70 jarige vrouw bevallen van dochter - ethiek

Die zal lekker fris d'r bed uit springen, 's nachts.

Of hadden oude mensen niet juist minder slaap nodig? Dan zal het wel meevallen.

Linda.

p.s. ik vind het niet normaal, op je 70e een kind en net wat Manda zegt, fysiek onmogelijk.

Oh wat erg 70 jaar!

Maar ja, ze zullen over mij ook wel wat te zeggen hebben, 46 en moeder van een 6 en 2 jarige hahah. Laat ik zeggen dat er 1 biologisch van mij is. Ik moet toegeven; als ik het van te voren geweten had was ik er vroeger aan begonnen, maar soms heb je geen keus. Dus veroordeel niet bij voorbaat alle oudere moeders, hun wens is net zo groot. Maar om nu nog moeder te worden op mijn 46e, nee ik ben er klaar mee.

20 jaar

Ja, een kind beslaat 20 jaar van je leven. Maar maakt het veel uit wélke 20 jaar dat zijn? Jij hebt op je 54e nog een leven "zonder kinderen in huis" voor je. Mijn man bijvoorbeeld heeft tot zijn 44e flink genoten. Die 20 jaar vallen voor hem gewoon op een ander moment (het moment dat voor hem het beste uitkomt).

Ja en dus?

wat is je punt Guinevere ?

Mijn punt

Mijn punt is dat het op je leven niets uitmaakt, wanneer die 20 jaar vallen. Je hebt gewoon 40 of 50 of 60 "vrije" jaren. Dit als reactie op jouw opmerking dat jullie vanaf half-eind 50 jaar kindvrij gaan genieten. Maar er blijft netto in je leven gewoon dezelfde "kindvrije" geniettijd over.
Goh, wat staat het er weer lekker helder he?

Tja

Mijn zus kreeg haar kinderen jong en ik laat (39). Bij mij was het geen keuze, maar het heeft echt niet alleen maar nadelen. We hebben onze draai in het leven gevonden, hebben het financieel goed en genieten enorm van onze "toegift". Mijn zus was destijds nog veel meer alles aan het opbouwen met ook wel problemen vandien, maar daarentegen was ze misschien in sommige opzichten actiever. En mijn ouders waren veel jonger en kwamen er vaker over de vloer, ik mag blij zijn dat ze er nog zijn. Anderzijds is voelt mijn zus zich nu oud met haar lege nest en voel ik me jong met mijn kleine meissie en allemaal kinderen om ons heen. Kortom: er zijn voors en tegens denk ik. Toen ik beviel dacht mijn zus dat ze dat fysiek niet meer aan zou kunnen, omdat het ver van haar af stond denk ik. Maar 70 gaat me wel wat ver, dan heb je gemiddeld nog 10-12 jaar te gaan.
Jonne

Even nadenken liefst...

Een vrouw van 70 die een kind krijgt...haar keuze natuurlijk,maar volgens mij een keuze zonder goed over na te denken.Sterven kan je op elke leeftijd uiteraard,of je nu 30,40 enz...bent,maar op deze bejaarde leeftijd liggen de kansen daarop toch een stuk hoger.Niet enkel dit maar ook voor het kind zelf kan dit na verloop van tijd problemen meebrengen.Leg op school maar eens uit dat het niet je oma is die je komt afhalen,maar je moeder?

Guinevere

tuurlijk maakt het wel uit waarin die 20 jaar valt, niet dat het een beter is dan het ander aangezien voor alles wel wat te zeggen is maar het maakt wel uit. Ik weet niet of jij ervaring hebt met aftakelende ouders maar een rustig vooruitzicht is dat totaal niet zeker niet als je zelf net in de kleine kinderen zit.

En je brengt het nu net alsof het een keuze is geweest om zo laat kinderen te krijgen, ik geloof dat niet.

Heu

Wat ik echt egoïstisch vind is om geen kind te nemen met de redenering "stel je voor dat iemand later aan mijn kind vraagt of dat zijn opa of oma is daar op het schoolplein". So what? En waarom mag je niet voor jezelf kiezen als je tot je 40e andere dingen te doen hebt dan het hebben en krijgen van kinderen? Daar begrijp ik echt helemaal niks van. Mag een kind a.u.b. een béétje in de planning van mijn leven passen, zonder dat ik gelijk voor egoïstisch wordt versleten? By the way, ik was 32 toen de oudste werd geboren.
Manda, ja, helaas heb ik (heel) veel ervaring met (dood)zieke familie terwijl ik in de kleine kinderen zit/zat. Je wilt het niet weten! Wat dat betreft kan ik melden dat die kinderen zich buitengewoon goed weten aan te passen aan zulke situaties, en dat het je zelf zelfs kan helpen om gewoon door te gaan met leven, hoe zwaar alle omstandigheden ook zijn.

