En dan vliegt ie echt definitief ‘uit’
Gisteren heeft onze zoon na 3 maanden klussen het ‘nest’ verlaten.
Nooit gedacht dat ik er zo’n moeite mee zou hebben. Hij is enigs kind en we hebben een goede band. Voel me leeg en verdrietig.
het feit dat een hoofdstuk wordt afgesloten en hij nu echt alleen gaat wonen geeft me een weemoedig gevoel.
Tranen lopen over mijn wangen als ik zijn lege kamer zie.
Het idee dat hij niet meer thuis slaapt en dat we in de ochtenden lekker op elkaar vitten🫣, maar zeker ook gewoon zijn aanwezigheid en t zorgen ‘voor’ dat wegvalt, geven me een ‘rouw’ gevoel.
Ik merk dat ik het gevoel van ‘controle kwijt zijn’, voor zover je dat nog hebt als je kind begin 20tig is, heel eng vindt.
Hij heeft zelf alleen iets kunnen kopen, zo fijn voor hem. Ben super trots, maar mijn verdriet legt er wel een schaduw over.
Wellicht klinkt t overdreven en het is echt niet zo dat ik geen eigen leven heb. Ik werk, heb een relatie en vrienden.
Hoop zo dat ik over paar weken gewoon lachend bij hem op bezoek kan gaan zonder te huilen als ik wegga. Ik probeer hem niet te belasten met mijn emoties en dat lukt redelijk. Hij weet dat ik t lastig vindt en zegt dan heel lief…mam alles komt goed.
Nu moet mam dat ook nog eens gaan geloven 🥹
Toen mijn kinderen nog thuis woonden, aten we altijd gezamelijk aan tafel. Samen kletsen , zodat ook iedereen betrokken was bij elkaars leven.
Afgelopen weekend kwam mijn jongste dochter logeren en uiteraard een lekkere maaltijd klaar gemaakt...zette ik de tv aan en gaf ik haar haar bordje. Maar mam, zei ze, eten jullie voor de tv? Uhhh ja hahaha...man en ik eten altijd vrij laat en dan ondertussen kijkend naar journaal oid.
Ik heb ook zeker wel gemerkt dat ik na de overgang een bak minder zorghormonen meer aan maak....het feit dat ik vroeger overliep met het zorgen voor mijn kinderen, merk ik nu dat ik het gevoel heb van....zo nu is het mijn beurt. Ook leuk!!
Kataravrouw schreef op 30-01-2025 om 09:34:
Toen mijn kinderen nog thuis woonden, aten we altijd gezamelijk aan tafel. Samen kletsen , zodat ook iedereen betrokken was bij elkaars leven.
Afgelopen weekend kwam mijn jongste dochter logeren en uiteraard een lekkere maaltijd klaar gemaakt...zette ik de tv aan en gaf ik haar haar bordje. Maar mam, zei ze, eten jullie voor de tv? Uhhh ja hahaha...man en ik eten altijd vrij laat en dan ondertussen kijkend naar journaal oid.
Ik heb ook zeker wel gemerkt dat ik na de overgang een bak minder zorghormonen meer aan maak....het feit dat ik vroeger overliep met het zorgen voor mijn kinderen, merk ik nu dat ik het gevoel heb van....zo nu is het mijn beurt. Ook leuk!!
Hahaha, dat doen wij ook. Eten voor de tv, terwijl we dat vroeger echt alleen maar bij hoge uitzondering deden...
Ademes schreef op 30-01-2025 om 11:20:
[..]
Hahaha, dat doen wij ook. Eten voor de tv, terwijl we dat vroeger echt alleen maar bij hoge uitzondering deden...
Wij ook regelmatig. Vooral van die maaltijden waar je in principe alleen een vork of lepel bij nodig hebt (stamppotjes o.a.). De rest netjes aan tafel hoor 😉
