Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Diyer schreef op 15-07-2024 om 19:20:
Eleanor, ik snap (de theorie dan, want echt invoelen waarom je het zo zwaar voelt na zoveel jaar vind ik moeilijker) echt dat het pijnlijk en verdrietig is. Maar dit zul je zelf moeten leren. Jij zult zelf moeten leren dat jouw ouders mensen zijn die geen macht over je hebben. En dat zij teleurgesteld kunnen zijn en dat jij dat bij hen laat. Nu maak je ze verantwoordelijk voor het feit dat jij moest huilen. Het is juist de kunst om een ander zijn mening, emoties, oordelen, gevoelens bij hen te laten. Jij was moe en jij had rust nodig en jij geeft je grens aan. En of een ander die grens begrijpt of niet, maakt niet uit. Je moet zelf stoppen met verlangen naar dat goedkeuren. Alleen dan kun je een beetje normale relatie hebben en zul je merken dat het je ook veel minder belast om ze te zien.
Verwacht dan ook niet dat zij zullen begrijpen waarom ze een last voor je zijn. Begrijp jezelf en zorg dat je het niet nodig hebt om hun begrip daarvoor te krijgen. Want waarom zouden ze dat moeten begrijpen? Ze willen alleen het beste voor jou en snappen waarschijnlijk oprecht niet waarom jij op eieren loopt. En dat kan ook niet. Dat is jouw zwaarte bij hen. Niet per se iets dat zij standaard aan gewicht in hun tas hebben.
Ik vind het een moeilijke balans om recht te doen aan zowel mijn eigen grenzen als hun belangen. Als er niets bijzonders aan de hand is dan gaat het prima, maar juist als het erop aankomt blijft het lastig. Soms weet ik pas achteraf waar mijn grens lag. Soms krijg ik plotseling een hele nare reactie als ik een grens aangeef. Tja, ik ben geen robot en ik vind dat dan moeilijk. Het lijkt me eerlijk gezegd ook een utopie om zulke nare reacties altijd maar direct bij de ander te kunnen laten. Zeker als je bijvoorbeeld net bijna dood bent geweest en nog niet zeker weet of je baby het gaat halen.
In hoeverre is een bloedband letterlijk bindend? Is dat reden genoeg om tegen heug en meug contact te blijven onderhouden?
felija schreef op 15-07-2024 om 20:46:
In hoeverre is een bloedband letterlijk bindend? Is dat reden genoeg om tegen heug en meug contact te blijven onderhouden?
als jij je ouders indeelt in de categorie heug en meug zou ik het vooral laten.
felija schreef op 15-07-2024 om 20:46:
In hoeverre is een bloedband letterlijk bindend? Is dat reden genoeg om tegen heug en meug contact te blijven onderhouden?
Voor mij persoonlijk niet. Als je als volwassen kind op eigen benen staat wordt het contact vrijwillig en optioneel.
@Diyer: jij noemt het excessen, maar als je de reacties hier leest denk ik niet dat het excessen zijn. En als je in de situatie zit om te vertrekken kan je dat natuurlijk doen. Maar dat gaat simpelweg niet altijd.
Lieveheersbeest schreef op 15-07-2024 om 14:34:
Verloopt het weinige contact dat je hebt wel gezellig/vreedzaam/positief? En zijn de 2 kinderen die je weinig spreekt in essentie leuke mensen?
Ja met oudste dochter is het contact zeker positief. Ze is aardig, enthousiast, en lijkt in een groter gezelschap juist ook contact met mij te zoeken. Daarom is het ook zo vreemd dat ze daarna niet meer reageert op appjes en mijn telefoontjes 'wegdrukt'. Ik snap het ergens ook wel, maar het maakt me ook onzeker.
