Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ik merk wel dat ik met het ouder worden bepaalde verwachtingen wel meer los kan laten en daardoor met meer mildheid en mededogen naar mijn ouders en hun levenshouding kan kijken.
Dat neemt de pijn van bepaalde dingen niet weg, maar door het te zien als een onvermogen om het anders of beter te doen, helpt me dat wel om er genadiger naar te kijken en handelen.
Als je bepaalde verwachtingen blijft hebben van een ander (van ouders naar kind of andersom) waaraan die ander niet kan of wil voldoen, dan blijft er wrijving ontstaan.
Als je die verwachtingen loslaat ontstaat er een andere relatie met een andere dynamiek. Zeg maar, het verschil tussen een diepe vriendschap en een oppervlakkige vriendschap of een kennis of een willekeurige buurman/buurvrouw.
Diyer schreef op 12-07-2024 om 15:42:
[..]
Waarom denk je dat het mij raakt? Gekke opmerking als je het mij vraagt. Het is nogal suggestief.
Waarom heb jij daar interesse in?
Ook @Flanagan, misschien inderdaad een irritant geformuleerde vraag, excuses. Ik was eerst aan het invullen en dacht toen dat ik er misschien beter een vraag van kon maken.
Ik denk dat het jou raakt omdat je het jezelf niet toestaat om zo te 'klagen' over je eigen jeugd. Dan kan het oneerlijk voelen als anderen dat wel doen. Of omdat je je vereenzelvigd met de ouders waarover 'geklaagd' wordt, waardoor zulke verhalen als een aanval voelen. Maar ja, wellicht zit ik er helemaal naast.
Ik heb er in ieder geval interesse in omdat jouw reacties over dit onderwerp mij ook steevast negatief raken. Ik herken op mijn beurt dan weer mijn ouders erin.
Eleanor schreef op 12-07-2024 om 19:53:
[..]
Ook @Flanagan, misschien inderdaad een irritant geformuleerde vraag, excuses. Ik was eerst aan het invullen en dacht toen dat ik er misschien beter een vraag van kon maken.
Ik denk dat het jou raakt omdat je het jezelf niet toestaat om zo te 'klagen' over je eigen jeugd. Dan kan het oneerlijk voelen als anderen dat wel doen. Of omdat je je vereenzelvigd met de ouders waarover 'geklaagd' wordt, waardoor zulke verhalen als een aanval voelen. Maar ja, wellicht zit ik er helemaal naast.
Ik heb er in ieder geval interesse in omdat jouw reacties over dit onderwerp mij ook steevast negatief raken. Ik herken op mijn beurt dan weer mijn ouders erin.
Er zijn zeker dagen of momenten (geweest), waardoor ik irritatie kon voelen bij bepaalde reageerders of reacties. Maar niet vandaag.
Ik mag prima klagen van mezelf, maar ik heb geen zin in klagen. Ik word er geen leuker mens van. Klagen brengt me niks. Bovendien ben ik bijna 50. Ik heb helemaal geen zin om te blijven klagen. Ik kan beter kijken naar wie ik ben geworden door wat er zich ook in mijn leven heeft afgespeeld en daarmee verder gaan. Constateren wat ik te repareren heb of niet hoef te repareren, omdat ik vrede kan hebben met hoe het is. En omarmen met wat ik allemaal wél heb meegekregen.
Ik word narrig van klagers. Maakt niet uit of dat met de ouders te maken heeft of met een werkgever of met iets anders. Klaag eens goed, ga in therapie en ga vooral door met je leven. Ik heb een vriendin waarbij ik weet dat elk moment dat ze kan pakken weer over haar trauma jeugd gaat en relatie met haar moeder. Ze is 55. Ik denk dan in mezelf echt wel eens "djeez, daar gaaaaaan we weer". Ze lijkt het echt tot een kunst te hebben verheven. Gelukkig kan ik het onderwerp inmiddels ook ontwijken door het over een andere boeg te gooien.
Maar goed, terug naar jou Eleanor, ik vind het spijtig voor je als mijn reacties jou triggeren en je iets van je ouders denkt terug te lezen in mij. Zou vast kunnen. Kan ook prima dat mijn kinderen daar last van hebben. Maar aan de andere kant denk ik ook, hé, this is me. Je hóeft me niet leuk te vinden. Ook mijn kinderen hoeven me niet leuk te vinden. Wat dat betreft zijn we inderdaad - zoals Lieveheersbeest het zegt in haar laatste post- ook mensen met voorkeuren. En omdat je uit hetzelfde nest komt of uit dezelfde ouders, maakt niet dat je dezelfde mensen bent. Soms liggen karakters elkaar ook gewoon niet zo. Of lijk je juist teveel op elkaar. En ik kan mijn best doen voor mijn kinderen, maar ik kan niet iemand anders van mezelf maken. En zij worden ook geen andere mensen.
