De verkering van mijn zoon gaat morgen een jaar weg naar het buitenland (australie) help hem en mij!!
Onze zoon heeft ass en adhd en angsten en dwanstoornissen. Sinds een jaar heeft hij een vriendin en ze zijn 24-7 samen. Hij en zij zijn volwassen dus daar hebben we nog weinig over te zeggen. Dat naar het buitenland gaan was al jaren geleden besloten van mijn schoondochter. Mijn zoon met ass, depressies, adhd is helemaal aan het doordraaien en aan het flippen. Hij blowt en rookt en drinkt en is niet bereikbaar en houdt ons ' snachts wakker met grote paniek. Hij is agressief en onberekenbaar. Deze situatie slaat hem totaal uit het lood. Iemand die in godsnaam handvaten heeft want een relatie van een jaar waarbij beiden extreem clingy waren en elke dag samen waren incl eten en slapen die nu voor een jaar wordt onderbroken,hoe overleef je dat en hoe overleven wij dat? Ajb ik heb tips nodig, ik ben bang dag hij dit niet trekt en zichzelf wat aandoet schoondochter gaat eerst naar australie (morgen) en dan naar nieuwzeeland. Ze is al met al een jaar weg en zit in een totaal andere tijdzone zoon heeft extreme verlatingsangst.
Het is ook idd wel een vrij bizar verhaal to. Eerder schrijf je over jouw gezin, 3 kinderen, waarvan de jongste het ene moment vrolijk is en het andere moment afwijzend. Maar vooral boos is. Meer klinkend als een puber met wat extra heftigheid. Maar blijkbaar is dat maar een fractie van het verhaal en heb je dagelijks te dealen met een inwonende verslaafde psychiatrisch patiënt als ik het zo lees. En dat is natuurlijk hele andere koek. Maar vraagt ook een hele andere benadering dan gesprekjes voeren of het niet eens tijd wordt om op eigen benen te staan. Ik zou met zulke forse problematiek diagnostiek en hulpverlening aanwenden en ernaar toewerken dat je zoon bijvoorbeeld begeleidt gaat wonen oid. Op afstand kan ik niet zien waar hij tegenaan loopt exact, maar wel dat dit niet houdbaar is. Ik denk dat het tijd is om de schellen af te doen en te zien voor wat jouw zoon op dit moment is en dat dit niet meer binnen normaal kaders valt.
Is To er nog wel?
Izza schreef op 26-09-2024 om 19:23:
Is To er nog wel?
vast wel. Ik vermoed dat ze wat tijd nodig heeft om eea te overdenken, zichzelf overeind te houden en haar zoon te managen. Dan is een forum niet bepaald prioriteit (logisch). Bovendien krijgt ze ook best wat minder gezellige reacties en dat is ook niet leuk natuurlijk.
Diyer schreef op 26-09-2024 om 20:11:
[..]
vast wel. Ik vermoed dat ze wat tijd nodig heeft om eea te overdenken, zichzelf overeind te houden en haar zoon te managen. Dan is een forum niet bepaald prioriteit (logisch). Bovendien krijgt ze ook best wat minder gezellige reacties en dat is ook niet leuk natuurlijk.
Ik heb mijn ervaring gedeeld, misschien was dat niet zo een goed idee. En verder blijf ik uit deze topic, beetje confronterend
troelahoep schreef op 26-09-2024 om 13:56:
[..]
Dacht ik ook aan. Leeft hij nog?
Sorry voor deze cynische ondertoon, ik vind het een raar verhaal en als het werkelijk zo gaat als TO zegt vind ik het bijna geen onderwerp meer voor het forum zo. Alle tips worden afgewezen, want het probleem is te groot met alles erbij, hulpverleners kunnen er niks aan doen en ik vraag me vooral af hoe het in hemelsnaam zover heeft kunnen komen. Wat kunnen wij er dan mee?
Nou zo bedoelde ik mijn vraag niet echt.
Ik vroeg me oprecht af hoe het afscheid gegaan was voor zoon en zijn vriendin en hoe nu verder. Ik hoop dat het geen claimen lange afstandsrelatie gaat worden waarin ze elke dag uren (beeld)bellen maar dat het je zoon lukt om zijn vriendin haar droom te laten beleven. Daarvoor moeten ze loskomen van elkaar. Zij moet ruimte hebben om mooie ervaringen op te doen, nieuwe mensen te ontmoeten, haar avontuur aan te gaan.
Je zoon krijgt de ruimte om zijn eigen ik te ontdekken. Hij is ook gewoon een individu buiten deze relatie. Hopelijk gebruikt hij dit jaar om hulp aan te gaan. Ook als dat ten koste gaat van de opleiding.
Of de relatie zo'n jaar overleefd op deze leeftijd is afwachten. Zeker als het een relatie is zoals jij omschreef.
Tot nu toe heb ik alleen meegelezen.
Het lijkt me voor TO en haar zoon goed om eens na te denken over de invloed die zijzelf hebben op hun welzijn. Een diagnose brengt verantwoordelijkheden met zich mee. Je komt alleen verder als je erkent dat jij een probleem hebt en jijzelf dus zo goed mogelijk moet leren omgaan met je beperking. Dat is moeilijk, een beperking blijft een beperking, maar het is niet onmogelijk. Alleen als je jezelf gaat helpen, heeft hulp vragen zin. Waan-hoop vestigen op hoe anderen met jouw probleem om zouden moeten gaan, brengt je nergens. Het is niet realistisch om te denken dat dit probleem er niet zou zijn als die vriendin thuis zou blijven of dat het opgelost kan worden door het bellen van een noodlijn of het vragen om hulp op een forum. Ik begrijp de wanhoop die daar achter ligt, maar de focus op wat anderen jou aandoen of wat ze voor jou zouden moeten doen, zorgt er alleen maar voor dat je niet zelf aan de slag gaat. Dat inzicht is volgens mij de eerste stap.
dames ik heb alles gelezen en ik kom terug maar het thuisfront heeft me heel erg nodig, dus sorry voor de afwezigheid en dankjewel voor ieders inzet, ik neem het echt wel mee. echt!!!!
Shareneentje schreef op 27-09-2024 om 22:23:
dames ik heb alles gelezen en ik kom terug maar het thuisfront heeft me heel erg nodig, dus sorry voor de afwezigheid en dankjewel voor ieders inzet, ik neem het echt wel mee. echt!!!!
Dag Shareneentje, ik heb nog niet gereageerd op je topic maar wel alles gelezen. Hoe is het nu met je zoon , kan hij er al aan wennen dat zijn vriendin zo ver weg is? Ik kan me voorstellen dat hij haar mist maar hopelijk gunt hij haar een ook een fijne tijd in Australië . Dat hoort ook bij de liefde!
hoe is het met je zoon?