Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’


Even iets anders: ik realiseer me dat ik voor de komst van de kinderen ook nooit echt gelukkig was. Altijd wachtend op 'iets', een doel in het leven ofzo.  Dankzij de kinderen landde ik.  Nu ze uitgevlogen zijn, voel ik me ongeveer net zo half/half gelukkig als voor hun komst. Alleen ben ik nu in een levensfase waarin ik niet meer zo kan uitkijken naar 'later'. 
Is dat iets dat meer mensen herkennen die ook wat worstelen/worstelden met het lege nest?  En vice  versa? 

Herfstappeltaart schreef op 28-01-2025 om 19:31:

[..]

Nee dan begrijp je me verkeerd. Er is hier (met onze kinderen) ook echt van alles gebeurd. Van onvrijwillige kinderloosheid tot depressief gedrag. Ik denk dat elke gezin zulke dingen wel meemaakt.

Wat ik van begin af aan het proberen te zeggen is dat het uitvliegen van kinderen geen drama is. Nogmaals: natuurlijk mag iedereen zich weemoedig voelen (en ook verdrietig, dat maak ik niet uit natuurlijk), maar verdriet vind ik zo groot voor een dergelijke stap in een leven.

Verdriet had ik om de onvrijwillige kinderloosheid, om de depressie van mijn kind, niet om het feit dat ze het ouderlijk huis verlieten. begrijp je me?

Edit: en qua gezondheid hebben we ook het een en ander meegemaakt. Denk niet dat het bij ons allemaal rozengeur en maneschijn is geweest.

Inderdaad, dan heb ik het verkeerd ingeschat, al wist ik ook wel dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn was. (Dat is denk ik nergens zo). Maar wel dat je er in die tijd voor hen mocht zijn. Dat je wél betrokken werd bij hun verdriet om de kinderloosheid, bij de depressie. Er zijn ook genoeg volwassen kinderen die dat voor hun ouders verborgen houden. Of om hen te beschermen, of omdat ze denken niet bij hun ouders terecht te kunnen. 

Mooi gezegd, herfstappeltaart. 
Ik probeer het oprecht te begrijpen: verdrietig zijn om het 'uitvliegen' van je kinderen, maar het lukt me niet echt, merk ik.
Ik hou zielsveel van mijn nu puberzoon, maar zowel man als ik zijn ook heel blij dat er steeds meer vrijheid aan de horizon gloort. Dat hij steeds meer op eigen benen gaat staan.
Het verantwoordelijkheidsgevoel richting mijn kind, heb ik best als heftig ervaren en nog wel af en toe, misschien dat dat maakt dat ik het hem en ons gun dat hij over een paar jaar zijn eigen weg inslaat, waarbij overigens buiten kijf staat, dat hij altijd bij ons terecht kan, mocht dat nodig zijn. 
En ik hoop dat hij als volwassen man alleen bij ons komt als hij dat graag wil en niet uit alleen plichtsbesef. 

Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 19:33:

Even iets anders: ik realiseer me dat ik voor de komst van de kinderen ook nooit echt gelukkig was. Altijd wachtend op 'iets', een doel in het leven ofzo. Dankzij de kinderen landde ik. Nu ze uitgevlogen zijn, voel ik me ongeveer net zo half/half gelukkig als voor hun komst. Alleen ben ik nu in een levensfase waarin ik niet meer zo kan uitkijken naar 'later'.
Is dat iets dat meer mensen herkennen die ook wat worstelen/worstelden met het lege nest? En vice versa?

Mis je nu een gevoel van zingeving? 

Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 19:38:

[..]

Inderdaad, dan heb ik het verkeerd ingeschat, al wist ik ook wel dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn was. (Dat is denk ik nergens zo). Maar wel dat je er in die tijd voor hen mocht zijn. Dat je wél betrokken werd bij hun verdriet om de kinderloosheid, bij de depressie. Er zijn ook genoeg volwassen kinderen die dat voor hun ouders verborgen houden. Of om hen te beschermen, of omdat ze denken niet bij hun ouders terecht te kunnen.

