Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Diyer schreef op 10-07-2024 om 20:55:
[..]
Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar je op doelt in relatie tot mijn scheiding? Het gaat hier toch niet over scheiden, maar over volwassen relaties met kinderen?
Klopt, het gedeelte vwb jouw scheiding was hier ook offtopic, wat ik vooraf ook aankondigde. Het lijkt alsof jij bepaalde zaken uit het verleden ook hebt geblokt gezien jouw reacties in diverse topics. Vele reacties van jou komen op mij over alsof je bent ‘vergeten’ dat je enige jaren geleden ook nogal blind was voor bepaalde situaties en deze nu nog steeds lijkt te zijn vergeten. Dit vertroebeld je zgn goedbedoelde reacties.
Iets (heeeeel veel) met zelfreflectie 
*excuses voor het offtopic zijn
Kersje schreef op 10-07-2024 om 20:17:
[..]
Serieus Diyer? Ik riskeer met mijn reactie zelfs een ban, maar dan is dat maar zo, maar ik vind het enorm pijnlijk sommige (zelfingenomen) reacties van jou te lezen, in diverse topics zelfs!
Ik herinner mij nog heel goed jouw laatste posts op een ander forum voordat jij ging scheiden (ja, heel wat jaren geleden). Je hebt mij zelfs gezegd dat mijn reacties destijds jouw ogen hadden geopend en jij daardoor oa je scheiding hebt doorgezet. Dat kon ik destijds inderdaad ook volgen daar, geen woord over gelogen!
Ben jij die tijd dan helemaal vergeten? Dat is nl hetgeen ik regelmatig denk als ik hier jouw zgn overtuigende ‘zelfverzekerde’ bijdragen lees. Ben jij die tijd van jaren terug, toen jij nog officieel samen met je man was, dan totaal vergeten? Prima hoor, dat heb jij dan waarschijnlijk geblokt ofzo, maar heb dan op zn minst ook meer begrip en inlevingsvermogen als het anderen betreft!
Ook ik heb het verhaal destijds gevolgd en ook gereageerd. Ik ben net zo verbaasd als jij.
Misschien is het maar een goed ding dat ik dingen "vergeet". Vergeten (als je dat zo wilt noemen) maakt voor mij dat ik mijn neus op vooruit heb staan. Het klopt dat ik idd vaak lang en hard moet nadenken over gebeurtenissen uit het verleden. Ook toen ik vroeger in therapie zat en mij werd gevraagd naar dingen van een week ervoor, was ik dat vaak alweer half kwijt. Iets blijft qua gebeurtenissen wat dat betreft niet lang hangen. Geen idee of het drukte in mijn hoofd is, niet belangrijk maken, blokkeren of wat dan ook. Er wordt gesuggereerd dat het blokkeren is. Zou kunnen, ik heb werkelijk geen idee en ik heb dus ook werkelijk geen idee waar je het over hebt.
Ik weet nog steeds niet wat ik dan vergeten ben in relatie met mijn scheiding wat maakt dat dit een punt is voor dit topic. Maar prima, dan laten we het erbij.
Het verbaast mij dan weer hoe totaal onempathisch je naar je eigen kinderen kijkt. Ze zijn rond de 20 schreef je. Dan is het doodnormaal om geen zin te hebben in je ouders. Wees blij dat ze gedrag vertonen dat bij hun leeftijd past.
En verder hebben kinderen gewoon het recht om het contact met hun ouders naar eigen wens in te richten, zoals ze dat ook met andere mensen in hun leven zullen doen. En zoals jij dat ongetwijfeld ook doet.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 19:33:
Ik denk ook dat je idd andere verwachtingen moet hebben van een 20 jarige en een 30 of 40 jarige. Maar ik lees ook zeer regelmatig opmerkingen van 30+ die nog zeer verbolgen zijn over wat er (iig naar hun beleving, maar ik neem maar aan dat dit gewoon ook waar was) niet was en daar ook niet voorbij komen. Altijd en immer maar op zoek naar het begrip. Soms kun je ook gewoon concluderen dat iets er niet inzit. Niet op de manier zoals jij het 't liefst wilt hebben. En vanuit een volwassen gezicht kan het -inmiddels volwassen kind- hopelijk ook bedenken dat begrip en erkenning heel fijn is. Maar dat het niet alle mensen gegeven is om zo reflectief te zijn, zéker als de persoon in kwestie juist alle zeilen heeft bijgezet om zo goed als mogelijk de ouder te zijn die ze dachten te moeten zijn. Het vraagt soms onmenselijk veel inzicht om over al je beste bedoelingen heen nog steeds sorry te zeggen. En ik denk dat kinderen soms iets teveel er vanuit gaan dat zij de enigen zijn die pijn hebben gehad aan de situatie.
