Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Wilmamaa, je bezorgdheid voor je jongste kan ieder begrijpen want een kind dat veel blowt, is een zorg. Of ze vroeger en mogelijk nog steeds medicatie gebruikt tegen de adhd staat los van het roken van joints; als ze geen medicatie slikt of te maken had met adhd, was je net zo goed bezorgd vanwege de vraag of ze verslaafd is of verslaafd kan raken aan drugs. Die onzekerheid bezorgt menig ouder slapeloze nachten.
Maar, als… als je jongste niet blowde, je geen zorgen hoefde te maken en te vrezen of dit uitmondt in een verslaving, als ze een dochter was, net als haar oudere zus, onbevangen en zorgenvrij, zou je dan je oudste dochter met andere ogen bekijken? Met andere woorden, projecteer je je zorgen om je jongste op je oudste? Als dat zo is, is dat eerlijk naar haar toe?
verder:
Hier woont zoon nog thuis, hij vertelt mij weinig itt tot zijn vader. Dat is zo gegroeid ten tijde dat ik mij zorgen maakte om hem, welk effect de obstakels in zijn schooltijd op hem zou krijgen. Denk aan argwaan naar mensen of het bouwen van een muur en verminderde sociale contacten. Het is een ingebouwde voorzichtigheid uit verleden omdat hij niet wilt dat ik mij zorgen ga maken. Ergens heel lief, maar ook super irritant. Dus ben ik blij wanneer hij wel spontaan iets vertelt over hoe hij over iets denkt of een enkele keer over wat op zijn werk gebeurd is. Eigenlijk onderwerpen die eerder met anderen te maken heeft, dan met zichzelf. Ik laat het maar los; mijn broer kende ook deze taktiek om zijn moeder niet te bezorgd te maken. Later was hij haar rots in de branding, dus ik vertrouw erop dat de in mijn ogen stugge verstandhouding met de tijd wel verbetert.
Herken je wat ik hierboven schrijf? Is de in jouw ogen afstandelijke houding van je oudste ontstaan uit haar wens dat je niet ook nog eens om haar zorgen maakt daar je buik al vol zit met onrust om haar zus?
Was het onlangs niet je oudste die je opbelde om iets leuks te doen nadat je haar een tijdje niet gesproken had?
Als ik aan mijn man vraag of hij weet waarom zoon zo stug doet, zegt hij het niet te weten, dat ik dat zelf kan vragen. Maar ik vraag het niet, ik geef tijd de ruimte om zoon te doen inzien dat hij op mij kan bouwen en met mij kan praten zonder dat ik dat van hem verlang. In mijn ogen is dat een blijk van vertrouwen in hem hebben, iets wat hij graag ziet.
Wilmamaa schreef op 15-07-2024 om 22:17:
[..]
Juist in dat oppervlakkige en dat ik het van mijn kant niet 'durf' te verdiepen. Toen het kleine kinderen waren, was elke knuffel, elke vraag 'wat heb je gedaan, hoe voel je je' zo vanzelfsprekend. Nu is alle vanzelfsprekendheid er van af. Ik denk tien keer na voor ik iets zeg, voor ik bel of app.
Ik zou het liefst veel meer betrokken zijn bij hun leven. Van hen horen hoe ze hun weekeind doorbrengen, of waar ze blij of boos van zijn geworden. Het mooist zou het zijn als het initiatief dan ook eens van henzelf kwam. Een enkele keer gebeurt dat ook wel, dan stuurt één bij voorbeeld een fotootje van een festival, of een citytrip. Maar als ik dan verder vraag hoe het daar is en met wie ze daar zijn o.i.d. dan valt het weer stil. Dat geeft me het gevoel dat ik te opdringerig/nieuwsgierig ben. En tegelijk twijfel ik vaak of ze vinden dat ik juist te wéinig belangstelling toon. Ligt heel gevoelig allemaal.
Met name je laatste zinnen triggeren mij. Ik lees vooral aannames. Het ligt gevoelig bij JOU, misschien niet bij je kinderen. Ik herken bij mijn kinderen het soms reageren op mijn appjes en niet meer reageren op vragen die ik nav hun antwoord stel. Maar ik trek het mij niet persoonlijk aan. Ik denk echt dat ze met zoveel andere dingen bezig zijn die gewoon meer aandacht vragen dan je appende moeder. Kijk, je moeder blijft toch wel aardig voor je, ook als je niet terug appt. Je vrienden niet terug appen is een sociaal doodvonnis 
.
Ik doe dus of mijn neus bloedt en app gewoon als ik belangstelling heb ik in wat ze gedaan hebben, ongeacht of ze erop zitten te wachten. Ik geloof ook echt dat het tonen van die belangstelling vast goed landt, ergens in hun onbewuste. Liever een te belangstellende moeder dan eentje die bang is te opdringerig te zijn en dan niets doet. En als zij dat anders zien, so be it. Gelukkig hebben ze de vrijheid niet te reageren .
