En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’
Gisteren heeft onze zoon na 3 maanden klussen het ‘nest’ verlaten.
Nooit gedacht dat ik er zo’n moeite mee zou hebben. Hij is enigs kind en we hebben een goede band. Voel me leeg en verdrietig.
het feit dat een hoofdstuk wordt afgesloten en hij nu echt alleen gaat wonen geeft me een weemoedig gevoel.
Tranen lopen over mijn wangen als ik zijn lege kamer zie.
Het idee dat hij niet meer thuis slaapt en dat we in de ochtenden lekker op elkaar vitten🫣, maar zeker ook gewoon zijn aanwezigheid en t zorgen ‘voor’ dat wegvalt, geven me een ‘rouw’ gevoel.
Ik merk dat ik het gevoel van ‘controle kwijt zijn’, voor zover je dat nog hebt als je kind begin 20tig is, heel eng vindt.
Hij heeft zelf alleen iets kunnen kopen, zo fijn voor hem. Ben super trots, maar mijn verdriet legt er wel een schaduw over.
Wellicht klinkt t overdreven en het is echt niet zo dat ik geen eigen leven heb. Ik werk, heb een relatie en vrienden.
Hoop zo dat ik over paar weken gewoon lachend bij hem op bezoek kan gaan zonder te huilen als ik wegga. Ik probeer hem niet te belasten met mijn emoties en dat lukt redelijk. Hij weet dat ik t lastig vindt en zegt dan heel lief…mam alles komt goed.
Nu moet mam dat ook nog eens gaan geloven 🥹
Ach Floor 
En ja alles komt goed .
En laat het inderdaad niet aan je zoon merken!
Phoe.....vervelend voor je maar dit zag je toch wel aankomen? Kinderen zijn nu eenmaal geen bezit. Dat ze zelfstandig worden en uitvliegen is alleen maar een teken dat je het goed gedaan hebt. Kop op hoor. Je zult zien dat ze je nog vaak genoeg nodig zullen hebben.
Je moet erin geloven dat als je een deur (echt gemeend) afsluit, een andere deur zal opengaan. Dit is een religieuze uitspraak, maar ook een universele waarheid. En die nieuwe deur zal op zijn eigen tijd opengaan. Dat kan je niet afdwingen. Maar het gebeurt altijd.
Dit is rouw. Mensen gaan altijd door met hun leven, ook al is er aanvankelijk verzet tegen de verandering. Het is groter dan onszelf.
rionyriony schreef op 27-01-2025 om 08:41:
Dit is rouw. Mensen gaan altijd door met hun leven, ook al is er aanvankelijk verzet tegen de verandering. Het is groter dan onszelf.
Mooi 🥲
mijn zoon is al 10 jaar het huis uit en heeft mij echt nog wel nodig af en toe.
Sinds kort eten we elke paar maanden allemaal samen, zo gezellig! Een andere fase maar ook heel fijn!
Toen mijn dochter bijna 7 jaar geleden op kamers ging, ze was toen 20, waren we er allebei aan toe. We konden het geweldig goed met elkaar vinden, maar waren wel erg twee kapiteins op één schip. Ik hielp haar dus lachend met verhuizen en wenste haar en mezelf het allerbeste.
Inmiddels woont ze samen met haar vriend en binnenkort gaan ze trouwen. Onlangs gebeurde er iets waardoor dochters vriend even heel erg haar steun nodig had. Ik zag hoe lief ze hem bemoedigde en hoe (even lief) hij op haar reageerde. En ineens trof het me als een mokerslag: zij vormen nu samen een 'gezin', zij gaan samen verder, zij zijn elkaars toekomst. Ik ben haar verleden. En na bijna 7 jaar overviel ineens een gevoel van rouw me.
Begrijp me vooral niet verkeerd: alles wat ik ooit voor dochter heb gewenst is voor haar uitgekomen (liefde, een mooie opleiding, een fijne baan, een huis). Als ik zelf een man voor haar had moeten uitkiezen was het deze geworden.
Ik ga mijn gevoel zeker niet met mijn dochter delen en ga straks stralend dansen op haar bruiloft. Binnenkort gaan we een dagje shoppen, ik zie haar nog regelmatig en dan is het altijd gezellig. Ik heb ook genoeg vrienden en leuk werk, ik heb een prima leven. Ik moet gewoon even wennen aan het gevoel dat ze nu bij iemand anders hoort.
Mijn kinderen zijn nog jonger maar wat ik bij mijn moeder heel fijn vond is dat we sinds mijn pubertijd 1 vaste dag in de week hadden dat iedereen (vriendjes etc.) Mee mocht eten. Inmiddels zijn we allemaal 10+ jaar uit huis en gaan we wekelijks op de vaste dag bij mijn moeder eten. Inmiddels met partners en kinderen.
Kun je dan kom je, kan je niet ook geen nood aan de man.
Sterkte met wennen aan de nieuwe situatie 
Dikke knuffel, dit valt ook niet mee. Natuurlijk komt het wel goed en ben je trots, maar het verdriet is er even goed.
Is het een idee dat jullie alvast een of twee eet-afspraken maken? Een keer bij jullie thuis en een keer bij hem bijvoorbeeld? Dan heb je alvast iets om naar uit te kijken.
