Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Eleanor schreef op 15-07-2024 om 12:11:
[..]
Het lastige hieraan vind ik wel dat kennissen en buurmannen over het algemeen niet verwachten dat ze direct welkom zijn na een bevalling, om maar iets te noemen. Ouders vaak wel. Dat soort momenten maken het wel steeds opnieuw weer ingewikkeld.
Exact! Dat!
troelahoep schreef op 15-07-2024 om 13:04:
[..]
Dat snap ik wel. Maar dan is er in het heden geen sprake van spanningen, ruzie of iets dergelijks. Jouw ouders hebben, behalve emotionele onbeschikbaarheid, geen bijzondere issues, denk ik? Om on topic te blijven, ouders kunnen onrealistische verwachtingen hebben van hun kinderen of geen zelfinzicht in hun eigen gedrag. (Onaangename) karaktertrekken worden uitvergroot, mensen worden star in hun denken, dat soort dingen. De volwassen kinderen zullen minder geneigd zijn tot contact met zulke mensen, ouders zijn, begrijpelijk, teleurgesteld in hun kinderen. Het hoeft denk ik niet eens persé altijd met onverwerkte jeugdtrauma's te maken te hebben. Nouja, waar ik heen wil.... met een aardige buurman kun je wel oppervlakkig contact hebben en af en toe een kopje koffie drinken, maar met een ouwe zuurpruim doe je dat doorgaans niet of veel minder.
Mijn vader bijvoorbeeld is niet in staat tot emotioneel geven, maar erg verbolgen en op een bepaalde manier wraakzuchtig wanneer hij te weinig aandacht/applaus krijgt en dat wordt erger met de jaren. Hij is echt geen leuk gezelschap meer, zeker sinds een jaar of 10-12. Mijn moeder is ook niet emotioneel beschikbaar (nooit geweest ook, dus dat ben ik wel gewend) maar wel gezellig en aardig verder. Ik zou graag met haar optrekken, maar dat gaat niet vanwege mijn vader, die dat verhindert.
Dat klopt. Mijn ouders waren op zich wel beschikbaar, maar er zijn een paar cruciale momenten geweest waarin mijn basisvertrouwen beschadigd is. Dat ligt misschien, denk ik, ook wel deels aan mij. Soms zijn er wel onderlinge frustraties, maar geen enorm grote dingen.
Jouw vader klinkt als een hele nare man. Daar zou ik ook geen zin in hebben, ook niet voor af en toe. Het dwingende in zijn verwachtingen en niks terug geven zou ik ook niet trekken.
Als de conclusie dan is 'ik kan niet voldoen aan zijn verwachtingen en hij niet aan die van mij' lijkt me dat ergens ook rust geven. Als je blijft hopen dat hij nog gaat veranderen, blijf je teleurgesteld raken. In hem en hij ook in jou.
Natuurlijk zijn er verschillen tussen mijn ouders en de buurman of een kennis.
Die nodig ik inderdaad niet uit voor het kerstdiner en is ook niet de eerste die ik bel als er nageslacht ter wereld is gebracht. Maar ik maak wel keuzes in wat ik wel en niet met mijn ouders deel. Soms is dat meer dan ik eigenlijk zou willen en soms raak ik dan ook teleurgesteld in hun reactie. Dat probeer ik dan bij hun te laten. Ze mogen hun mening hebben, ik de mijne. Ik ben volwassen en mag zelf keuzes maken.
Zusterclivia schreef op 15-07-2024 om 11:37:
Soms is de relatie gewoon niet passend. Van beide kanten niet. Maar je hebt denk ik wel met andere issues te maken, want 'het is toch je kind' is niet hetzelfde als 'het is toch je ouder'. Ik heb gemerkt dat bij kinderen vaak de loyaliteit overheerst en bij ouders meer de investering.
Mijn ouders hebben zeker steken laten vallen, met name toen ze gingen scheiden, in die periode had ik helemaal niets aan ze. Het verschil is dat mijn moeder er verder wel altijd was of probeerde te zijn, we samen leuke dingen kunnen doen en ook wel goede gesprekken hebben, ondanks dat er nul zelfreflectie is over die periode.
