Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ik heb 4 volwassen kinderen, allen met partner en 1 kind met gezin. Ik hou van al mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. We hebben vaak contact, hebben een gezinsapp en iedereen deelt wat ze willen delen en dat is best veel. Ook ik zelf deel veel.
Toen mijn laatste kind het nest verliet was ik intens verdrietig. Heeft me jaren gekost om daar overheen te komen. De gezelligheid , de reuring in huis, ik miste het zo.
Ik ben nu niet meer de belangrijkste persoon in hun leven, dat zijn de partners en eigen kinderen. Logisch natuurlijk, zo hoot het ook.
Nu enkele jaren verder ben ik er aan gewend en kan ik de rust en het minder zorgen echt wel waarderen.
Mijn kinderen blijven mijn kinderen, maar wel volwassen kinderen. Ik praat met ze als gelijken. Geef advies als ze er om vragen en anders niet. Soms vraag ik hen om advies. En natuurlijk zijn er heus soms wat irritaties onderling, maar die worden uitgesproken en hup weer verder. We hebben ervaren dat het leven niet maakbaar is en zomaar kan veranderen, dus we hechten veel waarde aan een sterke onderlinge band.
Ik weet dat ze me ook soms niet alles vertellen, zodat ik me geen zorgen hoef te maken. Ze willen me sparen. Dat zie ik als een teken van liefde.
Ik kan alleen maar een beeld geven van mijzelf als dochter. Maar ik ben dolblij met het contact met mijn moeder. Ze is mijn veilige haven. Ze weet perfect de balans te vinden tussen steun geven en mij vrij laten al volwassenen. Ik zie haar diverse malen per week. Ik ga vaak bij haar langs en we plannen met mij en mijn zusje ook regelmatig dingen. Ik zou er niet aan moeten denken haar als basis in mijn leven te moeten missen.
