Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Graag stoppen met het delen van informatie uit andere topics over andere gebruikers. Een volgende keer dat we hierop in moeten grijpen, zal een ban volgen.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 09-07-2024 om 22:23:
Ja weet je Dyer, een keer blijven zitten, je beste vriendinnetje die met meer met je wil spelen, je wordt ontslagen bij je eerste baantje etc, dat zijn tegenslagen die erbij horen, maar waar het in dit topic over gaat zijn kinderen hele nare dingen meemaken, veroorzaakt door beschadigde ouders die dat zelf niet doorhebben, bagatelliseren, vergoelijken of het gewoon botweg negeren of ontkennen. Zij beschadigen daarmee dus op hun beurt hun kinderen, vinden het vervolgens flauwe kul als ze erop aan gesproken worden. Want van een beetje tegenwind wordt je hard niet waar? Hup, schouders eronder en niet zo zeuren. Die kinderen zijn de dapperste knokkers die er bestaan. Hebben van jongs af aan tot ver in de volwassenheid veel harder moeten vechten dan een gemiddeld kind dat opgroeit in een veilig gehecht gezin. Dus nee, het is geen kwestie van ‘hoort bij het leven’, Want het hoeft niet zo te gaan.
Eenmaal volwassen kan het een wereld van verschil maken als tenminste een van de ouders de moed heeft om in de spiegel te kijken en erkenning te geven en te zeggen: Het spijt me, dat heb ik fout gedaan en vervolgens consequent en met overtuiging ander gedrag laat zien.
Ik ben het met je eens dat er gradaties zijn. Maar ik denk dat je onderschat hoe weinig mensen opgroeien volgens de door jou en anderen neergezette normaal modus. Vroeger niet, nu niet, hier niet en ergens anders niet. Sterker nog, ik denk dat als je opgroeit in een stabiel gezin met weinig hobbels op de weg, dat je mag rekenen tot een van de gelukkigen. En zelfs dan geeft het geen enkele garantie op een zorgenvrije volwassenheid. Wat ik ook wel eens heb gelezen van kinderen die opgroeiden bij liefdevolle stabiele ouders, dat ze druk voelden nooit te kunnen voldoen aan diezelfde stabiele norm.
Kortom, ik denk ergens dat het vrij normaal is voor de grootste groep mensen in de wereld om zo'n vulkaan of storm mee te maken gaandeweg het opgroeien of in de adolescentie. Ik mis wat dat betreft idd het vermogen (echt, nogmaals, er zijn excessen) tot relativeren. Om ouders ook op een bepaalde leeftijd te kunnen zien als mensen die doorgaans hun best hebben gedaan. Ik ervaar het zelf als vrij onvolwassen om hier niet op een gegeven moment in verder te kunnen kijken.
Wat ik bijv. best vaak gelezen heb van kinderen die ouders hebben gehad die de oorlog hebben meegemaakt, is dat deze kinderen empathisch naar zichzelf konden kijken én empathisch naar hun ouders. Ze konden voor zichzelf zien dat ze in een verdrietig en getraumatiseerd gezin opgroeiden. Maar ik las ook vaak een stuk liefde voor de ouder die gesloten, in zichzelf gekeerd, met vreemde gewoonten zich staande probeerde te houden. Misschien is het een bepaalde generatie die geleerd heeft dat je over de doden niks dan goeds zegt of je altijd respect moet hebben voor de ouderen. Maar de mate van kritiek hebben op anderen en afgeven op mensen die -neem ik aan- hun best hebben gedaan de beste ouder te zijn die ze konden zijn en het zogenaamde recht op krasvrij door je kindertijd komen, dat vind ik opvallend en tenenkrommend.
En als je zelf al ruim volwassen bent en je bent (op excessen na) nog steeds zo verbolgen over dat je bepaald begrip niet hebt gekregen of dat je ouders bepaalde dingen niet kunnen bieden, echt, get over it. Het zijn mensen, geen machines!
Edit: Ik merk dat mijn bijdragen meer de kant opgaan van lastige ouders. Terwijl dit topic gaat over ouders die wel/niet blij worden van contact met volwassen kind. Dus ik zal het voor me houden. Ik hoop dat jullie wat aan elkaar hebben en hopelijk leuker contact met je kind krijgen.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 14:17:
[..]
