De verkering van mijn zoon gaat morgen een jaar weg naar het buitenland (australie) help hem en mij!!
Onze zoon heeft ass en adhd en angsten en dwanstoornissen. Sinds een jaar heeft hij een vriendin en ze zijn 24-7 samen. Hij en zij zijn volwassen dus daar hebben we nog weinig over te zeggen. Dat naar het buitenland gaan was al jaren geleden besloten van mijn schoondochter. Mijn zoon met ass, depressies, adhd is helemaal aan het doordraaien en aan het flippen. Hij blowt en rookt en drinkt en is niet bereikbaar en houdt ons ' snachts wakker met grote paniek. Hij is agressief en onberekenbaar. Deze situatie slaat hem totaal uit het lood. Iemand die in godsnaam handvaten heeft want een relatie van een jaar waarbij beiden extreem clingy waren en elke dag samen waren incl eten en slapen die nu voor een jaar wordt onderbroken,hoe overleef je dat en hoe overleven wij dat? Ajb ik heb tips nodig, ik ben bang dag hij dit niet trekt en zichzelf wat aandoet schoondochter gaat eerst naar australie (morgen) en dan naar nieuwzeeland. Ze is al met al een jaar weg en zit in een totaal andere tijdzone zoon heeft extreme verlatingsangst.
BritgetJones007 schreef op 25-09-2024 om 06:20:
[..]
Ik denk dat ze bedoelde dat zijn gedrag, als reactie op het feit dat die vriendin een jaar weggaat zo extreem en heftig is, om daar mee om te gaan als moeder, plus de angst die ze als moeder zijnde ervaart dat hij zichzelf wat aan kan doen. Dat die angst alles overheerst nu.
Dus niet het feit opzich, dat die vriendin een jaar weggaat.
Oorzaak/gevolg...
precies dit.
Boarn schreef op 24-09-2024 om 21:49:
Hoe staat die vriendin er in dan? En wat zegt zij tegen hem.
En hoe hebben ze dan de afgelopen weken doorgebracht, want dit verhaal heeft natuurlijk een aanloop van weken.
Klopt,ze heeft het heel moeilijk, wil bijna niet meer weg maar is iets meer realistisch. Dit was haar langgewenste droom die nu uitkomt en hoewel ze er tegenop ziet kijkt ze er ook erg naar uit. Ik vind dat mijn zoon haar wensen en behoeftes en voorpret wel erg verneukt al zeg ik het zelf. Ik heb erg met haar te doen.
Shareneentje schreef op 25-09-2024 om 08:07:
[..]
Heb ik gedaan en wat een, sorry, sufkut kreeg ik aan de lijn. Een jongedame die echt niks zei wat ik niet allang zelf had bedacht. Ik irriteerde me enorm aan haar beperkte inzicht en sorry, dommigheid. Ik heb dat wel eens eerder gehad bij zo' n hulplijn dat ik toen dacht, zitten hier allemaal vrijwillige studentes of wat?
Kom niet aan 113.
Wat had je willen horen ?
Shareneentje schreef op 24-09-2024 om 18:45:
[..]
Dat durf ik inmiddels niet meer. We zitten te lang in deze dynamiek. Zoon is erg suicidaal. Heb teveel meegemaakt met hem....
Is hij echt suicidaal of is dat een effectief dreigmiddel om zijn zin door te drijven?
Shareneentje schreef op 25-09-2024 om 08:07:
[..]
Heb ik gedaan en wat een, sorry, sufkut kreeg ik aan de lijn. Een jongedame die echt niks zei wat ik niet allang zelf had bedacht. Ik irriteerde me enorm aan haar beperkte inzicht en sorry, dommigheid. Ik heb dat wel eens eerder gehad bij zo' n hulplijn dat ik toen dacht, zitten hier allemaal vrijwillige studentes of wat?
Daar zitten mogelijk idd vrijwilligers die hun tijd opofferen om anderen te kunnen helpen.
Ik vind dit een nare houding
Ik mis wel wat stappen in dit hele verhaal. @Shareeentje je bent zelf therapeut gaf je een in ander topic aan. Bepaalde principes, bijvoorbeeld hetgeen @Twinski met je deelt zouden je meer dan bekend moeten zijn aangezien het je werkveld is. Je hebt neem ik aan ook intercollegiaal toegang om met iemand te sparren over een situatie en je eigen denken te versterken. Natuurlijk leg je niet overal je sores neer, je wil ook professioneel blijven, maar iets dergelijks gebeurt vaak genoeg.
Dan het volgende wat ook al is aangegeven. Zo’n reis komt er niet van de een op andere dag. Jij als moeder kent de kwetsbaarheden van je kind en er was dus ruimschoots tijd om te anticiperen en in het voren plannen te maken.
