Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Shareneentje schreef op 09-07-2024 om 13:46:
Ik heb de kinderen erkend in hun gevoel dat ze zich onveilig gevoeld hebben. Maar feitelijk is dat waanzin.
Je spreekt jezelf gelijk tegen
Dit is niet wat ik hun laat zien. Ik luister, erken, en maak excuses. Ik zit zelf in therapie om te werken aan dit stukje van mezelf en wat ik tot nu toe geleerd heb is dat ik mezelf compleet wegcijfer voor het gezin en excuses maak voor het gedrag van mijn kinderen.
Allemaal dingen waar jij zelf voor kiest en niet je kinderen en die je je kinderen dus niet kunt verwijten
En dat het niet oke is om met zulke zware termen te komen dat dat wat met een mens doet. Ik heb het idee dat mijn jongste zulke termen bezigt sinds die zelf in therapie zit. Maar als ik kijk naar mijn leven met kinderen en hoe we nooit ruzie hadden, niet schreeuwden, altijd knuffelden, speelden en echt een warm, leuk nest waren. Dan kan ik weinig met de beschuldigingen. Wat wel een feit is dat ik een burnout heb gehad. Ik heb dit aan alle kinderen uitgelegd maar er komt iig van 1 kind weinig begrip. Ik denk dat dat het pijnpunt zit. En ik verwacht geen ' beloning' of dankbaarheid van mijn kinderen maar gewoon een normale gelijkwaardige relatie daar zou ik al heel blij mee zijn.
Van kinderen en pubers een gelijkwaardige relatie verlangen is nogal onlogisch, jij was hun ouder ,verzorger daar is niets gelijkwaardigs aan, wat raar dat je dat als therapeute niet weet .Je burnout is al een tijdje geleden toch? toen waren je kinderen nog een stuk jonger , als je nu een gelijkwaardige relatie met je nu volwassen kinderen wilt zal je eerst de wonden moeten erkennen die in hun jeugd ontstaan zijn
Maar voor de rest laat ik dit draadje aan degene over waar het in eerste instantie om ging, sorry dat ik het heb overgenomen.
Met onveilig wordt niet bedoeld dat je kinderen zelf aangevallen worden oid. Maar dat in hun omgeving vervelende dingen gebeuren,waar ze zich rot door voelen, onzeker of verdrietig van worden.
Meander schreef op 09-07-2024 om 19:07:
Met onveilig wordt niet bedoeld dat je kinderen zelf aangevallen worden oid. Maar dat in hun omgeving vervelende dingen gebeuren,waar ze zich rot door voelen, onzeker of verdrietig van worden.
Ik ken de situatie niet, maar zal maar niet zeggen dat dit ook hoort bij het leven? Hoe vervelend ook, het is niet altijd zonneschijn en wind mee.
'het is niet altijd zonneschijn en wind mee.'
Sommige kinderen komen midden in orkanen terecht, lawines die hen meesleuren. Of ze zien hoe de mensen van wie ze houden daarin terecht komen, ook al zitten zijzelf veilig aan de kant. Dát wordt bedoeld met onveilig.
Diyer schreef op 09-07-2024 om 19:50:
[..]
Ik ken de situatie niet, maar zal maar niet zeggen dat dit ook hoort bij het leven? Hoe vervelend ook, het is niet altijd zonneschijn en wind mee.
-knip-
Reactie verwijderd ivm verwijderd topic,
Volgens mij heeft Shareneentje aangegeven verder buiten dit draadje te willen blijven om de topic van Wilmamaa niet verder te willen kapen. Waarom dan toch reacties die blijkbaar met haar te doen hebben.
Net alsof er alsnog een beerput open getrokken wordt. Laten we het netjes houden.
ik denk dat er niemand op uit is om een beerput open te trekken. Ik ook niet. Maar ik vind het wel belangrijk dat dingen benoemd worden zoals ze zijn. En eerst breed uitmeten dat zaken blauw zijn en daarna doen alsof het rood is, dat is niet juist. En het triggered mij (en zo te lezen nog een paar anderen). Vandaar mijn reactie op Diyer.
Lieveheersbeest schreef op 09-07-2024 om 20:42:
ik denk dat er niemand op uit is om een beerput open te trekken. Ik ook niet. Maar ik vind het wel belangrijk dat dingen benoemd worden zoals ze zijn. En eerst breed uitmeten dat zaken blauw zijn en daarna doen alsof het rood is, dat is niet juist. En het triggered mij (en zo te lezen nog een paar anderen). Vandaar mijn reactie op Diyer.