Ik ben het met je eens dat er gradaties zijn. Maar ik denk dat je onderschat hoe weinig mensen opgroeien volgens de door jou en anderen neergezette normaal modus. Vroeger niet, nu niet, hier niet en ergens anders niet. Sterker nog, ik denk dat als je opgroeit in een stabiel gezin met weinig hobbels op de weg, dat je mag rekenen tot een van de gelukkigen. En zelfs dan geeft het geen enkele garantie op een zorgenvrije volwassenheid. Wat ik ook wel eens heb gelezen van kinderen die opgroeiden bij liefdevolle stabiele ouders, dat ze druk voelden nooit te kunnen voldoen aan diezelfde stabiele norm.
Kortom, ik denk ergens dat het vrij normaal is voor de grootste groep mensen in de wereld om zo'n vulkaan of storm mee te maken gaandeweg het opgroeien of in de adolescentie. Ik mis wat dat betreft idd het vermogen (echt, nogmaals, er zijn excessen) tot relativeren. Om ouders ook op een bepaalde leeftijd te kunnen zien als mensen die doorgaans hun best hebben gedaan. Ik ervaar het zelf als vrij onvolwassen om hier niet op een gegeven moment in verder te kunnen kijken.
Wat ik bijv. best vaak gelezen heb van kinderen die ouders hebben gehad die de oorlog hebben meegemaakt, is dat deze kinderen empathisch naar zichzelf konden kijken én empathisch naar hun ouders. Ze konden voor zichzelf zien dat ze in een verdrietig en getraumatiseerd gezin opgroeiden. Maar ik las ook vaak een stuk liefde voor de ouder die gesloten, in zichzelf gekeerd, met vreemde gewoonten zich staande probeerde te houden. Misschien is het een bepaalde generatie die geleerd heeft dat je over de doden niks dan goeds zegt of je altijd respect moet hebben voor de ouderen. Maar de mate van kritiek hebben op anderen en afgeven op mensen die -neem ik aan- hun best hebben gedaan de beste ouder te zijn die ze konden zijn en het zogenaamde recht op krasvrij door je kindertijd komen, dat vind ik opvallend en tenenkrommend.
En als je zelf al ruim volwassen bent en je bent (op excessen na) nog steeds zo verbolgen over dat je bepaald begrip niet hebt gekregen of dat je ouders bepaalde dingen niet kunnen bieden, echt, get over it. Het zijn mensen, geen machines!
Mooi gezegd. De laatste alinea is een verkeerde aanname. Ik heb het geluk gehad dat een van mijn ouders ervoor open stond om rekenschap te geven van de nare dingen die zijn gebeurd in mijn jeugd, zolang als ik dat nodig had. Ongelofelijk dapper. Dat heeft geresulteerd in een onverwoestbare, fijne en bijzondere band die steeds meer gegroeid is sinds ik vragen ben gaan stellen rond mijn twintigste. Dankzij de inzet en het zelfinzicht van deze ouder kon ik verder, konden wij verder en kan ik inderdaad met compassie kijken naar mijn ouders en hun jeugd. Als mijn ouder dit niet had gekund of gewild dan was ik waarschijnlijk niet gekomen waar ik nu ben of het had mij veel meer tijd, pijn en moeite gekost omdat ook dat gegeven weer verwerkt moet worden. Ik gun andere (volwassen)kinderen ook heel erg een fijne band met hun ouders en die ouders met hen, ondanks dat er fouten zijn gemaakt, want we zijn inderdaad allemaal mensen. Soms is het nodig dat je daarvoor als ouder over je eigen schaduw heen stapt. Ondanks dat je misschien vindt dat je kind ook geen lieverdje was/is. Vandaar mijn, misschien te felle, oproep aan ouders die te maken krijgen met vragen van hun kinderen om zich vooral kwetsbaar op te stellen. Je wint er uiteindelijk echt iets moois mee.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 14:17:
[..]
