En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’
Gisteren heeft onze zoon na 3 maanden klussen het ‘nest’ verlaten.
Nooit gedacht dat ik er zo’n moeite mee zou hebben. Hij is enigs kind en we hebben een goede band. Voel me leeg en verdrietig.
het feit dat een hoofdstuk wordt afgesloten en hij nu echt alleen gaat wonen geeft me een weemoedig gevoel.
Tranen lopen over mijn wangen als ik zijn lege kamer zie.
Het idee dat hij niet meer thuis slaapt en dat we in de ochtenden lekker op elkaar vitten🫣, maar zeker ook gewoon zijn aanwezigheid en t zorgen ‘voor’ dat wegvalt, geven me een ‘rouw’ gevoel.
Ik merk dat ik het gevoel van ‘controle kwijt zijn’, voor zover je dat nog hebt als je kind begin 20tig is, heel eng vindt.
Hij heeft zelf alleen iets kunnen kopen, zo fijn voor hem. Ben super trots, maar mijn verdriet legt er wel een schaduw over.
Wellicht klinkt t overdreven en het is echt niet zo dat ik geen eigen leven heb. Ik werk, heb een relatie en vrienden.
Hoop zo dat ik over paar weken gewoon lachend bij hem op bezoek kan gaan zonder te huilen als ik wegga. Ik probeer hem niet te belasten met mijn emoties en dat lukt redelijk. Hij weet dat ik t lastig vindt en zegt dan heel lief…mam alles komt goed.
Nu moet mam dat ook nog eens gaan geloven 🥹
Herfstappeltaart schreef op 27-01-2025 om 19:25:
@Auwereel: nog even een toevoeging voor het goede begrip: ik begrijp best dat het een weemoedig gevoel oproept als de kinderen het huis verlaten, natuurlijk, maar echt verdriet erom hebben vind ik zo zonde. Dat hoeft niet. Het is de normale gang van zaken.
Dat wilde ik even horen, ik kreeg de indruk dat TO niet even verdrietig mag zijn terwijl het nog zo vers is. Ik loop echt niet elke dag te treuren ofzo, maar ik wilde wel aangeven dat het echt niet meteen, "Hopla, joepie ze zijn de deur uit wat heb ik dat toch goed gedaan" gevoel hoeft te zijn. Even een feedback met een duimpje is zeker in het begin een goed idee en dat slijt op den duur.
Ik heb trouwens geen verdriet dat ze de deur uit zijn, maar eerder dat er, door het drukke leven, zo weinig tijd is voor contact.
Ik denk, de verhalen van een enkeling in gedachten, dat dat meer de terecht pijnlijke verhalen zijn.
Ook dat wat nu gezien werd als missen, toen anders gewaardeerd werd.
Ik bv zou kleinkind wel in huis wonend willen hebben, maar zie inmiddels ook de voordelen dat dat niet zo is. 🙈
Ik denk dat er geen regels zijn voor je gevoel. Je voelt wat je voelt.
Ik zei altijd: ik heb je te leen en de eer je te brengen waar je zijn moet. ( klinkt meer dan het is)
Maar ik was daarnaast ook wel helemaal uitgemoederd en klaar om alleen te zijn.
Het moment daar was laat en even prima als kort pijnlijk.
Daarnaast was ik er meer dan klaar voor.
Het kan, het mag, het gaat wel over.
Auwereel schreef op 27-01-2025 om 23:40:
[..]
Dat wilde ik even horen, ik kreeg de indruk dat TO niet even verdrietig mag zijn terwijl het nog zo vers is. Ik loop echt niet elke dag te treuren ofzo, maar ik wilde wel aangeven dat het echt niet meteen, "Hopla, joepie ze zijn de deur uit wat heb ik dat toch goed gedaan" gevoel hoeft te zijn. Even een feedback met een duimpje is zeker in het begin een goed idee en dat slijt op den duur.
Ik heb trouwens geen verdriet dat ze de deur uit zijn, maar eerder dat er, door het drukke leven, zo weinig tijd is voor contact.
