En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’

Lexus schreef op 27-01-2025 om 12:59:

Mijn zoon ging van de ene op de andere dag uit huis, onverwacht, omdat covid zijn intrede deed, hij een vriendin had waar hij bij wilde zijn, en ik een risicopatient was. Hij ging samenwonen bij haar ouders, ik bleef alleen achter, geen partner en geen mogelijkheid anderen te zien want covid. En hoewel dat zwaar was (vooral toen zijn schoonvader zei 'we hebben het zo gezellig hier met Piet) heeft dat in een keer de pleister er af trekken toch ook goed gedaan: je gaat vol in het rouwproces en het loslaten en daardoor kom je eerder toe aan een nieuwe verstandhouding opbouwen. Dus ben eigenlijk wel dankbaar voor hoe het is gegaan. Ik zou er ook voor oppassen de oude band maar in stand proberen te houden. Jullie zijn toch wel verbonden, het komt wel goed, voel het missen en ook hoe dat verandert met de tijd, voel ook de ruimte die het toch weer brengt voor andere dingen (met je partner dingen anders invullen, hernieuwen, nieuwe hobbies, tijd voor jezelf). Voor alles: je gevoel van nu mag er zijn. Maar het gaat goed komen.

Ik herinner me dit verhaal, ik vond het behoorlijk bruut. Fijn te horen dat je er desondanks goed uit gekomen bent.

Vet: De band onveranderd instandhouden lukt toch niet. Afbouwen kan wel. Het hoeft niet zo bruut. 😊

Ik zei altijd tegen de kinderen, ik heb jullie op de wereld gezet, trek de wereld in! Dus ik dacht dat ik voorbereid was op een leeg nest dat ik trots bekijk. 
In eerste instantie bleek "de wereld" niet veel verder dan 0.7-1.5 km te zijn, inmiddels woont mijn dochter wat verder, maar ik moet na een jaar nog steeds wennen. Er is weinig contact, en ik denk, geen nieuws, goed nieuws, maar ik vind het kaler dan ik dacht. 
Het huis voor mezelf alleen vind ik prima, maar weinig horen omdat ze hun eigen leven hebben, meh.
Mijn zoon (ondanks dat hij thuis-thuis ook veel op zijn kamer zat) laat zich erg weinig zien en weinig van zich horen. Mijn dochter kwam in eerste instantie veel meer nog eens van haar studentenkamer naar het ouderlijk huis. Mijn zoon ging gelijk naar zijn eigen appartement, 4 jaar ouder dan dochter die het huis uitging, dus dat ging veel abrupter. En zo af en toe een wandeling samen met dochter zit er ook niet meer in nu ze een stuk verder weg woont.
Dus degenen die vinden dat je kan zien aankomen en het erbij hoort en er niet verdrietig over mag zijn, dat kan ik niet navoelen. 
En dat "ervoor ze zijn omdat ze je nodig hebben" vind ik eng klinken, ik hoop van harte dat alle keren dat ik wat van ze hoor dat voor de gezelligheid is! Of met leuk nieuws!

Jullie hebben samen die oplossing van dat duimpje bedacht en dan is dat ook gewoon goed. Het is aan jou om het richting hem niet te groot te maken; maar daar ben je je denk ik wel van bewust. Het is toch ook een grote verandering. En al is die gezond en al ben je trots en heb je vertrouwen en heb je een eigen leven .. toch is het een dingetje en heb je tijd nodig om te schakelen. Dat hoeft niet belastend te zijn, dan kan ook een heel mooie boodschap naar je kind toe zijn. 

Herfstappeltaart schreef op 27-01-2025 om 14:15:

[..]