Ik ben het met je eens dat er gradaties zijn. Maar ik denk dat je onderschat hoe weinig mensen opgroeien volgens de door jou en anderen neergezette normaal modus. Vroeger niet, nu niet, hier niet en ergens anders niet. Sterker nog, ik denk dat als je opgroeit in een stabiel gezin met weinig hobbels op de weg, dat je mag rekenen tot een van de gelukkigen. En zelfs dan geeft het geen enkele garantie op een zorgenvrije volwassenheid. Wat ik ook wel eens heb gelezen van kinderen die opgroeiden bij liefdevolle stabiele ouders, dat ze druk voelden nooit te kunnen voldoen aan diezelfde stabiele norm.
Kortom, ik denk ergens dat het vrij normaal is voor de grootste groep mensen in de wereld om zo'n vulkaan of storm mee te maken gaandeweg het opgroeien of in de adolescentie. Ik mis wat dat betreft idd het vermogen (echt, nogmaals, er zijn excessen) tot relativeren. Om ouders ook op een bepaalde leeftijd te kunnen zien als mensen die doorgaans hun best hebben gedaan. Ik ervaar het zelf als vrij onvolwassen om hier niet op een gegeven moment in verder te kunnen kijken.
Wat ik bijv. best vaak gelezen heb van kinderen die ouders hebben gehad die de oorlog hebben meegemaakt, is dat deze kinderen empathisch naar zichzelf konden kijken én empathisch naar hun ouders. Ze konden voor zichzelf zien dat ze in een verdrietig en getraumatiseerd gezin opgroeiden. Maar ik las ook vaak een stuk liefde voor de ouder die gesloten, in zichzelf gekeerd, met vreemde gewoonten zich staande probeerde te houden. Misschien is het een bepaalde generatie die geleerd heeft dat je over de doden niks dan goeds zegt of je altijd respect moet hebben voor de ouderen. Maar de mate van kritiek hebben op anderen en afgeven op mensen die -neem ik aan- hun best hebben gedaan de beste ouder te zijn die ze konden zijn en het zogenaamde recht op krasvrij door je kindertijd komen, dat vind ik opvallend en tenenkrommend.
En als je zelf al ruim volwassen bent en je bent (op excessen na) nog steeds zo verbolgen over dat je bepaald begrip niet hebt gekregen of dat je ouders bepaalde dingen niet kunnen bieden, echt, get over it. Het zijn mensen, geen machines!
Ik heb meegelezen en nog niet gereageerd in dit topic. Wat mij in deze reactie opvalt is dat er eigenlijk meer emotioneel en reflectief oftewel volwassen gedrag van de adolescenten / jongvolwassenen verwacht wordt dan van de ouders zelf. Terwijl de kans heel groot is dat wanneer kinderen opgroeien in ervaren onveiligheid (nadruk op ervaren, want waar de geen onveiligheid ervaart of hier veerkrachtig mee om gaat, hoeft dit voor de ander niet zo te zijn), zij juist deze vaardigheden minder ontwikkelen. Dat kan zijn omdat zij zelf bepaalde vaardigheden missen vanuit "Iets Aan de Hand" óf deze vaardigheden niet voorgedaan en geleerd hebben gekregen óf een combinatie. Die laatste komt denk ik het vaakste voor.
Kortom, ik denk dat je dan teveel verwacht van die jongvolwassenen en precies daar zou het weleens mis kunnen gaan. Met mededogen terugkijken op wat er mis is gegaan in de opvoeding is voorbehouden aan 'kinderen' die heel veerkrachtig zijn, wellicht al veel herstelwerk zelf hebben gedaan, en niet meer midden in die fase van loskomen van je ouders zitten.
Ik denk ook dat je idd andere verwachtingen moet hebben van een 20 jarige en een 30 of 40 jarige. Maar ik lees ook zeer regelmatig opmerkingen van 30+ die nog zeer verbolgen zijn over wat er (iig naar hun beleving, maar ik neem maar aan dat dit gewoon ook waar was) niet was en daar ook niet voorbij komen. Altijd en immer maar op zoek naar het begrip. Soms kun je ook gewoon concluderen dat iets er niet inzit. Niet op de manier zoals jij het 't liefst wilt hebben. En vanuit een volwassen gezicht kan het -inmiddels volwassen kind- hopelijk ook bedenken dat begrip en erkenning heel fijn is. Maar dat het niet alle mensen gegeven is om zo reflectief te zijn, zéker als de persoon in kwestie juist alle zeilen heeft bijgezet om zo goed als mogelijk de ouder te zijn die ze dachten te moeten zijn. Het vraagt soms onmenselijk veel inzicht om over al je beste bedoelingen heen nog steeds sorry te zeggen. En ik denk dat kinderen soms iets teveel er vanuit gaan dat zij de enigen zijn die pijn hebben gehad aan de situatie.