Mij ook , het is zo naar om te lezen dat ze hier haar kinderen zo negatief neerzet terwijl ze zo beschadigd zijn
Ja weet je Dyer, een keer blijven zitten, je beste vriendinnetje die met meer met je wil spelen, je wordt ontslagen bij je eerste baantje etc, dat zijn tegenslagen die erbij horen, maar waar het in dit topic over gaat zijn kinderen hele nare dingen meemaken, veroorzaakt door beschadigde ouders die dat zelf niet doorhebben, bagatelliseren, vergoelijken of het gewoon botweg negeren of ontkennen. Zij beschadigen daarmee dus op hun beurt hun kinderen, vinden het vervolgens flauwe kul als ze erop aan gesproken worden. Want van een beetje tegenwind wordt je hard niet waar? Hup, schouders eronder en niet zo zeuren. Die kinderen zijn de dapperste knokkers die er bestaan. Hebben van jongs af aan tot ver in de volwassenheid veel harder moeten vechten dan een gemiddeld kind dat opgroeit in een veilig gehecht gezin. Dus nee, het is geen kwestie van ‘hoort bij het leven’, Want het hoeft niet zo te gaan.
Eenmaal volwassen kan het een wereld van verschil maken als tenminste een van de ouders de moed heeft om in de spiegel te kijken en erkenning te geven en te zeggen: Het spijt me, dat heb ik fout gedaan en vervolgens consequent en met overtuiging ander gedrag laat zien.
"Waar het in dit topic over gaat", de startpost was vrij algemeen, dus elke ouder die hier heeft gereageerd wordt nu in het verdachtenbanoje gezet als ouders die over hun kinderen heenwalsen.
Auwereel schreef op 10-07-2024 om 08:08:
"Waar het in dit topic over gaat", de startpost was vrij algemeen, dus elke ouder die hier heeft gereageerd wordt nu in het verdachtenbanoje gezet als ouders die over hun kinderen heenwalsen.
Als je een weinig ter zake doend detail uit een tekst haalt en daar een discussie over start ga je voorbij aan de boodschap. De laatste 5/6 pagina’s (ik heb ze niet geteld!) gaan over ouders die de klachten van hun volwassen kinderen maar gezeur vinden.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 10-07-2024 om 08:20:
[..]
Als je een weinig ter zake doend detail uit een tekst haalt en daar een discussie over start ga je voorbij aan de boodschap. De laatste 5/6 pagina’s (ik heb ze niet geteld!) gaan over ouders die de klachten van hun volwassen kinderen maar gezeur vinden.
Ik vind het een zeer belangrijk "detail", dit is precies de oorzaak van al die pagina's. Posters die precies weten wat een ouder misdaan heeft, daar flink op ingaan, en zodoende het oorspronkelijke topic ondersneeuwt.
Lieveheersbeest schreef op 09-07-2024 om 20:42:
ik denk dat er niemand op uit is om een beerput open te trekken. Ik ook niet. Maar ik vind het wel belangrijk dat dingen benoemd worden zoals ze zijn. En eerst breed uitmeten dat zaken blauw zijn en daarna doen alsof het rood is, dat is niet juist. En het triggered mij (en zo te lezen nog een paar anderen). Vandaar mijn reactie op Diyer.
Als je blijkbaar informatie uit een eerder topic over en forumsters hebt dat niet iedereen gelezen heeft ( het topic blijkt zelfs verwijderd ) krijg je gewoon een rare discussie in dit topic. Ik reageer op wat ik in dit topic lees en volgens de forum regels mag je ook geen informatie uit eerdere topics delen.
Jij had blijkbaar kennis over een forumster die Diyer en ik niet hadden en ik vind jouw reactie op het bericht van Diyer dan ook niet normaal.
Er wordt hier zo vaak aan andere topics verwezen, o.a. pas nog in een topic gezien hoe gevraagd werd na een zwangerschap van een forumster en daar ging dat topic echt niet om
Er zijn meerdere mensen die de topic(s) van shareneentje gelezen hebben en er advies hebben gegeven en door de heftigheid van de topics/berichten is het niet gek dat mensen dat onthouden en soms ook niet meer weten welke info ze nu wel of niet gewist had