Ik lees ook niks over gedrag van je zoon, ik lees alleen de paniek die jij ervaart dat het mogelijk heel veel problemen oplevert. Wat doet je zoon concreet NU dat je tijd hebt om te typen over hoe radeloos je bent?
Ik bedoel dit niet aanvallend of rot. Maar er mist informatie. Over wat je zoon en zijn vriendin hebben afgesproken de afgelopen maanden, hoe ze hier tegenaan kijken, hoe het afscheid was.
In de basis leest het alsof jij je super veel zorgen maakt, maar eigenlijk niet het inzicht hebt hoe het echt gaat. Ik lees nergens wat hij actueel doet of zegt of een aanleiding.
Ik denk daarom dat het nuttig is om aan je eigen stabiliteit te werken. Deze paniek is niet oké voor jou. Het is een soort noodsignaal dat jij nog meer gedoe met je kinderen simpelweg niet kunt handelen. Teveel is teveel. Dus in plaats van helemaal vast te gaan in je zoon denk ik dat je je zou moeten focussen op zelfzorg. Hoe zorg ik dat ik me staande houd. Dat ik blijf draaien en me oké kan voelen en kan meebewegen met wat er speelt zonder dat het me compleet overspoelt. Dat laatste gun ik je enorm!
Heel veel sterkte.
Shareneentje schreef op 24-09-2024 om 19:25:
[..]
Maar waar blijven wij in dit verhaal. We leven bijna van burnout naar burnout
Volgens mij komt dat niet door dit verhaal, maar door steeds terugkerende crisissen in jullie gezin. Ik zou naar the bigger picture kijken en op zoek gaan (met hulp) naar een meer permanente oplossing. Voor je zoon, je man en jezelf. Want hoe het nu (al jaren gaat), dat werkt toch voor niemand?
Shareneentje schreef op 25-09-2024 om 08:07:
[..]
Heb ik gedaan en wat een, sorry, sufkut kreeg ik aan de lijn. Een jongedame die echt niks zei wat ik niet allang zelf had bedacht. Ik irriteerde me enorm aan haar beperkte inzicht en sorry, dommigheid. Ik heb dat wel eens eerder gehad bij zo' n hulplijn dat ik toen dacht, zitten hier allemaal vrijwillige studentes of wat?
Jammer. Misschien zijn er nog andere hulplijnen die je kunt Googlen? Zelf denk ik dat je prioriteiten moet stellen mbt je werk totdat het suïcide gevaar geweken is. En daarna weer verder kunt gaan werken aan het oplossen van zijn problemen dmv therapie.
Lieveheersbeest schreef op 25-09-2024 om 08:32:
[..]
Volgens mij komt dat niet door dit verhaal, maar door steeds terugkerende crisissen in jullie gezin. Ik zou naar the bigger picture kijken en op zoek gaan (met hulp) naar een meer permanente oplossing. Voor je zoon, je man en jezelf. Want hoe het nu (al jaren gaat), dat werkt toch voor niemand?
Dit, ipv mensen dom te gaan noemen kun je beter naar jezelf kijken en hoe het komt dat je dus van burn out naar burn out leeft.
Je verwacht van iemand die bij de hulplijn werkt en kant-en-klaar-antwoord of zo? Dat zou wel heel knap zijn. Zo iemand kan niet in het dossier van je zoon (gelukkig maar ihkv privacy). Maar diegene zou in een gesprekje met jou, en niet eens je zoon, al meteen een oplossing moeten hebben. En dan noem je zo iemand ook nog een sufkut.
Belangrijkste nu is hoe reëel de kans op zelfdoding echt is. Dat kun je het best recht voor zijn raap aan je zoon vragen: "denk je erover jezelf iets aan te doen?".
Als zijn antwoord daarop ja is, dan schakel je meteen de crisisdienst in. Is het antwoord nee, dan kun je verder praten over hoe hij de komende dagen door gaat komen. De eerste dagen zijn het lastigst namelijk. Je zult zien dat -zeker als hij elke dag druk is met een pittige opleiding- er snel ook weer een nieuw evenwicht ontstaat.
Shareneentje schreef op 25-09-2024 om 08:07:
[..]
Heb ik gedaan en wat een, sorry, sufkut kreeg ik aan de lijn. Een jongedame die echt niks zei wat ik niet allang zelf had bedacht. Ik irriteerde me enorm aan haar beperkte inzicht en sorry, dommigheid. Ik heb dat wel eens eerder gehad bij zo' n hulplijn dat ik toen dacht, zitten hier allemaal vrijwillige studentes of wat?
Daar zitten vrijwilligers ja, die hun tijd en energie inzetten voor het bieden van een luisterend oor en om de weg te wijzen naar hulpverlening. Wat had je verwacht, ervaren psychiaters?