Ik heb me wat betreft die depressie ontzettend machteloos gevoeld. Je wilt heel graag helpen maar dan konden we niet. Uiteindelijk is het redelijk goed gekomen maar die machteloosheid kan ik me nog steeds goed herinneren. Gelukkig is ons contact er niet door kapot gegaan.

Het hele traject van ons andere kind (fertiliteitskliniek, enfin, de hele rattaplan) heeft 5 jaar geduurd. Ik heb me toen ook niet ècht betrokken gevoeld. Mijn dochter kon er niet over praten. Niet met anderen en ook niet met ons. Alleen met haar man. Uiteindelijk hebben ze twee kinderen en we doen nu echt àlles om er voor hun te zijn. 

Ik zie haar elke week, maar ook maar tien minuten, als we de kinderen naar huis brengen.

felija schreef op 28-01-2025 om 19:40:

Mooi gezegd, herfstappeltaart.
Ik probeer het oprecht te begrijpen: verdrietig zijn om het 'uitvliegen' van je kinderen, maar het lukt me niet echt, merk ik.
Ik hou zielsveel van mijn nu puberzoon, maar zowel man als ik zijn ook heel blij dat er steeds meer vrijheid aan de horizon gloort. Dat hij steeds meer op eigen benen gaat staan.
Het verantwoordelijkheidsgevoel richting mijn kind, heb ik best als heftig ervaren en nog wel af en toe, misschien dat dat maakt dat ik het hem en ons gun dat hij over een paar jaar zijn eigen weg inslaat, waarbij overigens buiten kijf staat, dat hij altijd bij ons terecht kan, mocht dat nodig zijn.
En ik hoop dat hij als volwassen man alleen bij ons komt als hij dat graag wil en niet uit alleen plichtsbesef.

Fijn dat je me snapt Felija.

felija schreef op 28-01-2025 om 19:42:

[..]

Mis je nu een gevoel van zingeving?

felija schreef op 28-01-2025 om 19:40:

Mooi gezegd, herfstappeltaart.
Ik probeer het oprecht te begrijpen: verdrietig zijn om het 'uitvliegen' van je kinderen, maar het lukt me niet echt, merk ik.
Ik hou zielsveel van mijn nu puberzoon, maar zowel man als ik zijn ook heel blij dat er steeds meer vrijheid aan de horizon gloort. Dat hij steeds meer op eigen benen gaat staan.
Het verantwoordelijkheidsgevoel richting mijn kind, heb ik best als heftig ervaren en nog wel af en toe, misschien dat dat maakt dat ik het hem en ons gun dat hij over een paar jaar zijn eigen weg inslaat, waarbij overigens buiten kijf staat, dat hij altijd bij ons terecht kan, mocht dat nodig zijn.
En ik hoop dat hij als volwassen man alleen bij ons komt als hij dat graag wil en niet uit alleen plichtsbesef.

Ik herken best veel in je verhaal, ook al lijken onze situaties zo verschillend.
Over het uitvliegen van de kinderen op zich ben ik niet heel verdrietig. Wel over het feit dat het bij één kind op zo'n vervelende manier is gegaan. En over het feit dat de levensfase met kinderen nu voorbij is en de 'aftakelings'-levensfase is aangebroken.
Toen ik nog 'volop in de kinderen' zat, had ik niet verwacht dat ik moeite met het uitvliegen zou hebben. Omdat ik verwachtte dat het gelijkmatiger, harmonieuzer zou gaan. Dat onze band onverbrekelijk was. 

Eén kind is door ons als ouders gestimuleerd om uit huis te gaan. Anders had hij misschien nog op zijn zolderkamer gezeten. Het is dus niet zo dat ik de kinderen afrem om te vertrekken of teveel vast houd. Ik vind het ook mooi om te zien hoe volwassen hij sindsdien is geworden en hoe hij zijn eigen keuzes maakt (die wij niet altijd delen). En ik vind het mooi dat hij ons nogsteeds ziet als een belangrijk onderdeel van zijn leven en dat hij zijn gevoelens en gedachten met ons deelt. 

 Wat ik niet goed in je verhaal herken is de 'vrijheid die aan de horizon gloort'. Ik ervaar niet meer vrijheid dan toen ze hier nog woonden. Misschien dat makkelijker een keer kan overwerken ofzo. Maar het kan ook zijn dat ik vergeten ben dat het onvrijer was met een gezin. 