Dat begrijp ik ook best. Maar helaas kunnen we dat als ouders niet sturen (behalve dan dat we ze zélf kunnen opzoeken of via bijvoorbeeld WhatsApp naar hun wel en wee kunnen informeren). Ik hoop voor jou dat je kinderen (misschien als ze ouder worden, of als er kleinkinderen komen) weer vaker contact zullen opnemen.
We hebben een single dochter in een andere stad en daar hoor ik soms weken niks van. En dan ineens weer een leuke foto dat ze ergens zit te eten. Of bijvoorbeeld een vraag over hoe wij de zorgverzekering hebben geregeld. Ik hou zelf in de gaten dat we haar ongeveer 1x in de twee/drie maanden zelf gaan opzoeken. Ze zegt gelukkig nooit dat we niet welkom zijn (wèl dat ze dat weekend geen tijd heeft).
Ik begrijpen je wel Floor....Hier is een van de vijf de deur uit, maar hij komt nog steeds heel vaak thuis: voor mij te vaak....
Ik weet dat de rest tussen nu en 3 jaar uit vliegt...En het klingt misschien erg; maar ik verheug me erop...En dat komt omdat man en ik dan andere plannen hebben.
Ik was zelf 17 toen ik de wijde wereld in ging. En hier zijn ze allemaal 22+.
Ik denk dat het ook weer zoeken is naar wat is je eigen prioriteit, en hoe onderhoud je de relatie met je kind.
Tuurlijk verstandelijk gezien weet je heus wel dat het zo hoort te gaan, je kinderen gaan hun eigen leven opbouwen en je mag trots zijn dat het ze lukt .En dat ben ik zeker te weten.
Maar je gevoel...ook al heb jezelf een fijn en vol leven...dat gemis aan reuring om je heen,het alles weten wat hen bezig houdt...ik kan er maar moeilijk aan wennen.
De tijd dat mijn kinderen klein waren was voor mij de mooiste tijd van mijn leven. En daar denk ik vaak met weemoed aan terug.
Hier voelt het gewoon wat dubbel. Aan de ene kant geniet ik enorm van mijn vrijheid en kan ik doen waar ik zin in heb. Het contact is prima, ik spreek ze regelmatig en ik vind het een voorrecht om van dichtbij te mogen zien hoe ze zich ontwikkelen.
Maar soms loop ik door het lege huis en dan mis ik de drukte van vroeger. En dan voel ik me even oud
Kataravrouw schreef op 28-01-2025 om 10:17:
Tuurlijk verstandelijk gezien weet je heus wel dat het zo hoort te gaan, je kinderen gaan hun eigen leven opbouwen en je mag trots zijn dat het ze lukt .En dat ben ik zeker te weten.
Maar je gevoel...ook al heb jezelf een fijn en vol leven...dat gemis aan reuring om je heen,het alles weten wat hen bezig houdt...ik kan er maar moeilijk aan wennen.
De tijd dat mijn kinderen klein waren was voor mij de mooiste tijd van mijn leven. En daar denk ik vaak met weemoed aan terug.
Ja, zo is dat voor mij ook. Zo knus en lekker rommelig, dat gezellige grote gezin. Het lijkt soms alsof het allemaal in een oogwenk voorbij was... Natuurlijk wist ik dat het ooit zou stoppen, maar niet dat ik er zoveel moeite mee zou hebben.
Hobby's, werk, sociale contacten... best leuk om je dag mee te vullen maar het valt voor mij toch in het niet bij het gezinsleven. Zowel qua zingeving als qua levensvreugde.
Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 18:52:
[..]
Ja, zo is dat voor mij ook. Zo knus en lekker rommelig, dat gezellige grote gezin. Het lijkt soms alsof het allemaal in een oogwenk voorbij was... Natuurlijk wist ik dat het ooit zou stoppen, maar niet dat ik er zoveel moeite mee zou hebben.
Hobby's, werk, sociale contacten... best leuk om je dag mee te vullen maar het valt voor mij toch in het niet bij het gezinsleven. Zowel qua zingeving als qua levensvreugde.
Gewoon uit nieuwsgierigheid: had je van jongs af aan al het verlangen naar het hebben van een gezin?
Eigenlijk ken ik in ons gezin beide situaties van 'uit huis gaan/lege nest'. De normale en de heftige waarbij het pijn blijft doen.