Mijn vader heeft de kuierlatten genomen en contact was enkel als hij er zelf behoefte aan had. Als ik geen contact opnam, dan liet hij maanden niets van zich horen, tenzij er iets met zijn kind was. En ja, ik ben ook zijn kind, maar voor ons heeft hij nooit hard gelopen, ook niet toen wij nog een gezin vormde. Naast dat dat wij qua karakter en interesses niet matchen.
Ik heb recent actief het contact met hem verbroken, want ik haalde gewoon niets uit die relatie. Ja, hij is technisch gezien mijn vader, maar als je die titel wilt dragen dan moet je er ook iets voor doen. En op dat gebied heeft hij gewoon niets gedaan en hij vindt ook dat hij meer dan genoeg doet en deed.
Ik vind het zalig om te weten dat ik er echt niets meer mee hoef. Ik hoef mij niet meer druk te maken over telefoontjes of bezoeken die ik wel doe, maar waar ik alleen maar weg wil. Voor zijn mantelzorg kan hij zijn bij nieuwe partner en kind. Dus dat is ook mooi opgelost.
Ja heel herkenbaar verhaal dit Clivia. Heel pijnlijk, maar ik ben het met je eens dat er echt een verschil is tussen 'het is toch je kind' en 'het is toch je ouder'. Iedereen heeft ouders. Niet iedereen is een vader of moeder. Kan me goed voortstellen dat je in jouw situatie deze keuze hebt gemaakt, hoe moeilijk ook.
Mijn kind zou ik bezoeken in de cel als ze met een Uzi drie willekeurige voorbijgangers had neergemaaid, ik heb haar op de wereld gezet. Bij mijn ouders ligt de ondergrens echt ergens anders.
Ik ben een tijdje niet hier geweest. Het raakt me dat dit draadje (dat ik zelf ooit startte) weer is opgepakt. Ik moet nog heel veel berichten bijlezen. Bijzonder dat het gesprek hier eigenlijk weer terug is bij mijn oorspronkelijke vraag. Waarom contact houden met ouder of kind, als geen van twee partijen (of slechts één van de twee) er gelukkig van wordt.
Zelf ben ik een moeder van 4 volwassen kinderen, waarvan twee dochters weinig behoefte aan contact hebben. Het contact is schaars en oppervlakkig. Sommige 'kinderen' hier schrijven dat zo'n oppervlakkig contact voor hen de enige mogelijkheid is om de relatie met hun ouders in stand te houden. De ouders lijken daar blij mee te zijn.
Voor mij is dat juist niet zo. Juist de schaarse, korte en oppervlakkige ontmoetingen met mijn dochters, geven me veel stress. En na elke ontmoeting voel ik weer heel veel verdriet en gemis. Daardoor lijkt het me soms beter om het contact dan maar helemaal te verbreken (misschien in goed overleg met hen).
Tegelijk gaat het contact verbreken wel erg ver. Het is een erg extreme maatregel, vooral omdat er geen problemen spelen met oudste dochter. Ze heeft gewoon weinig behoefte aan ons. Rond jongste dochter zijn er wel veel problemen, maar ik denk dat zij het contact totaal verbreken ook te extreem vindt.
Daarnaast wordt het dan ook lastig om het contact met de verdere familie te onderhouden. Verjaardagen, feestdagen, familiebijeenkomsten...hoe ga je daar mee om?
Mijn man wil beslist wel contact met zijn dochters houden, net als de verdere familie. Hem maakt die oppervlakkigheid niets uit.
Bovendien besef ik dat de spanningen, het gemis en het verdriet, waarschijnlijk niet zomaar verdwijnen als ik het contact verbreek.
Verloopt het weinige contact dat je hebt wel gezellig/vreedzaam/positief? En zijn de 2 kinderen die je weinig spreekt in essentie leuke mensen?
Interessant hoe deze draad nu meer neigt naar "het contact met mijn ouders" dan naar "het contact met mijn volwassen kinderen¨. Allebei zijn trouwens wel erg interessant om te lezen.