Hoe je uitvliegen ervaart, hangt ook samen met het verwachtingspatroon uit je eigen levenservaring. Als twintiger belde ik elke week of eens in de twee weken een uurtje met mijn moeder, zo ongeveer één keer in de maand ging ik langs. Bellen doen mijn kinderen niet aan (en ik dus ook niet, zouden ze zich een hoedje schrikken), in Whatsapp kan het zijn dat mijn bericht verdwijnt in de menigte andere berichten, en voor langskomen hebben ze weinig tijd door drukke werkzaamheden, daar moeten we de agenda voor trekken. 
Dat je weinig contact met ouders hoort te verwachten bij het uitvliegen zolang je kinderen in de twintig zijn, maar dat het bijtrekt als ze ouder worden, dat heb ik zelf dus niet zo ervaren, want ik had dus al geregeld contact als twintiger. Bovendien waren mijn ouders allebei overleden toen ik rond de 29-30 was (die leeftijd krijgt mijn dochter nu), dus of het later intensiever zou zijn geworden, weet ik niet.
Dit verwachtingspatroon van veelvuldiger contact (omdat het in mijn ervaring zo was) heb ik dus moeten loslaten, ik koester de momenten dat we er wel voor elkaar zijn en hoor hoe het met ze gaat.

Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 21:59:

[..]

[..]

Ik herken best veel in je verhaal, ook al lijken onze situaties zo verschillend.
Over het uitvliegen van de kinderen op zich ben ik niet heel verdrietig. Wel over het feit dat het bij één kind op zo'n vervelende manier is gegaan. En over het feit dat de levensfase met kinderen nu voorbij is en de 'aftakelings'-levensfase is aangebroken.
Toen ik nog 'volop in de kinderen' zat, had ik niet verwacht dat ik moeite met het uitvliegen zou hebben. Omdat ik verwachtte dat het gelijkmatiger, harmonieuzer zou gaan. Dat onze band onverbrekelijk was.

Eén kind is door ons als ouders gestimuleerd om uit huis te gaan. Anders had hij misschien nog op zijn zolderkamer gezeten. Het is dus niet zo dat ik de kinderen afrem om te vertrekken of teveel vast houd. Ik vind het ook mooi om te zien hoe volwassen hij sindsdien is geworden en hoe hij zijn eigen keuzes maakt (die wij niet altijd delen). En ik vind het mooi dat hij ons nogsteeds ziet als een belangrijk onderdeel van zijn leven en dat hij zijn gevoelens en gedachten met ons deelt.

Wat ik niet goed in je verhaal herken is de 'vrijheid die aan de horizon gloort'. Ik ervaar niet meer vrijheid dan toen ze hier nog woonden. Misschien dat makkelijker een keer kan overwerken ofzo. Maar het kan ook zijn dat ik vergeten ben dat het onvrijer was met een gezin.


Ik snap eigenlijk wel dat je die vrijheid niet herkent, ik schaam me wel eens dat mijn man en ik dat zo ervaren. Ik zou soms wel willen dat het anders was, dus ja, het is eigenlijk ook nooit goed.

Ik kan me heel goed voorstellen dat het vwb je dochter verdrietig aanvoelt, vanwege de manier waarop het is gegaan. 

En je hebt als ouders ook met alle liefde veel tijd en energie gestoken in het grootbrengen van je kinderen en dan opeens is het echte opvoeden voorbij. Dat kan best heftig voelen.

Je klinkt als een hele lieve moeder.

Auwereel schreef op 28-01-2025 om 22:42:

Hoe je uitvliegen ervaart, hangt ook samen met het verwachtingspatroon uit je eigen levenservaring. Als twintiger belde ik elke week of eens in de twee weken een uurtje met mijn moeder, zo ongeveer één keer in de maand ging ik langs. Bellen doen mijn kinderen niet aan (en ik dus ook niet, zouden ze zich een hoedje schrikken), in Whatsapp kan het zijn dat mijn bericht verdwijnt in de menigte andere berichten, en voor langskomen hebben ze weinig tijd door drukke werkzaamheden, daar moeten we de agenda voor trekken.
Dat je weinig contact met ouders hoort te verwachten bij het uitvliegen zolang je kinderen in de twintig zijn, maar dat het bijtrekt als ze ouder worden, dat heb ik zelf dus niet zo ervaren, want ik had dus al geregeld contact als twintiger. Bovendien waren mijn ouders allebei overleden toen ik rond de 29-30 was (die leeftijd krijgt mijn dochter nu), dus of het later intensiever zou zijn geworden, weet ik niet.
Dit verwachtingspatroon van veelvuldiger contact (omdat het in mijn ervaring zo was) heb ik dus moeten loslaten, ik koester de momenten dat we er wel voor elkaar zijn en hoor hoe het met ze gaat.

Wat heb jij je ouders jong verloren! Ik kan me voorstellen dat dat ook meespeelt in je gevoel richting jouw jongvolwassen kinderen. 

En dat het voor jou op die leeftijd totaal niet herkenbaar is, afstand nemen van je ouders, maakt het nog extra confronterend, lijkt me.

Auwereel schreef op 28-01-2025 om 22:42:

Hoe je uitvliegen ervaart, hangt ook samen met het verwachtingspatroon uit je eigen levenservaring. Als twintiger belde ik elke week of eens in de twee weken een uurtje met mijn moeder, zo ongeveer één keer in de maand ging ik langs. Bellen doen mijn kinderen niet aan (en ik dus ook niet, zouden ze zich een hoedje schrikken), in Whatsapp kan het zijn dat mijn bericht verdwijnt in de menigte andere berichten, en voor langskomen hebben ze weinig tijd door drukke werkzaamheden, daar moeten we de agenda voor trekken.
Dat je weinig contact met ouders hoort te verwachten bij het uitvliegen zolang je kinderen in de twintig zijn, maar dat het bijtrekt als ze ouder worden, dat heb ik zelf dus niet zo ervaren, want ik had dus al geregeld contact als twintiger. Bovendien waren mijn ouders allebei overleden toen ik rond de 29-30 was (die leeftijd krijgt mijn dochter nu), dus of het later intensiever zou zijn geworden, weet ik niet.
Dit verwachtingspatroon van veelvuldiger contact (omdat het in mijn ervaring zo was) heb ik dus moeten loslaten, ik koester de momenten dat we er wel voor elkaar zijn en hoor hoe het met ze gaat.

Ik denk dat dit ook een beetje de tijdgeest is misschien. Toen wij pas getrouwd waren gingen we elke (!) zaterdagochtend om de koffie bij onze ouders. Daar hebben ze nu echt geen tijd meer voor. Ze hebben een druk leven met werk, verenigingsleven en nu ook dus de kleinkinderen en hun clubjes/zwemlessen.

Eerlijk gezegd zou ik er (net als Felija) ook niet op zitten wachten dat de kinderen elke zaterdag op de stoep staan. Ik hou zielsveel van ze, maar twee dagen oppassen per week vind ik wel voldoende. Ik heb ook graag nog wat tijd voor onszelf.😉.

En inderdaad, voor elkaar wat uitgebreider zien moeten we agenda's trekken.

Wel naar dat je je ouders zo vroeg bent verloren Auwereel....

Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 21:59:

[..]

[..]

Ik herken best veel in je verhaal, ook al lijken onze situaties zo verschillend.
Over het uitvliegen van de kinderen op zich ben ik niet heel verdrietig. Wel over het feit dat het bij één kind op zo'n vervelende manier is gegaan. En over het feit dat de levensfase met kinderen nu voorbij is en de 'aftakelings'-levensfase is aangebroken.
Toen ik nog 'volop in de kinderen' zat, had ik niet verwacht dat ik moeite met het uitvliegen zou hebben. Omdat ik verwachtte dat het gelijkmatiger, harmonieuzer zou gaan. Dat onze band onverbrekelijk was.

Eén kind is door ons als ouders gestimuleerd om uit huis te gaan. Anders had hij misschien nog op zijn zolderkamer gezeten. Het is dus niet zo dat ik de kinderen afrem om te vertrekken of teveel vast houd. Ik vind het ook mooi om te zien hoe volwassen hij sindsdien is geworden en hoe hij zijn eigen keuzes maakt (die wij niet altijd delen). En ik vind het mooi dat hij ons nogsteeds ziet als een belangrijk onderdeel van zijn leven en dat hij zijn gevoelens en gedachten met ons deelt.

