De verkering van mijn zoon gaat morgen een jaar weg naar het buitenland (australie) help hem en mij!!
Onze zoon heeft ass en adhd en angsten en dwanstoornissen. Sinds een jaar heeft hij een vriendin en ze zijn 24-7 samen. Hij en zij zijn volwassen dus daar hebben we nog weinig over te zeggen. Dat naar het buitenland gaan was al jaren geleden besloten van mijn schoondochter. Mijn zoon met ass, depressies, adhd is helemaal aan het doordraaien en aan het flippen. Hij blowt en rookt en drinkt en is niet bereikbaar en houdt ons ' snachts wakker met grote paniek. Hij is agressief en onberekenbaar. Deze situatie slaat hem totaal uit het lood. Iemand die in godsnaam handvaten heeft want een relatie van een jaar waarbij beiden extreem clingy waren en elke dag samen waren incl eten en slapen die nu voor een jaar wordt onderbroken,hoe overleef je dat en hoe overleven wij dat? Ajb ik heb tips nodig, ik ben bang dag hij dit niet trekt en zichzelf wat aandoet schoondochter gaat eerst naar australie (morgen) en dan naar nieuwzeeland. Ze is al met al een jaar weg en zit in een totaal andere tijdzone zoon heeft extreme verlatingsangst.
Naar wat voor handvaten ben je op zoek, TO? Ik heb zelf meerdere periodes in het buitenland gewerkt en gestudeerd en ben dus bekend met (internationale) lange afstandsrelaties. Dat is voor niemand leuk, maar in principe best te overleven. Ik kan daarvoor wel handvatten delen, maar dat gaat er wel een beetje vanuit dat je zoon daar ook iets mee kan. Dat is nu niet zo, want hij is volgens jou helemaal doorgeslagen en erg suicidaal. Daarvoor kan dit vertrek van zijn vriendin wel de trigger zijn, maar nooit de oorzaak. Die oorzaken, daarmee moet hij aan de slag.
Mijn recente ervaring met de crisisdienst is dat ze binnen een uur op de stoep staan, dus ik vind het heel vervelend en vreemd om te horen dat je zo tegen muren aanloopt.
Daglichtlamp schreef op 25-09-2024 om 07:53:
[..]
Dat snapte ik ook wel. Maar ze reageert daar dan zelf ook weer op. Dat versterkt elkaar. Daarom denk ik dat ze zelf ook hulp nodig heeft, maar gelukkig heeft ze al hulp.
Dat is een invulling...ik denk dat juist bedoeld het stukje 'onvoorspelbare gedrag' en dat ze bang is dat haar zoon zichzelf wat aandoet.
Het stukje wat uit haar bereik ligt. Dat is haar angst. Het stukje waar ze geen invloed op hebt
kaatjecato schreef op 25-09-2024 om 13:57:
[..]
Even ter aanvulling: als er suïcidale gedachten zijn, is het juist goed om er over te praten. Als er niet over gepraat wordt, is de kans veel groter dat deze gedachten een eigen leven gaan leiden en zich steeds meer als een oplossing gezien worden. Dus ernaar vragen! Ook doorvragen naar hoe concreet deze gedachten zijn: zijn er plannen? Heeft hij bedacht hoe? Door er over te praten, komt er soms juist lucht. En hoop bieden is ook heel belangrijk, benoemen dat het nu heel zwaar is, maar dat er uiteindelijk weer betere tijden komen. Dat als hij (tijdelijk) geen hoop heeft, hij op de hoop en het vertrouwen van anderen mag leunen. Het is net als met schaamte: door het in het licht te zetten, gaat de donkerte er vanaf.
Edit: zo'n gesprek is alles behalve makkelijk, zeker als je zelf niet stevig in je schoenen staat. Bereidt het dus goed voor, bedenk wat je kunt zeggen, en wil vragen. Hier kan 113 ook bij helpen, of met de nazorg daarna. Als er suïcidale gedachten zijn kun je ook proberen af te spreken, dat als deze erger of concreter worden, dat hij je informeert en dat hij je elk moment van de dag en nacht hiervoor zal bellen of naar je toe komt
Zo'n gesprek is enorm moeilijk. Ik hield dat dat ook voor mezelf. Er werd vaker naar gevraagd maar een beetje via een omweg en die vragen kon ik ontwijken. Totdat ik een hulpverlener (poh-ggz, eigenlijk een fijnere hulpverlener als de psychologen die daarna kwamen) had die heel direct was. Heb je gedachten aan de dood. Toen ik vaag reageerde. Dit is een ja/nee vraag, heb je gedachten aan de dood. Ja dus. Heb je al plannen gemaakt hoe je dat zou doen, dit is ook een ja/nee vraag. Heb je al voorbereidingen gedaan om die plannen uit te voeren? Enz. Echt heel direct en dat was nodig. Er ontstond een opening want ze wist ervan. Ik kon erover praten. Hoe moeilijk ook. Tegelijk was het heel eng want ze wist er nu van....