Vier kinderen. Het contact met beide volwassen zoons is beter dan ooit. (Een woont overigens nog 'thuis op kamers'.) Met beide veel en goed contact. Het is zo fijn om met hen diepgaande gesprekkken over 'het leven', maatschappelijke ontwikkelingen, en hun eigen plannen en wensen te voeren. Als ze vaste relaties krijgen, zal het wel anders worden. Ik denk niet dat ik er dan dan heel veel problemen mee zal hebben, juist omdat ik hun ontwikkeling tot echte volwassenheid van dichtbij heb mogen meemaken.
Met onze twee dochters is er veel minder en oppervlakkig contact. De oudste ging al vroeg haar eigen weg. Omdat ze altijd zo evenwichtig en verstandig was, kon ik haar makkelijk loslaten. De jongste dochter heeft zich met veel gedoe en ellende van ons losgescheurt. De pijn daarvan flikkert bij vlagen nog heftig op.
felija schreef op 28-01-2025 om 19:07:
[..]
Gewoon uit nieuwsgierigheid: had je van jongs af aan al het verlangen naar het hebben van een gezin?
Nee, grappig genoeg helemaal niet.
Ik denk dat ik in deze ontwikkeling gewoon al veel verder ben dan de meesten van jullie. Onze kinderen zijn (net) veertigers en we hebben inmiddels kleinkinderen die reuring meebrengen.
Alhoewel...alles van thuiswonen en studeren buiten de deur tot echt helemaal de deur uit is zo geleidelijk gegaan....ik heb er nooit moeite mee gehad.
Toch is het niet alleen een kwestie van 'verder' zijn, Herfstappeltaart. Ik denk dat je ook veel geluk hebt gehad. Een goede vriendin van mijn heeft ook kinderen van rond de veertig en diverse kleinkinderen. Ze heeft met alle kinderen vriendelijk contact, maar met sommige heel 'innig' en met andere oppervlakkig. Ze vind het toch heel jammer om bij die kinderen alleen de toeschouwer van hun leven te mogen zijn. Terwijl ze bij de andere heel nauw betrokken is. De situatie is volgens mij heel 'gemiddeld' voor alle gezinnen met uitgevlogen kinderen, maar toch...
Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 19:22:
Toch is het niet alleen een kwestie van 'verder' zijn, Herfstappeltaart. Ik denk dat je ook veel geluk hebt gehad. Een goede vriendin van mijn heeft ook kinderen van rond de veertig en diverse kleinkinderen. Ze heeft met alle kinderen vriendelijk contact, maar met sommige heel 'innig' en met andere oppervlakkig. Ze vind het toch heel jammer om bij die kinderen alleen de toeschouwer van hun leven te mogen zijn. Terwijl ze bij de andere heel nauw betrokken is. De situatie is volgens mij heel 'gemiddeld' voor alle gezinnen met uitgevlogen kinderen, maar toch...
Wat bedoel je precies met dat ik geluk heb gehad?
Dat het allemaal zo lekker is verlopen, het uit huis gaan, het onderling contact houden, de komst van kleinkinderen.
Wilmamaa schreef op 28-01-2025 om 19:27:
Dat het allemaal zo lekker is verlopen, het uit huis gaan, het onderling contact houden, de komst van kleinkinderen.
Nee dan begrijp je me verkeerd. Er is hier (met onze kinderen) ook echt van alles gebeurd. Van onvrijwillige kinderloosheid tot depressief gedrag. Ik denk dat elke gezin zulke dingen wel meemaakt.
Wat ik van begin af aan het proberen te zeggen is dat het uitvliegen van kinderen geen drama is. Nogmaals: natuurlijk mag iedereen zich weemoedig voelen (en ook verdrietig, dat maak ik niet uit natuurlijk), maar verdriet vind ik zo groot voor een dergelijke stap in een leven.
Verdriet had ik om de onvrijwillige kinderloosheid, om de depressie van mijn kind, niet om het feit dat ze het ouderlijk huis verlieten. begrijp je me?
Edit: en qua gezondheid hebben we ook het een en ander meegemaakt. Denk niet dat het bij ons allemaal rozengeur en maneschijn is geweest.