Wat ik niet goed in je verhaal herken is de 'vrijheid die aan de horizon gloort'. Ik ervaar niet meer vrijheid dan toen ze hier nog woonden. Misschien dat makkelijker een keer kan overwerken ofzo. Maar het kan ook zijn dat ik vergeten ben dat het onvrijer was met een gezin.


Ik ervaar die vrijheid ook. Vroeger toen ze nog thuis waren was het hier de zoete inval. Vriendinnen en vriendjes aten mee, bleven logeren na het stappen enz. Ik lag om half twee 's nachts te luisteren of iedereen weer veilig thuis was gekomen en 's morgens zag ik aan de schoenen onder de kapstok wie er nu weer was blijven logeren en aan de ontbijttafel zou verschijnen.

Ik ben toch echt blij dat dit voorbij is en we het huis weer een beetje voor onszelf hebben. Alles op z'n tijd denk ik altijd maar.

Elke zaterdagochtend, dat hoeft van mij nou ook weer niet! Dat gaat zelfs mijn verwachtingspatroon te boven, maar mijn ouders hadden dat misschien weer fijn gevonden omdat het bij hun verwachtingspatroon pastte en zat mijn moeder te klagen tegen buren dat ze me al 2 weken niet had gezien!

Mijn samenvatting:
Als kinderen uitvliegen, goed kijken waar je verwachtingspatroon vandaan komt en checken wat realistisch is. Verder er niet van opkijken dat je wat triest kan worden als je je verwachtingspatroon moet bijstellen en je moet wennen aan wat wel haalbaar en wenselijk is.

Wel  nog een vraag voor ouders die met (vers) uitgevlogen jongen zitten, er wordt gesteld in dit draadje, je moet je kinderen "niets laten merken", "geen druk opleggen". Claimerig gedrag is natuurlijk niet wenselijk, maar het je met je kinderen over hebben hoe en wanneer contact te hebben, hoe kan je dat het beste aanpakken? Ik vind het nogal balanceren tussen interesse "laat even weten hoe het met je gaat", verzoeken als  "vraagje, zou je ...."  versus "daar heb je haar weer, daar heb ik nu echt geen tijd voor". Zeker als er (door drukte) een poos niet gereageerd wordt op een vraag. Hoe pakken jullie dat aan?

Auwereel: toen mijn oudste een half jaar naar het buitenland vertrok, zat ik daar ook mee: wat is nou een wenselijke hoeveelheid contact? Ik heb het gewoon gevraagd aan mijn kind: wat vind jij prettig? 
Zo kwamen we op wekelijks even appen (niet op vast moment maar wanneer het zo uitkomt) en af en toe videobellen. Daarbij ook meteen afgesproken dat we (van beide kanten!) het zouden laten weten als het als teveel of te weinig voelde. 
En natuurlijk stuurden we ook af en toe leuke pakjes op, maar dat was als verrassing.

Nu is kind weer in het land, maar wel definitief het huis uit. We appen nog steeds ongeveer wekelijks net hoe het uitkomt en kind komt meestal één keer per week bij ons eten (en blijft dan vaak ook slapen, want dichterbij werk)

ief

ief

29-01-2025 om 19:51

Wat jij nu meemaakt is mijn nachtmerrie. Mijn oudste is twintig en woont nog thuis. En hoewel hij er eigenlijk nooit is (werk, opleiding, uithuizige hobby en vrienden) en misschien maar één keer per week thuis eet, zou ik het verschrikkelijk vinden als hij ineens ook niet meer thuis slaapt. Ik weet dat het de normale gang van zaken is, maar ik vond het vooruitzicht zo erg een paar jaar geleden, dat we er nog maar een kindje bij gekregen hebben 😁 Maar nog steeds moet ik er gewoon niet aan denken dat hij niet meer bij ons woont. Maar ja, wat doe je ertegen? Smeken om thuis te blijven wonen? Dat kan natuurlijk ook niet. 

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.