Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Maar is het ook niet zo dat er pas plaats is voor die mildheid, rust, acceptatie en een stukje hervonden liefde als je je in je puberteit echt hebt kunnen losmaken van je ouders? 
In het gezin van mijn man was pubergedrag vertonen ABSOLUUT VERBODEN. Mijn mans sibling heeft het wel gedaan met een hoop herrie tot gevolg. Mijn man heeft het niet gedaan in die jaren en heeft zich pas losgemaakt toen wij al een relatie hadden.
Hij was dus een dertiger waarvan DIYer zou zeggen: get over it. 
Nu zijn zijn ouders op hoge leeftijd en zijn de verhoudingen nog steeds scheef. Toen mijn man 25 jaar geleden een eigen leven opbouwde was er vanuit zijn ouders nog steeds geen begrip en van samen met nieuwe afspraken naar een volgende fase gaan was ook geen sprake. 
Inmiddels zitten we in de fase van rust, acceptatie en een stukje hervonden liefde. Ze zullen er niet zo lang meer zijn de gezondheid van beiden is broos. 
Die mildheid is gekomen maar de fase van losmaken op volwassen leeftijd heeft in de tijd dat wij met jonge kinderen zaten wel gezorgd voor grote frustraties van beide kanten. Ouders willen dingen van ons (vaak op bezoek komen zoals zij ook naar hun eigen ouders gingen) die wij als gezin met jonge kinderen niet konden waarmaken op de momenten die zij eisten. Wij hoopten op dingen die zijn ouders zouden geven/brengen maar dat is nooit gekomen. 
Ze hebben nauwelijks band met de kleinkinderen bijvoorbeeld, omdat ze (ook toen ze nog dit een gezond waren) nooit zelf het initiatief tot contact namen. Ze zagen de kleinkinderen alleen op zondag als wij dat als gezin met de auto heen gingen. Ik kon daar niet alleen heen, omdat ik met 2 jonge kinderen die 19 km niet per fiets kon overbruggen. Inmiddels is er een treinverbinding maar toen nog niet. 

Verschil van opvattingen en dwingend daarover zijn, dat kan vast tot trauma leiden.
Maar vind ik niet te vergelijken met trauma als gevolg van mishandeling, verwaarlozing, manipulatie en heftige gebeurtenissen, etc.

Bij het eerstgenoemde moet je idd op enig moment je eigen weg gaan kiezen en accepteren dat je er verschillend in staat en leren om de ander daarin zijn ruimte te geven.

In de laatste heb je ook te maken met beschadigingen en wonden in de psyche die tijd nodig hebben om te verwerken en helen. En kan het lang duren voor je ziet wat/waar het mis is gegaan en wat de gevolgen daarvan zijn.
Daar kun je geen leeftijd aan plakken dat het klaar moet zijn.

Diyer schreef op 12-07-2024 om 14:43:

[..]

Ik vind dat ook lastig, want ik weeg het zelf ook anders. Maar ik wil voorkomen dat ik zelf ga oordelen of een ander terecht of niet terecht getraumatiseerd is. Als ik er al iets van vind, hou ik dat in privésfeer iig voor me.

Hier durf ik me wat makkelijker uit te spreken. Ik lees regelmatig dat iemand een nare jeugd of moeder gehad heeft en dan komt er een uitleg van en denk ik zelf dat ik dan maar hard mijn mond hou.
Ik krijg dan idd gevoelens van get over it en wat haal je zelf uit deze drama?

Waarom raakt het je zo denk je?

Eleanor schreef op 12-07-2024 om 14:53:

[..]

Waarom raakt het je zo denk je?

Waarom denk je dat het mij raakt? Gekke opmerking als je het mij vraagt. Het is nogal suggestief. 

Waarom heb jij daar interesse in?

Ach Diyer, het lijkt me nogal duidelijk dat het je raakt.
Net als ieder ander die in dit topic reageert. Als dit onderwerp je niet raakt, reageer je hier niet.

Als iemand specifiek van MIJ (?) wil weten waarom IK (?) hier reageer, dan zou ik mijn bijdragen teruglezen.

Waarom raakt het jou Lieveheerbeestje?
Of wie dan ook die hier schrijft? Ik blijf het een hele vreemde vraag vinden.

Omdat mijn ouders niet blij worden van het contact met hun volwassen kinderen.

Ik vind het een hele voor de hand liggende vraag. Maar misschien wil Eleanor wel aan je uitleggen waarom ze het aan jou vraagt.

Diyer schreef op 12-07-2024 om 15:50:

Als iemand specifiek van MIJ (?) wil weten waarom IK (?) hier reageer, dan zou ik mijn bijdragen teruglezen.

Waarom raakt het jou Lieveheerbeestje?
Of wie dan ook die hier schrijft? Ik blijf het een hele vreemde vraag vinden.

Idd, net zo’n vraagstelling van een psycholoog tijdens een behandel sessie. 🤨

Lieveheersbeest schreef op 12-07-2024 om 15:52:

Omdat mijn ouders niet blij worden van het contact met hun volwassen kinderen.

Ik vind het een hele voor de hand liggende vraag. Maar misschien wil Eleanor wel aan je uitleggen waarom ze het aan jou vraagt.

Ok, het raakt jou dat je ouders verdriet ervaren van het contact dat ze (wel of niet?) met jou hebben? Wat raakt je daarin?

waarom heb jij daar interesse in?

geen bijdrage

Kinderen met ouders die over hen heen zijn gewalsd zullen zich niet voor kunnen stellen dat er ouders zijn die een andere verhouding met hun kinderen hadden verwacht, terwijl er niets ernstig zorgelijks is gebeurd, omdat ze er vanuit gaan dat het matige contact wel zal komen omdat die ouders zich ernstig misdragen hebben zoals hun eigen ouders.

Het lijkt wel of het een beetje taboe is: op volwassen leeftijd nog last hebben van je opvoeding. Volwassen kinderen die verstrikt zitten in een enorm.loyaliteitsconflict, twijfelen of ze niet overdrijven, het niet durven uitspreken, want die ouders hebben het vast goed bedoeld. 
Maar onder het mom van goede bedoelingen kun je alles wel weg relativeren, dat maakt bepaald gedrag niet ineens onschadelijk.
Soewieso in zijn algemeenheid is het kennelijk heel moeilijk om vanuit een bepaalde gezagsrelatie toe te kunnen geven dat je fout zat en het achteraf gezien beter anders had kunnen aanpakken. 
Het enige wat volwassen kinderen van hun ouders willen is erkenning van hun gevoelens en dat die er mogen zijn, zonder daarbij als ouder meteen in de verdediging te schieten: 'Ja maar, ik heb het toch goed bedoeld?'

@auwereel: ik denk dat het soms ook gewoon geen match is. Als je totaal andere dingen van elkaar verwacht, andere visie op het leven hebt, andere interesses hebt… dan komt daar misschien geen top verhouding uit. Denk dat iedereen zich dat wel voor kan stellen. Of bedoel je dat niet?