Toen mijn moeder overleden was had ik alleen maar schuldgevoel over alles waarin ik tekort geschoten was als kind, in de laatste maanden maar ook in alle voorgaande jaren. Terugkijkend zag ik dat ons contact vaak veel moeizamer was dan had gehoeven, juist ook door de manier waarop ik op haar reageerde. Anderzijds, ik zie ook welk gedrag van haar maakte dat ik eigenlijk altijd "on edge" was en waardoor ik vaak verkeerd op haar reageerde en dingen verkeerd opvatte. Jammer, vind ik. Terugkijkend had ik veel dingen graag anders gedaan, maar die kans is verkeken. En toen ze er nog was, had ik niet de ruimte voor deze zelfreflectie. Dus ja.
Ik probeer dat nu wel mee te nemen in de omgang met mijn eigen kinderen (vooral met eentje), maar dat lukt ook nog niet altijd. Achteraf kun je dan zien wat er niet loopt, maar op het moment zelf is dat lastig. Misschien helpt het als ik daar mee aan de slag ga. In ieder geval weten kind en ik allebei dat we vaak botsen, en dat dat niet perse aan het kind ligt en niet aan mij, maar aan de combinatie. Ik hoop dat dat het iets lichter maakt, maar ik blijft het lastig vinden. En ik zou hopen dat het beter gaat als het kind uit huis gaat, maar ik vind het ook rot van mijzelf om daar naar uit te kijken terwijl ik dat van de andere kinderen wel jammer vindt. Maar het ene kind is het andere niet. En ik ben ook maar een mens, en ik zou ook voor dit kind door vuur gaan. Het clasht alleen vaak, en dat is heel erg vermoeiend. Toch hoop ik heel hard dat we ook in de toekomst elkaar niet kwijtraken, dat zou ik echt heel naar vinden.
Ik denk oprecht dat het goed komt AnnaPollewop
Wilma
Waarom is het zo erg dat contact oppervlakkig is
Waar zit de stress dan in
troelahoep schreef op 14-07-2024 om 22:17:
[..]
Maar is het niet treurig als je na het loslaten van verwachtingen/trauma's/weet ik veel alleen een relatie met je ouders overhoudt als bijvoorbeeld met een willekeurige buurman, waarin je doet alsof er niets aan de hand is? Is dat werkelijk te verkiezen boven blijven hopen dat het nog goedkomt/geen contact?
(Ik ben zo'n 'onvolwassen veertiger, vroeger geen trauma's omdat ik niet beter wist, inmiddels niet zo'n beste relatie met ouders).
Waarom zou dat minder waard zijn? De waarde zit 'm wat mij betreft juist in een stuk gedeelde achtergrond en ervaring én het accepteren vd verschillen juist ómdat je iets deelt wat je met je buurman niet deelt.
Ik zou met best wat mensen binnen mijn familie geen contact hebben als ik die mensen in het wild zou tegenkomen. Maar omdat ik bloed (of hoe je het ook noemt) en afkomst deel, kan ik milder naar deze mensen kijken en zij naar mij en blijken wij elkaar met een liefdevolle te blik te benaderen dan wel naar willekeurige vreemden zouden doen. En juist daarom vind ik het waardevol.
Eleanor schreef op 15-07-2024 om 12:11:
[..]
Het lastige hieraan vind ik wel dat kennissen en buurmannen over het algemeen niet verwachten dat ze direct welkom zijn na een bevalling, om maar iets te noemen. Ouders vaak wel. Dat soort momenten maken het wel steeds opnieuw weer ingewikkeld.
Maar waarom? Een volwassen relatie met ouders betekent ook dat je grenzen kunt aangeven. Let wel op dat ik hoop dat het grenzen zijn vanwege het fatsoenlijke en niet grenzen vanuit wegduwen
Er zit een levensgroot verschil tussen je ouders pas 2 dagen later uitnodigen, omdat je hersteltijd nodig hebt. Of je ouders een week later uitnodigen, nadat tante Truus en de schoonouders en buurman al zijn geweest, vanwege het simpele feit dat je ze even "subtiel" wilt duidelijk maken dat ze niks te eisen hebben.
En dat laatste is toch wel een toxische en pijnlijke dynamiek die ik vaker lees tussen ouders en kinderen: een soort onvolwassen machtsspelletje om een ander heel erg op zn plek te zetten en te laten zien dat je je niet op de kop laat zitten. Wat heel wat anders is dan ouders liefdevol ontvangen en na een uur zeggen dat je weer gaat rusten.
