Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
MamaE schreef op 14-07-2024 om 22:42:
[..]
Treurig? Ja, misschien wel. Verdrietig ergens ook wel. Maar dat is dan wel iets wat je uiteindelijk een plaats kunt geven en een soort van accepteren en daarmee loslaten. Accepteren dat het is wat het is en het niet beter gaat worden en de verwachting loslaten van iets dat waarschijnlijk toch nooit meer komen zal.
Als je continu verwachtingen hebt die een ander niet kan waarmaken of zelf het gevoel dat je de verwachtingen van een ander niet kan waarmaken, dan zorgt dat ook heel vaak voor teleurstelling. Als je dan stopt met verwachtingen hebben en accepteert dat er geen match is tussen verwachtingen en de realiteit en het vermogen om die waar te maken, dan kan dat ook veel rust scheppen.
Op zich klinkt dit heel redelijk zo, maar dat geldt denk ik wel voor ouders die in ieder geval voldoen/hebben voldaan aan een aantal basale dingen. Mijn ouder is een dusdanig slechte ouder geweest dat een acceptatie of het loslaten van verwachtingen betekent dat ik mezelf blootstel aan gedrag dat voor mij volledig onacceptabel is. Ik heb jaren geprobeerd om 'neutraal' over de vloer te komen en te accepteren dat meer er niet in zit, maar ja sommige mensen richten zo'n spoor van vernieling aan, daar kun je niet accepterend naast gaan zitten zonder dat het je langzaam kapot maakt van binnen. Ik heb mijn verwachtingen ook losgelaten inmiddels, maar ik weiger om vervolgens een soort bordkartonnen versie van een ouderkindrelatie te gaan zitten spelen bij ouder thuis. Voor mij was dat geen teken van volwassenheid maar van mezelf(en mijn tamelijk basale behoeften) volledig wegcijferen.
Volgens mij is de reden dat veel mensen zo 'laat' nog worstelen met dit soort gevoelens ook gewoon dat opgroeien in een onveilige gezinssituatie je gevoel van wat 'normaal' is volledig kan verstoren. Pas toen ik in therapie ging en vrienden kreeg die uit een functionerend gezin kwamen vielen de schellen me langzaam wat van de ogen. Het duurde jaren voordat ik me kon vinden in wat mijn eerste vriendje op vijftienjarige leeftijd al zei; jouw ouders sporen echt totaal niet.
Waar zit 'm dan de meerwaarde in van dat contact voortzetten? o.a. gesteld aan MamaE.
Als het niet klikt, het contact is niet leuk en je accepteert dat er niet meer in zit, dan kan je toch stoppen met het contact onderhouden en beide je eigen leven leiden?
Lieveheersbeest schreef op 15-07-2024 om 09:21:
Waar zit 'm dan de meerwaarde in van dat contact voortzetten? o.a. gesteld aan MamaE.
Als het niet klikt, het contact is niet leuk en je accepteert dat er niet meer in zit, dan kan je toch stoppen met het contact onderhouden en beide je eigen leven leiden?
Ja dat lijkt me dus ook, een bepaald soort acceptatie dat dingen zijn zoals ze zijn lijkt me- in het algemeen- heel gezond maar als het er niet in zit dan lijkt me dat een heel gezonde houding.
Als je ouders echt hele nare mensen zijn of in ieder geval dusdanig onherstelbare schade hebben veroorzaakt, dan begrijp ik best dat je het contact verbreekt. Ik vind ook niet dat je altijd maar contact moet houden omdat iemand jou toevallig ooit verwekt en op de wereld gezet heeft.
Wat ik bedoelde is dat wanneer je blijft hopen op een intieme band waarbij je net als met goede vrienden lief en leed kunt delen en je ouders kunnen dat niet geven om welke reden dan ook, dat je dan continu teleurgesteld blijft raken. Als je die verwachting loslaat en accepteert dat je ouders misschien best gezellige mensen zijn, maar dat je niet bij ze terechtkunt met de dingen waar je mee zit in het leven, dan kun je misschien wel een ander soort relatie opbouwen. Meer zoals je met een kennis of buurman hebt i.p.v. met je beste vrienden. Dat kan verder prima zijn zonder wrok of pijn op het moment dat je accepteert dat het is zoals het is. Dat kost wel vaak tijd en moeite en het gaat meestal ook zeker niet zonder pijn.
Ja, als je ouders best gezellige mensen zijn kan dat inderdaad.
Lieveheersbeest schreef op 15-07-2024 om 10:09:
Ik snap wel wat je zegt, maar ik zie die meerwaarde dus niet zo.
Als je na een hoop moeite en pijn tot acceptatie bent gekomen dat het contact met je ouder(s) als met een buurman verloopt, dan voegt het weinig toe denk ik. Dus dan snap ik wel dat mensen besluiten om het contact niet te onderhouden, buurmannen heb je immers al genoeg. Zou jij dat als ouder wel graag willen?