Eng klinken? Ik bedoel dat onze kinderen ons nog vaak genoeg appen met de vraag: "pap, kun je even een schilderij voor me ophangen? Of : "mam, wil jij voorlezen op de peutergroep van kleinkind"?. Dat soort nodig hebben. Daar is toch niks engs aan? Verdriet hebben mag, maar ik vind het feit dat de kinderen het nest verlaten geen echt verdriet waard. Dan zou het bij mij meer gaan om ziekte of ander leed. Maar goed, dit gesprek hebben we al vaker gehad.

Eenvoudige hulpvragen zijn er zelden sinds ze het huis uit zijn. Fijn als jouw kinderen met vragen komen, maar om dan te zeggen "niet verdrietig zijn, ze hebben je toch wel nodig", is een generalisatie die niet altijd opgaat en bij "nodig hebben" denkt niet iedereen aan een spijker in de muur.

Auwereel schreef op 27-01-2025 om 18:56:

[..]

Eenvoudige hulpvragen zijn er zelden sinds ze het huis uit zijn. Fijn als jouw kinderen met vragen komen, maar om dan te zeggen "niet verdrietig zijn, ze hebben je toch wel nodig", is een generalisatie die niet altijd opgaat en bij "nodig hebben" denkt niet iedereen aan een spijker in de muur.

Zo zei ik het niet. Ik bedoel dat kinderen als ze de deur uitgaan altijd een periode hebben van losmaken en minder contact zoeken met de ouders. Ik vind dat een normaal proces. Ik weet niet hoe oud die van jou zijn maar als ze nóg ouder worden komen ze meestal wel weer een beetje terug.

Onze kinderen hebben allebei in een andere provincie dan de onze gestudeerd. Ze kwamen in het begin elk weekend naar huis (met wasgoed en gingen met medeneming van mijn  halve voorraadkast weer terug naar het studentenhuis). Ze hadden hier toen ook nog weekendbaantjes e.d.

Later werd dat niet meer elk weekend, maar af en toe. Onze oudste heeft nog een tijd in Cambridge gewoond voor haar studie dus die zagen we ook weinig. We zijn er toen zelf naartoe geweest (korte vakantie van gemaakt). Bij elke verhuizing hebben we haar geholpen en was er regelmatig contact. Inmiddels zijn het allebei veertigers en hebben we kleinkinderen. Ook die brengen veel onderling contact met zich mee.

Ik had eigenlijk begrepen dat jij onlangs toch ook weer leuke foto's had gekregen van zowel zoon als dochter? Je blijft er maar zo verdrietig onder, jammer is dat.

Floor74 schreef op 27-01-2025 om 19:01:

Het duimpje is idd door ons alle twee bedacht. Hij woont er dus alleen..wellicht was t qua gevoel iets anders geweest als hij samen met iemand zou wonen.
Maar mijn bedoeling was ook niet hiermee om hem iets te verplichten. Maar snap jullie reactie wel.
Hij belde net onder t koken…mam ben je aan t koken? Even de dag doorgenomen samen en vanavond gaat hij met vrienden wat eten.
Hoop dat we elkaar zonder verplicht gevoel blijven opzoeken.

Iemand schrijft…ik ben t verleden, ze hebben hun eigen toekomst.
Ik hoop dat ik ook onderdeel blijf uitmaken van zijn toekomst.

Ik zie mezelf ook niet als het verleden van mijn kinderen. Wèl als meer op de achtergrond dan hun eigen werk, relatie en vrienden. Dat gaat nu eenmaal zo. Bij ons is het contact erg versterkt door de komst van de kleinkinderen (waar we 2 dagen per week op passen).

@Auwereel: nog even een toevoeging voor het goede begrip: ik begrijp best dat het een weemoedig gevoel oproept als de kinderen het huis verlaten, natuurlijk, maar echt verdriet erom hebben vind ik zo zonde. Dat hoeft niet. Het is de normale gang van zaken. 

Er begint een nieuw hoofdstuk in je leven. Dat kost soms tranen (bij mij destijds wel!!), ook al zie je het aankomen en al is het de gewone levensloop. Kinderen vliegen uit. Het is zorgelijker als ze dat niet durven/kunnen doen. 