En zoals ouders dat van kinderen te accepteren hebben, helpt het als kinderen zich dit ook gaan realiseren. Zeker als je ruim volwassen bent. Ouders zijn, en ik zeg het maar weer opnieuw, ook gewoon mensen met hun irritante dingen, voorkeuren, afkeuren, gewoontes en trekjes. Geen heiligen met onuitputtelijke zelfreflectie. Iedereen heeft zijn blinde vlek, gun dat je kind, gun dat jezelf, gun dat je ouder.
MamaE schreef op 12-07-2024 om 19:20:
Ik merk wel dat ik met het ouder worden bepaalde verwachtingen wel meer los kan laten en daardoor met meer mildheid en mededogen naar mijn ouders en hun levenshouding kan kijken.
Dat neemt de pijn van bepaalde dingen niet weg, maar door het te zien als een onvermogen om het anders of beter te doen, helpt me dat wel om er genadiger naar te kijken en handelen.
Als je bepaalde verwachtingen blijft hebben van een ander (van ouders naar kind of andersom) waaraan die ander niet kan of wil voldoen, dan blijft er wrijving ontstaan.
Als je die verwachtingen loslaat ontstaat er een andere relatie met een andere dynamiek. Zeg maar, het verschil tussen een diepe vriendschap en een oppervlakkige vriendschap of een kennis of een willekeurige buurman/buurvrouw.
‘Niet kunnen of niet willen’ lijkt mij de bottle-neck in elke pijnlijke situatie met familie of vrienden, ongeacht de leeftijd. Het niet kunnen maakt het nog mogelijk milder naar de ander te kunnen kijken. Maar het niet willen, doet je afvragen waarom de ander niet wilt en of je het in de ogen van de ander het niet waard bent. In die situaties zou je wensen dat de ander niet kan.
Vanmiddag een paar afleveringen van het familiediner bekeken. Gelukkig goede herenigingen omdat er sprake was van goede wil.
Lieveheersbeest schreef op 12-07-2024 om 19:06:
@auwereel: ik denk dat het soms ook gewoon geen match is. Als je totaal andere dingen van elkaar verwacht, andere visie op het leven hebt, andere interesses hebt… dan komt daar misschien geen top verhouding uit. Denk dat iedereen zich dat wel voor kan stellen. Of bedoel je dat niet?
Ja, zo ongeveer. Achter matig contact hoeft geen slechte jeugd te zitten, maar een ander verwachtingspatroon* of mindere klik. Of ouders die prima ouders voor jongere kinderen waren, maar moeite hebben met loslaatproces oudere puber of jongvolwassene.
*Edit, dit (Sylvia is de dochter van mrs Pickles):
Pickles by Brian Crane for July 12, 2024 - GoComics
Auwereel schreef op 12-07-2024 om 21:32:
[..]
Ja, zo ongeveer. Achter matig contact hoeft geen slechte jeugd te zitten, maar een ander verwachtingspatroon of mindere klik. Of ouders die prima ouders voor jongere kinderen waren, maar moeite hebben met loslaatproces oudere puber of jongvolwassene.
dit vind ik een belangrijke bijdrage.
Ik heb hier zelf veel over nagedacht. Ik heb een heel goede vriendin die ik al vanaf de middelbare school ken. Zij heeft allerlei onveiligheid meegemaakt in haar jeugd. Mijn thuis was veel voorspelbaarder en warmer. Ze was graag en veel bij mij. Mijn herinneringen aan mijn jeugd tot 18 zijn heel positief en warm. Mijn ouders waren daar ook echt heel goed in.
Maar zij is over dit alles in het reine gekomen met haar ouders en heeft al jaren een heel prettige en gelijkwaardige relatie met beide ouders (die zijn niet meer samen). Ik zou het als vriendschap benoemen.
Mij is het niet gelukt een prettige volwassen relatie met met name mijn moeder op te bouwen. Het loslaten van de kinderen was voor haar moeilijk, zingeving vinden daarna ook (terwijl ze wel altijd ook gewerkt heeft), de relatie met mijn vader heruitvinden zonder kinderen was ook lastig. We blijven moeder en kind qua verhouding en ik vind dat niet prettig. Bespreekbaar is het ook niet. Dat ligt vast ook aan mij. Ik doe mijn best, voel me verantwoordelijk en doe mantelzorg, maar een makkelijke relatie is het niet. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik afstand mocht nemen en volledig gerespecteerd werd in mijn keuzes. Ik denk ook dat mijn moeder teleurgesteld is over sommige dingen.
