Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Het zorgen maken en dat het loslaten weleens lastig kan zijn herken ik wel. Mijn (jong)volwassen kinderen praten daarover met mij. ‘Laat los mam, het komt goed’ en ik leg dan uit hoe het komt dat dat soms lastig is voor een ouder na al die jaren geregel en gezorg. Dat snappen ze dan weer wel. Zulke gesprekken blijven luchtig en met veel humor en als er echt is iets dan zoeken ze steun en advies bij ons. Ons contact wordt steeds gelijkwaardiger, van volwassene tot volwassene. Ik vind het erg fijn met mijn kinderen en het contact is frequent genoeg, al zie ik ze ook weleens een paar weken niet, dan mis ik ze wel, maar ik ben blij dat ze hun eigen fijne leven aan het bouwen zijn.
Hoe komt het dat je denkt dat je kinderen zich misschien bevrijd van jou zouden voelen als je hen ontslaat van hun ‘verplichting’ jegens jou ? (En andersom) of liever gezegd: hoe komt het dat jij het over en weer als een verplichting ziet ?
Bij ons speelt dat niet.
Het contact met mijn zoon is heel goed en bijzonder. Hij komt zo een keer per maand een etmaal langs, we bellen elke week wel een halfuurtje Hij is nu net weg en het was weer gezellig. We praten over alles (politiek, leven, (zijn) kunst, roddels enz) en kijken meestal in de avond een flauwe reality show om commentaar te geven
Maar... ik denk vermoed soms (of eerder vrees soms) dat hij zich op een bepaalde manier verplicht voelt, alhoewel hij zijn bezoek altijd combineert met afspraken met vrienden in deze stad (hij woont elders). Hij weet dat ik verder geen familie heb en veel alleen ben en ik vermoed dat hij zich toch schatplichtig voelt. Ik probeer nooit druk uit te oefenen óf hij komt (wel eens vragen omwille van agendatechnische redenen) en geef ook regelmatig te kennen dat het wel uit moet kunnen voor hem. Dat zijn eigen leven voorgaat. Maar dan zegt hij dat hij het zelf ook gezellig vindt en graag komt en de gesprekken met mij over kunst heel erg bijdragen aan zijn ontwikkeling (hij doet kunstacademie ik ben creatief therapeut) Het gaat als hij er is wel veel meer over hem dan over mij maar dat is okay, ik vind het leuk en geweldig om te zien hoe hij zich heeft ontwikkeld.
Ik heb geen partner en dat zit er ook niet meer in. Soms denk ik wel eens 'moet ik dat niet wel doen om hem te ontlasten' maar als ik er zelf niet zin in heb is dat natuurlijk ook flauwekul.
De relatie met mijn moeder was er wel een van verplichting. Zij had diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis en heeft mij vaak gekwetst (toen was er ook nog weinig over bekend) maar ik kon het contact niet verbreken omdat zij ook geen familie had. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Ik wilde dat voorkomen bij mijn kind en heb als motto gehad 'hij mag me haten en verlaten als hij maar zijn eigen leven kan leiden' (mijn moeder stalkte mij echt)
Maar hij zegt dat hij het contact met mij te waardevol vindt om het als een verplichting te voelen. En wie ben ik om daar aan te twijfelen?
poeh, ja, wat moet ik zeggen. Tuurlijk zul je je als ouder altijd wel zorgen blijven maken ( ook al hangt dat natuurlijk van de situatie af) en natuurlijk zul je moeten loslaten en niet bemoeien enz. Maar vaak is het contact tussen ouders en volwassen kinderen toch ook gewoon prima en fijn en normaal? Ik denk dat dat een heel persoonlijke situatie is en alle varianten zijn mogelijk.
Zonne2017: Bij mij speelt het alleen met mijn dochters, niet met mijn zoons. Ik kan met hen ook opener praten. Het gaat zoals jij ook schrijft: soms merk ik dat ik me ergens teveel mee bemoei omdat ik me zorgen maak. Dan geef ik aan dat ik herken dat ik me teveel bemoei en leg uit waarom. Dan kunnen we daar om lachen.
Mijn ene dochter is met problemen uit huis gegaan. We hebben lang niet of nauwelijks contact gehad. Nu lijkt ze iets meer contact te zoeken en iets positiever naar ons te kijken. Bij haar ben ik heel gespannen omdat ik niets verkeerds wil zeggen waardoor het weer fout gaat. Tegelijk zit ik nog wel met veel frustratie over hoe alles gegaan is.
