Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
- knip -
Diyer schreef op 16-07-2024 om 16:57:
[Quote verwijderd]
We weten natuurlijk niet of het om een enkel incident gaat of om een jarenlang terugkerend iets. Wat voor de 1 een kleine splinter is, kan voor de ander een enorme enorme balk zijn.
nou nou, een beledigende aanname nog wel?? Echt Diyer, hou op met me. Ik stelde een paar vragen, meer was het niet. Wat probeer je hier nou mee te bereiken?
Soms is communicatie met de vorige/ volgende generatie ook moeilijk, omdat (het lijkt alsof) je letterlijk een andere taal spreekt.
Als daar dan ook nog problemen met het gehoor bij komen wordt het helemaal moeilijk.
De moderne taal van mijn kinderen probeer ik op te pikken en vraag uitleg waar nodig. Veel afko's en Anglicismes, zeker in hun appjes. Ik probeer het te begrijpen en te onthouden voor een volgende keer.
Door de oudere generatie werden dingen soms niet goed begrepen/niet goed gehoord waardoor maanden durende misverstanden ontstonden. Dat ik met 2 kinderen onder de 5 jaar geen tijd meer wilde maken om een kop koffie voor schoonouders te maken om 17.30 toen ik al bijna klaar was met koken werd uitgelegd als dat ik helemaal nooit tijd had voor visite.
Je mag best komen maar hou je aan de afspraak na 15.30 ben ik thuis voor koffie houdt in dat je er kort daarna bent en niet pas om 17.30. Dan kan je over dat ene voorval weken met jouw versie van het verhaal klagen tegen je dochter dat je nooit mag komen. Dan gaat je dochter je schoondochter bellen waarom ze de deur dicht houdt en dan wordt de miscommunicatie alleen nog maar groter. Terwijl ik alleen had gezegd dat ik geen koffie meer ging maken nu, omdat we binnen 5 minuten aan tafel gingen. Dat ze zelf best een kop koffie mogen maken en die opdrinken bij ons aan tafel. Zij hadden het opgevat als niet welkom zijn en dan ook een volgende keer niet meer.
Met wat voor verwachtingen beginnen ouders eigenlijk aan kinderen? Verwacht je als ouder een belangrijke plek te blijven innemen in het volwassen leven van je kind?
Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen? Ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder zorgt voor je eigen geluk, zonder dat je daarvoor je volwassen kinderen nodig hebt. Je eigen netwerk, je eigen leven en richting je kinderen onafhankelijke betrokkenheid tonen. Ik denk dat daar veel winst te behalen valt.
felija schreef op 16-07-2024 om 19:58:
Met wat voor verwachtingen beginnen ouders eigenlijk aan kinderen? Verwacht je als ouder een belangrijke plek te blijven innemen in het volwassen leven van je kind?
Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen? Ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder zorgt voor je eigen geluk, zonder dat je daarvoor je volwassen kinderen nodig hebt. Je eigen netwerk, je eigen leven en richting je kinderen onafhankelijke betrokkenheid tonen. Ik denk dat daar veel winst te behalen valt.
De generatie van mijn ouders was automatisch voorbestemd om kinderen te krijgen. Als je relatie was bezegeld met een huwelijk dan kreeg je kinderen en naar "goed" voorbeeld van hun ouders bleven ouders en kinderen en belangrijke rol innemen in elkaars leven.
Pas vanaf de jaren 70 kwam er enige invloed op het wel of niet kinderen krijgen door het beschikbaar komen van de pil. Daardoor kon er meer, beter en anders worden nagedacht over de rol van de ouder en invulling van het ouderschap. Gezinnen werden nog wel vaak traditioneel vorm gegeven.
Mijn generatie die jaren 90 - begin deze eeuw kinderen kreeg is zich meer bewust dat kinderen gaan uitvliegen en zich ook emotioneel los maakt van de ouders.
In mijn idee verwacht ik minder van mijn kinderen dan mijn ouders van mijn verwachten en mijn grootouders verwachtten nog meer van hun kinderen. Zij zijn meer deel van ons leven dan wij nu van het leven van onze kinderen.
felija schreef op 16-07-2024 om 19:58:
Met wat voor verwachtingen beginnen ouders eigenlijk aan kinderen? Verwacht je als ouder een belangrijke plek te blijven innemen in het volwassen leven van je kind?
Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen? Ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder zorgt voor je eigen geluk, zonder dat je daarvoor je volwassen kinderen nodig hebt. Je eigen netwerk, je eigen leven en richting je kinderen onafhankelijke betrokkenheid tonen. Ik denk dat daar veel winst te behalen valt.
We vinden het fijn als onze zoon, alleen of samen met vriendin, hierheen komt maar dat hoeft niet persé op feestdagen, verjaardagen, moeder- en vaderdag te zijn. Dit soort dingen werd bij mijn zus en mij (en onze gezinnen) eigenlijk wel verwacht, om samen te komen op dit soort dagen. We hebben interesse in elkaars leven maar ik verwacht niet alle details te horen, ieder heeft het recht om dingen voor zichzelf te houden.
felija schreef op 16-07-2024 om 19:58:
Met wat voor verwachtingen beginnen ouders eigenlijk aan kinderen? Verwacht je als ouder een belangrijke plek te blijven innemen in het volwassen leven van je kind?
Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen? Ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder zorgt voor je eigen geluk, zonder dat je daarvoor je volwassen kinderen nodig hebt. Je eigen netwerk, je eigen leven en richting je kinderen onafhankelijke betrokkenheid tonen. Ik denk dat daar veel winst te behalen valt.
Het huis uitgaan en nauwelijks contact hebben, onder het motto, get a life, zoals je hier beschrijft, vind ik kil klinken.
Om nou te zeggen dat mijn kinderen enige geluk zijn, ik heb nog veel meer.
De verwachtingen die ik had over volwassen kinderen: ik heb met man een eigen leven, zij hebben hun eigen leven, komen af en toe aanwaaien en doen regelmatig een belletje/appje. Zo ongeveer zoals ik dat met mijn ouders deed.
De paar keer dat ik met mijn dochter op stap ben geweest was geweldig en de open dag van het werk van mijn zoon vorig jaar vond ik heel leuk. Ik zou best wat vaker op de hoogte gehouden willen worden of ze op visite hebben/bij hen op visite gaan. Maar ja, ze hebben heel erg hun eigen leven, dus weinig tijd daarvoor (ze wonen/woonden dichtbij).
Voor degenen die "normale" ouders hebben, dus niet het wals-type, hoe vaak zien/spreken jullie je ouders? En hoe vaak zie/spreek je je kinderen, ook uitgaande van een niet-verstoorde relatie?
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 21:55:
[..]
Het huis uitgaan en nauwelijks contact hebben, onder het motto, get a life, zoals je hier beschrijft, vind ik kil klinken.
Om nou te zeggen dat mijn kinderen enige geluk zijn, ik heb nog veel meer.
De verwachtingen die ik had over volwassen kinderen: ik heb met man een eigen leven, zij hebben hun eigen leven, komen af en toe aanwaaien en doen regelmatig een belletje/appje. Zo ongeveer zoals ik dat met mijn ouders deed.
De paar keer dat ik met mijn dochter op stap ben geweest was geweldig en de open dag van het werk van mijn zoon vorig jaar vond ik heel leuk. Ik zou best wat vaker op de hoogte gehouden willen worden of ze op visite hebben/bij hen op visite gaan. Maar ja, ze hebben heel erg hun eigen leven, dus weinig tijd daarvoor (ze wonen/woonden dichtbij).
Voor degenen die "normale" ouders hebben, dus niet het wals-type, hoe vaak zien/spreken jullie je ouders? En hoe vaak zie/spreek je je kinderen, ook uitgaande van een niet-verstoorde relatie?
Je eerste zin: dat maak jij ervan. Ook heb ik niet gezegd dat volwassen kinderen de enige geluksbron van ouders zijn.
Ik bedoelde dat als je als ouder kunt loslaten en je kinderen niet meer als een onderdeel van jezelf beschouwt, je op een onafhankelijke manier interesse kunt tonen in je volwassen kinderen en viceversa, dat gaat dan veel meer vanzelf in plaats van dat het sociaal verantwoord of door de volwassen ouder gewenst is.
Poezekat schreef op 16-07-2024 om 21:09:
[..]
