Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Auwereel schreef op 08-07-2024 om 18:11:
Mijn kinderen zijn wel een beetje jaloers op ons ouders, geen ernstig liefdesverdriet gekend (met m'n eerste vriendje al heel lang gelukkig getrouwd), gemakkelijk in werk gerold, kon kiezen welk huis we kochten, er was al wel een beetje idee van dat er een klimaatcrisis aan zat te komen toen ik in de 20 was, maar dat manifesteerde zich lang niet zo sterk, enz. enz.
Dus dat ik me af en toe zorgen loop te maken vinden ze niet gek. Als ik hen er maar niet mee confronteer, ze hebben er al genoeg mee te dealen.
Wat dat betreft is het inderdaad wel lastiger loslaten, er zijn momenteel zo veel.dingen gaande in de wereld, ik had het inderdaad een stuk makkelijker.
Diyer schreef op 08-07-2024 om 13:13:
[..]
Klopt, dat is iets waar niemand anders wat mee kan dan ikzelf. En ik adviseer mezelf in een volgend leven géén kinderen te krijgen ; )
Ik vond ondanks alle liefde de kindertijd zwaar van m.n. de jongste. Maar dat heeft uiteraard ook effect gehad op de gezinsdynamiek met de oudste. En nu 'pluk ik de vruchten' en die zijn vooralsnog klein en wat zuur uitgevallen.
Ik blijf -zoals een ouder niet anders kan- vertrouwen houden. Maar soms is het gevoel ver weg en stromen de tranen over mijn wangen middenin de nacht.
♥️
Herkenbaar.
Hoe mooi het ouderschap ook is, ik ervaar het als behoorlijk pittig. En dat niet in de laatste plaats omdat ik pittige kinderen heb. Ze dagen me behoorlijk uit. Mijn leven is niet over rozen gegaan en ik doe mijn uiterste best de zogenaamde ketting van trauma' s te doorbreken maar het is me helaas niet helemaal gelukt. Daarnaast heb ik wat dingen erfelijk doorgegeven vrees ik.
Los daarvan is er nog zoiets als bewezen ' gelukkelingen' en bewezen ' pessimisten' (hoewel ik dit best rot termen vind) Sommige mensen zijn altijd zwaar op de hand en zien altijd of bijna altijd beren en ervaren het gewone leven al als behoorlijk intens (ik denk dat ik wel onder die categorie behoor maar heb daarnaast ook gewoon best een klote jeugd gehad etc) en sommige mensen hebben alle reden om depressief te zijn of ptss te hebben of wat dan ook maar zien alles altijd van de goede kant. Zijn altijd nog blij met de kleine dingen en kunnen het altijd in een positief daglicht zien. Ik vind dat bewonderenswaardig want ik kan serieus in dingen blijven hangen. Maar het is dus voor sommige mensen geen verdienste dat ze veel lichter in het leven staan. Het is de aard van het beestje zeg maar.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 07-07-2024 om 19:40:
[..]
Misschien eens heeeeeel aandachtig en vooral heel stil luisteren, écht luisteren naar de pijn van je kinderen ? Niet zomaar een keer, maar zo vaak als nodig is? Niet afserveren, beledigd zijn of uit gaan leggen hoe ontzettend goed je bedoelingen waren. Sta open voor hun verhaal, neem het tot je, incasseer, overdenk en wanneer de tijd rijp is en er ruimte is gekomen voor dialoog kun je misschien uitleggen dat er met de wijsheid van toen misschien redenen waren, maar dat die redenen zeker niet bedoeld zijn om foute beslissingen of gedragingen van jullie als ouders goed te praten. Oprechte, welgemeende excuses aanbieden. Dit is ook respect en liefde betonen aan je kinderen. Alle ouders maken fouten en er is niets mis mee als kinderen hun ouders voorhouden dat ze fouten hebben gemaakt en dat ze daar last van hebben. Dat betekend ook dat het ze in ieder geval nog iets kan schelen, ze zijn dan in ieder geval nog op zoek naar dialoog.
En natuurlijk is het ook gezellig en leuk, dat kan toch naast elkaar bestaan?