En nogmaals, van een twintigjarige verwacht ik weinig anders. Maar na je dertigste denk ik dat relativering en perspectief een groot plezier is voor je verdere leven.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 19:33:
Ik denk ook dat je idd andere verwachtingen moet hebben van een 20 jarige en een 30 of 40 jarige. Maar ik lees ook zeer regelmatig opmerkingen van 30+ die nog zeer verbolgen zijn over wat er (iig naar hun beleving, maar ik neem maar aan dat dit gewoon ook waar was) niet was en daar ook niet voorbij komen. Altijd en immer maar op zoek naar het begrip. Soms kun je ook gewoon concluderen dat iets er niet inzit. Niet op de manier zoals jij het 't liefst wilt hebben. En vanuit een volwassen gezicht kan het -inmiddels volwassen kind- hopelijk ook bedenken dat begrip en erkenning heel fijn is. Maar dat het niet alle mensen gegeven is om zo reflectief te zijn, zéker als de persoon in kwestie juist alle zeilen heeft bijgezet om zo goed als mogelijk de ouder te zijn die ze dachten te moeten zijn. Het vraagt soms onmenselijk veel inzicht om over al je beste bedoelingen heen nog steeds sorry te zeggen. En ik denk dat kinderen soms iets teveel er vanuit gaan dat zij de enigen zijn die pijn hebben gehad aan de situatie.
En nogmaals, van een twintigjarige verwacht ik weinig anders. Maar na je dertigste denk ik dat relativering en perspectief een groot plezier is voor je verdere leven.
Serieus Diyer? Ik riskeer met mijn reactie zelfs een ban, maar dan is dat maar zo, maar ik vind het enorm pijnlijk sommige (zelfingenomen) reacties van jou te lezen, in diverse topics zelfs!
Ik herinner mij nog heel goed jouw laatste posts op een ander forum voordat jij ging scheiden (ja, heel wat jaren geleden). Je hebt mij zelfs gezegd dat mijn reacties destijds jouw ogen hadden geopend en jij daardoor oa je scheiding hebt doorgezet. Dat kon ik destijds inderdaad ook volgen daar, geen woord over gelogen!
Ben jij die tijd dan helemaal vergeten? Dat is nl hetgeen ik regelmatig denk als ik hier jouw zgn overtuigende ‘zelfverzekerde’ bijdragen lees. Ben jij die tijd van jaren terug, toen jij nog officieel samen met je man was, dan totaal vergeten? Prima hoor, dat heb jij dan waarschijnlijk geblokt ofzo, maar heb dan op zn minst ook meer begrip en inlevingsvermogen als het anderen betreft!
Diyer schreef op 10-07-2024 om 19:33:
Soms kun je ook gewoon concluderen dat iets er niet inzit. Niet op de manier zoals jij het 't liefst wilt hebben.
Maar dan concluderen die volwassen kinderen dat dus, dat het er niet inzit. Dus zetten ze het contact op een laag pitje, nodigen ze ouder steeds minder uit, zetten zich er overheen dat de ouder niet aan de behoeften kan voldoen en gaan hun eigen leven leiden. En dan verzamelen die ouders zich in een topic dat het contact met hun volwassen kind niet leuk is...
Diyer schreef op 10-07-2024 om 19:33:
En nogmaals, van een twintigjarige verwacht ik weinig anders. Maar na je dertigste denk ik dat relativering en perspectief een groot plezier is voor je verdere leven.
Maar dat werkt dan maar één kant op? Dat geldt alleen voor het 30-40-50 jarige kind?
Lieveheersbeest schreef op 10-07-2024 om 20:23:
[..]