Je zegt dat je hulp hebt voor jezelf. Schakel die hierbij in. Hoe keihard het ook is, op wat je zoon doet heb je uiteindelijk geen invloed. Je kunt inderdaad vragen naar concrete plannen en als die er zijn doorschakelen naar de crisisdienst, maar dat is het wel. Waar je wel invloed op hebt: hoe je jezelf staande houdt.
Wat was het plan ? Wat heb je met hem besproken voor de eerste week of de eerste maand ? Hoe zag hij het eerst voor zich en waar had hij behoefte aan ? Hebben jullie het hier vooraf dan niet over gehad ?
Als hij zo samen heeft geklit met zijn vriendin, zijn er verder waarschijnlijk geen andere vrienden in beeld ? Zijn er volwassenen waar hij een band mee heeft, die momenteel niet werken en hem daarom gezelschap kunnen houden (opa of oma) ?
Geen tips hier, maar wel veel herkenning, al is de situatie anders.
Hier een jongvolwassen zoon met trauma die inmiddels al jaren volledig thuis zit, sinds begin middelbare school. Aangezien hij niet buiten komt, hier geen blowen en dergelijke, maar wel ook zeer onberekenbaar. Ik had een fulltime baan, maar zit inmiddels ook thuis met burn-out en trauma. Jaren ben ik doorgelopen, maar constant kon ik thuis nodig zijn. Meer dan eens heb ik op mijn werk alles uit mijn handen moeten laten vallen, omdat ik thuis nodig was. Thuis ervaar ik eigenlijk al een jaar of 10 geen rust, omdat ik constant op mijn hoede ben, bang dat het weer mis gaat.
Dat gevoel denk ik ook in jouw berichten te lezen. En die angst is soms terecht, soms niet en soms voel je het gewoon aankomen, zoals jij nu voelt. Dat gevoel en die constante hoogspanning, dat doet iets met je, maar in mijn geval zorgde het ook voor een soort vicieuze cirkel. Zoon voelde mijn stress en dat versterkte zijn onrust, wat mij weer stress gaf. Volgens mij is dat waar veel mensen nu voor proberen te waarschuwen. Zorg dat jij rustig blijft, ga niet mee in zijn paniek, maar zeker als je in zo’n periode zit, is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wel denk ik dat het belangrijk is.
Grenzen stellen, lees ik ook veel. Hier is dat bij zoon soms totaal niet mogelijk. Misschien ervaar jij dat gevoel ook. Probeer echter waar het kan wel je punt te maken bij zoon.
Ik kan niet zeggen wat jou gaat helpen. Van hulpverleners krijg ik regelmatig te horen dat ze helaas niets voor me kunnen doen, sommige dingen kun je gewoon niet makkelijk veranderen. Ik probeer daarom ook aan mezelf te denken. Ik ga wandelen als de stress me te veel wordt, gewoon even uit de situatie als het kan, om er daarna met frisse energie weer tegen aan te kunnen. Sporten helpt me ook, vooral de cardio apparaten in de sportschool. Mezelf even helemaal leeg maken, even dat rotgevoel weg krijgen. Een paar jaar geleden heb ik ook een bioscoopabonnement genomen, om ook eens even gewoon te kunnen ontspannen, omdat dat thuis gewoon niet gaat. En de laatste 2 jaar ben ik ook wel eens een paar dagen weg gegaan met een van de andere kinderen, gewoon even afstand van de situatie. In het begin gaf dat me heel veel stress, maar het zorgde wel ook dat ik er daarna weer beter tegen aan kon.
Weg gaan zou ik je voor deze weken nog niet aanraden, maar zoek wel iets wat voor jou werkt. En stel je prioriteiten. Ja je hebt dat bedrijf en werkt meer dan fulltime, maar je zit er doorheen en je zoon heeft hulp nodig. Soms kan gewoon niet alles en misschien is het ook zo dat het voor je bedrijf/werk op lange termijn beter is, als je nu even wat gas terug neemt.
Sterkte in ieder geval.
Shareneentje schreef op 25-09-2024 om 08:07:
[..]
Heb ik gedaan en wat een, sorry, sufkut kreeg ik aan de lijn. Een jongedame die echt niks zei wat ik niet allang zelf had bedacht. Ik irriteerde me enorm aan haar beperkte inzicht en sorry, dommigheid. Ik heb dat wel eens eerder gehad bij zo' n hulplijn dat ik toen dacht, zitten hier allemaal vrijwillige studentes of wat?
Ik heb in het verleden regelmatig gebeld met 113, en ik herken dit absoluut niet. Ik werd juist prima geholpen. Ze waren erg geduldig. Maar misschien komt het omdat ik geen therapeut ben