Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Happyapple schreef op 08-07-2024 om 09:05:
Ik heb dit hele topic doorgelezen en ik heb zelf nog geen volwassen kinderen, maar ik heb wel weinig en maar oppervlakkig contact met mijn eigen ouders. Ik heb geen idee of ik het 'beter of slechter dan of gelijk als' mijn ouders doe, maar ik probeer wel bepaalde dingen niet te doen (1 kind en vervolgens de kinderen daarvan 'voortrekken'). Maar in dit draadje besef ik dat de verwijdering tussen kind en ouder vooral begint of toch duidelijk wordt in de puberteit of bij het uit huis gaan en daar zitten wij nog niet....
Met mijn eigen ouders herken ik dus vanuit de kind kant heel erg dat het contact van het kind moet komen. Als ik ze app, reageren ze wel. Als ik niet app dan gaan er zo weken of zelfs maanden voorbij zonder dat ik iets van ze hoor. Geen idee eigenlijk of daar echt achter zit dat ze vinden dat ik dat als dochter hoor te onderhouden of dat ze me niet willen pushen tot appcontact, maar het (soms wel en soms) niet reageren op hun appjes herken ik van mijn kant dus niet. Wel soms niet meteen reageren, maar dat is vooral als ik er even over na wil denken als ze iets voorstellen om af te spreken wat me eigenlijk niet zo goed uitkomt qua planning
Heel herkenbaar. Ik heb ook de indruk dat mijn ouders zich hierdoor gekwetst voelen, met name mijn vader (hij zal zich best als shareneentje voelen). Ik vermoed dat hij zich zeker tekort gedaan voelt als ouder, maar ja. Hij toont al jaren, zoniet altijd al, alleen belangstelling voor dingen die hij goedkeurt en dingen die niet in zijn straatje passen, daar heeft hij altijd aardig veel kritiek op. Sinds ik ging studeren en op kamers ging wonen heb ik eigen keuzes gemaakt, waarvoor hij geen belangstelling heeft getoond. Dus ja, dan vertel je ook niet meer zoveel op een gegeven moment.
Mijn moeder neemt helemaal geen initiatief voor niks niet, wat ik dan weer heel moeilijk vind. Maar bij mijn ouders is ook wel het een en ander aan de hand op psych(iatr)isch vlak (niet onderzocht), wat het contact ingewikkelder maakt.
rionyriony schreef op 12-07-2024 om 06:23:
Treurig is dat toch altijd. Alsof ouder of kind plotseling de allerafschuwelijkste persoon van de wereld is geworden, terwijl hij/zij alleen maar niet aan de verwachtingen heeft voldaan. Men heeft te vaak te hoge verwachtingen gehad en is te vaak teleurgesteld. Terwijl men vanaf het begin ook zijn verwachtingen naar beneden had kunnen bijstellen.
Nou, dat is wel een beetje mijn punt. Als ik vanuit mijn eigen perspectief kijk naar de relaties tussen volwassen kinderen en hun ouders zie ik dat. Maar ik lees het enorm vaak op fora dat volwassen kinderen klagen over (schoon)ouders en aan verwachtingen moeten voldoen, waarvan ik denk, dit is iets dat je voor jezelf moet zien op te lossen en verwerken. Je bent volwassen, zet je kindbril af en besef je dat de relatie niet alleen maar 1 kant opgaat als je een leuke band wil met je ouders. Misschien moet je gewoon stoppen met het teleurgestelde kind te zijn.
Echt hoor (nogmaals binnen de enigzins normaal gradaties), er komt een punt dat je binnen een ouder kind relatie zelf net zo'n groot onderdeel wordt van de dynamiek.
Lieveheersbeest schreef op 12-07-2024 om 09:54:
[..]
Ik heb wel het idee dat wat jij typt in twee verschillende vormen voorkomt in de kind-ouder relatie:
1. Ouder heeft hoge verwachtingen van kind wat betreft prestaties/omgangsvormen/rol in het gezin
2. Kind heeft hoge verwachtingen van ouder wat betreft eerste behoeften.
En dan is de impact wel verschillend, als je niet aan verwachtingen kunt voldoen. Ik vind het schrijnender als een kind thuis geen fysieke/psychische/emotionele veiligheid voelt, dan wanneer ouder moet leren leven met het gegeven dat kind niet gaat studeren. En ik denk niet dat jij bedoelt dat kinderen verwachtingen met betrekking tot eerste behoeften naar beneden moeten stellen?