Ach schei toch uit. Die stationnen zijn allang gepasseerd. Ik luister, ik oordeel niet ik ben er voor ze dag en nacht. Ik denk dat de buitenwereld ook zeker geloofd en denkt dat wij een soort super gezin zijn. Het lijkt allemaal bijna sprookjesachtig. En dan maak ik geen grap. Maar er is gewoon bij zeker 1 van de 3 en misschien wel 2 van de 3 veel onterechte en bovengemiddelde woede om dingen die vaak totaal niet in verhouding staan tot de realiteit en ja dat mag ik zeggen. Even een tipje dan maar van de sluier: ik werk zelf als therapeut en ik zit al jaren in therapie (met en zonder kinderen, met en zonder eigen ouders - inmiddels alleen nog maar voor en met mezelf en 2 van de 3 hebben zelf ook therapie, om andere redenen overigens)
Excuus aanbieden ben ik goed in en ik kan heel goed reflecteren en incasseren. Mijn tranen lopen wel, ik laat zien dat er emotie is en dat de woorden mij raken. Maar ik ben altijd bereid om welgemeend sorry te zeggen. Andersom komt die er nooit. Ik verwacht hem ook niet (meer) hoewel ik van volwassen kinderen ook enige mate van wederkerigheid verwacht - of hoop, maar ik heb grote delen volkomen losgelaten. Ik ben met weinig heel content net als Diyer.
Ben het met je eens dat gezellig en leuk naast verdriet en boosheid kan bestaan. Dat is ook ongeveer hoe wij momenteel (over)leven. De jongste moet echt op kamers maar het is zo makkelijk nog niet. We zijn in gesprek en kijken samen naar de mogelijkheden. Jongste zegt ook dat die zeker weet dat als die het huis uit is veel beter kan waarderen wat die had hier en dat die vanzelf weer terugkomt (in contact) maar nu vooral met rust wil worden gelaten. Ik respecteer dat maar vind een vorm daar in vinden in het dagelijkse leven wel lastig. Want wanneer eet die thuis wanneer slaapt die thuis, wie komen er mee en hoe komt ie zijn bed uit. Ik moet me continu aanpassen en heraanpassen en afspraken maken over regels dat boeit niet want dan wordt de: ik ga het huis uit en wil hier niet meer zijn etc-kaart getrokken. Het is wat mij betreft emotionele chantage. Als er geld of een lift nodig is weet ie ons te vinden, dan wel. En ik ben de beroerdste niet en zet mijn rechter been nog voor mijn kinderen af als nodig maar het kost me wel heel, heel, heel veel energie. Energie die ik hoopte nu de kinderen volwassen zijn kon steken in mijn eigen ontwikkeling, carriere, huwelijk, sociaal leven, vakanties, hobby' s etc. Maar de waarheid is dat ik nu veel meer met ze bezig ben en ze veel meer mijn leven bepalen dan toen ze klein waren.
Shareneentje schreef op 08-07-2024 om 20:12:
[..]
Ach schei toch uit. Die stationnen zijn allang gepasseerd. Ik luister, ik oordeel niet ik ben er voor ze dag en nacht. Ik denk dat de buitenwereld ook zeker geloofd en denkt dat wij een soort super gezin zijn. Het lijkt allemaal bijna sprookjesachtig. En dan maak ik geen grap. Maar er is gewoon bij zeker 1 van de 3 en misschien wel 2 van de 3 veel onterechte en bovengemiddelde woede om dingen die vaak totaal niet in verhouding staan tot de realiteit en ja dat mag ik zeggen. Even een tipje dan maar van de sluier: ik werk zelf als therapeut en ik zit al jaren in therapie (met en zonder kinderen, met en zonder eigen ouders - inmiddels alleen nog maar voor en met mezelf en 2 van de 3 hebben zelf ook therapie, om andere redenen overigens)
Excuus aanbieden ben ik goed in en ik kan heel goed reflecteren en incasseren. Mijn tranen lopen wel, ik laat zien dat er emotie is en dat de woorden mij raken. Maar ik ben altijd bereid om welgemeend sorry te zeggen. Andersom komt die er nooit. Ik verwacht hem ook niet (meer) hoewel ik van volwassen kinderen ook enige mate van wederkerigheid verwacht - of hoop, maar ik heb grote delen volkomen losgelaten. Ik ben met weinig heel content net als Diyer.