Heu2

De maakbaarheid van het leven wordt weer eens schromelijk overschat door deze en gene. Stel dat je er 'op tijd' bij bent met kinderen krijgen, dan gaan je ouders waarschijnlijk kwakkelen als je kinderen in de puberteit zitten, en jij in de overgang. Dat gold voor mijn moeder, en die vond dat helemaal niet handig, kan ik je melden. Of je bent net weer meer gaan werken, of je hebt je ergens anders in gestort omdat je weer meer tijd voor jezelf kreeg. Zorg voor aftakelende ouders komt nooit gelegen, daar heeft het tijdstip van kinderen krijgen erg weinig mee te maken. Het leven is nou eenmaal niet of nauwelijks te plannen.
Een oudere ouder kwalijk nemen dat ze hun kinderen op jonge leeftijd met kwakkelende ouders opzadelen, komt op hetzelfde neer als ouders verwijten dat ze het bij "maar" een kind houden. Dat arme kind draait er straks mooi alleen voor op, dat kun je hem toch ook niet aandoen! Je moet het maar doen met hoe het loopt, dat is al ingewikkeld genoeg.

Maar neemt er iemand

de ander iets kwalijk dan ? Dat het leven nauwelijks te plannen is ben ik het met je eens.

Maar je leeftijd vind ik persoonlijk wel iets om mee te nemen in je besluit om aan kinderen te beginnen. Ik draag steeds mijn eigen persoonlijke ervaring aan en die geldt uiteraard alleen voor mijzelf maar ik denk dat het wel degelijk uitmaakt om op je 20e of op je 30e voor je moeder te moeten zorgen.

Verder zou ik het goed vinden als vrouwen het makkelijker gemaakt wordt om op jongere leeftijd kinderen te krijgen, bijvoorbeeld als ze nog studeren of net aan het begin van hun carriere zitten ipv de kinderwens uitstellen vanwege carriere. Dat scheelt op latere leeftijd weer fertileitsbehandelingen en hogere risico's tijdens de zwangerschap.

Dat zover je keuzes kan maken uiteraard en daar ging het mi de hele tijd over. Als je de keuze hebt is het over het algemeen (!) beter, gezonder en handiger om niet te lang te wachten.

De vergelijking met enigst kinderen snap ik niet.

Christa

het egoistisch noemen vind ik erg negatief bovendien het krijgen van kinderen is sowieso een puur egoistische handeling volgens mij, ongeacht welke leeftijd je hebt.

Ik vind dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken, zonder randvoorwaarden dus het gaat niemand anders wat aan hoe en wanneer de kinderen komen en dus kan je daarin dus ook niet afwijzend kan zijn. Ik vind wel dat je de nadelen en bijkomende risico's moet weten en daar dus een keuze (als je die al hebt) van laat afhangen.

Andersom, er kleven aan tienerzwangerschappen (vaak ook geen bewuste keuze) ook allerlei nadelen en risico's. Dit soort discussies lopen minder hoog op omdat er weinig/geen tienermoeders hier op het forum aanwezig zijn en misschien ook wel dat 'wij' dan wel het idee hebben dat we het beter weten.

Zelfde situatie als christa

Ook mijn man is een achteropkomertje. Hij scheelt bíjna 10 jr met het eerste kind boven hem. Ook mijn schoonmoeder is oud (88) en hulpbehoevend. Ik heb mijn schoonvader zelfs nooit gekend. Ook mijn kinderen hebben geen neefjes en nichtjes van dezelfde leeftijd, de jongste is 12 jaar ouder dan mijn oudste en nu zelf al volop moeder. Niet ideaal nee. Maar aan mijn kant is het nog gekker. Mijn ouders kregen hun kinderen jong, ze waren nog geen 30 toen hun gezin voltooid was. Ik heb 1 ongehuwde en kinderloze zus waar ik nauwelijks contact mee heb. Mijn ouders zijn allebei jong overleden, mijn man heeft ze zelfs nauwelijks gekend.
Kortom: leeftijd zegt niet zo bar veel en van je familie moet je het niet hebben.