Met mijn andere dochter heb ik geen echte problemen, maar ook weinig contact. Ze gaat duidelijk haar eigen weg, wil haar eigen boontjes doppen. Leeft een druk sociaal en werk/studie leven. Daarbij is weinig tijd voor ons. Ik heb daar redelijk tot goed mee kunnen leven. Maar door hoe het met haar zusje is misgegaan, voel ik me nu ook kwetsbaar in het contact naar haar. We kennen elkaar eigenlijk alleen nog oppervlakkig en ik weet niet goed wat ze van nog van mij wil of verwacht. En wat ze vind van de dingen die ik zeg of de keren dat ik haar opbel of app.
Kortom: ik voel me totaal onzeker in het contact naar mijn dochters. Waren ze nog maar klein, toen ging het allemaal vanzelf!
Ik ben zowel een volwassen kind als bonusmoeder van 3 volwassen kinderen. De kinderen zoeken contact als ze ons nodig hebben of er gewoon zin in hebben. Ze weten dat ze altijd welkom zijn, maar wel even afstemmen omdat we beiden nog volop werken en ook weekendplannen voor onszelf hebben. Het contact loopt altijd via mijn man, het zijn zijn kinderen. Mijn man neemt zelf weinig contact op met de kinderen, dat heeft 1 van hen wel eens vervelend gevonden en sindsdien let mijn man er meer op. Rond de verjaardagen hebben we altijd een gezellig momentje, maar met Kerst/Sint/Pasen etc. doen we meestal niets met de kinderen.
Met mijn ouders op de verjaardagen visite en als er een tijdje niets te vieren valt dan ongeveer 1x per 6 of 8 weken een bezoek daar of bij ons waarbij we helemaal bijpraten. Tussendoor alleen contact als er iets aan de hand is, maar geen wekelijkse of dagelijkse bel- of Whatsapp sessies. Geen Kerst daar. Wij hebben zelf nog 2 jongere kinderen uit mijn vorige relatie en daar vieren wij Kerst thuis mee als gezin, of met z’n tweeën als ze bij mijn ex zijn.
Het is niet altijd zo geweest. Er zijn ook wel lauwere of zelfs koude periodes geweest, beide kanten op.
MRI schreef op 29-10-2023 om 17:23:
Maar hij zegt dat hij het contact met mij te waardevol vindt om het als een verplichting te voelen. En wie ben ik om daar aan te twijfelen?
Mooi gezegd van je zoon. Hij stelt je echt gerust.
Ik denk dat jij en je zoon het goed voor elkaar hebben. Je schrijft dat je geen partner hebt. Maar als je leven verder ook best gevuld is, (werk, familie, vrienden, hobbies) dan hoeft je zoon ook niet bezorgd te zijn dat je voor sociaal contact alleen van hem afhankelijk bent. Maar ik snap met jouw achtergrond dat je hem dat gevoel ook totaal niet wilt geven.
Wilmamaa schreef op 29-10-2023 om 17:37:
[..]
Mooi gezegd van je zoon. Hij stelt je echt gerust.
Ik denk dat jij en je zoon het goed voor elkaar hebben. Je schrijft dat je geen partner hebt. Maar als je leven verder ook best gevuld is, (werk, familie, vrienden, hobbies) dan hoeft je zoon ook niet bezorgd te zijn dat je voor sociaal contact alleen van hem afhankelijk bent. Maar ik snap met jouw achtergrond dat je hem dat gevoel ook totaal niet wilt geven.
Lief... Nou ik probeer inderdaad mijn leven te vullen maar heb geen familie en een chronische ziekte die soms opflared. Dan ben ik heel veel alleen met chronische pijn. Dus tja dat weet hij ook...
Ik merk dat ik vaak juist vertel over plannen die ik heb of dingen die ik gedaan heb en minder over de eenzaamheid en pijn om hem maar het gevoel te geven dat hij vrij is en mij niet hoeft te bedienen met sociale verplichtingen.