Dollekat schreef op 15-07-2024 om 23:42:
Weet je wat ik zo bijzonder vind aan veel ouders van een bepaalde generatie, dat er geen zelfreflectie is of de wil om aan zichzelf te werken.
Mijn ouders zijn heel hun leven ongelukkig met elkaar, zeggen zelfs dat ze elkaar liever niet tegen waren gekomen.
Ik kan me slechts enkele keren herinneren dat er een soort van affectie was tussen deze mensen. Daarna was het altijd ruzie, haat en nijd.
En dat gaat door tot op de dag van vandaag.
Ze kunnen heel goed zichzelf als slachtoffer zien van dit ongelukkige leven. Ze zijn nu bejaard en voelen dat het te laat is. En nog nooit, hebben ze ook maar 1 keer zichzelf afgevraagd, hoe dit nou voor hun kinderen was/is.
Het komt gewoon niet in ze op om eens te bedenken wat het met een kind doet om zo op te groeien.
Omdat ik dus nog steeds moet zien met hoeveel wrok en haat deze mensen met elkaar omgaan, vind ik het heel moeilijk om het los te laten.
Oh man, heel herkenbaar. Al zeker sinds dat ik een jaar of 8-9 was hebben mijn ouders een slecht huwelijk, altijd bij elkaar gebleven, veel geruzie, altijd kibbelen. Zoals zij tegen elkaar praten, hebben man en ik helemaal nooit gedaan. Als ze bij ons zijn houden ze zich nog een beetje in en zit de één meestal in de keuken aan de eettafel, de ander in de kamer op de bank en maken ze niet direct ruzie.
Het is elke keer pijnlijk en heel verdrietig om bij hen thuis te komen, want daar is het kennelijk voor hen moeilijker om geen ruzie te maken of voelen ze zich vrijer om hun 'natuurlijke gedrag' te vertonen. Mijn man wil eigenlijk niet bij ze op bezoek komen, maar als ik daar in mijn eentje naartoe ga trek ik het ook niet want dan houden ze geen enkele schijn meer op. Ze hebben ook bijna geen contact met andere mensen. Juist omdat het mijn ouders zijn maakt het mij erg verdrietig want ik hou ook van ze en ik voel me enorm schuldig dat ik het niet leuk vind om bij ze te zijn. Als het vreemden of vage bekenden waren zou ik waarschijnlijk wel medelijden voelen maar meer ook niet, en zou ik zeker niet op bezoek gaan.
Dandy schreef op 16-07-2024 om 09:01:
[..]
De reden dat ik mijn moeder dit soort details niet geef is dat ze dan met controlevragen terugkomt. Ze probeert nog steeds op een afstandje te sturen omdat ze angstig is dat er iets misgaat. Het gevolg daarvan is dat ik dus heel weinig deel. Ik weet niet of er zoiets bij jou aan de hand zou kunnen zijn? Denk daar eens over na.
Over vriendinnen vertellen aan mijn moeder heeft geen zin. Ze heeft er geen belangstelling voor en onthoudt niets. Terwijl ze denkt dat het een prima boeiend gespreksonderwerp is om het een halfuur lang over Truus en Pietje te hebben die ik nog nooit heb ontmoet en ook niet ga ontmoeten. Anyway, kan ook nog een reden zijn dat je dochters weinig delen: asymmetrie in de gesprekken die je met ze hebt.
Iets dergelijks (niet over vriendschappen, maar meer praktische zaken) had ik met mijn vader. Als ik die iets vertelde over voornemens, aankopen e.d. dan kwam kwam hij altijd met waarschuwingen, beren op de weg, dat heb je niet goed gedaan, je had beter zus kunnen doen. Dus ik vertel mijn vader niks meer. Al helemaal geen dingen die niet goed gaan.
Wat betreft vriendschappen, ook herkenbaar. Mijn ouders hebben ze zelf niet meer, mijn vader wil niet komen (op verjaardagen e.d. als er andere mensen zijn, dus zij zien ook nooit vrienden van ons. Inderdaad wel uitgebreide verhalen over mensen die ik niet ken, zoals de fysiotherapeut.
Zussie schreef op 16-07-2024 om 11:15:
[..]