Jij noemt het volgens mij steeds kind. Maar bedenk dat je op een bepaald punt in het leven geen kind meer bent. Je bent kind van, maar wel volwassen. Ik weet niet wat jij verstaat onder eerste behoeften, want in de volksmond is dat onderdak, voedsel en veiligheid. Als volwassene verzorg je waarschijnlijk zelf in die behoeften en nee, daar heb je je ouders dan niet meer voor nodig. Ik neem aan dat je doelt op relationele behoeften?
En ook daarin ben je als volwassen kind net zo'n onderdeel vd relatie als de ouder is. En dan zul je op een gegeven moment ook kunnen bedenken dat je ouders zo zijn zoals ze zijn en dat je je richt op wat er wél is. Idem geldt dat natuurlijk voor de ouders. Die hebben ook te accepteren dat hun kinderen andere mensen zijn dan zichzelf en andere ideeën over het leven, behoeften etc. kunnen hebben. En ik denk dat je omwille van de relatie en van elkaar houden, samen voor een modus moet zorgen.
Mijn lief kan met zijn (bejaarde) ouders ook geen gesprek voeren over politiek en hoeft ook niet met klachten over zijn jeugd bij hen te komen. Dat stuit alleen maar op heel veel weerstand. Maar hij heeft wel geleerd ze te accepteren voor wie ze zijn, geaccepteerd dat hij krassen heeft opgelopen en die nu van hem zijn. En heeft nu een heel prettige en zelfs ontspannen relatie met ze. Omdat hij voorbij dat punt van frustratie is en met mildheid kan kijken. En dat vind ik volwassenheid.
Als ik refereer naar kind, bedoel ik inderdaad kind van. En natuurlijk voorzien volwassenen in hun eigen behoeften. Maar dat maakt niet dat de ouder geen invloed/impact heeft.
Gelukkig hoeft men niet 'omwille van de relatie' een modus te vinden. Die bloedband legt geen verplichtingen op. En zodra je volwassen bent wordt de relatie optioneel: Alleen als beide partijen elkaar willen zien.
Wat betreft het stukje over je lief: Als klachten over de jeugd en verschil in politieke voorkeuren het enige is waar hij op stuit, dan snap ik dat hij voorbij zijn frustratie kan kijken en nu een ontspannen relatie heeft. Ik vind het wel pijnlijk dat je met jouw stuk impliceert dat mensen die niet voorbij de pijn en frustratie komen, niet volwassen zijn. Maar ik heb ook door jouw eerdere berichten het idee dat jij steeds verwijst naar ouder-kind relalties die onder spanning staan door luttele issues, en daarmee gezinnen die fundamentele en traumatiserende problematiek kennen niet in je berekening meeneemt.
Diyer schreef op 12-07-2024 om 11:12:
[..]
Mijn lief kan met zijn (bejaarde) ouders ook geen gesprek voeren over politiek en hoeft ook niet met klachten over zijn jeugd bij hen te komen. Dat stuit alleen maar op heel veel weerstand. Maar hij heeft wel geleerd ze te accepteren voor wie ze zijn, geaccepteerd dat hij krassen heeft opgelopen en die nu van hem zijn. En heeft nu een heel prettige en zelfs ontspannen relatie met ze. Omdat hij voorbij dat punt van frustratie is en met mildheid kan kijken. En dat vind ik volwassenheid.
Zo kon hij er vast nog niet naar kijken als prille twintiger, de leeftijd van de kinderen van Shareentje (en van veel forummers).
Lieveheersbeest schreef op 12-07-2024 om 11:28:
Als ik refereer naar kind, bedoel ik inderdaad kind van. En natuurlijk voorzien volwassenen in hun eigen behoeften. Maar dat maakt niet dat de ouder geen invloed/impact heeft.
Gelukkig hoeft men niet 'omwille van de relatie' een modus te vinden. Die bloedband legt geen verplichtingen op. En zodra je volwassen bent wordt de relatie optioneel: Alleen als beide partijen elkaar willen zien.Wat betreft het stukje over je lief: Als klachten over de jeugd en verschil in politieke voorkeuren het enige is waar hij op stuit, dan snap ik dat hij voorbij zijn frustratie kan kijken en nu een ontspannen relatie heeft. Ik vind het wel pijnlijk dat je met jouw stuk impliceert dat mensen die niet voorbij de pijn en frustratie komen, niet volwassen zijn. Maar ik heb ook door jouw eerdere berichten het idee dat jij steeds verwijst naar ouder-kind relalties die onder spanning staan door luttele issues, en daarmee gezinnen die fundamentele en traumatiserende problematiek kennen niet in je berekening meeneemt.