Lief jullie reacties....
We hebben samen de afspraak gemaakt dat hij in de ochtend ff een duimpje appt om te laten weten dat alles oke is, misschien klinkt het stom, maar dat geeft rust. Geen verhalen, verder geen verplichting....even teken van leven.
Woensdag ga ik bij hem eten en ga ik hem zijn wasmachine uitleggen en koken we samen.
Hij zei dat hij van weekend graag komt eten en avondje bankhangen....
We moeten er samen aan wennen, mijn man staat er wat anders in, gelukkig begrijpt hij me wel en is een luisterend oor.
Ik zou zeggen: Leer dat duimpje elke morgen heel snel af.
Een brakke morgen na een gezellige avond: duimpje vergeten, jij in stress.
Een telefoon die het even niet doet: jij in stress
gewoon n keer vergeten: jij in stress.
en zo zijn er vast nog wel meer redenen waarom dat duimpje niet doorkomt en jij stress.
jullie krijgen allebei een ander leven, daar kun je maar het beste meteen mee beginnen
Zo ervaar ik het ook Dymo...mijn kinderen hebben een eigen relatie/gezin en dat is hun toekomst en ik ben hun verleden. Mijn jongste kind is 3 jaar geleden uit huis gegaan en daar heb ik het vreselijk moeilijk mee gehad [ en soms nog ] Voorheen wist ik alles van ze....nu vertellen ze hun partner alles en ik weet lang niet meer zo goed wat ze doen en denken. Ook al heb ik met alle 4 wekelijks contact. Ik blijf het moeilijk vinden.
nlies schreef op 27-01-2025 om 12:06:
Ik zou zeggen: Leer dat duimpje elke morgen heel snel af.
Een brakke morgen na een gezellige avond: duimpje vergeten, jij in stress.
Een telefoon die het even niet doet: jij in stress
gewoon n keer vergeten: jij in stress.
en zo zijn er vast nog wel meer redenen waarom dat duimpje niet doorkomt en jij stress.
jullie krijgen allebei een ander leven, daar kun je maar het beste meteen mee beginnen
Ja, dat is wel een goede tip. Ik kan me bij oudste herinneren dat ik regelmatig keek of hij online was geweest. Dat gaf dus enorme stress als hij een tijd niet online was... Inmiddels heb ik het afgeleerd.
Gun het jezelf dat je verdrietig bent, het is vaak een 'mixed bag of emotions'. Aan de ene kant mag je trots zijn dat jullie kind op eigen benen kan staan, maar het is ook een periode die je afsluit. Ik vond het best een ding hoor, hoewel ik me geen moment verveel. Maar die lege kamers, en ook het idee dat ik nu echt ouder aan het worden ben, geen kinderen meer thuis.
Het gaat je vast lukken om over een tijdje te genieten van de nieuwe periode: ga erop uit, boek spontaan een paar dagen weg en spreek leuke dingen af met je kind.
Ademes schreef op 27-01-2025 om 12:12:
[..]
Ja, dat is wel een goede tip. Ik kan me bij oudste herinneren dat ik regelmatig keek of hij online was geweest. Dat gaf dus enorme stress als hij een tijd niet online was... Inmiddels heb ik het afgeleerd.
Gun het jezelf dat je verdrietig bent, het is vaak een 'mixed bag of emotions'. Aan de ene kant mag je trots zijn dat jullie kind op eigen benen kan staan, maar het is ook een periode die je afsluit. Ik vond het best een ding hoor, hoewel ik me geen moment verveel. Maar die lege kamers, en ook het idee dat ik nu echt ouder aan het worden ben, geen kinderen meer thuis.
Het gaat je vast lukken om over een tijdje te genieten van de nieuwe periode: ga erop uit, boek spontaan een paar dagen weg en spreek leuke dingen af met je kind.
Die lege kamer is bij ons inmiddels gevuld door logerende kleinkinderen 
.
Alles op z'n tijd hoor. Go with the flow.
Mijn zoon ging van de ene op de andere dag uit huis, onverwacht, omdat covid zijn intrede deed, hij een vriendin had waar hij bij wilde zijn, en ik een risicopatient was. Hij ging samenwonen bij haar ouders, ik bleef alleen achter, geen partner en geen mogelijkheid anderen te zien want covid. En hoewel dat zwaar was (vooral toen zijn schoonvader zei 'we hebben het zo gezellig hier met Piet) heeft dat in een keer de pleister er af trekken toch ook goed gedaan: je gaat vol in het rouwproces en het loslaten en daardoor kom je eerder toe aan een nieuwe verstandhouding opbouwen. Dus ben eigenlijk wel dankbaar voor hoe het is gegaan. Ik zou er ook voor oppassen de oude band maar in stand proberen te houden. Jullie zijn toch wel verbonden, het komt wel goed, voel het missen en ook hoe dat verandert met de tijd, voel ook de ruimte die het toch weer brengt voor andere dingen (met je partner dingen anders invullen, hernieuwen, nieuwe hobbies, tijd voor jezelf). Voor alles: je gevoel van nu mag er zijn. Maar het gaat goed komen.