Toen ze net uit huis was heeft ze wel kritiek op haar ouders geuit. In mijn geval gold vooral dat ik dingen niet onthield en dus te weinig betrokken was bij haar leven. Ik vergat de officiële naam van haar studie, de namen van medehuisgenoten en studenten... Ik probeer echt mijn leven te beteren. Als ze vertelt dat ze dan-en-dan iets gaat doen, bel of app ik haar redelijk kort daarna hoe het was. Het maakt me heel onzeker dat ik dan zelden een reactie krijg. Het voelt voor mij of ze het irritant vind dat ik belangstelling toon. Ik 'durf' ook niet zomaar te vragen waarom ze niet reageert. Alleen in 'live' contact heb ik het wel eens besproken. Dan zegt ze dat ze gewoon te druk is.
Met jongste dochter ligt het wat moeilijker. Haar puberteit was voor haarzelf niet makkelijk door haar adhd en nog wat dingen. Ik dacht dat we een heel goede band hadden. Tot ze plotseling afstand nam en er drugsgebruik in het spel bleek. Dat maakt het contact van beide kanten heel moeilijk en gespannen. Maar om op je vraag terug te komen: ze is in essentie zeker een fantastische meid, altijd geweest.
Roos55 schreef op 15-07-2024 om 15:36:
Wilma
Waarom is het zo erg dat contact oppervlakkig is
Waar zit de stress dan in
Juist in dat oppervlakkige en dat ik het van mijn kant niet 'durf' te verdiepen. Toen het kleine kinderen waren, was elke knuffel, elke vraag 'wat heb je gedaan, hoe voel je je' zo vanzelfsprekend. Nu is alle vanzelfsprekendheid er van af. Ik denk tien keer na voor ik iets zeg, voor ik bel of app.
Ik zou het liefst veel meer betrokken zijn bij hun leven. Van hen horen hoe ze hun weekeind doorbrengen, of waar ze blij of boos van zijn geworden. Het mooist zou het zijn als het initiatief dan ook eens van henzelf kwam. Een enkele keer gebeurt dat ook wel, dan stuurt één bij voorbeeld een fotootje van een festival, of een citytrip. Maar als ik dan verder vraag hoe het daar is en met wie ze daar zijn o.i.d. dan valt het weer stil. Dat geeft me het gevoel dat ik te opdringerig/nieuwsgierig ben. En tegelijk twijfel ik vaak of ze vinden dat ik juist te wéinig belangstelling toon. Ligt heel gevoelig allemaal.
Diyer schreef op 15-07-2024 om 17:09:
[..]
Ik zou met best wat mensen binnen mijn familie geen contact hebben als ik die mensen in het wild zou tegenkomen. Maar omdat ik bloed (of hoe je het ook noemt) en afkomst deel, kan ik milder naar deze mensen kijken en zij naar mij en blijken wij elkaar met een liefdevolle te blik te benaderen dan wel naar willekeurige vreemden zouden doen. En juist daarom vind ik het waardevol.
Heel mooi omschreven en herkenbaar En los van de bloedband, speelt vaak denk ik ook wel wat herkenning. Dat je datgene waar je je aan ergert, stiekem ook bij je zelf herkent.
Diyer schreef op 15-07-2024 om 19:09:
Ik reageer in dit topic met algemeenheden als het gaat om relaties tussen de volwassen kinderen en ouders. Ik reageer niet op de excessen Lieveheersbeest. En zelfs bij volwassen ouders die nogal dwingend kunnen zijn, heb ik uit eigen voorbeeld gezien dat het dwingende (en terecht vervelend ervaren) gedrag door het volwassen kind bijgestuurd kan worden. Waarbij echt niet bij elke ouder. Dus denk niet dat ik denk dat het altijd op te lossen is. Maar veel relaties kúnnen enige sturing hebben.
Ik ben zelf ook degene die opstapt als mijn grens niet gerespecteerd wordt. Ik heb een vader die grenzeloos is (moeder overleden, was eveneens grenzeloos, maar heb ik al bijna 30 jaar geen last meer van) en hij heeft er echt van geleerd, ik vertrek. En dat zeg ik ook rustig dat als hij doorgaat ik mijn spullen pak en wegga. En hij weet dat ik het doe en meestal bindt hij in. En dat geldt ook voor andere familie. En dan neem ik het hem niet eens heel erg kwalijk, want ik ken zijn grenzeloze gedrag.
