertje erin slapen: dan hebben er 3 kinderen en 6 kleinkinderen in geslapen. Nog net geen jubileum.