Ben het met je eens dat gezellig en leuk naast verdriet en boosheid kan bestaan. Dat is ook ongeveer hoe wij momenteel (over)leven. De jongste moet echt op kamers maar het is zo makkelijk nog niet. We zijn in gesprek en kijken samen naar de mogelijkheden. Jongste zegt ook dat die zeker weet dat als die het huis uit is veel beter kan waarderen wat die had hier en dat die vanzelf weer terugkomt (in contact) maar nu vooral met rust wil worden gelaten. Ik respecteer dat maar vind een vorm daar in vinden in het dagelijkse leven wel lastig. Want wanneer eet die thuis wanneer slaapt die thuis, wie komen er mee en hoe komt ie zijn bed uit. Ik moet me continu aanpassen en heraanpassen en afspraken maken over regels dat boeit niet want dan wordt de: ik ga het huis uit en wil hier niet meer zijn etc-kaart getrokken. Het is wat mij betreft emotionele chantage. Als er geld of een lift nodig is weet ie ons te vinden, dan wel. En ik ben de beroerdste niet en zet mijn rechter been nog voor mijn kinderen af als nodig maar het kost me wel heel, heel, heel veel energie. Energie die ik hoopte nu de kinderen volwassen zijn kon steken in mijn eigen ontwikkeling, carriere, huwelijk, sociaal leven, vakanties, hobby' s etc. Maar de waarheid is dat ik nu veel meer met ze bezig ben en ze veel meer mijn leven bepalen dan toen ze klein waren.
Als therapeute weet je toch juist hoe schadelijk een onstabiele of onveilige thuissituatie is in de jeugd van een kind is en hoe dit letterlijk de ontwikkeling van de hersenen aantast, dat kinderen waar ouders verslaafd zijn dat die ook vaker verslaafd raken.
Ja natuurlijk weet ik dat maar het is hier niet onveilig en ook nooit geweest.
Shareneentje schreef op 09-07-2024 om 06:41:
Ja natuurlijk weet ik dat maar het is hier niet onveilig en ook nooit geweest.
Shareneentje
Het beroep van psychotherapeut is (nog niet) wetenschappelijk noch wettelijk erkend is. Iedereen, met of zonder diploma, mag zich voorlopig nog psychotherapeut noemen en als psychotherapeut werken.
Het feit dat jij denkt dat je jezelf therapeute noemt zegt me niet zo veel , je( gewiste) postgedrag meer
Shareneentje schreef op 09-07-2024 om 06:41:
Ja natuurlijk weet ik dat maar het is hier niet onveilig en ook nooit geweest.
Zijn je kinderen het daar ook over eens? Heb je het wel eens gevraagd?
Shareneentje schreef op 09-07-2024 om 06:41:
Ja natuurlijk weet ik dat maar het is hier niet onveilig en ook nooit geweest.
hoe kan je dat nou zeggen 
na alles wat je hier eerder gedeeld hebt…
Lieveheersbeest schreef op 09-07-2024 om 07:58:
[..]
hoe kan je dat nou zeggen
Nou zeg dat wel! Geeft wel een beeld van wat de kinderen mogelijk ook ervaren.
Eleanor schreef op 09-07-2024 om 07:54:
[..]
Zijn je kinderen het daar ook over eens? Heb je het wel eens gevraagd?
1 is het er daar niet mee eens maar ik vind dat kind ook nogal een dramaqueen als ik eerlijk ben. Sorry ik sta hier niet terecht.
En er is nogal een verschil tussen je niet veilig voelen en niet veilig zijn.
Ik heb de kinderen erkend in hun gevoel dat ze zich onveilig gevoeld hebben. Maar feitelijk is dat waanzin. Dit is niet wat ik hun laat zien. Ik luister, erken, en maak excuses. Ik zit zelf in therapie om te werken aan dit stukje van mezelf en wat ik tot nu toe geleerd heb is dat ik mezelf compleet wegcijfer voor het gezin en excuses maak voor het gedrag van mijn kinderen. En dat het niet oke is om met zulke zware termen te komen dat dat wat met een mens doet. Ik heb het idee dat mijn jongste zulke termen bezigt sinds die zelf in therapie zit. Maar als ik kijk naar mijn leven met kinderen en hoe we nooit ruzie hadden, niet schreeuwden, altijd knuffelden, speelden en echt een warm, leuk nest waren. Dan kan ik weinig met de beschuldigingen. Wat wel een feit is dat ik een burnout heb gehad. Ik heb dit aan alle kinderen uitgelegd maar er komt iig van 1 kind weinig begrip. Ik denk dat dat het pijnpunt zit. En ik verwacht geen ' beloning' of dankbaarheid van mijn kinderen maar gewoon een normale gelijkwaardige relatie daar zou ik al heel blij mee zijn. Maar voor de rest laat ik dit draadje aan degene over waar het in eerste instantie om ging, sorry dat ik het heb overgenomen.