En nogmaals, van een twintigjarige verwacht ik weinig anders. Maar na je dertigste denk ik dat relativering en perspectief een groot plezier is voor je verdere leven.
Dit perspectief is echt heel eenzijdig: die 30-jarige moet er maar niet zo in blijven hangen, zeg je eigenlijk, want zo erg was het toch allemaal niet. Want de ouders bedoelden het vast goed. Terwijl die ouders toch minstens 20 jaar meer levenservaring hebben en je dus meer reflectie mag verwachten. Dat ze dat niet hebben, moet het 30-jarige 'kind' dan ook maar accepteren. Wat je hier bovendien negeert is dat die kinderen nooit gevraagd hebben om geboren te worden. Dus als ouder heb je juist meer verantwoordelijkheid in het reflecteren op je handelen.
Mijn ervaring is ook dat mensen meestal pas zo rond de leeftijd van 40-50 jaar vrede kunnen hebben met wat er 'mis is gegaan' in hun opvoeding, pas als hun eigen kinderen wat groter worden komt er meer zicht op hoe hun ouders gevormd zijn door hun geschiedenis. Rond de 20-30 jaar, als deze kinderen zelf kinderen krijgen, kunnen bepaalde juist herinneringen weer extra op scherp komen te staan over hoe hun eigen ouders dingen hebben aangepakt, en voor verder onbegrip zorgen.
Het voorbeeld wat je eerder aanhaalt over ouders die een oorlog hebben overleefd is ook zo uitzonderlijk en extreem. Dat kun je niet vergelijken met de meest gangbare gezinsperikelen en dingen waardoor kinderen zich niet gezien voelen of zich onveilig hebben gevoeld.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 14:17:
[..]
Ik ben het met je eens dat er gradaties zijn. Maar ik denk dat je onderschat hoe weinig mensen opgroeien volgens de door jou en anderen neergezette normaal modus. Vroeger niet, nu niet, hier niet en ergens anders niet. Sterker nog, ik denk dat als je opgroeit in een stabiel gezin met weinig hobbels op de weg, dat je mag rekenen tot een van de gelukkigen. En zelfs dan geeft het geen enkele garantie op een zorgenvrije volwassenheid. Wat ik ook wel eens heb gelezen van kinderen die opgroeiden bij liefdevolle stabiele ouders, dat ze druk voelden nooit te kunnen voldoen aan diezelfde stabiele norm.
Kortom, ik denk ergens dat het vrij normaal is voor de grootste groep mensen in de wereld om zo'n vulkaan of storm mee te maken gaandeweg het opgroeien of in de adolescentie. Ik mis wat dat betreft idd het vermogen (echt, nogmaals, er zijn excessen) tot relativeren. Om ouders ook op een bepaalde leeftijd te kunnen zien als mensen die doorgaans hun best hebben gedaan. Ik ervaar het zelf als vrij onvolwassen om hier niet op een gegeven moment in verder te kunnen kijken.
Wat ik bijv. best vaak gelezen heb van kinderen die ouders hebben gehad die de oorlog hebben meegemaakt, is dat deze kinderen empathisch naar zichzelf konden kijken én empathisch naar hun ouders. Ze konden voor zichzelf zien dat ze in een verdrietig en getraumatiseerd gezin opgroeiden. Maar ik las ook vaak een stuk liefde voor de ouder die gesloten, in zichzelf gekeerd, met vreemde gewoonten zich staande probeerde te houden. Misschien is het een bepaalde generatie die geleerd heeft dat je over de doden niks dan goeds zegt of je altijd respect moet hebben voor de ouderen. Maar de mate van kritiek hebben op anderen en afgeven op mensen die -neem ik aan- hun best hebben gedaan de beste ouder te zijn die ze konden zijn en het zogenaamde recht op krasvrij door je kindertijd komen, dat vind ik opvallend en tenenkrommend.