Maar dan concluderen die volwassen kinderen dat dus, dat het er niet inzit. Dus zetten ze het contact op een laag pitje, nodigen ze ouder steeds minder uit, zetten zich er overheen dat de ouder niet aan de behoeften kan voldoen en gaan hun eigen leven leiden. En dan verzamelen die ouders zich in een topic dat het contact met hun volwassen kind niet leuk is...
Slachtofferschap noem ik dat. Niet gericht op iemand persoonlijk hier, maar wel op ouders waarbij zelfreflectie totaal ontbreekt.
Kersje schreef op 10-07-2024 om 20:17:
[..]
Serieus Diyer? Ik riskeer met mijn reactie zelfs een ban, maar dan is dat maar zo, maar ik vind het enorm pijnlijk sommige (zelfingenomen) reacties van jou te lezen, in diverse topics zelfs!
Ik herinner mij nog heel goed jouw laatste posts op een ander forum voordat jij ging scheiden (ja, heel wat jaren geleden). Je hebt mij zelfs gezegd dat mijn reacties destijds jouw ogen hadden geopend en jij daardoor oa je scheiding hebt doorgezet. Dat kon ik destijds inderdaad ook volgen daar, geen woord over gelogen!
Ben jij die tijd dan helemaal vergeten? Dat is nl hetgeen ik regelmatig denk als ik hier jouw zgn overtuigende ‘zelfverzekerde’ bijdragen lees. Ben jij die tijd van jaren terug, toen jij nog officieel samen met je man was, dan totaal vergeten? Prima hoor, dat heb jij dan waarschijnlijk geblokt ofzo, maar heb dan op zn minst ook meer begrip en inlevingsvermogen als het anderen betreft!
Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar je op doelt in relatie tot mijn scheiding? Het gaat hier toch niet over scheiden, maar over volwassen relaties met kinderen?
Lieveheersbeest schreef op 10-07-2024 om 20:23:
[..]
Maar dan concluderen die volwassen kinderen dat dus, dat het er niet inzit. Dus zetten ze het contact op een laag pitje, nodigen ze ouder steeds minder uit, zetten zich er overheen dat de ouder niet aan de behoeften kan voldoen en gaan hun eigen leven leiden. En dan verzamelen die ouders zich in een topic dat het contact met hun volwassen kind niet leuk is...
Tuurlijk. Het valt ook bijna niet anders te verwachte: de ouder die het aan zichzelf te wijten heeft. Altijd. Want je moet wel onmogelijk zijn geweest voor je kind.
Lieveheersbeest schreef op 10-07-2024 om 20:25:
[..]
Maar dat werkt dan maar één kant op? Dat geldt alleen voor het 30-40-50 jarige kind?
Nee, dat werkt twee kanten op. Zeker in de relatie vanaf een bepaald punt.
Maar als je per se erop gebrand bent om een soort overtuigd excuus te krijgen voor iets waar ouders anders tegenaan kijken, wat wil je dan?
Ik ga echt geen excuses krijgen van mijn ouders. Niet van degene die nog in leven is. Niet van je lang zal ze levensdagen. Maar ik verwacht het ook niet. Omdat ik mijn ouder ken en weet dat deze daar gewoon simpelweg niet toe is staat is. Daar heb ik het een tijd best moeilijk mee gehad, maar dat ligt inmiddels al weer zoveel jaren achter me en eerlijk gezegd vind ik het een zegen dat ik dat heb los kunnen laten.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 20:56:
[..]
Tuurlijk. Het valt ook bijna niet anders te verwachte: de ouder die het aan zichzelf te wijten heeft. Altijd. Want je moet wel onmogelijk zijn geweest voor je kind.
Ik heb geen idee hoe dit nu is wat je uit mijn reactie haalt.
Diyer schreef op 10-07-2024 om 21:00:
[..]
Nee, dat werkt twee kanten op.
Mooi, dan zijn we het eens. Een relatie werkt twee kanten op. En zonder excuses kun je ook vooruit gaan. Maar als één partij (en of dat nou ouder of kind is, maakt mij niet uit) pertinent weigert naar zijn eigen aandeel te kijken, dan zal het contact niet verbeteren. Want voor een relatie heb je twee partijen nodig.