Nee hoor, ik zal je zeker niet lastigvallen met mijn trauma's of die van mijn lief. Maar die zijn ernstig en diep. Meer dan diep genoeg om te zeggen dat je ouders nooit meer zou willen zien.
Marianne76 schreef op 12-07-2024 om 11:38:
[..]
Zo kon hij er vast nog niet naar kijken als prille twintiger, de leeftijd van de kinderen van Shareentje (en van veel forummers).
Of zijn ouders zijn anders.
Ik ken wel enkele 60 plussers die geen vrienden hebben. Die mensen zijn namelijk niet leuk in de omgang (ronduit vervelend en toxic), dus andere mensen (ouder dan prille twintigers) blijven daar lekker weg van. Kan je het de volwassen kinderen van dat soort mensen echt kwalijk nemen dat ze uiteindelijk het contact niet meer onderhouden?
Diyer schreef op 12-07-2024 om 11:44:
[..]
Nee hoor, ik zal je zeker niet lastigvallen met mijn trauma's of die van mijn lief. Maar die zijn ernstig en diep. Meer dan diep genoeg om te zeggen dat je ouders nooit meer zou willen zien.
En had je hem dan onvolwassen genoemd, als hij ervoor gekozen had zijn ouders niet meer te willen zien?
Marianne76 schreef op 12-07-2024 om 11:38:
[..]
Zo kon hij er vast nog niet naar kijken als prille twintiger, de leeftijd van de kinderen van Shareentje (en van veel forummers).
Nee klopt, als twintiger was het contact niet om over naar huis te schrijven. Het contact was er overigens wel. Maar hij voelde zich heel lang niet goed op zijn gemak. Het was meer het langsgaan omdat het nu eenmaal je ouders zijn en omdat je dan ook de rest van je brussen ziet. En dat was denk ik zo'n 1 x per maand en een keer een telefoontje tussendoor.
Lieveheersbeest schreef op 12-07-2024 om 11:45:
[..]
En had je hem dan onvolwassen genoemd, als hij ervoor gekozen had zijn ouders niet meer te willen zien?
Als twintiger? Nee. Ik vond zijn eigen ouders ook nogal moeilijk, dus kon prima begrijpen waarom hij het moeilijk vond. Maar ik zag ook dat hij bepaalde principes had waarvan hij vond dat zijn ouders dat maar gewoon moesten begrijpen en kon daar zelf niet zoveel mee. Ik dacht, je weet dat je conflicten krijgt als je dat opzoekt. Waarom zou je dat toch keer op keer doen?
Het is niet eerlijk, maar merk wel dat ik onze trauma's anders weeg. Waarbij ik mijn eigen trauma's daarin wat makkelijker kan begrijpen als dat tot zo'n keuze van verbreken vd relatie had geleid. Ik denk dat ik na een aantal jaar tegen hem toch had gezegd, joh, geef het een kans en probeer gewoon wat anders van ze te verwachten.
Zijn trauma's zijn echt en ik zie ze ook, ik zie de impact, ik zag het gedrag onder mijn neus plaatsvinden waar hij ze heel lang niet zag. Zijn ouders waren in zijn ogen normale mensen en zo verdedigde hij ze ook naar de buitenwereld toe. Maar ondanks het feit dat het "normale" mensen waren/zijn, waren ze heel dwingend. Ze hadden hun eigen set normen en waarden en beeld van de wereld en die hebben ze op hun 4 kinderen geplakt. En paste je daar bij, was er weinig aan de hand. Deed je dat niet, dan was de afkeuring voelbaar (niet zozeer uitgesproken). Je zou het kunnen vergelijken met een christelijk gezin en het kind dat tegen het christendom aanschopt. Tja, dat ging écht niet lekker en daarin waren zijn ouders nogal star. En starre ouders zijn vaak niet zo leuk, want daar kom je met geen breekijzer doorheen.
Diyer schreef op 12-07-2024 om 11:50:
[..]