En als je zelf al ruim volwassen bent en je bent (op excessen na) nog steeds zo verbolgen over dat je bepaald begrip niet hebt gekregen of dat je ouders bepaalde dingen niet kunnen bieden, echt, get over it. Het zijn mensen, geen machines!
Ik denk zeker dat veel mensen ergens in hun leven te maken krijgen met flinke tegenwind. Maar het is wel wat anders als dat in je (jonge) jeugd gebeurt, en dan ook nog door de mensen die zouden moeten zorgen voor jouw veiligheid, je ouders. En natuurlijk zijn die ouders het resultaat van hun eigen opvoeding en jeugd en zullen verreweg de meeste ouders hun best doen en alles met de beste bedoelingen doen. Maar als je (jongvolwassen) kind dan aangeeft dat je hier en daar de plank (flink) hebt misgeslagen kun je je daar achter verschuilen en je gaan verdedigen, of zelfs naar dat kind wijzen ('dramaqueen'). Maar je kunt ook gewoon accepteren dat je kind iets ervaren heeft terwijl je het niet zo bedoeld had. En dan kijken wat je kind nodig heeft om dit te verwerken en er overheen te komen.
Het gaat hier in de post van Shareneentje om een jongvolwassen kind, niet een ruim volwassen persoon. Een kind dat zelf nog volop in ontwikkeling is, en wellicht nog in de puberteit, de tijd waarin je je afzet tegen je ouders. Zelfs als het de leukste en fijnste ouders van de wereld zijn. Dus laat staan als er ergens iets niet lekker is gelopen. Als ouder dan roepen dat het niet aan jou ligt is in feite gewoon victim blaming. Geef je kind de ruimte om te zeggen wat het te zeggen heeft. Luister naar wat het kind te zeggen heeft. Bied je excuses aan en vraag wat je kunt doen om het beter te maken. Maar het afserveren als 'get over it', dat is echt wel heel gemakkelijk voor de ouder.
Ik heb altijd kunnen zien dat mijn moeder het beste met me (en mijn brussen) voor had. Maar de manier waarop ze voor elkaar probeerde te krijgen dat wij deden dat zij dacht dat het beste voor ons was, was ronduit destructief (voorbeelden: dreigen met suïcide en mijn vriend verbieden bij ons thuis te komen zonder verklaring daarvoor te geven). Jaren later hebben wij als kinderen geprobeerd daarover een gesprek te voeren met haar. Maar ze beweert ijskoud dat dit allemaal niet gebeurd is en legt de verantwoordelijkheid geheel bij ons. Wij deden van alles niet goed en ze maakte zich zorgen over ons dus ze kon niet anders. En ze voelde zich aangevallen omdat we met zijn allen tegenover haar stonden. Nou, dan ben je snel uitgepraat. Gelukkig kunnen wij kinderen er onderling goed over praten. En hebben we regelmatig ingegrepen als ze met haar gedrag rond de kleinkinderen ook dreigde te ontsporen. Ik ben er zeker 'overheen'. Ik hoef geen excuses meer, ik heb geaccepteerd dat ze dat nooit zal doen. Maar ik heb er in mijn hele verdere leven, tot op de dag van vandaag (ik ben 54) last van. Ik heb me suf getherapiet, maar sommige beschadigingen kunnen niet gerepareerd worden. Ben ik daar verbolgen over, zoals jij het noemt? Nee, al heel lang niet meer. Maar ik hou toch wel afstand. Mijn moeder zou prima over mij kunnen zeggen dat ik haar als dochter enorm teleurgesteld heb. Voor zover ik weet heeft ze dat ook regelmatig gedaan. Maar ik op mijn beurt ben enorm teleurgesteld in mijn moeder als moeder. Ze heeft me echt beschadigd en weigert dat in te zien, om mij te horen, ze is zelfs niet bereid, ook na al die jaren niet, om in de spiegel te kijken. En dat is haar misschien niet kwalijk te nemen, ze is ook maar wie ze is, maar niet bereid zijn naar je eigen aandeel te kijken is gewoon verdomd lastig voor de mensen om je heen.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 22:22:
Misschien is het maar een goed ding dat ik dingen "vergeet". Vergeten (als je dat zo wilt noemen) maakt voor mij dat ik mijn neus op vooruit heb staan. Het klopt dat ik idd vaak lang en hard moet nadenken over gebeurtenissen uit het verleden. Ook toen ik vroeger in therapie zat en mij werd gevraagd naar dingen van een week ervoor, was ik dat vaak alweer half kwijt. Iets blijft qua gebeurtenissen wat dat betreft niet lang hangen. Geen idee of het drukte in mijn hoofd is, niet belangrijk maken, blokkeren of wat dan ook. Er wordt gesuggereerd dat het blokkeren is. Zou kunnen, ik heb werkelijk geen idee en ik heb dus ook werkelijk geen idee waar je het over hebt.