Maar mijn moraal van dit verhaal, erover praten is heel moeilijk maar ook heel belangrijk. Hoe eng het ook is, het geeft een opening.
Uiteindelijk is dit geen kind maar een meerderjarige volwassene. Al die diagnoses zijn als het goed is vastgesteld door professionals. Dan weten jullie de weg daarin te vinden. En zoon heeft nog veel begeleiding nodig. Daarmee kan je hem helpen als hij dat wil. Als hij nu geen begeleiding krijgt is dat vreemd en heeft dat een reden. Als hij dat niet wil kan je verder niets. Pas bij concrete problemen grijpt men gedwongen in.
Die hele relatie klinkt heel erg ongezond. En de kans is groot dat dit meisje het komende jaar gaat veranderen en gaat ontwikkelen. Jouw zoon klinkt geestelijk niet stabiel (doordraaien, middelen gebruik, dreigen met zelfmoord). Ik zou er rekening mee houden dat de relatie dit niet gaat overleven. Zoon moet leren om te gaan met zijn problemen en stabiel te worden.
Izza schreef op 25-09-2024 om 16:26:
Uiteindelijk is dit geen kind maar een meerderjarige volwassene. Al die diagnoses zijn als het goed is vastgesteld door professionals. Dan weten jullie de weg daarin te vinden. En zoon heeft nog veel begeleiding nodig. Daarmee kan je hem helpen als hij dat wil. Als hij nu geen begeleiding krijgt is dat vreemd en heeft dat een reden. Als hij dat niet wil kan je verder niets. Pas bij concrete problemen grijpt men gedwongen in.
Die hele relatie klinkt heel erg ongezond. En de kans is groot dat dit meisje het komende jaar gaat veranderen en gaat ontwikkelen. Jouw zoon klinkt geestelijk niet stabiel (doordraaien, middelen gebruik, dreigen met zelfmoord). Ik zou er rekening mee houden dat de relatie dit niet gaat overleven. Zoon moet leren om te gaan met zijn problemen en stabiel te worden.
Hier zou ik ook zeker rekening mee houden. Het hoeft niet zo te zijn maar ik kan me wel voorstellen dat dit gebeurd.
Naminokurashi schreef op 25-09-2024 om 12:21:
[..]
Mijn omgeving weet juist van niets, ook niet dat ik PTSS heb. Alleen mijn hulpverlener weet dit.
Mijn omgeving is erg negatief omtrent psychische problemen.
Shareneentje schreef op 24-09-2024 om 19:25:
[..]
Hoe? Ik wil wel maar ik heb een eigen bedrijf en werk meer dan fulltime. Man idem. Ik wil echt wel en doe ook intens veel. Maar waar blijven wij in dit verhaal. We leven bijna van burnout naar burnout
Dit ligt veel dieper. Hier kan een onderliggend trauma liggen en hij heeft echt hulp nodig. Zelf extreme last van verlatingsangst gehad en werk nu zelf oa met deze doelgroep. Als ouder kan je dit niet oplossen. Ik heb toentertijd hulp gehad en heel veel gelezen over hechting en de invloed op relaties op volwassene leeftijd in de vorm van verlatingsangst en bindingsangst. Het is vaak gebaseerd op emotionele afhankelijkheid/vermijding.
Shareneentje schreef op 24-09-2024 om 19:25:
[..]
Hoe? Ik wil wel maar ik heb een eigen bedrijf en werk meer dan fulltime. Man idem. Ik wil echt wel en doe ook intens veel. Maar waar blijven wij in dit verhaal. We leven bijna van burnout naar burnout
Dit ligt veel dieper. Hier kan een onderliggend trauma liggen en hij heeft echt hulp nodig. Zelf extreme last van verlatingsangst gehad en werk nu zelf oa met deze doelgroep. Als ouder kan je dit niet oplossen. Ik heb toentertijd hulp gehad en heel veel gelezen over hechting en de invloed op relaties op volwassene leeftijd in de vorm van verlatingsangst en bindingsangst. Het is vaak gebaseerd op emotionele afhankelijkheid/vermijding.