Tirza

Keuze

Ik heb bewust gekozen voor geen vierde kind omdat ik en mijn man vinden dat we daar te oud voor zijn. Mijn man is 42 en ik 39. Ieder zijn eigen keuze. Ik heb mijn kinderen met 28, 30 en 35 gekregen. Die 35 vond ik de limiet. Als ik dan nog niet zwanger was geweest hadden wij het bij 2 gelaten. Je kunt niks voorzien in het leven maar als je op late leeftijd kinderen krijgt heb je veel meer kans dat je je kinderen belast met gebrekkige ouders.

Limiet

De limiet (zoals christa het noemt) is gewoon voor iedereen anders. Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn dertigste klaar wilde zijn met mijn gezin, daarna vond ik mezelf te oud, maar of ik daar ook zo van overtuigd was geweest als ik op mijn 30 nog geen kinderen zou hebben, dat weet ik niet. Ik heb de mazzel dat het gelukt is, ik ben straks net wel of net niet 28 als de 4e geboren wordt.
Maar 70!!!????!!! Ik vind het onverantwoord, zowel voor die vrouw als voor het kind dat ze nu op de wereld gezet heeft. En belachelijk ook trouwens...

Zucht...

Zucht Christa...
Als ik mag kiezen ben ik liever wel op deze wereld, met gebrekkige ouders en al, dan dat ik er niet was geweest. Wat is dat nu voor een vreemde gedachtengang? Iemand niet op de wereld zetten zodat ie later eventueel heel misschien geen complex krijgt doordat ie gebrekkige ouders zou kunnen krijgen? Dan kun je net zo goed zeggen dat je beter helemaal geen kinderen neemt, stel je voor dat ze later wat tegenslag te verduren krijgen in dit leven. Een gebrekkige ouder, een overstroming, een ongeluk, wat dan ook.

Guinevere

kom op, dit moet je niet zo op jezelf betrekken.

Wat is nou het verschil ? Christa zegt dat ze zich na haar 30e te oud vindt. Die vrouw met wie ik laatst in gesprek was vond zichzelf met 46 te oud.

Er is ook eigenlijk geen discussie over dit punt. Het is een feit dat als je op je 44e moeder wordt je 64 bent als je kind 20 is en dus heb je als kind eerder (gemiddeld) te maken met een kwakkelende ouder. Dat is simpelweg gewoon zo. Dat je dat ontkent vind ik op mijn beurt wat vreemd.

Dat je met die kennis toch een kind krijgt op je 44 is prima, moet jij weten, zoals ik al zei iedereen moet zijn eigen keuzes maken.

Ik kan mij dus heel goed voorstellen dat je de wens voor een kind (al is het de 1e, 2e etc) niet laat uitkomen omdat je jezelf te oud vindt. Dat jij daar anders in staat verbaasd mij wel. Kan je dat voor een ander dan niet begrijpen ?

Zucht2

Zucht2...ik betrek dit helemaal niet op mijzelf, ik sprak in het algemeen. Wat Christa wil of Manda moet ze helemaal zelf weten. Maar kom niet steeds aan met dat verhaal dat je je kinderen geen gebrekkige ouders wilt aandoen. Je kind kan later zelf wel bepalen of ie dat al dan niet vervelend vindt. Ga dat nu in vredesnaam niet voor een kind zitten invullen. "Gut, ik neem je maar niet, stel je voor dat je een kwakkelende ouder krijgt als je 20 bent". Dát zeg ik de hele tijd, is dat zo'n moeilijke boodschap dan???

Invullen?

Dat heet verantwoordelijkheid nemen. Niet van te voren over dit soort topics nadenken vind ik naief.

"ik neem je maar niet.. " inderdaad, dat vind ik een heel logische gedachte, die keuze om niet nog een kindje op de wereld te zetten met de wetenschap dat je later opscheept met een kwakkelende ouder maken mensen dagelijks. ZO zijn er tal van andere redenen waarom mensen niet (nog) voor een kindje gaan. Allemaal van te voren 'ingevuld' en met het welzijn van het kind als uitgangspunt.