Kortom, het gaat niet alleen maar over wat er in de vroege jeugd wel/niet mis gaat.
Interessant is dat ik met deze vriendin ook een parallel zie met het heden. We hebben beide tieners. Ik heb intens genoten van de kindertijd en vind het loslaten en nieuwe modus vinden nu lastig. Zij vond de kindertijd vaak zwaar en geniet er enorm van dat ze nu groot zijn en accepteert makkelijker dan ik dat ze hun eigen keuzes maken. Ik wil het heel graag anders doen dan mijn moeder maar dat is work in progress 😉.
Trijsje schreef op 13-07-2024 om 10:57:
[..]
dit vind ik een belangrijke bijdrage.
Ik heb hier zelf veel over nagedacht. Ik heb een heel goede vriendin die ik al vanaf de middelbare school ken. Zij heeft allerlei onveiligheid meegemaakt in haar jeugd. Mijn thuis was veel voorspelbaarder en warmer. Ze was graag en veel bij mij. Mijn herinneringen aan mijn jeugd tot 18 zijn heel positief en warm. Mijn ouders waren daar ook echt heel goed in.
Maar zij is over dit alles in het reine gekomen met haar ouders en heeft al jaren een heel prettige en gelijkwaardige relatie met beide ouders (die zijn niet meer samen). Ik zou het als vriendschap benoemen.
Mij is het niet gelukt een prettige volwassen relatie met met name mijn moeder op te bouwen. Het loslaten van de kinderen was voor haar moeilijk, zingeving vinden daarna ook (terwijl ze wel altijd ook gewerkt heeft), de relatie met mijn vader heruitvinden zonder kinderen was ook lastig. We blijven moeder en kind qua verhouding en ik vind dat niet prettig. Bespreekbaar is het ook niet. Dat ligt vast ook aan mij. Ik doe mijn best, voel me verantwoordelijk en doe mantelzorg, maar een makkelijke relatie is het niet. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik afstand mocht nemen en volledig gerespecteerd werd in mijn keuzes. Ik denk ook dat mijn moeder teleurgesteld is over sommige dingen.
Kortom, het gaat niet alleen maar over wat er in de vroege jeugd wel/niet mis gaat.
Interessant is dat ik met deze vriendin ook een parallel zie met het heden. We hebben beide tieners. Ik heb intens genoten van de kindertijd en vind het loslaten en nieuwe modus vinden nu lastig. Zij vond de kindertijd vaak zwaar en geniet er enorm van dat ze nu groot zijn en accepteert makkelijker dan ik dat ze hun eigen keuzes maken. Ik wil het heel graag anders doen dan mijn moeder maar dat is work in progress 😉.
Wat een mooie post, Trijsje.
Jouw post laat goed zien dat ook later in het leven de ouder-kind relatie invloed heeft. Dat stopt niet na de adolescentie, en gaat ook over aanpassen aan nieuwe fasen en hoe je daar vorm aan geeft. En elke fase heeft zijn eigen uitdagingen voor beide kanten. Het is eigenlijk nooit af, en ook ouders die gaan kwakkelen of ziek worden en dus mantelzorg nodig hebben kunnen weer gevoeligheden van vroeger doen oplaaien.
En als je gaat kwakkelen en mantelzorg nodig hebt, kan je dat met goed fatsoen vragen aan je kinderen, die hebben een eigen leven en vragen er ook niet om voor ouders te moeten klaarstaan. De overheid gaat er ook vanuit dat kinderen dat zullen doen. Bij sommige kleine vragen wordt niet gereageerd door mijn kinderen, of gereageerdmet: ik moet zien of ik er tijd voor heb, dus ben benieuwd wat er gebeurt als ik een grote vraag zou hebben.
Auwereel schreef op 13-07-2024 om 16:09:
En als je gaat kwakkelen en mantelzorg nodig hebt, kan je dat met goed fatsoen vragen aan je kinderen, die hebben een eigen leven en vragen er ook niet om voor ouders te moeten klaarstaan. De overheid gaat er ook vanuit dat kinderen dat zullen doen. Bij sommige kleine vragen wordt niet gereageerd door mijn kinderen, of gereageerdmet: ik moet zien of ik er tijd voor heb, dus ben benieuwd wat er gebeurt als ik een grote vraag zou hebben.