De enige die de regie heeft ben ik en als we elkaar de volgende x weer zien, gaan we gezellig op oude voet verder. Ik ga ook nooit verwachten dat hij ineens wél respectvol zal zijn. Hij is de grote kleuter met persoonlijkheidsproblematiek en ik werk er gewoon simpelweg omheenen dan haal ik mijn plezier uit de rest vd momenten. Ik weet dat ik niet afhankelijk moet zijn van hem en dus altijd eigen vervoer heb. Want hij heeft een alcoholprobleem en schuift rustig 4 kleuters op de achterbank met 3 flessen wijn in zijn mik. Ik weet dat ik hem geen geld moet lenen, want dat krijg ik niet terug. Ik wist dat ik mijn jonge kinderen niet bij hem moest achterlaten, want hij was niet geschikt voor hun veiligheid. Ik weet dat ik geen begripvolle gesprekken hoef te hebben met hem, want hij kan zich moeilijk inleven.
Maar ik weet wél dat ik altijd bij hem langs kan gaan, zijn deur altijd openstaat, hij dat gezellig vind (en ik inmiddels dit contact heb leren waarderen en ik het dus ook gezellig vind) en hij dan zijn lolbroek aantrekt (domme humor, maar hij ligt dubbel), hij heerlijke maaltjes voor me kookt als ik op bezoek ben en de hele avond slooft om me te verwennen en hij mij de hele avond koekjes voert als hij de kans krijg. Ik zie hem meer als een soort groot kind en dat helpt mij heel erg in mijn verwachtingsmanagement. En wat er overblijft is gewoon oprecht leuk. Ik kan wel met hem lachen als hij geen kwade bui heeft. En het voordeel van zo'n vader is dat hij bergen aan kritiek op me kan hebben en ik vooral kan denken dat hij zelf vooral een grote spiegel kan gebruiken. Dus ik zie het maar als zijn eigen frustratie over zijn mislukte leven. Wat dat betreft kan ik niet mislukken.
Nogmaals, dat zal echt niet bij iedereen kunnen. Maar ik ben het niet eens met de opmerking dat je met je rug tegen de muur staat als de ander doet waar hij zin in heeft. Dan stap je toch gewoon op en zeg je, hé, tot de volgende x.
Wat heb je dit mooi en liefdevol opgeschreven. En wat fijn dat je dit evenwicht met je vader bereikt hebt. Dat het je lukt om met een milde blik naar hem te kijken. En dat hij van zijn kant ook 'bergen van kritiek' kan hebben én zijn best doet grapjes te maken en zijn best voor je doet. Heel mooi dit.
Diyer schreef op 15-07-2024 om 21:12:
[..]
als jij je ouders indeelt in de categorie heug en meug zou ik het vooral laten.
Het gaat niet om mij, gelukkig hoef ik die keus niet te maken. Helaas is dat niet vanzelfsprekend.
Weet je wat ik zo bijzonder vind aan veel ouders van een bepaalde generatie, dat er geen zelfreflectie is of de wil om aan zichzelf te werken.
Mijn ouders zijn heel hun leven ongelukkig met elkaar, zeggen zelfs dat ze elkaar liever niet tegen waren gekomen.
Ik kan me slechts enkele keren herinneren dat er een soort van affectie was tussen deze mensen. Daarna was het altijd ruzie, haat en nijd.
En dat gaat door tot op de dag van vandaag.
Ze kunnen heel goed zichzelf als slachtoffer zien van dit ongelukkige leven. Ze zijn nu bejaard en voelen dat het te laat is. En nog nooit, hebben ze ook maar 1 keer zichzelf afgevraagd, hoe dit nou voor hun kinderen was/is.
Het komt gewoon niet in ze op om eens te bedenken wat het met een kind doet om zo op te groeien.
Omdat ik dus nog steeds moet zien met hoeveel wrok en haat deze mensen met elkaar omgaan, vind ik het heel moeilijk om het los te laten.