Maar als hij er is, voel ik weer wat ik gemist heb, en dan bedoel ik niet hem per se maar gewoon menselijk contact. Tja, de situatie is nu eenmaal niet anders
mijn ouders hebben ons zoveel mogelijk proberen te beschermen tegen sociale druk/verplichtingen. En ons daarmee “zacht gedwongen” om eigen keuzes te maken. Dat heeft geleid tot intensief contact en zorg wanneer het nodig is, maar ook vrijheid en vertrouwen (en wat app contact zonder druk), als het zijn gangetje gaat. Meerdere keren per jaar doen we wat leuks samen en als de shit de fan hit, staan we er, sterk en onvermurwbaar. Dat is belangrijk omdat niemand makkelijk om hulp of aandacht vraagt in ons gezin.
Ik ben hen enorm dankbaar voor deze opvoeding. En ik geloof echt dat zij blij zijn met hoe mijn broer/zus en ik erin staan. Dat is namelijk bespreekbaar.
we hebben wel een heel grote extended family die grotendeels dicht bij elkaar woont en de deur platloopt bij elkaar. Maar ik geloof niet dat dat ons echt verweten wordt. We zijn op meerdere fronten “raar” en zijn er ook voor hen als dat handig/belangrijk is. Een groot gedeelte van mijn grote familie is laaggeletterd (wel witte, geboren Nederlanders, voor iemand de verkeerde conclusie trekt) en weet weinig van instanties. Dan stappen wij in om te helpen.
En ze zullen ons best raar vinden. Maar ik geloof ook dat ze weten dat ons hart op de goede plek zit en bij hen ligt. Maar dat we gewoon net een ander pad hebben dan dat van hen.
Om antwoord te geven op de vraag in je OP: ja ik ben blij met het contact met mijn ruim volwassen kinderen. Maar er zijn ook mindere periodes geweest, vooral met de oudste.
Kinderen maken een proces van losmaken van hun ouders door en dat is zoals het hoort. Wij proberen onze kinderen zoveel mogelijk te steunen in hun leven en verwachten daar verder niets voor terug. We hebben inmiddels kleinkinderen en hierdoor is het contact weer veel steviger geworden. Maar wij zijn ons bewust van de ongelijke verhoudingen. Ik vind dat niet erg en eigenlijk normaal. Mijn eigen leven vul ik in met mijn man en vrienden van ons eigen leeftijd.
Ik wil absoluut niet afhankelijk zijn van wel/geen bezoek/aandacht van mijn kinderen. ik hou het luchtig, zonder verplichtingen en dat gaat heel goed.
Ik vind ook dat het generatieverschil een rol speelt. Zij zitten gewoon in een andere levensfase dan wij. Ik kan echt met een vriendin een aantal zaken stukken beter bespreken dan met mijn kind. Zo werkt het nu eenmaal. Ik denk: hoe minder druk, hoe minder "moeten" of verwachten, hoe beter het gaat.
Onze jongvolwassen kinderen komen zeer regelmatig naar huis. En wij gaan soms naar hen/hun stad om bijvoorbeeld samen te luchen.
We delen allemaal dezelfde hobby waardoor we elkaar regelmatig ergens treffen.
Van ons als ouders uit, hebben we altijd, net als Dmdgb, de kinderen vrij gelaten om hun eigen keuzes te maken inzake sociale verplichtingen (wel of niet mee naar opa en oma ed).
En nu nog steeds: vrij om wel, niet, eventjes of lang bij ons thuis te komen. Dat geldt ook voor de feestdagen.
Als ze er zijn, komen ze meestal niet 'op visiste', wij doen vaak wat we toch al wilden doen (boodschappen, schilderen of wat dan ook). Wel eten en drinken we leuk en gezellig samen.
De kinderen komen vaak en graag thuis. Geluk dat ik koester. Ik realiseer me goed dat dat niet vanzelfsprekend is.
Meander schreef op 29-10-2023 om 18:36:
Onze jongvolwassen kinderen komen zeer regelmatig naar huis. En wij gaan soms naar hen/hun stad om bijvoorbeeld samen te lunchen.
ja! Dit heeft met name mijn moeder (die door het hele land werkte) ook actief gedaan. Moeite gedaan om naar mijn wereld te komen, in plaats van alleen te verwachten dat ik terug kwam naar hun wereld. Dat kon ik enorm waarderen en heeft onze volwassen relatie wel echt goed gedaan.