Izza schreef op 25-09-2024 om 16:26:
Uiteindelijk is dit geen kind maar een meerderjarige volwassene. Al die diagnoses zijn als het goed is vastgesteld door professionals. Dan weten jullie de weg daarin te vinden. En zoon heeft nog veel begeleiding nodig. Daarmee kan je hem helpen als hij dat wil. Als hij nu geen begeleiding krijgt is dat vreemd en heeft dat een reden. Als hij dat niet wil kan je verder niets. Pas bij concrete problemen grijpt men gedwongen in.
Die hele relatie klinkt heel erg ongezond. En de kans is groot dat dit meisje het komende jaar gaat veranderen en gaat ontwikkelen. Jouw zoon klinkt geestelijk niet stabiel (doordraaien, middelen gebruik, dreigen met zelfmoord). Ik zou er rekening mee houden dat de relatie dit niet gaat overleven. Zoon moet leren om te gaan met zijn problemen en stabiel te worden.
Eens.
De kans is groot dat als zij daar in het buitenland afspreekt met allerlei nieuwe vrienden en dingen beleeft, ze geen zin heeft om steeds een man te moeten troosten die compleet over zijn toeren is.
Lijkt me eerst handig dat zoon misschien stopt met zijn uitputtende opleiding (hoezo geen vakantie, huh?) en iets gaat doen wat minder druk om hem legt. Als is het maar part time vakken vullen oid. Zoals hij er nu aan toe is, dan is een opleiding geen eerste prioriteit.
Poezie schreef op 25-09-2024 om 11:59:
Als ik de ouder was van zijn vriendin zou ik opgelucht zijn dat ze nu een jaar bij hem weggaat.
Als ik de ouder was van het meisje, zou ik hopen dat ze in het jaar weg zijn, haar de ogen geopend worden en niet meer terug gaat naar de jongen.
Hou daar (voor je zoon) ook rekening mee dat dit een reële optie is. En ik denk dat hij zo te lezen genoeg werk heeft aan zichzelf en een relatie nu niet de beste stap is. Hij zal eerst zichzelf moeten kunnen reguleren, vóór hij ook maar een relatie moet overwegen.
Chantal2022 schreef op 25-09-2024 om 08:18:
[..]
Daar zitten mogelijk idd vrijwilligers die hun tijd opofferen om anderen te kunnen helpen.
Ik vind dit een nare houding
Mee eens!
inmiddels is vriendin vertrokken neem ik aan. Hoe gaat het met zoon?
Chantal2022 schreef op 25-09-2024 om 08:18:
[..]
Daar zitten mogelijk idd vrijwilligers die hun tijd opofferen om anderen te kunnen helpen.
Ik vind dit een nare houding
Helemaal mee eens.
Respect voor de mensen die dit doen.
Shareneentje schreef op 25-09-2024 om 08:10:
[..]
Klopt,ze heeft het heel moeilijk, wil bijna niet meer weg maar is iets meer realistisch. Dit was haar langgewenste droom die nu uitkomt en hoewel ze er tegenop ziet kijkt ze er ook erg naar uit. Ik vind dat mijn zoon haar wensen en behoeftes en voorpret wel erg verneukt al zeg ik het zelf. Ik heb erg met haar te doen.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat het eerste was wat in mijn opkwam: ze is nog niet weg, het komt dichtbij en het lijkt of hij aan het manipuleren is, zodat ze toch niet weg gaat. En dat zou de relatie pas echt kunnen vernietigen.
duizel schreef op 26-09-2024 om 04:30:
inmiddels is vriendin vertrokken neem ik aan. Hoe gaat het met zoon?
Dacht ik ook aan. Leeft hij nog?
Sorry voor deze cynische ondertoon, ik vind het een raar verhaal en als het werkelijk zo gaat als TO zegt vind ik het bijna geen onderwerp meer voor het forum zo. Alle tips worden afgewezen, want het probleem is te groot met alles erbij, hulpverleners kunnen er niks aan doen en ik vraag me vooral af hoe het in hemelsnaam zover heeft kunnen komen. Wat kunnen wij er dan mee?