Neem de ruimte erom te treuren. Zoek iemand die dat met je kan meevoelen. Voel je geen aansteller. Dat ben je niet. Wennen aan dat nieuwe hoofdstuk kost tijd.

De rol die je vervult in het leven van volwassen kinderen verschilt in de praktijk nogal en verschuift door de jaren heen. Ouders die goed kunnen klussen en/of tzt gelegenheid hebben om op te komen passen, als er een nieuwe generatie in beeld komt, hebben geregeld een streepje voor. Dat is weleens 'au' als je geen klusser bent, en als de oppastaak niet bij jou komt, terwijl je daarop had gehoopt. 
Lang niet overal komen kleinkinderen, trouwens. Ook dat heeft meer kanten.

Die lege kamer staart je nu aan. Je voelt gemis. Je weet nog niet hoe het verder zal gaan. 
Het komt goed, vast wel, maar nu is het nog flink wennen.

Wilgenkatje

Herfstappeltaart schreef op 27-01-2025 om 19:09:

[..]

Ik zie mezelf ook niet als het verleden van mijn kinderen. Wèl als meer op de achtergrond dan hun eigen werk, relatie en vrienden. Dat gaat nu eenmaal zo. Bij ons is het contact erg versterkt door de komst van de kleinkinderen (waar we 2 dagen per week op passen).

Nou en of! Ook dat is goed, 'ze zijn voor zichzelf begonnen' maar het kan wennen zijn dat je zo op de achtergrond raakt. Lang niet overal komen er kleinkinderen. En zijn ze er wel, dan kunnen er allerlei redenen zijn waardoor dat oppassen waardoor je inderdaad meer bij elkaar betrokken kunt raken,  niet aan de orde is. Het is vooral van belang je te schikken in de nieuwe situatie en niet te gaan zeuren. Al is dat weleens lastig. Zoek dan met wijsheid iemand uit die dat gezeur even aanhoort nu en dan

Ik had niet zozeer moeite met het uitvliegende kind, vond het eigenlijk alleen maar mooi dat ze haar eigen weg ging zoeken.
 Ik had meer moeite met dat wij als ouders ineens weer met z'n tweeen waren. Vond dat echt even zoeken, hoe dat ook alweer was, zonder de afleiding van extra persoon beneden. Dat het ineens best stil was, zoeken naar een onderwerp om over te praten.
Dat kwam ook goed hoor, maar echt even lastig.
Jongste is nog thuis, maar die is op zolder of elders😀

klinkt niet overdreven klinkt als een lieve moeder met een fijne band met der zoon!! Niks dan realiteit en liefde komt uiteraard goed maar heeft tijd nodig. 

Auwereel schreef op 27-01-2025 om 18:56:

[..]

Eenvoudige hulpvragen zijn er zelden sinds ze het huis uit zijn. Fijn als jouw kinderen met vragen komen, maar om dan te zeggen "niet verdrietig zijn, ze hebben je toch wel nodig", is een generalisatie die niet altijd opgaat en bij "nodig hebben" denkt niet iedereen aan een spijker in de muur.

Wat had je dan verwacht? Het klinkt juist heel gezond.

Herfstappeltaart schreef op 27-01-2025 om 19:25:

@Auwereel: nog even een toevoeging voor het goede begrip: ik begrijp best dat het een weemoedig gevoel oproept als de kinderen het huis verlaten, natuurlijk, maar echt verdriet erom hebben vind ik zo zonde. Dat hoeft niet. Het is de normale gang van zaken.

Precies. Eigenijk zou je je volwassen kinderen niet nodig moeten hebben voor je eigen vermaak/geluk. Ik denk dat jongvolwassen kinderen dat onbewust aanvoelen en het dan sneller als verplichting gaan zien. 

Leid je eigen leven en geniet van de herwonnen vrijheid. Opeens komen ze dan weer, spontaan.