Ik weet nog steeds niet wat ik dan vergeten ben in relatie met mijn scheiding wat maakt dat dit een punt is voor dit topic. Maar prima, dan laten we het erbij.
Het is vooral echt heel handig voor jezelf, hoef je ook geen verantwoordelijkheid te nemen want je hebt er immers geen herinnering aan.
Ik heb geen weet van topics uit het verleden. Maar wat je aangeeft @diyer dat je veel dingen vergeten bent is een traumarespons. Het is een beschermingsmechanisme. Waarschijnlijk was er destijds dusdanig veel shit dat je de afzonderlijke dingen niet (allemaal) herinnert.
het gaat hier niet over mij he. Wil dat wel even meegeven. Het gaat -in het algemeen - over relaties tussen volwassen kinderen en ouders en daar gaan mijn bijdragen over. Ik vind het dan ook fijn als mijn reacties niet persoonlijk gemaakt worden, want ik heb het niet over mijn eigen kinderen of jouw pubers, maar in het algemeen. Ik heb het ook niet over alle volwassen kinderen, alle ouders, over altijd en nooit. Ik spreek vanuit mijn eigen reflectie op dingen die ik in het algemeen vind opvallen.
En daarin vind ik dat er idd behoorlijk hoge verwachtingen liggen bij ouders uit monden van ruim volwassen kinderen. Of dochters kan ik beter zeggen. Het is ook mijn indruk dat het vaker gaat over de moeder die het niet goed doet of deed en stukken minder vaak over de vader.
Nogmaals, mijn indruk.
Diyer schreef op 11-07-2024 om 19:24:
het gaat hier niet over mij he. Wil dat wel even meegeven. Het gaat -in het algemeen - over relaties tussen volwassen kinderen en ouders en daar gaan mijn bijdragen over. Ik vind het dan ook fijn als mijn reacties niet persoonlijk gemaakt worden, want ik heb het niet over mijn eigen kinderen of jouw pubers, maar in het algemeen. Ik heb het ook niet over alle volwassen kinderen, alle ouders, over altijd en nooit. Ik spreek vanuit mijn eigen reflectie op dingen die ik in het algemeen vind opvallen.
En daarin vind ik dat er idd behoorlijk hoge verwachtingen liggen bij ouders uit monden van ruim volwassen kinderen. Of dochters kan ik beter zeggen. Het is ook mijn indruk dat het vaker gaat over de moeder die het niet goed doet of deed en stukken minder vaak over de vader.
Nogmaals, mijn indruk.
Ik denk dat algemene reflecties in veel gevallen (ook de mijne) juist gevormd of gekleurd worden door onze eigen ervaringen. En bepaalde onderwerpen en verhalen van anderen die ons triggeren, vallen ons meer op. Net als dat je ineens zoveel zwangeren ziet als je zelf zwanger bent, of dezelfde auto als die jij net hebt gekocht. Ik lees in jouw reacties ook die 'bias'. En dat geeft niet, maar het zou je kunnen helpen als je dat herkent. Je kijkt met een bepaalde bril naar de wereld en dat vormt wat je ziet. En ons brein werkt zo dat we bevestiging zoeken van wat we al denken.
Want eerlijk gezegd herken ik dus helemaal niet wat jij benoemt, dat zoveel dochters hun moeders van alles verwijten. En ik heb heel veel verschillende vriendinnen in mijn leven gezien en gesproken.