Maar als je ouders nog wel meerwaarde zien? Er geen constructief gesprek mogelijk is over de waarde en inhoud van het contact, zij die contacten heel graag willen houden en jij als kind dan maar "doet alsof" het contact waardevol is zolang (hopenlijk kort in verband met de echt moeizame strijd die het leven is geworden) zij nog in wankele gezondheid leven? Dat je de strijd niet meer wil aangaan zo op het eind van hun leven? De ouder het contact nog fijn vinden en het leven moeten volbrengen hoe zwaar het geen ook valt.
Dat je het vol maakt voor die ander, omdat je tot inzicht, mildheid en hervonden liefde bent gekomen ook al haal je zelf niks waardevols (meer) uit het contact.
Ik heb 'm aangepast Bakblik. Als je ouders in de kern op zich wel leuke mensen zijn, zal oppervlakkig contact weinig kruim kosten denk ik.
De situatie die jij nu schetst maakt alles weer anders. Ik ging in mijn initiële reactie niet uit van mensen die op sterven liggen.
Lieveheersbeest schreef op 15-07-2024 om 10:57:
Ik heb 'm aangepast Bakblik. Als je ouders in de kern op zich wel leuke mensen zijn, zal oppervlakkig contact weinig kruim kosten denk ik.
De situatie die jij nu schetst maakt alles weer anders. Ik ging in mijn initiële reactie niet uit van mensen die op sterven liggen.
Ouders van man verkeren beiden in broze gezondheid. Voor de een is het einde bijna nabij, zoals de dokter zei in november kan iedere verkoudheid/infectie fataal zijn. Inmiddels zijn we een blaasontsteking en 2 verkoudheden verder en steeds overwon de wil om te leven. Bij een dagelijks lijden aan het leven hopen we oprecht dat het niet te lang meer duurt maar vooralsnog moeten we nog even door.
Ja, de buurman of een kennis kan ik best aardig vinden en ook best af en toe koffie mee drinken of een wederdienst voor elkaar doen. Maar ik ga niet mijn hele zielenheil met die mensen delen.
Met je ouders zou je dat idealiter waarschijnlijk wel willen kunnen delen, maar dat kan in de praktijk niet altijd omdat sommige ouders niet in staat zijn tot begrip of wederkerigheid.
Ik ben op mijn vijftiende gestopt met verwachtingen hebben aangaande emotionele beschikbaarheid van mijn ouders, aangezien ze er niet voor me waren toen ik er letterlijk om vroeg. Dat heeft iets heel fundamenteel beschadigd, maar het zijn geen verkeerde mensen verder en ik zou ze ook niet geheel uit mijn leven willen bannen. Ze zijn lief voor dochter, doen leuke dingen met haar, doen hun best en doen ook wel goed naar mijn zus en mij. Maar dan meer op materieel en functioneel gebied. En dat ligt ook aan mij, want mijn zus heeft emotioneel een diepere relatie met ze.
Onze relatie is nu meer functioneel van aard en daar is in mijn ogen niet per se iets mis mee.
Mooi dat jullie een manier hebben gevonden die voor jullie allemaal goed uitpakt..
Soms is de relatie gewoon niet passend. Van beide kanten niet. Maar je hebt denk ik wel met andere issues te maken, want 'het is toch je kind' is niet hetzelfde als 'het is toch je ouder'. Ik heb gemerkt dat bij kinderen vaak de loyaliteit overheerst en bij ouders meer de investering.
Mijn ouders hebben zeker steken laten vallen, met name toen ze gingen scheiden, in die periode had ik helemaal niets aan ze. Het verschil is dat mijn moeder er verder wel altijd was of probeerde te zijn, we samen leuke dingen kunnen doen en ook wel goede gesprekken hebben, ondanks dat er nul zelfreflectie is over die periode.
Mijn vader heeft de kuierlatten genomen en contact was enkel als hij er zelf behoefte aan had. Als ik geen contact opnam, dan liet hij maanden niets van zich horen, tenzij er iets met zijn kind was. En ja, ik ben ook zijn kind, maar voor ons heeft hij nooit hard gelopen, ook niet toen wij nog een gezin vormde. Naast dat dat wij qua karakter en interesses niet matchen.
Ik heb recent actief het contact met hem verbroken, want ik haalde gewoon niets uit die relatie. Ja, hij is technisch gezien mijn vader, maar als je die titel wilt dragen dan moet je er ook iets voor doen. En op dat gebied heeft hij gewoon niets gedaan en hij vindt ook dat hij meer dan genoeg doet en deed.