Als kind ben je ook zelf onderdeel vd dynamiek.
Roos55 schreef op 15-07-2024 om 15:36:
Ik denk oprecht dat het goed komt AnnaPollewop
Dat weet je niet Roos. Zoals topicstarter Wilma aangeeft, heeft ze met twee van haar vier kinderen een moeizame en voor haar pijnlijke relatie. Je kunt hopen op beter (en ondertussen die verwachtingen in toom houden). Maar het is geen vanzelfsprekende relatie. Het kost vaak werk en die moeite moet je allebei willen doen.
Diyer schreef op 15-07-2024 om 17:22:
[..]
Maar waarom? Een volwassen relatie met ouders betekent ook dat je grenzen kunt aangeven.
Maar Diyer, lees je dan hier niet terug dat grenzen aangeven te vaak helemaal geen zin heeft? Omdat de ouder gewoon doet waar hij zin in heeft en zich niets aantrekt van wat kind wil?
Ik vind het zo kort door de bocht als je dit soort opmerkingen maakt. Dat moeilijke contact is zo vaak moeilijk omdat er geen sprake is van een volwassen relatie.
Ik reageer in dit topic met algemeenheden als het gaat om relaties tussen de volwassen kinderen en ouders. Ik reageer niet op de excessen Lieveheersbeest. En zelfs bij volwassen ouders die nogal dwingend kunnen zijn, heb ik uit eigen voorbeeld gezien dat het dwingende (en terecht vervelend ervaren) gedrag door het volwassen kind bijgestuurd kan worden. Waarbij echt niet bij elke ouder. Dus denk niet dat ik denk dat het altijd op te lossen is. Maar veel relaties kúnnen enige sturing hebben.
Ik ben zelf ook degene die opstapt als mijn grens niet gerespecteerd wordt. Ik heb een vader die grenzeloos is (moeder overleden, was eveneens grenzeloos, maar heb ik al bijna 30 jaar geen last meer van) en hij heeft er echt van geleerd, ik vertrek. En dat zeg ik ook rustig dat als hij doorgaat ik mijn spullen pak en wegga. En hij weet dat ik het doe en meestal bindt hij in. En dat geldt ook voor andere familie. En dan neem ik het hem niet eens heel erg kwalijk, want ik ken zijn grenzeloze gedrag.
De enige die de regie heeft ben ik en als we elkaar de volgende x weer zien, gaan we gezellig op oude voet verder. Ik ga ook nooit verwachten dat hij ineens wél respectvol zal zijn. Hij is de grote kleuter met persoonlijkheidsproblematiek en ik werk er gewoon simpelweg omheen 
en dan haal ik mijn plezier uit de rest vd momenten. Ik weet dat ik niet afhankelijk moet zijn van hem en dus altijd eigen vervoer heb. Want hij heeft een alcoholprobleem en schuift rustig 4 kleuters op de achterbank met 3 flessen wijn in zijn mik. Ik weet dat ik hem geen geld moet lenen, want dat krijg ik niet terug. Ik wist dat ik mijn jonge kinderen niet bij hem moest achterlaten, want hij was niet geschikt voor hun veiligheid. Ik weet dat ik geen begripvolle gesprekken hoef te hebben met hem, want hij kan zich moeilijk inleven.
Maar ik weet wél dat ik altijd bij hem langs kan gaan, zijn deur altijd openstaat, hij dat gezellig vind (en ik inmiddels dit contact heb leren waarderen en ik het dus ook gezellig vind) en hij dan zijn lolbroek aantrekt (domme humor, maar hij ligt dubbel), hij heerlijke maaltjes voor me kookt als ik op bezoek ben en de hele avond slooft om me te verwennen en hij mij de hele avond koekjes voert als hij de kans krijg. Ik zie hem meer als een soort groot kind en dat helpt mij heel erg in mijn verwachtingsmanagement. En wat er overblijft is gewoon oprecht leuk. Ik kan wel met hem lachen als hij geen kwade bui heeft. En het voordeel van zo'n vader is dat hij bergen aan kritiek op me kan hebben en ik vooral kan denken dat hij zelf vooral een grote spiegel kan gebruiken. Dus ik zie het maar als zijn eigen frustratie over zijn mislukte leven. Wat dat betreft kan ik niet mislukken.