Met name je laatste zinnen triggeren mij. Ik lees vooral aannames. Het ligt gevoelig bij JOU, misschien niet bij je kinderen. Ik herken bij mijn kinderen het soms reageren op mijn appjes en niet meer reageren op vragen die ik nav hun antwoord stel. Maar ik trek het mij niet persoonlijk aan. Ik denk echt dat ze met zoveel andere dingen bezig zijn die gewoon meer aandacht vragen dan je appende moeder. Kijk, je moeder blijft toch wel aardig voor je, ook als je niet terug appt. Je vrienden niet terug appen is een sociaal doodvonnis
Ik doe dus of mijn neus bloedt en app gewoon als ik belangstelling heb ik in wat ze gedaan hebben, ongeacht of ze erop zitten te wachten. Ik geloof ook echt dat het tonen van die belangstelling vast goed landt, ergens in hun onbewuste. Liever een te belangstellende moeder dan eentje die bang is te opdringerig te zijn en dan niets doet. En als zij dat anders zien, so be it. Gelukkig hebben ze de vrijheid niet te reageren
Dat denk ik ook wel. Een zwijgende moeder (zeker als de relatie toch al een beetje gespannen is) kan worden geinterpreteerd als eentje die geen belangstelling heeft.
Dat vind ik ook een balans, tussen een zeur en belangstelling.
En hebben ze het druk dat ze niet reageren, geen zin om met moeders te kletsen, of zijn ze gepikeerd om de één of andere reden, bijvoorbeeld mijn vorige appje verkeerd geïnterpreteerd? Want dat heb ik ook wel eens meegemaakt, dat ze een opmerking totaal anders interpreteerden dan dat ik bedoeld had. Zie je ook regelmatig op dit forum, dat er langs elkaar heen wordt gepraat, omdat iedereen in een post wat anders leest, afhankelijk van hoe je in het leven staat.
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 12:13:
Dat vind ik ook een balans, tussen een zeur en belangstelling.
En hebben ze het druk dat ze niet reageren, geen zin om met moeders te kletsen, of zijn ze gepikeerd om de één of andere reden, bijvoorbeeld mijn vorige appje verkeerd geïnterpreteerd? Want dat heb ik ook wel eens meegemaakt, dat ze een opmerking totaal anders interpreteerden dan dat ik bedoeld had. Zie je ook regelmatig op dit forum, dat er langs elkaar heen wordt gepraat, omdat iedereen in een post wat anders leest, afhankelijk van hoe je in het leven staat.
Zeker, ze kunnen je appjes anders interpreteren dat je bedoeld had. Maar dat probeer ik niet als een probleem te zien, want je hebt nou eenmaal geen invloed op andermans interpretaties. En wanneer worden appjes zeuren? Lijkt mij pas zeuren als je gaat vragen wanneer ze nou eens een keer weer langskomen bijvoorbeeld. Daar zou ik als kind ook niet op reageren. Of bezorgde reacties, de zorgen houd ik ook voor mij.
Zussie schreef op 16-07-2024 om 12:24:
[..]
Zeker, ze kunnen je appjes anders interpreteren dat je bedoeld had. Maar dat probeer ik niet als een probleem te zien, want je hebt nou eenmaal geen invloed op andermans interpretaties. En wanneer worden appjes zeuren? Lijkt mij pas zeuren als je gaat vragen wanneer ze nou eens een keer weer langskomen bijvoorbeeld. Daar zou ik als kind ook niet op reageren. Of bezorgde reacties, de zorgen houd ik ook voor mij.
Maar dat is het 'm nou net, dat lijkt het jòu, misschien vinden kinderen ook andere dingen al vervelend, wat je zelf denkt dat belangstellend is.
Troelahoep, zooo herkenbaar. Van het in aparte kamers zitten, tot aan de waarschuwingen, kritiek, niet op verjaardagen willen komen en verhalen over onbekende derden…
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 12:43:
[..]
Maar dat is het 'm nou net, dat lijkt het jòu, misschien vinden kinderen ook andere dingen al vervelend, wat je zelf denkt dat belangstellend is.
Als de onderlinge relatie goed zit dan luistert het waarschijnlijk allemaal niet zo nauw met een appje of een vraag meer of minder. Als de onderlinge relatie niet goed zit dan zou het zomaar kunnen dat dit soort kleine dingetjes hoe dan ook verkeerd vallen.
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 12:43:
[..]
Maar dat is het 'm nou net, dat lijkt het jòu, misschien vinden kinderen ook andere dingen al vervelend, wat je zelf denkt dat belangstellend is.
Zeker, dat kan! Maar alles op een weegschaal leggen werkt verlammend. Dan moet je bij alles bedenken hoe dat op hen zou kunnen overkomen en dan ben ik weer bij mijn eerste punt. Je weet niet hoe ze dingen opvatten dus ik app vragen uit belangstelling. Je kunt niet anders dan van je eigen intenties uitgaan.
Lieveheersbeest schreef op 16-07-2024 om 08:50:
@Wilmama: Zou het kunnen dat je oudste uitgecheckt is op dat vlak? Dat ze zo vaak en zo lang heeft geprobeerd om je te betrekken bij wat er in haar leven speelt, maar ervaren heeft dat het toch niet blijft plakken bij jou? En dus deelt ze niet meer op dat niveau?
Bijzondere reactie, want ik lees niks terug uit de reacties van to dat dit ook maar een beetje zou kunnen spelen.