Als twintiger? Nee. Ik vond zijn eigen ouders ook nogal moeilijk, dus kon prima begrijpen waarom hij het moeilijk vond. Maar ik zag ook dat hij bepaalde principes had waarvan hij vond dat zijn ouders dat maar gewoon moesten begrijpen en kon daar zelf niet zoveel mee. Ik dacht, je weet dat je conflicten krijgt als je dat opzoekt. Waarom zou je dat toch keer op keer doen?
En nu hij ouder is en kiest voor oppervlakkiger contact waarbij hij delen van zichzelf naar de achtergrond verplaatst, vind je dat volwassener? Beter?
Lieveheersbeest schreef op 12-07-2024 om 11:53:
[..]
En nu hij ouder is en kiest voor oppervlakkiger contact waarbij hij delen van zichzelf naar de achtergrond verplaatst, vind je dat volwassener? Beter?
Ja! Ik vind het een bepaalde groei weergeven. Een bepaald inzicht. Het inzicht dat sommige dingen zo waren en dat bepaalde dingen niet zullen veranderen. Om jezelf daartoe te kunnen verhouden, vraagt imo volwassenheid. Nogmaals, wederom in gradaties. Ik denk echt dat er zulke toxische mensen bestaan, dat je weinig andere keuze hebt dan uit het contact gaan.
Hijzelf ook. Hij gaf vorige week nog aan hoe blij hij was dat het contact tussen hem en zijn ouders zo prettig ging. Dat het hem opviel hoe ontspannen het voelde en hoe fijn hij het vond om weer echt een relatie met zijn ouders te voelen.
Want het is niet erg om delen van jezelf op de achtergrond te zetten. Niet als daar ook het respect bij komt kijken dat je dit ook kan doen. Dat er een soort wederzijdse verhouding is, waarbij is afgesproken dat zij zich niet met hem bemoeien en hij zich niet met hen bemoeit. Leven en laat leven. En ja, dat kan een paar jaar strijd betekenen of een paar jaar afstand nemen, om erachter te komen hoe je tot dat stukje loslaten komt. Maar als dat besef is geland bij beide partijen, vind ik het juist kracht als je daarna met elkaar verder kunt. Elkaar kunt waarderen om wat er wél is.
Marianne76 schreef op 12-07-2024 om 11:38:
[..]
Zo kon hij er vast nog niet naar kijken als prille twintiger, de leeftijd van de kinderen van Shareentje (en van veel forummers).
Dit inderdaad. Het ontwikkelen van die mildheid en die nieuwe vorm van contact kost tijd wanneer je serieuze beschadigingen hebt opgelopen in je jeugd. Je moet je eerst losmaken van je ouders en daarna moet je alles nog onder ogen zien en verwerken, je eigen leven opbouwen en ontdekken op welke manier contact eventueel wel mogelijk en prettig kan zijn.
De meeste mensen die op internet schrijven over het contact met hun ouders na een zware jeugd, zitten waarschijnlijk nog midden in dat proces en dat kan je hen niet kwalijk nemen.
Mooi dat jullie daar beide zo te spreken over zijn 
Ik denk dat het heel vervelend geweest was als je zijn keuze van hoe ermee om te gaan onvolwassen had gevonden. Pijnlijk ook voor hem.
Ik kan me niet zo vinden in de rest van je post, maar dat maakt niet uit. We hoeven het niet eens te zijn Het is duidelijk hoe je erin staat.
Eleanor schreef op 12-07-2024 om 12:07:
[..]
Dit inderdaad. Het ontwikkelen van die mildheid en die nieuwe vorm van contact kost tijd wanneer je serieuze beschadigingen hebt opgelopen in je jeugd. Je moet je eerst losmaken van je ouders en daarna moet je alles nog onder ogen zien en verwerken, je eigen leven opbouwen en ontdekken op welke manier contact eventueel wel mogelijk en prettig kan zijn.
De meeste mensen die op internet schrijven over het contact met hun ouders na een zware jeugd, zitten waarschijnlijk nog midden in dat proces en dat kan je hen niet kwalijk nemen.
Zeker hoor, absoluut eens. Wat dat betreft vind ik de leeftijd van 40+ heerlijk. Er ontstond ineens zoveel meer mildheid, rust, acceptatie en een stukje hervonden liefde. Ik hoop dat Shareneentje (en ikzelf met mijn eigen kinderen) ook ooit op een punt komen, waarbij het contact met mijn kinderen ontspannen voelt. Omdat ik ontspannenheid bij (mn de jongste) zie. Dat gun ik onszelf