Nogmaals, dat zal echt niet bij iedereen kunnen. Maar ik ben het niet eens met de opmerking dat je met je rug tegen de muur staat als de ander doet waar hij zin in heeft. Dan stap je toch gewoon op en zeg je, hé, tot de volgende x.
Diyer schreef op 15-07-2024 om 17:22:
[..]
Maar waarom? Een volwassen relatie met ouders betekent ook dat je grenzen kunt aangeven. Let wel op dat ik hoop dat het grenzen zijn vanwege het fatsoenlijke en niet grenzen vanuit wegduwen
Er zit een levensgroot verschil tussen je ouders pas 2 dagen later uitnodigen, omdat je hersteltijd nodig hebt. Of je ouders een week later uitnodigen, nadat tante Truus en de schoonouders en buurman al zijn geweest, vanwege het simpele feit dat je ze even "subtiel" wilt duidelijk maken dat ze niks te eisen hebben.
En dat laatste is toch wel een toxische en pijnlijke dynamiek die ik vaker lees tussen ouders en kinderen: een soort onvolwassen machtsspelletje om een ander heel erg op zn plek te zetten en te laten zien dat je je niet op de kop laat zitten. Wat heel wat anders is dan ouders liefdevol ontvangen en na een uur zeggen dat je weer gaat rusten.
Als kind ben je ook zelf onderdeel vd dynamiek.
Dat klinkt mooi in theorie, maar zo beleef ik het niet in de praktijk. In mijn geval was de bevalling bijvoorbeeld vrij traumatisch. In het kort: zoon en ik waren er allebei bijna niet meer geweest. We lagen dus nog een tijd in het ziekenhuis en ik had veel pijn. Het was druk en eng en ik had een enorme behoefte aan rust en tijd met man en zoon. Het liefst zag ik de eerste weken op een paar hele vertrouwde mensen na helemaal niemand. Mijn ouders vallen niet onder die paar mensen, want dat contact geeft me vooral als ik me kwetsbaar voel nog wel enige stress.
Staat tegenover dat mijn ouders natuurlijk heel veel behoefte hadden om mij en hun nieuwe kleinkind (iedere dag) te zien. Het zou ze heel erg kwetsen en verwarren als ik ze op afstand zou houden in die situatie, want ze snappen nog altijd niet wat ze fout hebben gedaan. Ik heb er dus voor gekozen om ze er toch zoveel mogelijk bij te betrekken en alleen toen het echt niet meer ging een grens aan te geven. Daar reageerden ze alsnog boos en erg gekwetst op en ik zie mezelf nog keihard huilend op de neonatologie staan na dat gesprek.
Eleanor, ik snap (de theorie dan, want echt invoelen waarom je het zo zwaar voelt na zoveel jaar vind ik moeilijker) echt dat het pijnlijk en verdrietig is. Maar dit zul je zelf moeten leren. Jij zult zelf moeten leren dat jouw ouders mensen zijn die geen macht over je hebben. En dat zij teleurgesteld kunnen zijn en dat jij dat bij hen laat. Nu maak je ze verantwoordelijk voor het feit dat jij moest huilen. Het is juist de kunst om een ander zijn mening, emoties, oordelen, gevoelens bij hen te laten. Jij was moe en jij had rust nodig en jij geeft je grens aan. En of een ander die grens begrijpt of niet, maakt niet uit. Je moet zelf stoppen met verlangen naar dat goedkeuren. Alleen dan kun je een beetje normale relatie hebben en zul je merken dat het je ook veel minder belast om ze te zien.
Verwacht dan ook niet dat zij zullen begrijpen waarom ze een last voor je zijn. Begrijp jezelf en zorg dat je het niet nodig hebt om hun begrip daarvoor te krijgen. Want waarom zouden ze dat moeten begrijpen? Ze willen alleen het beste voor jou en snappen waarschijnlijk oprecht niet waarom jij op eieren loopt. En dat kan ook niet. Dat is jouw zwaarte bij hen. Niet per se iets dat zij standaard aan gewicht in hun tas hebben.