Doemijdieglazenbol schreef op 29-10-2023 om 18:53:
[..]
ja! Dit heeft met name mijn moeder (die door het hele land werkte) ook actief gedaan. Moeite gedaan om naar mijn wereld te komen, in plaats van alleen te verwachten dat ik terug kwam naar hun wereld. Dat kon ik enorm waarderen en heeft onze volwassen relatie wel echt goed gedaan.
Hebben wij ook altijd gedaan. Ook naar hun studentenkamers. En altijd helpen verhuizen tijdens hun studententijd. We gingen zelfs langs om een fiets te repareren haha.
Ik kan je vraag niet vanuit mijzelf beantwoorden, mijn kinderen zijn nog niet volwassen. Mijn schoonouders ervaren het contact met ons heel positief. En vice versa. We zien hen ongeveer 3x per week, schoonmoeder past 1 dag in de week op, we gaan regelmatig met elkaar uit eten (met z’n allen, met z’n vieren of in tweetallen), vieren de feestdagen samen en gaan 1 of 2 keer per jaar met elkaar op vakantie.
de band met mijn ouders is heel ingewikkeld, die zijn misschien meer zoals jij het beschrijft: gefrustreerd en bemoeierig. dus ik koester de band met mijn schoonouders des te meer. Ik vind het juist prachtig om zo (als volwassenen) met elkaar om te gaan en heb ook te betrekken bij ons gezinsleven. Maar dat kan alleen omdat zij zich opstellen en gedragen zoals zij doen. Met mijn ouders doen we dat helemaal niet, want dan zitten we steeds met gezeik.
Ik ga nog even ieders reacties lezen en reageer alleen op je OP. Maar de pijn is voor mij wel herkenbaar. Heb daar in eerdere en andere topics ook wel eens wat over losgelaten. Ik vraag me om die reden zelfs af of ik het krijgen van kinderen uberhaupt een meerwaarde in het menselijk leven vind als het zo 'moet'.
Waarbij ik absoluut op 1 zet dat ik fouten maak en heb gemaakt en geen ideaal mens ben. Maar soms vraag ik me wel eens af of volwassen kinderen wel een reëel beeld hebben van hun ouders. Of ze niet gaandeweg zijn vergeten dat ouders ook maar gewoon mensen zijn. Mensen die doorgaans zeer intens van hun kinderen houden en dus ook verdrietig zijn als die banden zo (eenzijdig) vanuit het kind worden doorgesneden.
Ik vraag me wel eens af of ik al die liefde, tijd en letterlijke bloed zweet en tranen had willen investeren in een gezin dat daarna in ijle lucht lijkt te zijn opgelost en je slechts een marginale rol of toeschouwer mag zijn, maar verder totaal onbelangrijk lijkt. Was dat al die investering waard als daar op volwassen leeftijd geen interesse meer is om dat te onderhouden. Waar heb je dan je stinkende best voor gedaan vraag ik me wel eens af. Maar goed, dat klinkt vooral zuur. Het leuke plaatje dat ik ooit voor ogen had toen ik aan kinderen begon is tot nog toe allesbehalve uitgekomen. Ik dacht aan kerstige familietafels vol met kinderen en aanhang, maar in werkelijkheid mag ik blij zijn als ik 4 x per jaar iets van mijn kinderen hoor en dan ook vooral niet te lang, want druk. Betrokken word ik toch al nergens in. Het lijken mensen die ik niet ken. De mensen die ik gevoed, getroost, geknuffeld en verzorgd heb (met liefde he, begrijp me niet verkeerd) die bestaan niet meer. Het zijn volwassenen die geen behoefte hebben aan een intiemere band en dat voelt voor mij echt als een soort rouw. Mensen die je liefhebt, maar jou haast niet lijken lief te hebben (dat doen ze wel hoor, maar niet op een manier dat het merkbaar is).
TO schrijft over contact onderhouden met volwassen kind; nu zou ik als volwassene, het niet prettig vinden als mijn ouders over mijn schouders gingen meekijken onder noemer contact onderhouden. Contact is prima, maar graag wel met respect en ruimte voor de keuzes in het leven van dat volwassen kind. Contact uit interesse en bewondering.
Mijn kinderen zijn jongvolwassen en vertellen over hun werk of plannen, maar krijgen kippenvel als ik zou vragen of dat wel verstandig is. Dergelijke vragen zijn een blijk van gebrek aan vertrouwen en dat is niet gezond voor het contact tussen ouder en kind.