En zo denkt iedereen...

verschillend. Als ik mocht kiezen was ik er dus liever niet geweest als ik naast mijn gezin ook nog voor een gebrekkige ouder moest zorgen. Het leven is niet altijd makkelijk, kinderen opvoeden al helemaal niet, je hebt een hele zorg om je kinderen en daar kan ik geen hulpbehoevende ouder bij gebruiken. Dan draai ik door en wie zorgt er dan weer voor mijn kinderen? Ik heb gekozen voor mijn man en mijn kinderen en niet voor een oude ouder die zichzelf niet meer kan redden(en dan vaak ook nog vreselijk koppig zijn!). Je hebt niet voor niks de slogan: Een slimme meid krijgt haar kind op tijd. Iedereen krijgt met tegenslag te maken in zijn leven, dat kun je niet voorkomen. Bewust laat moeder worden kun je wel voorkomen.

Altair

Net als jij (vul ik even in......) zit ik de posting van Christa met verbazing te lezen. Ik heb een tópleven, terwijl er geen hond (lichamelijk) met mij wil ruilen. Het ziek- en sterfbed van mijn ouders was zwaar, maar ook een verrijking. Het voelde als een "mogen", om iets heel kostbaars voor iemand te mogen doen. Net zoals nu de zorg voor mijn dementerende schoonmoeder. Ja, het is bij tijd en wijle strontvervelend, maar mensenlieve, wat gebeurt er toch veel bijzonders in een mensenleven. Ook van de moeilijke dingen kan ik "genieten".

Tirza

O, dus chronisch zieke mensen

.. mogen dus geen kinderen krijgen? Die moeten hun verantwoordelijkheid nemen en niet nog een kindje op de wereld zetten met de wetenschap dat je ze opscheept met een kwakkelende ouder.

Als je zo redeneert, moet je helemaal niet aan kinderen beginnen. Je kan toch niet van tevoren weten op welke leeftijd je later gaat kwakkelen, bijv.? Mijn ouders op hoge leeftijd zijn nog supergezond, maar mijn opa stierf op zijn 62e. En zo zijn er heel veel dingen die je met een beetje fantasie zou kunnen gaan "invullen" voor de toekomst waardoor je geen kinderen zou moeten "nemen".

Groet, Mar

Chronisch zieken

dat hangt er maar precies vanaf hoe lang die ouder nog gezond zal zijn.

Bij adoptie procedures worden chronisch zieke mensen afgewezen omdat zij de continuiteit van verzorging niet kunnen bieden. Ik sta hier achter.

Tevens vind ik ook dat mensen met zware gewichtsproblemen niet moeten adopteren. De risico's op een vroege sterven is heel groot bijvoorbeeld.

Welja manda

Ik heb een 'chronische zieke" stempel gekregen van de overheid omdat ik al meer dan een jaar afhankelijk ben van een medicijn. Mijn levensverwachting wordt daar echt niet door aangetast hoor.
Maar zal ik mijn kinderen maar ter adoptie aanbieden?
Iemand belangstelling?

Het punt is...

dat je dat niet altijd van tevoren kunt weten. Als je nog een jaar te leven hebt, ja, dan neem je meestal niet de beslissing om (nog) een kind op de wereld te zetten. Ik dacht trouwens dat we het daar over hadden en niet over adopteren. In dat laatste geval gaat het over reeds bestaande kinderen, die misschien nog andere opties hebben dan alleen jij, dus dat is geen beslissing om een kind op de wereld te zetten.

Mmm. en die mensen met gewichtsproblemen... Tja, mensen die roken zouden eigenlijk ook geen kinderen moeten "nemen" of hebben........

Groet, Mar

Chronisch

Je hebt ook chronisch zieken die met medicatie (jawel, symptoombestrijding omdat genezing niet mogelijk is), gewoon kunnen functioneren hoor. Het ligt er maar net aan hoe je chronisch ziek definieert. Als je de Klink-definitie aanhoudt, mag een iemand met progressieve MS gerust een kind adopteren, want die is niet chronisch ziek. Heb je daarentegen hypothyreoïdie, waar je met medicatie met hetzelfde gemak 100 mee kunt worden als je er niets anders bij krijgt, dan mag het niet, want dan ben je toch heus chronisch ziek.

Sancy

Ik heb wel belangstelling maar ik heb wel "gewichtsproblemen". Maar als dat voor jou geen bezwaar is?

Esmee

Geef mij je bsn-nummer maar even, dan pak ik de uzi-pas van de arts ik de kamer naast mij even, kijk ik in je dossier even of je in aanmerking komt