Ik vind het zalig om te weten dat ik er echt niets meer mee hoef. Ik hoef mij niet meer druk te maken over telefoontjes of bezoeken die ik wel doe, maar waar ik alleen maar weg wil. Voor zijn mantelzorg kan hij zijn bij nieuwe partner en kind. Dus dat is ook mooi opgelost.
MamaE schreef op 15-07-2024 om 09:55:
Als je die verwachting loslaat en accepteert dat je ouders misschien best gezellige mensen zijn, maar dat je niet bij ze terechtkunt met de dingen waar je mee zit in het leven, dan kun je misschien wel een ander soort relatie opbouwen. Meer zoals je met een kennis of buurman hebt i.p.v. met je beste vrienden. Dat kan verder prima zijn zonder wrok of pijn op het moment dat je accepteert dat het is zoals het is. Dat kost wel vaak tijd en moeite en het gaat meestal ook zeker niet zonder pijn.
Het lastige hieraan vind ik wel dat kennissen en buurmannen over het algemeen niet verwachten dat ze direct welkom zijn na een bevalling, om maar iets te noemen. Ouders vaak wel. Dat soort momenten maken het wel steeds opnieuw weer ingewikkeld.
De buurman verwacht (gelukkig) ook niet dat ik hem tijdens de vakantie bel 
Of dat hij uitgenodigd wordt voor het kerstdiner.
Eleanor schreef op 15-07-2024 om 12:11:
[..]
Het lastige hieraan vind ik wel dat kennissen en buurmannen over het algemeen niet verwachten dat ze direct welkom zijn na een bevalling, om maar iets te noemen. Ouders vaak wel. Dat soort momenten maken het wel steeds opnieuw weer ingewikkeld.
Dat vonden wij nou juist een zaak die we makkelijk zelf konden sturen. Zolang wij geen bericht gaven dat het heugelijke feit daar was hadden zij er geen weet van. Kind geboren op zaterdagavond en dan zondag pas bellen is echt niet raar.
Dan moet je natuurlijk niet je hele huis roze of blauw versieren, zodat buren het kunnen verraden😜
MamaE schreef op 15-07-2024 om 11:12:
Ja, de buurman of een kennis kan ik best aardig vinden en ook best af en toe koffie mee drinken of een wederdienst voor elkaar doen. Maar ik ga niet mijn hele zielenheil met die mensen delen.
Met je ouders zou je dat idealiter waarschijnlijk wel willen kunnen delen, maar dat kan in de praktijk niet altijd omdat sommige ouders niet in staat zijn tot begrip of wederkerigheid.
Ik ben op mijn vijftiende gestopt met verwachtingen hebben aangaande emotionele beschikbaarheid van mijn ouders, aangezien ze er niet voor me waren toen ik er letterlijk om vroeg. Dat heeft iets heel fundamenteel beschadigd, maar het zijn geen verkeerde mensen verder en ik zou ze ook niet geheel uit mijn leven willen bannen. Ze zijn lief voor dochter, doen leuke dingen met haar, doen hun best en doen ook wel goed naar mijn zus en mij. Maar dan meer op materieel en functioneel gebied. En dat ligt ook aan mij, want mijn zus heeft emotioneel een diepere relatie met ze.
Onze relatie is nu meer functioneel van aard en daar is in mijn ogen niet per se iets mis mee.
Dat snap ik wel. Maar dan is er in het heden geen sprake van spanningen, ruzie of iets dergelijks. Jouw ouders hebben, behalve emotionele onbeschikbaarheid, geen bijzondere issues, denk ik? Om on topic te blijven, ouders kunnen onrealistische verwachtingen hebben van hun kinderen of geen zelfinzicht in hun eigen gedrag. (Onaangename) karaktertrekken worden uitvergroot, mensen worden star in hun denken, dat soort dingen. De volwassen kinderen zullen minder geneigd zijn tot contact met zulke mensen, ouders zijn, begrijpelijk, teleurgesteld in hun kinderen. Het hoeft denk ik niet eens persé altijd met onverwerkte jeugdtrauma's te maken te hebben. Nouja, waar ik heen wil.... met een aardige buurman kun je wel oppervlakkig contact hebben en af en toe een kopje koffie drinken, maar met een ouwe zuurpruim doe je dat doorgaans niet of veel minder.
Mijn vader bijvoorbeeld is niet in staat tot emotioneel geven, maar erg verbolgen en op een bepaalde manier wraakzuchtig wanneer hij te weinig aandacht/applaus krijgt en dat wordt erger met de jaren. Hij is echt geen leuk gezelschap meer, zeker sinds een jaar of 10-12. Mijn moeder is ook niet emotioneel beschikbaar (nooit geweest ook, dus dat ben ik wel gewend) maar wel gezellig en aardig verder. Ik zou graag met haar optrekken, maar dat gaat niet vanwege mijn vader, die dat verhindert.