Ik heb de kinderen erkend in hun gevoel dat ze zich onveilig gevoeld hebben. Maar feitelijk is dat waanzin. Dit is niet wat ik hun laat zien. Ik luister, erken, en maak excuses. Ik zit zelf in therapie om te werken aan dit stukje van mezelf en wat ik tot nu toe geleerd heb is dat ik mezelf compleet wegcijfer voor het gezin en excuses maak voor het gedrag van mijn kinderen. En dat het niet oke is om met zulke zware termen te komen dat dat wat met een mens doet. Ik heb het idee dat mijn jongste zulke termen bezigt sinds die zelf in therapie zit. Maar als ik kijk naar mijn leven met kinderen en hoe we nooit ruzie hadden, niet schreeuwden, altijd knuffelden, speelden en echt een warm, leuk nest waren. Dan kan ik weinig met de beschuldigingen. Wat wel een feit is dat ik een burnout heb gehad. Ik heb dit aan alle kinderen uitgelegd maar er komt iig van 1 kind weinig begrip. Ik denk dat daar het pijnpunt zit. En ik verwacht geen ' beloning' of dankbaarheid van mijn kinderen maar gewoon een normale gelijkwaardige relatie daar zou ik al heel blij mee zijn. Maar voor de rest laat ik dit draadje aan degene over waar het in eerste instantie om ging, sorry dat ik het heb overgenomen.
Als ik dan iets mag bijdragen vanuit het standpunt van een inmiddels ruim volwassen kind: ik houd mijn ouders ook op een armlengte afstand. Zulke vreselijke dingen hebben ze niet gedaan. Maar ze hebben in mijn ogen wel wat nagelaten, en dat is emotioneel stabiel zijn, ipv ongeremd hun emoties op mij afvuren. In dit opzicht vertrouw ik ze totaal niet en hoewel we normaal met elkaar omgaan voel ik me meestal slecht op m'n gemak bij ze. Ik denk niet dat ze zich dat realiseren. Hun veranderen in dit opzicht heb ik allang opgegeven, het enige wat ik nog doe is proberen mijn grenzen zoveel mogelijk aan te geven. Maar ook dat heeft me jaren gekost om een beetje onder de knie te krijgen en nog steeds lukt dat niet altijd. Dus als je je afvraagt waarom je eigen kind in jouw ogen afstandelijk is: misschien omdat ze je niet echt vertrouwen of gewoon niet echt prettig gezelschap vinden.
Shareneentje schreef op 09-07-2024 om 13:42:
[..]
1 is het er daar niet mee eens maar ik vind dat kind ook nogal een dramaqueen als ik eerlijk ben. Sorry ik sta hier niet terecht.
Nee je staat hier niet terecht. Je schetst zelf een probleem en wij delen hoe wij hier tegenaan kijken. We willen je helpen.
Als therapeut ga je toch (hopelijk) uit van het gevoel van je client. Jij gaat nu wel voorbij aan het gevoel van je kind. De een heeft een minder grote draagkracht dan de ander. Ik vind de kwalificatie dramaqueen hier heel erg niet passen. Mijn dochter was een dramaqueen, die kon tranen persen als het haar uitkwam. Dit is echt van een andere orde.
Shareneentje schreef op 09-07-2024 om 13:48:
En ik verwacht geen ' beloning' of dankbaarheid van mijn kinderen maar gewoon een normale gelijkwaardige relatie daar zou ik al heel blij mee zijn.
Zolang je ze niet als gelijkwaardige volwassenen behandelt en bereid bent tot zelfreflectie, geloof ik niet dat dat haalbaar is.