Bij nood bel 112
Het is de toon die de muziek maakt en als je op eenzelfde toon communiceerd met je kinderen als in dit bericht, is daar mischien nog wel winst te behalen
🙄
Gelukkig communiceer ik vriendelijker met mijn kinderen dan veel mensen in dit forum communiceren....
Anoniemvoornu schreef op 13-07-2024 om 19:57:
[..]
Bij nood bel 112
Het is de toon die de muziek maakt en als je op eenzelfde toon communiceerd met je kinderen als in dit bericht, is daar mischien nog wel winst te behalen
Ik ben dit hele topic achter elkaar aan het lezen,wellicht heb ik iets gemist, maar waar is deze sneer voor nodig?
Gelebloem schreef op 14-07-2024 om 06:12:
[..]
Ik ben dit hele topic achter elkaar aan het lezen,wellicht heb ik iets gemist, maar waar is deze sneer voor nodig?
Allereerst wat jij een sneer noemt is een reclame slogan😂 en ik denk dat als je in een topic dat over contact met je jongvolwassen kinderen gaat de overheid erbij gaat halen er echt nog wel winst is te behalen in de communicatie
Anoniemvoornu schreef op 14-07-2024 om 08:25:
[..]
Allereerst wat jij een sneer noemt is een reclame slogan😂 en ik denk dat als je in een topic dat over contact met je jongvolwassen kinderen gaat de overheid erbij gaat halen er echt nog wel winst is te behalen in de communicatie
Haha okee, ik kijk geen tv dus ik mis weleens een verwijzing. Ik kan me heel wel voorstellen dat er wel een pijnlijk contrast oplevert als er maatschappelijk een bepaald idee bestaat van wat normaal is/ de overheid dat propageert, en dat je in je eigen leven merkt dat dat niet vanzelfsprekend is. Ik vind het vanzelfsprekend dat ik voor mijn ouder wordende schoonouders wat zorg draag, mijn partner heeft dit niet echt, en daar hebben we wel echt woorden over gehad.
MamaE schreef op 12-07-2024 om 19:20:
Ik merk wel dat ik met het ouder worden bepaalde verwachtingen wel meer los kan laten en daardoor met meer mildheid en mededogen naar mijn ouders en hun levenshouding kan kijken.
Dat neemt de pijn van bepaalde dingen niet weg, maar door het te zien als een onvermogen om het anders of beter te doen, helpt me dat wel om er genadiger naar te kijken en handelen.
Als je bepaalde verwachtingen blijft hebben van een ander (van ouders naar kind of andersom) waaraan die ander niet kan of wil voldoen, dan blijft er wrijving ontstaan.
Als je die verwachtingen loslaat ontstaat er een andere relatie met een andere dynamiek. Zeg maar, het verschil tussen een diepe vriendschap en een oppervlakkige vriendschap of een kennis of een willekeurige buurman/buurvrouw.
Maar is het niet treurig als je na het loslaten van verwachtingen/trauma's/weet ik veel alleen een relatie met je ouders overhoudt als bijvoorbeeld met een willekeurige buurman, waarin je doet alsof er niets aan de hand is? Is dat werkelijk te verkiezen boven blijven hopen dat het nog goedkomt/geen contact?
(Ik ben zo'n 'onvolwassen veertiger, vroeger geen trauma's omdat ik niet beter wist, inmiddels niet zo'n beste relatie met ouders).
troelahoep schreef op 14-07-2024 om 22:17:
[..]
Maar is het niet treurig als je na het loslaten van verwachtingen/trauma's/weet ik veel alleen een relatie met je ouders overhoudt als bijvoorbeeld met een willekeurige buurman, waarin je doet alsof er niets aan de hand is? Is dat werkelijk te verkiezen boven blijven hopen dat het nog goedkomt/geen contact?
(Ik ben zo'n 'onvolwassen veertiger, vroeger geen trauma's omdat ik niet beter wist, inmiddels niet zo'n beste relatie met ouders).
Treurig? Ja, misschien wel. Verdrietig ergens ook wel. Maar dat is dan wel iets wat je uiteindelijk een plaats kunt geven en een soort van accepteren en daarmee loslaten. Accepteren dat het is wat het is en het niet beter gaat worden en de verwachting loslaten van iets dat waarschijnlijk toch nooit meer komen zal.
Als je continu verwachtingen hebt die een ander niet kan waarmaken of zelf het gevoel dat je de verwachtingen van een ander niet kan waarmaken, dan zorgt dat ook heel vaak voor teleurstelling. Als je dan stopt met verwachtingen hebben en accepteert dat er geen match is tussen verwachtingen en de realiteit en het vermogen om die waar te maken, dan kan dat ook veel rust scheppen.