Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Niks onthouden is echt wat anders dan bepaalde namen of functietitels niet onthouden. Ik blijf het een vreemde suggestie vinden op hele gewoonlijke menselijke foutjes en dat zou in mijn hoofd zeker niet opkomen als reden om uit het contact te treden met je moeder. Interesse hebben in iemand haal je ook echt wel uit andere dingen. Zeker als je weet dat iemand niet goed is in het onthouden van x. Ik vind het ergens ook wel een beledigende aanname naar deze dochter: alsof zoiets kleins reden zal zijn om iemand op afstand te zetten. Mag toch hopen van niet en dat je wel in staat bent naar het grote geheel te kijken ipv inzoomen op een splinter.
Diyer schreef op 16-07-2024 om 16:57:
Niks onthouden is echt wat anders dan bepaalde namen of functietitels niet onthouden. Ik blijf het een vreemde suggestie vinden op hele gewoonlijke menselijke foutjes en dat zou in mijn hoofd zeker niet opkomen als reden om uit het contact te treden met je moeder. Interesse hebben in iemand haal je ook echt wel uit andere dingen. Zeker als je weet dat iemand niet goed is in het onthouden van x. Ik vind het ergens ook wel een beledigende aanname naar deze dochter: alsof zoiets kleins reden zal zijn om iemand op afstand te zetten. Mag toch hopen van niet en dat je wel in staat bent naar het grote geheel te kijken ipv inzoomen op een splinter.
We weten natuurlijk niet of het om een enkel incident gaat of om een jarenlang terugkerend iets. Wat voor de 1 een kleine splinter is, kan voor de ander een enorme enorme balk zijn.
nou nou, een beledigende aanname nog wel?? Echt Diyer, hou op met me. Ik stelde een paar vragen, meer was het niet. Wat probeer je hier nou mee te bereiken?
Soms is communicatie met de vorige/ volgende generatie ook moeilijk, omdat (het lijkt alsof) je letterlijk een andere taal spreekt.
Als daar dan ook nog problemen met het gehoor bij komen wordt het helemaal moeilijk.
De moderne taal van mijn kinderen probeer ik op te pikken en vraag uitleg waar nodig. Veel afko's en Anglicismes, zeker in hun appjes. Ik probeer het te begrijpen en te onthouden voor een volgende keer.
Door de oudere generatie werden dingen soms niet goed begrepen/niet goed gehoord waardoor maanden durende misverstanden ontstonden. Dat ik met 2 kinderen onder de 5 jaar geen tijd meer wilde maken om een kop koffie voor schoonouders te maken om 17.30 toen ik al bijna klaar was met koken werd uitgelegd als dat ik helemaal nooit tijd had voor visite.
Je mag best komen maar hou je aan de afspraak na 15.30 ben ik thuis voor koffie houdt in dat je er kort daarna bent en niet pas om 17.30. Dan kan je over dat ene voorval weken met jouw versie van het verhaal klagen tegen je dochter dat je nooit mag komen. Dan gaat je dochter je schoondochter bellen waarom ze de deur dicht houdt en dan wordt de miscommunicatie alleen nog maar groter. Terwijl ik alleen had gezegd dat ik geen koffie meer ging maken nu, omdat we binnen 5 minuten aan tafel gingen. Dat ze zelf best een kop koffie mogen maken en die opdrinken bij ons aan tafel.