Mijn indruk is juist van wat ik om me heen hoor en zie, dat ouders zulke hoge verwachtingen van hun kinderen hebben.
Ze het heel vanzelfsprekend vinden dat je meteen komt opdraven, wanneer er iets moet gebeuren wat ze zelf niet denken te kunnen, terwijl ze er andersom veel te weinig waren toen het betreffende kind support nodig had.
Alsof het ouder zijn al een voldoende vrijbrief is om van je volwassen kinderen te mogen verwachten dat ze in de houding springen, wanneer jij dat wenselijk acht.
Nu een tragisch geval in mijn omgeving van een vader die plotseling terminaal ziek is, ruim volwassen kinderen heeft bij drie vrouwen, er zelf nooit voor die kinderen is geweest, maar nu er wel van uitgaat dat diezelfde kinderen wel van alles voor hem gaan doen. Het is niet op te brengen voor die kinderen, het is zo scheef, het is niet wederkerig, maar werkt alleen maar één kant op en die tendens zie ik helaas vaker bij ouders richting hun kinderen.
Jonagold: 
Ik zie dat dus juist helemaal niet. Ik leef in een omgeving waarin er relatief weinig contact is tussen ouders en kinderen. En waar ouders juist helemaal geen beroep doen op kinderen. Ik zie veel ouders vooral veel op reis zijn en daardoor weken tot maanden afwezig.
Geen herkenning hier. Juist vrij veel afstandelijkheid.
En ook ik ben geen claimende ouder. Ik doe veel voor mijn kinderen. Heb ze alle keren verhuisd, incl. alle keren muren schilderen, kasten in elkaar zetten, spullen ophalen op marktplaats. Maar daar verwacht ik niks voor terug, ook geen minimaal zovaak bellen of appen in de maand. Contact is best wel vrijblijvend, ik app zelf even als ik te lang niks van ze heb gehoord. Zijn ook geen appjes met hé ik heb zo lang niks van je gehoord. Meer in de trant van, zag vandaag dit tshirt (foto) en moest aan je denken. Kus mama.
Of, lijkt het je leuk om binnenkort te komen eten. Maak ik (vul in, iets wat ze lekker vinden)..... Laat maar weten of het past. Kus mama.
Echt hoor, de claimende ouder rol is mij zeer onbekend. Want als ik het al jammer vind om mijn kinderen zo weinig te zien, hou ik dat vooral voor mezelf. Het is niet de taak van mijn kinderen om mij te pleasen.
Maar dat neemt niet weg dat het ook verdrietig kan zijn.
Treurig is dat toch altijd. Alsof ouder of kind plotseling de allerafschuwelijkste persoon van de wereld is geworden, terwijl hij/zij alleen maar niet aan de verwachtingen heeft voldaan. Men heeft te vaak te hoge verwachtingen gehad en is te vaak teleurgesteld. Terwijl men vanaf het begin ook zijn verwachtingen naar beneden had kunnen bijstellen.
rionyriony schreef op 12-07-2024 om 06:23:
Treurig is dat toch altijd. Alsof ouder of kind plotseling de allerafschuwelijkste persoon van de wereld is geworden, terwijl hij/zij alleen maar niet aan de verwachtingen heeft voldaan. Men heeft te vaak te hoge verwachtingen gehad en is te vaak teleurgesteld. Terwijl men vanaf het begin ook zijn verwachtingen naar beneden had kunnen bijstellen.
Ik heb wel het idee dat wat jij typt in twee verschillende vormen voorkomt in de kind-ouder relatie:
1. Ouder heeft hoge verwachtingen van kind wat betreft prestaties/omgangsvormen/rol in het gezin
2. Kind heeft hoge verwachtingen van ouder wat betreft eerste behoeften.
En dan is de impact wel verschillend, als je niet aan verwachtingen kunt voldoen. Ik vind het schrijnender als een kind thuis geen fysieke/psychische/emotionele veiligheid voelt, dan wanneer ouder moet leren leven met het gegeven dat kind niet gaat studeren. En ik denk niet dat jij bedoelt dat kinderen verwachtingen met betrekking tot eerste behoeften naar beneden moeten stellen?