We vinden het fijn als onze zoon, alleen of samen met vriendin, hierheen komt maar dat hoeft niet persé op feestdagen, verjaardagen, moeder- en vaderdag te zijn. Dit soort dingen werd bij mijn zus en mij (en onze gezinnen) eigenlijk wel verwacht, om samen te komen op dit soort dagen. We hebben interesse in elkaars leven maar ik verwacht niet alle details te horen, ieder heeft het recht om dingen voor zichzelf te houden.
Precies, dat bedoel ik.
felija schreef op 16-07-2024 om 22:09:
[..]
Je eerste zin: dat maak jij ervan.
Ik bedoelde dat als je als ouder kunt loslaten en je kinderen niet meer als een onderdeel van jezwlf beschouwt, je op een onafhankelijke manier interesse kunt tonen in je volwassen kinderen en viceversa, dat gaat dan veel meer vanzelf in plaats van dat het sociaal verantwoord of door de volwassen ouder gewenst is.
Ik intepreteerde "Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen?" als: contact met je kinderen is niet nodig, jen moet je eigen geluk zoeken in andere zaken. Ja, ik word gelukkig van contact met mijn volwassen kinderen en dan klinkt je vraag dus wat kil.
felija schreef op 16-07-2024 om 22:10:
[..]
Precies, dat bedoel ik.
Dat klinkt me heel anders in de oren dan "contact met je kinderen", dat is eisen dat kinderen op een bepaald moment moeten langskomen en werkelijk alles met je delen. Dat had ik niet uit je post gehaald dat je dat bedoelde.
troelahoep schreef op 16-07-2024 om 11:24:
[..]
Oh man, heel herkenbaar. Al zeker sinds dat ik een jaar of 8-9 was hebben mijn ouders een slecht huwelijk, altijd bij elkaar gebleven, veel geruzie, altijd kibbelen. Zoals zij tegen elkaar praten, hebben man en ik helemaal nooit gedaan. Als ze bij ons zijn houden ze zich nog een beetje in en zit de één meestal in de keuken aan de eettafel, de ander in de kamer op de bank en maken ze niet direct ruzie.
Het is elke keer pijnlijk en heel verdrietig om bij hen thuis te komen, want daar is het kennelijk voor hen moeilijker om geen ruzie te maken of voelen ze zich vrijer om hun 'natuurlijke gedrag' te vertonen. Mijn man wil eigenlijk niet bij ze op bezoek komen, maar als ik daar in mijn eentje naartoe ga trek ik het ook niet want dan houden ze geen enkele schijn meer op. Ze hebben ook bijna geen contact met andere mensen. Juist omdat het mijn ouders zijn maakt het mij erg verdrietig want ik hou ook van ze en ik voel me enorm schuldig dat ik het niet leuk vind om bij ze te zijn. Als het vreemden of vage bekenden waren zou ik waarschijnlijk wel medelijden voelen maar meer ook niet, en zou ik zeker niet op bezoek gaan.
Verdrietig en moeilijk he? Wat jij zegt is bij mijn ouders ook zo, in hun eigen huis is het nog erger. Bij ons houden ze zich nog enigszins in. Maar ik zit altijd gespannen ertussen, nog steeds de vredestichter. Vreselijk.
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 22:22:
[..]
Ik intepreteerde "Haal je je geluk ondermeer uit de contacten met je volwassen kinderen?" als: contact met je kinderen is niet nodig, jen moet je eigen geluk zoeken in andere zaken. Ja, ik word gelukkig van contact met mijn volwassen kinderen en dan klinkt je vraag dus wat kil.
Ah, oké, ik snap wat je bedoelt 
Geschreven woord kan snel verkeerd worden geïnterpreteerd, dat herken ik bij mezelf ook. Fijn dat je het verduidelijkt.
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 22:25:
[..]
Dat klinkt me heel anders in de oren dan "contact met je kinderen", dat is eisen dat kinderen op een bepaald moment moeten langskomen en werkelijk alles met je delen. Dat had ik niet uit je post gehaald dat je dat bedoelde.
Misschien drukte ik me ook niet duidelijk genoeg uit. Het is ook best een confronterend onderwerp, vind ik.